As a contribution to this ongoing r

As a contribution to this ongoing refinement of the concept, I recently formulated five axioms (self-evident truths) of sustainability. My goal was simply to distill ideas that had been proposed previously and put them into a concise, easy-to-understand form.
In formulating these axioms, my criteria were as follows:
• To qualify as an axiom, a statement must be capable of being tested using the methodology of science.
• Collectively, a set of axioms intended to define sustainability must be minimal (with no redundancies).
• At the same time, the axioms must be sufficient, leaving no glaring loopholes.
• The axioms should be worded in terms a layperson can understand. Here are the axioms, each followed by a brief discussion:
The First Axiom
Any society that continues to use critical resources unsustainably will collapse.
Exception : A society can avoid collapse by finding replacement resources.
Limit to the exception : In a finite world, the number of possible replacements is also finite.
Archaeologist Joseph Tainter, in his classic study The Collapse of Complex Societies (1988), demonstrated that collapse is a frequent if not universal fate of complex societies and argued that collapse results from declining returns on efforts to support growing levels of societal complexity using energy harvested from the environment. Jared Diamond's popular book Collapse: How Societies Choose to Fail or Succeed (2005) similarly makes the argument that collapse is the common destiny of societies that ignore resource constraints. This axiom defines sustainability by the consequences of its absence—that is, collapse. Tainter defines collapse as a reduction in social complexity—that is, a contraction of society in terms of its population size, the sophistication of its technologies, the consumption rates of its people, and the diversity of its specialized social roles. Historically, collapse has often meant a precipitous decline in population brought about by social chaos, warfare, disease, or famine. However, collapse can also occur more gradually over a period of many decades or even centuries. There is also the theoretical possibility that a society could choose to reduce its complexity in a controlled, gradual manner.
While it could be argued that a society can choose to change rather than collapse, the only choices that would substantively affect the outcome would be to cease using critical resources unsustainably or to find alternative resources.
A society that uses resources sustainably may collapse for other reasons, some beyond the society's control (as a result of an overwhelming natural disaster or of conquest by another, more aggressive society, to name just two of many possibilities), so it cannot be said that a sustainable society is immune to collapse unless many conditions for sustainability are specified. This first axiom focuses on resource consumption because that is a decisive, quantifiable, and, in principle, controllable determinant of a society's long-term survival.
The question of what constitutes sustainable or unsustainable use of resources is addressed in the third and fourth axioms.
Critical resources are those that are essential to the maintenance of life and basic social functions—including (but not necessarily limited to) water and the resources necessary to produce food and usable energy.
The first axiom's “exception” and “limit to the exception” address the common argument of free-market economists that resources are infinitely substitutable, and that therefore modern market-driven societies need never face a depletion-led collapse, even if their consumption rates continue to escalate. In some instances, substitutes for resources become readily available and are even superior, as was the case in the mid-nineteenth century when kerosene from petroleum was substituted for whale oil as a fuel for lamps. In other cases, substitutes are inferior, as is the case with oil sands as a substitute for conventional petroleum, given that oil sands are less energy dense, require more energy input for processing, and produce more carbon emissions. As time goes on, societies will tend first to exhaust substitutes that are superior and easy to get at, then those that are equivalent, and increasingly will have to rely on ever more inferior substitutes to replace depleting resources—unless rates of consumption are held in check.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นเงินสมทบนี้ละเอียดลอออย่างต่อเนื่องของแนวความคิด ฉันเพิ่งสูตรสัจพจน์ของห้า (วีรกรรมจริง) อย่างยั่งยืน เป้าหมายของฉันก็ถูกสกัดความคิดที่เคยเสนอก่อนหน้า และวางพวกเขาในแบบที่ เข้าใจง่าย กระชับขึ้น ใน formulating สัจพจน์เหล่านี้ เงื่อนไขของฉันมีดังนี้: •เพื่อเป็นสัจพจน์การ คำสั่งต้องสามารถถูกทดสอบใช้วิธีของวิทยาศาสตร์ •โดยรวม ชุดของสัจพจน์ที่มีวัตถุประสงค์เพื่อกำหนดความยั่งยืนต้องน้อย (มี redundancies ไม่) •พร้อมกัน สัจพจน์ต้องเพียงพอ ออกจากช่องโหว่ไม่แจ๋ •สัจพจน์ควรเป็นอธิบายในแง่ของฆราวาสสามารถเข้าใจ นี่เป็นสัจพจน์ แต่ละตาม ด้วยการสนทนาสั้น ๆ: สัจพจน์แรก สังคมใดที่ยังคงใช้ทรัพยากรสำคัญ unsustainably จะยุบ ข้อยกเว้น: สังคมสามารถหลีกเลี่ยงการยุบ โดยการหาทรัพยากรทดแทน ข้อจำกัดข้อยกเว้น: ในโลกมีจำกัด จำนวนแทนที่ได้ก็จำกัด Archaeologist โจเซฟ Tainter ในการเขาศึกษาคลาสสิกยุบของซับซ้อนสังคม (1988), สาธิตว่า ยุบจะเป็นบ่อยถ้าชะตาไม่สากลของสังคมซับซ้อน และโต้เถียงที่ยุบผลลัพธ์จากการคำนวณผลตอบแทนในความพยายามที่จะสนับสนุนการเติบโตระดับของความซับซ้อนนิยมใช้พลังงานที่เก็บเกี่ยวจากสิ่งแวดล้อม หนังสือยอดนิยมของจาเร็ดยุบ: ทำนองเดียวกันว่าสังคมเลือกที่จะล้มเหลว หรือประสบความสำเร็จ (2005) ทำให้อาร์กิวเมนต์ว่ายุบชะตาทั่วไปของสังคมที่ข้ามข้อจำกัดของทรัพยากร สัจพจน์นี้กำหนดความยั่งยืน โดยผลของการขาดงาน – คือ ยุบ Tainter กำหนดยุบเป็นการลดความซับซ้อนทางสังคมซึ่งคือ การหดตัวของสังคมในแง่ของขนาดประชากร ความซับซ้อนของเทคโนโลยี อัตราการบริโภคของคน และความหลากหลายของบทบาททางสังคมเฉพาะ ประวัติ ยุบได้มักจะหมายถึง ลดลงประชากรโดยสังคมวุ่นวาย สงคราม โรค ภาวะ หรือ precipitous ไร ยุบสามารถเกิดขึ้นทีละน้อยช่วงทศวรรษหรือศตวรรษแม้ นอกจากนี้ยังมีทฤษฎีเป็นไปได้ที่สังคมสามารถเลือกที่จะลดความซับซ้อนของวิธีควบคุม สมดุล ในขณะที่มันอาจจะโต้เถียงว่า สังคมสามารถเลือกการเปลี่ยนแปลง แทนที่ยุบ ตัวเลือกเท่านั้นที่จะ substantively ที่มีผลจะเป็น การหยุดใช้ทรัพยากรที่สำคัญ unsustainably หรือค้นหาทรัพยากรอื่น สังคมที่ใช้ทรัพยากรฟื้นฟูอาจยุบด้วยเหตุผลอื่น ๆ บางอย่างนอกเหนือการควบคุมของสังคม (จากภัยธรรมชาติการครอบงำ หรือชนะสูงขึ้น สังคม เพียงสองชื่อหลายประการ), ดังนั้นจึงไม่สามารถกล่าวว่า ว่า สังคมยั่งยืนภูมิคุ้มกันให้ยุบยกเว้นมีระบุเงื่อนไขสำหรับความยั่งยืนได้ สัจพจน์แรกนี้เน้นการใช้ทรัพยากรเนื่องจากเป็นเด็ดขาด วัดปริมาณ ได้ และ หลัก ดีเทอร์มิแนนต์ควบคุมอยู่รอดระยะยาวของสังคม คำถามที่ถึงใช้ทรัพยากรอย่างยั่งยืน หรือ unsustainable องค์ประกอบต่างในสัจพจน์ที่สาม และสี่ มีทรัพยากรที่สำคัญที่จำเป็นเพื่อรักษาชีวิตและพื้นฐานสังคมซึ่งรวมถึง (แต่ไม่จำเป็นต้องจำกัด) น้ำและทรัพยากรจำเป็นในการผลิตอาหารและพลังงานที่ใช้ "ยกเว้น" และ "ข้อจำกัดข้อยกเว้น" ของสัจพจน์แรกอาร์กิวเมนต์ทั่วไปของนักเศรษฐศาสตร์ตลาดฟรีอย่างเพียบ substitutable และดังนั้น สังคมที่ขับเคลื่อนตลาดสมัยใหม่ต้องไม่เคยเผชิญกับการลดลงของนำล่มสลาย แม้ว่าราคาของปริมาณการใช้ต่อการเลื่อนระดับ ในบางกรณี ทดแทนสำหรับทรัพยากรจะพร้อม และมีแม้กระทั่งห้องซูพีเรีย เป็นกรณีในศตวรรษปั้นจั่นกลางเมื่อถูกแทนน้ำมันก๊าดจากน้ำมันปลาวาฬน้ำมันเป็นเชื้อเพลิงสำหรับโคมไฟ ในบางกรณี ทดแทนมีน้อย เป็นเป็นในกรณีของทรายน้ำมันแทนน้ำมันธรรมดา ทรายน้ำมันเป็นพลังงานน้อยความหนาแน่นสูง ที่ต้องป้อนข้อมูลสำหรับการประมวลผล พลังงานมากขึ้น และผลิตปล่อยก๊าซเรือนกระจกเพิ่มมากขึ้น นออนไลน์ สังคมจะมีแนวโน้มก่อนที่ ท่อไอเสียแทนที่เหนือกว่า และง่ายต่อการรับ แล้วที่เทียบเท่า และเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จะต้องพึ่งเคยเพิ่มเติมทดแทนน้อยแทนพึ่งทรัพยากร — ยกเว้นว่ามีขึ้นราคาปริมาณการใช้ในการตรวจสอบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในฐานะที่มีส่วนร่วมในการปรับแต่งนี้อย่างต่อเนื่องของแนวคิดฉันเพิ่งสูตรห้าสัจพจน์ (ความจริงที่ชัดเจนในตัวเอง) ของการพัฒนาอย่างยั่งยืน เป้าหมายของฉันเป็นเพียงที่จะสกัดความคิดที่ได้รับการเสนอก่อนหน้านี้และใส่ลงในกระชับรูปแบบที่ง่ายต่อการเข้าใจ.
ในการกำหนดหลักการเหล่านี้เกณฑ์ของฉันมีดังนี้
•ในการมีคุณสมบัติเป็นความจริงคำสั่งจะต้องมีความสามารถในการ การทดสอบโดยใช้วิธีการทางวิทยาศาสตร์.
•เรียกรวมกันว่าชุดของหลักการตั้งใจที่จะกำหนดความยั่งยืนจะต้องน้อยที่สุด (ที่มีความซ้ำซ้อนไม่ได้).
•ในเวลาเดียวกัน, หลักการจะต้องมีเพียงพอไม่ทิ้งช่องโหว่ที่เห็นได้ชัด.
•หลักการที่ควรจะเป็น คำพูดในแง่คนธรรมดาสามารถเข้าใจ นี่คือหลักการแต่ละตามด้วยการสนทนาสั้น:
ครั้งแรกที่ความจริง
สังคมใดที่ยังคงใช้ทรัพยากรที่สำคัญยั่งยืนจะยุบ.
ข้อยกเว้น: สังคมสามารถหลีกเลี่ยงการล่มสลายโดยการหาทรัพยากรทดแทน.
จำกัด เพื่อยกเว้น: ในโลกแน่นอน จำนวนเปลี่ยนไปได้นอกจากนี้ยังมี จำกัด .
โจเซฟ Tainter นักโบราณคดีในการศึกษาคลาสสิกของการล่มสลายของสังคมที่ซับซ้อน (1988) แสดงให้เห็นถึงการล่มสลายที่เป็นบ่อยถ้าไม่ชะตากรรมสากลของสังคมที่ซับซ้อนและเป็นที่ถกเถียงกันว่าผลการล่มสลายจากผลตอบแทนที่ลดลงเกี่ยวกับความพยายามที่จะสนับสนุน การเจริญเติบโตระดับของความซับซ้อนของสังคมที่ใช้พลังงานที่เก็บเกี่ยวจากสภาพแวดล้อม Jared หนังสือยอดนิยมเพชรยุบ: วิธีสังคมเลือกที่จะล้มเหลวหรือประสบความสำเร็จ (2005) ในทำนองเดียวกันทำให้การโต้แย้งว่าการล่มสลายเป็นชะตากรรมร่วมกันของสังคมที่จะไม่สนใจข้อ จำกัด ของทรัพยากร ความจริงนี้กำหนดการพัฒนาอย่างยั่งยืนโดยผลกระทบของการขาดที่ของมันคือการล่มสลาย Tainter กำหนดล่มสลายในการลดความซับซ้อนที่เป็นสังคม, การหดตัวของสังคมในแง่ของขนาดประชากรของความซับซ้อนของเทคโนโลยีที่มีอัตราการบริโภคของประชาชนและความหลากหลายของบทบาททางสังคมเฉพาะ ในอดีตการล่มสลายมีความหมายมักจะลดลงสูงชันในประชากรโดยนำเกี่ยวกับความวุ่นวายทางสังคมสงครามโรคหรือการกันดารอาหาร แต่การล่มสลายยังสามารถเกิดขึ้นค่อย ๆ ในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมาหรือแม้กระทั่งหลายศตวรรษ นอกจากนี้ยังมีความเป็นไปได้ในทางทฤษฎีว่าสังคมสามารถเลือกที่จะลดความซับซ้อนในการควบคุมลักษณะค่อยเป็นค่อยไป.
ในขณะที่มันอาจจะแย้งว่าสังคมสามารถเลือกที่จะเปลี่ยนมากกว่ายุบตัวเลือกเดียวที่ substantively จะมีผลต่อผลที่จะ ยุติการใช้ทรัพยากรที่สำคัญยั่งยืนหรือเพื่อหาทรัพยากรทางเลือก.
สังคมที่ใช้ทรัพยากรอย่างยั่งยืนอาจถล่มด้วยเหตุผลอื่น ๆ บางอย่างอยู่นอกเหนือการควบคุมของสังคม (เป็นผลมาจากภัยพิบัติทางธรรมชาติที่ครอบงำหรือชัยชนะอีกสังคมเชิงรุกมากขึ้นเพื่อชื่อเพียง ทั้งสองเป็นไปได้มาก) ดังนั้นจึงไม่สามารถกล่าวได้ว่าสังคมที่ยั่งยืนเป็นภูมิคุ้มกันที่จะยุบเว้นแต่หลายเงื่อนไขสำหรับการพัฒนาอย่างยั่งยืนที่ระบุไว้ นี้ความจริงเป็นครั้งแรกมุ่งเน้นไปที่การใช้ทรัพยากรเพราะเห็นว่าเป็นเด็ดขาดเชิงปริมาณและในหลักการควบคุมปัจจัยของสังคมของการอยู่รอดในระยะยาว.
คำถามของสิ่งที่ถือว่าใช้ประโยชน์อย่างยั่งยืนหรือไม่ยั่งยืนของทรัพยากรที่มีการแก้ไขในหลักการที่สามและสี่
ทรัพยากรที่สำคัญเป็นผู้ที่มีความจำเป็นต่อการบำรุงรักษาของชีวิตและฟังก์ชั่นรวมทั้งพื้นฐานทางสังคม (แต่ไม่จำเป็นต้อง จำกัด ) น้ำและทรัพยากรที่จำเป็นในการผลิตอาหารและพลังงานที่ใช้งานได้.
ความจริงครั้งแรกของ "ข้อยกเว้น" และ "ข้อ จำกัด เกี่ยวกับข้อยกเว้น" อยู่ที่การโต้แย้งที่พบบ่อยของนักเศรษฐศาสตร์ตลาดเสรีที่ทรัพยากรทดแทนเพียบและที่สังคมตลาดที่ขับเคลื่อนด้วยที่ทันสมัยจึงต้องไม่เคยต้องเผชิญกับการสูญเสียการล่มสลายนำแม้ว่าอัตราการบริโภคของพวกเขายังคงบานปลาย ในบางกรณีทดแทนทรัพยากรกลายเป็นใช้ได้อย่างง่ายดายและมีความเหนือกว่าแม้เช่นกรณีที่เกิดในช่วงกลางศตวรรษที่สิบเก้าเมื่อน้ำมันก๊าดจากปิโตรเลียมแทนน้ำมันปลาวาฬเป็นเชื้อเพลิงสำหรับโคมไฟ ในกรณีอื่น ๆ ทดแทนจะด้อยกว่าเช่นเดียวกับกรณีที่มีทรายน้ำมันแทนการปิโตรเลียมเดิมที่ระบุว่าทรายน้ำมันเป็นพลังงานน้อยหนาแน่นต้องใช้พลังงานมากขึ้นสำหรับการประมวลผลและการผลิตการปล่อยก๊าซคาร์บอนมากขึ้น เมื่อเวลาผ่านไปสังคมจะมีแนวโน้มที่แรกที่จะทดแทนไอเสียที่มีเหนือกว่าและง่ายที่จะได้รับแล้วผู้ที่มีความเทียบเท่าและมากขึ้นจะต้องพึ่งพาสารทดแทนที่เคยด้อยกว่ามากขึ้นเพื่อแทนที่ทำลายทรัพยากรเว้นแต่อัตราของการบริโภคจะมีขึ้นใน ตรวจสอบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นการบริจาคเพื่อการปรับแต่งอย่างต่อเนื่องของแนวคิด ผมเพิ่งสูตรห้าสัจพจน์ ( ความจริงตนเอง ) ของความยั่งยืน เป้าหมายของฉันเป็นเพียงกลั่นกรองความคิดที่เคยเสนอไว้ก่อนหน้านี้ และใส่ลงในกระชับ เข้าใจง่าย รูปแบบ
ในการกำหนดสัจพจน์เหล่านี้เกณฑ์ของฉันดังนี้
- มีคุณสมบัติเป็นสัจพจน์ ,งบจะได้ถูกทดสอบโดยใช้วิธีการของวิทยาศาสตร์
- เรียกชุดของหลักการ วัตถุประสงค์ เพื่อกำหนดความยั่งยืนต้องน้อยที่สุด ( ไม่ซ้อน )
- ในเวลาเดียวกัน หลักการต้องเพียงพอ ทิ้งช่องโหว่ไม่มีแจ๋ .
- สัจพจน์ควรจะ worded ในแง่เป็นผู้ฟังสามารถเข้าใจได้ นี่คือสัจพจน์แต่ละตามด้วยการสนทนาสั้น ๆ :

สัจพจน์แรกสังคมใดๆ ที่ยังคงต้องใช้ทรัพยากรอย่าง unsustainably จะยุบ
ข้อยกเว้น : สังคมสามารถหลีกเลี่ยงการยุบโดยการหาทรัพยากรทดแทน
จำกัดข้อยกเว้น : ในโลกมีจำกัด จำนวนของไส้ที่เป็นไปได้ยัง จำกัด
นักโบราณคดี โจเซฟ tainter ในการศึกษาคลาสสิกของเขา การล่มสลายของสังคมที่ซับซ้อน ( 1988 )แสดงให้เห็นว่ายุบเป็นบ่อยถ้าไม่สากลชะตากรรมของสังคมที่ซับซ้อน และแย้งว่ายุบ ผลจากความพยายามที่จะสนับสนุนลดลง ผลตอบแทนในระดับการเติบโตของความซับซ้อนทางสังคม โดยใช้พลังงานจากการเก็บเกี่ยวสิ่งแวดล้อม ยุบหนังสือของจาเร็ด ไดมอนด์ที่เป็นที่นิยม :สังคมเลือกที่จะประสบความสำเร็จ หรือล้มเหลวอย่างไร ( 2005 ) ซึ่งทำให้อาร์กิวเมนต์ที่ยุบเป็นชะตากรรมร่วมกันของสังคมที่ไม่สนใจข้อ จำกัด ทรัพยากร สัจพจน์นี้นิยามความยั่งยืน โดยผลของการขาดนั่นคือ ยุบ tainter กำหนดยุบเป็นในการลดความซับซ้อนของสังคมนั่นคือ การหดตัวของสังคมในแง่ของขนาดประชากรของความซับซ้อนของเทคโนโลยีของอัตราการบริโภคของประชาชนและความหลากหลายของผู้เชี่ยวชาญทางด้าน ในอดีต ยุบ มักจะหมายถึงลดลงสูงชันในประชากรโดยนำเกี่ยวกับสังคมที่สับสนวุ่นวาย สงคราม โรคระบาด หรือความอดอยาก อย่างไรก็ตาม ยุบยังสามารถเกิดขึ้นได้อีกเรื่อย ๆตลอดระยะเวลาหลายทศวรรษหรือศตวรรษนอกจากนี้ยังมีทฤษฎีความเป็นไปได้ที่สังคมอาจจะเลือกที่จะลดความซับซ้อนในการควบคุมลักษณะค่อยเป็นค่อยไป .
ในขณะที่มันอาจจะแย้งว่า สังคมสามารถเลือกเปลี่ยน แทนที่จะยุบ ทางเลือกที่สำคัญต่อผลที่จะยุติการใช้ทรัพยากรอย่างมี unsustainably หรือหาทรัพยากรทางเลือก
สังคมที่ใช้ทรัพยากรอย่างยั่งยืน อาจยุบด้วยเหตุผลอื่น ๆบางอย่างที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของสังคม ( เป็นผลจากภัยธรรมชาติยุ่งยาก หรือพิชิตโดยอื่น ก้าวร้าวมากขึ้น สังคมเพื่อชื่อเพียงสองของความเป็นไปได้มาก ) ดังนั้นจึงไม่สามารถบอกได้ว่า สังคมที่ยั่งยืนเป็นภูมิคุ้มกันเพื่อยุบ ถ้าเงื่อนไขมากมายเพื่อความยั่งยืน มีระบุไว้สัจพจน์แรกนี้จะเน้นการใช้ทรัพยากร เพราะนั่นเป็นเด็ดขาด บอกจำนวน และในหลักการกำหนดควบคุมของการอยู่รอดระยะยาวของสังคม
คำถามของสิ่งที่ถือหรือใช้ทรัพยากรอย่างยั่งยืนและระบุในหลักการที่สามและสี่
ทรัพยากรที่สำคัญที่จำเป็นเพื่อการรักษาชีวิตและหน้าที่ทางสังคมพื้นฐานรวมถึง ( แต่ไม่ จำกัด ) น้ำและทรัพยากรที่จำเป็นในการผลิตอาหาร และพลังงานที่สามารถใช้งานได้
ครั้งแรกสัจพจน์ " ข้อยกเว้น " และ " ข้อจำกัดข้อยกเว้น " ที่อยู่ร่วมกันอาร์กิวเมนต์ของนักเศรษฐศาสตร์ตลาดเสรีว่าทรัพยากรซึ่งเป็นตัวแทนอนันต์ ,