with diabetes who did not report ph

with diabetes who did not report pharmaceutical treatment
(1.71, 1.28 to 2.28, and 1.45, 1.04 to 2.02, respectively). Those taking
insulin also had modestly increased odds of poor cognition
(1.20, 0.85 to 1.70, and 1.38, 0.97 to 1.95, respectively). In the
more powerful analyses of mean differences, the worst performance
was among women using insulin (mean differences − 0.40,
− 0.72 to − 0.09, and − 0.11, − 0.18 to − 0.03, respectively). In
contrast, those taking oral medications had similar odds of poor
cognitive performance as those without diabetes (odds ratios
1.06, 0.81 to 1.37, and 0.99, 0.74 to 1.33, respectively) and had the
smallest mean difference in score (mean differences − 0.35,
− 0.58 to − 0.13, and –0.06, − 0.11 to − 0.01, respectively).
As cognitive impairment may be a cause rather than a consequence
of not taking medications, we also examined use of
medication at time of diagnosis (average of 12 years before cognitive
assessment). However, results were similar: the odds ratios
for poor score were 1.61, 1.19 to 2.16, and 1.43, 1.02 to 2.00,
respectively, for women with diabetes who were not taking medication
at diagnosis compared with women without diabetes.
In addition, as duration of diabetes, medication use, and level
of control are correlated we conducted additional analyses to try
to assess their independent effects. The results for duration of
diabetes were largely similar after we adjusted for medication
use, and results for medication use were largely unchanged after
we included a term for duration in the model or stratified by
duration of diabetes. For example, among women with diabetes,
those not taking medication had a higher risk of poor cognitive
performance on the TICS compared with those taking oral
medication both in the group with duration of diabetes < 10
years (1.73, 1.01 to 2.98) and ≥ 10 years (1.90, 1.04 to 3.48). Furthermore,
although we did not have detailed information on
level of control (for example, data on haemoglobin A1c
concentration), all results were generally unchanged when we
excluded data from women with metabolic complications (for
instance, those with severely uncontrolled disease).
Finally, we restricted analyses to participants who did not
report any difficulty with hearing (n = 12 099) to reduce
confounding by hearing status. The results were similar when we
compared women with and without diabetes (1.45, 1.18 to 1.78,
and 1.37, 1.10 to 1.71, respectively).
Prospective analyses of decline
Although cognitive decline was measured over just a two year
period, we observed a significantly increased odds of substantial
decline on the TICS (1.26, 1.03 to 1.54) for women compared
with women without type 2 diabetes (table 4). However, we
observed little overall relation between diabetes and decline on
the global score (1.11, 0.90 to 1.37). Similarly, mean decline was
greater among women with diabetes by − 0.17 points ( − 0.33 to
− 0.01) on the TICS but was comparable in the two groups on

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีโรคเบาหวานที่ไม่ได้รักษายา
(1.71 ถึง 1.28-2.28 และดาวน์โหลด 1.45, 1.04 ไป 2.02 ตามลำดับ) ผู้การ
อินซูลินยังมีราคาเพิ่มขึ้นทั้งของประชานดี
(1.20, 0.85-1.70 และ 1.38, 0.97 ถึง 1.95 ตามลำดับ) ในการ
วิเคราะห์มีประสิทธิภาพมากขึ้นของความแตกต่างหมายถึง ประสิทธิภาพการทำงานเลว
ถูกผู้หญิงใช้อินซูลิน (หมายถึง ความแตกต่างของ− 0.40,
− 0.72 ถึง− 0.09 − 0.11 − 0.18 ถึง− 0.03 และตามลำดับ) ใน
ความคมชัด ผู้รับยาที่ช่องปากมีโอกาสคนจนคล้าย
รับรู้ประสิทธิภาพที่ไม่มีโรคเบาหวาน (อัตราส่วนราคา
1.06, 0.81, 1.37 และ 0.99, 0.74 กับ 1.33 ตามลำดับ) และมี
เล็กที่สุดหมายถึง ความแตกต่างของคะแนน (หมายถึง ความแตกต่างของ− 0.35,
− 0.58 ถึง− 0.13 และ –0.06 − 0.11 ถึง− 0.01 ตามลำดับ)
เป็นด้อยค่ารับรู้อาจมีสาเหตุมากกว่าที่ส่งผลต่อ
ของการไม่ใช้ยา เรายังตรวจสอบใช้
ยาเวลาวินิจฉัย (เฉลี่ย 12 ปีก่อนที่จะรับรู้
ประเมิน) อย่างไรก็ตาม ก็คล้าย: อัตราราคา
สำหรับคะแนนดีได้ 1.61, 1.19-2.16 และ 1.43, 1.02 ไป 2.00,
สำหรับผู้หญิงที่มีโรคเบาหวานที่ได้รับยาตามลำดับ
ที่วินิจฉัยเปรียบเทียบกับผู้หญิงที่ไม่มีโรคเบาหวาน
นอกจาก นี้ เป็นระยะเวลาของโรคเบาหวาน การใช้ยา และระดับ
ควบคุมมี correlated เราดำเนินการวิเคราะห์เพิ่มเติมลอง
เพื่อประเมินผลของพวกเขาเป็นอิสระ ผลลัพธ์สำหรับระยะเวลาของ
โรคเบาหวานได้เหมือนกันส่วนใหญ่หลังจากเราปรับยา
ใช้ และผลการใช้ยาไม่เปลี่ยนแปลงมากหลัง
เรารวมคำสำหรับระยะเวลาในแบบจำลอง หรือ stratified โดย
ระยะเวลาของโรคเบาหวาน ในหมู่ผู้หญิงที่มีโรคเบาหวาน ตัวอย่าง
ที่ไม่ใช้ยามีความเสี่ยงสูงของคนยากจนรับรู้
ประสิทธิภาพบน TICS ที่เทียบกับการพูด
ยาทั้งสองในกลุ่มมีระยะเวลาของโรคเบาหวาน < 10
ปี (1.73, 1.01-2.98) และ≥ 10 ปี (1.90, 1.04-3.48) นอกจากนี้,
แม้ว่าเราไม่มีข้อมูลรายละเอียดบน
ระดับการควบคุม (ตัวอย่าง ข้อมูล haemoglobin A1c
เข้มข้น), ผลลัพธ์ทั้งหมดได้โดยทั่วไปจะเปลี่ยนแปลงเมื่อเรา
แยกข้อมูลจากผู้หญิงที่มีภาวะแทรกซ้อนที่เผาผลาญ (สำหรับ
อินสแตนซ์ ผู้ที่ มีโรครุนแรงทาง)
สุดท้าย เราจำกัดวิเคราะห์ผู้เรียนที่ไม่
รายงานปัญหาใด ๆ ด้วยการฟัง (n = 12 099) ลด
confounding ตามสถานะได้ยิน ผลลัพธ์คล้ายกันเมื่อเรา
เปรียบเทียบผู้หญิงที่มี และไม่ มีโรคเบาหวาน (1.45, 1.18 ถึง 1.78,
และ 1.37, 1.10 การ 1.71 ตามลำดับ)
วิเคราะห์อนาคตของปฏิเสธ
แม้ว่าปฏิเสธการรับรู้ที่วัดเหนือเพียง 2 ปี
ระยะเวลา เราสังเกตราคาเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญของสำคัญ
ลงสำหรับผู้หญิงเปรียบเทียบ TICS (1.26, 1.03-1.54)
กับผู้หญิงโดยไม่มีโรคเบาหวานชนิดที่ 2 (ตาราง 4) อย่างไรก็ตาม เรา
สังเกตความสัมพันธ์โดยรวมเล็กน้อยระหว่างโรคเบาหวานและลดลงใน
คะแนนสากล (1.11, 0.90-1.37) ในทำนองเดียวกัน หมายถึง ถูกปฏิเสธ
มากในหมู่ผู้หญิงที่มีโรคเบาหวานโดย− 0.17 จุด (− 0.33 ไป
− 0.01) บน TICS แต่ได้เปรียบในกลุ่มสองใน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โรคเบาหวานที่ไม่รายงาน
รักษายา ( 1.71 , 1.28 ถึง 2.28 และ 1.45 , 1.04 ถึง 2.02 ตามลำดับ ) พา
อินซูลินยังมีโอกาสคนจนเพิ่มขึ้นเจียมรับรู้
( 1.20 0.85 1.70 และ 1.38 , 0.97 ถึง 1.95 ตามลำดับ ) ในการวิเคราะห์ความแตกต่างของค่าเฉลี่ยที่มีประสิทธิภาพมากกว่า

, ประสิทธิภาพที่สุดในหมู่ผู้หญิงที่ใช้อินซูลิน ( หมายถึงความแตกต่าง−−− 0.40 ,
0.72 0.09 ,และ −−− 0.03 0.18 0.11 , ตามลำดับ ) ใน
ความคมชัด ผู้ที่สละยาในช่องปากมีอัตราต่อรองที่คล้ายกันของประสิทธิภาพการรับรู้ที่น่าสงสาร
เป็นผู้ที่ไม่มีโรคเบาหวาน ( ราคาอัตราส่วน
1.06 เท่ากับ 1.37 และ 0.99 0.74 ถึง 1.33 ตามลำดับ ) และมีขนาดเล็กที่สุดหมายถึงความแตกต่างในคะแนน (

−− 0.35% หมายถึงความแตกต่าง , 0.58 และ 0.06 และ− 0.13 , −− 0.11 , 0.01 ตามลำดับ )
ขณะที่การรับรู้บกพร่องอาจเป็นสาเหตุมากกว่าผล
ไม่รับยา นอกจากนี้เรายังตรวจสอบการใช้ยาในเวลาที่การวินิจฉัย
( เฉลี่ย 12 ปี ก่อนประเมินการคิด
) อย่างไรก็ตามผลที่คล้ายกัน : ราคาอัตราส่วน
สำหรับคะแนนที่น่าสงสารต่าง 1.61 , 1.19 ถึง 2.16 และ 1.43 1.02 ถึง 2.00
ตามลำดับ สำหรับหญิงตั้งครรภ์ที่เป็นเบาหวานที่ไม่ได้รับยา
ในการเปรียบเทียบกับผู้หญิงที่ไม่มีโรคเบาหวาน
นอกจากนี้ ระยะเวลาของโรคเบาหวาน ยาใช้ และควบคุมระดับ
มีความสัมพันธ์เราทำการวิเคราะห์เพิ่มเติมเพื่อพยายาม
เพื่อประเมินผลอิสระ ผลลัพธ์สำหรับระยะเวลาของโรคเบาหวานมีความคล้ายคลึงกันเป็นส่วนใหญ่ หลังจากเรา

ใช้ปรับยา และการใช้ยาส่วนใหญ่ไม่เปลี่ยนแปลงหลังจาก
เรารวมระยะเวลาในรูปแบบหรือแบ่งโดย
ระยะเวลาของโรคเบาหวาน ตัวอย่างเช่น ในกลุ่มผู้หญิงที่มีเบาหวาน
ผู้ที่ถ่ายยามีความเสี่ยงสูงของประสิทธิภาพการรับรู้
ยากจนใน tics เปรียบเทียบกับยาในช่องปาก
ทั้งในกลุ่มที่ระยะเวลาของโรคเบาหวาน < 10
ปี ( 1.73 , 1.01 กับ 2.98 ) และ≥ 10 ปี ( 1.90 , 1.04 ถึง 3.48 ) นอกจากนี้
ถึงแม้ว่าเราไม่ได้มีข้อมูลรายละเอียดเกี่ยวกับ
ระดับการควบคุม ( ตัวอย่างเช่น ข้อมูลเกี่ยวกับฮีโมโกลบิน A1C
สมาธิ ) , ผลลัพธ์ทั้งหมดโดยทั่วไปไม่เปลี่ยนแปลงเมื่อเรา
รวมข้อมูลจากผู้หญิงที่มีภาวะแทรกซ้อนการเผาผลาญอาหาร (
อินสแตนซ์ ผู้ที่มีโรครุนแรงที่ควบคุมไม่ได้ )
ในที่สุดเรา จำกัด วิเคราะห์กับผู้เข้าร่วมที่ไม่ได้รายงานมีปัญหากับการได้ยิน ( n = 12 099 ) ลด
โดยอยู่นอกเหนือการควบคุมภาวะการได้ยิน ผลลัพธ์ที่ได้เหมือนกัน เมื่อเราเปรียบเทียบผู้หญิงที่มีและไม่มีเบาหวาน
( 1.45 1.18 ถึง 1.78 ,
และ 1.37 1.10 ถึง 1.71 ตามลำดับ )

แม้ว่าจะลดลงในอนาคต และปฏิเสธองค์วัดกว่าแค่สองปี
ระยะเวลา เราสังเกตเพิ่มขึ้นราคาของลดลงอย่างมาก
ในด้านวิชาการ ( 1.26 , 1.03 1.54 ) เทียบ
สําหรับผู้หญิงกับผู้หญิงที่ไม่มีโรคเบาหวานชนิดที่ 2 ( ตารางที่ 4 ) อย่างไรก็ตาม เราสังเกตความสัมพันธ์ระหว่างโรคเบาหวานโดยรวมน้อย

และลดลงในคะแนน ( 1.11 ) - 1.37 ) ในทํานองเดียวกัน หมายถึง ความเสื่อมคือ
มากขึ้นของผู้หญิงที่มีโรคเบาหวานโดย− 0.17 จุด ( 0.33
−− 01 ) ในด้านวิชาการ แต่ได้สองกลุ่ม