Sometimes extreme decisions lead to

Sometimes extreme decisions lead to the right path. This is why I think that the most formative experience in my life started when I decided to drop out of school back in June 2010. I’d never been so scared in my life, but after a serious metamorphosis I was able to overcome my fears and find myself doing something better that what I gave up on the first place
When I started studying architecture back in 2008, everything seemed perfect regarding my career. Because I had overcome the aptitude test which really scared me, and also I had won a scholarship. All those achievements made me feel very excited and positive about myself and my future.
All of the sudden I started to encounter many different events and people in my path, who helped to weaken my confidence and made me, lose focus from my main goal. When I started my studies my mom was away working and suddenly I had a lot of responsibilities on my shoulders .I was trying to keep up with my studies, which are very time consuming. And also I was in charge of the household chores.
At that time things weren’t looking good at school either. I was being neglected by my teachers. They used to make fun of my work and undeveloped skills. Regardless of my efforts, my teachers never encouraged me to improve my weaknesses, by approaching me in a constructive manner. In addition to my teachers, I was my classmates target as well. In fact I believe my teachers’ behavior sat the example for them to be unpleasant to me too.
The rejection I felt from my teachers and classmates was starting to affect me mentally and emotionally. I was feeling underestimated and depressed. I started to careless about my studies, in fact I was missing school and I wasn’t doing my homework. Therefore my negative attitudes lead me not to turn in my final project and that coast the lost of my scholarship.
At that point of my life I didn’t have anything else to lose and I wanted to do something else with my life. My mom and I... [continues]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตัดสินใจมากบางครั้งนำไปสู่หนทางที่ถูก นี่คือเหตุผลที่ผมคิดว่า ประสบการณ์ความอุดมสมบูรณ์มากที่สุดในชีวิตเริ่มต้นเมื่อฉันตัดสินใจที่จะปล่อยออกจากโรงเรียนกลับไปในเดือน 2010 มิถุนายน ผมไม่เคยกลัวดังนั้นในชีวิตของฉัน แต่หลังจากการเปลี่ยนแปลงอย่างจริงจัง ฉันก็สามารถเอาชนะความกลัวของฉัน และพบว่าตัวเองทำอะไรดีให้อะไรฉันได้ในสถานแรก
เมื่อฉันเริ่มต้นการศึกษาสถาปัตยกรรมใน 2008 ทุกอย่างที่ดูเหมือนสมบูรณ์แบบเกี่ยวกับอาชีพของฉัน เพราะผมได้เอาชนะการทดสอบความสามารถซึ่งจริง ๆ กลัวฉัน และยัง ฉันชนะทุน ความสำเร็จทั้งหมดที่ทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นมาก และบวกเกี่ยวกับตนเองและอนาคตของฉัน
ทั้งหมดทันทีผมเริ่มพบเหตุการณ์ต่าง ๆ มากมายและคนในเส้นทางของฉัน ที่ช่วยให้ความมั่นใจของฉันอ่อนตัวลง และทำให้ฉัน สูญเสียโฟกัสจากเป้าหมายหลักของฉัน เมื่อผมเริ่มเรียน หม่อมฉันไปทำงาน และก็มีจำนวนมากของความรับผิดชอบบนไหล่ของฉันผมพยายามติดตามศึกษาของฉัน ซึ่งเป็นเวลามากนาน และยัง ได้ค่าใช้จ่ายในครัวเรือนงาน.
ที่ สิ่งไม่มองดีโรงเรียนจะ ผมมีกำลังที่ไม่มีกิจกรรม โดยครูของฉัน พวกเขาใช้ทำให้งานของฉันและทักษะ undeveloped โดยความพยายามของฉัน ครูของฉันไม่เคยสนับสนุนให้ฉันปรับปรุงจุดอ่อนของฉัน ฉันกำลังในลักษณะที่สร้างสรรค์ นอกจากคุณครูของฉัน ผมเป้าหมายเพื่อนร่วมชั้นของฉันเช่นกัน ในความเป็นจริงผมเชื่อว่า พฤติกรรมของครูของฉันนั่งตัวอย่างสำหรับพวกเขาจะไม่พอกับฉันเกินไป
ปฏิเสธผมรู้สึกจากครูและเพื่อนร่วมชั้นของฉันที่เริ่มส่งผลกระทบจิตใจ และอารมณ์ ฉันรู้สึกหดหู่ และ underestimated ผมเริ่มการหละหลวมในเรื่องการศึกษาของฉัน ในความเป็นจริงฉันขาดโรงเรียน และฉันไม่ได้ทำการบ้านของฉัน ดังนั้น ทัศนคติเชิงลบของฉันทำให้ฉันไม่เปิดโครงการสุดท้ายของฉันและชายฝั่งที่การศึกษาของฉันหาย
จุดที่ชีวิตของฉัน ไม่มีอะไรเสีย และอยากจะทำสิ่ง มีชีวิต แม่ของฉันและฉัน... [ต่อ]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บางครั้งการตัดสินใจที่มากที่สุดนำไปสู่เส้นทางที่ถูกต้อง นี่คือเหตุผลที่ผมคิดว่าประสบการณ์การก่อสร้างมากที่สุดในชีวิตของฉันเริ่มต้นเมื่อฉันตัดสินใจที่จะออกจากโรงเรียนกลับมาในเดือนมิถุนายน 2010 ผมไม่เคยกลัวในชีวิตของฉัน แต่หลังจากที่การเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงผมก็สามารถที่จะเอาชนะความกลัวของฉันและพบว่าตัวเองทำสิ่งที่ดีกว่าว่าสิ่งที่ผมให้ขึ้นไปบนสถานที่แรก
เมื่อผมเริ่มศึกษาสถาปัตยกรรมกลับในปี 2008 ทุกอย่างดูเหมือนสมบูรณ์แบบ เกี่ยวกับอาชีพของฉัน เพราะผมเอาชนะทดสอบความถนัดที่กลัวจริงๆฉันและฉันได้รับรางวัลทุนการศึกษา ความสำเร็จของทุกคนที่ทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นมากและบวกเกี่ยวกับตัวเองและอนาคตของฉัน
ทั้งหมดในทันทีที่ผมเริ่มที่จะพบหลายเหตุการณ์ที่แตกต่างกันและคนที่อยู่ในเส้นทางของฉันที่จะช่วยกันลดลงความเชื่อมั่นของฉันและทำให้ฉันสูญเสียความสำคัญจากเป้าหมายหลักของฉัน เมื่อผมเริ่มการศึกษาของฉันแม่ของฉันก็ออกไปทำงานและก็ฉันมีจำนวนมากของความรับผิดชอบบนไหล่ของฉัน. ฉันพยายามที่จะให้ทันกับการศึกษาซึ่งเป็นที่ใช้เวลานานมากของฉัน และยังมีผมอยู่ในความดูแลของการทำงานบ้าน
ในเวลานั้นสิ่งที่ไม่ได้มองที่ดีที่โรงเรียนทั้ง ฉันถูกละเลยโดยครูของฉัน พวกเขาใช้ในการทำให้ความสนุกของการทำงานและได้รับการพัฒนาทักษะของฉัน โดยไม่คำนึงถึงความพยายามของฉันครูของฉันไม่เคยสนับสนุนให้ฉันไปปรับปรุงจุดอ่อนของฉันโดยใกล้ฉันในลักษณะที่สร้างสรรค์ นอกจากนี้ครูผู้สอนของฉันฉันเป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉันกำหนดเป้าหมายเป็นอย่างดี ในความเป็นจริงผมเชื่อว่าพฤติกรรมของครูของฉันนั่งตัวอย่างสำหรับพวกเขาจะไม่เป็นที่พอใจกับฉันเกินไป
ผมรู้สึกว่าการปฏิเสธจากอาจารย์และเพื่อนร่วมชั้นของฉันก็เริ่มที่จะส่งผลกระทบต่อผมทางจิตใจและอารมณ์ ผมรู้สึกหดหู่และประเมิน ผมเริ่มที่จะประมาทเกี่ยวกับการศึกษาของฉันในความเป็นจริงฉันถูกหายไปโรงเรียนและผมไม่ได้ทำบ้านของฉัน ดังนั้นทัศนคติเชิงลบของฉันทำให้ฉันไม่ได้ที่จะเปิดในโครงการสุดท้ายของฉันและชายฝั่งที่หายไปของทุนการศึกษาของฉัน
ที่จุดของชีวิตของฉันที่ฉันไม่ได้มีอะไรที่จะสูญเสียและผมก็อยากจะทำอย่างอื่นกับชีวิตของฉัน แม่ของฉันและฉัน .. [ยังคง]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บางครั้งการตัดสินใจที่รุนแรงนำไปสู่ทางที่ถูกต้อง นี่คือเหตุผลที่ฉันคิดว่าประสบการณ์มากที่สุดในชีวิตของฉันเริ่มต้นเมื่อฉันตัดสินใจที่จะลาออกจากโรงเรียนกลับมาในเดือนมิถุนายน 2010 ผมไม่เคยกลัวในชีวิตของฉัน แต่หลังจากการเปลี่ยนแปลงที่ร้ายแรง ฉันก็สามารถที่จะเอาชนะความกลัวของฉันและพบว่าตัวเองทำสิ่งที่ดีกว่าที่ฉันให้ขึ้นบน
สถานที่แรกเมื่อฉันเริ่มเรียนสถาปัตยกรรมกลับใน 2008 , ทุกอย่างดูเพอร์เฟคในอาชีพของฉัน เพราะฉันได้เอาชนะการทดสอบความสามารถที่น่ากลัวจริง ๆ ฉัน และฉันได้รับรางวัลทุนการศึกษา ทุกความสำเร็จ ทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นและเป็นบวกเกี่ยวกับตัวเองและอนาคตของฉัน
อยู่ๆฉันก็พบเหตุการณ์ต่าง ๆ มากมาย และผู้คนในเส้นทางของฉันที่ช่วยทำให้ความเชื่อมั่นของฉันและทำให้ฉันเสียสมาธิจากเป้าหมายหลักของฉัน เมื่อผมเริ่มเรียนหนังสือ แม่ไปทำงาน แล้วอยู่ๆก็มีความรับผิดชอบบนไหล่ของฉัน ฉันพยายามที่จะให้ทันกับการเรียน ซึ่งใช้เวลานานมาก และผมอยู่ในค่าใช้จ่ายของครัวเรือนงานบ้าน .
ตอนนั้นสิ่งที่ไม่ได้มองที่ดีที่โรงเรียนเหมือนกันฉันถูกทอดทิ้งโดยครูของฉัน พวกเขาใช้เพื่อให้ความสนุกสนานของทักษะการปฏิบัติงานและแกน โดยไม่คำนึงถึงความพยายามของฉัน ครูของฉันไม่เคยสนับสนุนให้ฉันปรับปรุงจุดอ่อนของฉันโดยใกล้ฉันในลักษณะที่สร้างสรรค์ นอกจากครูของผม ผมเป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉันเป้าหมายได้เป็นอย่างดี ในความเป็นจริงผมเชื่อว่าพฤติกรรมของครูของฉันนั่ง ตัวอย่างเช่นพวกเขาจะไม่พอใจเหมือนกัน
การปฏิเสธผมรู้สึกจากคุณครูและเพื่อนร่วมชั้นก็เริ่มส่งผลกระทบต่อฉัน จิตใจ และอารมณ์ ฉันรู้สึกประมาทและหดหู่ ผมเริ่มที่จะประมาทเกี่ยวกับการศึกษาของฉัน ในความเป็นจริงฉันได้หายไปจากโรงเรียนและผมก็ไม่ได้ทำการบ้านของฉัน ดังนั้น ทัศนคติเชิงลบของฉันนำฉันไปไม่ได้ที่จะเปิดในโครงการสุดท้ายของฉันและชายฝั่งที่สูญหายของทุนการศึกษา .
ที่จุดในชีวิตของฉันที่ฉันไม่มีอะไรจะเสีย และผมต้องการจะทำบางอย่างกับชีวิตของฉัน แม่และฉัน . . . [ ]