having to leave the frame of ration

having to leave the frame of rational planning due to the fact that they could, in the tradition of Olmsted, “embed” the beauty of “Landscape” in a pastoral schemata as scenic resources (Black 2000, 90) and, therefore, handle it in a rational context. Artistic intuition or innovation of any kind was not called for within the context of American holistic planning. Landscape architects, like ecologists, were part of the team of engineers, who planned their projects following functionalistic principles. “Organic technology” (Black 2000, 74) in the conception of New Deal landscape design represented a brilliant domination of nature.*
Architects such as Le Corbusier or Mies van der Rohe, who continuously increased their prominence within the urban planning discourse beginning in the 1920s, held a similar functionalistic-picturesque view of open space. The open space surrounding their architectural machines was conceived as free-flowing landscapes to be viewed from the building’s windows in aesthetic detachment (Woudstra 2000). Landscape serves a similar purpose as conceived by Olmsted; only the urban concept is radically different: Olmsted attempted to compensate for the negative impact and hygienic deficiencies of liberal urban planning by means of creating open green space whereas Le Corbusier and Mies van der Rohe view the whole world as landscape, and therefore, it becomes the backdrop to functionalistic machines for living and working. This radicalization of the picturesque paradigm within urban planning can also be witnessed, e.g., in the works of Robert Moses. On the one hand, he remained true to Olmsted’s principles through all the decades of his planning activities and created numerous parkways for New York, which were intended to bring nature to the densely built-up metropolis in the form of green corridors and, furthermore, to create paths toward natural scenery, like the beaches of Long Island, for the inhabitants of New York and Brooklyn. Concerning concrete urban planning projects, however, Moses reverted to the more radical urban development program of Le Corbusier: So-called “slum clearings” got rid of dense city quarters and replaced them with “towers in the park” conceived as machines for living set in scenic landscapes.
These functionalistic-picturesque positions of urban and regional planning were heavily criticized in the United States by a new generation of architects, who, since the 1930s, have accused them of being schematic rather than innovative, unsubstantial, and without any cultural or ecological references (Meyer 2000). In a negative adaptation of these positions, architect Frank Lloyd Wright devised an alternative, organic form of architecture, which involved the genius loci of the regional landscape in creating the design and thus integrated the architecture into the specific form of nature inherent to the local situation (Howett 1993). Landscape architects such as James Rose, Garett Eckbo, and Christopher Tunnard attempted to oppose Olmsted’s and his followers’ picturesque schematism with an innovative artistic position and tried at first to connect with the architectural functionalism taught by Gropius at Harvard. The resulting designs, however, could not stand their ground as independent, innovative contributions to landscape architecture because they suffered under the contradiction between the aesthetics of architectonical functionalism, which is based on design principles derived from building construction, and the tradition of landscape architecture, which uses nature (in the sense of natural things) as a source of design. But to erase the reference to nature would have meant abandoning an essential feature of the distinction toward architecture. Consequently, the landscape architects either based their thinking on rationalistic traditions within garden art, such as the French formal garden, or, if they wanted to stay on the progressive side, enhanced the emphasis on nature in their design concepts. These tendencies led to biomorphic stylistic elements in garden and park iconography but also, e.g., to the view that the usage of trees and bushes should allow for the development of their natural potential as individual plants (Treib 1993). Until the 1950s, this organicistic impulse in American landscape architecture stayed within the compounds of garden and park design.
Only the ecologization of landscape architecture was able to overcome the rigid design regime of functionalized scenery and the subordinate role of landscape architects as junior professional planners in civil engineering or urban planning projects. Ian McHarg has been a pioneer of landscape architecture ecologization since the 1950s. His book Design with Nature, published in 1969, had a tremendous impact on the profession (Spirn 2000). Influenced by the organic planning ideas of Lewis Mumford and Patrick Geddes, who considered planning a prerequisite for the harmonic and well-ordered development of urban and

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่ต้องออกจากกรอบของการวางแผนมีเหตุผลเนื่องจากความจริงที่ว่าพวกเขาสามารถ ในประเพณีของโอล์มสเตท "ฝัง" ความงามของวิว"ใน schemata เป็นพระเป็นทรัพยากรสวยงาม (สีดำ 2000, 90) และ จึง จัดการในบริบทมีเหตุผล ปรีชาศิลปะหรือนวัตกรรมใด ๆ ไม่เรียกภายในบริบทของการวางแผนแบบองค์รวมอเมริกัน ภูมิสถาปนิก เช่นกลุ่มอนุรักษ์ เป็นส่วนหนึ่งของทีมงานของวิศวกร ผู้วางแผนโครงการต่อไปนี้ functionalistic "เทคโนโลยีอินทรีย์" (ดำ 2000, 74) ในความคิดของภูมิทัศน์ตกลงใหม่ ออกแสดงปกครองที่ยอดเยี่ยมของ nature.*Architects such as Le Corbusier or Mies van der Rohe, who continuously increased their prominence within the urban planning discourse beginning in the 1920s, held a similar functionalistic-picturesque view of open space. The open space surrounding their architectural machines was conceived as free-flowing landscapes to be viewed from the building’s windows in aesthetic detachment (Woudstra 2000). Landscape serves a similar purpose as conceived by Olmsted; only the urban concept is radically different: Olmsted attempted to compensate for the negative impact and hygienic deficiencies of liberal urban planning by means of creating open green space whereas Le Corbusier and Mies van der Rohe view the whole world as landscape, and therefore, it becomes the backdrop to functionalistic machines for living and working. This radicalization of the picturesque paradigm within urban planning can also be witnessed, e.g., in the works of Robert Moses. On the one hand, he remained true to Olmsted’s principles through all the decades of his planning activities and created numerous parkways for New York, which were intended to bring nature to the densely built-up metropolis in the form of green corridors and, furthermore, to create paths toward natural scenery, like the beaches of Long Island, for the inhabitants of New York and Brooklyn. Concerning concrete urban planning projects, however, Moses reverted to the more radical urban development program of Le Corbusier: So-called “slum clearings” got rid of dense city quarters and replaced them with “towers in the park” conceived as machines for living set in scenic landscapes.These functionalistic-picturesque positions of urban and regional planning were heavily criticized in the United States by a new generation of architects, who, since the 1930s, have accused them of being schematic rather than innovative, unsubstantial, and without any cultural or ecological references (Meyer 2000). In a negative adaptation of these positions, architect Frank Lloyd Wright devised an alternative, organic form of architecture, which involved the genius loci of the regional landscape in creating the design and thus integrated the architecture into the specific form of nature inherent to the local situation (Howett 1993). Landscape architects such as James Rose, Garett Eckbo, and Christopher Tunnard attempted to oppose Olmsted’s and his followers’ picturesque schematism with an innovative artistic position and tried at first to connect with the architectural functionalism taught by Gropius at Harvard. The resulting designs, however, could not stand their ground as independent, innovative contributions to landscape architecture because they suffered under the contradiction between the aesthetics of architectonical functionalism, which is based on design principles derived from building construction, and the tradition of landscape architecture, which uses nature (in the sense of natural things) as a source of design. But to erase the reference to nature would have meant abandoning an essential feature of the distinction toward architecture. Consequently, the landscape architects either based their thinking on rationalistic traditions within garden art, such as the French formal garden, or, if they wanted to stay on the progressive side, enhanced the emphasis on nature in their design concepts. These tendencies led to biomorphic stylistic elements in garden and park iconography but also, e.g., to the view that the usage of trees and bushes should allow for the development of their natural potential as individual plants (Treib 1993). Until the 1950s, this organicistic impulse in American landscape architecture stayed within the compounds of garden and park design.Only the ecologization of landscape architecture was able to overcome the rigid design regime of functionalized scenery and the subordinate role of landscape architects as junior professional planners in civil engineering or urban planning projects. Ian McHarg has been a pioneer of landscape architecture ecologization since the 1950s. His book Design with Nature, published in 1969, had a tremendous impact on the profession (Spirn 2000). Influenced by the organic planning ideas of Lewis Mumford and Patrick Geddes, who considered planning a prerequisite for the harmonic and well-ordered development of urban and

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ต้องออกจากกรอบของการวางแผนที่มีเหตุผลอันเนื่องมาจากความจริงที่ว่าพวกเขาสามารถในประเพณีของ Olmsted ที่ "ฝัง" ความงามของ "ภูมิทัศน์" ใน schemata อภิบาลเป็นทรัพยากรที่สวยงาม (สีดำปี 2000 90) และมีการจัดการกับมัน ในบริบทที่มีเหตุผล ปรีชาศิลปะหรือนวัตกรรมใด ๆ ก็ไม่ได้เรียกร้องให้มีในบริบทของการวางแผนแบบองค์รวมอเมริกัน ภูมิสถาปนิกเช่นวิทยานั้นเป็นส่วนหนึ่งของทีมงานวิศวกรที่มีการวางแผนโครงการของพวกเขาตามหลักการ functionalistic "เทคโนโลยีอินทรีย์" (สีดำปี 2000 74) ในความคิดของการออกแบบภูมิทัศน์ Deal ใหม่เป็นตัวแทนของการปกครองที่ยอดเยี่ยมของธรรมชาติ. *
สถาปนิกเช่น Le Corbusier หรือ Mies Van der Rohe ที่ต่อเนื่องเพิ่มขึ้นโดดเด่นของพวกเขาภายในวาทกรรมผังเมืองจุดเริ่มต้นใน ปี ค.ศ. 1920 ซึ่งจัดขึ้นที่มุมมอง functionalistic งดงามที่คล้ายกันของพื้นที่เปิดโล่ง เปิดพื้นที่โดยรอบเครื่องสถาปัตยกรรมของพวกเขาคิดว่าเป็นฟรีไหลภูมิทัศน์ที่จะมองจากหน้าต่างของอาคารในการปลดความงาม (Woudstra 2000) ภูมิทัศน์ทำหน้าที่เป็นวัตถุประสงค์ที่คล้ายกันเป็นโดยกำเนิด Olmsted; เพียงแนวคิดในเมืองที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง: Olmsted พยายามเพื่อชดเชยผลกระทบเชิงลบและข้อบกพร่องที่ถูกสุขอนามัยของการวางแผนเมืองเสรีนิยมโดยวิธีการของการสร้างพื้นที่สีเขียวเปิดในขณะที่ Le Corbusier และ Mies Van der Rohe ดูโลกทั้งโลกเป็นภูมิทัศน์และดังนั้นมันจะกลายเป็น ฉากหลังเครื่อง functionalistic สำหรับการใช้ชีวิตและการทำงาน radicalization ของกระบวนทัศน์ที่งดงามภายในการวางแผนเมืองนี้ยังสามารถเห็นเช่นในผลงานของโรเบิร์ตโมเสส ในมือข้างหนึ่งเขาก็ยังคงเป็นความจริงหลักการ Olmsted ผ่านทุกทศวรรษของกิจกรรมการวางแผนของเขาและสร้าง parkways มากมายสำหรับนิวยอร์กซึ่งมีวัตถุประสงค์ที่จะนำธรรมชาติไปยังเมืองที่สร้างขึ้นหนาแน่นในรูปแบบของทางเดินสีเขียวและยิ่งไปกว่านั้น เพื่อสร้างเส้นทางไปยังทิวทัศน์ธรรมชาติเช่นชายหาดของลองไอส์แลนด์สำหรับชาวนิวยอร์กและบรูคลิ เกี่ยวกับคอนกรีตโครงการผังเมือง แต่โมเสสหวนกลับไปที่รุนแรงมากขึ้นโปรแกรมการพัฒนาเมืองของ Le Corbusier: เรียกว่า "สำนักหักบัญชีสลัม" ได้กำจัดสี่เมืองที่มีความหนาแน่นสูงและแทนที่ด้วย "อาคารในสวนสาธารณะ" คิดว่าเป็นเครื่องมือสำหรับการตั้งค่าที่อยู่อาศัย ในภูมิประเทศที่สวยงาม.
เหล่านี้ตำแหน่ง functionalistic งดงามของการวางแผนภาคและเมืองถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างมากในประเทศสหรัฐอเมริกาโดยคนรุ่นใหม่ของสถาปนิกที่ตั้งแต่ช่วงทศวรรษที่ 1930 มีการกล่าวหาว่าพวกเขาเป็นวงจรมากกว่านวัตกรรมเป็นเนื้อเป็นหนังและไม่มีทางวัฒนธรรมใด ๆ หรือการอ้างอิงของระบบนิเวศ (เมเยอร์ 2000) ในการปรับตัวเชิงลบของตำแหน่งเหล่านี้สถาปนิก Frank Lloyd Wright วางแผนทางเลือกรูปแบบอินทรีย์ของสถาปัตยกรรมซึ่งเกี่ยวข้องกับอัจฉริยภาพแห่งท้องถิ่นของภูมิทัศน์ในระดับภูมิภาคในการสร้างการออกแบบและจึงบูรณาการสถาปัตยกรรมเข้ามาในรูปแบบเฉพาะของธรรมชาติโดยธรรมชาติให้เข้ากับสถานการณ์ในท้องถิ่น (Howett 1993) ภูมิสถาปนิกเช่นเจมส์โรส Garett Eckbo และคริสโต Tunnard พยายามที่จะต่อต้าน schematism งดงามของ Olmsted และลูกน้องของเขา 'ที่มีตำแหน่งทางศิลปะที่เป็นนวัตกรรมใหม่และพยายามที่แรกที่จะเชื่อมต่อกับ functionalism สถาปัตยกรรมสอนโดย Gropius ที่ Harvard การออกแบบที่เกิดขึ้น แต่ไม่สามารถยืนอยู่บนพื้นดินของพวกเขาเป็นอิสระผลงานนวัตกรรมเพื่อภูมิสถาปัตยกรรมเพราะพวกเขาได้รับความเดือดร้อนภายใต้ความขัดแย้งระหว่างความสวยงามของ functionalism architectonical ซึ่งเป็นไปตามหลักการการออกแบบที่ได้มาจากการก่อสร้างอาคารและประเพณีของสถาปัตยกรรมภูมิทัศน์ ซึ่งใช้ธรรมชาติ (ในความหมายของสิ่งที่ธรรมชาติ) เป็นแหล่งที่มาของการออกแบบ แต่การที่จะลบการอ้างอิงถึงธรรมชาติจะมีความหมายทิ้งคุณลักษณะที่สำคัญของความแตกต่างที่มีต่อสถาปัตยกรรม ดังนั้นภูมิสถาปนิกตามอย่างใดอย่างหนึ่งความคิดของพวกเขาในประเพณีมีเหตุผลภายในศิลปะสวนเช่นสวนอย่างเป็นทางการฝรั่งเศสหรือหากพวกเขาต้องการที่จะอยู่ในด้านความก้าวหน้าเพิ่มความสำคัญกับธรรมชาติในแนวคิดการออกแบบของพวกเขา แนวโน้มเหล่านี้นำไปสู่การ biomorphic โวหารในสวนและสวนสาธารณะ แต่ยังยึดถือเช่นจะเห็นว่าการใช้งานของต้นไม้และพุ่มไม้ควรอนุญาตให้มีการพัฒนาศักยภาพทางธรรมชาติของพวกเขาเป็นพืชแต่ละ (Treib 1993) จนกว่าจะถึงปี 1950 นี้แรงกระตุ้น organicistic ภูมิสถาปัตยกรรมอเมริกันอยู่ภายในสารประกอบสวนและออกแบบสวนสาธารณะ.
เท่านั้น ecologization ของภูมิสถาปัตยกรรมก็สามารถที่จะเอาชนะระบอบการปกครองการออกแบบแข็งของทิวทัศน์ฟังก์ชันและบทบาทของผู้ใต้บังคับบัญชาของภูมิสถาปนิกผู้วางแผนมืออาชีพจูเนียร์ งานวิศวกรรมโยธาหรือโครงการการวางผังเมือง เอียน McHarg ได้รับการบุกเบิกของภูมิสถาปัตยกรรม ecologization ตั้งแต่ปี 1950 การออกแบบหนังสือของเขากับธรรมชาติที่ตีพิมพ์ในปี 1969 มีผลกระทบอย่างมากต่ออาชีพ (Spirn 2000) โดยได้รับอิทธิพลความคิดการวางแผนอินทรีย์ของลูอิส Mumford & เก็ดแพทริคซึ่งถือว่าเป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับการวางแผนการพัฒนาสอดคล้องกันและมีระเบียบของเมืองและ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ต้องออกจากกรอบของการวางแผน เหตุผลเนื่องจากความจริงที่ว่าพวกเขาสามารถ ในประเพณีของ Olmsted " ฝัง " ความงาม " แนวนอน " ในพระลูเป็นแหล่งชมวิว ( ดำ 2000 90 ) และ ดังนั้น จัดการกับมันในบริบทที่มีเหตุผล ศิลปะสัญชาตญาณหรือนวัตกรรมใดๆ ไม่เรียกภายในบริบทของการวางแผนแบบองค์รวมของชาวอเมริกัน ภูมิสถาปนิก , ชอบ ecologists เป็นส่วนหนึ่งของทีมวิศวกร ผู้วางแผนโครงการของพวกเขาต่อไปนี้หลักการ functionalistic . เทคโนโลยี " อินทรีย์ " สีดำ ( 2000 , 74 ) ในความคิดของการออกแบบภูมิทัศน์ใหม่ จัดการแสดง เป็นเพียงที่ยอดเยี่ยมของธรรมชาติ * .เช่น Le Corbusier สถาปนิกหรือ Mies van der โรห์ที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องโดดภายในผังเมืองการเริ่มต้นในปี ค.ศ. 1920 , จัดขึ้นที่คล้ายกัน functionalistic ทิวทัศน์ที่งดงามของพื้นที่เปิดโล่ง เปิดพื้นที่รอบเครื่องของสถาปัตยกรรมนี้เป็นฟรีไหลที่ถูกมองจากอาคารหน้าต่างในแนวสุนทรียะ ( woudstra 2000 ) แนวนอนมีจุดประสงค์คล้ายคลึงกันเป็นรู้สึกโดย Olmsted ; เพียงแนวคิดเมืองที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง : Olmsted พยายามที่จะชดเชยผลกระทบทางลบและถูกสุขอนามัยบกพร่องของการวางผังเมืองเสรีนิยมโดยวิธีการของการสร้างพื้นที่สีเขียวและเปิดในขณะที่ Le Corbusier Mies van der โรห์มองทั้งโลกเป็นแนวนอน และดังนั้น จึงกลายเป็นฉากหลังให้กับเครื่อง functionalistic สำหรับชีวิตและการทำงาน ญิฮาดของกระบวนทัศน์นี้งดงามภายในผังเมืองยังสามารถร่วมเป็นสักขีพยาน เช่น ในผลงานของโรเบิร์ตโมเสส ในมือข้างหนึ่ง เขายังคงจริงของ Olmsted หลักการผ่านทุกทศวรรษของกิจกรรมการวางแผนและสร้างทางที่จอดรถมากมายในนิวยอร์ก ซึ่งมีวัตถุประสงค์เพื่อนำธรรมชาติเขตอยู่อาศัยหนาแน่นในรูปแบบของทางเดินสีเขียว นอกจากนี้ เพื่อสร้างเส้นทางสู่ธรรมชาติ เช่น ชายหาดของเกาะยาวสำหรับ ชาวนิวยอร์กบรูคลิน เกี่ยวกับโครงการผังเมืองคอนกรีตแต่โมเสสรับรุนแรงมากขึ้นโปรแกรมการพัฒนาเมืองของ Le Corbusier : เรียกว่า " สลัม clearings " กำจัดหนาแน่นเมืองไตรมาสและแทนที่พวกเขาด้วย " หอคอยในสวนสาธารณะ " รู้สึกเป็นเครื่องอยู่ในภูมิทัศน์ที่งดงามเหล่านี้ functionalistic งดงามตำแหน่งของการวางแผนภาคและเมืองถูกวิจารณ์อย่างหนักในสหรัฐอเมริกาโดยรุ่นใหม่ของสถาปนิก ที่ ตั้งแต่ช่วงทศวรรษที่ 1930 ได้กล่าวหาว่าพวกเขาเป็นแผนผังมากกว่านวัตกรรม ที่ไม่แข็งแรง และไม่มีวัฒนธรรมหรือนิเวศวิทยาอ้างอิง ( ในปี 2000 ) ในด้านลบของตำแหน่งเหล่านี้ สถาปนิก Frank Lloyd Wright วางแผนทางเลือก , รูปทรงของสถาปัตยกรรมที่เกี่ยวข้องกับจีเนียส โลไซของภูมิภาคในการสร้างการออกแบบและบูรณาการสถาปัตยกรรมเป็นรูปแบบเฉพาะของธรรมชาติที่แท้จริงกับสถานการณ์ในประเทศ ( howett 1993 ) ภูมิสถาปนิก เช่น กาเร็ตต์ eckbo โรส เจมส์ และ คริสโตเฟอร์ tunnard พยายามคัดค้าน Olmsted และผู้ติดตามของเขาที่งดงามด้วยศิลปะ schematism ตำแหน่งนวัตกรรมและพยายามที่แรกที่จะเชื่อมต่อกับการทำงานด้านสถาปัตยกรรมที่สอนโดยโกรเปียสที่ฮาร์วาร์ด ส่งผลงานออกแบบ แต่ไม่อาจยืนอยู่พื้นดินของพวกเขาเป็นอิสระ สร้างสรรค์ผลงาน ภูมิสถาปัตย์ เพราะพวกเขาได้รับความเดือดร้อนจากความขัดแย้งระหว่างคุณค่าของ architectonical การทำงานซึ่งจะขึ้นอยู่กับหลักการออกแบบที่ได้จากการก่อสร้างอาคาร และประเพณีของภูมิสถาปัตยกรรมซึ่งใช้ธรรมชาติ ( ในความรู้สึกของสิ่งที่ธรรมชาติ ) เป็นแหล่ง ของการออกแบบ แต่ลบการอ้างอิงถึงธรรมชาติจะตั้งใจทิ้งคุณลักษณะที่สำคัญของความแตกต่างทางสถาปัตยกรรม ดังนั้น ตามความคิดของสถาปนิกภูมิทัศน์ทั้งในประเพณีศิลปะ rationalistic ภายในสวน เช่น สวนแบบฝรั่งเศสหรือถ้าพวกเขาต้องการที่จะอยู่ในด้านความก้าวหน้าเพิ่มขึ้น เน้นธรรมชาติในแนวคิดการออกแบบของพวกเขา แนวโน้มเหล่านี้ทำให้องค์ประกอบรูปแบบ biomorphic สวนและสวนสาธารณะรูปแบบ แต่ยัง เช่น ให้มุมมองว่า การใช้ต้นไม้และพุ่มไม้ควรอนุญาตให้มีการพัฒนาศักยภาพของธรรมชาติ เช่น พืชแต่ละ ( treib 1993 ) จนกว่า 1950 นี้ organicistic แรงกระตุ้นในสถาปัตยกรรมภูมิทัศน์อเมริกันอยู่ในสารประกอบของ สวนและสวนสาธารณะออกแบบเพียง ecologization ภูมิสถาปัตยกรรมสามารถเอาชนะแข็งการออกแบบระบอบการปกครองของที่มีทิวทัศน์และบทบาทผู้ใต้บังคับบัญชาของภูมิสถาปนิกเป็น Junior นักวางแผนมืออาชีพในโครงการวิศวกรรมโยธาหรือการวางผังเมือง . เอียน mcharg ได้รับการบุกเบิกของ ecologization ภูมิสถาปัตยกรรมตั้งแต่ปี 1950 . การออกแบบหนังสือของเขากับธรรมชาติ , ตีพิมพ์ในปี 1969 มีผลกระทบอย่างมากต่ออาชีพ ( spirn 2000 ) ได้รับอิทธิพลจากความคิดของ Lewis Mumford อินทรีย์ วางแผน และ แพทริค เก็ด ซึ่งถือเป็นการวางแผนเบื้องต้นสำหรับการประสานกันและสั่ง