reading a story and then presenting

reading a story and then presenting that story
without memorizing the dialogue was impossible
or nearly so.
Dramatic activities have been clearly
embedded in Thai schools, including their use in
English classes, but these practices did not include
improvised language activities. Regularly
the schools hosted English contests where students
presented plays; however, the dialogue was
written out, and the student dutifully memorized
and repeated their lines without necessarily having
any idea of the meaning of the words. Consequently,
the creative dramatics approach was not
effective; teachers and students did not have the
knowledge, skills, and confidence to perform.
Their belief that only one correct
response was possible limited their
abilities to participate in extemporaneous
situations.
Word poems proved to be the
most successful teaching strategy.
Teachers and students selected eommon
English words and drew a picture
of the object by writing the word
over and over in the shape of the object,
reminiscent of concrete poetry
of the 70s. These activities often began
with the Name Game: teachers
wrote their names in large capital
letters and incorporated drawings of
their favorite foods and hobbies into
the letters. Then the teachers wrote
sentences about their favorite activities
and foods using a repetitive pattern,
and then introduced themselves by reading
the sentences.
The Name Game worked because all
levels of teachers or students could participate,
using more or less sophisticated drawings to explain
their lives, and the pattern for writing was
simple.
Similarly, the repetition of using one word
or perhaps two or three words in a word picture
provided practice in writing and spelling without
the appearance of a drill. The pressure for perfection
was mitigated by the use of art work, which
required less conformity. All ages and all levels
of ability could participate once they had seen an
example and grasped the eoneept. At least, then,
one of the planned strategies fit the existing edu-

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อ่านเรื่องราวและนำเสนอเรื่องราวที่แล้วโดยไม่ต้องจดจำ บทสนทนาเป็นไปไม่ได้หรือเกือบดังนั้นกิจกรรมละครดำเนินได้อย่างชัดเจนฝังตัวอยู่ในประเทศไทย รวมทั้งการใช้ในเรียนภาษาอังกฤษ แต่เหล่านี้ปฏิบัติไม่มีกิจกรรมภาษาถูกยิง เป็นประจำโรงเรียนจัดแข่งขันภาษาอังกฤษที่นักเรียนนำเสนอบทละคร อย่างไรก็ตาม มีกล่องโต้ตอบเขียนออก และ dutifully ภาพนักเรียนและบรรทัดซ้ำซ้อน โดยไม่จำเป็นต้องมีความคิดความหมายของคำ ดังนั้นวิธีสร้างสรรค์ dramatics ไม่มีประสิทธิภาพ ครูและนักเรียนไม่มีการความรู้ ทักษะ และความเชื่อมั่นทำความเชื่อของพวกเขาที่เดียวเท่านั้นที่ถูกต้องผลตอบรับได้จำกัดของพวกเขาความสามารถในการมีส่วนร่วมใน extemporaneousสถานการณ์บทกวีที่พิสูจน์แล้วว่าเป็นคำกลยุทธ์การสอนประสบความสำเร็จมากที่สุดครูและนักเรียนที่เลือก eommonคำภาษาอังกฤษ และวาดภาพของวัตถุโดยการเขียนคำซาก ๆ ในรูปร่างของวัตถุของคอนกรีตบทกวีของ 70s กิจกรรมเหล่านี้มักจะเริ่มกับชื่อเกม: ครูเขียนชื่อของพวกเขาในเมืองหลวงขนาดใหญ่ตัวอักษรและภาพวาดรูปอาหารโปรดของพวกเขาและงานอดิเรกเป็นตัวอักษร จากนั้น ครูเขียนประโยคเกี่ยวกับกิจกรรมของพวกเขาและอาหารที่ใช้แบบซ้ำและแนะนำตัวเอง โดยการอ่านประโยคชื่อเกมทำงานได้เนื่องจากทั้งหมดระดับของครูหรือนักเรียนสามารถมีส่วนร่วมใช้น้อยทันสมัยภาพวาดอธิบายชีวิตของพวกเขา และรูปแบบการเขียนง่าย ๆในทำนองเดียวกัน ทำซ้ำการใช้คำหนึ่งหรืออาจจะสองหรือสามคำคำรูปภาพฝึกให้เขียน และสะกดคำโดยไม่ต้องลักษณะที่ปรากฏของการเจาะ ความดันความสมบูรณ์ถูกบรรเทา ด้วยการใช้ของงานศิลปะ ที่ต้องให้สอดคล้องน้อย ทุกเพศทุกวัยและทุกระดับความสามารถสามารถร่วมเมื่อพวกเขาได้เห็นการตัวอย่าง และ grasped eoneept น้อย แล้วพอดีอยู่ edu - กลยุทธ์แผนอย่างใดอย่างหนึ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อ่านเรื่องราวแล้วนำเสนอเรื่องราวที่
โดยไม่ต้องท่องจำการเจรจาเป็นไปไม่ได้
หรือเกือบดังนั้น.
กิจกรรมการแสดงละครได้รับอย่างชัดเจน
ที่ฝังอยู่ในโรงเรียนไทยรวมถึงการใช้ของพวกเขาใน
การเรียนภาษาอังกฤษ แต่การปฏิบัติเหล่านี้ไม่ได้รวม
กิจกรรมภาษาชั่วคราว ประจำ
โรงเรียนเป็นเจ้าภาพการแข่งขันภาษาอังกฤษที่นักเรียน
ได้นำเสนอบทละคร; แต่การเจรจาที่ถูก
เขียนออกมาและนักเรียนท่องจำตามหน้าที่
และทำซ้ำเส้นของพวกเขาโดยไม่จำเป็นต้องมี
ความคิดของความหมายของคำใด ๆ ดังนั้น
วิธีการที่สร้างสรรค์ละครไม่ได้
มีประสิทธิภาพ ครูและนักเรียนไม่ได้มี
ความรู้ทักษะและความเชื่อมั่นที่จะดำเนินการ.
ความเชื่อของพวกเขาว่ามีเพียงหนึ่งที่ถูกต้อง
ตอบสนองเป็นไปได้ที่ จำกัด ของพวกเขา
มีความสามารถที่จะเข้าร่วมในการซ้อม
สถานการณ์.
บทกวีของ Word พิสูจน์แล้วว่าเป็น
กลยุทธ์การเรียนการสอนที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด.
ครูและนักเรียนเลือก eommon
คำในภาษาอังกฤษและดึงภาพ
ของวัตถุโดยการเขียนคำ
ซ้ำไปซ้ำมาในรูปทรงของวัตถุ
ที่ชวนให้นึกถึงบทกวีที่เป็นรูปธรรม
ของ 70s กิจกรรมเหล่านี้มักจะเริ่มต้น
ด้วยชื่อเกมส์: ครู
เขียนชื่อของพวกเขาในเมืองหลวงที่มีขนาดใหญ่
ตัวอักษรและรวมภาพวาดของ
อาหารที่ชื่นชอบของพวกเขาและงานอดิเรกเป็น
ตัวอักษร จากนั้นครูเขียน
ประโยคเกี่ยวกับกิจกรรมโปรดของพวกเขา
และอาหารโดยใช้รูปแบบซ้ำ
แล้วแนะนำตัวเองโดยการอ่าน
ประโยค.
ชื่อเกมทำงานเพราะทุก
ระดับของครูหรือนักเรียนสามารถเข้าร่วม
โดยใช้ภาพวาดที่ซับซ้อนมากขึ้นหรือน้อยกว่าที่จะอธิบายถึง
ชีวิตของพวกเขา และรูปแบบการเขียนเป็น
ง่าย.
ในทำนองเดียวกันการทำซ้ำของการใช้คำเดียว
หรืออาจจะสองหรือสามคำในภาพคำ
ให้การปฏิบัติในการเขียนและการสะกดคำโดยไม่ต้อง
ปรากฏตัวของสว่าน ความดันเพื่อความสมบูรณ์แบบ
ได้รับการลดลงโดยใช้งานศิลปะซึ่ง
จำเป็นต้องมีความสอดคล้องน้อย ทุกเพศทุกวัยและทุกระดับ
ความสามารถสามารถมีส่วนร่วมเมื่อพวกเขาได้เห็น
ตัวอย่างและคว้า eoneept อย่างน้อยแล้ว
หนึ่งในกลยุทธ์การวางแผนพอดี edu- ที่มีอยู่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อ่านเรื่องราวแล้ว การนำเสนอเรื่องราวที่เป็นไปไม่ได้โดยไม่ต้องจำบทสนทนา

หรือเกือบ ๆ .

กิจกรรมการละครได้ชัดเจนอยู่ในโรงเรียนไทย รวมทั้งใช้ใน
เรียนภาษาอังกฤษ แต่วิธีการเหล่านี้ไม่ได้รวมถึง
กลอนสดกิจกรรมภาษา โรงเรียนเจ้าภาพการแข่งขันเป็นประจำ

เล่นภาษาอังกฤษที่นักเรียนเสนอ อย่างไรก็ตาม การ
เขียนออกมาและนักเรียนตามหน้าที่จำ
ซ้ำเส้น โดยไม่จําเป็นต้อง
ความคิดใด ๆของความหมายของคำ ดังนั้นวิธีการที่สร้างสรรค์ ไม่ใช่การแสดงละคร

อย่างมีประสิทธิภาพ ครูและนักเรียนไม่มี
ความรู้ ทักษะ และความมั่นใจที่จะดำเนินการ .
ความเชื่อของพวกเขาที่ถูกต้องคำตอบเดียว

เป็นไปได้ จำกัด ของพวกเขาความสามารถในการมีส่วนร่วมในซึ่งไม่ได้ตระเตรียมมาก่อน
สถานการณ์
บทกวีคำที่พิสูจน์แล้วว่าเป็นกลยุทธ์ที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดในการสอน
.
ครูและนักเรียน eommon
ภาษาอังกฤษคำและวาดรูป
ของวัตถุ โดยเขียนคำว่า
ซ้ำแล้วซ้ำอีกในรูปร่างของวัตถุ ให้นึกถึง

กวีนิพนธ์รูปธรรมของ 70s กิจกรรมเหล่านี้มักจะเริ่มต้น
ด้วย ชื่อเกม : ครู
เขียนชื่อของพวกเขาในตัวอักษรทุน

รวมภาพวาดขนาดใหญ่ และที่ชื่นชอบของพวกเขาอาหารและงานอดิเรกใน
ตัวอักษร จากนั้นครูเขียนประโยคเกี่ยวกับกิจกรรมของพวกเขาที่ชื่นชอบ

และอาหารโดยใช้รูปแบบซ้ำซาก แล้วแนะนำตัวเอง


อ่านประโยค ชื่อในเกม ทำงาน เพราะระดับของครูหรือนักเรียนทุกคน

สามารถเข้าร่วมใช้ที่มีความซับซ้อนมากขึ้นหรือน้อยวาดอธิบาย
ชีวิตของพวกเขาและรูปแบบการเขียน
ง่ายๆ
เช่นเดียวกัน การใช้คำหนึ่งหรืออาจจะสองหรือสามคำ

ในรูปคำ ให้ปฏิบัติในการเขียนและการสะกดคำโดย
ลักษณะของดอกสว่าน ความดันเพื่อความสมบูรณ์แบบ
ถูกลดลงโดยการใช้ผลงานศิลปะ ซึ่งน้อยกว่า
ต้องสอดคล้องกัน ทุกเพศ ทุกวัย ทุกระดับ
ความสามารถสามารถเข้าร่วมเมื่อพวกเขาได้เห็น
ตัวอย่างและคว้า eoneept . อย่างน้อยก็
หนึ่งในแผนกลยุทธ์ให้พอดีกับของที่มีอยู่