And with the sound of that dial ton

And with the sound of that dial tone, my grief swelled. I couldn’t un-know the decades of mother-daughter disappointment, just like I couldn’t un-know the devastation of seeing my dead baby dangling from me.

Months later, during my subsequent pregnancy, my mother and I revisited what happened between us. What I came to learn was that my mother had not known anyone who had miscarried – or put more accurately, because of the silence around miscarriage, she wasn’t aware that she knew anyone.

She hadn’t been confronted with having to find the “right” words, until now. Though her comments were unfathomable, it opened my eyes to a larger cultural issue: our lack of conversation surrounding miscarriage and stillbirth.

Though approximately one in four pregnancies end in loss, we are surprisingly silent about these traumas. Shame, stigma and fear – fear of somehow conjuring the loss in future pregnancies; that this was our fault; that something might be wrong with our bodies – keep us quiet. What if we handled this topic differently?

I can’t help but wonder if my mother – and others who have floundered in the face of this kind of trauma – would know what to say if we refused the current state of silence. I am not minimizing my mother’s transgressions. Instead, I am calling for a cultural framework that aims to normalize, destigmatize and provide tools for mothers and daughters (and others) to empathize more wholly.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

และ ด้วยเสียงที่โทน ความเศร้าโศกของฉัน swelled ฉันไม่สามารถยกเลิก-รู้ทศวรรษของลูกสาวแม่ผิดหวัง เหมือนว่าฉันไม่สามารถยกเลิก-การทำลายล้างของเห็นลูกตายห้อยจากฉันรู้เดือนต่อมา ในระหว่างตั้งครรภ์ของฉันตามมา ผมกับแม่มาเยือนเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา ผมมาเรียนรู้ได้ว่า แม่ของฉันไม่ได้รู้จักทุกคนที่มี miscarried – หรือใส่ขึ้นอย่างถูกต้อง เนื่องจากความเงียบรอบแท้ง เธอไม่รู้ว่า เธอรู้ว่าใครเธอไม่ได้เผชิญกับการค้นหาคำว่า "ขวา" จนถึงขณะนี้ ถึงแม้ว่าเธอเห็นหนุ่มยุโรป มันเปิดตาของฉันจะเป็นปัญหาทางวัฒนธรรมขนาดใหญ่: ของเราขาดการสนทนารอบข้างแท้งบุตรและทารกตายคลอดว่าประมาณหนึ่งในสี่ตั้งครรภ์สิ้นสุดสูญหาย เราจะเงียบน่าแปลกเกี่ยวกับนีของเหล่านี้ ความอัปยศ ความอัปยศ และความ กลัวกลัวปลุกผีการสูญเสียอย่างใด ในอนาคต pregnancies ว่า นี่คือข้อบกพร่องของเรา ว่าสิ่งที่อาจผิดปกติกับร่างกายของเรา – ให้เราเงียบ ถ้าเราจัดการหัวข้อนี้แตกต่างฉันไม่สามารถช่วย แต่สงสัยว่า ถ้า แม่ –และคนอื่น ๆ ที่มี floundered ในการเผชิญกับชนิดของการบาดเจ็บนี้ – จะรู้สิ่งที่จะพูดถ้า เราปฏิเสธสถานะปัจจุบันของความเงียบ นอกจากนี้ฉันไม่:ลดการล่วงละเมิดของแม่ แทน มันจะเรียกสำหรับกรอบทางวัฒนธรรมที่มีวัตถุประสงค์เพื่อให้เครื่องมือสำหรับคุณแม่ และลูกสาว (และอื่น ๆ) การเอาใจใส่มากขึ้นทั้งหมด และปกติ destigmatize

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

และด้วยเสียงเสียงสัญญาณว่าความเศร้าโศกของฉันพอง ฉันไม่สามารถยกเลิกการรู้ทศวรรษของแม่ของลูกสาวผิดหวังเช่นเดียวกับที่ผมไม่สามารถยกเลิกการรู้ว่าการทำลายล้างของเห็นทารกตายของฉันห้อยจากฉัน. เดือนต่อมาในระหว่างตั้งครรภ์ตามมาของฉันแม่ของฉันและฉันกลับมาเยือนสิ่งที่เกิดขึ้น ระหว่างเรา. สิ่งที่ฉันมาเพื่อเรียนรู้คือการที่แม่ของฉันไม่เคยรู้จักกันทุกคนที่ได้สาส์น - หรือใส่ถูกต้องมากขึ้นเพราะความเงียบรอบแท้งเธอก็ไม่ทราบว่าเธอรู้ว่าทุกคน. เธอไม่เคยเผชิญหน้ากับต้องพบว่า "สิทธิ" คำจนถึงขณะนี้ แม้ว่าความคิดเห็นของเธอเป็นกินลึกก็เปิดตาของฉันจะเป็นปัญหาทางวัฒนธรรมที่มีขนาดใหญ่:. ขาดการสนทนาของเราโดยรอบความล้มเหลวและตายระหว่างคลอดแม้ว่าประมาณหนึ่งในสี่ของการตั้งครรภ์สิ้นสุดในการสูญเสียเราเป็นที่น่าแปลกใจเงียบเกี่ยวกับตำแหน่งเหล่านี้ อับอายอัปยศและความหวาดกลัว - กลัวของอย่างใดปลุกผีการสูญเสียในการตั้งครรภ์อนาคต ว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของเรา; บางสิ่งบางอย่างที่อาจจะผิดปกติกับร่างกายของเรา - ให้เราเงียบสงบ อะไรถ้าเราจัดการเรื่องนี้แตกต่างกันผมไม่สามารถช่วย แต่สงสัยว่าแม่ของฉัน - และคนอื่น ๆ ที่ได้ตะกายในการเผชิญกับชนิดของการบาดเจ็บนี้ - จะได้รู้ว่าสิ่งที่จะพูดถ้าเราปฏิเสธสถานะปัจจุบันของความเงียบ ผมไม่ได้ลดการละเมิดของแม่ของฉัน แต่ฉันกำลังเรียกร้องให้มีกรอบทางวัฒนธรรมที่มีจุดมุ่งหมายเพื่อทำให้ปกติ destigmatize และมีเครื่องมือสำหรับคุณแม่และลูกสาว (และอื่น ๆ ) เพื่อเอาใจใส่มากขึ้นในเครือ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

และเสียงที่เสียงโทรศัพท์ ความเศร้าโศกของฉันบวม ผมไม่สามารถและรู้ทศวรรษที่ผ่านมาของแม่ลูกสาวผิดหวัง เหมือนอย่างที่ผมไม่สามารถและรู้การเห็นลูกของฉันตายห้อยจากฉันเดือนต่อมา ในระหว่างการตั้งครรภ์ครั้งต่อไปของฉัน แม่ของฉัน และฉันมาว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา ฉันมาเพื่อเรียนรู้ว่าแม่ไม่ได้รู้จักใครที่เคยแท้ง ) หรือใส่ได้ถูกต้องมากขึ้น เพราะความเงียบรอบแท้งลูก เธอไม่ได้ตระหนักว่าเธอรู้จักใครเธอจะไม่เผชิญกับการค้นหา " ขวา " คำ จนถึงตอนนี้ แม้ว่าความคิดเห็นของเธอถูกกินลึกก็เปิดตาของฉันไปที่ปัญหาใหญ่ทางวัฒนธรรมของเราขาดการสนทนารอบ การแท้ง และ stillbirthประมาณ 1 ใน 4 ของการตั้งครรภ์จะสิ้นสุดในการสูญเสียเราอย่างแปลกใจเงียบเกี่ยวกับการบาดเจ็บเหล่านี้ ความอับอาย และกลัว กลัวคาว–อย่างใดปลุกผีการสูญเสียการตั้งครรภ์ในอนาคต นั่นคือความผิดของเรา มันต้องมีบางอย่างผิดปกติกับร่างกายของเราและให้เราเงียบ ถ้าเราจัดการกับหัวข้อนี้แตกต่างกันอย่างไรฉันไม่สามารถช่วย แต่สงสัยว่า ถ้าแม่ของฉัน ( และคนอื่น ๆ ที่ต้องดิ้นรนในการเผชิญกับชนิดนี้ของการบาดเจ็บและจะรู้ว่าสิ่งที่จะพูด ถ้าเราปฏิเสธสถานะปัจจุบันของความเงียบ ผมไม่ได้ลดการละเมิดของแม่ฉัน แต่ผมเรียกเป็นกรอบวัฒนธรรมที่มุ่งทำให้ปกติ , destigmatize และให้เครื่องมือสำหรับมารดาและบุตรสาว ( และอื่น ๆ ) จะต้องเพิ่มเติมทั้งหมด