Hikosaka and colleagues (2002) obse

Hikosaka and colleagues (2002) observed that sequence order was acquired faster than the performance component, suggesting that sequence learning is a serial process.

Others have proposed that the two components are learned concurrently, but the effectorspecific
performance component takes longer to develop (Nakahara et al., 1998; Bapi et al., 2000).
Once subjects acquire explicit knowledge of a sequence, they shift from a reaction time mode to an anticipatory mode with a simultaneous increase in movement accuracy (Ghilardi et al., 2003, 2008, 2009).
This increase in accuracy is
likely due to prolongation of movement time and a more
complete specification of movement parameters
(Hening et al., 1988; Ghez et al., 1997). The relationship
between learning how to better concatenate discrete
movements into a sequence and learning to make more
skilled continuous single movements is unclear, but the boundary is likely to be blurred. For example, for prehension
one has to start with a proximal-muscle driven reach
and end with a distal-muscle controlled grasp, in essence
a sequence. More fundamentally, even single movements
to a single target require sequences of activation
in agonist and antagonist muscles. Thus the learning
principles obtained from laboratory-based sequence
tasks may generalize to movements and tasks that are
not overtly sequential.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Hikosaka และเพื่อนร่วมงาน (2002) ตั้งข้อสังเกตว่าการสั่งซื้อลำดับที่ได้มาเร็วกว่าองค์ประกอบประสิทธิภาพการทำงานที่บอกว่าการเรียนรู้ลำดับเป็นกระบวนการอนุกรม.

คนอื่น ๆ ได้เสนอว่าทั้งสองส่วนจะเรียนรู้ไปพร้อม ๆ กัน แต่ effectorspecific
องค์ประกอบประสิทธิภาพการทำงานที่ใช้เวลานานในการพัฒนา (Nakahara et อัล 1998;... Bapi, et al, 2000)
. เมื่ออาสาสมัครได้รับความรู้อย่างชัดเจนของลำดับที่พวกเขาเปลี่ยนจากโหมดเวลาปฏิกิริยาไปยังโหมดที่มุ่งหวังกับการเพิ่มขึ้นพร้อมกันในความถูกต้องเคลื่อนไหว (Ghilardi et al, 2003, 2008 . 2009)
เพิ่มขึ้นในความถูกต้องนี่คือ
น่าจะเกิดจากการยืดเวลาการเคลื่อนไหวและอื่น ๆ
คุณสมบัติที่สมบูรณ์ของพารามิเตอร์การเคลื่อนไหว
(Hening et al, 1988;.. Ghez, et al, 1997) ความสัมพันธ์
ระหว่างการเรียนรู้วิธีการที่ดีต่อเนื่องเชื่อม
การเคลื่อนไหวเป็นลำดับและการเรียนรู้ให้มากขึ้น
ที่มีทักษะการเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่องเดียวก็ไม่มีความชัดเจน แต่ขอบเขตมีแนวโน้มที่จะเบลอ ตัวอย่างเช่นสำหรับ prehension
หนึ่งจะต้องเริ่มต้นด้วยการเข้าถึงใกล้ชิดกล้ามเนื้อขับเคลื่อน
และจบด้วยความเข้าใจที่ควบคุมปลายกล้ามเนื้อในสาระสำคัญ
ตามลำดับ เพิ่มเติมพื้นฐานแม้การเคลื่อนไหวเดียว
เพื่อเป้าหมายเดียวต้องมีลำดับของการเปิดใช้งาน
ในตัวเอกและศัตรูกล้ามเนื้อ ดังนั้นการเรียนรู้
หลักการที่ได้รับจากลำดับการตรวจทางห้องปฏิบัติการที่ใช้
งานอาจจะพูดคุยกับการเคลื่อนไหวและงานที่
ไม่เปิดเผยลำดับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

hikosaka และเพื่อนร่วมงาน ( 2002 ) พบว่าลำดับลำดับได้เร็วกว่าส่วนประสิทธิภาพ แนะนำว่า ลำดับการเรียนรู้เป็นกระบวนการต่อเนื่องคนอื่น ๆมีการเสนอว่า ทั้งสองส่วนจะเรียนควบคู่กันไป แต่ effectorspecificส่วนการแสดงใช้เวลานานเพื่อพัฒนา ( Nakahara et al . , 1998 ; bapi et al . , 2000 )เมื่อคนได้รับความรู้ที่ชัดเจนในลำดับที่พวกเขาเปลี่ยนจากปฏิกิริยาเวลาโหมดโหมดข้างประตูกับเพิ่มความแม่นยำในการเคลื่อนไหวพร้อมกัน ( ghilardi et al . , 2003 , 2008 , 2009 )เพิ่มความแม่นยำในนี้คือน่าจะเกิดจากการยืดของเวลาและการเคลื่อนไหวมากขึ้นกรอกรายละเอียดของพารามิเตอร์การเคลื่อนไหว( เ นิ่ง et al . , 1988 ; ghez et al . , 1997 ) ความสัมพันธ์ระหว่างเรียนดีกว่า concatenate โดยสิ้นเชิงความเคลื่อนไหวในลำดับและเรียนรู้ให้มากขึ้นทักษะการเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่องเดี่ยวไม่ชัดเจน แต่ขอบเขตก็น่าจะเบลอ ตัวอย่างเช่น prehensionหนึ่งจะต้องเริ่มต้นกับการทำงานขับเคลื่อนถึงกล้ามเนื้อและจบด้วยปลายของกล้ามเนื้อควบคุมเข้าใจในสาระลําดับ พื้นฐานเพิ่มเติม แม้การเคลื่อนไหวของเดี่ยวเพื่อเป้าหมายเดียวต้องมีลำดับของการกระตุ้นในกล้ามเนื้อลายและกล้ามปฏิปักษ์ ดังนั้น การเรียนรู้หลักการที่ได้จากห้องปฏิบัติการ ตามลำดับงานอาจอนุมานการเคลื่อนไหวและงานที่เป็นไม่เปิดเผยลำดับ .