Challenging orthodox beliefsSWC pro

Challenging orthodox beliefs

SWC programmes have been based on the assumption that accelerated soil loss is the principal cause of land degradation. The rationale behind the promotion of conventional SWC technologies is based on the assumption that there is a direct relationship between soil erosion and productivity loss (Hillel, 1991, p. 161; Tengberg et al., 1998). In recent years this has been disputed (Shaxson, 1997). Research in Honduras sought to determine whether a widely promoted SWC technology—live barriers of Vetiveria zizanioides (vetiver grass)—makes any difference to soil loss or to agricultural production on the type of slopes being cultivated by smallholder farmers.



A large research literature suggests that vetiver grass barriers are effective in reducing soil loss and increasing productivity (e.g. World Bank, 1990, National Research Council, 1993, Grimshaw, 1995 and Subudhi et al., 1998). What is less clear is whether the benefits are large enough to impress the farmer. Farmers are only likely to adopt recommendations for improved land management if they maintain or increase present output, confer other benefits important to them, and release resources, e.g. time, energy and cash, for other activities (Hudson, 1993b and Shaxson et al., 1989, p. 20; Douglas, 1999).

Increased yields alone may not be enough because higher costs incurred by farmers may negate most of the advantages of increases in production (Bunch, 1982, p. 60). For example, farmers with only 1 or 2 ha of land, struggling to produce sufficient food, cannot afford to take land out of food crop production in order to establish SWC technologies (Douglas, 1988). According to Hudson (1993b), a technology is only likely to be attractive to farmers if it offers a financial rate of return in the region of an increase of 50–100% in the first year. Despite the complexity of farmer decision-making vis-a-vis the adoption of SWC technologies, the impact of a technology on crop productivity is still an early indicator of its potential popularity.

There are two problems with much of the research that suggests that vetiver grass barriers are effective in reducing soil loss and increasing productivity. Firstly, the bulk of this work has been conducted on shallow slopes, often less than 11° and there is evidence that the effectiveness of live barriers to control soil loss is inversely related to slope angle (Young, 1997, p. 70). Secondly, much of the research comes from on-station rather than on-farm trials. The former are seldom representative of farming conditions found in steep marginal lands (Suppe, 1988).

There are, however, many advantages to on-station trials, notably the fact that it is easier to separate and control the variables (Hudson, 1993a, p. 2). One way to make on-station experiments more representative of on-farm conditions is to use a ‘superimposed trial’ that includes elements of management by both farmers and researchers, with implementation primarily the responsibility of farmers (Norman and Douglas, 1994, p. 10). This type of trial was established in southern Honduras (Hellin, 1999).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ท้าทายความเชื่อดั้งเดิม

SWC โปรแกรมมีการใช้สมมุติฐานว่าเร่งดิน สูญเสียเป็นสาเหตุหลักของแผ่นดินย่อยสลาย เหตุผลเบื้องหลังส่งเสริมเทคโนโลยี SWC ธรรมดาขึ้นอยู่กับสมมติฐานว่า มีความสัมพันธ์โดยตรงระหว่างกันดินพังทลายและการสูญเสียผลผลิต (Hillel, 1991, p. 161 Tengberg และ al., 1998) ในปีนี้ได้มีข้อโต้แย้ง (Shaxson, 1997) วิจัยในฮอนดูรัสพยายามที่จะกำหนดว่าเทคโนโลยี SWC ส่งเสริมอย่างกว้างขวาง — อยู่อุปสรรค zizanioides ไม่ไวแสง (หญ้าแฝก) ซึ่งทำให้ผล การสูญเสียดิน หรือ การผลิตเกษตรในแบบของลาดถูก cultivated โดยเกษตรกรเกษตรกร


วรรณกรรมงานวิจัยขนาดใหญ่แนะนำว่า อุปสรรคของหญ้าแฝกมีประสิทธิภาพในการลดการสูญเสียดิน และเพิ่มผลผลิต (เช่นธนาคารโลก 1990 สภาวิจัยแห่งชาติ 1993, Grimshaw, 1995 และ Subudhi และ al., 1998) น้อยชัดเจนคือ ว่าประโยชน์ใหญ่พอที่จะสร้างความประทับใจชาวนา เกษตรกรมีเพียงแนวโน้มที่จะนำคำแนะนำสำหรับการจัดการปรับปรุงที่ดินถ้าจะรักษา หรือเพิ่มผลผลิตปัจจุบัน ประสาทประโยชน์อื่นที่สำคัญพวกเขา และปล่อยทรัพยากร เช่นเวลา พลังงาน และเงิน สด สำหรับกิจกรรมอื่น ๆ (ฮัดสัน 1993b และ Shaxson et al., 1989, p. 20 ดักลาส 1999) .

ผลผลิตเพิ่มขึ้นเพียงอย่างเดียวอาจไม่เพียงพอเนื่องจากต้นทุนสูงกว่าที่เกิดขึ้น โดยเกษตรกรอาจยกเลิกส่วนใหญ่ข้อดีของการเพิ่มขึ้นในการผลิต (พวง 1982, p. 60) ตัวอย่าง เกษตรกรเพียง 1 หรือ 2 ฮา ที่ดิน ดิ้นรนเพื่อผลิตอาหารเพียงพอ ไม่สามารถใช้ที่ดินจากการผลิตพืชอาหารเพื่อสร้างเทคโนโลยี SWC (ดักลาส 1988) ตามฮัดสัน (1993b), เทคโนโลยีแนวโน้มที่จะดึงดูดใจเกษตรกรหากมีอัตราผลตอบแทนในภูมิภาคเพิ่มขึ้น 50-100% ในปีแรกเป็นเงินเท่านั้น แม้ มีความซับซ้อนของชาวนาตัดสินใจวิ-à-vis ของ SWC เทคโนโลยี ผลกระทบของเทคโนโลยีในการผลิตพืชยังคงเป็นตัวบ่งชี้ก่อนนิยมอาจ

มีสองปัญหาของการวิจัยที่ชี้ให้เห็นว่า อุปสรรคของหญ้าแฝกมีประสิทธิภาพในการลดการสูญเสียดิน และเพิ่มผลผลิต ประการแรก เป็นกลุ่มงานแล้วดำเนินบนลาดตื้น มักจะน้อยกว่า 11° และมีหลักฐานที่ว่า ประสิทธิภาพของอุปสรรคที่อยู่ในการควบคุมการสูญเสียดิน inversely สัมพันธ์กับมุมลาด (หนุ่ม 1997, p. 70) ประการที่สอง ของการวิจัยมาทดลองบนสถานี แทนที่เป็นในฟาร์ม เดิมมีบทบาทแทนเงื่อนไขที่พบในดินแดนกำไรสูงชัน (Suppe, 1988) การทำฟาร์ม

ไม่ อย่างไรก็ตาม การทดลอง บนสถานียวดจริงจะง่ายต่อการแยก และควบคุมตัวแปร (ฮัดสัน 1993a, p. 2) วิธีหนึ่งที่จะทำการทดลองบนสถานีตัวแทนเพิ่มเติมเงื่อนไขในฟาร์มจะใช้เป็น 'วางซ้อนอยู่ทดลอง' ที่มีองค์ประกอบของการจัดการโดยทั้งเกษตรกรและนักวิจัย พร้อมใช้งาน เป็นหลักรับผิดชอบของเกษตรกร (นอร์แมนและดักลาส 1994, p. 10) ทดลองชนิดนี้ถูกก่อตั้งขึ้นในประเทศฮอนดูรัส (Hellin, 1999) .

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ท้าทายความเชื่อดั้งเดิม

SWC โปรแกรมมีพื้นฐานอยู่บนสมมติฐานที่ว่าเร่งการสูญเสียดิน เป็นสาเหตุหลักของความเสื่อมโทรมของที่ดิน . เหตุผลเบื้องหลังการส่งเสริมเทคโนโลยี SWC ทั่วไป มีพื้นฐานอยู่บนสมมติฐานว่ามีความสัมพันธ์โดยตรงระหว่างการพังทลายของดิน และผลผลิตร่วง ( ฮิลเลล , 2534 , หน้า 161 ; tengberg et al . , 1998 )ในปีล่าสุดนี้ได้รับการโต้แย้ง ( shaxson , 1997 ) การวิจัยในฮอนดูรัสพยายามตรวจสอบว่า มีการส่งเสริมกันอย่างแพร่หลาย SWC เทคโนโลยีสดอุปสรรคของหญ้าจากหญ้าแฝก ) - ทำให้ความแตกต่างใด ๆที่จะสูญเสียดินหรือเพื่อการผลิตทางการเกษตรในการปลูกโดยเกษตรกรลาดประเภทของโครงสร้าง .



มีงานวิจัยชี้ให้เห็นว่า หญ้าแฝก หญ้า มีอุปสรรคมาก มีประสิทธิภาพในการลดการสูญเสียดินและเพิ่มผลผลิต ( เช่น World Bank , 1990 , 1993 , สภาวิจัยแห่งชาติ , กริมชอ , 2538 และ subudhi et al . , 1998 ) อะไรคือความชัดเจนน้อยลงคือว่าประโยชน์มีขนาดใหญ่พอที่จะสร้างความประทับใจให้ชาวนาเกษตรกรเป็นเพียงแนวโน้มที่จะนำแนวทางการจัดการที่ดินที่ดีขึ้นถ้าพวกเขารักษาหรือเพิ่มผลผลิตปัจจุบันมอบสิทธิประโยชน์อื่น ๆที่สำคัญกับพวกเขาและทรัพยากร ปล่อย เช่น เวลา พลังงาน และเงิน สำหรับกิจกรรมอื่น ๆ ( ฮัดสัน 1993b และ shaxson et al . , 1989 , p . 20 ; ดักลาส , 1999 ) .

เพิ่มผลผลิตเพียงอย่างเดียวอาจไม่เพียงพอ เพราะต้นทุนที่สูงขึ้น โดยเกษตรกรอาจปฏิเสธมากที่สุด ข้อดีของการเพิ่มขึ้นในการผลิต ( พวง , 2525 , หน้า 60 ) ตัวอย่างเช่น เกษตรกรที่มีเพียง 1 หรือ 2 ไร่ ที่ดิน ดิ้นรนเพื่อผลิตอาหารได้เพียงพอ ไม่สามารถเอาที่ดินจากการผลิตพืชอาหารเพื่อสร้างเทคโนโลยี SWC ( ดักลาส , 1988 ) ตามฮัดสัน ( 1993b )เทคโนโลยีเป็นเพียงแนวโน้มที่จะเป็นที่สนใจของเกษตรกร หากมีอัตราผลตอบแทนทางการเงินในภูมิภาคเพิ่มขึ้น 50 – 100 % ในปีแรก แม้จะมีความซับซ้อนของเกษตรกรในการตัดสินใจเลือกใช้เทคโนโลยี swc ผลกระทบของเทคโนโลยีต่อผลผลิตยังเป็นตัวบ่งชี้ต้นของความนิยมศักยภาพ .

มี 2 ปัญหามีมากของการวิจัยที่แสดงให้เห็นว่าหญ้าแฝกอุปสรรคที่มีประสิทธิภาพในการลดการสูญเสียดินและเพิ่มผลผลิต คือ กลุ่มของงานนี้ได้รับการดำเนินการในลาดตื้น มักจะน้อยกว่า 11 องศา และมีหลักฐานว่า ประสิทธิผลของการควบคุมการสูญเสียดินสดอุปสรรคไม่มีความสัมพันธ์กับมุมชัน ( หนุ่ม , 2540 , หน้า 70 ) ประการที่สองมากของการวิจัยมาจากสถานี แทนที่จะใช้ในฟาร์ม อดีตตัวแทนของเกษตรกร มักพบในที่สูงชันขอบสภาพที่ดิน ( ซุป , 1988 ) .

แต่ว่า มีข้อดีหลายประการที่จะใช้ใน สถานี โดยเฉพาะความจริงที่ว่ามันเป็นเรื่องง่ายที่จะแยกและควบคุมตัวแปร ( ฮัดสัน 1993a , หน้า 2 )วิธีหนึ่งที่จะทำให้การทดลองสถานีมากกว่าตัวแทนของในฟาร์มเกษตรกรคือการใช้ ' ทดลอง ' ซ้อนทับที่มีองค์ประกอบของการจัดการ โดยทั้งเกษตรกรและนักวิจัย ด้วยการนำหลักความรับผิดชอบของเกษตรกร ( นอร์แมนและ Douglas , 2537 , หน้า 10 ) ของการทดลองประเภทนี้ก่อตั้งขึ้นในภาคใต้ของฮอนดูรัส ( hellin
, 1999 )