Don't cut off my head!" said Karen,

Don't cut off my head!" said Karen, "for then I could not repent of my sin. But cut off my feet with the red shoes."
And then she confessed all her sin, and the executioner struck off her feet with the red shoes; but the shoes danced away with the little feet across the field into the deep forest.
And he carved her a pair of wooden feet and some crutches, and taught her a psalm which is always sung by sinners; she kissed the hand that guided the axe, and went away over the heath.
"Now, I have suffered enough for the red shoes," she said; "I will go to church, so that people can see me." And she went quickly up to the church-door; but when she came there, the red shoes were dancing before her, and she was frightened, and turned back.
During the whole week she was sad and wept many bitter tears, but when Sunday came again she said: "Now I have suffered and striven enough. I believe I am quite as good as many of those who sit in church and give themselves airs." And so she went boldly on; but she had not got farther than the churchyard gate when she saw the red shoes dancing along before her. Then she became terrified, and turned back and repented right heartily of her sin.
She went to the parsonage, and begged that she might be taken into service there. She would be industrious, she said, and do everything that she could; she did not mind about the wages as long as she had a roof over her, and was with good people. The pastor's wife had pity on her, and took her into service. And she was industrious and thoughtful. She sat quiet and listened when the pastor read aloud from the Bible in the evening. All the children liked her very much, but when they spoke about dress and grandeur and beauty she would shake her head.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่ตัดหัว "กล่าวว่า กะเหรี่ยง "แล้ว ผมจะไม่กลับใจจากบาป แต่ตัดเท้ากับรองเท้าสีแดงของฉัน" แล้ว เธอสารภาพว่า บาปทั้งสิ้นของเธอ และฆ่าหลงออกจากเท้าของเธอกับรองเท้าสีแดง แต่รองเท้าเต้นไปกับเท้าเล็ก ๆ ข้ามเขตเข้าป่าลึก และเขาแกะสลักเธอคู่ไม้เท้าและไม้ค้ำบาง และสอนเธอสดุดีซึ่งมักจะได้ร้อง โดยบาป เธอจูบมือที่แนะนำ axe และไปเหนือการเฮลธ์ "ตอนนี้ ฉันได้รับความเดือดร้อนเพียงพอสำหรับรองเท้าสีแดง เธอกล่าวว่า "ไปคริสตจักร เพื่อให้ผู้คนสามารถเห็นฉัน" และเธอไปอย่างรวดเร็วจนถึงคริสตจักรประตู แต่เมื่อมา มี รองเท้าสีแดงเต้นก่อนเธอ และเธอกลัว และหันกลับ ในระหว่างสัปดาห์ทั้ง เธอเศร้า และร้องไห้น้ำตาขมมาก แต่เมื่อวันอาทิตย์มา อีกเธอบอก: "ตอนนี้ผมได้รับความเดือดร้อน และ striven พอ ผมเชื่อว่า ผมเที่ยวหลายคนที่นั่งอยู่ในโบสถ์ และให้ตัวเองเพลง" และดัง นั้นเธอก็กล้าเปิด แต่เธอไม่ได้รับ farther than ประตู churchyard เมื่อเธอเห็นรองเท้าสีแดงที่เต้นรำตามก่อนเธอ เธอกลายเป็นกลัว แล้วหันกลับมา และทรงปลดปล่อยบาปของเธอด้านขวาพ่อ เธอเดินไปกุฏิ และขอร้องว่า เธออาจจะเป็นบริการที่มี เธอจะขยัน กล่าวว่า เธอ และทำทุกอย่างที่เธอสามารถ เธอไม่ได้ทราบเกี่ยวกับค่าจ้างตราบใดที่เธอมีหลังคาเธอ และเป็นคนดี ภรรยาของศิษยาภิบาลมีสงสารเธอ และพาเธอเข้าไปในบริการ และเธอก็ขยัน และรอบคอบ เธอนั่งเงียบ และฟังเมื่อบาทหลวงอ่านจากพระคัมภีร์ในตอนเย็น เด็กทุกคนชอบเธอมาก แต่เมื่อพวกเขาพูดเกี่ยวกับการแต่งกาย และความยิ่งใหญ่ และความงาม เธอจะจับหัวของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไม่ตัดหัวฉัน ! " พูดกะเหรี่ยง " สำหรับผมอาจจะไม่กลับใจจากบาปของฉัน แต่ตัดเท้ากับรองเท้าแดง .แล้วเธอสารภาพความบาปทั้งหมดและเพชฌฆาตหลงออกจากเท้าของเธอกับสีแดงรองเท้า แต่รองเท้าเต้นไปด้วยเล็กน้อย เท้าข้ามเขตเข้าไปในป่าลึกและเขาเป็นเธอคู่ของเท้าไม้ และไม้ค้ำ และสอนเธอเพลงสดุดีซึ่งมักจะร้องโดยคนบาป เธอจูบมือที่นำขวาน และไปกว่า Heath" ตอนนี้ ผมได้รับเพียงพอสำหรับรองเท้าสีแดง , " เธอกล่าวว่า " ผมจะไปโบสถ์เพื่อให้ประชาชนได้เห็นฉัน " และเธอก็เดินเร็วขึ้น ประตูโบสถ์ แต่เมื่อเธอมา , รองเท้าแดงเต้นต่อหน้าเธอ เธอตกใจและหันหลังกลับตลอดทั้งสัปดาห์ เธอเศร้าและร้องไห้น้ำตาขมมาก แต่เมื่อวันอาทิตย์มาอีก เธอกล่าวว่า " ตอนนี้ผมมีความเดือดร้อนและ striven พอ ผมเชื่อว่าผมค่อนข้างเป็นคนที่นั่งในโบสถ์ และให้ตัวเองออกอากาศ . " ดังนั้นเธอจึงกล้าไป แต่เธอได้มากกว่าประตูธรณีสงฆ์ เมื่อเธอเห็นรองเท้าสีแดงเต้นตาม ก่อนที่เธอ แล้วเธอกลายเป็นที่หวาดกลัว และหันกลับมา และก็ถูกกับบาปของเธอเธอเดินไปที่กุฏิ และขอร้องว่า เธออาจจะได้รับบริการนั้น เธอจะเป็นคนขยัน เธอพูด และทำ ทุกอย่างที่เธอสามารถทำได้ เธอไม่ได้รังเกียจเรื่องค่าจ้างตราบเท่าที่เธอมีหลังคาเหนือเธอ และเป็นคนดี ภรรยาของบาทหลวงมีความสงสารเธอ และพาเธอเข้าไปในบริการ เธอเป็นคนขยัน หมั่นเพียร และรอบคอบ เธอนั่งเงียบและฟังเมื่อบาทหลวงอ่านออกเสียงจากคัมภีร์ในตอนเย็น เด็กทุกคนชอบเธอมาก แต่เมื่อพวกเขาพูดเกี่ยวกับการแต่งตัวและความยิ่งใหญ่และความงามของหล่อนก็สั่นศีรษะ