Of all the difficult parts of paren

Of all the difficult parts of parenting, the hardest for me (and for many people, I think) is not the fatigue or time drain or chaos of family life, but the inability to ensure that nothing terrible will ever happen to my children. This desire to prevent suffering in one’s kids is stronger than the desire to breathe, stronger than my most basic human instincts. And yet, no matter how strong the desire, none of us can do it. We just can’t.

Every day it seems there is less we can control about their future. The schools are failing, the middle class is vanishing, super-bugs grow stronger and antibiotics weaker. The seasons are slipping and I might not recognize the climate of the planet my kids will come of age in. College education floats further out of reach. Guns are everywhere. People are often angry and suspicious. Our food makes us fat and sick.

I can’t control any of this, so my grip tightens on what I think I can control, on everything within reach. And yet no matter how firmly I grasp, nothing anyone does can change the fact that sometimes, children get sick and die, or are killed in car accidents, or drowned in swimming pools when our backs are turned for just a second. Sometimes they go to the doctor with a cut on the leg and expire a few days later of blood poisoning. Sometimes they’re shot in schools, or become addicted to drugs or take their own lives. These occurrences are not common, but they happen, and we hear of them, and because we cannot imagine anything worse, we say, not to me, not to my child. It’s not going to happen to me.



Every year, 30 to 40 children, usually under the age of 6, die after being left alone in cars. Their deaths (usually by suffocation), are slow, torturous, unspeakably tragic. In some instances, they are the result of clear-cut neglect, but more often, they occur because of a change in routine — usually the father drops off at daycare but today it’s the mom and she is tired or harried and forgets the kid is with her and leaves him there for hours. I was aware of these tragedies long before the day I left my son, because, like most anxious, at times over-protective mothers, I spend a not insignificant portion of my time reading about and thinking about and worrying about all the terrible things that can happen to the two little people I’ve devoted my life to protecting.

I know that on a 75-degree day, a closed car can become an oven. I know that a home with an unfenced swimming pool is as dangerous as one with a loaded gun. I know how important it is to install car seats correctly, to adjust and fasten the straps regularly. When my kids were babies I always put them to sleep on their backs, though they hated it. I treated small, chokeable objects like arsenic, put up gates on all our stairways (not the tension-rod kind that can be pushed over, but the kind you bolt into the wall). I immunized them against everything immunizable, sliced their hotdogs lengthwise and removed the casing, made sure their plates and cups were BPA free, limited their screen time, slathered them in sunscreen on sunny days. When my more carefree friends say things like, “What’s the worst that could happen?” I usually have an answer. Sometimes I fantasized about moving with my family to a sun-drenched island in the Mediterranean where my children could spend their days frolicking freely on the beach without worry of speeding cars or communicable diseases, but I never confuse this fantasy with the reality we live in, the reality of risk and danger, the reality that terrible things happen to good, well-meaning people every second of every day.

And so, it came as more than a shock to me when, on the way home from the airport, I listened to a voice mail from an officer at my family’s local police department explaining that a bystander had noticed me leaving my son in the car, had recorded the incident using a phone’s camera, and had then contacted the police. By the time the police arrived, I had already left the scene, and by the time they looked up the license plate number of the minivan and traced it to my parents, I was flying home.

I’d never been charged with a crime before, so the weeks that followed were pure improvisation. I hired a lawyer to talk to the police on my behalf. I sought advice and support from those I loved and trusted. I tried to stay calm. My lawyer told me he’d had a productive conversation with the officer involved, that he’d explained I was a loving and responsible mother who’d had a “lapse in judgment,” and that it seemed quite possible charges would not be pressed. For a while, it looked like he was right. But nine months later, a few minutes after dropping my kids off at school, I was walking to a coffee shop when my cellphone rang. Another officer asked if I was Kim Brooks and if I was aware there was a warrant out for my arrest.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ส่วนที่ยากทั้งหมดของนี่ ที่ยากที่สุดสำหรับผม (และสำหรับหลาย ๆ คน ฉันคิดว่า) ไม่ล้า หรือท่อระบายน้ำเวลา หรือความวุ่นวายของชีวิตครอบครัว แต่ไม่สามารถเพื่อให้แน่ใจว่ามีอะไรน่ากลัวจะเคยเกิดขึ้นกับลูก ๆ ความปรารถนานี้ให้ทุกข์ในตัวเด็กจะแข็งแกร่งกว่าสัญชาตญาณมนุษย์ขั้นพื้นฐานที่สุดของฉัน ทำไมต้องหายใจ และยังได้ ไม่ต้องการความแข็งแกร่ง ไม่มีเราสามารถทำได้ เราแค่ไม่ทุกวันมันดูเหมือนมีน้อยเราสามารถควบคุมเกี่ยวกับอนาคตของพวกเขา โรงเรียนจะล้มเหลว ชนชั้นกลางจะหายสาบสูญ ซุปเปอร์โรคจิตแข็งแกร่งเติบโต และยาปฏิชีวนะที่แข็งแกร่ง ซีซั่นจะลื่นไถล และฉันไม่อาจรับรู้สภาพภูมิอากาศของโลกที่เด็ก ๆ จะมีอายุใน วิทยาลัยศึกษาลอยต่อไปไม่ถึง ปืนมีทุก คนมักโกรธ และน่าสงสัย อาหารของเราทำให้เราอ้วน และป่วยฉันไม่สามารถควบคุมนี้ เพื่อกระชับหน้าของจับของฉันในสิ่งที่ฉันคิดว่า ฉันสามารถควบคุม กับทุกสิ่งไป และยัง ไม่มั่นว่าฉันเข้าใจ อะไรทุกคนไม่สามารถเปลี่ยนความจริงที่ว่า บางครั้ง เด็กป่วยและตาย หรือรถอุบัติเหตุ หรือจมน้ำในสระเมื่อหลังเราเปิดสำหรับห้องที่สอง บางครั้งก็ไปพบแพทย์ด้วยการตัดขา และหมดอายุกี่วันหลังจากเลือดเป็นพิษ บางครั้งพวกเขากำลังถ่ายทำในโรงเรียน กลายเป็นติดยา หรือใช้ชีวิตตนเอง เหตุการณ์เหล่านี้ไม่ทั่วไป แต่เกิด ขึ้น และเราได้ยินเสียงของพวกเขา และเนื่องจากเราไม่สามารถคิดอะไรแย่ เราพูด ไม่ ให้ฉัน ไม่ ให้ลูกของฉัน มันจะไม่ไปเกิดขึ้นกับฉันทุกปี เด็กอายุ 30-40 มักจะอายุต่ำกว่า 6 ตายหลังจากถูกคนเดียวซ้ายในรถยนต์ ผ่าน (ตามปกติแล้ว โดย suffocation), มีช้า torturous, unspeakably อนาถ ในบางกรณี พวกเขาเป็นผลของการละเลยที่แน่ชัด แต่บ่อย พวกเขาเกิดขึ้นเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงในขั้นตอนซึ่งปกติพ่อหยดออกที่สถานรับเลี้ยงเด็ก แต่วันนี้เป็นแม่แบบ และเธอเหนื่อย หรือ harried และ forgets เด็กกับเธอ และปล่อยให้เขามีชั่วโมง ผมทราบ tragedies เหล่านี้นานก่อนวันทิ้งลูก เนื่องจาก เช่นแม่กังวลมากที่สุด over-protective ครั้ง ฉันใช้จ่ายส่วนที่ไม่สำคัญเวลาที่ฉันอ่านเกี่ยวกับ และคิด และกังวลเกี่ยวกับสิ่งชั่วร้ายทั้งหมดที่สามารถเกิดขึ้นกับสองคนเล็กน้อยฉันได้ทุ่มเทชีวิตเพื่อปกป้องทราบว่า ในวัน 75 องศา รถปิดสามารถกลายเป็น เตาอบ ทราบว่าบ้านมีสระว่ายน้ำ unfenced เป็นอันตรายเป็นหนึ่งกับปืนโหลด รู้วิธีมันมีความสำคัญใน การติดตั้งรถยนต์นั่งอย่างถูกต้อง ปรับ และยึดสายเป็นประจำ เมื่อเด็ก ๆ ของฉันฉันจะใส่ให้นอนบนหลังของทารก แม้ว่าพวกเขาเกลียดชังมัน ผมถือว่าเล็ก chokeable วัตถุเช่นสารหนู วางประตูในทั้งหมดของเรา stairways (ชนิดเหล็กความตึงเครียดที่สามารถผลักดันผ่านไม่ แต่ชนิดที่คุณใส่เข้าไปในผนัง) Immunized ให้กับทุก immunizable หั่นตามยาว hotdogs ของพวกเขา และเอาปลอก ทำจานและถ้วยของพวกเขามี BPA ฟรี จำกัดเวลาหน้าจอ slathered ในครีมกันแดดบนฟ้า เมื่อเพื่อนของฉันไม่ห่วงมากว่า เช่น คืออะไรร้ายที่อาจเกิดขึ้น" ฉันมักจะได้คำตอบ บางครั้งฉัน fantasized เกี่ยวกับการย้ายไปเกาะที่เมืองไทยในเมดิเตอร์เรเนียนที่ลูก ๆ สามารถใช้วันของพวกเขากังวลได้อย่างอิสระบนชายหาดโดยไม่ต้องกังวลรถเพิ่มหรือโรค communicable แต่ไม่สับสนนี้จินตนาการกับความเป็นจริงที่เราอาศัยอยู่ใน ความเสี่ยง และอันตรายจริง ความจริงที่สิ่งชั่วร้ายเกิดขึ้นกับดีกับครอบครัว, meaning เชิญคนทุกทุกวันและอื่น ๆ มามากกว่าไล่ให้ฉันเมื่อ ในทางบ้านจากสนามบิน ฉันฟัง ฝากจากเจ้าหน้าที่ที่กรมตำรวจท้องถิ่นของครอบครัวกล่าวว่า การช่วยพบฉันออกลูกในรถยนต์ มีบันทึกเหตุการณ์โดยใช้กล้องของโทรศัพท์ และจากนั้นได้ติดต่อตำรวจ โดยเวลามาถึงตำรวจ มีแล้วทิ้งฉาก และตามเวลาจะค้นหาหมายเลขแผ่นป้ายทะเบียนของรถตู้ และติดตามให้ผู้ปกครองของฉัน ฉันได้บินบ้านฉันมีไม่เคยหมิ่นคดีก่อน เพื่อก่อบริสุทธิ์ได้สัปดาห์ที่ตาม ผมว่าจ้างทนายความเพื่อพูดคุยกับเจ้าหน้าที่ตำรวจในนามของฉัน ขอคำแนะนำและสนับสนุนจากผู้ที่ฉันรัก และไว้ใจ ฉันพยายามทำใจให้สบาย ทนายของฉันบอกฉันว่า เขาเคยมีประสิทธิภาพพูดคุยกับเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้อง เขาได้อธิบายผมเป็นแม่ที่รัก และรับผิดชอบที่เคยมี "บันทึกการเดินในคำพิพากษา" และที่ มันดูเหมือนค่าที่เป็นไปได้ค่อนข้างจะไม่สามารถกด หนึ่ง มันดูเหมือนขวา แต่เดือนเก้า กี่นาทีหลังจากปล่อยเด็ก ๆ ออกจากโรงเรียน ฉันได้เดินไปร้านกาแฟเมื่อรางโทรศัพท์มือถือของฉัน เจ้าหน้าที่อื่นถาม ถ้าผม Kim บรู๊คส์ และ ถ้าไม่ทราบมีหมายออกจับของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทุกส่วนที่ยากของ parenting , ที่ยากที่สุดสำหรับผม ( และอีกหลายคน ผมคิดว่า ) จะไม่เหนื่อยล้า หรือเวลาระบายหรือความวุ่นวายของชีวิตครอบครัว แต่ไม่สามารถที่จะแน่ใจว่าไม่มีอะไรร้ายแรงจะเกิดขึ้นกับลูกของฉัน ความปรารถนาที่จะป้องกันไม่ให้ทุกข์ ในหนึ่งเป็นเด็กแข็งแรงกว่าความปรารถนาที่จะหายใจ แข็งแกร่งกว่าสัญชาตญาณพื้นฐานที่สุดของมนุษย์ และยังได้ไม่ว่าแรงปรารถนา ไม่มีใครสามารถทำมันได้ เราก็ทำไม่ได้

ทุกวันมันมีน้อย เราจะสามารถควบคุมเกี่ยวกับอนาคตของพวกเขา โรงเรียนกำลังล้มเหลว ชนชั้นกลางกำลังหายไป แมลง ซุปเปอร์แข็งแกร่ง และยาปฏิชีวนะที่แข็งแกร่ง . ฤดูกาลที่มีการลื่นไถลและฉันอาจไม่รับรู้บรรยากาศของดาวเคราะห์เด็กของฉันจะมาอายุใน วิทยาลัยการศึกษาลอยไกลออกไปถึงปืนอยู่เต็มไปหมด คนมักโกรธและสงสัย อาหารที่ทำให้เราอ้วน และป่วย

ฉันไม่สามารถควบคุมใด ๆ นี้ เพื่อ กระชับมือของฉันเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันคิดว่าฉันสามารถควบคุมทุกอย่างในการเข้าถึง แต่ไม่ว่าอย่างไรให้ผมเข้าใจ ไม่มีอะไร ทุกคนจะสามารถเปลี่ยนความจริงที่ว่า บางครั้ง เด็ก ป่วย และตาย หรือถูกฆ่าตายในอุบัติเหตุรถยนต์หรือจมน้ำตายในสระว่ายน้ำเมื่อให้จะเปิดแค่แป๊บเดียว บางครั้งพวกเขาไปพบแพทย์ด้วยการตัดขา และหมดอายุกี่วันต่อมาเลือดเป็นพิษ บางครั้งพวกเขาก็ยิงในโรงเรียน หรือกลายเป็นติดยาเสพติด หรือใช้ชีวิตของตัวเอง เหตุการณ์เหล่านี้จะไม่ทั่วไป แต่พวกเขาเกิดขึ้นและเราได้ยินเสียงของพวกเขา และเนื่องจากเราไม่สามารถนึกอะไรแย่ เราว่าไม่ใช่ผม ไม่ใช่ลูกของฉัน มันจะไม่เกิดขึ้นกับฉัน



ทุกๆปี 30 ถึง 40 ลูก ปกติอายุ 6 ตายหลังจากถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในรถ ความตายของพวกเขา ( มักจะโดยการหายใจไม่ออก ) ช้า ทรมานจนพูดไม่ออก , เศร้า ในบางกรณีที่พวกเขาจะมีผลชัดเจนละเลย แต่บ่อย ๆมันเกิดขึ้นเพราะการเปลี่ยนแปลงในขั้นตอนปกติ พ่อหยอดปิดที่สถานเลี้ยงเด็ก แต่วันนี้มันเป็นแม่แล้วเธอเหนื่อยหรือ harried และลืมเด็กนั่นกับเธอ และทิ้งเขาไว้ที่นั่นเป็นชั่วโมง ผมตระหนักถึงโศกนาฏกรรมเหล่านี้นานวันฉันทิ้งลูกชาย เพราะชอบวิตกกังวลมากที่สุด หลายครั้งที่กว่ามารดาที่ป้องกันผมใช้เวลาส่วนใหญ่ของเวลาของฉันไม่ไม่อ่านและคิดและกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่น่ากลัวที่สามารถเกิดขึ้นกับอีก 2 คน ฉันอุทิศชีวิตเพื่อปกป้อง

ฉันรู้ว่าในวันที่ 75 องศา รถปิดจะกลายเป็นเตาอบ ฉันรู้ว่าบ้านที่มีสระว่าย unfenced คืออันตรายเช่นเดียวกับปืนฉันรู้ว่าวิธีการที่สำคัญก็คือการติดตั้งที่นั่งรถอย่างถูกต้อง การปรับ และยึดสายเป็นประจำ เมื่อลูกเป็นเด็กเสมอ ให้นอนบนหลังของพวกเขา แต่พวกเขาไม่ชอบมัน ผมถือว่าเล็ก วัตถุ chokeable เช่นสารหนู , วางประตูบนบันไดทั้งหมดของเรา ( ไม่แรงเหล็กชนิดที่สามารถผลัก แต่ชนิดที่คุณสายฟ้าเข้าไปในผนัง )ผมฉีดให้กับทุกอย่าง immunizable หั่นตามยาว และถอดปลอก ฮอทด็อก ของพวกเขา ให้แน่ใจว่าพวกเขาจานและถ้วยมี BPA ฟรีจำกัดเวลาที่หน้าจอของพวกเขา slathered ในครีมกันแดดในวันแดด เมื่อเพื่อนๆของฉันอีก พูดกันว่า " สิ่งที่แย่ที่สุดที่สามารถเกิดขึ้น " ฉันมักจะได้คำตอบบางครั้งฉัน fantasized เกี่ยวกับการย้ายกับครอบครัวของฉันไปที่ดวงอาทิตย์เปียกโชกเกาะในทะเลเมดิเตอร์เรเนียนที่เด็ก ๆของฉันจะใช้จ่ายวันของพวกเขา frolicking บนชายหาดได้อย่างอิสระโดยไม่ต้องกังวลของความเร็วของรถหรือโรคติดต่อ แต่ฉันไม่เคยสับสนระหว่างจินตนาการกับความเป็นจริงที่เราอาศัยอยู่ในความเป็นจริงความเสี่ยงและอันตราย ความเป็นจริงที่เลวร้ายเกิดขึ้น ดีความหมายดีคน ทุกๆวินาที ทุกๆวัน

แล้วมันมากกว่าช็อกกับฉันเมื่อไหร่ ระหว่างทางจากบ้านไปสนามบิน ผมฟังข้อความเสียงจากเจ้าหน้าที่ที่ตำรวจท้องถิ่นของกรมครอบครัวของฉันอธิบายว่า ผู้เห็นเหตุการณ์ได้สังเกตเห็นฉันทิ้งลูกไว้ในรถได้ บันทึกเหตุการณ์ด้วยกล้องของโทรศัพท์และจากนั้นติดต่อตำรวจเมื่อตำรวจมาถึง ฉันได้ออกจากที่เกิดเหตุ โดยเวลาที่พวกเขามองทะเบียนรถของรถมินิแวน และติดตามไปถึงพ่อแม่ผมบินกลับบ้าน

ผมเคยถูกตั้งข้อหาอาชญากรรมมาก่อน ดังนั้นสัปดาห์ต่อบริสุทธิ์ ปฏิภาณ ผมจ้างทนายมาคุยกับตำรวจในนามของฉัน ผมขอคำแนะนำและการสนับสนุนจากคนที่ฉันรัก และไว้ใจฉันพยายามจะใจเย็น ทนายความของฉันบอกว่าเขามีการสนทนาที่มีประสิทธิภาพกับเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้อง ที่เขาจะอธิบาย ผมรัก และแม่รับผิดชอบใครได้ " การพิพากษา " และมันดูจะเป็นไปได้ค่าใช้จ่ายจะไม่กด สักพัก มันดูเหมือนว่าเขาถูก แต่เก้าเดือนต่อมาไม่กี่นาทีหลังจากส่งลูกที่โรงเรียนฉันเดินเข้าร้านกาแฟ เมื่อโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น เจ้าหน้าที่อีกคนหนึ่งถามว่า ถ้าผมเป็นคิม บรูค และถ้าผมทราบว่ามีหมายจับ
ของฉัน .