I could never understand why Louise

I could never understand why Louise bothered with me. She disliked me and I knew that behind my back, in that gentle way of hers, she seldom lost the opportunity of saying a disagreeable thing about me. She had too much delicacy ever to make a direct statement, but with a hint and a sigh and a little flutter of her beautiful hands she was able to make her meaning plain. She was a mistress of cold praise. It was true that we had known one another almost intimately, for five-and-twenty years, but it was impossible for me to believe that she could be affected by the claims of old association. She thought me a coarse, brutal, cynical, and vulgar fellow. I was puzzled at her not taking the obvious course and dropping me. She did nothing of the kind; indeed, she would not leave me alone; she was constantly asking me to lunch and dine with her and once or twice a year invited me to spend a week-end at her house in the country. At last I thought that I had discovered her motive. She had an uneasy suspicion that I did not believe in her; and if that was why she did not like me, it was also why she sought my acquaintance: it galled her that I alone should look upon her as a comic figure and she could not rest till I acknowledged myself mistaken and defeated. Perhaps she had an inkling that I saw the face behind the mask and because I alone held out was determined that sooner or later I too should take the mask for the face. I was never quite certain that she was a complete humbug. I wondered whether she fooled herself as thoroughly as she fooled the world or whether there was some spark of humour at the bottom of her heart. If there was it might be that she was attracted to me, as a pair of crooks might be attracted to one another, by the knowledge that we shared a secret that was hidden from everybody else.

I knew Louise before she married. She was then a frail, delicate girl with large and melancholy eyes. Her father and mother worshipped her with an anxious adoration, for some illness, scarlet fever I think, left her with a weak heart and she had to take the greatest care of herself. When Tom Maitland proposed to her they were dismayed, for they were convinced that she was much too delicate for the strenuous state of marriage. But they were not too well off and Tom Maitland was rich. He promised to do everything in the world for Louise and finally they entrusted her to him as a sacred charge. Tom Maitland was a big, husky fellow, very good-looking, and a fine athlete. He doted on Louise. With her weak heart he could not hope to keep her with him long and he made up his mind to do everything he could to make her few years on earth happy. He gave up the games he excelled in, not because she wished him to, she was glad that he should play golf and hunt, but because by a coincidence she had a heart attack whenever he proposed to leave her for a day. If they had a difference of opinion she gave in to him at once, for she was the most submissive wife a man could have, but her heart failed her and she would be laid up, sweet and uncomplaining, for a week. He could not be such a brute as to cross her. Then they would have a quiet little tussle about which should yield and it was only with difficulty that at last he persuaded her to have her own way. On one occasion seeing her walk eight miles on an expedition that she particularly wanted to make, I suggested to Tom Maitland that she was stronger than one would have thought. He shook his head and sighed.

No, no, she?s dreadfully delicate. She?s been to all the best heart specialists in the world, and they all say that her life hangs on a thread. But she has an unconquerable spirit.?

He told her that I had remarked on her endurance.

?I shall pay for it to-morrow,? she said to me in her plaintive way. ?I shall be at death?s door.?

?I sometimes think that you're quite strong enough to do the things you want to,? I murmured.

I had noticed that if a party was amusing she could dance till five in the morning, but if it was dull she felt very poorly and Tom had to take her home early. I am afraid she did not like my reply, for though she gave me a pathetic little smile I saw no amusement in her large blue eyes.

?You can?t very well expect me to fall down dead just to please you,? she answered.


Louise outlived her husband. He caught his death of cold one day when they were sailing and Louise needed all the rugs there were to keep her warm. He left her a comfortable fortune and a daughter. Louise was inconsolable. It was wonderful that she managed to survive the shock. Her friends expected
her speedily to follow poor Tom Maitland to the grave. Indeed they already felt dreadfully sorry for Iris, her daughter, who would be left an orphan. They redoubled their attentions towards Louise. They would not let her stir a finger; they insisted on doing everything in the world to save her trouble. They had to, because if she was called upon to do anything tiresome or inconvenient her heart went back on her and there she was at death?s door. She was entirely lost without a man to take care of her, she said, and she did not know how, with her delicate health, she was going to bring up her dear Iris. Her friends asked why she did not marry again. Oh, with her heart it was out of the question, though of course she knew that dear Tom would have wished her to, and perhaps it would be the best thing for Iris if she did; but who would want to be bothered with a wretched invalid like herself? Oddly enough more than one young man showed himself quite ready to undertake the charge and a year after Tom?s death she allowed George Hobhouse to lead her to the altar. He was a fine, upstanding fellow, and he was not at all badly off. I never saw anyone so grateful as he for the privilege of being allowed to take care of this frail little thing.

I shan?t live to trouble you long,? she said.

He was a soldier and an ambitious one, but he resigned his commission. Louise?s health forced her to spend the winter at Monte Carlo and the summer at Deauville. He hesitated a little at throwing up his career, and Louise at first would not hear of it; but at last she yielded as she always yielded, and he prepared to make his wife?s last few years as happy as might be.

It can?t be very long now,? she said. ?I?ll try not to be troublesome.?

For the next two or three years Louise managed, notwithstanding her weak heart, to go beautifully dressed to all the most lively parties, to gamble very heavily, to dance and even to flirt with tall, slim young men. But George Hobhouse had not the stamina of Louise?s first husband and he had to brace himself now and then with a stiff drink for his day?s work as Louise?s second husband. It is possible that the habit would have grown on him, which Louise would not have liked at all, but very fortunately (for her) the war broke out. He rejoined his regiment and three months later was killed. It was a great shock to Louise. She felt, however, that in such a crisis she must not give way to a private grief; and if she had a heart attack nobody heard of it. In order to distract her mind, she turned her villa at Monte Carlo into a hospital for convalescent officers. Her friends told her that she would never survive the strain.

Of course it will kill me,? she said, ?I know that. But what does it matter? I must do my bit.?

It didn?t kill her. She had the time of her life. There was no convalescent home in France that was more popular. I met her by chance in Paris. She was lunching at the Ritz with a tall and very handsome Frenchman. She explained that she was there on business connected with the hospital. She told me that the officers were too charming to her. They knew how delicate she was and they wouldn?t let her do a single thing. They took care of her, well?as though they were all her husbands. She sighed.

Poor George, who would ever have thought that I, with my heart, should survive him??

?And poor Tom!? I said.

I don?t know why she didn?t like my saying that. She gave me her plaintive smile and her beautiful eyes filled with tears.

?You always speak as though you grudged me the few years that I can expect to live.?

?By the way, your heart?s much better, isn?t it??

?It?ll never be better. I saw a specialist this morning and he said I must be prepared for the worst.?

?Oh, well, you?ve been prepared for that for nearly twenty years now, haven?t you??

When the war came to an end Louise settled in London. She was now a woman of over forty, thin and frail still, with large eyes and pale cheeks, but she did not look a day more than twenty-five. Iris, who had been at school and was now grown up, came to live with her.

?She?ll take care of me,? said Louise. ?Of course it?ll be hard on her to live with such a great invalid as I am, but it can only be for such a little while, I?m sure she won?t mind.?

Iris was a nice girl. She had been brought up with the knowledge that her mother?s health was precarious. As a child she had never been allowed to make a noise. She had always realized that her mother must on no account be upset. And though Louise told her now that she would not hear of her sacrificing herself for a tiresome old woman the girl simply would not listen. It wasn?t a question of sacrificing herself, it was a happiness to do what she could for her poor dear mother. With a sigh her mother let her do a great deal.

It pleases the child to think she?s making herself useful,? she said.

?Don?t you think she ought to go out and about more?? I asked.

?That?s what I?m always telling her. I can?t get her to enjoy herself. Heaven knows, I never want any one to put themselves out on my account.?

And Iris, when I remonstrated with her, said: ?Poor dear mother, she wants me to go and stay with friends and go to parties, but the moment I start off anywhere she has one of her heart attacks, so I much prefer to stay at home.?

But presently she fell in love. A young friend of mine,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันไม่สามารถเข้าใจทำไมหลุยส์ bothered พ เธอ disliked ฉัน และฉันรู้ว่า ของหลังของฉัน ในลักษณะที่อ่อนโยนของเธอ เธอค่อยสูญเสียโอกาสของสิ่งไม่เกี่ยวกับฉัน เธอมีมากเกินไปอาหารที่เคยให้คำสั่งโดยตรง แต่คำใบ้แยกกัน และกระพือเล็กน้อยมือที่สวยงามของเธอ เธอจะทำให้ความหมายของเธอธรรมดา เธอเล็กสรรเสริญเย็น มันคือความจริงที่เรารู้จักกันเกือบจึง ห้า และยี่สิบปี แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเชื่อว่า เธออาจได้รับผลกระทบ โดยอ้างสมาคมเก่า เธอคิดว่า ฉันเป็นคนหยาบ โหดร้าย ลลด และหยาบคาย ผมพิศวงที่เธอไม่มีหลักสูตรชัดเจนและปล่อยฉัน เธอก็ประเภท แน่นอน เธอจะไม่ปล่อยให้ฉันคนเดียว เธอได้ตลอดเวลาขอให้อาหารกลางวัน และรับประทานอาหารกับเธอ และหนึ่งครั้ง หรือสองปีเชิญผมไปมาที่บ้านในประเทศ ในที่สุด ฉันคิดว่า ฉันได้ค้นพบแรงจูงใจของเธอ เธอมีความสงสัยความไม่สบายใจที่ฉันไม่เชื่อเธอ และถ้าที่ทำไมเธอไม่ชอบฉัน มันทำไมเธอค้นหาความใกล้ชิดของฉัน: ก็ galled เธอที่ข้าจะมองเธอเป็นรูปการ์ตูน และเธออาจไม่เหลือจนยอมรับตัวเองดาวตามปกติ และพ่ายแพ้ บางทีเธอได้เฉลียวใจว่า ฉันเห็นใบหน้าอยู่เบื้องหลังหน้ากาก และเนื่องจากผมคนเดียวจัดออกกำหนดว่า ช้าฉันเกินไปควรใช้รูปแบบสำหรับหน้า ผมไม่ค่อนข้างแน่นอนว่า เธออยู่ humbug สมบูรณ์ สงสัยว่า ว่า เธอหลอกตัวเองเป็นอย่างเธอหลอกโลก หรือ ว่ามีบางจุดประกายของอารมณ์ขันที่ด้านล่างของหัวใจของเธอ ถ้ามีอาจเป็นเรื่องที่ เธอถูกติดใจ ฉันเป็นคู่จาก crooks อาจจะติดใจกัน โดยความรู้ที่เราร่วมกันเป็นความลับที่ถูกซ่อนไว้จากทุกคนอื่นผมรู้ว่าหลุยส์ก่อนที่เธอแต่งงาน เธอเป็นจากนั้น frail อ่อนผู้หญิง มีตาขนาดใหญ่ และทันที พ่อและแม่ของเธอบูชาเธอ ด้วยความกระตือรือร้นการนมัสการ บางเจ็บป่วย ไข้ดำแดงคิด ซ้ายเธอ ด้วยหัวใจอ่อนแอและเธอก็จะยิ่งดูแลตัวเอง เมื่อทอมเมตแลนด์เสนอเธอ พวกเขา dismayed สำหรับพวกเขาก็มั่นใจว่า เธอมากเกินไปอ่อนแต่งงานรัฐต้องการ แต่พวกเขาไม่ดีออก และเมตแลนด์ทอมก็รวย เขาสัญญาว่า จะทำทุกอย่างในโลกสำหรับหลุยส์ และสุดท้าย พวกเขามอบหมายเธอให้เขาเป็นค่าธรรมเนียมที่ศักดิ์สิทธิ์ เมตแลนด์ต้มได้ใหญ่ husky เพื่อน หน้าตามาก และนักกีฬาที่ดี เขา doted กับหลุยส์ ด้วยหัวใจที่อ่อนแอของเธอ เขาไม่อาจหวังให้เธอ มีเขายาว และเขาทำจิตใจของเขาจะทำทุกอย่างที่เขาอาจจะทำให้เธอไม่กี่ปีบนโลกมีความสุข เขาให้เกมเขานนท์ ไม่ได้ เพราะเธอปรารถนาเขา เธอดีใจที่เขาควรเล่นกอล์ฟและล่า แต่ เพราะ ด้วยความบังเอิญ เธอมีหัวใจวาย เมื่อใดก็ตามเขาเสนอให้ปล่อยเธอวันนั้น ถ้าพวกเขามีความแตกต่างของความคิดที่เธอให้ในเขาครั้ง สำหรับเธอภรรยาสุดยอมเป็นคนไม่ได้ แต่หัวใจของเธอล้มเหลวของเธอ และเธอจะวาง uncomplaining และหวานสำหรับสัปดาห์ เขาไม่สามารถเช่นใจคอโหดเป็นข้ามเธอ แล้วจะมีการแย่งชิงน้อยเงียบเกี่ยวกับซึ่งควรอัตราผลตอบแทน และก็ ด้วยความยากลำบากว่า ในที่สุดเขาเกลี้ยกล่อมเธอมีทางของตนเอง ครั้งหนึ่ง เห็นเธอเดินแปดไมล์ในการเดินทางที่เธออยากทำ ผมแนะนำให้ เมตแลนด์ทอมว่า เธอแข็งแกร่งมากกว่าหนึ่งจะคิด เขาจับหัว และถอนหายใจNo, no, she?s dreadfully delicate. She?s been to all the best heart specialists in the world, and they all say that her life hangs on a thread. But she has an unconquerable spirit.?He told her that I had remarked on her endurance.?I shall pay for it to-morrow,? she said to me in her plaintive way. ?I shall be at death?s door.??I sometimes think that you're quite strong enough to do the things you want to,? I murmured.I had noticed that if a party was amusing she could dance till five in the morning, but if it was dull she felt very poorly and Tom had to take her home early. I am afraid she did not like my reply, for though she gave me a pathetic little smile I saw no amusement in her large blue eyes.?You can?t very well expect me to fall down dead just to please you,? she answered.Louise outlived her husband. He caught his death of cold one day when they were sailing and Louise needed all the rugs there were to keep her warm. He left her a comfortable fortune and a daughter. Louise was inconsolable. It was wonderful that she managed to survive the shock. Her friends expectedher speedily to follow poor Tom Maitland to the grave. Indeed they already felt dreadfully sorry for Iris, her daughter, who would be left an orphan. They redoubled their attentions towards Louise. They would not let her stir a finger; they insisted on doing everything in the world to save her trouble. They had to, because if she was called upon to do anything tiresome or inconvenient her heart went back on her and there she was at death?s door. She was entirely lost without a man to take care of her, she said, and she did not know how, with her delicate health, she was going to bring up her dear Iris. Her friends asked why she did not marry again. Oh, with her heart it was out of the question, though of course she knew that dear Tom would have wished her to, and perhaps it would be the best thing for Iris if she did; but who would want to be bothered with a wretched invalid like herself? Oddly enough more than one young man showed himself quite ready to undertake the charge and a year after Tom?s death she allowed George Hobhouse to lead her to the altar. He was a fine, upstanding fellow, and he was not at all badly off. I never saw anyone so grateful as he for the privilege of being allowed to take care of this frail little thing.I shan?t live to trouble you long,? she said.He was a soldier and an ambitious one, but he resigned his commission. Louise?s health forced her to spend the winter at Monte Carlo and the summer at Deauville. He hesitated a little at throwing up his career, and Louise at first would not hear of it; but at last she yielded as she always yielded, and he prepared to make his wife?s last few years as happy as might be.
It can?t be very long now,? she said. ?I?ll try not to be troublesome.?

For the next two or three years Louise managed, notwithstanding her weak heart, to go beautifully dressed to all the most lively parties, to gamble very heavily, to dance and even to flirt with tall, slim young men. But George Hobhouse had not the stamina of Louise?s first husband and he had to brace himself now and then with a stiff drink for his day?s work as Louise?s second husband. It is possible that the habit would have grown on him, which Louise would not have liked at all, but very fortunately (for her) the war broke out. He rejoined his regiment and three months later was killed. It was a great shock to Louise. She felt, however, that in such a crisis she must not give way to a private grief; and if she had a heart attack nobody heard of it. In order to distract her mind, she turned her villa at Monte Carlo into a hospital for convalescent officers. Her friends told her that she would never survive the strain.

Of course it will kill me,? she said, ?I know that. But what does it matter? I must do my bit.?

It didn?t kill her. She had the time of her life. There was no convalescent home in France that was more popular. I met her by chance in Paris. She was lunching at the Ritz with a tall and very handsome Frenchman. She explained that she was there on business connected with the hospital. She told me that the officers were too charming to her. They knew how delicate she was and they wouldn?t let her do a single thing. They took care of her, well?as though they were all her husbands. She sighed.

Poor George, who would ever have thought that I, with my heart, should survive him??

?And poor Tom!? I said.

I don?t know why she didn?t like my saying that. She gave me her plaintive smile and her beautiful eyes filled with tears.

?You always speak as though you grudged me the few years that I can expect to live.?

?By the way, your heart?s much better, isn?t it??

?It?ll never be better. I saw a specialist this morning and he said I must be prepared for the worst.?

?Oh, well, you?ve been prepared for that for nearly twenty years now, haven?t you??

When the war came to an end Louise settled in London. She was now a woman of over forty, thin and frail still, with large eyes and pale cheeks, but she did not look a day more than twenty-five. Iris, who had been at school and was now grown up, came to live with her.

?She?ll take care of me,? said Louise. ?Of course it?ll be hard on her to live with such a great invalid as I am, but it can only be for such a little while, I?m sure she won?t mind.?

Iris was a nice girl. She had been brought up with the knowledge that her mother?s health was precarious. As a child she had never been allowed to make a noise. She had always realized that her mother must on no account be upset. And though Louise told her now that she would not hear of her sacrificing herself for a tiresome old woman the girl simply would not listen. It wasn?t a question of sacrificing herself, it was a happiness to do what she could for her poor dear mother. With a sigh her mother let her do a great deal.

It pleases the child to think she?s making herself useful,? she said.

?Don?t you think she ought to go out and about more?? I asked.

?That?s what I?m always telling her. I can?t get her to enjoy herself. Heaven knows, I never want any one to put themselves out on my account.?

And Iris, when I remonstrated with her, said: ?Poor dear mother, she wants me to go and stay with friends and go to parties, but the moment I start off anywhere she has one of her heart attacks, so I much prefer to stay at home.?

But presently she fell in love. A young friend of mine,

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมไม่เคยเข้าใจว่าทำไมหลุยส์ใส่ใจกับฉัน เธอไม่ชอบฉันและฉันรู้ว่าด้านหลังของฉันในการที่วิธีที่นุ่มนวลของเธอเธอไม่ค่อยจะสูญเสียโอกาสในการพูดเป็นสิ่งที่ไม่พอใจเกี่ยวกับฉัน เธอมีความละเอียดอ่อนมากเกินไปที่เคยทำคำสั่งโดยตรง แต่มีคำแนะนำและถอนหายใจและกระพือเล็ก ๆ น้อย ๆ ของมือที่สวยงามของเธอเธอก็สามารถที่จะทำให้ความหมายของเธอธรรมดา เธอเป็นเมียน้อยของสรรเสริญเย็น มันเป็นความจริงที่เราเคยรู้จักอีกคนหนึ่งที่เกือบจะใกล้ชิดเป็นเวลาห้าและยี่สิบปี แต่มันก็เป็นไปไม่ได้สำหรับผมที่จะเชื่อว่าเธอจะได้รับผลกระทบจากการเรียกร้องของสมาคมเก่า เธอคิดว่าฉันหยาบโหดร้ายเหยียดหยามและเพื่อนหยาบคาย ผมก็งงที่เธอไม่ได้รับการหลักสูตรที่ชัดเจนและวางฉัน เธอไม่ได้ทำอะไรของชนิด; แน่นอนเธอจะไม่ปล่อยให้ฉันคนเดียว; เธอได้รับการอย่างต่อเนื่องขอให้ฉันไปรับประทานอาหารกลางวันและรับประทานอาหารกับเธอและครั้งเดียวหรือสองครั้งต่อปีเชิญผมที่จะใช้จ่ายวันหยุดสุดสัปดาห์ที่บ้านของเธอในประเทศ ในที่สุดฉันคิดว่าฉันได้ค้นพบแรงจูงใจของเธอ เธอมีความสงสัยไม่สบายใจว่าผมไม่ได้เชื่อในของเธอ และถ้านั่นคือเหตุผลว่าทำไมเธอไม่ชอบฉันมันก็เป็นเหตุผลที่เธอขอความใกล้ชิดของฉันมัน galled เธอว่าฉันคนเดียวควรมองไปที่เธอเป็นรูปการ์ตูนและเธอจะไม่เหลือจนกว่าฉันจะได้รับการยอมรับว่าตัวเองเข้าใจผิดและพ่ายแพ้ บางทีเธออาจมีเบาะแสที่ผมเห็นใบหน้าหลังหน้ากากและเพราะผมคนเดียวที่ยื่นออกมาก็ตั้งใจว่าไม่ช้าก็เร็วผมก็ควรใช้หน้ากากสำหรับใบหน้า ผมไม่เคยค่อนข้างมั่นใจว่าเธอเป็นหลอกลวงสมบูรณ์ ผมสงสัยว่าเธอหลอกตัวเองเป็นอย่างทั่วถึงขณะที่เธอหลอกโลกหรือไม่ว่าจะมีการจุดประกายของอารมณ์ขันบางที่ด้านล่างของหัวใจของเธอ ถ้ามีก็อาจจะว่าเธอถูกดึงดูดให้ฉันเป็นคู่ของโจรอาจจะดึงดูดให้คนอื่นโดยความรู้ที่เราใช้ร่วมกันเป็นความลับที่ซ่อนอยู่จากคนอื่น. ฉันรู้ว่าหลุยส์ก่อนที่เธอจะแต่งงาน เธอเป็นคนที่อ่อนแอแล้วสาวที่ละเอียดอ่อนที่มีตาขนาดใหญ่และความเศร้าโศก พ่อและแม่ของเธอที่เคารพบูชาของเธอด้วยความรักกังวลความเจ็บป่วยบางไข้ผื่นแดงผมคิดว่าปล่อยให้เธอด้วยหัวใจที่อ่อนแอและเธอต้องใช้เวลาการดูแลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของตัวเอง เมื่อทอม Maitland เสนอให้เธอผิดหวังที่พวกเขาได้สำหรับพวกเขาเชื่อว่าเธอเป็นคนที่ละเอียดอ่อนมากเกินไปสำหรับรัฐที่มีพลังของการแต่งงาน แต่พวกเขาไม่ได้เป็นอย่างดีออกและทอม Maitland รวย เขาสัญญาว่าจะทำทุกอย่างในโลกสำหรับหลุยส์และในที่สุดพวกเขาได้รับมอบหมายของเธอกับเขาเป็นค่าใช้จ่ายที่ศักดิ์สิทธิ์ ทอมเมตเป็นใหญ่เพื่อนแหบแห้งอย่างดีและเป็นนักกีฬาที่ดี เขาเข้าขั้นหลุยส์ ด้วยหัวใจที่อ่อนแอของเธอว่าเขาไม่ได้หวังว่าจะให้เธอกับเขาและเขายาวขึ้นใจของเขาที่จะทำทุกอย่างที่เขาสามารถทำได้เพื่อให้ไม่กี่ปีที่ผ่านมาอยู่ในแผ่นดินมีความสุข เขาให้ขึ้นเกมที่เขามีพรสวรรค์ในการไม่ได้เพราะเธออยากให้เขาเธอก็ดีใจที่เขาควรจะเล่นกอล์ฟและล่า แต่เป็นเพราะบังเอิญเธอมีอาการหัวใจวายเมื่อใดก็ตามที่เขาเสนอที่จะปล่อยให้เธอสำหรับวัน หากพวกเขามีความแตกต่างทางความคิดในการที่เธอให้กับเขาในครั้งเดียวเพราะเธอเป็นภรรยายอมที่สุดคนที่อาจจะมี แต่หัวใจของเธอล้มเหลวของเธอและเธอจะได้รับการวางหวานและไม่ร้องทุกข์สำหรับสัปดาห์ เขาไม่สามารถเป็นเช่นเดรัจฉานเป็นข้ามของเธอ แล้วพวกเขาก็จะมีการแย่งชิงที่เงียบสงบเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับการที่ควรผลผลิตและมันเป็นเพียงด้วยความยากลำบากที่ที่สุดท้ายที่เขาชักชวนให้เธอมีวิธีการของตัวเอง มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ได้เห็นเธอเดินแปดไมล์ในการเดินทางว่าเธอต้องการโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่จะทำให้ผมแนะนำให้ทอมเมนต์ว่าเธอเป็นคนที่แข็งแกร่งกว่าหนึ่งจะมีความคิด เขาส่ายหัวของเขาและถอนหายใจ. ไม่มีเธอได้หรือไม่ที่ละเอียดอ่อนอย่างหวาดกลัว เธอ? s รับไปทั้งหมดที่ดีที่สุดผู้เชี่ยวชาญหัวใจในโลกและพวกเขาทั้งหมดบอกว่าชีวิตของเธอแฮงค์ในหัวข้อ แต่เธอก็มีจิตวิญญาณที่ไม่มีใครเอาชนะได้. เขาบอกเธอว่าฉันได้ข้อสังเกตเกี่ยวกับความอดทนของเธอ. ฉันจะจ่ายสำหรับมันพรุ่งนี้ ,? เธอบอกกับผมในทางที่เธอคร่ำครวญ ฉันจะต้องตาย? s ประตู.? บางครั้งผมคิดว่าคุณค่อนข้างแข็งแรงพอที่จะทำในสิ่งที่คุณต้องการที่จะ ,? ฉันบ่น. ฉันได้สังเกตเห็นว่าถ้าบุคคลที่เป็นที่น่าขบขันเธอจะเต้นจนห้าในตอนเช้า แต่ถ้ามันเป็นที่น่าเบื่อเธอรู้สึกแย่มากและทอมจะต้องพาเธอกลับบ้านในช่วงต้น ฉันกลัวเธอไม่ชอบคำตอบของผมเพราะถึงแม้เธอให้ฉันมีรอยยิ้มเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่น่าสงสารผมเห็นสวนสนุกในดวงตาสีฟ้าของเธอมีขนาดใหญ่. คุณสามารถไม่ดีมากคาดหวังว่าฉันจะตกตายลงเพียงเพื่อโปรดคุณ ,? เธอตอบ. หลุยส์อายุยืนกว่าสามีของเธอ เขาจับความตายของเขาในเย็นวันหนึ่งเมื่อพวกเขาแล่นเรือใบและหลุยส์ที่จำเป็นพรมทั้งหมดที่มีเพื่อให้เธออบอุ่น เขาทิ้งเธอโชคลาภความสะดวกสบายและลูกสาว หลุยส์ปลอบ มันเป็นที่ยอดเยี่ยมที่เธอจัดการเพื่อความอยู่รอดช็อก เพื่อน ๆ ของเธอคาดว่าเธอจะทำตามอย่างรวดเร็วยากจนทอมเมตที่หลุมฝังศพ อันที่จริงแล้วพวกเขารู้สึกเสียใจอย่างหวาดกลัวสำหรับไอริสลูกสาวของเธอที่จะถูกทิ้งเด็กกำพร้า พวกเขาเท่าความสนใจของพวกเขาที่มีต่อหลุยส์ พวกเขาจะไม่ปล่อยให้เธอคนนิ้ว; พวกเขายืนยันที่จะทำทุกอย่างในโลกที่จะบันทึกปัญหาของเธอ พวกเขาจะต้องเพราะถ้าเธอถูกเรียกตัวไปทำอะไรที่น่าเบื่อหรือไม่สะดวกหัวใจของเธอกลับไปกับเธอและมีเธออยู่ที่ประตูตายหรือไม่? เธอก็หายไปทั้งหมดโดยไม่ต้องคนที่จะดูแลเธอเธอกล่าวว่าเธอไม่ทราบว่ามีสุขภาพที่ละเอียดอ่อนของเธอเธอจะนำมาขึ้นไอริสที่รักของเธอ เพื่อน ๆ ของเธอถามว่าทำไมเธอไม่ได้แต่งงานอีกครั้ง โอ้กับหัวใจของเธอมันเป็นไปไม่ได้ แต่แน่นอนเธอรู้ว่ารักทอมอยากจะได้เธอไปและบางทีมันอาจจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับการ Iris ถ้าเธอทำ; แต่ผู้ที่จะต้องการที่จะใส่ใจกับที่ไม่ถูกต้องเช่นอนาถตัวเอง? ผิดปกติพอมากกว่าหนึ่งชายหนุ่มคนหนึ่งที่แสดงให้เห็นว่าตัวเองพร้อมที่จะดำเนินการค่าใช้จ่ายและหนึ่งปีหลังจากที่ทอมหรือไม่ตายเธอได้รับอนุญาตให้จอร์จ Hobhouse ที่จะนำเธอไปยังแท่นบูชา เขาเป็นคนดีเพื่อนซื่อตรงและเขาก็ไม่ได้ทั้งหมดที่ไม่ดีออกไป ฉันไม่เคยเห็นทุกคนจึงรู้สึกขอบคุณที่เขาสำหรับสิทธิพิเศษในการได้รับอนุญาตในการดูแลของสิ่งเล็ก ๆ น้อยอ่อนแอนี้. the ฉัน shan ไม่อาศัยอยู่เป็นปัญหากับคุณนาน ,? เธอบอกว่า. เขาเป็นทหารและเป็นหนึ่งที่มีความทะเยอทะยาน แต่เขาลาออกจากคณะกรรมาธิการของเขา หลุยส์? สุขภาพบังคับให้เธอที่จะใช้จ่ายในช่วงฤดูหนาวที่ Monte Carlo และฤดูร้อนที่โดวิลล์ เขาลังเลเพียงเล็กน้อยในการขว้างปาขึ้นอาชีพของเขาและหลุยส์ในตอนแรกจะไม่ได้ยินเสียงของมัน แต่ผลสุดท้ายที่เธอเป็นเธอมักจะให้ผลและเขาเตรียมที่จะทำให้ภรรยาของเขาได้หรือไม่กี่ปีที่ผ่านมาเป็นความสุขเช่นอาจจะมี. มันสามารถไม่นานมากในขณะนี้ ,? เธอพูด. ผม? จะพยายามที่จะไม่ลำบาก. สำหรับอีกสองหรือสามปีที่ผ่านมาหลุยส์การจัดการ แต่อย่างไรก็ตามหัวใจของเธอที่จะไปแต่งตัวสวยงามเพื่อให้ทุกฝ่ายที่มีชีวิตชีวาที่สุดในการเล่นการพนันอย่างหนัก, การเต้นและแม้จะเจ้าชู้กับสูง ชายหนุ่มบาง แต่จอร์จ Hobhouse ไม่ได้ความแข็งแกร่งของหลุยส์? s สามีคนแรกและเขาก็จะรั้งตัวเองตอนนี้แล้วด้วยเครื่องดื่มแข็งสำหรับวันของเขาหรือไม่ทำงานเป็นหลุยส์? s สามีคนที่สอง เป็นไปได้ว่านิสัยที่จะต้องปลูกบนเขาซึ่งหลุยส์จะไม่ได้ชอบเลย แต่โชคดีมาก (เธอ) สงคราม เขาไปสมทบกับทหารและสามเดือนต่อมาถูกฆ่าตาย มันเป็นช็อตที่ดีในการหลุยส์ เธอรู้สึกอย่างไรที่อยู่ในภาวะวิกฤติดังกล่าวเธอจะต้องไม่ให้วิธีการเศร้าโศกเอกชน และถ้าเธอมีหัวใจวายไม่มีใครได้ยินมัน เพื่อที่จะหันเหความสนใจความคิดของเธอเธอหันวิลล่าของเธอที่มอนติคาร์เข้าไปในโรงพยาบาลสำหรับเจ้าหน้าที่พักฟื้น เพื่อนของเธอบอกเธอว่าเธอไม่เคยจะมีชีวิตรอดความเครียด. แน่นอนมันจะฆ่าฉัน ,? เธอกล่าวว่าฉันรู้ว่า แต่สิ่งที่มันไม่สำคัญ? ผมต้องทำบิตของฉัน. มัน didn ไม่ฆ่าเธอ เธอมีเวลาในชีวิตของเธอ ไม่มีบ้านพักฟื้นในฝรั่งเศสคือการที่ได้รับความนิยมมากขึ้น ผมได้พบกับเธอโดยบังเอิญในปารีส เธอได้รับการ lunching ที่ Ritz กับฝรั่งเศสสูงและหล่อมาก เธออธิบายว่าเธออยู่ที่นั่นในธุรกิจที่เกี่ยวข้องกับโรงพยาบาล เธอบอกฉันว่าเจ้าหน้าที่มีเสน่ห์เกินไปกับเธอ พวกเขารู้วิธีที่ละเอียดอ่อนเธอเป็นและพวกเขา wouldn ไม่ปล่อยให้เธอทำสิ่งเดียว พวกเขาเอาดูแลของเธอด้วยหรือไม่ว่าพวกเขาเป็นสามีของเธอ เธอถอนหายใจ. แย่จอร์จที่เคยจะมีความคิดที่ผมมีหัวใจของฉันควรจะอยู่รอดเขา ?? หรือไม่และที่น่าสงสารทอม !? ผมบอกว่า. ผมไม่ทราบว่าทำไมเธอ didn ไม่ชอบคำพูดของฉันที่ เธอให้ฉันยิ้มคร่ำครวญของเธอและดวงตาที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา. คุณมักจะพูดว่าคุณ grudged ฉันไม่กี่ปีที่ฉันสามารถคาดหวังที่จะมีชีวิตอยู่.? โดยวิธีการที่หัวใจของคุณได้หรือไม่ดีมาก isn? T มัน ??? มันได้หรือไม่ไม่เคยจะดีกว่า ผมเห็นผู้เชี่ยวชาญในเช้าวันนี้และเขาบอกว่าผมจะต้องมีการเตรียมการที่เลวร้ายที่สุด. หรือไม่? โอ้ดีคุณ? ได้รับการเตรียมความพร้อมสำหรับการที่เกือบยี่สิบปีแล้วสวรรค์? t ?? คุณเมื่อสงครามมาถึงจุดสิ้นสุดหลุยส์ตั้งรกรากอยู่ในกรุงลอนดอน ตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงที่มีกว่าสี่สิบบางและอ่อนแอยังคงมีดวงตากลมโตและแก้มซีด แต่เธอไม่ได้มองวันกว่ายี่สิบห้า ไอริสซึ่งเคยเป็นที่โรงเรียนและตอนนี้โตขึ้นมาอยู่กับเธอ.? เธอ? จะดูแลฉัน ,? หลุยส์กล่าวว่า หรือไม่แน่นอนมันได้หรือไม่จะเป็นเรื่องยากที่เธอจะมีชีวิตอยู่ด้วยเช่นดีที่ไม่ถูกต้องเป็นฉัน แต่มันจะไม่สามารถดังกล่าวในขณะที่น้อย I? m แน่ใจว่าเธอจะไม่ใจที. ไอริสเป็นสาวดี เธอได้รับการขึ้นมามีความรู้ว่าแม่ของเธอ? สุขภาพเป็นล่อแหลม เป็นเด็กเธอไม่เคยได้รับอนุญาตให้ทำเสียงดัง เธอได้ตระหนักเสมอว่าแม่ของเธอจะต้องอยู่ในบัญชีไม่ต้องเสียใจ และแม้ว่าหลุยส์บอกเธอว่าตอนนี้เธอจะไม่ได้ยินเสียงของเธอเสียสละตัวเองเป็นหญิงชราที่น่าเบื่อสาวก็จะไม่ฟัง มัน wasn? ตาคำถามของตัวเองเสียสละมันเป็นความสุขที่จะทำในสิ่งที่เธอสามารถทำได้สำหรับคุณแม่ที่รักของเธอไม่ดี ด้วยการถอนหายใจแม่ของเธอให้เธอทำอย่างมาก. มันพอใจเด็กที่จะคิดว่าเธอได้หรือไม่ทำให้ตัวเองมีประโยชน์ ,? เธอบอกว่า.? Don? t คุณคิดว่าเธอควรจะออกไปและอื่น ๆ อีกมากมายเกี่ยวกับ ?? ฉันถาม. หรือไม่ที่? สิ่งที่ฉัน? m บอกเธอเสมอ ฉันจะไม่ได้รับของเธอตัวเองเพลิดเพลินไปกับ . สวรรค์รู้ว่าฉันไม่เคยต้องการให้คนใดคนหนึ่งที่จะนำตัวเองออกจากบัญชีของตนเองและไอริสเมื่อฉันทัดทานกับเธอกล่าวว่า: น่าสงสารแม่ที่รักเธออยากให้ผมไปอยู่กับเพื่อนและไปงานปาร์ตี้ แต่ขณะนี้ ฉันเริ่มต้นได้ทุกที่เธอมีอย่างใดอย่างหนึ่งของโรคหัวใจเธอดังนั้นผมชอบมากที่จะอยู่ที่บ้าน. แต่ปัจจุบันเธอตกหลุมรัก เพื่อนสาวของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมไม่เคยเข้าใจว่าทำไมหลุยส์ รบกวนด้วยค่ะ เธอไม่ชอบฉัน และฉันรู้ว่า ลับหลังฉัน ในทางที่อ่อนโยนของเธอ เธอแทบจะไม่เสียโอกาสพูดสิ่งที่หยาบคายกับผม เธอมีความละเอียดอ่อนมาก เคยแถลงโดยตรง แต่มีคำใบ้และถอนหายใจและพลิ้ว ๆใช้มือสวยๆของเธอ เธอสามารถทำให้เธอความหมายธรรมดาเธอเป็นเมียน้อยของเย็น สรรเสริญ มันเป็นเรื่องจริง ที่เราได้รู้จักกันเกือบอย่างใกล้ชิดสำหรับยี่สิบห้าปี แต่มันเป็นไปไม่ได้สำหรับฉันที่จะเชื่อว่า เธออาจจะได้รับผลกระทบโดยการเรียกร้องของสมาคมเก่า เธอนึกว่าฉันเป็นหยาบ โหดร้าย เหยียดหยาม และหยาบคายจริงๆ ฉันงงที่เธอไม่รับแน่นอนชัดเจน และปล่อยผม เธอไม่มีอะไรที่ แน่นอนเธอจะไม่ทิ้งฉันไว้คนเดียว เธอจะถามฉันเพื่ออาหารกลางวัน และทานอาหารกับเธอและครั้งหรือสองครั้งต่อปี ชวนฉันไปใช้จ่ายสัปดาห์สิ้นสุดที่บ้านของเธอในประเทศ ในที่สุด ฉันคิดว่าฉันได้พบแรงจูงใจของเธอ เธอมีความสงสัยไม่สบายใจที่ฉันไม่เชื่อในตัวเธอ และถ้านั่นคือเหตุผลที่เธอไม่ชอบฉัน มันยังทำให้เธอแสวงหาความใกล้ชิดของฉันมัน galled เธอว่าฉันคนเดียวควรมองของเธอเป็นรูปการ์ตูน และ เธอ ไม่ ได้ จนกว่าจะยอมรับว่าตัวเองผิด และพ่ายแพ้ บางทีเธอน่าจะสังหรณ์ใจว่าฉันเห็นใบหน้าหลังหน้ากาก และเพราะผมคนเดียวที่ถือออก ตัดสินใจว่า ไม่ช้าก็เร็วฉันก็ควรใช้หน้ากากใบหน้า ผมไม่เคยแน่ใจว่าเธอเป็นคนจอมปลอมที่สมบูรณ์ผมสงสัยว่า เธอหลอกตัวเองอย่างละเอียด เธอหลงกลโลกหรือมีประกายของอารมณ์ขันที่ด้านล่างของหัวใจเธอ ถ้ามีมันอาจจะว่าเธอชอบฉัน เป็นคู่ของ โจรอาจจะชอบอีกแบบหนึ่ง โดยความรู้ที่เราแบ่งปันความลับที่ถูกซ่อนจากคนอื่น

ฉันรู้ว่าหลุยส์ ก่อนที่เธอจะแต่งงาน เธอแล้วเปราะบางผู้หญิงละเอียดอ่อนกับดวงตาขนาดใหญ่และเศร้าสร้อย พ่อและแม่ของเธอมาก เธอมีการวิตก บางคนเจ็บป่วยไข้อีดำอีแดงคิด ทิ้งเธอไว้กับหัวใจอ่อนแอ เธอต้องใช้เวลาดูแลมากที่สุดของตัวเธอเอง เมื่อทอม Maitland เสนอเธอพวกเขาขยาด เพราะเขามั่นใจว่าเธอบอบบางเกินไปมากสำหรับรัฐยากเย็นแสนเข็ญของการแต่งงานแต่พวกเขาก็ไม่ค่อยดี แล้วทอม Maitland รวย เขาสัญญาว่าจะทำทุกสิ่งในโลก หลุยส์ และสุดท้ายที่พวกเขาได้รับมอบหมายให้เธอเขาเป็นหน้าที่อันศักดิ์สิทธิ์ ทอม เมทแลนด์ มีขนาดใหญ่ แข็งแรง เพื่อน ดูดี และเป็นนักกีฬาดี เขาหวังในลูอิสกับหัวใจที่อ่อนแอของเธอ เขาไม่อาจหวังว่าจะเก็บเธอไว้กับเขาและเขาตัดสินใจที่จะทำทุกสิ่งที่เขาสามารถที่จะทำให้ไม่กี่ปีเธอบนโลกมีความสุข เขาให้ขึ้นเขาเก่งในเกม ไม่ใช่เพราะว่าเธอปรารถนาให้เขา เธอก็ดีใจที่เขาควรจะเล่นกอล์ฟและล่า แต่เพราะว่าโดยบังเอิญเธอหัวใจวายเมื่อเขาเสนอให้ทิ้งเธอในวันนี้ถ้าพวกเขามีความคิดที่แตกต่าง เธอให้เขาทันที เธอ เป็นผู้ตามมากที่สุด ผู้ชายสามารถมีภรรยาได้ แต่หัวใจเธอล้มเหลวเธอและเธอจะถูกขึ้น หวาน และ uncomplaining มาเป็นอาทิตย์ เขาไม่ได้เป็นคนแบบนั้นเป็นข้ามเธอแล้วพวกเขาจะเงียบ ๆไปต่อสู้เรื่องที่ควรผลผลิตและมันเป็นเพียงยากที่ในที่สุดเขาก็ชวนให้เธอทำตามวิธีของเธอ ในโอกาสหนึ่งที่เห็นเธอเดินแปดไมล์ในการเดินทางโดยเฉพาะ ที่เธออยากให้ฉันแนะนำให้ทอม เมทแลนด์ เธอแข็งแกร่งกว่าที่คาด เขาส่ายหัวและถอนหายใจ

ไม่ เธอ ? s ที่ละเอียดอ่อนมาก .เธอ ? ถูกกับทั้งหมดหัวใจแพทย์ที่ดีที่สุดในโลก และทุกคนบอกว่า ชีวิตแขวนบนเส้นด้าย แต่เธอมีจิตวิญญาณที่ไม่มีใครเอาชนะได้หรือไม่

เค้าบอกเธอว่า ผมได้ตั้งข้อสังเกตเกี่ยวกับความอดทนของเธอ

? ผมจะจ่ายให้พรุ่งนี้ ? เธอพูดกับฉันในวิธีเบาๆของเธอ ? ผมจะตาย ? ประตู ?

? บางครั้งฉันคิดว่าคุณค่อนข้างแข็งแรงพอ ที่จะทำสิ่งที่คุณต้องการ ? ฉันบ่น