(Nothing strange could be felt, fro

(Nothing strange could be felt, from what I could see…………)

After finishing lunch, I looked at Miyabi who was walking further in front while using the road to the school from the dorm.

She was talking with Tachibana and was showing her usual smile that would sometimes appear.
This wasn’t the first time.

A few days has passed since the weekends but, Miyabi has not shown that face that gave me chills since that day.

That was why I was wondering.

Was that smile just a dream?

Because I had that thought, I did not talk to-----or even consult this with anyone.

Even though I thought that “will that uneasiness I felt at that time take shape if I talked about it”, the chances for it to happen was considerably high.

I had a bad premonition.

I swung my head to stop the uneasiness arising in me.

“Tooru? What’s wrong?”

“No, nothing at all”

I wish it would always be peaceful here.

I don’t want it to be a fake.

When I wished that-----

“-----!!”

The wish broke at this moment.

A loud rotor sound and strong wind suddenly passed by our heads.

I gasped since it came from a giant helicopter.

That’s because I saw this helicopter before.

After I saw this giant wheel type helicopter-----the helicopter that I saw during again, I felt goosebumps around my whole body.

“Tooru!!”

After Julie shouted, it was almost at the same time that we started running towards the direction the helicopter was heading to----the school building.

[Tooru, Julie!?] [Tooru-kun!!]

Even though I could hear Tachibana's and Miyabi’s voice from behind, we didn’t stop our legs and headed towards the school.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

(ไม่มีอะไรแปลก ๆ อาจจะรู้สึก จากสิ่งที่ฉันได้เห็น...)หลังจากเสร็จสิ้นอาหารกลางวัน ช็อปปิ้งที่ Miyabi ที่เดินต่อไปด้านหน้าขณะใช้ถนนเพื่อโรงเรียนจากหอพักเธอพูดกับ Tachibana และถูกแสดงรอยยิ้มของเธอปกติที่บางครั้งจะปรากฏนี้ไม่ได้เป็นครั้งแรกไม่กี่วันแล้วตั้งแต่สัปดาห์ ได้ Miyabi ได้แสดงที่หน้าที่ให้หนาวสั่นตั้งแต่วันที่ที่เป็นเหตุผลที่ผมสงสัยว่ามีรอยยิ้มที่เพียงแค่ความฝันเนื่องจากผมที่คิดว่า ฉันไม่ไม่คุย--- หรือแม้แต่ปรึกษานี้กับใครแม้คิดว่า "uneasiness ที่ผมรู้สึกว่าเวลาจะทรงถ้าฉันพูดคุยเกี่ยวกับ" โอกาสมันเกิดขึ้นได้สูงมากขึ้นผม premonition เลวฉัน swung ศีรษะหยุด uneasiness เกิดในฉัน"Tooru คืออะไรผิด"ไม่มี ไม่มีอะไรเลย"ต้องเสมอได้ดีที่นี่ฉันต้องการจะ ปลอมเมื่อฉันปรารถนาที่---“-----!!”จะต้องยากจน ณขณะนี้ใบพัดดังเสียง และแรงลมก็ส่งหัวของเราฉัน gasped เนื่องจากมาจากเฮลิคอปเตอร์ขนาดยักษ์นั่นเป็น เพราะผมเห็นเฮลิคอปเตอร์นี้ก่อนหลังจากที่ผมเห็นนี้ล้อยักษ์ชนิดเฮลิคอปเตอร์--เฮลิคอปเตอร์ที่ผมเห็นระหว่าง <> อีกครั้ง ฉันรู้สึกชมรมขนหัวลุกทั่วร่างกายของฉันทั้งหมด"Tooru !!"หลังจากตะโกนจูลี่ ได้เกือบจะในเวลาเดียวกันที่เราเริ่มทำงานไปทางทิศทางเฮลิคอปเตอร์เป็นส่วนหัว--อาคารโรงเรียน[Tooru จูลี่] [Tooru-kun !!]ถึงแม้ว่าฉันสามารถได้ยินเสียงของ Tachibana และของ Miyabi จากด้านหลังเราไม่ได้ขัดขาของเรา และมุ่งหน้าไปทางโรงเรียน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

( ไม่มีอะไรแปลก ๆอาจจะรู้สึกว่า สิ่งที่ผมได้เห็นสิ )

หลังจากเสร็จมื้อเที่ยง ผมมองมิยาบิที่กำลังเดินต่อไปข้างหน้า ในขณะที่ใช้ถนนในโรงเรียน จากหอ

เธอคุยกับทาจิบานะและแสดงรอยยิ้มปกติที่บางครั้งจะปรากฏ .
นี้ไม่ได้ครั้งแรก

หลายวันผ่านไปเมื่อวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่มิยาบิไม่แสดงใบหน้าที่ทำให้ผมขนลุกตั้งแต่ตอนนั้น

นั่นคือเหตุผลที่ฉันสงสัย

ที่ยิ้มเพียงแค่ความฝัน ?

เพราะผมเคยคิดว่า ผมไม่ได้คุยกับ ----- หรือแม้แต่ปรึกษาเรื่องนี้กับใคร

ถึงผมจะคิดว่า " จะไม่สบายใจ ผมรู้สึกว่าเวลาใช้รูปร่างถ้าฉันพูดเกี่ยวกับมัน โอกาสมันเกิดขึ้นได้สูงมาก

ผมมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

ผมเหวี่ยงหัวของฉันที่จะหยุดความอึดอัดที่เกิดขึ้นในฉัน

" โทรุ ? เกิดอะไรขึ้น ? "

" ไม่มีอะไรเลย "

ฉันหวังว่ามันจะสงบที่นี่

ฉันไม่อยากให้มันปลอม

เมื่อฉันปรารถนาว่า -----

" ----- ! ! ! ! "

ต้องการแตกในขณะนี้

เสียงใบพัดดังและแรงลมก็ผ่านหัวของเรา

ฉันอ้าปากค้างเพราะมันมาจากเฮลิคอปเตอร์ยักษ์

เพราะผมเห็น ฮ. ก่อน

พอเห็นยักษ์นี้ล้อประเภทเฮลิคอปเตอร์เฮลิคอปเตอร์ที่เห็นระหว่าง ----- > > < < อยู่รอดอีกครั้ง ผมรู้สึกขนลุกไปทั้งร่างกายของฉัน

" โทรุ ! ! ! ! "

หลังจากที่จูลี่ ตะโกน มันเกือบจะในเวลาเดียวกันที่เราเริ่มวิ่งต่อทิศทางเฮลิคอปเตอร์ไป ---- อาคารโรงเรียน

[ โทโอรุ จูลี่ ? ] [ โทโอรุคุง

! ]แม้ว่าผมจะได้ยินเสียงของทาจิบานะและเสียงมิยาบิจากข้างหลัง เราไม่ได้หยุดขาของเราและมุ่งหน้าไปที่โรงเรียน