Mental health. One study found that

Mental health. One study found that an “average of more than 50% of refugees
present with mental health problems” (Guerin, Guerin, Diiriye & Yates, 2004, p. 59).
Post Traumatic Stress Disorder (PTSD) and Depression are among the most common
diagnoses for refugees. Depression rates among immigrants and refugees is estimated at
47-72% and PTSD rates between 39%-100%, as compared to the 1% prevalence of PTSD
in the general population (Schuchman & McDonald, 2004). Unfortunately, studies have
also shown that ethnic minorities use mental health services less than their majority
counterparts and that refugees use mental health services even less than ethnic minorities
(Ellis & Lincoln et al., 2010). These findings indicate that refugees are grossly
underserved by the mental health service delivery system. “An estimated 92% of
immigrants and refugees deemed in need of mental health services never receive them”
(Ellis et al., 2011, p. 70). It is also important to note that when minorities, including
refugees, do seek mental health care it is often “later and at a more critical stage”
(Loewenthal, Mohamed, Mukhopadhyay, Ganesh & Thomas, 2012, p. 43).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สุขภาพจิต หนึ่งการศึกษาพบว่าการ "เฉลี่ยมากกว่า 50% ของผู้ลี้ภัยปัจจุบัน มีปัญหาด้านสุขภาพจิต" (Guerin, Guerin, Diiriye และ เยตส์ 2004, p. 59)โพสต์บาดแผลความเครียดโรค (PTSD) และภาวะซึมเศร้ามีพบมากที่สุดวินิจฉัยผู้ลี้ภัย อัตราภาวะซึมเศร้าในกลุ่มผู้อพยพและผู้ลี้ภัยอยู่ประมาณ47-72% และอัตราการพล็อตระหว่าง 39% - 100% เมื่อเทียบกับความชุก 1% ของพล็อตในประชากรทั่วไป (Schuchman & McDonald, 2004) อับ มีการศึกษาแสดงให้เห็นว่า ชนกลุ่มน้อยที่ใช้บริการสุขภาพจิตน้อยกว่าส่วนใหญ่ของพวกเขาคู่และผู้ลี้ภัยที่ใช้บริการสุขภาพจิตแม้แต่น้อยกว่าชนกลุ่มน้อย(เอลลิสและลินคอล์น et al. 2010) ผลการวิจัยเหล่านี้ระบุว่า ผู้ลี้ภัย grosslyเป้า โดยระบบจัดส่งการบริการสุขภาพจิต "มีประมาณ 92% ของผู้อพยพและผู้ลี้ภัยที่ถือว่าความต้องการบริการสุขภาพจิตไม่เคยได้รับ"(Ellis et al. 2011, p. 70) มีความสำคัญโปรดสังเกตว่าเมื่อรวม ชนกลุ่มน้อยผู้ลี้ภัย แสวงหาการดูแลสุขภาพจิตก็มักจะ "ในภายหลัง และ ในขั้นตอนสำคัญมาก"(Loewenthal, Mohamed, Mukhopadhyay พระพิฆเนศ และโท มัส 2012, p. 43)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สุขภาพจิต. ผลการศึกษาพบว่า "เฉลี่ยมากกว่า 50% ของผู้ลี้ภัย
ในปัจจุบันที่มีปัญหาสุขภาพจิต" (เกแรง Guerin, Diiriye & เยตส์ 2004 พี. 59).
โพสต์ Traumatic Stress Disorder (PTSD) และภาวะซึมเศร้าอยู่ในหมู่ที่พบมากที่สุด
การวินิจฉัยสำหรับผู้ลี้ภัย อัตราการเกิดภาวะซึมเศร้าในหมู่ผู้อพยพและผู้ลี้ภัยอยู่ที่ประมาณ
% และพล็อตอัตรา 47-72 ระหว่าง 39% -100% เมื่อเทียบกับความชุก 1% ของพล็อต
ในประชากรทั่วไป (Schuchman และ McDonald, 2004) แต่น่าเสียดายที่การศึกษาได้
แสดงให้เห็นว่าชนกลุ่มน้อยใช้บริการด้านสุขภาพจิตน้อยกว่าส่วนใหญ่ของพวกเขา
counterparts และว่าผู้ลี้ภัยใช้บริการด้านสุขภาพจิตแม้แต่น้อยกว่าชนกลุ่มน้อย
(เอลลิสและลินคอล์น et al., 2010) การค้นพบนี้แสดงให้เห็นว่าผู้ลี้ภัยจะไม่มีการลด
ด้อยโอกาสโดยระบบการให้บริการสุขภาพจิต "ประมาณ 92% ของ
ผู้อพยพและผู้ลี้ภัยถือว่าในความต้องการของบริการสุขภาพจิตไม่เคยได้รับพวกเขา"
(เอลลิส et al., 2011, น. 70) นอกจากนี้ยังเป็นสิ่งสำคัญที่จะทราบว่าเมื่อชนกลุ่มน้อยรวมทั้ง
ผู้ลี้ภัยทำแสวงหาการดูแลสุขภาพจิตก็มักจะเป็น "ในภายหลังและในขั้นตอนที่สำคัญมากขึ้น"
(Loewenthal, โมฮาเหม็ Mukhopadhyay พระพิฆเนศวรและโทมัส, 2012, น. 43)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข การศึกษาหนึ่งพบว่า " มีมากกว่า 50% ของผู้อพยพปัจจุบัน มีปัญหาสุขภาพจิต " ( Guerin Guerin , diiriye & เยตส์ , 2547 , หน้า 59 )Post Traumatic เครียด ( PTSD ) และภาวะซึมเศร้าอยู่ในหมู่ผู้ที่พบมากที่สุดการวินิจฉัย สำหรับผู้อพยพ ภาวะซึมเศร้าอัตราระหว่างผู้ลี้ภัยและผู้อพยพประมาณ47-72 % และอัตรา PTSD ระหว่าง 39 % - 100 % เมื่อเทียบกับร้อยละ 1 ของ PTSD ความชุกในประชากรทั่วไป ( schuchman & McDonald , 2004 ) แต่น่าเสียดายที่การศึกษายังเป็นชนกลุ่มน้อยใช้บริการสุขภาพจิตน้อยกว่า ส่วนใหญ่ของพวกเขาคู่และผู้ลี้ภัยใช้บริการสุขภาพจิตน้อยกว่า กลุ่มชาติพันธุ์( ลิส & ลินคอล์น et al . , 2010 ) จากผลการวิจัยแสดงให้เห็นว่า ผู้ลี้ภัยไม่ด้อยโอกาสโดยจิตบริการสุขภาพส่งระบบ " มีประมาณร้อยละ 92 ของผู้ลี้ภัยและผู้ต้องการบริการสุขภาพจิตไม่เคยได้รับพวกเขาอพยพ "( Ellis et al . , 2011 , หน้า 70 ) นอกจากนี้ยังเป็นสิ่งสำคัญที่จะทราบว่าเมื่อชนกลุ่มน้อย รวมถึงผู้ลี้ภัย , แสวงหาการดูแลสุขภาพจิตมันมักจะ " ในภายหลัง และในขั้นตอนสำคัญ "( โมฮาเหม็ด ลีเวนธัล , , mukhopadhyay GANESH & Thomas , 2012 , หน้า 43 )