The stress of handling or confineme

The stress of handling or confinement led to an
increase of ion branchial efflux and high Na+ loss in
rainbow trout (McDonald et al., 1991).Therefore, the
use of adequate amounts of salts (as NaCl) in the water
for transport could reduce the plasma–water gradient
and consequently the loss of ions from fishes into the
environment (Wurts, 1995). However, in the present
study pirarucu transported in water without addition of
salt did not show any significant loss of ions (except for
K+ after 3h), because ion net fluxes were close to zero.
If the fish would loose ions through transport, there
would be a significant net ion efflux. Consequently, the
use of salt in the water to avoid Na+ or Cl− loss is not
necessary. Moreover, there was a significant increase of
Na+, Cl− and Ca2+ influxes in fish transported in the
water with higher amounts of salt, and these influxes
increased up to 2h of transport. This was expected, since
all osmoregulatory effort of freshwater fishes consists of
obtaining these ions from the water (or avoids ion loss)
(Baldisserotto, 2003), and when transferred to water
with higher salt content freshwater fish must adapt to the
new conditions, i.e., reduce ion influx.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความเครียดของการจัดการหรือขังนำไปสู่การเพิ่มไอออน branchial efflux และสูง Na + สูญเสียเรนโบว์เทราท์ (McDonald et al. 1991) ดังนั้น การใช้เกลือ (NaCl) ที่เป็นในน้ำปริมาณที่เพียงพอสำหรับการขนส่งสามารถลดระดับสีพลา – น้ำและดังนั้นสูญเสียไอออนจากปลาเป็นสิ่งแวดล้อม (Wurts, 1995) อย่างไรก็ตาม ในปัจจุบันศึกษา pirarucu ลำเลียงน้ำโดยไม่ต้องเพิ่มเกลือไม่ได้แสดงการสูญเสียประจุไฟฟ้า (ยกเว้นสำหรับK + หลัง 3 h), เนื่องจากตัวช่วยหลอมไอออนสุทธิใกล้ศูนย์ถ้าปลาจะหลวมไอออนผ่านขนส่ง มีการ efflux ไอออนสุทธิที่สำคัญได้ ดังนั้น การใช้เกลือในน้ำเพื่อหลีกเลี่ยง Na + หรือสูญเสีย Cl− ไม่จำเป็น นอกจากนี้ มีการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญของInfluxes Na + Cl− และ Ca2 + ในปลาที่ขนส่งในการน้ำที่ มีปริมาณเกลือสูงขึ้น และ influxes เหล่านี้เพิ่มขึ้นถึง 2 ชม.ของการขนส่ง นี้คาดว่า เพราะพยายาม osmoregulatory ของปลาน้ำจืดประกอบด้วยได้รับประจุไฟฟ้าเหล่านี้จากน้ำ (หรือหลีกเลี่ยงการสูญเสียไอออน)(Baldisserotto, 2003), และ เมื่อโอนย้ายไปที่น้ำเนื้อหาเกลือสูงกว่าปลาน้ำจืดต้องปรับให้เข้ากับการเงื่อนไขใหม่ เช่น ลดไอออนไหลเข้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความเครียดในการจัดการหรือการคุมขังนำไปสู่การ
เพิ่มขึ้นของไอออนไหล branchial สูงและการสูญเสีย + นาใน
เรนโบว์เทราท์ (McDonald et al., 1991) .Therefore ที่
ใช้ปริมาณที่เพียงพอของเกลือ (เป็นโซเดียมคลอไรด์) ในน้ำ
สำหรับการขนส่งสามารถลด การไล่ระดับสีพลาสม่าน้ำ
และทำให้มีการสูญเสียของไอออนจากปลาลงใน
สภาพแวดล้อม (Wurts, 1995) อย่างไรก็ตามในปัจจุบัน
pirarucu การศึกษาการขนส่งในน้ำโดยไม่ต้องเพิ่มของ
เกลือไม่ได้แสดงใด ๆ สูญเสียที่สำคัญของไอออน (ยกเว้น
K + หลังจาก 3H) เพราะฟลักซ์สุทธิไอออนอยู่ใกล้กับศูนย์.
ถ้าปลาจะหลวมไอออนผ่านการขนส่งมี
จะ เป็นไอออนไหลออกสุทธิอย่างมีนัยสำคัญ ดังนั้น
การใช้เกลือในน้ำเพื่อหลีกเลี่ยง + นาหรือการสูญเสีย Cl- ไม่ได้เป็น
สิ่งที่จำเป็น นอกจากนี้ยังมีการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญของ
Na + Cl- และ Ca2 + influxes ในปลาขนส่งใน
น้ำที่มีปริมาณที่สูงขึ้นของเกลือและ influxes เหล่านี้
เพิ่มขึ้นถึง 2 ชั่วโมงของการขนส่ง นี้ถูกคาดว่าเนื่องจาก
ความพยายามทั้งหมด osmoregulatory ของปลาน้ำจืดประกอบด้วย
การได้รับไอออนเหล่านี้จากน้ำ (หรือหลีกเลี่ยงการสูญเสียไอออน)
(Baldisserotto, 2003) และเมื่อโอนไปในน้ำ
ด้วยเกลือปลาเนื้อหาน้ำจืดที่สูงขึ้นจะต้องปรับให้เข้ากับ
เงื่อนไขใหม่คือ ลดการไหลบ่าเข้ามาไอออน