Many people dream of the ultimate e

Many people dream of the ultimate escape: throwing all the baggage of civilization away and taking off to live on a remote island. But few people—particularly professional couples with young kids—actually go through with it. And yet, that’s just what my family did: we left Boston, and my reliable job at a software company, to go live on a tiny island north of the Arctic Circle for a year, unsure of what exactly we’d do there or what we would face upon our return.

Stefan Sagmeister: The power of time off Stefan Sagmeister: The power of time off The seed of this idea was planted three years before, when a friend made me watch a TED Talk by graphic designer Stefan Sagmeister. He presented a tantalizing idea: “We spend about 25 years of our lives learning. Then there is about 40 years reserved for working. And then, tucked at the end of it, are about 15 years of retirement. I thought it might be helpful to cut off five of those retirement years and intersperse in between those working years.”

It struck a deep chord with me. I was an executive at a small software company, a typical management job where I spent the bulk of my working day in PowerPoint. I’d been working for about 10 years, and felt like I was just going through the motions. We live in a society that celebrates strong work ethics and delayed gratification—all good things, but we’ve taken this cultural mindset to the extreme. We deny ourselves the time to do anything significant outside of work until we’re physically and mentally well past our prime.

Ever since watching that talk, my wife and I wanted to take time off to go live in a faraway place. It took us three years to work up the nerve to actually do it. We finally decided to seize the moment when our children were old enough to remember the adventure, but not so old that they’d started elementary school. My wife, a teacher from Norway, was itching to get to back into the classroom and found a teaching job at a small island in Arctic Norway called Rødøy. Our launch sequence began.

We rented out our house, furniture and car, and packed four big duffle bags. With loads of anxiety and fear, we took off for an island that we had never set foot on with a population of just 108 people, determined to live on my wife’s teacher salary for a year.

While Stefan Sagmeister’s goal for his year off was to rejuvenate his creativity, mine was more loosely planned. I wanted to give myself a year without any concrete goals. I spent a lot of one-on-one time with our children with no objectives other than to be together—very different from before when I only had time to manage the children through daily routines. We communicated in a more relaxed and empathetic way, and I got to know both children in profound ways.
The Botnen-Chen family. From left: Marcus, Kristin, Winston and Nora, with the beautiful scenery of Rødøy in the background. Photo: Winston Chen

The Botnen-Chen family. From left: Marcus, Kristin, Winston and Nora, with the beautiful scenery of Rødøy in the background. Photo: Winston Chen

I hiked and fished. After dropping the kids off at the island school, I would carry on with my backpack and fishing rod and go off. I took photography more seriously, because I could afford the time to think about the picture rather than rushing just to capture something. I learned to play the ukulele and started to paint in oil after a long hiatus.

Three months into my island year, I rediscovered an old passion: programming. Just for fun, I started to develop a simple app that would read web articles or PDF files out loud using synthesized speech. I called it Voice Dream Reader. It quickly became a full-blown obsession as I realized that the app had the potential to transform the lives of students and adults with difficulties reading. Fun, passion, excitement—suddenly I knew the “next thing.” I worked on developing it slowly but surely, and kept on with the other activities I was enjoying so much on the island too.

In the summer, with the kids and my wife out of school, we let the weather steer our days. Warm days meant taking our skiff to a beach on any of hundreds of nearby islands; cooler days were for hiking; rainy days were reserved for crafts projects and board games. Sometimes we stayed up hiking till midnight, taking in spectacular hours-long sunsets.

I think that people hesitate to make bold moves like the one my family did not because it’s hard to leave: leaving is actually the easy part. I think it’s the fear of what happens after re-entry that keeps even the most adventurous families from straying far from home. When we headed home after a year, we had no jobs and no medical insurance waiting for us. And we were immediately up against mortgage and car payments, plus all the costs of living in an expensive city.

But strangely, we felt truly at ease on our first evening back in the States as we sat on an outdoor patio with good friends talking about our respective summers. For our friends, summer had been a juggling feat—the careful balancing of their two demanding full-time jobs with their children’s jumbled activity schedules. The logistics of this had been worked out with two other sets of parents months in advance, in a strategy session that required laptops, a projector and plenty of wine. In contrast, our summer had entailed waking up in the late morning every day and making a big breakfast, then exploring an unthinkably beautiful island.

Throughout that first evening of our return, I could feel palpable stress coming from our friends, a successful couple with substantial means. But my family, even with no income, felt at peace. That was when it dawned on me: our island year wasn’t just a memorable adventure. It had made us different people.

After we returned, I trudged on with the Voice Dream Reader app, even though it was not selling much. Focusing on this, rather than getting a traditional job, was a far bigger risk than any I had taken before. But my wife and I often said, “What’s the worst that can happen? We go back and live on the island?” We were clothed with the armor of confidence forged from the newfound knowledge that our family could be very happy living on very little.

I continued to improve the app until it started to generate enough income to sustain us. It wasn’t instantaneous, but today, nearly two years later, Voice Dream Reader is a bigger success than I could have ever imagined. It’s been a Top 10 selling education app in 86 countries. But more importantly, my work is immensely satisfying. With Voice Dream Reader, students who struggled with visual reading are able to listen and learn like everyone else. Adults who had trouble reading all their lives—not knowing that they have dyslexia—are now devouring books. It’s making a difference in people’s everyday lives.

So many people who hear my story tell me how much they yearn for a similar experience: to take a big chunk of time off to pursue their heart’s desire. To them I say: have no fear. Most people are far more resilient to lifestyle changes than they think. And careers, which are rarely linear, can be just as resilient too.

The upsides of taking a mid-career year of retirement are potentially life changing. By giving yourself time off and away, you’re creating a climate teeming with possibilities. Perhaps you’ll find passion in a new kind of work like I did. For sure, you’ll come back with new confidence and fresh perspectives to fuel your career, plus stories and memories to enrich you and your family for life. And you don’t have waited till you’re 65.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลายคนฝันหนีที่ดีที่สุด: การทิ้งสัมภาระทั้งหมดของอารยธรรม และขึ้นไปอยู่บนเกาะไกล แต่บางคน — คู่มืออาชีพโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเด็กหนุ่มตัวจริงไปผ่านกับการ ยัง ที่เป็นเพียงสิ่งครอบครัวได้: เราเหลือบอสตัน และงานเชื่อถือได้ที่บริษัทซอฟต์แวร์ ไปอยู่บนเกาะเล็ก ๆ ทางตอนเหนือของอาร์กติกเซอร์เคิลปี แน่ใจว่าเราจะทำอะไรมีหรือเราจะเผชิญตามคืนของเราStefan Sagmeister: พลังงานเวลาปิด Stefan Sagmeister: อำนาจของเวลาปิดเมล็ดพันธุ์ของความคิดนี้ถูกปลูก 3 ปีก่อน เมื่อเพื่อนทำให้ฉันดูเป็น TED Talk โดยนักออกแบบกราฟิก Stefan Sagmeister เขานำเสนอความคิดที่ยั่วเย้า: "เราใช้เวลาประมาณ 25 ปีของชีวิตการเรียนรู้ แล้ว มีประมาณ 40 ปีการทำงาน ห้องท้ายของมัน แล้ว จะเกษียณอายุประมาณ 15 ปี ฉันคิดว่า มันจะเป็นการตัดห้าปีเกษียณอายุ และ intersperse ระหว่างปีทำงานดี"มันหลงคอร์ดลึกกับฉัน ผมผู้บริหารในบริษัทซอฟต์แวร์ขนาดเล็ก งานจัดการทั่วไปที่ผมใช้เวลาจำนวนมากของวันทำงานของฉันใน PowerPoint ฉันมีการทำงานประมาณ 10 ปี และสักหลาดเหมือนฉันเป็นเพียงซี้ซั้ว เราอยู่ในสังคมไทยแข็งแกร่งงานจริยธรรม และพึงพอใจที่ล่าช้าคือสิ่งทั้งหมด แต่เราได้นำ mindset วัฒนธรรมนี้ไปสุด เราปฏิเสธตนเองเวลาทำอะไรสำคัญภายนอกทำงานจนกว่าเรา และจิตใจดีอดีตนายกของเราตั้งแต่ที่ดูพูดว่า ผมและภรรยาอยากให้ไปอยู่ในไกล มันเอาเราสามปีต้องขึ้นหน้าจริง เราในที่สุดตัดสินใจแย่งช่วงเวลาเมื่อลูกมีอายุพอที่จะจำผจญภัย แต่ไม่ดังเดิมที่พวกเขาได้เริ่มต้นที่โรงเรียนประถมศึกษา ภรรยา ครูจากนอร์เวย์ มีอาการคันไปกลับเข้าห้องเรียน และพบกับงานสอนที่เป็นเกาะเล็ก ๆ ในอาร์กติกนอร์เวย์เรียกว่า Rødøy ลำดับของเราเปิดตัวเริ่มต้นเราเช่าบ้านของเรา เฟอร์นิเจอร์ และรถยนต์ และบรรจุถุง duffle ขนาดใหญ่ 4 กับโหลดของความวิตกกังวลและความกลัว เราเอาออกจากเกาะที่เราได้เคยตั้งเท้าบน มีประชากรเพียง 108 คน ขึ้นอยู่กับเงินเดือนของภรรยาครูสำหรับปีขณะที่ Stefan Sagmeister เป้าหมายสำหรับปีของเขาปิดอยู่เพื่อความคิดสร้างสรรค์ของเขา ฉันถูกมากซึ่งการวางแผน ฉันอยากจะให้ตัวเองหนึ่งปี โดยไม่มีเป้าหมายใด ๆ คอนกรีต ผมใช้เวลาแพ็คเกจกับเด็กเรามีวัตถุประสงค์ไม่ใช่การอยู่ด้วยกัน — มากแตกต่างจากก่อนเมื่อเพียงมีเวลาจัดการเด็กผ่านกิจวัตรประจำวัน เราสื่อสารในลักษณะที่ผ่อนคลาย และ empathetic และผมรู้ว่าเด็กทั้งสองวิธีที่ลึกซึ้งตระกูลเฉิน Botnen จากซ้าย: มาร์คัส Kristin วินสตัน และโน ราห์ กับความสวยงามของ Rødøy ประกอบด้วย ภาพ: เฉินวินสตันตระกูลเฉิน Botnen จากซ้าย: มาร์คัส Kristin วินสตัน และโน ราห์ กับความสวยงามของ Rødøy ประกอบด้วย ภาพ: เฉินวินสตันเตะ และจับ หลังจากปล่อยเด็กออกจากโรงเรียนเกาะ ฉันจะดำเนินต่อของฉันเป้และเบ็ดตกปลา และออก ฉันเอาถ่ายภาพมากขึ้นอย่างจริงจัง เนื่องจากสามารถข้าพเจ้าเวลาคิดรูปภาพแทนที่รีบจะจับอะไร เรียนรู้วิธีการเล่นอูคูเลเล่ตัว และเริ่มระบายสีในน้ำมันหลังจากรอยร้าวยาวสามเดือนเป็นปีเกาะของฉัน ฉัน rediscovered ความรักเก่า: เขียนโปรแกรม เพียงเพื่อความสนุกสนาน ฉันเริ่มที่จะพัฒนา app ง่ายที่จะอ่านบทความของเว็บ หรือไฟล์ PDF ที่ดัง ๆ ใช้สังเคราะห์เสียง ฉันเรียกว่าเสียงอ่านความฝัน อย่างรวดเร็วกลายเป็นครอบงำจิตใจ full-blown เป็นฉันรู้ว่า app ที่มีศักยภาพในการเปลี่ยนชีวิตของนักเรียนและผู้ใหญ่ ด้วยความยากลำบากในการอ่าน ความสนุกสนาน ความรัก ความตื่นเต้นซึ่งทันทีที่ฉันรู้ "ต่อสิ่ง" ฉันทำงานในการพัฒนาอย่างช้า ๆ แต่แน่นอน และเก็บไว้ใน มีกิจกรรมอื่น ๆ ฉันถูกเพลิดเพลินมากบนเกาะเกินไปในฤดูร้อน เด็กและภรรยาออกจากโรงเรียน เราให้อากาศคัดท้ายวันของเรา วันอบอุ่นหมายถึง นำ skiff ของหาดบนเกาะใกล้เคียง หลายร้อย เย็นเคยเดินป่า วันฝนตกถูกจองไว้สำหรับโครงการศิลปะและเกมกระดาน บางครั้งเราดีขึ้นเดินป่าจนถึงเที่ยงคืน ในชั่วโมงลองตื่นคิดว่า คนที่ลังเลที่จะให้ย้ายตัวหนาเหมือนหนึ่งครอบครัวก็ไม่ได้ยากไป: ปล่อยเป็นจริงส่วนง่าย ผมคิดว่า มันเป็นความกลัวของสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากกลับเข้าที่แม้ครอบครัวผจญภัยสุดจาก straying จากบ้าน เมื่อเราหัวหน้าแรกหลังจากปี เราได้ไม่มีงานและไม่มีประกันสุขภาพที่รอเรา และเราได้ทันทีขึ้นกับจำนอง และชำระเงินรถ รวม ทั้งชีวิตของต้นทุนทั้งหมดในเมืองมีราคาแพงแต่แพงกว่า เรารู้สึกอย่างแท้จริง ณเย็นแรกของเราในอเมริกากลับเป็นเรานั่งในสวนที่ มีเพื่อนที่ดีพูดถึงฤดูร้อนของเราเกี่ยวข้อง เพื่อนของเรา ฤดูร้อนได้รับความสำเร็จอย่างหนึ่งเล่นกล — สมดุลระวังสองของพวกเขาเรียกร้องงานเต็มเวลากับลูกประจำวันกำหนดการกิจกรรม โลจิสติกส์นี้มีถูกทำออกมาสองชุดอื่น ๆ ของครอบครัวเดือนล่วงหน้า ในเซสชันกลยุทธ์ที่จำเป็นแล็ปท็อป โปรเจคเตอร์ และไวน์มากมาย ในทางตรงข้าม เราร้อนมี entailed ตื่นนอนในตอนเช้าดึกทุกวัน และทำอาหารเช้าใหญ่ แล้วสำรวจเกาะสวยงาม unthinkablyตลอดคืนนั้นแรกผลตอบแทนของเรา ฉันสามารถรู้สึกความเครียดที่เห็นได้ชัดมาจากเพื่อนของเรา คู่ประสบความสำเร็จกับวิธีการพบ แต่รู้สึกว่าครอบครัวของฉัน แม้แต่กับไม่มีรายได้ ความสงบ ที่ถูกเมื่อนั้นเริ่มขึ้นบนฉัน: ปีเกาะของเราไม่เพียงการผจญภัยที่น่าจดจำ มันก็ทำเราคนหลังจากเรากลับ ฉัน trudged บนกับ app อ่านฝันเสียง แม้ว่าจะมีขายมากขึ้น เน้นนี้ แทนที่จะรับงานแบบดั้งเดิม ได้ความเสี่ยงขนาดใหญ่กว่ากว่าใด ๆ มีมาก่อน แต่ผมและภรรยามักจะกล่าวว่า, "สิ่งร้ายที่อาจเกิดขึ้นหรือไม่ เรากลับไป และอาศัยอยู่บนเกาะหรือไม่" นั้น มีเกราะของปลอมจาก newfound รู้ว่า ครอบครัวของเราอาจจะมีความสุขมากนั่งเล่นบนน้อยมากมั่นใจได้ฉันยังคงปรับปรุง app จนมันเริ่มที่จะสร้างรายได้เพียงพอเพื่อให้เรา มันไม่ได้กำลัง แต่วันนี้ เกือบสองปีต่อมา เสียงอ่านความฝันเป็นความสำเร็จที่ใหญ่กว่าฉันอาจได้เคยจินตนาการ แล้วท๊อปขาย app ศึกษา 86 ประเทศ แต่งานสำคัญ มีความพึงพอใจอย่างกว้างขวาง นักศึกษาที่ต่อสู้กับภาพอ่านได้ไม่สามารถฟัง และเรียนรู้เหมือนคนอื่น ๆ ด้วยเสียงฝันอ่าน ผู้ใหญ่ที่มีปัญหาในการอ่านชีวิตของพวกเขา — ไม่รู้ว่า พวกเขามี dyslexia — ตอนนี้มี devouring หนังสือ มันจะทำให้ความแตกต่างในชีวิตประจำวันของผู้คนจำนวนคนที่ได้ยินเรื่องราวของฉันบอกฉันเท่าใดพวกเขาถวิลหาประสบการณ์คล้าย: ถอดท่อใหญ่เวลาจะไล่ตามความปรารถนา ให้ ฉันพูด: ไม่ คนส่วนใหญ่มากทนเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตมากกว่าที่พวกเขาคิดได้ และสามารถยืดหยุ่นเป็นเพียงอาชีพ ซึ่งมีเส้นไม่ค่อย เกินไปUpsides ของอาชีพกลางปีของการเกษียณอายุอาจจะเปลี่ยนชีวิต โดยให้ตัวเองเวลาออก และเก็บ คุณกำลังสร้างสภาพภูมิอากาศที่หลากหลายไปด้วย บางทีคุณจะพบความรักในแบบใหม่ทำเหมือนฉันไม่ แน่นอน คุณจะกลับมา มีความเชื่อมั่นใหม่และมุมมองที่สดการเชื้อเพลิงของ อาชีพ รวมเรื่องราว และความทรงจำแก่คุณและครอบครัวของคุณสำหรับชีวิตการ และคุณไม่ได้รอจนถึงคุณได้ 65

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลายคนฝันของการหลบหนีที่ดีที่สุด: โยนสัมภาระทั้งหมดของอารยธรรมออกไปและการปิดจะมีชีวิตอยู่บนเกาะห่างไกล แต่คนโดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่กี่คู่มืออาชีพที่มีเด็กหนุ่มจริงผ่านมันไป และยังเป็นเพียงสิ่งที่ครอบครัวของฉันได้: เราออกจากบอสตันและงานที่เชื่อถือได้ของฉันที่ บริษัท ซอฟแวร์ที่จะไปอยู่บนเกาะเล็ก ๆ ทางตอนเหนือของอาร์กติกปีไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เราจะทำมีหรือสิ่งที่ เราจะต้องเผชิญกับการกลับมาของเรา. Stefan Sagmeister: พลังของเวลาปิด Stefan Sagmeister: การอำนาจของเวลาออกเมล็ดพันธุ์ของความคิดนี้มาปลูกเมื่อสามปีก่อนเมื่อเพื่อนทำให้ผมดูพูดคุย TED โดยนักออกแบบกราฟิก Stefan Sagmeister เขานำเสนอความคิดที่ยั่วเย้า "เราใช้เวลาประมาณ 25 ปีของชีวิตของเราเรียนรู้ จากนั้นก็มีประมาณ 40 ปีที่สงวนไว้สำหรับการทำงาน แล้วซุกที่ปลายของมันที่มีประมาณ 15 ปีจากการเกษียณอายุ ผมคิดว่ามันอาจจะเป็นประโยชน์ที่จะตัดห้าปีที่เกษียณอายุเหล่านั้นและกระจายในระหว่างปีที่ทำงานเหล่านั้น. "มันหลงคอร์ดลึกกับฉัน ผมเป็นผู้บริหารที่ บริษัท ซอฟต์แวร์ขนาดเล็ก, งานการจัดการทั่วไปที่ผมใช้เวลาส่วนใหญ่ของวันทำงานของฉันใน PowerPoint ฉันต้องการรับการทำงานประมาณ 10 ปีและรู้สึกเหมือนฉันก็แค่จะผ่านการเคลื่อนไหว เราอยู่ในสังคมที่ฉลองจริยธรรมในการทำงานที่แข็งแกร่งและมีความพึงพอใจล่าช้าทุกสิ่งที่ดี แต่เราได้นำความคิดนี้ทางวัฒนธรรมไปมาก เราปฏิเสธตัวเองเวลาที่จะทำอะไรอย่างมีนัยสำคัญของการทำงานนอกจนกว่าเรากำลังทางร่างกายและจิตใจดีที่ผ่านมาสำคัญของเรา. the นับตั้งแต่การดูการพูดคุยที่ภรรยาของฉันและฉันต้องการที่จะใช้เวลาปิดที่จะไปอยู่ในสถานที่ห่างไกล เราต้องใช้เวลาสามปีในการทำงานของเส้นประสาทขึ้นที่จะทำจริง ในที่สุดเราก็ตัดสินใจที่จะยึดช่วงเวลาที่เด็ก ๆ ของเราโตพอที่จะจำการผจญภัย แต่ไม่เก่าเพื่อที่พวกเขาจะเริ่มต้นที่โรงเรียนประถมศึกษา ภรรยาของฉันครูจากนอร์เวย์ถูกอาการคันที่จะได้รับที่จะกลับเข้ามาในห้องเรียนและพบงานการเรียนการสอนที่เป็นเกาะเล็ก ๆ ในอาร์กติกนอร์เวย์เรียกว่าRødøy ลำดับที่การเปิดตัวของเราเริ่มต้น. เราให้เช่าบ้านของเราเฟอร์นิเจอร์และรถยนต์และบรรจุถุง duffle สี่ใหญ่ กับโหลดของความวิตกกังวลและความกลัวที่เราเอาออกเกาะที่เราได้เดินเท้าไม่เคยตั้งอยู่บนที่มีประชากรเพียง 108 คนที่มุ่งมั่นที่จะมีชีวิตอยู่กับเงินเดือนครูภรรยาของฉันสำหรับปี. ในขณะที่เป้าหมายของสเตฟาน Sagmeister สำหรับออกปีของเขาคือการ ฟื้นฟูความคิดสร้างสรรค์ของเขาได้รับการเหมืองอื่น ๆ ที่วางแผนไว้อย่างหลวม ๆ ผมอยากจะให้ตัวเองปีโดยไม่ต้องเป้าหมายที่เป็นรูปธรรมใด ๆ ผมใช้เวลามากเวลาหนึ่งในหนึ่งที่มีลูกหลานของเรามีวัตถุประสงค์ไม่มีอื่น ๆ กว่าจะได้อยู่ด้วยกันมากแตกต่างจากเมื่อก่อนที่จะฉันเพียงมีเวลาในการจัดการเด็กผ่านกิจวัตรประจำวัน เรามีการสื่อสารในทางที่ผ่อนคลายมากขึ้นและความเห็นอกเห็นใจและฉันได้รู้ว่าทั้งเด็กในรูปแบบที่ลึกซึ้ง. ครอบครัว Botnen เฉิน จากซ้าย: มาร์คัสคริสตินวินสตันนอร่ากับทัศนียภาพอันงดงามของRødøyในพื้นหลัง ภาพข่าว: วินสตันเฉินครอบครัวBotnen เฉิน จากซ้าย: มาร์คัสคริสตินวินสตันนอร่ากับทัศนียภาพอันงดงามของRødøyในพื้นหลัง ภาพข่าว: วินสตันเฉินฉันhiked และตกปลา หลังจากที่ปล่อยให้เด็กออกจากที่โรงเรียนเกาะผมจะดำเนินการกับกระเป๋าเป้สะพายหลังและคันเบ็ดของฉันและไปปิด ผมเอาการถ่ายภาพอย่างจริงจังมากขึ้นเพราะผมสามารถซื้อเวลาที่จะคิดเกี่ยวกับภาพมากกว่าการวิ่งเพียงเพื่อจับบางสิ่งบางอย่าง ผมได้เรียนรู้การเล่นอูคูเลเล่และเริ่มที่จะวาดในน้ำมันหลังจากที่หายไปนาน. สามเดือนในปีที่เกาะของฉันฉันค้นพบความหลงใหลเก่า: การเขียนโปรแกรม เพียงเพื่อความสนุกสนานผมเริ่มที่จะพัฒนาเป็น app ง่ายที่จะอ่านบทความเว็บหรือไฟล์ PDF ออกมาดัง ๆ โดยใช้คำพูดสังเคราะห์ ผมเรียกมันว่าอ่านฝันเสียง มันกลายเป็นความหลงใหลเต็มเป่าเป็นฉันตระหนักว่าการตรวจสอบที่มีศักยภาพที่จะเปลี่ยนชีวิตของนักเรียนและผู้ใหญ่ที่มีความยากลำบากในการอ่าน สนุก, ความรัก, ความตื่นเต้น-จู่ ๆ ผมรู้ว่า "สิ่งต่อไป." ผมทำงานเกี่ยวกับการพัฒนาช้า แต่แน่นอนและเก็บไว้ในที่มีกิจกรรมอื่น ๆ ที่ฉันกำลังมีความสุขมากบนเกาะด้วย. ในช่วงฤดูร้อนที่มีเด็กและของฉัน ภรรยาออกจากโรงเรียนเราปล่อยให้สภาพอากาศที่คัดท้ายวันของเรา วันที่อบอุ่นมีความหมายสละเรือกรรเชียงเล็ก ๆ ของเราที่จะชายหาดที่ใด ๆ ของหลายร้อยเกาะใกล้เคียง วันเย็นได้สำหรับการเดินป่า; วันที่ฝนตกถูกสงวนไว้สำหรับโครงการงานฝีมือและเกมกระดาน บางครั้งเราอยู่ที่การเดินป่าขึ้นไปจนถึงเที่ยงคืนการในดวงอาทิตย์ตกเวลานานที่งดงาม. ผมคิดว่าคนลังเลที่จะให้ย้ายตัวหนาเหมือนหนึ่งในครอบครัวของฉันไม่ได้เพราะมันยากที่จะออก: ออกเป็นจริงส่วนที่ง่าย ฉันคิดว่ามันเป็นความกลัวของสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากที่กลับเข้าที่ช่วยให้แม้แต่ครอบครัวที่รักการผจญภัยมากที่สุดจากการหลงผิดไกลจากบ้าน เมื่อเรามุ่งหน้ากลับบ้านหลังจากปีเรามีงานและไม่มีประกันสุขภาพรอให้เรา และเราก็ขึ้นมาทันทีกับการชำระเงินจำนองและรถยนต์รวมทั้งค่าใช้จ่ายทั้งหมดของการใช้ชีวิตในเมืองที่แพง. แต่แปลกที่เรารู้สึกว่าอย่างแท้จริงที่ง่ายในตอนเย็นวันแรกของเรากลับมาอยู่ในสหรัฐอเมริกาในขณะที่เรานั่งอยู่บนลานกลางแจ้งกับเพื่อนที่ดีพูดคุยเกี่ยวกับ ในช่วงฤดูร้อนของแต่ละ บริษัท สำหรับเพื่อนของเราในช่วงฤดูร้อนได้รับการเล่นกลสำเร็จที่สมดุลอย่างระมัดระวังของสองความต้องการงานเต็มเวลาของพวกเขากับเด็กของพวกเขาตารางกิจกรรมรายละเอียดด้านล่าง โลจิสติกนี้ได้รับการทำงานออกมาพร้อมกับสองชุดอื่น ๆ ของพ่อแม่เดือนล่วงหน้าในเซสชั่นกลยุทธ์ที่จำเป็นต้องใช้แล็ปท็อปโปรเจ็กเตอร์และความอุดมสมบูรณ์ของไวน์ ในทางตรงกันข้ามในช่วงฤดูร้อนของเราได้ยกให้ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าในช่วงปลายทุกวันและการทำอาหารเช้าใหญ่แล้วสำรวจเกาะที่สวยงาม unthinkably. ตลอดเย็นวันแรกของการกลับมาของเราก็จะรู้สึกความเครียดที่เห็นได้ชัดมาจากเพื่อนของเราเป็นคู่ที่ประสบความสำเร็จกับ วิธีการอย่างมีนัยสำคัญ แต่ครอบครัวของฉันแม้จะมีรายได้ไม่รู้สึกที่สงบ นั่นคือเมื่อมัน dawned กับฉันปีที่เกาะของเราไม่ได้เป็นเพียงความทรงจำการผจญภัย มันทำให้เราคนที่แตกต่าง. หลังจากที่เรากลับมาผม trudged กับแอพพลิเคอ่านฝันเสียงแม้ว่ามันจะไม่ได้ขายมาก การมุ่งเน้นเกี่ยวกับเรื่องนี้มากกว่าที่จะได้รับงานแบบดั้งเดิมเป็นความเสี่ยงที่ใหญ่กว่าใด ๆ ที่ฉันได้รับมาก่อน แต่ภรรยาของฉันและฉันมักจะบอกว่า "มีอะไรที่เลวร้ายที่สุดที่สามารถเกิดขึ้นได้อย่างไร เรากลับไปและอาศัยอยู่บนเกาะได้หรือไม่ "เรากำลังสวมเสื้อเกราะของความเชื่อมั่นปลอมแปลงจากความรู้ที่เพิ่งค้นที่ครอบครัวของเราอาจจะมีความสุขมากที่อาศัยอยู่บนน้อยมาก. ฉันยังคงปรับปรุงการตรวจสอบจนกว่าจะเริ่มต้นในการสร้างรายได้พอที่จะรักษา เรา มันไม่ได้ทันที แต่วันนี้เกือบสองปีต่อมาเสียงอ่านความฝันเป็นความสำเร็จที่ใหญ่กว่าฉันจะได้เคยคิด มันเป็น 10 ยอดขายแอปพลิเคศึกษาใน 86 ประเทศทั่วโลก แต่ที่สำคัญกว่าการทำงานของฉันเป็นที่น่าพอใจอย่างมาก กับผู้อ่านฝันเสียงนักเรียนที่ต่อสู้กับการอ่านภาพสามารถที่จะรับฟังและเรียนรู้เหมือนคนอื่น ๆ ผู้ใหญ่ที่มีปัญหาในการอ่านของพวกเขาทั้งหมดชีวิตไม่ทราบว่าพวกเขามีดิส-ตอนนี้กินหนังสือ . ก็สร้างความแตกต่างในชีวิตของผู้คนในชีวิตประจำวันดังนั้นคนจำนวนมากที่ได้ยินเรื่องราวของฉันบอกฉันว่าพวกเขาโหยหาประสบการณ์ที่คล้ายกันที่จะใช้ก้อนใหญ่ของเวลาที่จะไล่ตามความปรารถนาของหัวใจของพวกเขา กับพวกเขาผมบอกว่า: มีความกลัวไม่ คนส่วนใหญ่อยู่ห่างไกลมีความยืดหยุ่นในการเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตกว่าที่พวกเขาคิดว่า และการประกอบอาชีพซึ่งเป็นเชิงเส้นไม่ค่อยได้เช่นเดียวกับความยืดหยุ่นมากเกินไป. หนุนของการปีอาชีพของกลางจากการเกษียณอายุอาจเปลี่ยนแปลงชีวิต โดยให้เวลาตัวเองออกและออกไปคุณกำลังสร้างสภาพภูมิอากาศที่เต็มไปด้วยความเป็นไปได้ บางทีคุณอาจจะพบความรักในรูปแบบใหม่ของการทำงานเหมือนผม เพื่อตรวจสอบว่าคุณจะกลับมาพร้อมกับความเชื่อมั่นและมุมมองใหม่สดเป็นเชื้อเพลิงในอาชีพการงานของคุณรวมทั้งเรื่องราวและความทรงจำที่จะเสริมสร้างคุณและครอบครัวของคุณสำหรับชีวิต และคุณไม่ต้องรอจนกว่าคุณ 65

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความฝันของหลายคนหนีที่ดีที่สุด : โยนสัมภาระทั้งหมดของอารยธรรม และการไปใช้ชีวิตบนเกาะที่ห่างไกล แต่บางคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งมืออาชีพหนุ่มกับเด็กหนุ่มจริงไปผ่านกับมัน และนั่นเป็นสิ่งที่ครอบครัวฉัน : เราออกจากบอสตัน , และฉันได้งานในบริษัทซอฟต์แวร์ ไปอาศัยอยู่บนเกาะเล็ก ๆทางด้านเหนือของ Arctic Circle เป็นปีความฝันของหลายคนหนีที่ดีที่สุด : โยนสัมภาระทั้งหมดของอารยธรรม และการไปใช้ชีวิตบนเกาะที่ห่างไกล แต่บางคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งมืออาชีพหนุ่มกับเด็กหนุ่มจริงไปผ่านกับมัน และนั่นเป็นสิ่งที่ครอบครัวฉัน : เราออกจากบอสตัน , และฉันได้งานในบริษัทซอฟต์แวร์ ไปอาศัยอยู่บนเกาะเล็ก ๆทางด้านเหนือของ Arctic Circle เป็นปีความฝันของหลายคนหนีที่ดีที่สุด : โยนสัมภาระทั้งหมดของอารยธรรม และการไปใช้ชีวิตบนเกาะที่ห่างไกล แต่บางคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งมืออาชีพหนุ่มกับเด็กหนุ่มจริงไปผ่านกับมัน และนั่นเป็นสิ่งที่ครอบครัวฉัน : เราออกจากบอสตัน , และฉันได้งานในบริษัทซอฟต์แวร์ ไปอาศัยอยู่บนเกาะเล็ก ๆทางด้านเหนือของ Arctic Circle เป็นปีความฝันของหลายคนหนีที่ดีที่สุด : โยนสัมภาระทั้งหมดของอารยธรรม และการไปใช้ชีวิตบนเกาะที่ห่างไกล แต่บางคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งมืออาชีพหนุ่มกับเด็กหนุ่มจริงไปผ่านกับมัน และนั่นเป็นสิ่งที่ครอบครัวฉัน : เราออกจากบอสตัน , และฉันได้งานในบริษัทซอฟต์แวร์ ไปอาศัยอยู่บนเกาะเล็ก ๆทางด้านเหนือของ Arctic Circle เป็นปีความฝันของหลายคนหนีที่ดีที่สุด : โยนสัมภาระทั้งหมดของอารยธรรม และการไปใช้ชีวิตบนเกาะที่ห่างไกล แต่บางคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งมืออาชีพหนุ่มกับเด็กหนุ่มจริงไปผ่านกับมัน และนั่นเป็นสิ่งที่ครอบครัวฉัน : เราออกจากบอสตัน , และฉันได้งานในบริษัทซอฟต์แวร์ ไปอาศัยอยู่บนเกาะเล็ก ๆทางด้านเหนือของ Arctic Circle เป็นปีความฝันของหลายคนหนีที่ดีที่สุด : โยนสัมภาระทั้งหมดของอารยธรรม และการไปใช้ชีวิตบนเกาะที่ห่างไกล แต่บางคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งมืออาชีพหนุ่มกับเด็กหนุ่มจริงไปผ่านกับมัน และนั่นเป็นสิ่งที่ครอบครัวฉัน : เราออกจากบอสตัน , และฉันได้งานในบริษัทซอฟต์แวร์ ไปอาศัยอยู่บนเกาะเล็ก ๆทางด้านเหนือของ Arctic Circle เป็นปีความฝันของหลายคนหนีที่ดีที่สุด : โยนสัมภาระทั้งหมดของอารยธรรม และการไปใช้ชีวิตบนเกาะที่ห่างไกล แต่บางคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งมืออาชีพหนุ่มกับเด็กหนุ่มจริงไปผ่านกับมัน และนั่นเป็นสิ่งที่ครอบครัวฉัน : เราออกจากบอสตัน , และฉันได้งานในบริษัทซอฟต์แวร์ ไปอาศัยอยู่บนเกาะเล็ก ๆทางด้านเหนือของ Arctic Circle เป็นปีความฝันของหลายคนหนีที่ดีที่สุด : โยนสัมภาระทั้งหมดของอารยธรรม และการไปใช้ชีวิตบนเกาะที่ห่างไกล แต่บางคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งมืออาชีพหนุ่มกับเด็กหนุ่มจริงไปผ่านกับมัน และนั่นเป็นสิ่งที่ครอบครัวฉัน : เราออกจากบอสตัน , และฉันได้งานในบริษัทซอฟต์แวร์ ไปอาศัยอยู่บนเกาะเล็ก ๆทางด้านเหนือของ Arctic Circle เป็นปีความฝันของหลายคนหนีที่ดีที่สุด : โยนสัมภาระทั้งหมดของอารยธรรม และการไปใช้ชีวิตบนเกาะที่ห่างไกล แต่บางคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งมืออาชีพหนุ่มกับเด็กหนุ่มจริงไปผ่านกับมัน และนั่นเป็นสิ่งที่ครอบครัวฉัน : เราออกจากบอสตัน , และฉันได้งานในบริษัทซอฟต์แวร์ ไปอาศัยอยู่บนเกาะเล็ก ๆทางด้านเหนือของ Arctic Circle เป็นปีความฝันของหลายคนหนีที่ดีที่สุด : โยนสัมภาระทั้งหมดของอารยธรรม และการไปใช้ชีวิตบนเกาะที่ห่างไกล แต่บางคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งมืออาชีพหนุ่มกับเด็กหนุ่มจริงไปผ่านกับมัน และนั่นเป็นสิ่งที่ครอบครัวฉัน : เราออกจากบอสตัน , และฉันได้งานในบริษัทซอฟต์แวร์ ไปอาศัยอยู่บนเกาะเล็ก ๆทางด้านเหนือของ Arctic Circle เป็นปีความฝันของหลายคนหนีที่ดีที่สุด : โยนสัมภาระทั้งหมดของอารยธรรม และการไปใช้ชีวิตบนเกาะที่ห่างไกล แต่บางคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งมืออาชีพหนุ่มกับเด็กหนุ่มจริงไปผ่านกับมัน และนั่นเป็นสิ่งที่ครอบครัวฉัน : เราออกจากบอสตัน , และฉันได้งานในบริษัทซอฟต์แวร์ ไปอาศัยอยู่บนเกาะเล็ก ๆทางด้านเหนือของ Arctic Circle เป็นปีความฝันของหลายคนหนีที่ดีที่สุด : โยนสัมภาระทั้งหมดของอารยธรรม และการไปใช้ชีวิตบนเกาะที่ห่างไกล แต่บางคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งมืออาชีพหนุ่มกับเด็กหนุ่มจริงไปผ่านกับมัน และนั่นเป็นสิ่งที่ครอบครัวฉัน : เราออกจากบอสตัน , และฉันได้งานในบริษัทซอฟต์แวร์ ไปอาศัยอยู่บนเกาะเล็ก ๆทางด้านเหนือของ Arctic Circle เป็นปีความฝันของหลายคนหนีที่ดีที่สุด : โยนสัมภาระทั้งหมดของอารยธรรม และการไปใช้ชีวิตบนเกาะที่ห่างไกล แต่บางคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งมืออาชีพหนุ่มกับเด็กหนุ่มจริงไปผ่านกับมัน และนั่นเป็นสิ่งที่ครอบครัวฉัน : เราออกจากบอสตัน , และฉันได้งานในบริษัทซอฟต์แวร์ ไปอาศัยอยู่บนเกาะเล็ก ๆทางด้านเหนือของ Arctic Circle เป็นปีความฝันของหลายคนหนีที่ดีที่สุด : โยนสัมภาระทั้งหมดของอารยธรรม และการไปใช้ชีวิตบนเกาะที่ห่างไกล แต่บางคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งมืออาชีพหนุ่มกับเด็กหนุ่มจริงไปผ่านกับมัน และนั่นเป็นสิ่งที่ครอบครัวฉัน : เราออกจากบอสตัน , และฉันได้งานในบริษัทซอฟต์แวร์ ไปอาศัยอยู่บนเกาะเล็ก ๆทางด้านเหนือของ Arctic Circle เป็นปีความฝันของหลายคนหนีที่ดีที่สุด : โยนสัมภาระทั้งหมดของอารยธรรม และการไปใช้ชีวิตบนเกาะที่ห่างไกล แต่บางคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งมืออาชีพหนุ่มกับเด็กหนุ่มจริงไปผ่านกับมัน และนั่นเป็นสิ่งที่ครอบครัวฉัน : เราออกจากบอสตัน , และฉันได้งานในบริษัทซอฟต์แวร์ ไปอาศัยอยู่บนเกาะเล็ก ๆทางด้านเหนือของ Arctic Circle เป็นปีความฝันของหลายคนหนีที่ดีที่สุด : โยนสัมภาระทั้งหมดของอารยธรรม และการไปใช้ชีวิตบนเกาะที่ห่างไกล แต่บางคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งมืออาชีพหนุ่มกับเด็กหนุ่มจริงไปผ่านกับมัน และนั่นเป็นสิ่งที่ครอบครัวฉัน : เราออกจากบอสตัน , และฉันได้งานในบริษัทซอฟต์แวร์ ไปอาศัยอยู่บนเกาะเล็ก ๆทางด้านเหนือของ Arctic Circle เป็นปีความฝันของหลายคนหนีที่ดีที่สุด : โยนสัมภาระทั้งหมดของอารยธรรม และการไปใช้ชีวิตบนเกาะที่ห่างไกล แต่บางคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งมืออาชีพหนุ่มกับเด็กหนุ่มจริงไปผ่านกับมัน และนั่นเป็นสิ่งที่ครอบครัวฉัน : เราออกจากบอสตัน , และฉันได้งานในบริษัทซอฟต์แวร์ ไปอาศัยอยู่บนเกาะเล็ก ๆทางด้านเหนือของ Arctic Circle เป็นปีความฝันของหลายคนหนีที่ดีที่สุด : โยนสัมภาระทั้งหมดของอารยธรรม และการไปใช้ชีวิตบนเกาะที่ห่างไกล แต่บางคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งมืออาชีพหนุ่มกับเด็กหนุ่มจริงไปผ่านกับมัน และนั่นเป็นสิ่งที่ครอบครัวฉัน : เราออกจากบอสตัน , และฉันได้งานในบริษัทซอฟต์แวร์ ไปอาศัยอยู่บนเกาะเล็ก ๆทางด้านเหนือของ Arctic Circle เป็นปีความฝันของหลายคนหนีที่ดีที่สุด : โยนสัมภาระทั้งหมดของอารยธรรม และการไปใช้ชีวิตบนเกาะที่ห่างไกล แต่บางคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งมืออาชีพหนุ่มกับเด็กหนุ่มจริงไปผ่านกับมัน และนั่นเป็นสิ่งที่ครอบครัวฉัน : เราออกจากบอสตัน , และฉันได้งานในบริษัทซอฟต์แวร์ ไปอาศัยอยู่บนเกาะเล็ก ๆทางด้านเหนือของ Arctic Circle เป็นปีความฝันของหลายคนหนีที่ดีที่สุด : โยนสัมภาระทั้งหมดของอารยธรรม และการไปใช้ชีวิตบนเกาะที่ห่างไกล แต่บางคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งมืออาชีพหนุ่มกับเด็กหนุ่มจริงไปผ่านกับมัน และนั่นเป็นสิ่งที่ครอบครัวฉัน : เราออกจากบอสตัน , และฉันได้งานในบริษัทซอฟต์แวร์ ไปอาศัยอยู่บนเกาะเล็ก ๆทางด้านเหนือของ Arctic Circle เป็นปีความฝันของหลายคนหนีที่ดีที่สุด : โยนสัมภาระทั้งหมดของอารยธรรม และการไปใช้ชีวิตบนเกาะที่ห่างไกล แต่บางคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งมืออาชีพหนุ่มกับเด็กหนุ่มจริงไปผ่านกับมัน และนั่นเป็นสิ่งที่ครอบครัวฉัน : เราออกจากบอสตัน , และฉันได้งานในบริษัทซอฟต์แวร์ ไปอาศัยอยู่บนเกาะเล็ก ๆทางด้านเหนือของ Arctic Circle เป็นปีความฝันของหลายคนหนีที่ดีที่สุด : โยนสัมภาระทั้งหมดของอารยธรรม และการไปใช้ชีวิตบนเกาะที่ห่างไกล แต่บางคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งมืออาชีพหนุ่มกับเด็กหนุ่มจริงไปผ่านกับมัน และนั่นเป็นสิ่งที่ครอบครัวฉัน : เราออกจากบอสตัน , และฉันได้งานในบริษัทซอฟต์แวร์ ไปอาศัยอยู่บนเกาะเล็ก ๆทางด้านเหนือของ Arctic Circle เป็นปี