We jumped from the moving train, ra

We jumped from the moving train, ran across fields, caught another train, and at last took the night boat from Newhaven. For five days we travelled through France and Germany in the same wild and crazy way. Holmes would not say where we were going. I never took my eyes off him during those days, but the right moment to talk to him never came. Holmes seemed stronger than ever, while I was getting weaker every day. Only the cocaine made it possible for me to stay awake.
Finally, sitting one night in a hotel in Switzerland, I knew that I could not go on much longer. I had told Holmes that next day I wanted to walk over the mountains to the famous Reichenbach Falls. I decided that I would tell him what I knew about him when we were alone in the mountains. The cocaine was almost finished. Whether I lived or died, the end must come that day.
We did not begin our walk to the Reichenbach Falls until the afternoon. Holmes refused to go out before lunch. I was frightened. I had no more cocaine, and soon I would be too tired to go on. At last we left the hotel, and started to walk along the mountain paths. Holmes talked happily as we went. He found the mountains very beautiful.
When we had gone a little way, I found that I had left my watch at the hotel. It had belonged to my father, and I wanted to know that it was safe. I told Holmes that I would return to the hotel, find the watch, and see him later at the Falls. I hoped that I was doing the right thing, and that he would not disappear.
When at last I reached the Falls, I could not see him, and thought for a moment that he had escaped me. Then I saw a narrow path which was cut into the rock right above the Falls themselves. Holmes was standing on that path, watching the water crash down onto the rocks. There was nowhere he could run to. It could not be easier for me.
I moved towards him. Suddenly he turned and our eyes met.
His look was cool, untroubled. How could I hope to frighten this man? My heart failed me and I almost fell. He stepped forward to help me, but I pulled out my gun.
'Back!' I shouted. 'Another step and I shall shoot!' He smiled. 'Very well, doctor. I understand.'
My hands shook and I almost dropped the gun. 'It's over, Holmes,' I said. 'I've been to the empty house. I know everything.'
He laughed. 'Dear fellow! Nobody knows everything!'
I seemed to hear voices coming to me from the water, and I could now see two Holmeses- one on the path and one standing on air.
'I've found the jars, Holmes, and the papers. I know you killed them.'
'I killed them? Which? The jars or the papers?'
Nothing seemed real. It was getting harder and harder for me to speak. Holmes watched me, smiling.
'I know you did it, Holmes,' I shouted. 'J watched you cut Mary Kelly to pieces. You killed them! Let me hear you say that you did!'
'What is it you want me to say?' 'Say you killed them!' 'You killed them.'
'I am going to shoot you, Holmes!' I screamed. 'Before you die, tell me that you understand what you have done!'
'You're mad, doctor,' he said. 'And you're talking rubbish.
Go on, shoot me!'
I shot him. I shot again and again, but still he stood there. Finally, I fell to the ground. I could not move. It seemed a long time before I could say, 'Why aren't you dead?'
I stared up at him as he stood above me, calmly inhaling snuff from his snuffbox.
'I took the bullets from your gun and put in blanks,' he said conversationally. 'Tell me, Moriarty, when did you kill Watson? You are very clever. You look almost like him, but I know who you are. When I saw you injecting cocaine three times a day, I knew then for sure that you were not my dear friend. Dr Watson would never, never take drugs. Your cocaine is

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรากระโดดไปจากรถไฟเคลื่อน วิ่งข้ามเขต จับรถไฟอื่น และในที่สุด ได้เรือคืนจากนิวฮาเวน ห้าวัน เราเดินทางผ่านประเทศฝรั่งเศสและเยอรมนีซึ่งทางป่า และบ้า โฮลมส์จะบอกว่า ที่เราไป ผมไม่เคยเอาดวงตาออกเขานั้น แต่จังหวะเหมาะที่จะพูดคุยกับเขาไม่เคยมา โฮล์มส์ดูเหมือนแข็งแกร่งกว่าที่เคย ในขณะที่ผมเดินทุกวัน เฉพาะโคเคนทำให้ง่วงในที่สุด นั่งหนึ่งคืนในโรงแรมในสวิตเซอร์แลนด์ รู้ว่า ฉันไม่สามารถไปนานมาก ผมได้บอกโฮล์มส์ที่วันถัดไปอยากเดินผ่านภูเขาตก Reichenbach มีชื่อเสียง ตัดสินใจว่า ฉันจะบอกเขาว่า สิ่งที่ผมรู้เกี่ยวกับเขาเมื่อเราเป็นคนเดียวในภูเขา โคเคนถูกแล้ว ไม่ว่าฉันจะอยู่ หรือตาย สิ้นสุดต้องมาวันที่เราไม่เริ่มเราเดินตก Reichenbach จนถึงช่วงบ่าย โฮลมส์ปฏิเสธที่จะออกไปก่อนอาหารกลางวัน ผมกลัว ผมไม่มีโคเคนเพิ่มเติม และเร็ว ๆ นี้ ฉันจะเหนื่อยเกินไป ในที่สุดเราซ้ายโรงแรม และเริ่มที่จะเดินตามเส้นทางภูเขา โฮล์มส์ได้พูดคุยอย่างมีความสุขกับเราไป เขาพบภูเขาสวยงามมากเมื่อตำแหน่งทางเล็กน้อย ฉันพบว่า ฉันมีซ้ายดูที่โรงแรม จะได้เป็นพ่อของฉัน และอยากรู้ว่า มันปลอดภัย ฉันบอกโฮล์มส์ที่ฉันจะกลับโรงแรม ค้นหานาฬิกา และเห็นเขาในภายหลังที่น้ำตก ฉันหวังว่าที่ผมทำสิ่งถูกต้อง และ ที่เขาจะหายไปไม่เมื่อในที่สุด ถึงน้ำตก ฉันไม่เห็นเขา และคิดว่า ช่วงที่ เขาหนีไปฉัน แล้ว ผมสามารถเห็นเส้นทางแคบ ๆ ที่ตัดเข้าด้านขวาหินข้างน้ำตกเอง โฮล์มส์กำลังยืนอยู่บนเส้นทาง ชมความล้มเหลวน้ำลงบนหิน มีส่วนไหนเลยที่เขาสามารถเรียกใช้การ มันอาจไม่ง่ายสำหรับฉันฉันย้ายไปยังเขา ก็เขาเปิด และได้พบกับตาของเราเขาดูเป็นเย็น untroubled วิธีฉันหวังหลอกคนนี้ หัวใจล้มเหลวฉัน และฉันเกือบตก เขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยฉัน แต่ฉันดึงปืนของฉัน'กลับ' ฉันตะโกน 'อีกขั้นและจะยิง' เขายิ้ม ' ดี แพทย์ เข้าใจกัน 'จับมือของฉัน และฉันเกือบจะทิ้งปืน 'เป็นมากกว่า โฮล์มส์ ว่า ' แล้วบ้านว่างเปล่า ฉันรู้ทุกอย่าง 'เขาหัวเราะ ' เพื่อนรัก ไม่มีใครรู้ทุกอย่าง!'ฉันดูเหมือนจะได้ยินเสียงที่มากับฉันจากน้ำ และฉันสามารถตอนนี้ดู Holmeses หนึ่งสองบนเส้นทางและหนึ่งยืนอยู่ในอากาศ' ฉันพบขวด โฮล์มส์ และเอกสาร ฉันรู้ว่า คุณฆ่าพวกเขา.'' ฉันจะฆ่าพวกเขา ซึ่ง ขวดหรือกระดาษ?'ไม่มีอะไรเหมือนจริง ได้รับหนัก และยากสำหรับผมที่จะพูด โฮล์มส์ดูฉัน รอยยิ้ม' ฉันรู้ว่า คุณไม่ได้ โฮล์มส์ ฉันตะโกน ' J ดูคุณตัดมารีย์ Kelly เป็นชิ้น คุณฆ่าพวกเขา ให้ฉันได้ยินคุณพูดว่า คุณไม่ได้!''มันต้องพูดคืออะไร' 'บอกว่า คุณฆ่าพวกเขา' 'พวกเขาฆ่าคุณ''ผมจะยิงคุณ โฮล์มส์' ฉันกรีดร้อง 'ก่อนตาย บอกฉันว่า คุณเข้าใจสิ่งที่คุณได้''คุณกำลังบ้า คุณหมอ เขากล่าวว่า ' และคุณกำลังพูดคุยขยะไป ยิง!'ผมยิงเขา ผมถ่ายอีก แต่ยังคง ยืนมี ในที่สุด ฉันตกไปพื้นดิน ฉันไม่สามารถย้าย ดูเหมือนเป็นเวลานานก่อนที่ฉันสามารถพูด 'ทำไมคุณตาย 'ผมจ้องไปขึ้นที่เขาขณะที่เขายืนอยู่ข้างฉัน สงบสูดดม snuff จาก snuffbox ของเขา'ฉันเอากระสุนจากปืนของคุณ และใส่ในช่องว่าง เขากล่าวว่า conversationally ' บอกฉัน ในมุมไบ เมื่อคุณไม่ได้ฆ่า Watson คุณจะฉลาดมาก คุณมีลักษณะเกือบเหมือนเขา แต่ฉันรู้ว่าคุณเป็นใคร เมื่อผมเห็นคุณฉีดโคเคนวัน ฉันรู้แล้วว่าที่คุณได้ไม่เพื่อนรัก Dr Watson จะไม่เคย ไม่เคยเสพยาเสพติด มีโคเคนของคุณ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เรากระโดดลงมาจากรถไฟที่กำลังแล่นวิ่งข้ามทุ่งจับรถไฟอีกขบวนและที่สุดท้ายที่เอาเรือคืนจากนิวฮาเวน เป็นเวลาห้าวันที่เราเดินทางผ่านฝรั่งเศสและเยอรมนีในทางที่ป่าและบ้าเดียวกัน โฮล์มส์จะไม่บอกว่าที่เรากำลังจะไป ผมไม่เคยเอาสายตาจากเขาในช่วงวันนั้น แต่ช่วงเวลาที่เหมาะสมที่จะพูดคุยกับเขาไม่เคยมา โฮล์มส์ดูเหมือนแข็งแกร่งกว่าที่เคยในขณะที่ผมได้รับปรับตัวลดลงทุกวัน เพียงโคเคนทำให้มันเป็นไปได้สำหรับผมที่จะตื่นนอน.
สุดท้ายนั่งอยู่หนึ่งคืนในโรงแรมในประเทศสวิสเซอร์แลนด์, ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถไปอีกนานเท่าใด ผมเคยบอกว่าโฮล์มส์ในวันถัดไปผมอยากที่จะเดินข้ามภูเขาที่มีชื่อเสียงน้ำตก ผมตัดสินใจว่าผมจะบอกเขาว่าสิ่งที่ผมรู้เกี่ยวกับเขาเมื่อเราเป็นคนเดียวในภูเขา โคเคนเกือบเสร็จแล้ว ไม่ว่าฉันอาศัยอยู่หรือตายท้ายที่สุดต้องมาในวันนั้น.
เราไม่ได้เริ่มต้นการเดินเท้าของเราไปยังน้ำตกจนถึงช่วงบ่าย โฮล์มส์ปฏิเสธที่จะออกไปข้างนอกก่อนอาหารกลางวัน ผมก็กลัว ผมไม่มีโคเคนมากขึ้นและเร็ว ๆ นี้ผมจะเหนื่อยเกินไปที่จะไป ในที่สุดเราออกจากโรงแรมและเริ่มที่จะเดินตามเส้นทางภูเขา โฮล์มส์ได้พูดคุยกันอย่างมีความสุขขณะที่เราเดิน เขาพบว่าภูเขาที่สวยงามมาก.
เมื่อเราได้หายไปทางเล็ก ๆ น้อย ๆ ฉันพบว่าฉันได้ทิ้งนาฬิกาของฉันที่โรงแรม มันเคยเป็นของพ่อของฉันและฉันอยากจะรู้ว่ามันมีความปลอดภัย โฮล์มส์ผมบอกว่าผมจะกลับไปที่โรงแรมที่หาดูและเห็นเขาต่อมาที่ฟอลส์ ฉันหวังว่าฉันกำลังทำสิ่งที่ถูกต้องและไม่ว่าเขาจะหายไป.
เมื่อที่สุดท้ายที่ฉันไปถึงน้ำตกผมไม่เห็นเขาและคิดว่าสำหรับช่วงเวลาที่ว่าเขาได้หลบหนีฉัน จากนั้นผมเห็นเส้นทางที่แคบซึ่งถูกตัดเข้าไปในหินด้านขวาเหนือน้ำตกตัวเอง โฮล์มส์กำลังยืนอยู่บนเส้นทางที่เฝ้าดูความผิดพลาดของน้ำลงบนโขดหิน มีที่ไหนเลยที่เขาจะวิ่งไป มันไม่อาจจะง่ายสำหรับผม.
ผมย้ายไปหาเขา ทันใดนั้นเขาก็หันหลังและดวงตาของเราได้พบกับ.
รูปลักษณ์ของเขาเป็นเย็นไม่ถูกรบกวน วิธีการที่ฉันได้หวังว่าจะขู่คนนี้? หัวใจของฉันล้มเหลวฉันและฉันเกือบจะลดลง เขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยให้ผม แต่ผมดึงออกมาจากปืนของฉัน.
'กลับมาแล้ว!' ฉันตะโกน. 'อีกขั้นตอนและฉันจะยิง!' เขายิ้ม. 'ดีมากแพทย์ ฉันเข้าใจ. '
มือของฉันสั่นสะเทือนและฉันเกือบจะลดลงปืน 'มันมากกว่าโฮล์มส์' ฉันกล่าวว่า 'ผมเคยไปบ้านที่ว่างเปล่า ฉันรู้ว่าทุกอย่าง. '
เขาหัวเราะ 'เพื่อนรัก! ไม่มีใครรู้ว่าทุกอย่าง! '
ฉันดูเหมือนจะได้ยินเสียงมาให้ฉันจากน้ำและตอนนี้ฉันจะได้เห็นสองหนึ่ง Holmeses- บนเส้นทางและหนึ่งยืนอยู่บนอากาศ.
' ฉันได้พบไหโฮล์มส์และเอกสาร ฉันรู้ว่าคุณฆ่าพวกเขา. '
' ฉันฆ่าพวกเขา? ที่? ขวดหรือเอกสาร? '
ไม่มีอะไรลำบากจริง มันก็เริ่มหนักและยากสำหรับผมที่จะพูด โฮล์มส์ดูฉันยิ้ม.
'ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้โฮล์มส์' ฉันตะโกน 'J ดูคุณตัดแมรี่เคลลี่เป็นชิ้น ๆ คุณฆ่าพวกเขา! ให้ฉันได้ยินคุณพูดว่าคุณได้! '
' สิ่งที่คุณต้องการให้ฉันไปพูด? ' 'สมมติว่าคุณฆ่าพวกเขา!' 'คุณฆ่าพวกเขา.'
'ฉันจะยิงคุณโฮล์มส์' ฉันกรีดร้อง. ก่อนที่ท่านจะตายบอกฉันว่าคุณเข้าใจสิ่งที่คุณได้ทำ! '
' คุณบ้าหมอ "เขากล่าวว่า 'และคุณกำลังพูดถึงขยะ.
ไปยิงฉัน!'
ผมยิงเขา ผมยิงอีกครั้งและอีกครั้ง แต่เขายังคงยืนอยู่ที่นั่น สุดท้ายผมล้มลงกับพื้น ฉันไม่สามารถย้าย มันดูเหมือนเป็นเวลานานก่อนที่ฉันจะพูดว่า "ทำไมคุณไม่ตาย? '
ผมจ้องขึ้นที่เขาเป็นเขายืนอยู่เหนือเราใจเย็นสูดดมกลิ่นจาก snuffbox ของเขา.
' ผมเอากระสุนจากปืนของคุณและวางในช่องว่าง 'เขากล่าวว่า conversationally 'บอกฉันอริอาร์ตี้, เมื่อไหร่ที่คุณฆ่าวัตสัน? คุณฉลาดมาก. คุณดูเกือบจะเหมือนเขา แต่ฉันรู้ว่าคุณเป็นใคร ตอนที่ผมเห็นคุณฉีดโคเคนสามครั้งต่อวันผมรู้แล้วว่าคุณไม่ได้เพื่อนรักของฉัน Dr Watson จะไม่เคยไม่เคยใช้ยาเสพติด โคเคนของคุณคือ