A tall, slim girl, "half-past sixte

A tall, slim girl, "half-past sixteen," with serious gray eyes and hair which her friends called auburn, had sat down on the broad red sandstone doorstep of a Prince Edward Island farmhouse one ripe afternoon in August, firmly resolved to construe so many lines of Virgil.
But an August afternoon, with blue hazes scarfing the harvest slopes, little winds whispering elfishly in the poplars, and a dancing slendor of red poppies outflaming against the dark coppice of young firs in a corner of the cherry orchard, was fitter for dreams than dead languages. The Virgil soon slipped unheeded to the ground, and Anne, her chin propped on her clasped hands, and her eyes on the splendid mass of fluffy clouds that were heaping up just over Mr. J. A. Harrison's house like a great white mountain, was far away in a delicious world where a certain schoolteacher was doing a wonderful work, shaping the destinies of future statesmen, and inspiring youthful minds and hearts with high and lofty ambitions.
To be sure, if you came down to harsh facts . . . which, it must be confessed, Anne seldom did until she had to . . . it did not seem likely that there was much promising material for celebrities in Avonlea school; but you could never tell what might happen if a teacher used her influence for good. Anne had certain rose-tinted ideals of what a teacher might accomplish if she only went the right way about it; and she was in the midst of a delightful scene, forty years hence, with a famous personage . . . just exactly what he was to be famous for was left in convenient haziness, but Anne thought it would be rather nice to have him a college president or a Canadian premier . . . bowing low over her wrinkled hand and assuring her that it was she who had first kindled his ambition, and that all his success in life was due to the lessons she had instilled so long ago in Avonlea school. This pleasant vision was shattered by a most unpleasant interruption.
A demure little Jersey cow came scuttling down the lane and five seconds later Mr. Harrison arrived . . . if "arrived" be not too mild a term to describe the manner of his irruption into the yard.
He bounced over the fence without waiting to open the gate, and angrily confronted astonished Anne, who had risen to her feet and stood looking at him in some bewilderment. Mr. Harrison was their new righthand neighbor and she had never met him before, although she had seen him once or twice.
In early April, before Anne had come home from Queen's, Mr. Robert Bell, whose farm adjoined the Cuthbert place on the west, had sold out and moved to Charlottetown. His farm had been bought by a certain Mr. J. A. Harrison, whose name, and the fact that he was a New Brunswick man, were all that was known about him. But before he had been a month in Avonlea he had won the reputation of being an odd person . . . "a crank," Mrs. Rachel Lynde said. Mrs. Rachel was an outspoken lady, as those of you who may have already made her acquaintance will remember. Mr. Harrison was certainly different from other people . . . and that is the essential characteristic of a crank, as everybody knows.
In the first place he kept house for himself and had publicly stated that he wanted no fools of women around his diggings. Feminine Avonlea took its revenge by the gruesome tales it related about his house-keeping and cooking. He had hired little John Henry Carter of White Sands and John Henry started the stories. For one thing, there was never any stated time for meals in the Harrison establishment. Mr. Harrison "got a bite" when he felt hungry, and if John Henry were around at the time, he came in for a share, but if he were not, he had to wait until Mr. Harrison's next hungry spell. John Henry mournfully averred that he would have starved to death if it wasn't that he got home on Sundays and got a good filling up, and that his mother always gave him a basket of "grub" to take back with him on Monday mornings.
As for washing dishes, Mr. Harrison never made any pretence of doing it unless a rainy Sunday came. Then he went to work and washed them all at once in the rainwater hogshead, and left them to drain dry.
Again, Mr. Harrison was "close." When he was asked to subscribe to the Rev. Mr. Allan's salary he said he'd wait and see how many dollars' worth of good he got out of his preaching first . . . he didn't believe in buying a pig in a poke. And when Mrs. Lynde went to ask for a contribution to missions . . . and incidentally to see the inside of the house . . . he told her there were more heathens among the old woman gossips in Avonlea than anywhere else he knew of, and he'd cheerfully contribute to a mission for Christianizing them if she'd undertake it. Mrs. Rachel got herself away and said it was a mercy poor Mrs. Robert Bell was safe in her grave, for it would have broken her heart to see the state of her house in which she used to take so much pride.
"Why, she scrubbed the kitchen floor every second day," Mrs. Lynde told Marilla Cuthbert indignantly, "and if you could see it now! I had to hold up my skirts as I walked across it."
Finally, Mr. Harrison kept a parrot called Ginger. Nobody in Avonlea had ever kept a parrot before; consequently that proceeding was considered barely respectable. And such a parrot! If you took John Henry Carter's word for it, never was such an unholy bird. It swore terribly. Mrs. Carter would have taken John Henry away at once if she had been sure she could get another place for him. Besides, Ginger had bitten a piece right out of the back of John Henry's neck one day when he had stooped down too near the cage. Mrs. Carter showed everybody the mark when the luckless John Henry went home on Sundays.
All these things flashed through Anne's mind as Mr. Harrison stood, quite speechless with wrath apparently, before her. In his most amiable mood Mr. Harrison could not have been considered a handsome man; he was short and fat and bald; and now, with his round face purple with rage and his prominent blue eyes almost sticking out of his head, Anne thought he was really the ugliest person she had ever seen.
All at once Mr. Harrison found his voice.
"I'm not going to put up with this," he spluttered, "not a day longer, do you hear, miss. Bless my soul, this is the third time, miss . . . the third time! Patience has ceased to be a virtue, miss. I warned your aunt the last time not to let it occur again . . . and she's let it . . . she's done it . . . what does she mean by it, that is what I want to know. That is what I'm here about, miss."
"Will you explain what the trouble is?" asked Anne, in her most dignified manner. She had been practicing it considerably of late to have it in good working order when school began; but it had no apparent effect on the irate J. A. Harrison.
"Trouble, is it? Bless my soul, trouble enough, I should think. The trouble is, miss, that I found that Jersey cow of your aunt's in my oats again, not half an hour ago. The third time, mark you. I found her in last Tuesday and I found her in yesterday. I came here and told your aunt not to let it occur again. She has let it occur again. Where's your aunt, miss? I just want to see her for a minute and give her a piece of my mind . . . a piece of J. A. Harrison's mind, miss."
"If you mean Miss Marilla Cuthbert, she is not my aunt, and she has gone down to East Grafton to see a distant relative of hers who is very ill," said Anne, with due increase of dignity at every word. "I am very sorry that my cow should have broken into your oats . . . she is my cow and not Miss Cuthbert's . . . Matthew gave her to me three years ago when she was a little calf and he bought her from Mr. Bell."
"Sorry, miss! Sorry isn't going to help matters any. You'd better go and look at the havoc that animal has made in my oats . . . trampled them from center to circumference, miss."
"I am very sorry," repeated Anne firmly, "but perhaps if you kept your fences in better repair Dolly might not have broken in. It is your part of the line fence that separates your oatfield from our pasture and I noticed the other day that it was not in very good condition."
"My fence is all right," snapped Mr. Harrison, angrier than ever at this carrying of the war into the enemy's country. "The jail fence couldn't keep a demon of a cow like that out. And I can tell you, you redheaded snippet, that if the cow is yours, as you say, you'd be better employed in watching her out of other people's grain than in sitting round reading yellow-covered novels," . . . with a scathing glance at the innocent tan-colored Virgil by Anne's feet.
Something at that moment was red besides Anne's hair . . . which had always been a tender point with her.
"I'd rather have red hair than none at all, except a little fringe round my ears," she flashed.
The shot told, for Mr. Harrison was really very sensitive about his bald head. His anger choked him up again and he could only glare speechlessly at Anne, who recovered her temper and followed up her advantage.
"I can make allowance for you, Mr. Harrison, because I have an imagination. I can easily imagine how very trying it must be to find a cow in your oats and I shall not cherish any hard feelings against you for the things you've said. I promise you that Dolly shall never break into your oats again. I give you my word of honor on THAT point."
"Well, mind you she doesn't," muttered Mr. Harrison in a somewhat subdued tone; but he stamped off angrily enough and Anne heard him growling to himself until he was out of earshot.
Grievously disturbed in mind, Anne marched across the yard and shut the naughty Jersey up in the milking pen.
"She can't possibly get out of that unless she tears the fence down," she reflected. "She looks pretty quiet now. I daresay she has sickened herself on those oats. I wish I'd sold her to Mr. Shearer when he wanted her last week, but I thought it was just as well to wait until we had the auction of the stock and let them a

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สาวสูง สลิม "ครึ่งหก ตาสีเทาอย่างจริงจังและผมซึ่งเพื่อนของเธอที่เรียกว่าออเบิร์น ได้นั่งลงในหินทรายแดงกว้างคุณภาพรัฐปรินซ์เอ็ดเวิร์ดไอแลนด์บ่ายหนึ่งสุกในเดือนสิงหาคม มั่นแก้ไขตีความหลายบรรทัดของเวอร์จิลแต่ช่วงบ่ายสิงหาคม กับ hazes สีน้ำเงิน scarfing ลาดเก็บเกี่ยว ลมน้อยวิสเปอริ่ง elfishly poplars และ slendor เต้นของป๊อบปี้สีแดงที่ outflaming กับ coppice เข้มของหนุ่มโรงแรมเฟอร์สล็อดจ์ในมุมของสวนเชอร์รี่ โลภในความฝันมากกว่าภาษาตาย เวอร์จิลในเร็ว ๆ นี้เล็ดรอด unheeded ไปพื้นดิน และแอนน์ คางของเธอร่วมมือเธอ clasped และดวงตาของเธอใหญ่อันงดงามของเมฆนุ่มที่ได้ heaping ค่าเพียงกว่านาย J. A. Harrison ของบ้านเช่นภูเขาขาวดี อยู่ห่างโลกอร่อยที่ schoolteacher บางอย่างทำงานยอดเยี่ยม สร้างรูปร่าง destinies ของในอนาคตมาก และสร้างแรงบันดาลใจอ่อนเยาว์และจิตใจ มีความทะเยอทะยานสูง และสูงส่งTo be sure, if you came down to harsh facts . . . which, it must be confessed, Anne seldom did until she had to . . . it did not seem likely that there was much promising material for celebrities in Avonlea school; but you could never tell what might happen if a teacher used her influence for good. Anne had certain rose-tinted ideals of what a teacher might accomplish if she only went the right way about it; and she was in the midst of a delightful scene, forty years hence, with a famous personage . . . just exactly what he was to be famous for was left in convenient haziness, but Anne thought it would be rather nice to have him a college president or a Canadian premier . . . bowing low over her wrinkled hand and assuring her that it was she who had first kindled his ambition, and that all his success in life was due to the lessons she had instilled so long ago in Avonlea school. This pleasant vision was shattered by a most unpleasant interruption.A demure little Jersey cow came scuttling down the lane and five seconds later Mr. Harrison arrived . . . if "arrived" be not too mild a term to describe the manner of his irruption into the yard.He bounced over the fence without waiting to open the gate, and angrily confronted astonished Anne, who had risen to her feet and stood looking at him in some bewilderment. Mr. Harrison was their new righthand neighbor and she had never met him before, although she had seen him once or twice.ในต้นเดือนเมษายน ก่อนแอนน์มาจากควีนส์ นายโรเบิร์ตเบล ฟาร์มที่ adjoined คัททาง ได้ขายออกไป และย้ายไปชาร์ ฟาร์มของเขาได้ถูกซื้อมา โดยบางนาย J. A. Harrison มีชื่อ และความจริงที่ว่า เขาเป็นคนรัฐนิวบรันสวิก ได้ทั้งหมดที่ถูกเรียกว่าเกี่ยวกับเขา แต่ก่อนเขาเคยเดือนในเอวอนลี เขาชนะชื่อเสียงของการเป็นคนแปลก... "ตัว crank นางราเชล Lynde กล่าวว่า นางราเชลถูกผู้หญิงเปิดเผย เป็นผู้ที่ได้ทำความใกล้ชิดของเธอจะจดจำ นาย Harrison แน่นอนแตกต่างจากคนอื่น ๆ และที่เป็นลักษณะสำคัญของตัว crank อย่างว่าแรกเขาเก็บไว้บ้านตัวเอง และสาธารณะระบุว่า เขาต้องไม่คนโง่ผู้หญิงรอบ diggings ของเขา เอวอนลีผู้หญิงเอาของแก้แค้น โดยรู้สึกสยดสยองที่มันเกี่ยวข้องเกี่ยวกับเขาทำความสะอาด และทำอาหาร เขาได้จ้างจักรวาลเฮนรีน้อยหาดทรายขาว และจอห์นเฮนรีเริ่มเรื่อง สำหรับสิ่งหนึ่ง ไม่ก็ระบุอาหารในสถานประกอบการ Harrison นาย Harrison "มีไร" เมื่อเขารู้สึกหิว และจอห์นเฮนรี่ได้รอบเวลา เขามาสำหรับการใช้ร่วมกัน แต่ถ้าเขาไม่ได้ เขาต้องรอจนกว่านาย Harrison สะกดหิวต่อไป จอห์นเฮนรี mournfully averred ว่า เขาจะมี starved ตายถ้ามันไม่ได้ว่า เขากลับมาถึงบ้านทุกวันอาทิตย์ และได้กรอกข้อมูลดีขึ้น และที่แม่ของเขาเสมอให้เขาตะกร้า "ด้วง" จะกลับไปกับเขาในรุ่งสางวันจันทร์As for washing dishes, Mr. Harrison never made any pretence of doing it unless a rainy Sunday came. Then he went to work and washed them all at once in the rainwater hogshead, and left them to drain dry.Again, Mr. Harrison was "close." When he was asked to subscribe to the Rev. Mr. Allan's salary he said he'd wait and see how many dollars' worth of good he got out of his preaching first . . . he didn't believe in buying a pig in a poke. And when Mrs. Lynde went to ask for a contribution to missions . . . and incidentally to see the inside of the house . . . he told her there were more heathens among the old woman gossips in Avonlea than anywhere else he knew of, and he'd cheerfully contribute to a mission for Christianizing them if she'd undertake it. Mrs. Rachel got herself away and said it was a mercy poor Mrs. Robert Bell was safe in her grave, for it would have broken her heart to see the state of her house in which she used to take so much pride."Why, she scrubbed the kitchen floor every second day," Mrs. Lynde told Marilla Cuthbert indignantly, "and if you could see it now! I had to hold up my skirts as I walked across it."Finally, Mr. Harrison kept a parrot called Ginger. Nobody in Avonlea had ever kept a parrot before; consequently that proceeding was considered barely respectable. And such a parrot! If you took John Henry Carter's word for it, never was such an unholy bird. It swore terribly. Mrs. Carter would have taken John Henry away at once if she had been sure she could get another place for him. Besides, Ginger had bitten a piece right out of the back of John Henry's neck one day when he had stooped down too near the cage. Mrs. Carter showed everybody the mark when the luckless John Henry went home on Sundays.All these things flashed through Anne's mind as Mr. Harrison stood, quite speechless with wrath apparently, before her. In his most amiable mood Mr. Harrison could not have been considered a handsome man; he was short and fat and bald; and now, with his round face purple with rage and his prominent blue eyes almost sticking out of his head, Anne thought he was really the ugliest person she had ever seen.All at once Mr. Harrison found his voice."I'm not going to put up with this," he spluttered, "not a day longer, do you hear, miss. Bless my soul, this is the third time, miss . . . the third time! Patience has ceased to be a virtue, miss. I warned your aunt the last time not to let it occur again . . . and she's let it . . . she's done it . . . what does she mean by it, that is what I want to know. That is what I'm here about, miss.""Will you explain what the trouble is?" asked Anne, in her most dignified manner. She had been practicing it considerably of late to have it in good working order when school began; but it had no apparent effect on the irate J. A. Harrison."Trouble, is it? Bless my soul, trouble enough, I should think. The trouble is, miss, that I found that Jersey cow of your aunt's in my oats again, not half an hour ago. The third time, mark you. I found her in last Tuesday and I found her in yesterday. I came here and told your aunt not to let it occur again. She has let it occur again. Where's your aunt, miss? I just want to see her for a minute and give her a piece of my mind . . . a piece of J. A. Harrison's mind, miss.""If you mean Miss Marilla Cuthbert, she is not my aunt, and she has gone down to East Grafton to see a distant relative of hers who is very ill," said Anne, with due increase of dignity at every word. "I am very sorry that my cow should have broken into your oats . . . she is my cow and not Miss Cuthbert's . . . Matthew gave her to me three years ago when she was a little calf and he bought her from Mr. Bell.""Sorry, miss! Sorry isn't going to help matters any. You'd better go and look at the havoc that animal has made in my oats . . . trampled them from center to circumference, miss.""I am very sorry," repeated Anne firmly, "but perhaps if you kept your fences in better repair Dolly might not have broken in. It is your part of the line fence that separates your oatfield from our pasture and I noticed the other day that it was not in very good condition.""My fence is all right," snapped Mr. Harrison, angrier than ever at this carrying of the war into the enemy's country. "The jail fence couldn't keep a demon of a cow like that out. And I can tell you, you redheaded snippet, that if the cow is yours, as you say, you'd be better employed in watching her out of other people's grain than in sitting round reading yellow-covered novels," . . . with a scathing glance at the innocent tan-colored Virgil by Anne's feet.
Something at that moment was red besides Anne's hair . . . which had always been a tender point with her.
"I'd rather have red hair than none at all, except a little fringe round my ears," she flashed.
The shot told, for Mr. Harrison was really very sensitive about his bald head. His anger choked him up again and he could only glare speechlessly at Anne, who recovered her temper and followed up her advantage.
"I can make allowance for you, Mr. Harrison, because I have an imagination. I can easily imagine how very trying it must be to find a cow in your oats and I shall not cherish any hard feelings against you for the things you've said. I promise you that Dolly shall never break into your oats again. I give you my word of honor on THAT point."
"Well, mind you she doesn't," muttered Mr. Harrison in a somewhat subdued tone; but he stamped off angrily enough and Anne heard him growling to himself until he was out of earshot.
Grievously disturbed in mind, Anne marched across the yard and shut the naughty Jersey up in the milking pen.
"She can't possibly get out of that unless she tears the fence down," she reflected. "She looks pretty quiet now. I daresay she has sickened herself on those oats. I wish I'd sold her to Mr. Shearer when he wanted her last week, but I thought it was just as well to wait until we had the auction of the stock and let them a

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สูงสาวบาง "ครึ่งที่ผ่านมาสิบหก" กับดวงตาสีเทาอย่างจริงจังและผมซึ่งเพื่อน ๆ ของเธอที่เรียกว่าสีน้ำตาลแดงได้นั่งลงบนบันไดหน้าประตูหินทรายสีแดงในวงกว้างของเกาะเจ้าฟ้าชายเอ็ดเวิร์ดบ้านไร่ในบ่ายวันหนึ่งสุกในเดือนสิงหาคมมีมติมั่นที่จะตีความ สายจำนวนมากดังนั้นของเฝอ.
แต่ช่วงบ่ายสิงหาคม Hazes สีฟ้า scarfing ลาดเก็บเกี่ยวลมเล็ก ๆ น้อย ๆ กระซิบ elfishly ในต้นป็อปลาร์และคน slendor เต้นของดอกป๊อปปี้สีแดง outflaming กับแสมมืดของภาคเรียนหนุ่มสาวในมุมของสวนผลไม้เชอร์รี่ที่ เป็นช่างฟิตสำหรับความฝันกว่าภาษาที่ตายแล้ว เฝอเร็ว ๆ นี้เล็ดรอดถูกมองข้ามไปที่พื้นและแอนน์คางของเธอนอนอยู่บนมือประสานของเธอและดวงตาของเธอกับมวลที่สวยงามของปุยเมฆที่ถูกซ้อนขึ้นเพียงบ้านนายแฮร์ริสัน JA เหมือนภูเขาใหญ่สีขาวเป็นที่อยู่ห่างไกล ในโลกที่แสนอร่อยที่ครูกำลังทำอะไรบางอย่างเป็นงานที่ยอดเยี่ยม, การสร้างโชคชะตาของรัฐบุรุษอนาคตและจิตใจอ่อนเยาว์สร้างแรงบันดาลใจและหัวใจที่มีความทะเยอทะยานสูงและสูงส่ง.
เพื่อให้แน่ใจว่าถ้าคุณลงมาถึงข้อเท็จจริงที่รุนแรง . . ซึ่งจะต้องมีการสารภาพแอนน์ไม่ค่อยได้จนเธอต้อง . . มันไม่ได้ดูเหมือนว่ามีวัสดุที่มีแนวโน้มมากสำหรับคนดังในโรงเรียน Avonlea; แต่คุณไม่เคยสามารถบอกสิ่งที่อาจเกิดขึ้นได้หากครูใช้อิทธิพลของเธอให้ดี แอนน์มีบางอุดมคติกุหลาบสีของสิ่งที่ครูอาจจะประสบความสำเร็จถ้าเธอไปทางที่ถูกต้องเกี่ยวกับมัน และเธออยู่ในท่ามกลางของฉากที่น่ายินดีที่สี่สิบปีจึงมีบุคคลที่มีชื่อเสียง . . เพียงแค่ว่าสิ่งที่เขาจะเป็นที่มีชื่อเสียงสำหรับถูกทิ้งไว้ในการสับสนสะดวก แต่แอนน์คิดว่ามันจะค่อนข้างมีความสุขที่จะมีเขาประธานวิทยาลัยหรือนายกรัฐมนตรีแคนาดา . . ก้มต่ำกว่ามือเหี่ยวย่นของเธอและเชื่อมั่นว่าเธอก็คือเธอที่ก่อความทะเยอทะยานของเขาเป็นครั้งแรกและประสบความสำเร็จในทุกที่ของเขาในชีวิตเป็นเพราะบทเรียนที่เธอได้ปลูกฝังนานที่ผ่านมาอยู่ในโรงเรียน Avonlea วิสัยทัศน์ที่น่าพอใจนี้ถูกทำลายโดยการหยุดชะงักที่พอใจมากที่สุด.
วัวย์เอียงอายเล็ก ๆ น้อย ๆ มาวิ่งลงถนนและห้าวินาทีต่อมานายแฮร์ริสันมาถึง . . ถ้า "มาถึง" ไม่อ่อนเกินไปในระยะที่จะอธิบายลักษณะของการระเบิดรุนแรงของเขาลงสนาม.
เขากระดอนข้ามรั้วโดยไม่ต้องรอการเปิดประตูและด้วยความโกรธเผชิญหน้าประหลาดใจแอนน์ที่ได้เพิ่มขึ้นไปที่เท้าของเธอและยืนมองเขา ในความสับสนบางอย่าง นายแฮร์ริสันเพื่อนบ้านขวาใหม่ของพวกเขาและเธอไม่เคยพบเขาก่อนที่แม้ว่าเธอจะได้เห็นเขาครั้งหรือสองครั้ง.
ในช่วงต้นเดือนเมษายนก่อนที่แอนน์มาบ้านจากสมเด็จพระราชินีฯ นายโรเบิร์ตเบลล์ซึ่งอยู่ติดกับฟาร์มสถานที่คั ธ เบิร์บน ตะวันตกได้ขายออกไปและย้ายไปทาว์น ฟาร์มของเขาได้รับการซื้อโดยบางนายเจแฮร์ริสันที่มีชื่อและความจริงที่ว่าเขาเป็นคนใหม่บรุนซ์ทุกคนที่เป็นที่รู้จักกันเกี่ยวกับเขา แต่ก่อนที่เขาจะได้รับในเดือน Avonlea เขาได้รับรางวัลชื่อเสียงของการเป็นคนแปลก . . "หมุน" นางราเชล Lynde กล่าวว่า นางราเชลเป็นผู้หญิงที่ตรงไปตรงมาเช่นบรรดาผู้ที่อาจได้ทำแล้วความใกล้ชิดของเธอจะจำได้ว่า นายแฮร์ริสันได้อย่างแน่นอนแตกต่างจากคนอื่น . . และที่เป็นลักษณะสำคัญของข้อเหวี่ยงในขณะที่ทุกคนรู้.
ในครั้งแรกที่เขาเก็บไว้บ้านสำหรับตัวเองและได้กล่าวเปิดเผยว่าเขาต้องการคนโง่ของผู้หญิงไม่มีการขุดรอบของเขา หญิง Avonlea แก้แค้นของตนโดยนิทานที่น่าสยดสยองมันเกี่ยวกับบ้านที่เกี่ยวข้องกับการเก็บรักษาและการปรุงอาหารของเขา เขาได้รับการว่าจ้างได้เล็ก ๆ น้อย ๆ จอห์นเฮนรี่คาร์เตอร์ของหาดทรายสีขาวและจอห์นเฮนรี่เริ่มต้นเรื่องราว สำหรับสิ่งหนึ่งที่ไม่เคยมีครั้งใดที่ระบุไว้สำหรับมื้ออาหารในสถานประกอบการแฮร์ริสัน นายแฮร์ริสัน "ได้กัด" เมื่อเขารู้สึกหิวและถ้าจอห์นเฮนรี่ประมาณในขณะที่เขาเดินเข้ามาในหุ้น แต่ถ้าเขาไม่ได้เขาจะต้องรอจนกว่านายสะกดหิวแฮร์ริสันต่อไป จอห์นเฮนรี่อย่างเศร้าโศกเจอร์รีว่าเขาจะได้อดอาหารจนตายถ้ามันไม่ได้ว่าเขากลับมาถึงบ้านในวันอาทิตย์และได้รับการบรรจุที่ดีขึ้นและว่าแม่ของเขามักจะทำให้เขาตะกร้าของ "ด้วง" ที่จะกลับกับเขาในเช้าวันจันทร์ .
สำหรับล้างจานนายแฮร์ริสันไม่เคยทำข้ออ้างในการทำมันจนกว่าฝนวันอาทิตย์ใดเข้ามา จากนั้นเขาก็ไปทำงานและล้างพวกเขาทั้งหมดในครั้งเดียวในโอ่งน้ำฝนและทิ้งไว้เพื่อระบายน้ำแห้ง.
อีกครั้งนายแฮร์ริสัน "ปิด". เมื่อเขาถูกถามเพื่อสมัครสมาชิกเงินเดือนรายได้นายอัลลันเขาบอกว่าเขาจะรอดูว่ามีกี่ดอลลาร์มูลค่าของดีที่เขาได้ออกจากพระธรรมเทศนาครั้งแรกของเขา . . เขาไม่เชื่อว่าในการซื้อหมูในการกระตุ้น และเมื่อนาง Lynde ไปขอมีส่วนร่วมในการปฏิบัติภารกิจ . . และในโอกาสที่จะเห็นภายในของบ้าน . . เขาบอกเธอมีศาสนามากขึ้นในหมู่ gossips หญิงชราใน Avonlea กว่าที่อื่นเขารู้และเขาก็มีความสุขจะนำไปสู่การปฏิบัติภารกิจ Christianizing พวกเขาว่าเธอจะทำมัน นางราเชลได้ตัวเองออกไปและบอกว่ามันเป็นความเมตตาที่น่าสงสารนางโรเบิร์ตเบลล์มีความปลอดภัยในหลุมฝังศพของเธอมันจะหักหัวใจของเธอเพื่อดูสถานะของบ้านของเธอที่เธอเคยมีความภาคภูมิใจมาก.
"ทำไม เธอขัดพื้นห้องครัวทุกวันที่สอง "นาง Lynde บอก Marilla คั ธ เบิร์อย่างไม่พอใจ" และถ้าคุณได้เห็นมันในขณะนี้! ฉันมีที่จะถือขึ้นกระโปรงของฉันเป็นฉันเดินข้ามมัน. "ในที่สุดนายแฮร์ริสันเก็บไว้นกแก้วที่เรียกว่า ขิง
ไม่มีใครใน Avonlea เคยเก็บไว้นกแก้วมาก่อน ดังนั้นการดำเนินการที่ได้รับการยอมรับนับถือแทบจะไม่ และเช่นนกแก้ว! ถ้าคุณเอาคำว่าจอห์นเฮนรี่คาร์เตอร์มันไม่เคยเป็นเช่นนกศักดิ์สิทธิ์ มันสาบานชะมัด นางคาร์เตอร์จะได้เอาจอห์นเฮนรี่ออกไปในครั้งเดียวถ้าเธอได้รับแน่ใจว่าเธอจะได้รับสถานที่อื่นสำหรับเขา นอกจากนี้ขิงกัดชิ้นส่วนออกมาจากด้านหลังของคอจอห์นเฮนรี่วันหนึ่งเมื่อเขาได้ก้มลงใกล้เกินไปกรง นางคาร์เตอร์แสดงให้เห็นว่าทุกคนเครื่องหมายเมื่อซวยเฮนรีจอห์นกลับบ้านในวันอาทิตย์.
ทุกสิ่งเหล่านี้ประกายผ่านใจแอนน์แฮร์ริสันขณะที่นายยืนอยู่ค่อนข้างพูดด้วยความโกรธที่เห็นได้ชัดก่อนที่เธอ ในอารมณ์ที่น่ารักที่สุดของเขานายแฮร์ริสันอาจจะไม่ได้รับการพิจารณาเป็นชายหนุ่มรูปหล่อ; เขาเป็นระยะสั้นและไขมันและหัวล้าน; และตอนนี้มีใบหน้ากลมสีม่วงของเขาด้วยความโกรธและตาสีฟ้าของเขาประสบความสำเร็จเกือบจะยื่นออกมาจากศีรษะของเขาแอนน์คิดว่าเขาเป็นจริงๆคนที่น่าเกลียดที่สุดที่เธอเคยเห็น.
ทั้งหมดในครั้งเดียวนายแฮร์ริสันพบว่าเสียงของเขา.
"ผมไม่ได้ จะนำขึ้นกับเรื่องนี้ "เขา spluttered" ไม่ได้เป็นวันอีกต่อไปที่คุณได้ยินพลาด. Bless จิตวิญญาณของฉันนี้เป็นครั้งที่สามพลาด... เป็นครั้งที่สาม! อดทนได้หยุดที่จะคุณธรรมพลาด . ฉันเตือนคุณป้าครั้งสุดท้ายที่จะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกครั้ง... และเธอปล่อยให้มัน... ที่เธอทำมัน... สิ่งที่เธอไม่หมายถึงมันเป็นสิ่งที่ผมอยากจะรู้ว่า. นั่นคือสิ่งที่ฉัน ม. นี่เกี่ยวกับพลาด.
"" คุณจะอธิบายสิ่งที่เป็นปัญหา? " ถามแอนน์ในลักษณะที่สง่างามที่สุดของเธอ เธอได้รับการฝึกมันมากของสายที่จะมีมันในการทำงานที่ดีเมื่อโรงเรียนเริ่ม; แต่มันก็ไม่มีผลกระทบที่เห็นได้ชัดในเจแฮร์ริสันโกรธ.
"ปัญหามันคืออะไร Bless จิตวิญญาณของฉันปัญหาพอผมควรคิด. ปัญหาคือพลาดที่ฉันพบว่าการรัฐนิวเจอร์ซีย์วัวของคุณป้าในข้าวโอ๊ตของฉันอีกครั้งไม่ได้ ครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา. ครั้งที่สามมาร์คคุณ. ฉันพบเธอในวันอังคารและฉันพบเธอในเมื่อวานนี้. ผมมาที่นี่และบอกคุณป้าไม่ได้ที่จะปล่อยให้มันเกิดขึ้นอีกครั้ง. เธอมีให้มันเกิดขึ้นอีกครั้ง. ที่ไหนป้าของคุณ พลาด? ผมแค่อยากจะเห็นเธอนาทีและให้เธอชิ้นส่วนของจิตใจของฉัน... ชิ้นส่วนของจิตใจแฮร์ริสัน JA ที่พลาด.
"" ถ้าคุณหมายถึงนางสาว Marilla คั ธ เบิร์เธอไม่ได้เป็นป้าของฉันและเธอได้หายไป ลงไปทางทิศตะวันออกจะเห็นกราฟตันเป็นญาติห่าง ๆ ของเธอที่ป่วยมาก "แอนน์กล่าวว่ามีการเพิ่มขึ้นเนื่องจากศักดิ์ศรีที่ทุกคำ "ผมเสียใจมากที่วัวของฉันควรจะมีการแบ่งออกเป็นข้าวโอ๊ตของคุณ... เธอเป็นวัวของฉันและไม่ควรพลาดคั ธ เบิร์ของ... แมทธิวให้เธอกับฉันสามปีที่ผ่านมาเมื่อเธอเป็นลูกวัวน้อยและเขาซื้อของเธอจากนายเบลล์ .
"" ขอโทษพลาดขออภัยไม่ได้ไปช่วยในเรื่องใด ๆ . คุณควรที่จะไปและมองไปที่ความเสียหายที่สัตว์ได้ทำในข้าวโอ๊ตของฉัน... เหยียบย่ำพวกเขาจากศูนย์เส้นรอบวงพลาด.
"" ผม เสียใจมาก "ซ้ำแอนน์มั่น" แต่บางทีถ้าคุณเก็บไว้รั้วของคุณในการซ่อมแซมที่ดีกว่าดอลลี่อาจจะไม่ได้หักใน. มันเป็นส่วนหนึ่งของรั้วเส้นที่แยก Oatfield ของคุณจากทุ่งหญ้าของเราและผมสังเกตเห็นในวันอื่น ๆ ว่ามันเป็น ไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีมาก.
"" รั้วของฉันคือสิ่งที่ถูกต้อง "snapped นายแฮร์ริสันโกรธกว่าที่เคยในราคาตามบัญชีของสงครามเข้ามาในประเทศของศัตรูนี้ "รั้วคุกไม่สามารถรักษาปีศาจวัวเช่นนั้นออกมา. และผมสามารถบอกคุณคุณตัวอย่างแดงว่าถ้าวัวเป็นของคุณในขณะที่คุณพูดว่าคุณจะมีงานทำที่ดีกว่าในการดูเธอออกไปจากคนอื่น ๆ เมล็ดของผู้คนกว่าในรอบนั่งอ่านนวนิยายที่ปกคลุมไปด้วยสีเหลือง " . . ได้อย่างรุนแรงที่เฝอสีน้ำตาลสีบริสุทธิ์เท้าของแอนน์.
บางสิ่งบางอย่างในขณะนั้นเป็นสีแดงนอกจากนี้ผมแอนน์ . . ซึ่งเคยเป็นจุดที่อ่อนโยนกับเธอ.
"ฉันอยากจะมีผมสีแดงกว่าไม่มีเลยยกเว้นขอบเล็ก ๆ น้อย ๆ รอบหูของฉัน" เธอประกาย.
ยิงบอกว่านายแฮร์ริสันเป็นจริงที่มีความสำคัญมากเกี่ยวกับล้านของเขา หัว ความโกรธของเขาสำลักเขาขึ้นมาอีกครั้งและเขาจะเป็นเบื้อแสงจ้าที่แอนน์ที่หายอารมณ์ของเธอและติดตามข้อได้เปรียบของเธอ.
"ฉันจะทำให้ค่าเผื่อสำหรับคุณนายแฮร์ริสันเพราะผมมีจินตนาการ. ฉันสามารถจินตนาการว่าพยายามมาก ก็จะต้องไปหาวัวในข้าวโอ๊ตของคุณและฉันจะไม่ยึดมั่นในความรู้สึกยากใด ๆ กับคุณสำหรับสิ่งที่คุณได้กล่าวว่า. ฉันสัญญาว่าดอลลี่จะไม่บุกเข้าไปในข้าวโอ๊ตของคุณอีกครั้ง. ฉันให้คุณคำของฉันของการให้เกียรติในการที่ . จุด
"" ดีใจคุณเธอไม่ได้ "นายแฮร์ริสันพึมพำในโทนอ่อนค่อนข้าง; แต่เขาประทับออกด้วยความโกรธและแอนน์พอได้ยินเขาคำรามกับตัวเองจนกระทั่งเขาออกจากที่ได้ยิน.
สาหัสรบกวนในใจแอนน์เดินข้ามสนามและปิดซนย์ขึ้นมาในปากการีดนม.
"เธอไม่อาจได้รับจาก ว่าถ้าเธอน้ำตารั้วลง "เธอสะท้อนให้เห็นถึง "เธอดูสวยเงียบสงบในขณะนี้. ฉัน daresay เธอได้ป่วยตัวเองในข้าวโอ๊ตเหล่านั้น. ฉันหวังว่าฉันจะขายเธอให้กับนายเชียเรอร์เมื่อเขาต้องการสัปดาห์ที่ผ่านมาของเธอ แต่ฉันคิดว่ามันก็เช่นกันที่จะรอจนกว่าเราจะมีการประมูล ของสต็อกและปล่อยให้พวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สาวผอมสูง , " ครึ่งที่ผ่านมา 16 " กับดวงตาสีเทาที่ร้ายแรง และเส้นผมที่เพื่อนๆเรียกว่า เบิร์น ได้นั่งลงบนกว้างหินทรายสีแดงที่ประตูของเจ้าฟ้าชายเอ็ดเวิร์ดเกาะไร่สุกหนึ่งบ่ายในเดือนสิงหาคม มั่นได้ตีความดังนั้นหลายบรรทัดของเวอร์จิล .
แต่ช่วงบ่ายวันที่ hazes ด้วยสีฟ้า scarfing เก็บเกี่ยวลาดน้อย ลมกระซิบใน poplars elfishly ,และเต้น slendor สีแดงดอก outflaming กับความมืดการแตกหน่อของหนุ่มละกัน ในมุมของเชอร์รี่ออชาร์ด , ช่างฟิตสำหรับความฝัน ดีกว่าตายภาษา ที่เวอร์จิลเร็วลื่นไม่เป็นที่สนใจกับพื้นดิน และแอนน์ คางของเธอ propped เธอประสานมือและตาของเธอในมวลที่สวยงามของปุยเมฆที่ถูกซ้อนขึ้นเพียงแค่คุณเจ. .แฮร์ริสันบ้าน เหมือนภูเขาใหญ่สีขาว อยู่ไกลในโลกอร่อยที่คุณครูหนึ่งกำลังทำงานที่ยอดเยี่ยมการกำหนดโชคชะตาของรัฐบุรุษในอนาคตและจิตใจอ่อนเยาว์ สร้างแรงบันดาลใจ และหัวใจ มีความทะเยอทะยานสูงและสูงส่ง .
ให้แน่ใจว่าถ้าคุณกลับมาสู่ข้อเท็จจริงที่โหดร้าย . . . . . . . ซึ่งต้องสารภาพ แอนไม่ค่อยได้ทำ จนเธอต้อง . . . . . . .มันไม่เหมือน ที่ มี มาก วัสดุที่มีแนวโน้มสำหรับคนดังในโรงเรียน AVONLEA ; แต่คุณจะไม่มีทางบอกได้ว่าสิ่งที่อาจเกิดขึ้นหากครูใช้อิทธิพลของเธอดี แอนมีบางสีกุหลาบ อุดมคติของครูอาจจะบรรลุอะไร ถ้าเธอเดินถูกทางแล้ว และที่สำคัญเธออยู่ในฉากที่ สี่สิบปีจึงมีบุคคลสำคัญที่มีชื่อเสียง . . . . . . .แค่รู้ว่าเขามีชื่อเสียงอยู่ในความขมุกขมัวที่สะดวก แต่แอนคิดว่ามันคงจะดีมากที่จะมีเขาเป็นประธานนักเรียน หรือ นายกรัฐมนตรีแคนาดา . . . . . . . ก้มหัวต่ำกว่าเธอย่นมือและมั่นใจว่ามันเป็นเธอที่ได้ก่อความใฝ่ฝันของเขา และความสำเร็จทั้งหมดในชีวิตของเขา เป็นเพราะบทเรียนที่เธอได้ปลูกฝังมานานแล้วในโรงเรียน AVONLEA .วิสัยทัศน์ที่สวยงามนี้ถูกทำลายโดยการขัดจังหวะที่ไม่พึงประสงค์มากที่สุด .
วัวเจอร์ซีย์น้อยเอียงอายมาวิ่งหนีลงเลน และ 5 วินาทีต่อมาคุณแฮริสันมาถึง . . . . . . . ถ้า " มาถึง " จะไม่อ่อนคำ อธิบายลักษณะของการบุกรุกเข้าไปในบ้าน
เขาเด้งข้ามรั้วโดยไม่ต้องรอเปิดประตู และด้วยความประหลาดใจกับแอนที่ได้เพิ่มขึ้นถึงเท้าของเธอ และยืนมองเขาในความสับสน . นายแฮร์ริสัน righthand เพื่อนบ้านใหม่ของพวกเขาและเธอ ไม่เคยพบเขามาก่อน แม้ว่าเธอจะเคยเห็นเขาครั้งหรือสองครั้ง
ในช่วงต้นเดือนเมษายน ก่อน แอนก็กลับบ้านจากราชินีของ นายโรเบิร์ต เบลล์ ที่ฟาร์มใน Cuthbert สถานที่ติดทางทิศตะวันตก มีขายหมด แล้วย้ายไปอยู่ . .ฟาร์มของเขาถูกซื้อโดยหนึ่งคุณ J . Harrison ที่มีชื่อและความจริงที่ว่าเขาเป็นมนุษย์ใหม่บรุนซ์ ) ทั้งหมดที่เป็นที่รู้จักกันเกี่ยวกับเขา แต่ก่อนเขาเคยเป็นเดือนใน AVONLEA เขาได้รับชื่อเสียงของการเป็นคนที่แปลก . . . . . . . " ข้อเหวี่ยง , " นางราเชล ลินด์ กล่าว นางเรเชลเป็นผู้หญิงที่พูดจาโผงผาง เป็นผู้ที่อาจจะทำให้คนรู้จักเธอจะจดจำไว้ คุณแฮร์ริสันแน่นอนแตกต่างจากคนอื่น ๆ . . . . . . . และที่เป็นลักษณะสำคัญของข้อเหวี่ยง , เป็นทุกคนรู้ .
ในสถานที่แรกที่เขาเก็บบ้านตัวเอง และได้เปิดเผยต่อสาธารณชน ระบุว่า เขาต้องการไม่หลอกผู้หญิงรอบ ๆที่พักของเขา ผู้หญิง AVONLEA จึงแก้แค้นโดยน่ากลัวนิทานเกี่ยวกับเรื่องบ้าน การรักษา และการปรุงอาหารเขาได้จ้างน้อย จอห์น เฮนรี่ คาร์เตอร์ จากหาดทรายสีขาวและจอห์น เฮนรี่เริ่มเรื่องราว สำหรับสิ่งหนึ่ง , มีไม่ใด ๆที่ระบุเวลาสำหรับอาหารในสถานประกอบการ แฮริสัน นายแฮร์ริสัน " มีอะไร " เมื่อเขารู้สึกหิวและถ้าจอห์น เฮนรี่อยู่ในเวลา เขามาแบ่งปัน แต่ถ้าเขาไม่ได้ เขาต้องรอจนกว่านายแฮร์ริสันต่อไปหิวสะกดจอห์น เฮนรี่ เศร้าสร้อย averred ที่เขาต้องอดตายแน่ๆ ถ้าไม่ใช่ที่เขากลับบ้านในวันอาทิตย์และมีไส้ดีขึ้น และที่แม่ของเขามักจะให้เขาตะกร้าของ " ด้วง " เพื่อนำกลับไปกับเขาในเช้าวันจันทร์
สำหรับล้างจานคุณแฮริสันไม่เคยแกล้งทำน่ะแล้วถ้าวันอาทิตย์ฝนตกมาแล้วเขาไปทำงานและล้างพวกเขาทั้งหมดในครั้งเดียวในน้ำฝนฮอกส์เฮด และทิ้งไว้ให้สะเด็ดให้แห้ง
อีกครั้ง นายแฮร์ริสัน " ปิด " เมื่อถูกถามว่า การสมัครสมาชิกของบาทหลวง นายอัลลัน เงินเดือน เขาบอกว่าเขาจะรอและดูวิธีการหลายดอลลาร์มูลค่าที่ดีเขาได้ออกเทศนาครั้งแรกของเขา . . . . . . . เขาไม่เชื่อในการซื้อหมูในโผล่ และเมื่อคุณลินด์ไปขอบริจาคเพื่อภารกิจ . . . . . . . และบังเอิญได้เห็นภายในของบ้าน . . . . . . . เขาบอกว่ามีเธนส์ของหญิงชราซุบซิบนินทาใน AVONLEA กว่าที่ใด เขารู้ และเขาก็มีความสุข สนับสนุนภารกิจสำหรับคริสต์เขา ถ้าเธอจะทำมัน นางราเชลได้ด้วยตัวเองทันที และบอกว่ามันคือความเมตตา จนคุณนายโรเบิร์ตกระดิ่ง ปลอดภัย อยู่ในหลุม มันก็จะทำลายหัวใจเธอเห็นสภาพของบ้านเธอที่เธอเคยภูมิใจมาก .
" ทำไม เธอขัดพื้นครัวทุกวันที่สอง " คุณนายลินด์บอกมาริลลา Cuthbert เกรี้ยวกราด " และถ้าคุณได้เห็นมันแล้ว ผมจะถือขึ้นกระโปรงของฉัน ฉันเดินข้ามมัน . "
ในที่สุด นายแฮร์ริสันเก็บนกแก้วชื่อ ขิงไม่มีใครใน AVONLEA เคยเก็บแก้วก่อน จากนั้นให้ดำเนินการพิจารณาอย่างฉิวเฉียด และเช่นนกแก้ว ! ถ้าคุณเอาคำพูดของจอห์น เฮนรี่ คาร์เตอร์ ไม่เคยเป็นสิ่งที่ไม่เป็นมงคล นก มันให้มาก คุณนายคาร์เตอร์ต้องเอาจอห์น เฮนรี่ทันที ถ้าเธอได้ว่า เธออาจจะได้รับสถานที่อื่นสำหรับเขา นอกจากนี้ขิงกัดชิ้นขวาออกจากคอของจอห์น เฮนรี่ วันหนึ่งเมื่อเขาก้มลงไปใกล้กรง คุณนายคาร์เตอร์พบทุกคนหมายเมื่อ ซวย จอห์น เฮนรี่ กลับบ้านวันอาทิตย์ .
สิ่งเหล่านี้แวบผ่านของแอน ใจเป็นนาย แฮร์ริสัน ก็ค่อนข้างอึ้งกับความพิโรธอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่เธอ ในอารมณ์ที่อ่อนหวานที่สุดของเขาคุณเขาอาจไม่ได้รับการพิจารณาชายหนุ่มรูปงาม เขาสั้น อ้วน หัวล้าน และตอนนี้ เขา ใบหน้ากลม สีม่วงกับความโกรธของเขาและโดดเด่น ดวงตาสีฟ้าเกือบโผล่ออกมาจากหัวของเขา แอนคิดว่า เขาเป็นคนน่าเกลียด เธอเคยเห็นจริงๆ
ทั้งหมดในครั้งเดียวคุณแฮริสัน
พบเสียงของเขา " ฉันจะไม่ทำอย่างนี้ " เขา spluttered " ไม่ใช่วันอีกต่อไป คุณได้ยิน คุณพระเจ้าช่วย นี่ 3 ครั้ง พลาด . . . . . . . ครั้งที่สาม ความอดทนเป็นคุณธรรมที่หยุดคุณ ฉันเตือนคุณน้าของคุณครั้งสุดท้ายที่จะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก . . . . . . . และเธอก็ปล่อย . . . . . . . เธอทำมันได้ . . . . . . . เธอหมายถึงอะไรจากมัน นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการที่จะรู้ นั่นคือสิ่งที่ฉันมาที่นี่กับคุณ . "
" คุณจะอธิบายสิ่งที่เป็นปัญหา ? ถามแอน ในลักษณะที่สง่างามที่สุดของเธอเธอได้รับการฝึกมันมากของปลายมีเพื่อการทำงานที่ดีเมื่อโรงเรียนเริ่มขึ้น แต่ก็มีความแค้นต่อ J . Harrison .
" มีปัญหาอะไรเหรอ ? อวยพรจิตวิญญาณของผม มีปัญหา ผมควรคิด ปัญหาคือ คุณ ที่ฉันเจอที่เจอร์ซีย์วัวของคุณป้าในข้าวโอ๊ตของฉันอีกครั้งไม่ได้ เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ครั้งที่สาม มาร์ค คุณผมเจอเธอในวันอังคารที่ผ่านมา และผมก็เจอเธอเมื่อวาน ผมมาที่นี่และบอกป้าของคุณ อย่าให้มันเกิดขึ้นอีก เธอทำให้มันเกิดขึ้นอีกครั้ง อยู่ไหนน้า ของคุณคุณ ฉันแค่อยากจะเจอเธอสักพักให้เธอชิ้นส่วนของจิตใจของฉัน . . . . . . . ชิ้นส่วนของ J . A . แฮร์ริสันในใจคุณ "
" ถ้าคุณหมายถึงคุณมาริลลา คัทเบิร์ต เธอไม่ใช่ป้าของฉัน