-After they came back to the statio

-After they came back to the station, before Jude was about to request the case file, he found a note on his desk first. Jude thoughtlessly opened the paper. As soon as he saw a familiar sharp and clean font, he tilted his head little bit. Tim who was looking for the file instead of his partner saw him and came to him with a curious look.

“Why? What is that?”

“Ahh. Well….. it’s nothing. It says what time I should come for the counseling again.”

“Again? Those bastards, aren’t they sick of it? Ah, and it looks like Mr. Zejens is staying at a motel right next to the station. Because he can’t go back to his house, they sent him there by himself. Probably because he got mentally shock.”

“Hm, that’s true. I’m gonna go somewhere for a second.”

He put the note in his pocket and said to Tim smiling. Of course, Tim had a curious look.

“Why? Where?”

“Ah, the reason for my life.”

“Food? Buy me some too.”

“Okay. I’ll be back soon.”

He waved his hand at Tim and swagger out the station. He didn’t forget to ask a police to get him a recorder before he went out.
Jude felt his gun on his waist to make sure, and he took out the note that he shoved it in his pocket. A thin and polite font.

-Detective, the unsub is a childish kid. You know it, right?

Shrugged his shoulder once and the detective with a dark blond started to walk again.




“-Came out from police station. Which room is Mr. Lloyd Zejens staying in?”

“Um…. Room 304. I think he’s still in there.”

Jude put back his police badge that he showed it to the motel owner and went up the stairs. 301, 302, 303. Jude walked touching a thin crack on the cement wall, and with a whistle, he stopped in front of the Room 304.

Knock, knock, knock

Underneath a flickering light, a dry door sound hit his ears. Soon, slowly the door opened. A man in his 30s little bald looked very tired probably because of the incident that happened few days ago. His blue eyes somehow showed vanity, and it even looked like asking not to talk to him. But ignoring that atmosphere, Jude smiled.

“Mr. Lloyd Zejens, remember me? I’m the detective you saw that day. My name is Jude. I have something to ask you. Can I come in?”

“…….Ah, yes……….. Come in. But…..”

“Is there a problem?”

“……..No….. I’m just little tired, so can you finish it fast?”

“Sure.”

Jude answered easily and went inside the room right away. Motel’s specialty boring interior. Because Jude sat on the chair even before he offer it to him, Lloyd came in hesitantly. Looking at his exhausted face, he could’ve at least give him a sympathetic word, but Jude brightly opened his mouth.

“Wow, the compliments were overwhelming. The neighbors told me you were a very obedient child.”

“……Is that so……?”

“Were you and your mother close? I heard she was pretty strict, but it seemed like she treated you well. Was she gentle because you were an only child?”

“….No, no…. It wasn’t always like that. She wasn’t flexible or soft, but she always said the right things. She was little… rough….”

“Aha. Then do you know if anybody argued with your mother recently?”

The man’s sight was always on the carpet, but he looked at Jude once. Lloyd fixed his glasses and licked his lips.

“I already told you those. Why are you asking again?”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

-หลังจากที่พวกเขากลับมายังสถานี ก่อน Jude เกี่ยวกับการร้องขอไฟล์กรณี เขาพบหมายเหตุบนโต๊ะของเขาครั้งแรก Jude thoughtlessly เปิดกระดาษ ทันทีที่เขาเห็นอักษรคมชัด และสะอาดที่คุ้นเคย เขาเอียงหัวนิด ๆ หน่อย ๆ ทิมที่กำลังมองหาแฟ้มแทนเขา เห็นเขา และเขามาแบบอยากรู้อยากเห็น"ทำไม สิ่งนี้คืออะไร""ปรบมือ อีกทั้ง... ก็ไม่มีอะไร มันบอกว่า เวลาที่ผมควรมาให้คำปรึกษาอีกด้วย ""อีกครั้ง ไอ้เหล่านั้น ไม่ได้พวกเขาป่วยของมัน อา และดูเหมือนนาย Zejens เข้าโมเต็ลใกล้สถานี เนื่องจากเขาไม่สามารถกลับไปบ้านของเขา พวกเขาส่งเขามีเอง อาจเป็น เพราะเขาได้ใจกระแทก""หือ ที่เป็นความจริง ฉันจะไปที่ใดที่หนึ่งเป็นครั้งที่สองนั้น"เขาใส่หมายเหตุในกระเป๋าของเขา และกล่าวว่า รอยยิ้มทิม แน่นอน ทิมได้ดูอยากรู้อยากเห็น"ทำไม ที่"" Ah เหตุผลสำหรับชีวิตของฉัน. ""อาหาร ซื้อฉันเกินไป""โอเค จะกลับมาเร็ว ๆ นี้"เขาโบกมือทิมและสแวกเกอร์ที่สถานี เขาไม่ลืมที่จะถามตำรวจรับเครื่องบันทึกเขาก่อนเขาออกไปจูดรู้สึกว่าปืนของเขาบนเอวของเขาเพื่อให้แน่ใจ และเขาเอาหมายเหตุที่ว่า เขาถูกผลักในกระเป๋าของเขาออก สุภาพ และบางอักษร-นักสืบ unsub เป็นเด็กหน่อมแน้ม คุณรู้มัน ขวายักไหล่ไหล่เขาครั้งเดียว และนักสืบ มีสีทองเข้มที่เริ่มเดินอีก"-มาจากสถานีตำรวจ ที่ห้องนาย Lloyd Zejens เข้าใน""อืมม... ห้อง 304 ผมคิดว่า ยังอยู่นั่น"Jude กลับตราตำรวจของเขาที่เขาแสดงให้เห็นว่าการเป็นเจ้าของโรงแรม และก็ขึ้นบันได 301, 302, 303 Jude เดินสัมผัสรอยแตกบาง ๆ บนผนังปูน และ มีนกหวีด เขาหยุดหน้า 304 ห้องเคาะ เคาะ เคาะภายใต้แสงกะพริบ เสียงประตูแห้งตีหูของเขา เร็ว ช้าประตูเปิด ดูเหนื่อยมากเป็นคนในยุค 30 ของเขาหัวล้านเล็กน้อยคงเนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่กี่วันที่ผ่านมา ตาสีฟ้าของเขาอย่างใดแสดงให้เห็นว่าโต๊ะเครื่องแป้ง และมันยังดูเหมือนขอไม่ให้คุยกับเขา แต่ละเว้นบรรยากาศ Jude ยิ้ม"นาย Lloyd Zejens จำฉันได้หรือไม่ นักสืบคุณเห็นวันนั้นค่ะ ชื่อของฉันคือ Jude สิ่งที่จะขอให้คุณได้ สามารถฉันบ้าง""... Ah ใช่... เข้ามาสิ แต่...""มีปัญหา"“…….. ไม่ใช่ ฉันเหนื่อยเพียงเล็กน้อย เพื่อให้ คุณสามารถเสร็จได้รวดเร็ว? ""แน่ใจ"Jude ตอบได้ง่าย ๆ และก็ภายในห้องทันที พิเศษภายใน motel น่าเบื่อ เพราะ Jude นั่งบนเก้าอี้ก่อนที่เขานำเสนอกับเขา ลอยด์มาในวัยนี้ มองที่ใบหน้าของเขาหมด เขาอาจได้น้อยให้เขาคำเห็นอกเห็นใจ แต่ Jude เปิดปากสดใส"ว้าว ชมเชยอย่างล้นหลาม เพื่อนบ้านบอกฉันคุณเป็นเด็กเชื่อฟังมากขึ้น"“…… เป็นที่ดังนั้นการ... ? ""มีคุณและคุณแม่ปิด ผมได้ยินเธอสวยเข้มงวด แต่ดูเหมือนเธอเก็จ ล่าอ่อนโยนเนื่องจากคุณพ่อ"...ไม่มี ไม่... มันไม่ได้เสมอเช่นที่ เธอไม่มีความยืดหยุ่น หรือนุ่ม แต่เธอบอกว่า สิ่งถูกต้องเสมอ เธอก็น้อย...หยาบ... ""Aha แล้ว คุณรู้หรือไม่ถ้าใครโต้เถียงกับคุณแม่เมื่อเร็ว ๆ นี้"สายตาของมนุษย์ได้เสมอบนพรม แต่เขามองที่ Jude ครั้ง ลอยด์คงเขาแก้ว และเลียริมฝีปากของเขา"ผมได้บอกคุณคน ทำไมคุณถามอีก"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลังการที่พวกเขากลับไปที่สถานีมาก่อนจูดเป็นเรื่องที่จะขอแฟ้มคดีเขาพบบันทึกบนโต๊ะทำงานของเขาเป็นครั้งแรก จูดลอยๆเปิดกระดาษ ทันทีที่เขาเห็นตัวอักษรที่คมและสะอาดคุ้นเคยเขาเอียงหัวนิด ๆ หน่อย ๆ ของเขา ทิมที่ถูกมองหาไฟล์แทนหุ้นส่วนของเขาเห็นเขาและมาหาเขาด้วยรูปลักษณ์ที่อยากรู้อยากเห็น. "ทำไม? ว่าคืออะไร? " " อ่า ดี ... .. ก็ไม่มีอะไร มันบอกว่าเวลาที่ผมควรจะมาให้คำปรึกษาอีกครั้ง ". " อีกครั้ง? ไอ้เหล่านั้นพวกเขาไม่ได้ป่วยของมันได้หรือไม่ อาและดูเหมือนว่านาย Zejens พักอยู่ที่ห้องเช่าที่อยู่ถัดจากสถานี เพราะเขาไม่สามารถกลับไปที่บ้านของพวกเขาได้ส่งเขาไปที่นั่นด้วยตัวเอง อาจจะเป็นเพราะเขาได้จิตใจช็อต. " " หืมว่าเป็นความจริง ฉันจะไปที่ไหนสักแห่งที่สอง. " เขาวางโน้ตในกระเป๋าของเขาและพูดกับทิมยิ้ม แน่นอนทิมมีลักษณะอยากรู้อยากเห็น. "ทำไม? ที่ไหน? " " อาเหตุผลสำหรับชีวิตของฉัน. "ที่" อาหาร? ฉันซื้อบางเกินไป. " " โอเค ฉันจะกลับมาเร็ว ๆ นี้. " เขาโบกมือของเขาที่ทิมและกรีดกรายออกสถานี เขาไม่ลืมที่จะขอให้ตำรวจที่จะได้รับเขาบันทึกก่อนที่เขาจะเดินออกไป. จูดรู้สึกว่าปืนของเขาบนเอวของเขาเพื่อให้แน่ใจและเขาก็เอาโน้ตที่เขายัดไว้ในกระเป๋าเสื้อของเขา บางตัวอักษรและสุภาพ. -Detective, unsub เป็นเด็กหน่อมแน้ม คุณรู้ว่ามันใช่มั้ย? ยักไหล่ของเขาทันทีและนักสืบที่มีสีทองเข้มเริ่มที่จะเดินได้อีกครั้ง. "-Came ออกจากสถานีตำรวจ ซึ่งห้องพักคือนายลอยด์ Zejens อยู่ใน? " " อืม ... ห้อง 304 ผมคิดว่าเขายังคงอยู่ในมี. " จูดใส่กลับตราตำรวจของเขาว่าเขาแสดงให้เจ้าของห้องเช่าและเดินขึ้นบันได 301, 302, 303 จูดเดินสัมผัสแตกบาง ๆ บนผนังซีเมนต์และมีนกหวีดเขาหยุดอยู่หน้าห้อง 304 เคาะเคาะเคาะใต้แสงริบหรี่เสียงประตูแห้งตีหูของเขา ในไม่ช้าช้าประตูเปิด ชายคนหนึ่งในยุค 30 ของเขาหัวล้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ดูเหนื่อยมากอาจจะเป็นเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่กี่วันที่ผ่านมา ดวงตาสีฟ้าของเขาแสดงให้เห็นอย่างใดโต๊ะเครื่องแป้งและมันยังดูเหมือนไม่ขอพูดคุยกับเขา แต่ไม่สนใจบรรยากาศที่จูดยิ้ม. "นาย ลอยด์ Zejens, จำชื่อฉัน? ฉันนักสืบที่คุณเห็นในวันนั้น ชื่อของฉันคือจูด ฉันมีสิ่งที่จะขอให้คุณ ฉันสามารถเข้ามา? " " ...... .Ah ใช่ ......... .. มาใน. แต่ ... .. " " มีปัญหาหรือไม่ " " ...... ..No ... .. ฉันแค่เหนื่อยเล็กน้อยเพื่อ คุณสามารถเสร็จได้อย่างรวดเร็ว? " " แน่นอน. " จูดตอบได้อย่างง่ายดายและเดินเข้าไปในห้องพักได้ทันที Motel ภายในพิเศษที่น่าเบื่อ เพราะจูดนั่งอยู่บนเก้าอี้ก่อนที่เขาจะนำเสนอให้เขาลอยด์เดินเข้ามาในอ้อมแอ้ม มองไปที่ใบหน้าเหนื่อยของเขาเขาจะได้อย่างน้อยให้เขาด้วยคำพูดขี้สงสาร แต่จูดสดใสเปิดปากของเขา. "ว้าวชมเชยเป็นอย่างท่วมท้น เพื่อนบ้านบอกผมว่าคุณเป็นเด็กที่อ่อนน้อมมาก. " " ...... งั้น ...... ? " " มีคุณแม่ของคุณและปิด? ฉันได้ยินเธอเป็นที่เข้มงวดสวย แต่ดูเหมือนว่าเธอได้รับการรักษาคุณดี เธออ่อนโยนเพราะคุณเป็นลูกคนเดียว? " " ... .No ไม่มี ... มันไม่ได้เป็นเช่นนั้นเสมอ เธอไม่ได้มีความยืดหยุ่นหรือนุ่ม แต่เธอมักจะกล่าวว่าสิ่งที่ถูกต้อง เธอเป็นเพียงเล็กน้อย ... หยาบ ... . " " Aha แล้วคุณจะรู้ว่าถ้าใครเถียงกับแม่ของคุณเร็ว ๆ นี้? " สายตาของมนุษย์อยู่เสมอบนพรม แต่เขามองไปที่จูดครั้งเดียว ลอยด์คงแว่นตาของเขาเลียริมฝีปากของเขา. "ผมบอกคุณแล้วเหล่านั้น ทำไมคุณจะถามอีกครั้งหรือไม่ "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

- หลังจากที่พวกเขากลับมาที่สถานี ก่อนที่จู๊ดกำลังขอเอกสารคดี เขาพบกระดาษโน้ตบนโต๊ะของเขาก่อน จู๊ด ฉันเปิดกระดาษ ทันทีที่เขาเห็นคุ้นๆที่คมชัดและสะอาด ตัวอักษร เขาเอียงศีรษะเล็กน้อย ทิมที่กำลังมองหาไฟล์แทนคู่หูของเขาเห็นเขามาหาเขาด้วยสายตาสงสัย" ทำไม ? นั่นอะไร ? "" อ้า อืม . . . . . มันไม่มีอะไรหรอก มันบอก ว่าเวลาเมื่อไหร่ที่ฉันควรจะมาปรึกษาอีก . . ." อีกแล้วเหรอ ? ไอ้สารเลวพวกนั้น พวกเขาไม่เบื่อบ้างเหรอคะ อ่า ดูเหมือนคุณ zejens พักอยู่ที่โรงแรมอยู่ติดกับสถานี เพราะเขาไม่สามารถกลับไปที่บ้านของเขา พวกเขาส่งเขาไปที่นั่นคนเดียว คงเพราะเขาโดนใจช็อก”" อืม ก็จริง ฉันไปที่อื่นแป๊บนึง "เขาวางโน๊ตในกระเป๋าของเขาและพูดกับทิมยิ้ม แน่นอน , ทิมได้ดูสงสัย" ทำไม ? ที่ไหน ? "" อ่า เหตุผลของชีวิตของฉัน . "อาหาร " ? ซื้อมาเหมือนกัน" โอเค ผมจะกลับแล้ว "เขาโบกมือที่ทิมและกรีดกรายออกจากสถานี เขาไม่ลืมที่จะถามตำรวจเพื่อให้เขาบันทึกก่อนที่เขาจะเดินออกไปจู๊ด รู้สึกปืนที่เอวของเขาเพื่อให้แน่ใจว่า เขาเอาโน้ตที่เขาผลักมันอยู่ในกระเป๋าของเขา ที่บางและสุภาพแบบอักษร- คุณนักสืบ เขาเป็นเด็กไร้เดียงสา คุณรู้ใช่มั้ยยักไหล่ของเขาทันทีและนักสืบด้วยสีบลอนด์เข้มเริ่มเดินอีกครั้ง" ออกมาจากสถานีตำรวจ ห้องที่คุณลอยด์ zejens อยู่ ? "" อืม . . . . . . . ห้อง 304 ฉันคิดว่าเขาอยู่ในนั้น "จู๊ด เอาตำรวจของเขาที่เขาแสดงให้เห็นถึงเจ้าของโรงแรมและเดินขึ้นบันได 301 , 302 , 303 จู๊ดเดินสัมผัสบางรอยบนผนังปูน และด้วยเสียงผิวปาก เขาหยุดอยู่หน้าห้อง 304ก๊อก ก๊อก ก๊อกใต้ไฟกระพริบ เสียงประตูบริการตีหู เร็ว ช้า ประตูเปิด ผู้ชายอายุ 30 โล้นดูเหนื่อยๆ อาจเป็นเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่กี่วัน ดวงตาสีฟ้าของเขาก็พบความไร้สาระ มันเหมือนถามไม่พูดกับเขา แต่ไม่สนใจบรรยากาศ ที่จู๊ด ยิ้ม" นายลอยด์ zejens จำฉันได้มั้ย ผมเป็นนักสืบที่คุณเห็นในวันนี้ ชื่อของฉันคือ จู๊ด ฉันมีบางอย่างจะถามคุณ ผมเข้าไปได้มั้ย ? "" . . . . . . . อ่า . . 10 เข้ามาสิ แต่ . . . . . "" มีปัญหาอะไรเหรอ "" ไม่ . . . . . . . . . . ฉันแค่เหนื่อย คุณสามารถจบมันได้เร็ว "" แน่นอน "Jude ตอบได้อย่างง่ายดาย และเดินเข้าไปในห้องทันที โรงแรมพิเศษน่าเบื่อภายใน เพราะ จู๊ด นั่งอยู่บนเก้าอี้ ก่อนที่เขาจะเสนอให้เขา ลอยด์ มาอ้อมแอ้ม . ดูที่หน้าของเขาหมด เขาอาจได้ อย่างน้อยให้เขาคำ ขี้สงสาร แต่จูดแจ๊ดเปิดปากของเขา" ว้าว ชมเชยเป็นอย่างดี เพื่อนบ้านบอกว่า คุณเป็นเด็กที่เชื่อฟังมาก "" . . . . . . . งั้น . . . . . . . ? "" คุณและแม่ของคุณปิด ? ฉันได้ยินว่าเธอเข้มงวดมาก แต่ดูเหมือนเธอจะปฏิบัติกับเธออย่างดี นางสุภาพ เพราะเธอเป็นลูกคนเดียว ? "" . . . . . . . ไม่ ไม่ . . . . . . . . มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเสมอ เธอไม่ยืดหยุ่น หรืออ่อน แต่เธอมักจะพูดในสิ่งที่ถูกต้อง เธอ . . . . . . . . . . . . . . หยาบ "" อะฮ้า แล้วคุณรู้ไหมว่า ถ้าใครเถียงกับแม่ของคุณเมื่อเร็วๆนี้ ? "สายตาของคนที่อยู่บนพรม แต่เค้ามองจู๊ดครั้ง ลอยด์ซ่อมแว่นตาของเขาและเลียริมฝีปากของเขา" ฉันบอกนายนั้น ทำไมถามอีก "