Natsumi Hayashi does not call the p

Natsumi Hayashi does not call the photos she posts on Yowayowa Camera Woman Diary “jump shots.” A jump, she says, is composed of many movements. And those who go up must come down.

No, Yowayowa Camera Woman is not jumping.

She’s levitating.

Ms. Hayashi, who lives in Tokyo, presents photographs of herself looking light as air, shot mostly around the city. The images have earned her a respectable following on her blog, as well as on Facebook and Twitter.
Levitation photos are supposed to emphasize the natural flow of time, said Ms. Hayashi, who usually shoots with a shutter speed of 1/500th of a second or faster. A crowded scene is more difficult to shoot, because the people in the background have to look as if they’re going about their business.

The pose, too, is important. A position that feels right may not mesh well with the environment. “I must be aware of the shapes of my arms and legs and make slight adjustments in every jump,” she said.

Yowayowa Camera Woman looks as if she’s doing a slow, lyrical dance through the air. The more complicated — in some cases, dangerous — the pose appears, the less inclined a viewer will be to anticipate a landing. Ms. Hayashi holds her head high, averting her eyes from her landing point. She releases her muscles. She points the soles of her feet to the sky.

And she readies herself for a fall, knowing that it’s important to maintain the pose in the air.

“I cannot easily suggest my style to everyone,” said Ms. Hayashi, who, like an athlete, uses therapy to learn to control her body. (Still, she did fall — and land on her jaw — once.)

Ms. Hayashi took her first levitation photo in September 2010. She had been drawn to colors in the scene — the yellow of the sunflower in her friend’s hand, the blue of the toilet paper packaging and the pink of his socks. “I asked him to bend over in order to put everything in good composition,” she wrote in Japanese via e-mail. “But at the moment I released the shutter, he suddenly jumped.”

The image, she thought, had an accidental weightlessness. She decided to keep shooting, calling out orders: “Higher! Relax!”

“In many cases, I never give up and keep jumping until I’m satisfied with my photo,” she said of the self-portraits that make up her oeuvre. From five shoots, each with 200 to 300 frames apiece, she usually uploads only one photo. Because the project is a diary, she focuses on the people and places she sees in daily life, seeking good light and the coveted decisive moment. While she no longer posts every day, she continues to post in the style of an imaginary diary, chronologically, as if no time has passed.

So why does she do it?

“People often ask me, ‘Don’t you tumble?'” she said. “But I have never been asked, ‘Why are you doing this?'”

Ms. Hayashi said she has difficulty thinking “like a grown-up.” She has fantasies of escaping from the confines of gravity. “I wanted to express myself as an honest person ‘whose feet are not firmly planted on the ground’ by shooting myself being free of the gravity of the Earth,” she said.

“When I am free of the gravity inside the picture, I feel free of any obligation to the society and live without being bound to many things.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฮายาชิ Natsumi เรียกภาพเธอลงบนไดอารี่ผู้หญิงกล้อง Yowayowa "ข้ามช็อต" กระโดด เธอกล่าว ประกอบด้วยเคลื่อนไหวมากขึ้น และผู้ที่ขึ้นไปต้องลงมาไม่ หญิง Yowayowa กล้องจะไม่กระโดดเธอเป็นปราณีคุณฮายาชิ อาศัยอยู่ในโตเกียว แสดงภาพถ่ายของตัวเองมอง แสงเป็นอากาศ ยิงส่วนใหญ่รอบเมือง ภาพได้รับเธอต่ออย่าง ในบล็อกของเธอ รวม ทั้ง ใน Facebook และ Twitterภาพถ่าย levitation ควรเน้นกระแสธรรมชาติของเวลา กล่าวว่า คุณฮายาชิ ผู้ยอด ด้วยความเร็วชัตเตอร์ 1/ฑูต ของหนึ่งวินาที หรือเร็วกว่าปกติ ฉากที่แออัดจะยากต่อการยิง เพราะคนในพื้นหลังเพื่อดูว่าพวกเขากำลังเกี่ยวกับธุรกิจของพวกเขาก่อให้เกิด เกินไป มีความสำคัญ ตำแหน่งที่รู้สึกว่าใช่อาจไม่ประกบกับสิ่งแวดล้อม "ฉันต้องทราบรูปร่างของแขนและขาของฉัน และทำการปรับปรุงเล็กน้อยในทุกกระโดด เธอกล่าวผู้หญิงกล้อง Yowayowa ดูเหมือนกับว่าเธอกำลังทำการเต้นช้า น้อยจอมผ่านอากาศ ซับซ้อนมากขึ้นซึ่งในบางกรณี อันตราย — ก่อให้เกิดปรากฏ มีแนวโน้มน้อยลงจะตัดจอด คุณฮายาชิเก็บศีรษะของเธอสูง averting ตาของเธอจากจุดเชื่อมโยงไปถึงเธอ เธอออกกล้ามเนื้อของเธอ เธอชี้พื้นเท้าของเธอไปยังท้องฟ้าและเธอ readies ตัวเองสำหรับฤดูใบไม้ร่วง รู้ว่า จะต้องรักษาก่อให้เกิดในอากาศ"ผมไม่ได้แนะนำสไตล์ของฉันทุกคน กล่าวว่า คุณฮายาชิ ที่ เช่นเป็นนักกีฬา ใช้บำบัดเพื่อการเรียนรู้ที่จะควบคุมร่างกายของเธอ (ยังคง เธอไม่ตก — และที่ดินบนขากรรไกรของเธอ — เมื่อ)คุณฮายาชิเอาภาพถ่าย levitation แรกของเธอในเดือน 2010 กันยายน เธอได้วาดสีในฉากเช่นสีเหลืองของดอกทานตะวันในมือเพื่อนของเธอ สีน้ำเงินของบรรจุภัณฑ์กระดาษชำระ และสีชมพูถุงเท้าของเขา "ผมถามเขาก้มเพื่อใส่ทุกอย่างในองค์ประกอบที่ดี เธอเขียนในญี่ปุ่นผ่านทางอีเมล์ "แต่ขณะฉันออกแบบชัตเตอร์ ก็ไป"รูป คิดว่า เธอมี weightlessness มีอุบัติเหตุ เธอตัดสินใจที่จะให้ยิง เรียกใบสั่งซื้อ: "อุดม ผ่อน""ในหลายกรณี ฉันไม่เคยยอมแพ้ และให้กระโดดจนผมพอใจกับภาพถ่ายของฉัน เธอกล่าวของ self-portraits ที่ทำให้ค่า oeuvre ของเธอ จากการถ่ายภาพที่ห้า ละ 200 ถึง 300 เฟรมหนึ่ง เธอมักจะอัพโหลดภาพเดียวเท่านั้น เนื่องจากโครงการ เป็นไดอารี่ เธอเน้นเกี่ยวกับบุคคลและสถานที่เธอเห็นในชีวิตประจำวัน ไฟที่ดีและขณะนี้โลภเด็ดขาด ในขณะที่เธอไม่ลงทุกวัน เธอยังคงลงในรูปแบบของไดอารี่จินตภาพ ลำดับ ถ้าไม่มีเวลาแล้วดังนั้น ทำไมไม่เธอทำยังไง"คนมักจะถามฉัน 'ไม่คุณเกลือก กลิ้ง ' " เธอกล่าว "แต่ผมได้เคย ขอ 'ทำไมกำลังทำนี้'"คุณฮายาชิกล่าวว่า เธอมีปัญหาคิด "เช่นเติบโต" เธอมี fantasies หลบหนีจากขอบเขตของแรงโน้มถ่วง "อยากจะแสดงตัวเองเป็นคนซื่อสัตย์ 'เท้าจะไม่แน่นหนาปลูกบนพื้นดิน' โดยถ่ายภาพตัวเองกำลังคิดแรงโน้มถ่วงของโลก เธอกล่าว"เมื่อฉันเป็นฟรีของแรงโน้มถ่วงภายในรูปภาพ ฉันรู้สึกของข้อผูกมัดใด ๆ กับสังคม และอยู่โดยไม่ถูกผูกไว้กับสิ่งต่าง ๆ มากมาย"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Natsumi Hayashi ไม่เรียกภาพที่เธอโพสต์ในผู้หญิงกล้อง Yowayowa ไดอารี่ "กระโดดภาพ." กระโดดเธอบอกว่าประกอบด้วยการเคลื่อนไหวจำนวนมาก และบรรดาผู้ที่ขึ้นไปจะต้องลงมา. ไม่มีกล้อง Yowayowa ผู้หญิงไม่ได้กระโดด. เธอลอย. นางสาว ฮายาชิที่อาศัยอยู่ในกรุงโตเกียวนำเสนอภาพของตัวเองมองแสงเป็นอากาศยิงส่วนใหญ่รอบเมือง ภาพของเธอได้รับเกียรติดังต่อไปนี้ในบล็อกของเธอเช่นเดียวกับใน Facebook และ Twitter. รูปลอยควรจะเน้นการไหลตามธรรมชาติของเวลากล่าวว่านางสาวฮายาชิที่มักจะถ่ายภาพด้วยความเร็วชัตเตอร์ 1/500 ของ สองหรือเร็วกว่า ฉากที่แออัดเป็นเรื่องยากมากที่จะยิงเพราะคนในพื้นหลังต้องดูราวกับว่าพวกเขากำลังจะเกี่ยวกับธุรกิจของพวกเขา. ท่าที่มากเกินไปเป็นสิ่งที่สำคัญ ตำแหน่งที่รู้สึกขวาอาจไม่ตาข่ายกันได้ดีกับสภาพแวดล้อม "ผมจะต้องตระหนักถึงรูปทรงของแขนและขาของฉันและทำให้การปรับเปลี่ยนเล็กน้อยในทุกกระโดด" เธอกล่าว. Yowayowa กล้องผู้หญิงดูเหมือนว่าเธอทำช้าเต้นรำพรั่งพรูออกมาผ่านอากาศ ซับซ้อนมากขึ้น - ในบางกรณีที่เป็นอันตราย - ก่อให้เกิดปรากฏน้อยแนวโน้มที่ผู้ชมจะได้รับการคาดว่าจะเชื่อมโยงไปถึง นางสาวฮายาชิชูศีรษะของเธอสูงป้องกันดวงตาของเธอจากจุดเชื่อมโยงไปถึงเธอ เธอออกกล้ามเนื้อของเธอ เธอชี้ฝ่าเท้าของเธอไปยังท้องฟ้า. และเธอสินน้ำใจตัวเองสำหรับฤดูใบไม้ร่วงรู้ว่ามันเป็นสิ่งสำคัญที่จะรักษาท่าในอากาศ. "ผมไม่สามารถแสดงให้เห็นสไตล์ของฉันกับทุกคน" นางสาวฮายาชิกล่าวว่าผู้ที่เช่น นักกีฬาใช้การรักษาด้วยการเรียนรู้ที่จะควบคุมร่างกายของเธอ (ยังคงที่เธอทำในฤดูใบไม้ร่วง - และที่ดินในขากรรไกรของเธอ -. ครั้งเดียว) นางสาว ฮายาชิเอาภาพลอยครั้งแรกของเธอในเดือนกันยายน 2010 เธอได้รับการวาดสีในฉาก - สีเหลืองของดอกทานตะวันในมือของเพื่อนของเธอที่สีฟ้าของบรรจุภัณฑ์กระดาษชำระและสีชมพูของถุงเท้าของเขา "ผมขอให้เขาโค้งกว่าเพื่อที่จะใส่ทุกอย่างในองค์ประกอบที่ดี" เธอเขียนในภาษาญี่ปุ่นผ่านทาง e-mail "แต่ในขณะที่ฉันได้รับการปล่อยตัวชัตเตอร์เขาก็เพิ่มขึ้น." ภาพที่เธอคิดว่ามีน้ำหนักโดยไม่ตั้งใจ เธอตัดสินใจที่จะให้การถ่ายภาพโทรออกคำสั่ง "ที่สูงขึ้น! ผ่อนคลาย! "" ในหลายกรณีผมไม่เคยยอมแพ้และให้กระโดดจนผมพอใจกับภาพของฉัน "เธอกล่าวว่าจากภาพตัวเองที่ทำขึ้นผลงานของเธอ จากห้าหน่อแต่ละคนมี 200-300 เฟรมคนละเธอมักจะภาพเพียงหนึ่งภาพ เนื่องจากโครงการเป็นไดอารี่ที่เธอมุ่งเน้นไปที่ผู้คนและสถานที่ที่เธอเห็นในชีวิตประจำวันที่กำลังมองหาแสงที่ดีและช่วงเวลาที่แตกหักเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ในขณะที่เธอโพสต์ไม่ได้ทุกวันเธอยังคงโพสต์ในรูปแบบของไดอารี่จินตนาการตามลำดับเช่นถ้าเวลาไม่ได้ผ่าน. ดังนั้นทำไมเธอไม่ทำหรือไม่"ผู้คนมักจะถามผมว่า 'คุณไม่เกลือกกลิ้ง? " เธอพูด. "แต่ฉันไม่เคยมีการถามว่า 'คุณจะทำเช่นนี้ทำไม" นางสาว ฮายาชิกล่าวว่าเธอมีความยากลำบากคิดว่า "เหมือนโตขึ้น." เธอมีจินตนาการของหนีออกจากขอบเขตของแรงโน้มถ่วง "ผมอยากที่จะแสดงตัวเองเป็นคนซื่อสัตย์ 'ที่มีเท้าไม่ได้ปลูกแน่นบนพื้นดิน' โดยการยิงตัวเองเป็นอิสระของแรงโน้มถ่วงของโลก" เธอกล่าว. "เมื่อฉันเป็นอิสระจากแรงโน้มถ่วงที่อยู่ภายในภาพที่ฉัน รู้สึกฟรีภาระให้กับสังคมใด ๆ และมีชีวิตอยู่ได้โดยไม่ถูกผูกไว้กับหลายสิ่งหลายอย่าง. "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นัทสึมิ ฮายาชิ ไม่เรียกรูปมาโพสต์บนภาพไปไดอารี่ " yowayowa ผู้หญิงกล้อง " กระโดด เธอพูดว่า ประกอบด้วยการเคลื่อนไหวมากมาย และคนที่ไปต้องมา . . .

ไม่ yowayowa ผู้หญิงกล้องไม่ใช่กระโดด

เธอลอย

คุณฮายาชิ , ที่อาศัยอยู่ในโตเกียว แสดงภาพถ่ายของตัวเองดู เบาเหมือนอากาศยิงส่วนใหญ่รอบ ๆเมืองภาพที่ได้รับเธอต่อไปนี้ที่น่านับถือในบล็อกของเธอ เช่นเดียวกับ Facebook และ Twitter
รูปลอยควรจะเน้นการไหลตามธรรมชาติของเวลาว่าคุณฮายาชิที่มักจะยิงกับความเร็วชัตเตอร์ 1 / 500 ของวินาที หรือเร็วกว่า ฉากที่แออัดเป็นยากมากที่จะยิง เนื่องจากประชาชนในพื้นหลังมีลักษณะเช่นถ้าพวกเขาไปเกี่ยวกับธุรกิจของพวกเขา

ท่าทางก็สำคัญ ตำแหน่งที่ถูกต้องอาจไม่ตาข่ายได้ดีกับสภาพแวดล้อม " ฉันต้องรู้รูปร่างของแขนและขาของฉันและทำให้การปรับเปลี่ยนเล็กน้อยในทุกกระโดด , " เธอกล่าว .

yowayowa กล้องผู้หญิงดูราวกับว่าเธอกำลังค่อยๆ เต้นเนื้อเพลง ผ่านอากาศ ที่ซับซ้อนมากขึ้นในบางกรณีอันตราย - ท่าปรากฏยิ่งเอียงมุมมองจะถูกคาดว่าจะมีการลงจอด คุณฮายาชิ ถือหัวของเธอสูง , ป้องกันสายตาจากจุดลงจอดของเธอ เธอออกกล้ามเนื้อของเธอ เธอจุดฝ่าเท้าของนางฟ้า

เธอเงินสดตัวเองตกหลุม ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นสิ่งสำคัญที่จะรักษาท่าในอากาศ

" ผมไม่สามารถแนะนำสไตล์ของฉันทุกคน " คุณฮายาชิที่เหมือนนักกีฬาใช้บำบัดเพื่อเรียนรู้ที่จะควบคุมร่างกายของเธอ ( แต่เขาก็ยังไม่ตก และที่ดินบนขากรรไกร - เธอสักครั้ง )

คุณฮายาชิถ่ายรูปลอยครั้งแรกของเธอในเดือนกันยายน 2010 เธอเคยวาดสีในฉาก - สีเหลืองของดอกทานตะวันในมือของเพื่อนของเธอ สีฟ้าของกระดาษชำระและบรรจุภัณฑ์สีชมพูของถุงเท้า " ฉันถามเขาก้มลงเพื่อที่จะใส่ทุกอย่างในองค์ประกอบ" เธอเขียนในภาษาญี่ปุ่นผ่านทาง e - mail " แต่ตอนนี้ผมปล่อยชัตเตอร์ เขาก็กระโดด "

ภาพนางงคิดว่ามีอุบัติเหตุ เธอจึงตัดสินใจที่จะยิงต่อไป เรียกคำสั่ง : " ที่สูงขึ้น ! ผ่อนคลาย ! "

" ในหลายกรณี ผมสู้ไม่ถอย และกระโดดไว้จนกว่าผมจะพอใจกับภาพถ่ายของฉัน " เธอกล่าวของภาพวาดที่ทำให้งานของเธอ จากห้าต้นละ 200 ถึง 300 เฟรมละ เธอมักจะภาพเพียงหนึ่งภาพ เพราะโครงการเป็นไดอารี่ เธอมุ่งคนและสถานที่ที่เธอเห็นในชีวิตประจําวัน หาแสงที่ดีและช่วงเวลาที่แตกหักโลภ ในขณะที่เธอไม่ได้โพสต์ทุกวัน เธอยังคงโพสต์ในรูปแบบของไดอารี่ในจินตนาการ ตามลำดับ เช่น ถ้าเวลาผ่านไป

แล้วทำไมเขาถึงทำอย่างนั้น

" คนมักจะถามฉัน , ' คุณไม่ล้ม ? " เธอกล่าว " แต่ผมเคยถามว่า ทำไมคุณทำแบบนี้ ? "

คุณฮายาชิ บอกว่าเธอมีความคิดเหมือนผู้ใหญ่ " ยาก " เธอมีจินตนาการของการหลบหนีจากขอบเขตของแรงโน้มถ่วง" ผมต้องการที่จะแสดงตัวเองเป็นคนเที่ยงตรงที่เท้าไม่แน่น ปลูกบนพื้นดิน โดยยิงตัวเองเป็นอิสระของแรงโน้มถ่วงของโลก , " เธอกล่าว .

" เมื่อฉันฟรีของแรงโน้มถ่วงภายในภาพ ผมรู้สึกเป็นอิสระของภาระผูกพันใด ๆ ให้กับสังคมและใช้ชีวิตโดยไม่มีผูกพันกับหลายสิ่งหลายอย่าง .