- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Why No One Walks By Bill Bryson (Mo
Why No One Walks
By Bill Bryson (Monday, 8 March 1999)
I’ll tell you this, but you’ll have to promise that it will go no further. Not long after we moved here we had the people next door round for dinner and – I swear this is true—
I was astounded (I recall asking them jokingly if they used a light aircraft to get to the supermarket, which simply drew blank looks and the mental scratching of my name from all future invitation lists), but I have since come to realize that there was nothing especially odd in their driving less than a couple of hundred feet to visit us. Nobody walks anywhere in America nowadays.
A researcher at the University of California at Berkeley recently made a study of the nation's walking habits and found that the average person in the United States walks less than 75 miles a year -- about 1.4 miles a week, barely 350 yards a day. I'm no stranger to sloth myself, but that's appallingly little. I rack up more mileage than that just looking for the channel changer.
Eighty-five percent of us, according to the Berkeley study, are "essentially" sedentary and 35 percent are "totally" sedentary. We have become a nation of sitters and riders.
One of the things my wife and I wanted when we decided to move back to America was to live in a manageably sized town within walking distance of a central business district. Hanover, where we settled, is a small, typical New England town, pleasant, sedate, and compact. It has a broad central green surrounded by the venerable buildings of Dartmouth College, a trim Main Street, and leafy residential streets. It is, in short, an agreeable, easy place to go about one's business on foot, and yet as far as I can tell almost no one does.
I walk to town nearly every day when I am at home. I go to the post office or library or bookstore, and sometimes, if I am feeling particularly debonair, I stop at Rosey Jekes Cafe for a cappuccino. Occasionally in the evenings my wife and I stroll up to the Nugget Theater for a movie or to Murphy's for a beer. All this is a big part of my life and I wouldn't dream of doing it other than on foot. People have gotten used to this curious and eccentric behavior now, but several times in the early days passing acquaintances would slow by the curb and ask if I needed a ride.
"But I'm going your way," they would insist when I politely declined. "Really, it's no bother."
"Honestly, I enjoy walking."
"Well, if you're absolutely sure ," they would say and depart reluctantly, even guiltily, as if leaving the scene of an accident without giving their name.
People have become so habituated to using the car for everything that it would never occur to them to unfurl their legs and see what those lower limbs can do. It is worth noting that 93 percent of all trips outside the property in the United States now involve the use of a car.
As with most old New England towns designed for another age of transportation, Hanover isn't a particularly obliging place for cars. Nearly any visit to town by automobile will be characterized by a long and exasperating hunt for a parking
place. To alleviate this, the local authorities are forever widening roads to speed traffic flow and building new parking lots -- Dartmouth recently tore down an unexceptional old hospital building in order to insert into the heart of the campus a couple of more acres of numbingly soulless parking lot -- failing to understand that it is the absence of these features that makes the town desirable in the first place.
But it isn't really the authorities who are to blame. It is the people who wish to take two tons of metal with them wherever they go. We have reached an age where college students expect to drive between classes, where parents will get in a car and drive three blocks to pick up their children from a friend's house, where the mailman takes his van up and down every driveway on a street. We will go through the most extraordinary contortions to save ourselves 20 feet of walking.
Sometimes it's almost ludicrous. The other day I was in the little nearby town of Etna waiting to bring home one of my children from a piano lesson when a car stopped outside the local post office and a man about my age popped out and dashed inside the store (and left the engine running -- something else that exercises me inordinately). He was inside for about three to four minutes, then came out, got in the car, and drove exactly 16 feet (I had nothing better to do so I paced it off) to the general store next door, and popped in again, engine still running.
And the thing is, this man looked really fit. I'm sure he jogs extravagant distances and plays squash and does all kinds of exuberantly healthful things, but I am just as sure that he drives to each of these undertakings. It's crazy. An acquaintance of ours was complaining the other day about the difficulty of finding a place to park outside the local gymnasium. She goes there several times a week to walk on a treadmill. The gymnasium is, at most, a six-minute walk from her front door. I asked her why she didn't walk to the gym and do six minutes less on the treadmill.
She looked at me as if I were tragically simple-minded and said, "But I have a program for the treadmill. It records my distance and speed and calorie-burn rate, and I can adjust for degree of difficulty." It had not occurred to me how thoughtlessly deficient nature is in this regard.
According to a concerned and faintly horrified recent editorial in the Boston Globe, the United States spends less than 1 percent of its $25 billion-a-year highway budget on facilities for pedestrians. Actually, I'm surprised it's that much. Go to almost any suburb developed in the last 30 years and you will not find a sidewalk anywhere. Often you won't find a single pedestrian crossing.
I had this brought home to me last summer when we were driving across Maine and stopped for coffee on Route 1 in one of those endless zones of shopping malls, motels, gas stations, and fast food places that sprout everywhere these days. I noticed there was a bookstore across the street, so I decided to skip coffee and pop over. I needed a particular book for some work I was doing and anyway I figured this would give my wife a chance to spend some important quality time with four restive, overheated children.
Although the bookshop was no more than seventy or eighty feet away, I discovered that there was no way to get there on foot. There was a traffic outlet for cars, but no provision for pedestrians, and no way to cross on foot without dodging over six lanes of swiftly moving traffic. In the end, I had to get in our car and drive across. There was simply no other way. At the time it seemed ridiculous and exasperating, but afterward I realized that I was possibly the only person ever even to have entertained the notion of negotiating that intersection on foot.
The fact is, we not only don't walk anywhere anymore in this country, we won't walk anywhere, and woe to anyone who tries to make us, as a town here in New Hampshire called Laconia discovered to its cost. A few years ago, Laconia spent $5 million pedestrianizing its downtown, to make it a pleasant shopping environment. Esthetically it was a triumph -- urban planners came from all over the country to coo and take photos -- but commercially it was a disaster. Forced to walk one whole block from a parking lot, shoppers abandoned downtown Laconia for suburban malls.
In 1994, Laconia dug up its pretty brick paving, took away the benches, tubs of geraniums, and decorative trees, and put the street back to the way it had been in the first place. Now people can park right in front of the stores again, and downtown Laconia thrives anew.
And if that isn't sad, I don't know what is.
Copyright © 2002 by Bill Bryson. Excerpted from the book I'm A Stranger Here Myself, published by Broadway Books, a division of Random House Inc. Reprinted with permission.
By Bill Bryson (Monday, 8 March 1999)
I’ll tell you this, but you’ll have to promise that it will go no further. Not long after we moved here we had the people next door round for dinner and – I swear this is true—
I was astounded (I recall asking them jokingly if they used a light aircraft to get to the supermarket, which simply drew blank looks and the mental scratching of my name from all future invitation lists), but I have since come to realize that there was nothing especially odd in their driving less than a couple of hundred feet to visit us. Nobody walks anywhere in America nowadays.
A researcher at the University of California at Berkeley recently made a study of the nation's walking habits and found that the average person in the United States walks less than 75 miles a year -- about 1.4 miles a week, barely 350 yards a day. I'm no stranger to sloth myself, but that's appallingly little. I rack up more mileage than that just looking for the channel changer.
Eighty-five percent of us, according to the Berkeley study, are "essentially" sedentary and 35 percent are "totally" sedentary. We have become a nation of sitters and riders.
One of the things my wife and I wanted when we decided to move back to America was to live in a manageably sized town within walking distance of a central business district. Hanover, where we settled, is a small, typical New England town, pleasant, sedate, and compact. It has a broad central green surrounded by the venerable buildings of Dartmouth College, a trim Main Street, and leafy residential streets. It is, in short, an agreeable, easy place to go about one's business on foot, and yet as far as I can tell almost no one does.
I walk to town nearly every day when I am at home. I go to the post office or library or bookstore, and sometimes, if I am feeling particularly debonair, I stop at Rosey Jekes Cafe for a cappuccino. Occasionally in the evenings my wife and I stroll up to the Nugget Theater for a movie or to Murphy's for a beer. All this is a big part of my life and I wouldn't dream of doing it other than on foot. People have gotten used to this curious and eccentric behavior now, but several times in the early days passing acquaintances would slow by the curb and ask if I needed a ride.
"But I'm going your way," they would insist when I politely declined. "Really, it's no bother."
"Honestly, I enjoy walking."
"Well, if you're absolutely sure ," they would say and depart reluctantly, even guiltily, as if leaving the scene of an accident without giving their name.
People have become so habituated to using the car for everything that it would never occur to them to unfurl their legs and see what those lower limbs can do. It is worth noting that 93 percent of all trips outside the property in the United States now involve the use of a car.
As with most old New England towns designed for another age of transportation, Hanover isn't a particularly obliging place for cars. Nearly any visit to town by automobile will be characterized by a long and exasperating hunt for a parking
place. To alleviate this, the local authorities are forever widening roads to speed traffic flow and building new parking lots -- Dartmouth recently tore down an unexceptional old hospital building in order to insert into the heart of the campus a couple of more acres of numbingly soulless parking lot -- failing to understand that it is the absence of these features that makes the town desirable in the first place.
But it isn't really the authorities who are to blame. It is the people who wish to take two tons of metal with them wherever they go. We have reached an age where college students expect to drive between classes, where parents will get in a car and drive three blocks to pick up their children from a friend's house, where the mailman takes his van up and down every driveway on a street. We will go through the most extraordinary contortions to save ourselves 20 feet of walking.
Sometimes it's almost ludicrous. The other day I was in the little nearby town of Etna waiting to bring home one of my children from a piano lesson when a car stopped outside the local post office and a man about my age popped out and dashed inside the store (and left the engine running -- something else that exercises me inordinately). He was inside for about three to four minutes, then came out, got in the car, and drove exactly 16 feet (I had nothing better to do so I paced it off) to the general store next door, and popped in again, engine still running.
And the thing is, this man looked really fit. I'm sure he jogs extravagant distances and plays squash and does all kinds of exuberantly healthful things, but I am just as sure that he drives to each of these undertakings. It's crazy. An acquaintance of ours was complaining the other day about the difficulty of finding a place to park outside the local gymnasium. She goes there several times a week to walk on a treadmill. The gymnasium is, at most, a six-minute walk from her front door. I asked her why she didn't walk to the gym and do six minutes less on the treadmill.
She looked at me as if I were tragically simple-minded and said, "But I have a program for the treadmill. It records my distance and speed and calorie-burn rate, and I can adjust for degree of difficulty." It had not occurred to me how thoughtlessly deficient nature is in this regard.
According to a concerned and faintly horrified recent editorial in the Boston Globe, the United States spends less than 1 percent of its $25 billion-a-year highway budget on facilities for pedestrians. Actually, I'm surprised it's that much. Go to almost any suburb developed in the last 30 years and you will not find a sidewalk anywhere. Often you won't find a single pedestrian crossing.
I had this brought home to me last summer when we were driving across Maine and stopped for coffee on Route 1 in one of those endless zones of shopping malls, motels, gas stations, and fast food places that sprout everywhere these days. I noticed there was a bookstore across the street, so I decided to skip coffee and pop over. I needed a particular book for some work I was doing and anyway I figured this would give my wife a chance to spend some important quality time with four restive, overheated children.
Although the bookshop was no more than seventy or eighty feet away, I discovered that there was no way to get there on foot. There was a traffic outlet for cars, but no provision for pedestrians, and no way to cross on foot without dodging over six lanes of swiftly moving traffic. In the end, I had to get in our car and drive across. There was simply no other way. At the time it seemed ridiculous and exasperating, but afterward I realized that I was possibly the only person ever even to have entertained the notion of negotiating that intersection on foot.
The fact is, we not only don't walk anywhere anymore in this country, we won't walk anywhere, and woe to anyone who tries to make us, as a town here in New Hampshire called Laconia discovered to its cost. A few years ago, Laconia spent $5 million pedestrianizing its downtown, to make it a pleasant shopping environment. Esthetically it was a triumph -- urban planners came from all over the country to coo and take photos -- but commercially it was a disaster. Forced to walk one whole block from a parking lot, shoppers abandoned downtown Laconia for suburban malls.
In 1994, Laconia dug up its pretty brick paving, took away the benches, tubs of geraniums, and decorative trees, and put the street back to the way it had been in the first place. Now people can park right in front of the stores again, and downtown Laconia thrives anew.
And if that isn't sad, I don't know what is.
Copyright © 2002 by Bill Bryson. Excerpted from the book I'm A Stranger Here Myself, published by Broadway Books, a division of Random House Inc. Reprinted with permission.
0/5000
Why No One Walks By Bill Bryson (Monday, 8 March 1999)I’ll tell you this, but you’ll have to promise that it will go no further. Not long after we moved here we had the people next door round for dinner and – I swear this is true—I was astounded (I recall asking them jokingly if they used a light aircraft to get to the supermarket, which simply drew blank looks and the mental scratching of my name from all future invitation lists), but I have since come to realize that there was nothing especially odd in their driving less than a couple of hundred feet to visit us. Nobody walks anywhere in America nowadays.A researcher at the University of California at Berkeley recently made a study of the nation's walking habits and found that the average person in the United States walks less than 75 miles a year -- about 1.4 miles a week, barely 350 yards a day. I'm no stranger to sloth myself, but that's appallingly little. I rack up more mileage than that just looking for the channel changer.Eighty-five percent of us, according to the Berkeley study, are "essentially" sedentary and 35 percent are "totally" sedentary. We have become a nation of sitters and riders.One of the things my wife and I wanted when we decided to move back to America was to live in a manageably sized town within walking distance of a central business district. Hanover, where we settled, is a small, typical New England town, pleasant, sedate, and compact. It has a broad central green surrounded by the venerable buildings of Dartmouth College, a trim Main Street, and leafy residential streets. It is, in short, an agreeable, easy place to go about one's business on foot, and yet as far as I can tell almost no one does.I walk to town nearly every day when I am at home. I go to the post office or library or bookstore, and sometimes, if I am feeling particularly debonair, I stop at Rosey Jekes Cafe for a cappuccino. Occasionally in the evenings my wife and I stroll up to the Nugget Theater for a movie or to Murphy's for a beer. All this is a big part of my life and I wouldn't dream of doing it other than on foot. People have gotten used to this curious and eccentric behavior now, but several times in the early days passing acquaintances would slow by the curb and ask if I needed a ride."But I'm going your way," they would insist when I politely declined. "Really, it's no bother.""Honestly, I enjoy walking.""Well, if you're absolutely sure ," they would say and depart reluctantly, even guiltily, as if leaving the scene of an accident without giving their name.People have become so habituated to using the car for everything that it would never occur to them to unfurl their legs and see what those lower limbs can do. It is worth noting that 93 percent of all trips outside the property in the United States now involve the use of a car.As with most old New England towns designed for another age of transportation, Hanover isn't a particularly obliging place for cars. Nearly any visit to town by automobile will be characterized by a long and exasperating hunt for a parkingplace. To alleviate this, the local authorities are forever widening roads to speed traffic flow and building new parking lots -- Dartmouth recently tore down an unexceptional old hospital building in order to insert into the heart of the campus a couple of more acres of numbingly soulless parking lot -- failing to understand that it is the absence of these features that makes the town desirable in the first place.But it isn't really the authorities who are to blame. It is the people who wish to take two tons of metal with them wherever they go. We have reached an age where college students expect to drive between classes, where parents will get in a car and drive three blocks to pick up their children from a friend's house, where the mailman takes his van up and down every driveway on a street. We will go through the most extraordinary contortions to save ourselves 20 feet of walking.Sometimes it's almost ludicrous. The other day I was in the little nearby town of Etna waiting to bring home one of my children from a piano lesson when a car stopped outside the local post office and a man about my age popped out and dashed inside the store (and left the engine running -- something else that exercises me inordinately). He was inside for about three to four minutes, then came out, got in the car, and drove exactly 16 feet (I had nothing better to do so I paced it off) to the general store next door, and popped in again, engine still running.And the thing is, this man looked really fit. I'm sure he jogs extravagant distances and plays squash and does all kinds of exuberantly healthful things, but I am just as sure that he drives to each of these undertakings. It's crazy. An acquaintance of ours was complaining the other day about the difficulty of finding a place to park outside the local gymnasium. She goes there several times a week to walk on a treadmill. The gymnasium is, at most, a six-minute walk from her front door. I asked her why she didn't walk to the gym and do six minutes less on the treadmill.She looked at me as if I were tragically simple-minded and said, "But I have a program for the treadmill. It records my distance and speed and calorie-burn rate, and I can adjust for degree of difficulty." It had not occurred to me how thoughtlessly deficient nature is in this regard.According to a concerned and faintly horrified recent editorial in the Boston Globe, the United States spends less than 1 percent of its $25 billion-a-year highway budget on facilities for pedestrians. Actually, I'm surprised it's that much. Go to almost any suburb developed in the last 30 years and you will not find a sidewalk anywhere. Often you won't find a single pedestrian crossing.
I had this brought home to me last summer when we were driving across Maine and stopped for coffee on Route 1 in one of those endless zones of shopping malls, motels, gas stations, and fast food places that sprout everywhere these days. I noticed there was a bookstore across the street, so I decided to skip coffee and pop over. I needed a particular book for some work I was doing and anyway I figured this would give my wife a chance to spend some important quality time with four restive, overheated children.
Although the bookshop was no more than seventy or eighty feet away, I discovered that there was no way to get there on foot. There was a traffic outlet for cars, but no provision for pedestrians, and no way to cross on foot without dodging over six lanes of swiftly moving traffic. In the end, I had to get in our car and drive across. There was simply no other way. At the time it seemed ridiculous and exasperating, but afterward I realized that I was possibly the only person ever even to have entertained the notion of negotiating that intersection on foot.
The fact is, we not only don't walk anywhere anymore in this country, we won't walk anywhere, and woe to anyone who tries to make us, as a town here in New Hampshire called Laconia discovered to its cost. A few years ago, Laconia spent $5 million pedestrianizing its downtown, to make it a pleasant shopping environment. Esthetically it was a triumph -- urban planners came from all over the country to coo and take photos -- but commercially it was a disaster. Forced to walk one whole block from a parking lot, shoppers abandoned downtown Laconia for suburban malls.
In 1994, Laconia dug up its pretty brick paving, took away the benches, tubs of geraniums, and decorative trees, and put the street back to the way it had been in the first place. Now people can park right in front of the stores again, and downtown Laconia thrives anew.
And if that isn't sad, I don't know what is.
Copyright © 2002 by Bill Bryson. Excerpted from the book I'm A Stranger Here Myself, published by Broadway Books, a division of Random House Inc. Reprinted with permission.
I had this brought home to me last summer when we were driving across Maine and stopped for coffee on Route 1 in one of those endless zones of shopping malls, motels, gas stations, and fast food places that sprout everywhere these days. I noticed there was a bookstore across the street, so I decided to skip coffee and pop over. I needed a particular book for some work I was doing and anyway I figured this would give my wife a chance to spend some important quality time with four restive, overheated children.
Although the bookshop was no more than seventy or eighty feet away, I discovered that there was no way to get there on foot. There was a traffic outlet for cars, but no provision for pedestrians, and no way to cross on foot without dodging over six lanes of swiftly moving traffic. In the end, I had to get in our car and drive across. There was simply no other way. At the time it seemed ridiculous and exasperating, but afterward I realized that I was possibly the only person ever even to have entertained the notion of negotiating that intersection on foot.
The fact is, we not only don't walk anywhere anymore in this country, we won't walk anywhere, and woe to anyone who tries to make us, as a town here in New Hampshire called Laconia discovered to its cost. A few years ago, Laconia spent $5 million pedestrianizing its downtown, to make it a pleasant shopping environment. Esthetically it was a triumph -- urban planners came from all over the country to coo and take photos -- but commercially it was a disaster. Forced to walk one whole block from a parking lot, shoppers abandoned downtown Laconia for suburban malls.
In 1994, Laconia dug up its pretty brick paving, took away the benches, tubs of geraniums, and decorative trees, and put the street back to the way it had been in the first place. Now people can park right in front of the stores again, and downtown Laconia thrives anew.
And if that isn't sad, I don't know what is.
Copyright © 2002 by Bill Bryson. Excerpted from the book I'm A Stranger Here Myself, published by Broadway Books, a division of Random House Inc. Reprinted with permission.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ทำไมไม่เดินหนึ่งโดยไบร์บิล (จันทร์มีนาคม 8, 1999) ฉันจะบอกคุณนี้ แต่คุณจะต้องสัญญาว่ามันจะไปไม่เพิ่มเติม ไม่นานหลังจากที่เราย้ายมาที่นี่เรามีคนรอบประตูถัดไปสำหรับอาหารค่ำและ - ฉันสาบานนี้ true- ฉันประหลาดใจ (ผมจำได้ขอให้พวกเขาติดตลกถ้าพวกเขาใช้อากาศยานเบาที่จะได้รับการซูเปอร์มาร์เก็ตซึ่งก็ดึงลักษณะและว่างเปล่า เกาจิตของฉันชื่อจากทั่วทุกรายการเชิญในอนาคต) แต่ฉันได้ตั้งแต่มาทราบว่ามีอะไรแปลก ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการผลักดันของพวกเขาน้อยกว่าสองสามร้อยฟุตเยี่ยมชมเรา . ไม่มีใครเดินได้ทุกที่ในอเมริกาในปัจจุบันนักวิจัยที่มหาวิทยาลัยแห่งแคลิฟอร์เนียที่เบิร์กลีย์เมื่อเร็ว ๆ นี้การศึกษาของประเทศนิสัยการเดินและพบว่าคนโดยเฉลี่ยในประเทศสหรัฐอเมริกาเดินน้อยกว่า 75 ไมล์ต่อปี - ประมาณ 1.4 ไมล์ต่อสัปดาห์ แทบจะไม่ 350 หลาวัน ฉันคนแปลกหน้ากับความเฉื่อยชาตัวเองไม่มี แต่ที่แสดงออกเล็ก ๆ น้อย ๆ ผมชั้นขึ้นไมล์สะสมมากขึ้นกว่าที่เพียงแค่มองหาช่องทางเปลี่ยน. ร้อยละสิบห้าของเราเป็นไปตามการศึกษาที่เบิร์กลีย์เป็น "หลัก" อยู่ประจำและร้อยละ 35 เป็น "ทั้งหมด" อยู่ประจำ เราได้กลายเป็นประเทศของผู้ช่วยดูแลและผู้ขับขี่. หนึ่งในสิ่งที่ภรรยาของฉันและฉันต้องการเมื่อเราตัดสินใจที่จะย้ายกลับไปอเมริกาก็จะอาศัยอยู่ในเมืองที่มีขนาด manageably อยู่ไม่ไกลจากย่านธุรกิจกลาง ฮันโนเวอร์ที่เรานั่งมีขนาดเล็กโดยทั่วไปในเมืองนิวอิงแลนด์ที่น่าพอใจสงบและมีขนาดกะทัดรัด มันมีสีเขียวกว้างกลางล้อมรอบด้วยอาคารที่เคารพของ Dartmouth College, ตัดถนนสายหลักและถนนที่อยู่อาศัยใบ มันเป็นในระยะสั้นที่น่าพอใจ, สถานที่ง่ายที่จะไปเกี่ยวกับธุรกิจหนึ่งของการเดินเท้าและยังเท่าที่ผมสามารถบอกได้ว่าเกือบจะไม่มีใครไม่. ฉันเดินไปที่เมืองเกือบทุกวันเมื่อฉันที่บ้าน ผมไปที่สำนักงานการโพสต์หรือห้องสมุดหรือร้านหนังสือและบางครั้งถ้าฉันรู้สึกมีเสน่ห์โดยเฉพาะอย่างยิ่งผมหยุดที่โรซี่ Jekes คาเฟ่สำหรับคาปูชิโน่ เป็นครั้งคราวในตอนเย็นผมและภรรยาเดินขึ้นไปที่โรงละคร Nugget สำหรับภาพยนตร์หรือเมอร์ฟี่สำหรับเบียร์ ทั้งหมดนี้เป็นส่วนใหญ่ในชีวิตของฉันและฉันจะไม่ฝันของการทำมันอื่น ๆ นอกเหนือจากการเดินเท้า คนมีอากาศที่ใช้ในการอยากรู้อยากเห็นและพฤติกรรมผิดปกติในตอนนี้ แต่หลายครั้งในวันแรกผ่านคนรู้จักจะชะลอตัวโดยลดและถามว่าผมต้องนั่ง. "แต่ฉันจะวิธีการของคุณ" พวกเขาจะยืนยันเมื่อผมอย่างสุภาพ ปรับตัวลดลง "จริงเหรอก็ไม่รำคาญ." "สุจริตผมเพลิดเพลินกับการเดิน." "ดีถ้าคุณแน่ใจว่าอย่างแน่นอน" พวกเขาจะพูดและออกอย่างไม่เต็มใจแม้มลทินเช่นถ้าออกจากที่เกิดเหตุโดยไม่ให้ชื่อของพวกเขาคนได้กลายเป็นเคยตัวกับการใช้รถสำหรับทุกสิ่งที่ว่ามันจะไม่เกิดขึ้นกับพวกเขาที่จะคลี่ขาของพวกเขาและดูว่าผู้ที่แขนขาที่ต่ำกว่าสามารถทำได้ เป็นมูลค่า noting ว่าร้อยละ 93 ของการเดินทางนอกสถานที่ให้บริการในประเทศสหรัฐอเมริกาในขณะนี้เกี่ยวข้องกับการใช้รถ. เช่นเดียวกับเมืองเก่านิวอิงแลนด์ส่วนใหญ่ออกแบบมาสำหรับอายุของการขนส่งอื่นฮันโนเวอร์ไม่ได้เป็นสถานที่ที่เป็นมิตรโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับรถยนต์ เกือบไปเยือนเมืองโดยรถยนต์ใด ๆ จะโดดเด่นด้วยการล่ายาวและทำให้โกรธสำหรับที่จอดรถสถานที่ เพื่อบรรเทานี้เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นได้รับตลอดไปขยายถนนเพื่อเพิ่มความเร็วในการจราจรและการสร้างที่จอดรถใหม่ - ดาร์ทเมาท์เมื่อเร็ว ๆ นี้รื้ออาคารโรงพยาบาลเก่าเคหะเพื่อที่จะแทรกเข้าไปในหัวใจของมหาวิทยาลัยสองสามเอเคอร์มากขึ้นของที่จอดรถอนัตตา numbingly มาก - ล้มเหลวที่จะเข้าใจว่ามันคือการขาดคุณสมบัติเหล่านี้ที่ทำให้เมืองเป็นที่น่าพอใจในสถานที่แรก. แต่มันไม่ได้จริงๆหน่วยงานที่มีการตำหนิ มันเป็นคนที่มีความประสงค์จะใช้เวลาสองตันของโลหะที่มีพวกเขาทุกที่ที่พวกเขาไป เราได้มาถึงยุคที่นักศึกษาคาดว่าจะขับรถระหว่างเรียนที่พ่อแม่จะได้รับในรถและขับรถสามช่วงตึกที่จะรับเด็กจากบ้านเพื่อนที่บุรุษไปรษณีย์จะใช้เวลารถตู้ของเขาขึ้นและลงถนนทุกถนน เราจะไปผ่าน contortions พิเศษที่สุดที่จะช่วยตัวเองได้ 20 ฟุตของการเดิน. บางครั้งก็หัวเราะเกือบ วันอื่น ๆ ผมอยู่ในเมืองใกล้เคียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ของ Etna รอที่จะนำกลับบ้านเป็นหนึ่งในลูก ๆ ของฉันจากบทเรียนเปียโนเมื่อรถหยุดนอกที่ทำการไปรษณีย์ท้องถิ่นและคนที่เกี่ยวกับอายุของฉันโผล่ออกมาและประภายในร้าน (และซ้าย เครื่องยนต์ทำงาน - สิ่งอื่นที่ฉันออกกำลังกายสุดฤทธิ์) เขาเป็นคนที่อยู่ภายในประมาณ 3-4 นาทีจากนั้นออกมาได้ในรถและขับรถตรง 16 ฟุต (ผมไม่มีอะไรดีกว่าที่จะทำเช่นนั้นผมเดินออก) ไปยังร้านค้าทั่วไปประตูถัดไปและโผล่อีกครั้งในเครื่องยนต์ ยังคงทำงาน. และสิ่งที่เป็นผู้ชายคนนี้มองพอดีจริงๆ ผมมั่นใจว่าเขาจ๊อกกิ้งระยะทางฟุ่มเฟือยและเล่นสควอชและไม่ทุกชนิดของสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อร่างกายในแอ่ง แต่ฉันเพียงแค่เป็นแน่ใจว่าเขาไดรฟ์แต่ละกิจการเหล่านี้ มันบ้า ความใกล้ชิดของเราก็บ่นในวันอื่น ๆ เกี่ยวกับความยากลำบากในการหาสถานที่จอดอยู่นอกโรงยิมท้องถิ่น เธอไปที่นั่นหลายครั้งต่อสัปดาห์ที่จะเดินบนลู่วิ่ง ออกกำลังกายเป็นอย่างมากเดินหกนาทีจากประตูหน้าบ้านของเธอ ผมถามเธอว่าทำไมเธอไม่ได้เดินไปออกกำลังกายและทำหกนาทีน้อยบน treadmill. เธอมองที่ผมเป็นถ้าฉันได้ง่ายอนาถใจและพูดว่า "แต่ผมมีโปรแกรมสำหรับการออกกำลังกาย. มันบันทึกระยะทางของฉัน และความเร็วและอัตราการเผาผลาญแคลอรี่และฉันสามารถปรับระดับความยาก. " มันไม่ได้เกิดขึ้นกับผมว่าธรรมชาติขาดลอยๆอยู่ในเรื่องนี้. ตามที่กังวลและหวาดกลัวอย่างแผ่วเบาบรรณาธิการล่าสุดในบอสตันโกลบที่สหรัฐอเมริกาใช้เวลาน้อยกว่าร้อยละ 1 ของงบประมาณทางหลวง $ 25000000000-ปีของสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับ คนเดินเท้า อันที่จริงฉันประหลาดใจก็ว่ามาก ไปเกือบชานเมืองการพัฒนาใด ๆ ในช่วง 30 ปีที่ผ่านมาและคุณจะไม่พบทางเท้าที่ใดก็ได้ บ่อยครั้งที่คุณจะไม่พบทางเดินเท้าข้ามเดียว. ฉันมีนี้นำกลับบ้านกับผมในช่วงฤดูร้อนที่ผ่านมาตอนที่เรากำลังขับรถข้ามรัฐเมนและหยุดสำหรับกาแฟบนเส้นทางที่ 1 ในหนึ่งในบรรดาโซนไม่มีที่สิ้นสุดของห้างสรรพสินค้าโมเต็ลสถานีบริการน้ำมันและรวดเร็ว สถานที่อาหารที่แตกหน่อทุกวันนี้ ผมสังเกตเห็นมีร้านหนังสือข้ามถนนดังนั้นฉันตัดสินใจที่จะข้ามเครื่องชงกาแฟและป๊อปมากกว่า ผมจำเป็นต้องมีหนังสือโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับการทำงานที่ผมทำอยู่แล้วและฉันคิดนี้จะให้ภรรยาของผมมีโอกาสที่จะใช้จ่ายบางเวลาคุณภาพที่สำคัญกับสี่หงุดหงิดเด็กตื่นเต้นมากเกินไป. บางแม้ว่าหนังสือได้ไม่เกินเจ็ดสิบแปดสิบฟุตหรือออกไปผมค้นพบ ว่ามีวิธีที่จะได้มีการเดินเท้าไม่มี มีอัตราการเข้าชมเป็นทางออกสำหรับรถยนต์ แต่บทบัญญัติสำหรับคนเดินเท้าและไม่มีทางที่จะข้ามการเดินเท้าโดยไม่ต้องหลบกว่าหกเลนของการจราจรเคลื่อนตัวได้อย่างรวดเร็ว ในท้ายที่สุดผมต้องได้รับในรถของเราและขับรถข้าม มีเพียงไม่มีทางอื่น ในขณะที่ดูเหมือนว่ามันไร้สาระและทำให้โกรธ แต่หลังจากนั้นฉันตระหนักว่าฉันอาจจะเป็นเพียงคนเดียวที่เคยได้ที่จะมีความบันเทิงความคิดของการเจรจาต่อรองที่แยกเท้า. ความจริงก็คือเราไม่เพียง แต่ไม่ได้เดินอีกต่อไปที่ใดก็ได้ในประเทศนี้ เราจะไม่เดินไปได้ทุกที่และวิบัติแก่ทุกคนที่พยายามที่จะทำให้เราเป็นเมืองที่นี่ในนิวแฮมป์เชียร์ที่เรียกว่าลาโคเนียพบว่าค่าใช้จ่ายของ ไม่กี่ปีที่ผ่านมา, ลาโคเนียใช้เวลา $ 5,000,000 pedestrianizing เมืองในการที่จะทำให้มันเป็นสภาพแวดล้อมที่ช้อปปิ้งสบาย Esthetically มันเป็นชัยชนะ - นักวางแผนเมืองมาจากทั่วประเทศที่จะขันและถ่ายภาพ - แต่ในเชิงพาณิชย์มันเป็นภัยพิบัติ บังคับให้เดินบล็อกหนึ่งทั้งจากที่จอดรถผู้ซื้อที่ถูกทิ้งร้างในเมืองลาโคเนียสำหรับห้างสรรพชานเมือง. ในปี 1994, ลาโคขุดขึ้นมาปูอิฐสวยเอาไปม้านั่ง, อ่างของ Geraniums และไม้ตกแต่งและวางถนนกลับไปที่ วิธีที่จะได้รับในสถานที่แรก ตอนนี้คนสามารถจอดอยู่ด้านหน้าของร้านค้าอีกครั้งและเมืองลาโคเนียปลูกสร้างใหม่. และถ้าเกิดว่าไม่เศร้าผมไม่ทราบว่าสิ่งที่เป็น. ลิขสิทธิ์© 2002 โดยบิลไบ คัดลอกมาจากหนังสือของฉันคนแปลกหน้านี่ตัวเองตีพิมพ์โดยหนังสือบรอดเวย์ส่วนหนึ่งของสุ่มเฮ้าส์อิงค์พิมพ์ได้รับอนุญาต
การแปล กรุณารอสักครู่..
ทำไมไม่มีใครเดิน
โดยบิลไบรสัน ( วันจันทร์ที่ 8 มีนาคม 2542 )
ผมจะบอกคุณ แต่คุณจะต้องสัญญาว่า จะไม่ไปอีก ไม่นานหลังจากที่เราย้ายมาที่นี่ เรามีคนข้างๆรอบค่ำและ–ฉันสาบานนี้เป็นจริง -
ผม astounded ( ผมเรียกถามติดตลกว่าเขาใช้อากาศยานเบาไปซุปเปอร์มาร์เก็ตซึ่งเพียงแค่วาดดูว่างเปล่าและจิตเกาชื่อของฉันจากอนาคตเชิญรายการ ) แต่ผมมี เพราะตระหนักดีว่ามีอะไรแปลกมากในการขับขี่ของพวกเขาน้อยกว่าสองสามร้อยฟุต เพื่อเยี่ยมชมเรา ไม่มีใครเดินได้ทุกที่
ในอเมริกาในปัจจุบันนักวิจัยที่มหาวิทยาลัยแห่งแคลิฟอร์เนียที่เบิร์กลีย์เมื่อเร็ว ๆ นี้ทำให้การศึกษาของประเทศนิสัยเดินและพบว่าคนโดยเฉลี่ยในสหรัฐอเมริกาเดินน้อยกว่า 75 ไมล์ปี -- ประมาณ 1.4 ไมล์ต่อสัปดาห์ เกือบ 350 หลา วัน ผมไม่ใช่คนแปลกหน้าความขี้เกียจตัวเอง แต่ที่น่าตกใจเล็กน้อย ผมชั้นขึ้นระยะมากกว่าเพียงแค่มองหาช่องทาง
เปลี่ยนแปดสิบห้าเปอร์เซ็นต์ของเรา ตามการศึกษา Berkeley , " หลัก " sedentary และร้อยละ 35 เป็น " ทั้งหมด " sedentary . เราได้กลายเป็นประเทศของพี่เลี้ยงและผู้ขับขี่ .
สิ่งหนึ่งที่ภรรยาของฉันและฉันต้องการเมื่อเราตัดสินใจที่จะย้ายกลับไปอเมริกา ที่อยู่ในเมือง ซึ่งสามารถจัดการได้ง่าย ขนาด ระยะทางเดินจากย่านศูนย์กลางธุรกิจ ฮันโนเวอร์ ที่เราพอใจ คือ ขนาดเล็กปกตินิวอิงแลนด์เมืองน่าอยู่ สงบ และขนาดกะทัดรัด มันมีสีเขียวกว้างกลางล้อมรอบด้วยอาคารสูงของวิทยาลัยดาร์ตมัธ , ตัดถนนสายหลัก และถนน ที่อยู่อาศัย สุขภาพ มันเป็นในระยะสั้นที่น่าพอใจ ง่าย สถานที่ที่จะไปเกี่ยวกับธุรกิจหนึ่งของเท้า แต่เท่าที่ผมสามารถบอกได้ว่าแทบไม่มีใครรู้ .
ฉันเดินเข้าเมืองเกือบทุกวัน ตอนอยู่บ้านฉันไปที่ทำการไปรษณีย์ หรือห้องสมุด หรือร้านหนังสือ และบางครั้งถ้าผมรู้สึกโดยเฉพาะอย่างยิ่งสยายผมหยุดที่ร้านกาแฟ jekes โรซี่เป็นคาปูชิโน่ บางครั้งในตอนเย็น ผมและภรรยาเดินขึ้นไป นักเก็ต โรงภาพยนตร์สำหรับภาพยนตร์หรือเมอร์ฟี่สำหรับเบียร์ ทั้งหมดนี้เป็นส่วนสำคัญของชีวิตของฉันและฉัน ไม่เคยคิดที่จะทำมันมากกว่าเท้า
โดยบิลไบรสัน ( วันจันทร์ที่ 8 มีนาคม 2542 )
ผมจะบอกคุณ แต่คุณจะต้องสัญญาว่า จะไม่ไปอีก ไม่นานหลังจากที่เราย้ายมาที่นี่ เรามีคนข้างๆรอบค่ำและ–ฉันสาบานนี้เป็นจริง -
ผม astounded ( ผมเรียกถามติดตลกว่าเขาใช้อากาศยานเบาไปซุปเปอร์มาร์เก็ตซึ่งเพียงแค่วาดดูว่างเปล่าและจิตเกาชื่อของฉันจากอนาคตเชิญรายการ ) แต่ผมมี เพราะตระหนักดีว่ามีอะไรแปลกมากในการขับขี่ของพวกเขาน้อยกว่าสองสามร้อยฟุต เพื่อเยี่ยมชมเรา ไม่มีใครเดินได้ทุกที่
ในอเมริกาในปัจจุบันนักวิจัยที่มหาวิทยาลัยแห่งแคลิฟอร์เนียที่เบิร์กลีย์เมื่อเร็ว ๆ นี้ทำให้การศึกษาของประเทศนิสัยเดินและพบว่าคนโดยเฉลี่ยในสหรัฐอเมริกาเดินน้อยกว่า 75 ไมล์ปี -- ประมาณ 1.4 ไมล์ต่อสัปดาห์ เกือบ 350 หลา วัน ผมไม่ใช่คนแปลกหน้าความขี้เกียจตัวเอง แต่ที่น่าตกใจเล็กน้อย ผมชั้นขึ้นระยะมากกว่าเพียงแค่มองหาช่องทาง
เปลี่ยนแปดสิบห้าเปอร์เซ็นต์ของเรา ตามการศึกษา Berkeley , " หลัก " sedentary และร้อยละ 35 เป็น " ทั้งหมด " sedentary . เราได้กลายเป็นประเทศของพี่เลี้ยงและผู้ขับขี่ .
สิ่งหนึ่งที่ภรรยาของฉันและฉันต้องการเมื่อเราตัดสินใจที่จะย้ายกลับไปอเมริกา ที่อยู่ในเมือง ซึ่งสามารถจัดการได้ง่าย ขนาด ระยะทางเดินจากย่านศูนย์กลางธุรกิจ ฮันโนเวอร์ ที่เราพอใจ คือ ขนาดเล็กปกตินิวอิงแลนด์เมืองน่าอยู่ สงบ และขนาดกะทัดรัด มันมีสีเขียวกว้างกลางล้อมรอบด้วยอาคารสูงของวิทยาลัยดาร์ตมัธ , ตัดถนนสายหลัก และถนน ที่อยู่อาศัย สุขภาพ มันเป็นในระยะสั้นที่น่าพอใจ ง่าย สถานที่ที่จะไปเกี่ยวกับธุรกิจหนึ่งของเท้า แต่เท่าที่ผมสามารถบอกได้ว่าแทบไม่มีใครรู้ .
ฉันเดินเข้าเมืองเกือบทุกวัน ตอนอยู่บ้านฉันไปที่ทำการไปรษณีย์ หรือห้องสมุด หรือร้านหนังสือ และบางครั้งถ้าผมรู้สึกโดยเฉพาะอย่างยิ่งสยายผมหยุดที่ร้านกาแฟ jekes โรซี่เป็นคาปูชิโน่ บางครั้งในตอนเย็น ผมและภรรยาเดินขึ้นไป นักเก็ต โรงภาพยนตร์สำหรับภาพยนตร์หรือเมอร์ฟี่สำหรับเบียร์ ทั้งหมดนี้เป็นส่วนสำคัญของชีวิตของฉันและฉัน ไม่เคยคิดที่จะทำมันมากกว่าเท้า
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- Clothes Pattern
- and their associated historic environmen
- You shouldn't eat snack foods
- give me some sun from thailand :p
- Research has shown that they function as
- Determined experimentally based on visco
- มีกิจกรรมมากมายเกิดขึ้น
- อร่อยไหม
- Can raise your high blood pressure in th
- It's great do you have boyfriend? (I ask
- ถ้าเรารู้จักกันดีกว่านี้
- ฉันชอบกินเสต็ก
- The high Rct2 led to decreases in the Js
- natat clothing
- เกิดอะไรขึ้นในช่วงศตวรรษที่ 18
- You sed
- differences among cytokinin are related
- สวัสดีชื่อของฉันคือนางสาว sujitta chewna
- นกปีกหัก
- เข้าใจคนอื่นมากขึ้น
- ที่มาและความสำคัญของโครงงาน
- รุสนานีตอนนี้ฉันอยู่มาเลยเซีย ใด้มีโอกาส
- หลังจากออกกำลังกายเสร็จ เขาจะรับประทานอา
- สวัสดีชื่อของฉันคือนางสาว sujitta chewna
