And what happens to diplomacy as th

And what happens to diplomacy as the military begins to take over such activities as nation building, peacekeeping, peace enforcement, and humanitarian interventions. Indeed, compare the budgetary figures for the Defense Department of State and other international programs—some 1 percent of the total U.S. 2010 budget. Even with a 41 percent increase in its budget in 2010 over 2009, the State Department still represents, as Gardner (2000) observes, a 1 percent investment in solving international problems through diplomatic means versus the 20 percent investment in the military. Interestingly, even if one sums together the other department in the U.S. government that can engage in diplomacy—for example, commerce, Energy, Justice, and Treasury—the investment only grows to 4 percent of the total budget and 11 percent of discretionary spending.

Economic Sanctions
The U.S. government saw a diminution in its focus on the military in the 1990s with the end of the Cold War and the loss of an enemy until September 11, 2001 re-introduced an ongoing threat to national security. For a period of time, the government turned to so-called “low politics” and became concerned with economic security (Melason 2005). Economic liberalization, merging domestic with foreign economic policies, building an architecture that resulted in the World Trade Organization (WTO), and expanding U.S. markets through regional and bilateral trade arrangement became the focus of attention. One particular economic tool the United States has increasingly turned to in the past two decades as an alternative to the use of force is economic sanctions—economic coercion meant to change behavior without resort to military intervention (Drury 2000). Economic sanctions have been employed as if they represented a middle rung on the escalation ladder between diplomacy and the use of force.
Indeed, Martin (1992) has found that multilateral sanctions regimes are more effectively maintained the greater the costs to the country pushing for the sanctions. Then there are the civilians in the targeted country who often bear the brunt of the sanctions—some 400,000 Iraqis are thought to have died as a result of the U.S.-backed multilateral economic sanctions imposed following the First Gulf War (Halliday 1999; Mueller and Mueller 1999). And businesses in the targeted countries often see their livelihoods replaced by black market goods smuggled in by those in power—“the trouble with sanctions is that they squeeze out legitimate businesses and leave the field wide open for have spent decades mastering the art of sanctions-busting” and enrich the very “people the sanctions are trying to target” (Dehghanpisheh 2010: 42). As Andreas (2005) has noted, sanctions appear to create coalitions among those in power, private entrepreneurs, and organized crime that can undermine governance as well as persist once sanctions are lifted.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

และเกิดอะไรขึ้นกับการทูตเป็นทหารเริ่มการใช้ทั่วประเทศสร้าง peacekeeping สันติภาพบังคับ และการแทรกแซงด้านมนุษยธรรมต่าง ๆ เช่น แน่นอน เปรียบเทียบตัวเลขงบประมาณสำหรับการป้องกันประเทศของกระทรวงและโปรแกรมนานาชาติอื่น ๆ ซึ่งบาง 1 เปอร์เซ็นต์ของงบประมาณรวม 2010 สหรัฐอเมริกา แม้จะ มีการ 41 เปอร์เซ็นต์เพิ่มขึ้นในงบประมาณของปี 2553 กว่า 2009 กระทรวงยังคงแสดง เป็นการ์ดเนอร์ (2000) พิจารณา 1 เปอร์เซ็นต์ลงทุนในการแก้ปัญหาระหว่างประเทศ โดยวิธีทางการทูตเมื่อเทียบกับการลงทุนร้อยละ 20 ในกองทัพ เป็นเรื่องน่าสนใจ แม้ว่าหนึ่งผลรวมกันแผนกอื่น ๆ ในรัฐบาลสหรัฐอเมริกาที่สามารถมีส่วนร่วมในการทูต — เช่น พาณิชย์ พลังงาน ความยุติธรรม และบริหาร — ลงทุนเติบโตเพียงร้อยละ 4 ของงบประมาณรวมและร้อยละ 11 ของ discretionary การใช้จ่าย ลงโทษทางเศรษฐกิจ รัฐบาลสหรัฐฯ เห็น diminution ในโฟกัสของในทหารในปี 1990 มีการสิ้นสุดของสงครามเย็นและการสูญเสียของศัตรูจนกว่าที่ 11 กันยายน 2001 แนะนำใหม่เป็นภัยคุกคามอย่างต่อเนื่องเพื่อรักษาความปลอดภัยแห่งชาติ ระยะเวลา รัฐบาลหันไปเรียกว่า "เมืองต่ำ" และกลายเป็นที่เกี่ยวข้องกับความปลอดภัยทางเศรษฐกิจ (Melason 2005) เปิดเสรีทางเศรษฐกิจ รวมภายในประเทศกับต่างประเทศนโยบายเศรษฐกิจ อาคารสถาปัตยกรรมที่ทำให้เกิดองค์กรการค้าโลก (องค์การ), และตลาดสหรัฐขยายตัวผ่านทางการค้าทวิภาคี และภูมิภาคจัด กลายเป็น ความสนใจ เฉพาะทางเศรษฐกิจเครื่องมือหนึ่งสหรัฐอเมริกาได้มากขึ้นหันไปในทศวรรษที่สองเป็นทางเลือกในการใช้บังคับ ลงโทษเศรษฐกิจ — แกมบังคับทางเศรษฐกิจหมายถึง การเปลี่ยนแปลงลักษณะการทำงานโดยไม่ต้องรีสอร์ทเพื่อแทรกแซงทางทหาร (ร้าน 2000) มีการจ้างลงโทษทางเศรษฐกิจว่าแสดงกลางรุ้งบนบันไดเลื่อนระหว่างการทูตและการใช้บังคับ แน่นอน มาร์ติน (1992) ได้พบว่า พหุภาคีลงโทษระบอบที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นรักษายิ่งต้นทุนไปยังประเทศที่ผลักดันในการลงโทษ แล้วมีพลเรือนในประเทศเป้าหมายที่มักหมี brunt ของการลงโทษคือบาง Iraqis 400000 จะคิดว่า จะต้องตายจากการสหรัฐฯ สนับสนุนพหุภาคีทางเศรษฐกิจลงโทษบังคับต่อสงครามอ่าวครั้งแรก (Halliday 1999 มึลเลอร์และเลอร์ 1999) และธุรกิจในประเทศเป้าหมายมักจะเห็นวิถีชีวิตของพวกเขาถูกแทนที่ ด้วยสินค้าตลาดมืดเปิด โดยที่อำนาจในตัว "ปัญหากับลงโทษไม่ว่า จะบีบออกกฎหมายธุรกิจและปล่อยให้ฟิลด์เปิดกว้างสำหรับมีใช้มานานหลายทศวรรษในการเรียนรู้ศิลปะของการลงโทษการทำลาย" และมาก "คนลงโทษการพยายามกำหนดเป้าหมาย" (Dehghanpisheh 2010:42) Andreas (2005) ได้ตั้งข้อสังเกต ลงโทษเมื่อสร้าง coalitions อยู่ในอำนาจ เอกชน และอาชญากรรมที่สามารถบั่นทอนกำกับดูแล รวมทั้งคงอยู่เมื่อลงโทษจะยก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

และสิ่งที่เกิดขึ้นกับการเจรจาต่อรองเป็นทหารเริ่มต้นที่จะใช้เวลามากกว่ากิจกรรมต่าง ๆ เช่นการสร้างชาติ, สันติภาพ, การบังคับใช้ความสงบสุขและการแทรกแซงด้านมนุษยธรรม อันที่จริงการเปรียบเทียบตัวเลขงบประมาณสำหรับกระทรวงกลาโหมของรัฐและโปรแกรมบางระหว่างประเทศอื่น ๆ ร้อยละ 1 ของสหรัฐรวมงบประมาณ 2010 แม้จะมีการเพิ่มขึ้นร้อยละ 41 ในงบประมาณในปี 2010 มากกว่าปี 2009 กระทรวงการต่างประเทศยังคงแสดงให้เห็นถึงเป็นการ์ดเนอร์ (2000) สังเกตการลงทุนร้อยละ 1 ในการแก้ปัญหาระหว่างประเทศด้วยวิธีการทางการทูตเมื่อเทียบกับการลงทุนร้อยละ 20 ในทางทหาร ที่น่าสนใจแม้ว่าหนึ่งผลรวมกันแผนกอื่น ๆ ในรัฐบาลสหรัฐที่สามารถมีส่วนร่วมในการเจรจาต่อรองตัวอย่างสำหรับการพาณิชย์, พลังงาน, ความยุติธรรมและกระทรวงการคลัง-ลงทุนเติบโตเพียงร้อยละ 4 ของงบประมาณทั้งหมดและร้อยละ 11 ของการใช้จ่ายเกี่ยวกับการตัดสินใจการคว่ำบาตรทางเศรษฐกิจของรัฐบาลสหรัฐเห็นการลดลงของความสำคัญกับทหารในปี 1990 พร้อมกับการสิ้นสุดของสงครามเย็นและการสูญเสียของศัตรูจนถึง 11 กันยายน 2001 เรื่องการแนะนำให้รู้จักกับภัยคุกคามอย่างต่อเนื่องเพื่อความมั่นคงของชาติ สำหรับระยะเวลาที่รัฐบาลหันไปเรียกว่า "การเมืองต่ำ" และกลายเป็นที่เกี่ยวข้องกับความมั่นคงทางเศรษฐกิจ (Melason 2005) การเปิดเสรีทางเศรษฐกิจ, การควบรวมกิจการในประเทศที่มีนโยบายทางเศรษฐกิจต่างประเทศ, การสร้างสถาปัตยกรรมที่ส่งผลให้องค์การการค้าโลก (WTO) และการขยายตลาดสหรัฐผ่านการจัดเรียงการค้าในระดับภูมิภาคและทวิภาคีกลายเป็นจุดสำคัญของความสนใจ หนึ่งในเครื่องมือทางเศรษฐกิจโดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศสหรัฐอเมริกามีการเปิดมากขึ้นในการในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมาในฐานะที่เป็นทางเลือกในการใช้กำลังการบีบบังคับคว่ำบาตรเศรษฐกิจเศรษฐกิจหมายถึงการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมโดยไม่ต้องรีสอร์ทเพื่อการแทรกแซงทางทหาร (ดรูรี่ 2000) การคว่ำบาตรทางเศรษฐกิจที่ได้รับการว่าจ้างให้เป็นถ้าพวกเขาแสดงขั้นกลางบนบันไดเพิ่มระหว่างการเจรจาต่อรองและการใช้กำลัง. แท้จริงแล้วมาร์ติน (1992) พบว่าระบอบการปกครองลงโทษพหุภาคีจะค่าใช้จ่ายในการบำรุงรักษาได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้นไปยังประเทศที่ผลักดันให้ ลงโทษ แล้วมีพลเรือนในประเทศเป้าหมายที่มักจะแบกรับความรุนแรงของการลงโทษบาง 400,000 ชาวอิรักกำลังคิดว่าจะมีผู้เสียชีวิตเป็นผลมาจากสหรัฐได้รับการสนับสนุนการคว่ำบาตรทางเศรษฐกิจพหุภาคีที่กำหนดดังต่อไปนี้สงครามอ่าวครั้งแรก (ฮัลลิเดย์ 1999; มูลเลอร์และมูลเลอร์ 1999) และธุรกิจในประเทศที่กำหนดเป้าหมายมักจะเห็นวิถีชีวิตของพวกเขาถูกแทนที่ด้วยสินค้าตลาดสีดำลักลอบนำเข้ามาโดยผู้ที่อยู่ในพลัง "ปัญหาเกี่ยวกับการลงโทษที่พวกเขาบีบออกธุรกิจที่ถูกกฎหมายและออกจากสนามเปิดกว้างสำหรับทศวรรษที่ผ่านมาได้ใช้เวลาเรียนรู้ศิลปะของ sanctions- busting "และเสริมสร้างมาก" คนลงโทษกำลังพยายามที่จะกำหนดเป้าหมาย "(Dehghanpisheh 2010: 42) ในขณะที่แอนเดรี (2005) ได้ตั้งข้อสังเกตการลงโทษปรากฏในการสร้างพันธมิตรในหมู่ผู้ที่อยู่ในอำนาจผู้ประกอบการภาคเอกชนและอาชญากรรมที่สามารถทำลายการกำกับดูแลเช่นเดียวกับที่ยังคงมีอยู่ครั้งหนึ่งเคยลงโทษจะถูกยก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

และสิ่งที่เกิดขึ้นกับประเทศที่ทหารเริ่มใช้ผ่านกิจกรรมต่างๆ เช่น การสร้างชาติ สันติภาพ สันติภาพ การบังคับใช้ และการแทรกแซงทางมนุษยธรรม แน่นอน เปรียบเทียบตัวเลขงบประมาณกระทรวงกลาโหม และหลักสูตรนานาชาติ รัฐอื่น ๆบาง 1 เปอร์เซ็นต์ของทั้งหมดสหรัฐในปีงบประมาณ แม้แต่กับ 41 เปอร์เซ็นต์เพิ่มงบประมาณในปี 2010 ปี 2552กระทรวงการต่างประเทศยังคงแสดงเป็น การ์ดเนอร์ ( 2000 ) สังเกต , 1 เปอร์เซ็นต์การลงทุนในการแก้ปัญหาระหว่างประเทศด้วยวิธีการทางการทูตเมื่อเทียบกับร้อยละ 20 โดยในทางทหาร ทั้งนี้ แม้ว่าผลรวมด้วยกันอื่น ๆ กรมในรัฐบาลสหรัฐที่สามารถมีส่วนร่วมในการเจรจา เช่น พาณิชย์ พลังงาน ความยุติธรรมและเงินทุนการลงทุนเติบโตเพียง 4 เปอร์เซ็นต์ของงบประมาณรวม และร้อยละ 11 ของการตัดสินใจใช้ การคว่ำบาตรทางเศรษฐกิจ


รัฐบาลสหรัฐฯเห็นลดลงในการมุ่งเน้นในทหารในยุค 90 ด้วยการสิ้นสุดของสงครามเย็นและการสูญเสียของศัตรู จนถึงวันที่ 11 กันยายน 2001 อีกครั้งแนะนำการคุกคามอย่างต่อเนื่อง การรักษาความปลอดภัยแห่งชาติ สำหรับรอบระยะเวลาของเวลารัฐบาลปฏิเสธที่จะเรียกว่าต่ำ " การเมือง " และกลายเป็นที่เกี่ยวข้องกับความมั่นคงทางเศรษฐกิจ ( melason 2005 ) การเปิดเสรีทางเศรษฐกิจ การรวมประเทศกับนโยบายเศรษฐกิจต่างประเทศ อาคารสถาปัตยกรรมที่ส่งผลให้องค์การการค้าโลก ( WTO ) และการขยายตลาดในภูมิภาคและทวิภาคี สหรัฐ ผ่านข้อตกลงการค้ากลายเป็นจุดสนใจของ .หนึ่งโดยเฉพาะเศรษฐกิจเครื่องมือสหรัฐอเมริกามีมากขึ้นหันไปในอดีตสองทศวรรษที่ผ่านมาเป็นทางเลือกที่จะใช้บังคับเป็นมาตรการการลงโทษทางเศรษฐกิจทางเศรษฐกิจการตั้งใจที่จะเปลี่ยนพฤติกรรมโดยไม่ต้องรีสอร์ทเพื่อการแทรกแซงทางทหาร ( Drury 2000 ) การคว่ำบาตรทางเศรษฐกิจได้รับการว่าจ้างเป็นถ้าพวกเขาแสดงตรงกลางรุ่งบนบันไดระหว่างการทูตและการใช้แรง
แน่นอน มาร์ติน ( 1992 ) พบว่า มีการลงโทษกันจะยังคงมีประสิทธิภาพมากขึ้นค่าใช้จ่ายในประเทศ ผลักดันให้มีการทำโทษ แล้วมีเป้าหมายพลเรือนในประเทศที่มักจะแบกหนักหน้าของการลงโทษบาง 400000 อิรักจะคิดว่าตายเป็นผลของสหรัฐอเมริกา- การสนับสนุนการคว่ำบาตรทางเศรษฐกิจพหุภาคีที่กำหนดต่อไปนี้สงครามอ่าวครั้งแรก ( ฮอลลิเดย์และ 1999 ; มูลเลอร์มูลเลอร์ 1999 )และธุรกิจในประเทศเป้าหมายมักจะเห็นวิถีชีวิตเปลี่ยนจากสีดำตลาดสินค้าลักลอบนำเข้า โดยผู้ที่อยู่ในอำนาจ - " ปัญหาของการลงโทษที่พวกเขาบีบออกธุรกิจที่ถูกกฎหมายและออกจากสนามเปิดกว้างสำหรับใช้เวลาหลายสิบปี ศิลปะของการทำ " และเพิ่ม " คนมากการพยายามเพื่อเป้าหมาย " ( dehghanpisheh 2010 : 42 )โดย Andreas ( 2548 ) ได้กล่าวไว้ การปรากฏในการสร้างพันธมิตรของผู้ที่อยู่ในอำนาจ ผู้ประกอบการภาคเอกชน และองค์กรอาชญากรรมที่สามารถทำลายธรรมาภิบาล รวมทั้งยังคงมีอยู่เมื่อการลงโทษจะถูกยก