Phosphorus deficiency and drought c

Phosphorus deficiency and drought can reduce plant growth and alter metabolic processes such as N metabolism. The amino acid proline often accumulates in leaves of many plants grown under water stress, but information about effects of P nutrition on proline accumulation is not available. Two sorghum [Sorghum bicolor(L.) Moench] and two bean (Phaseolus vulgarisL. andP. acutifoliusA. Gray) cultivars with different tolerances to drought were grown in a greenhouse in soil mixes with different levels of P with and without water stress imposed by withholding water to determine the effects of P nutrition and water stress on proline accumulation. Shoot dry matter of sorghum and bean increased with increasing P level regardless of water stress. Leaves of water-stressed sorghum had lower P concentrations than non water-stressed plants, while leaves of water-stressed and non water-stressed bean had similar P concentrations. Leaf diffusive resistance (rs) values became greater and leaf water potential (ΨL) values became more negative (greater tension) as severity of water stress increased compared to non water-stressed plants. These traits became lower and less negative (less tension), respectively, and nearly comparable to non waterstressed plants 5 d after water stress was relieved. Both plant species had higher proline accumulation during water-stressed than under non water-stressed conditions, but differed in their response to added P Sorghum leaves had highest proline when grown with high P, while bean leaves had highest proline when grown with low P Five days after plants were relieved of water stress, proline accumulation in sorghum leaves decreased extensively yet remained at relatively high levels, while proline accumulation in bean leaves decreased to the level for non water-stressed plants. High proline accumulation in leaves of waterstressed plants grown at high P levels might be an adaptive response to drought for sorghum, but did not appear to be so for bean.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขาดฟอสฟอรัสและภัยแล้งสามารถลดการเจริญเติบโตของพืช และปรับเปลี่ยนกระบวนการเผาผลาญอาหารเช่นเผาผลาญ N เป็นกรดอะมิโนมักจะสะสมอยู่ในใบของพืชปลูกใต้น้ำความเครียด แต่ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับผลกระทบของ P โภชนาการบนสะสม proline ข้าวฟ่างสอง [ข้าวฟ่าง bicolor(L.) Moench] และสองถั่ว (ถั่ว vulgarisL. andP. acutifoliusA สายพันธุ์สีเทา) ที่ มีความคลาดเคลื่อนแตกต่างกันถึงภัยแล้งที่ปลูกในเรือนกระจกในดินผสมที่มีระดับแตกต่างกัน P มี และไม่ มีความเครียดน้ำเทศบาลน้ำเพื่อตรวจสอบผลกระทบของความเครียดโภชนาการและน้ำ P สะสม proline หักณที่จ่าย ยิงแห้งเรื่องของข้าวฟ่างและถั่วเพิ่มขึ้น ด้วยการเพิ่มระดับ P โดยไม่คำนึงถึงความเครียดน้ำ ใบของข้าวฟ่างที่เน้นน้ำมีความเข้มข้นของ P ต่ำกว่าพืชที่ไม่ใช่น้ำเครียด ขณะที่ใบของน้ำเน้น และไม่เน้นน้ำถั่วมีความเข้มข้นของ P ที่คล้ายกัน ค่าความต้านทาน diffusive (rs) ใบกลายเป็นมากขึ้น และค่า (ΨL) ศักยภาพน้ำใบกลายเป็นเพิ่มเติมความเครียดทางลบ (ความตึงเครียดมากขึ้น) เป็นความรุนแรงของน้ำเพิ่มขึ้นเมื่อเทียบกับห้องน้ำเน้นพืช ลักษณะเหล่านี้กลายเป็นต่ำ และติดลบน้อย (น้อยตึง), ตามลำดับ และเกือบเทียบเท่าไม่ใช่ waterstressed พืช 5 d หลังจากที่มีการปลดปล่อยความเครียดน้ำ ทั้งชนิดพืชมีสูง proline สะสมระหว่างน้ำเครียดกว่า ภายใต้เงื่อนไขที่ไม่ใช่น้ำเครียด แต่แตกต่างในการตอบสนองเพิ่มใบข้าวฟ่าง P มี proline สูงสุดเมื่อปลูก ด้วย P สูง ขณะที่ใบถั่วมี proline สูงสุดเมื่อปลูกกับ P ต่ำห้า วันหลังจากที่พืชถูกปลดปล่อยความเครียดน้ำ proline สะสมในข้าวฟ่างใบลดลงอย่างกว้างขวาง แต่ยังคงอยู่ในระดับค่อนข้างสูง ในขณะที่สะสม proline ในถั่วออกลดระดับสำหรับห้องน้ำเน้นพืช สะสม proline สูงในใบของพืชที่ปลูก P ในระดับที่สูงอาจเป็นการตอบสนองแบบอะแดปทีฟการภัยแล้งสำหรับข้าวฟ่าง แต่ไม่ปรากฏเป็นดังสำหรับถั่ว waterstressed

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การขาดฟอสฟอรัสและภัยแล้งสามารถลดการเจริญเติบโตของพืชและปรับเปลี่ยนกระบวนการเผาผลาญอาหารเช่นการเผาผลาญอาหาร N โพรลีนกรดอะมิโนมักจะสะสมอยู่ในใบของพืชหลายชนิดที่ปลูกภายใต้ความเครียดน้ำ แต่ข้อมูลเกี่ยวกับผลกระทบของโภชนาการ P การสะสมโพรลีนไม่สามารถใช้ได้ สองข้าวฟ่าง [ข้าวฟ่างสี (L.) Moench] และสองถั่ว (Phaseolus vulgarisL. ANDP. acutifoliusA. สีเทา) สายพันธุ์ที่มีความคลาดเคลื่อนที่แตกต่างกันมาจากภัยแล้งที่ปลูกในเรือนกระจกในดินผสมที่มีระดับแตกต่างกันของ P ที่มีและไม่มีแรงดันน้ำที่กำหนดโดย หัก ณ ที่จ่ายน้ำเพื่อตรวจสอบผลกระทบของโภชนาการ P และแรงดันน้ำต่อการสะสมของ PROLINE ยิงแห้งข้าวฟ่างและถั่วเพิ่มขึ้นด้วยการเพิ่มระดับ P โดยไม่คำนึงถึงการขาดน้ำ ใบของข้าวฟ่างน้ำเน้นมีความเข้มข้นต่ำกว่า P พืชน้ำเน้นบุหรี่, ในขณะที่ใบของถั่วที่ไม่ใช่น้ำเครียดน้ำเครียดและมีความเข้มข้น P ที่คล้ายกัน ใบต้านทานดิ (RS) ค่ากลายเป็นมากขึ้นและมีศักยภาพน้ำในใบ (ΨL) ค่ากลายเป็นลบมากขึ้น (ความตึงเครียดมากขึ้น) ขณะที่ความรุนแรงของแรงดันน้ำเพิ่มขึ้นเมื่อเทียบกับพืชน้ำที่ไม่ใช่เครียด ลักษณะเหล่านี้กลายเป็นที่ต่ำกว่าและเชิงลบน้อยกว่า (ความตึงเครียดน้อย) ตามลำดับและเกือบจะเทียบได้กับพืชที่ไม่ใช่ waterstressed 5 D หลังจากความเครียดน้ำโล่งใจ ทั้งสองสายพันธุ์พืชที่มีการสะสมโพรลีนที่สูงขึ้นในช่วงน้ำเครียดกว่าภายใต้สภาวะน้ำเครียดไม่ใช่ แต่แตกต่างกันในการตอบสนองของพวกเขาเพื่อเพิ่ม P ใบข้าวฟ่างมีโพรลีนสูงสุดเมื่อปลูกด้วย P สูงในขณะที่ใบถั่วมีโพรลีนสูงสุดเมื่อปลูกที่มีระดับต่ำ P ห้า วันหลังจากพืชถูกปลดออกจากความเครียดน้ำสะสมโพรลีนในใบข้าวฟ่างลดลงอย่างกว้างขวางยังคงอยู่ในระดับที่ค่อนข้างสูงในขณะที่การสะสมโพรลีนในใบถั่วลดลงไปถึงระดับสำหรับพืชน้ำที่ไม่เครียด การสะสมโพรลีนสูงในใบของพืช waterstressed เติบโตในระดับที่สูง P อาจจะมีการตอบสนองต่อการปรับตัวเพื่อความแห้งแล้งข้าวฟ่าง แต่ไม่ปรากฏว่าจะเป็นอย่างนั้นสำหรับถั่ว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การขาดฟอสฟอรัสและภัยแล้งสามารถลดการเจริญเติบโตและเปลี่ยนแปลงกระบวนการเผาผลาญอาหาร เช่น ไนโตรเจนเมแทบอลิซึม การเปลี่ยนแปลงกรดอะมิโนที่มักจะสะสมอยู่ในใบของพืชที่ปลูกในน้ำ มีความเครียด แต่ข้อมูลเกี่ยวกับผลของ P โภชนาการในการสะสมโพรลีน ไม่สามารถใช้ได้ สอง ข้าวฟ่าง ข้าวฟ่าง ( L ) [ 9 ] และสองถั่ว ( phaseolus vulgarisl . andp . acutifoliusa . สีเทา ) พันธุ์ที่มีความคลาดเคลื่อนแตกต่างกันไปแล้งปลูกในเรือนกระจกในดินผสมที่มีระดับแตกต่างกันของ P และไม่มีน้ำหนักบังคับโดยหัก ณที่จ่ายน้ำ เพื่อศึกษาผลของระดับโภชนาการและน้ำความเครียดในการสะสมโพรลีน . ยิงแห้งของข้าวฟ่างและถั่วเพิ่มขึ้น P ระดับไม่ว่าน้ำความเครียด ใบของข้าวฟ่างมีความเข้มข้นกว่าน้ำเครียดไม่เครียดกว่า P น้ำพืช ในขณะที่ใบน้ำเครียดและไม่เครียด Bean มีน้ำคล้าย P เข้มข้น ใบกระจายต้านทาน ( R ) ค่าศักย์น้ำในใบและกลายเป็นมากขึ้น ( Ψ l ) ค่าเป็นลบมากขึ้นมากขึ้น ( ความตึงเครียด ) ความรุนแรงของน้ำ ความเครียดเพิ่มขึ้น ไม่เครียด น้ำพืช คุณลักษณะเหล่านี้ลดลงและลบน้อย ( แรงน้อยกว่า ) ตามลำดับ และเกือบจะได้ไม่ waterstressed พืช 5 D หลังจากแล้งน้ำก็โล่งใจ พืชทั้งสองชนิดมีการสะสมโพรลีนในน้ำที่สูงกว่าภายใต้สภาวะเครียดน้ำ ไม่เครียด แต่แตกต่างในการตอบสนองของพวกเขาเพื่อเพิ่ม P ข้าวฟ่างใบมีการเติบโตสูงที่สุดเมื่อ P ในขณะที่ใบถั่วมีการเติบโตต่ำที่สุดเมื่อ P 5 วัน หลังจากปลูกโล่งแล้งน้ำ การสะสมโพรลีนในใบเพิ่มขึ้นอย่างกว้างขวาง ข้าวฟ่าง แต่ยังคงอยู่ในระดับที่ค่อนข้างสูง ในขณะที่การสะสมโพรลีนในใบถั่วลดลงถึงระดับที่ไม่เน้นน้ำสำหรับพืช การสะสมโพรลีนในใบสูง waterstressed ปลูก P สูงระดับอาจจะมีการตอบสนองต่อภัยแล้งสำหรับข้าวฟ่าง แต่ไม่ปรากฏเป็นดังนั้นสำหรับถั่ว