There was a time, not long ago, whe

There was a time, not long ago, when most people thought that blind people could never learn to read. People thought that the only way to read was to look at words with your eyes.

A young French boy named Louis Braille thought otherwise. Blind from the age of three, young Louis desperately wanted to read. He realized the vast world of thought and ideas that was locked out to him because of his disability. And he was determined to find the key to this door for himself, and for all other blind persons.

This story begins in the early part of the nineteenth century. Louis Braille was born in 1809, in a small village near Paris. His father made harnesses and other leather goods to sell to the other villagers. Louis' father often used sharp tools to cut and punch holes in the leather.

One of the tools he used to makes holes was a sharp awl. An awl is a tool that looks like a short pointed stick, with a round, wooden handle. While playing with one of his father's awls, Louis' hand slipped and he accidentally poked one of his eyes. At first the injury didn't seem serious, but then the wound became infected. A few days later young Louis lost sight in both his eyes. The first few days after becoming blind were very hard.

But as the days went by Louis learned to adapt and learned to lead an otherwise normal life. He went to school with all his friends and did well at his studies. He was both intelligent and creative. He wasn't going to let his disability slow him down one bit.

As he grew older, he realized that the small school he attended did not have the money and resources he needed. He heard of a school in Paris that was especially for blind students. Louis didn't have to think twice about going. He packed his bags and went off to find himself a solid education.

When he arrived at the special school for the blind, he asked his teacher if the school had books for blind persons to read. Louis found that the school did have books for the blind to read.

These books had large letters that were raised up off the page. Since the letters were so big, the books themselves were large and bulky. More importantly, the books were expensive to buy. The school had exactly fourteen of them.

Louis set about reading all fourteen books in the school library. He could feel each letter, but it took him a long time to read a sentence. It took a few seconds to reach each word and by the time he reached the end of a sentence, he almost forgot what the beginning of the sentence was about. Louis knew there must be a better way.

There must be a way for a blind person to quickly feel the words on a page. There must be a way for a blind person to read as quickly and as easily as a sighted person.

That day he set himself the goal of thinking up a system for blind people to read. He would try to think of some alphabet code to make his 'finger reading' as quick and easy as sighted reading.

Now Louis was a tremendously creative person. He learned to play the cello and organ at a young age. He was so talented an organist that he played at churches all over Paris.

Music was really his first love. It also happened to be a steady source of income. Louis had great confidence in his own creative abilities.

He knew that he was as intelligent and creative as any other person his own age. And his musical talent showed how much he could accomplish when given a chance.

One day chance walked in the door. Somebody at the school heard about an alphabet code that was being used by the French army. This code was used to deliver messages at night from officers to soldiers. The messages could not be written on paper because the soldier would have to strike a match to read it.

The light from the match would give the enemy a target at which to shoot. The alphabet code was made up of small dots and dashes. These symbols were raised up off the paper so that soldiers could read them by running their fingers over them. Once the soldiers understood the code, everything worked fine.

Louis got hold of some of this code and tried it out. It was much better than reading the gigantic books with gigantic raised letters.

But the army code was still slow and cumbersome. The dashes took up a lot of space on a page. Each page could only hold one or two sentences. Louis knew that he could improve this alphabet in some way.

On his next vacation home, he would spend all his time working on finding a way to make this improvement. When he arrived home for school vacation, he was greeted warmly by his parents.

His mother and father always encouraged him on his music and other school projects. Louis sat down to think about how he could improve the system of dots and dashes. He liked the idea of the raised dots, but could do without the raised dashes.

As he sat there in his father's leather shop, he picked up one of his father's blunt awls. The idea came to him in a flash. The very tool which had caused him to go blind could be used to make a raised dot alphabet that would enable him to read.

The next few days he spent working on an alphabet made up entirely of six dots. The position of the different dots would represent the different letters of the alphabet.

Louis used the blunt awl to punch out a sentence. He read it quickly from left to right. Everything made sense. It worked...

(Louis Braille's invention continues to inspire new and innovative products that help build a world that is more inclusive for people with disabilities, such as ADA ramps, also known as "braille for the feet.")

Phil Shapiro
Copyright 1995
All Rights Reserved

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีเวลา ไม่นาน เมื่อคนส่วนใหญ่คิดว่า คนตาบอดสามารถเรียนรู้ไม่เคยอ่าน คนคิดว่า วิธีเดียวที่จะอ่านได้ดูกับตาคำฝรั่งเศสชายหนุ่มที่ชื่อหลุยส์เบรลล์คิดเป็นอย่างอื่น ตาบอดจากอายุสาม หนุ่มหลุยส์หมดอยากอ่าน เขารับรู้โลกของความคิดและความคิดมากมายที่ถูกล็อกออกไปเนื่องจากความพิการของเขา และเขากำหนดเพื่อค้นหากุญแจสู่ประตูนี้ และคนอื่น ๆ คนตาบอดเรื่องนี้เริ่มต้นในส่วนต้นของศตวรรษ หลุยส์เบรลล์เกิดใน 1809 ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ใกล้ปารีส พ่อทำ harnesses และหนังอื่น ๆ เพื่อขายให้กับชาวบ้านอื่น ๆ คุณพ่อหลุยส์มักใช้เครื่องมือคมตัด และเจาะหลุมในหนังหนึ่งในเครื่องมือที่เขาใช้ในการทำให้หลุม awl คมได้ Awl การเป็นเครื่องมือที่มีลักษณะเหมือนไม้ชี้สั้น มีรอบ มือจับไม้ ในขณะที่เล่นกับบิดา awls หลุยส์มือเล็ดรอด และเขา poked บังเอิญตาอย่างใดอย่างหนึ่ง ครั้งแรกบาดเจ็บที่ไม่ได้ดูเหมือนร้ายแรง แต่แล้ว กลายเป็นการติดเชื้อแผล ไม่กี่วันหลังหนุ่มหลุยส์แพ้สายตาในตาทั้งสองข้างของเขา สองสามวันแรกหลังจากกลายเป็นตาบอดได้ยากมากแต่วันไปโดย หลุยส์เรียนรู้วิธีการปรับเปลี่ยน และเรียนรู้การมีชีวิตอย่างปกติ เขาไปโรงเรียนกับเพื่อนของเขา และไม่ดีที่เขาศึกษา เขาเป็นอัจฉริยะ และความคิดสร้างสรรค์ เขาไม่ได้จะให้เขาพิการเขาช้าหนึ่งบิตที่เขาเติบโตเก่า เขารู้ว่า เขาเข้าร่วมโรงเรียนขนาดเล็กไม่มีเงินและทรัพยากรที่เขาต้องการ เขาได้ยินโรงเรียนในปารีสที่ถูกโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับนักเรียนตาบอด หลุยส์ไม่มีสองคิดไป เขาบรรจุถุงของเขา และออกไปหาตัวเองศึกษาแข็งเมื่อเขามาถึงโรงเรียนพิเศษสำหรับคนตาบอด เขาถามครูถ้า โรงเรียนมีหนังสือสำหรับคนตาบอดอ่าน หลุยส์ได้พบว่า โรงเรียนได้มีหนังสือสำหรับคนตาบอดอ่านหนังสือเหล่านี้มีตัวอักษรขนาดใหญ่ที่ถูกยกขึ้นปิดหน้า เนื่องจากตัวอักษรได้เลย หนังสือเองมีขนาดใหญ่ และขนาดใหญ่ หนังสือสำคัญ มีราคาแพงจะซื้อ โรงเรียนมีตรง 14 ของพวกเขาหลุยส์ที่ตั้งเกี่ยวกับการอ่านหนังสือทั้งหมดสิบสี่ในห้องสมุดโรงเรียน เขาอาจรู้สึกว่าแต่ละตัวอักษร แต่เขาใช้เวลานานในการอ่านประโยค ใช้เวลากี่วินาทีในการเข้าถึงแต่ละคำ และตามเวลาเขามาถึงจุดสิ้นสุดของประโยค เขาเกือบลืมจุดเริ่มต้นของประโยคที่ไม่เกี่ยวกับ หลุยส์รู้ว่า ต้องมีวิธีที่ดีกว่าต้องมีทางสำหรับคนตาบอดสัมผัสคำบนหน้าได้อย่างรวดเร็ว ต้องมีทางสำหรับคนตาบอดอ่านได้อย่างรวดเร็วและได้ อย่างง่ายดายเป็นคน sightedวันที่เขาได้ตัวเองเป้าหมายของการคิดที่จำเป็นสำหรับคนตาบอดอ่าน เขาจะพยายามคิดว่า บางรหัสอักษรให้เขา 'นิ้วอ่าน' เป็น ง่ายเป็นอ่าน sightedNow Louis was a tremendously creative person. He learned to play the cello and organ at a young age. He was so talented an organist that he played at churches all over Paris.Music was really his first love. It also happened to be a steady source of income. Louis had great confidence in his own creative abilities.He knew that he was as intelligent and creative as any other person his own age. And his musical talent showed how much he could accomplish when given a chance.One day chance walked in the door. Somebody at the school heard about an alphabet code that was being used by the French army. This code was used to deliver messages at night from officers to soldiers. The messages could not be written on paper because the soldier would have to strike a match to read it.The light from the match would give the enemy a target at which to shoot. The alphabet code was made up of small dots and dashes. These symbols were raised up off the paper so that soldiers could read them by running their fingers over them. Once the soldiers understood the code, everything worked fine.Louis got hold of some of this code and tried it out. It was much better than reading the gigantic books with gigantic raised letters.But the army code was still slow and cumbersome. The dashes took up a lot of space on a page. Each page could only hold one or two sentences. Louis knew that he could improve this alphabet in some way.On his next vacation home, he would spend all his time working on finding a way to make this improvement. When he arrived home for school vacation, he was greeted warmly by his parents.His mother and father always encouraged him on his music and other school projects. Louis sat down to think about how he could improve the system of dots and dashes. He liked the idea of the raised dots, but could do without the raised dashes.As he sat there in his father's leather shop, he picked up one of his father's blunt awls. The idea came to him in a flash. The very tool which had caused him to go blind could be used to make a raised dot alphabet that would enable him to read.The next few days he spent working on an alphabet made up entirely of six dots. The position of the different dots would represent the different letters of the alphabet.Louis used the blunt awl to punch out a sentence. He read it quickly from left to right. Everything made sense. It worked...(Louis Braille's invention continues to inspire new and innovative products that help build a world that is more inclusive for people with disabilities, such as ADA ramps, also known as "braille for the feet.")Phil ShapiroCopyright 1995All Rights Reserved

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีเวลาไม่นานที่ผ่านมาเมื่อคนส่วนใหญ่คิดว่าคนตาบอดไม่สามารถเรียนรู้ที่จะอ่าน คนคิดว่าวิธีเดียวที่จะอ่านก็จะมองไปที่คำพูดด้วยตาของคุณ. เด็กหนุ่มฝรั่งเศสชื่อหลุยส์เบรลล์คิดเป็นอย่างอื่น คนตาบอดตั้งแต่อายุสามหนุ่มหลุยส์อยากจะอ่าน เขาตระหนักว่าโลกที่กว้างใหญ่ของความคิดและความคิดที่ถูกขังอยู่ออกไปเขาเพราะความพิการของเขา และเขาก็ตัดสินใจที่จะหากุญแจไปที่ประตูนี้ให้กับตัวเองและคนอื่น ๆ ที่ตาบอด. เรื่องนี้จะเริ่มขึ้นในช่วงต้นของศตวรรษที่สิบเก้า หลุยส์เบรลล์เกิดใน 1809 ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ใกล้กรุงปารีส พ่อของเขาทำสายรัดและเครื่องหนังอื่น ๆ ที่จะขายให้กับชาวบ้านคนอื่น ๆ พ่อของหลุยส์ 'มักจะใช้เครื่องมือที่คมชัดในการตัดและหลุมเจาะในหนัง. หนึ่งในเครื่องมือที่เขาใช้ในการทำให้เป็นหลุมสว่านที่คมชัด สว่านเป็นเครื่องมือที่มีลักษณะเช่นไม้แหลมสั้น ๆ กับรอบด้ามไม้ ในขณะที่เล่นกับหนึ่งใน awls พ่อของเขามือของหลุยส์ลื่นเขาบังเอิญโผล่หนึ่งในสายตาของเขา ตอนแรกที่ได้รับบาดเจ็บไม่ได้ดูเหมือนร้ายแรง แต่แล้วกลายเป็นแผลติดเชื้อ ไม่กี่วันต่อมาหนุ่มหลุยส์หายไปจากสายตาทั้งในสายตาของเขา สองสามวันแรกหลังจากที่กลายเป็นคนตาบอดได้ยากมาก. แต่เป็นวันที่ไปโดยหลุยส์เรียนรู้ที่จะปรับตัวและเรียนรู้ที่จะนำไปสู่ชีวิตปกติอย่างอื่น เขาไปโรงเรียนกับเพื่อน ๆ ทุกคนของเขาและได้เป็นอย่างดีในการศึกษาของเขา เขาเป็นคนที่ทั้งฉลาดและความคิดสร้างสรรค์ เขาเป็นคนที่จะไม่ปล่อยให้ความพิการของเขาช้าเขาลงหนึ่งบิต. เมื่อเขาโตขึ้นเขาตระหนักว่าโรงเรียนขนาดเล็กที่เขาเข้าร่วมไม่ได้มีเงินและทรัพยากรที่เขาต้องการ เขาได้ยินเสียงของโรงเรียนในกรุงปารีสที่โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับนักเรียนตาบอด หลุยส์ไม่ได้มีการคิดอย่างรอบคอบเกี่ยวกับการไป เขาเก็บกระเป๋าของเขาและเดินออกไปพบว่าตัวเองการศึกษาที่มั่นคง. เมื่อเขามาถึงที่โรงเรียนพิเศษสำหรับคนตาบอดเขาถามครูของเขาถ้าโรงเรียนมีหนังสือสำหรับคนตาบอดที่จะอ่าน หลุยส์พบว่าโรงเรียนไม่ได้มีหนังสือสำหรับคนตาบอดที่จะอ่าน. หนังสือเหล่านี้มีตัวอักษรขนาดใหญ่ที่ได้รับการยกขึ้นปิดหน้า ตั้งแต่ตัวอักษรที่มีขนาดใหญ่เพื่อให้หนังสือที่ตัวเองมีขนาดใหญ่และขนาดใหญ่ ที่สำคัญหนังสือที่มีราคาแพงที่จะซื้อ โรงเรียนมีว่าสิบสี่ของพวกเขา. หลุยส์ตั้งค่าเกี่ยวกับการอ่านทั้งหมดสิบสี่หนังสือในห้องสมุดโรงเรียน เขาอาจจะรู้สึกว่าตัวอักษรแต่ละตัว แต่ก็เอาเขามาเป็นเวลานานในการอ่านประโยค มันต้องใช้เวลาไม่กี่วินาทีที่จะไปถึงแต่ละคำและตามเวลาที่เขามาถึงจุดสิ้นสุดของประโยคที่เขาเกือบจะลืมสิ่งที่จุดเริ่มต้นของประโยคเป็นเรื่องเกี่ยวกับ หลุยส์รู้ว่าจะต้องมีวิธีที่ดีกว่า. ต้องมีวิธีสำหรับคนตาบอดได้อย่างรวดเร็วรู้สึกคำในหน้า ต้องมีวิธีสำหรับคนตาบอดในการอ่านได้อย่างรวดเร็วและง่ายดายเช่นเดียวกับคนสายตา. วันนั้นเขาตั้งตัวเองเป้าหมายของการคิดค่าระบบสำหรับคนตาบอดที่จะอ่าน เขาจะพยายามที่จะคิดว่ารหัสตัวอักษรบางอย่างเพื่อให้ 'การอ่านลายนิ้วมือของเขาเป็นเรื่องง่ายและรวดเร็วในการอ่านสายตา. ตอนนี้หลุยส์เป็นคนที่มีความคิดสร้างสรรค์อย่างมาก เขาได้เรียนรู้การเล่นเชลโล่และอวัยวะในวัยหนุ่มสาว เขาเป็นคนที่มีความสามารถเพื่อให้ออแกนที่เขาเล่นที่คริสตจักรทั่วปารีส. เพลงเป็นจริงความรักครั้งแรกของเขา นอกจากนี้ยังเกิดขึ้นจะเป็นแหล่งที่มาของรายได้ที่มั่นคง หลุยส์มีความเชื่อมั่นที่ดีในความคิดสร้างสรรค์ของตัวเอง. เขารู้ว่าเขาเป็นคนที่ฉลาดและมีความคิดสร้างสรรค์เป็นบุคคลอื่นใดอายุของเขาเอง และความสามารถทางดนตรีของเขาแสดงให้เห็นว่าเขาจะประสบความสำเร็จเมื่อได้รับโอกาส. โอกาสที่วันหนึ่งเดินเข้ามาในประตู ใครบางคนที่โรงเรียนได้ยินเกี่ยวกับรหัสตัวอักษรที่ถูกนำมาใช้โดยกองทัพฝรั่งเศส รหัสนี้ถูกใช้ในการส่งข้อความในเวลากลางคืนจากเจ้าหน้าที่ทหาร ข้อความไม่สามารถเขียนลงบนกระดาษเพราะทหารจะมีการนัดหยุดงานการแข่งขันที่จะอ่านมัน. แสงจากการแข่งขันจะให้ศัตรูเป้าหมายที่จะยิง รหัสตัวอักษรถูกสร้างขึ้นจากจุดเล็ก ๆ และรอยขีดข่วน สัญลักษณ์เหล่านี้ถูกยกขึ้นปิดกระดาษเพื่อให้ทหารสามารถอ่านได้โดยใช้นิ้วมือของพวกเขามากกว่าพวกเขา เมื่อทหารเข้าใจรหัสทุกอย่างทำงานได้ดี. หลุยส์ได้ถือของบางส่วนของรหัสนี้และพยายามออก มันเป็นเรื่องที่ดีกว่าการอ่านหนังสือขนาดใหญ่ที่มีตัวอักษรขนาดใหญ่ยก. แต่รหัสกองทัพยังคงช้าและยุ่งยาก ขีดกลางเอาขึ้นมากพื้นที่บนหน้าเว็บ แต่ละหน้าสามารถถือเพียงหนึ่งหรือสองประโยค หลุยส์รู้ว่าเขาสามารถปรับปรุงตัวอักษรในบางวิธีนี้. ในวันหยุดที่บ้านของเขาต่อไปเขาจะใช้เวลาทั้งหมดของเขาทำงานในการหาวิธีที่จะทำให้การปรับปรุงนี้ เมื่อเขากลับมาถึงบ้านสำหรับวันหยุดของโรงเรียนเขาได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากพ่อแม่ของเขา. พ่อและแม่ของเขามักจะสนับสนุนให้เขาเกี่ยวกับดนตรีและโครงการอื่น ๆ ในโรงเรียนของเขา หลุยส์นั่งลงที่จะคิดเกี่ยวกับวิธีการที่เขาจะได้ปรับปรุงระบบการจุดและขีดกลาง เขาชอบความคิดของจุดเพิ่มขึ้น แต่ไม่สามารถทำได้โดยไม่ต้องขีดกลางยก. ในขณะที่เขานั่งอยู่ที่นั่นในร้านหนังพ่อของเขาเขาหยิบขึ้นมาเป็นหนึ่งในพ่อของเขา awls ทื่อ ความคิดที่มาหาเขาในแฟลช เครื่องมือมากซึ่งทำให้เขาตาบอดไปสามารถนำมาใช้เพื่อให้ตัวอักษรยกจุดที่จะช่วยให้เขาอ่าน. ไม่กี่วันต่อมาเขาใช้เวลาทำงานบนตัวอักษรล้วนหกจุด ตำแหน่งของจุดที่แตกต่างกันจะเป็นตัวแทนของตัวอักษรที่แตกต่างกันของตัวอักษร. หลุยส์ใช้สว่านเจาะทื่อออกประโยค เขาอ่านมันได้อย่างรวดเร็วจากซ้ายไปขวา ทุกสิ่งที่ทำให้รู้สึก มันทำงาน ... (การประดิษฐ์อักษรเบรลล์หลุยส์ยังคงสร้างแรงบันดาลใจผลิตภัณฑ์และนวัตกรรมใหม่ที่ช่วยสร้างโลกที่รวมมากขึ้นสำหรับคนที่มีความพิการเช่นทางลาดอยังเป็นที่รู้จักในฐานะ "อักษรเบรลล์สำหรับเท้า.") ฟิลชาปิโรลิขสิทธิ์ 1995 สงวนลิขสิทธิ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีเวลาไม่นาน เมื่อคนส่วนใหญ่คิดว่าคนตาบอดไม่สามารถเรียนรู้ที่จะอ่าน คนคิดว่าวิธีเดียวที่จะอ่านเพื่อดูคำที่ตาของคุณ .

หนุ่มฝรั่งเศส เด็กชายที่ชื่อ หลุยส์ เบรลล์ คิดว่าเป็นอย่างอื่น ตาบอดตั้งแต่อายุ สาม หนุ่มหลุยส์ อยากอ่านเขารู้ว่าโลกที่กว้างใหญ่ของความคิดและความคิดที่ถูกล็อคออกกับเขาเพราะความพิการของเขา และเขาก็ตั้งใจที่จะค้นหากุญแจของประตูบานนี้ได้ และสำหรับผู้ที่ตาบอด อื่น ๆ .

เรื่องนี้เริ่มต้นในตอนต้นของศตวรรษที่สิบเก้า หลุยส์ เบรลล์ เกิดที่หมู่บ้านเล็กๆ ใกล้กับเพิ่มเติมในปารีสพ่อของเขาทำสายรัด และสินค้าเครื่องหนังอื่น ๆเพื่อขายให้กับชาวบ้านอีก คุณพ่อหลุยส์ มักจะใช้เครื่องมือที่คมตัดและเจาะหลุมในหนัง

เป็นหนึ่งในเครื่องมือที่เขาใช้เพื่อทำให้หลุมเป็นสว่าน ชาร์ป สว่านเป็นเครื่องมือที่มีลักษณะเหมือนไม้ปลายแหลมสั้น มีรอบไม้จับ ในขณะที่เล่นกับหนึ่งใน awls บิดาของเขา