One of the words that has been cree

One of the words that has been creeping into English teaching in the past few years is 'authentic'. It has a kind of magic ring to it: who after all would want to be inauthentic? It sounds as if any committed teacher must try to be authentic, and that the students' development in their new language is bound to be handicapped if it does not give them authentic experiences. But is authenticity really such a magic word? Should teachers feel guilty about being inauthentic?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หนึ่งคำที่มีการเลื้อยเป็นภาษาอังกฤษสอนในไม่กี่ปีที่ผ่านมา คือ 'อาหาร' มีแบบแหวนวิเศษนั้น: ซึ่งหลังจากทั้งหมดอยากจะผิด ๆ มันฟังดูเหมือนกับว่าครูมีความมุ่งมั่นต้องลองจะแท้ และของนักเรียนพัฒนาภาษาใหม่ของพวกเขาถูกผูกไว้กับคนทุพพลภาพถ้ามันไม่ให้พวกเขามีประสบการณ์จริง แต่เป็นแท้จริงคำวิเศษ ควรครูรู้สึกว่ามีความผิดเกี่ยวกับการผิด ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หนึ่งในคำพูดที่ได้รับการคืบคลานเข้ามาสอนภาษาอังกฤษในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาคือ 'จริง' มันมีชนิดของแหวนวิเศษไป: หลังจากที่ทุกคนจะต้องการที่จะไม่น่าไว้วางใจ? มันฟังดูราวกับว่าครูมุ่งมั่นใด ๆ จะต้องพยายามที่จะเป็นจริงและว่าการพัฒนานักเรียนในภาษาใหม่ของพวกเขาจะผูกพันที่จะพิการถ้ามันไม่ได้ให้พวกเขามีประสบการณ์จริง แต่เป็นความถูกต้องจริงๆเช่นคำวิเศษ? ครูควรรู้สึกผิดเกี่ยวกับการเป็นไม่น่าไว้วางใจ?

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หนึ่งในคำพูดที่ได้คลานเข้าไปสอนภาษาอังกฤษในไม่กี่ปีที่ผ่านมา ' ของแท้ ' มันมีชนิดของแหวนวิเศษนั้น ใครเลยจะอยากตาม ? มันฟังดูราวกับว่ามีความมุ่งมั่น ครูต้องพยายามที่จะเป็นจริง และพัฒนานักเรียน ในภาษาใหม่ของพวกเขาถูกผูกไว้ที่จะเป็นคนพิการ ถ้ามันไม่ได้ให้ประสบการณ์จริงแต่ของแท้จริงๆมายากลคำ ครูผู้สอนควรรู้สึกผิดเกี่ยวกับการตาม ?