- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
The ancient Greeks had plays with s
The ancient Greeks had plays with songs, and Roman comedies included song and dance routines. But the music of these eras disappeared long ago, so they had no real influence on the development of modern musical theatre and film. The Middle Ages brought traveling minstrels and musical morality plays staged by churches, but these had little if any influence on the development of musicals as an art form.
Although there were many musical stage entertainments in the 1700s, none of them were called "musicals." The first lasting English-language work of this period was John Gay's The Beggar's Opera (1728), a ballad opera that reset popular tunes of the day to lyrics that fit a satirical spoof of respectable citizens who are no better than common thieves. This, and other British ballad operas, burlettas and pantomimes, formed the majority of musicals offered on American stages right into the early 1800s. The antecedents of musical theatre in Europe can be traced back to the theatre of ancient Greece, where music and dance were included in stage comedies and tragedies during the 5th century BCE. The music from the ancient forms is lost, however, and they had little influence on later development of musical theatre. In the 12th and 13th centuries, religious dramas taught the liturgy. Groups of actors would use outdoor Pageant wagons (stages on wheels) to tell each part of the story. Poetic forms sometimes alternated with the prose dialogues, and liturgical chants gave way to new melodies.
A view of Rhodes by John Webb, to be painted on a backshutter for the first performance of The Siege of Rhodes (1856)
The European Renaissance saw older forms evolve into two antecedents of musical theatre: commedia dell'arte, where raucous clowns improvised familiar stories, and later, opera buffa. In England, Elizabethan and Jacobean plays frequently included music, and short musical plays began to be included in an evenings' dramatic entertainments.Court masques developed during the Tudor period that involved music, dancing, singing and acting, often with expensive costumes and a complex stage design.These developed into sung plays that are recognizable as English operas, the first usually being thought of as The Siege of Rhodes (1656).In France, meanwhile, Molière turned several of his farcical comedies into musical entertainments with songs (music provided by Jean Baptiste Lully) and dance in the late 17th century. These influenced a brief period of English opera composers such as John Blow and Henry Purcell.From the 18th century, the most popular forms of musical theatre in Britain were ballad operas, like John Gay's The Beggar's Opera, that included lyrics written to the tunes of popular songs of the day (often spoofing opera), and later pantomime, which developed from commedia dell'arte, and comic opera with mostly romantic plot lines, like Michael Balfe's The Bohemian Girl (1845). Meanwhile, on the continent, singspiel, comédie en vaudeville, opéra comique and other forms of light musical entertainment were emerging. The Beggar's Opera was the first recorded long-running play of any kind, running for 62 successive performances in 1728. It would take almost a century afterwards before any play broke 100 performances, but the record soon reached 150 in the late 1820s. Other musical theatre forms developed in England by the 19th century, such as music hall, melodrama and burletta, which were popularized partly because most London theatres were licensed only as music halls and not allowed to present plays without music.Colonial America did not have a significant theatre presence until 1752, when London entrepreneur William Hallam sent a company of actors to the colonies managed by his brother Lewis.In New York in the summer of 1753, they performed ballad-operas, such as The Beggar’s Opera, and ballad-farces.By the 1840s, P.T. Barnum was operating an entertainment complex in lower Manhattan.Other early musical theatre in America consisted of British forms, such as burletta and pantomime,but what a piece was called did not necessarily define what it was. The 1852 Broadway extravaganza The Magic Deer advertised itself as "A Serio Comico Tragico Operatical Historical Extravaganzical Burletical Tale of Enchantment." Theatre in New York moved from downtown gradually to midtown from around 1850, and did not arrive in the Times Square area until the 1920s and 1930s. Broadway's The Elves (1857) broke the 50 performance barrier. New York runs continued to lag far behind those in London, but Laura Keene's "musical burletta" Seven Sisters (1860) shattered previous New York records with a run of 253 performances.
Musical theatre is a form of theatrical performance that combines songs, spoken dialogue, acting, and dance. The story and emotional content of a musical – humor, pathos, love, anger – are communicated through the words, music, movement and technical aspects of the entertainment as an integrated whole. Although musical theatre overlaps with other theatrical forms like opera and dance, it may be distinguished by the equal importance given to the music as compared with the dialogue, movement and other elements. Since the early 20th century, musical theatre stage works have generally been called, simply, musicals.Although music has been a part of dramatic presentations since ancient times, modern Western musical theatre emerged during the 19th century, with many structural elements established by the works of Gilbert and Sullivan in Britain and those of Harrigan and Hart in America. These were followed by the numerous Edwardian musical comedies and the musical theatre works of American creators like George M. Cohan. The Princess Theatre musicals and other smart shows like Of Thee I Sing (1931) were artistic steps forward beyond revues and other frothy entertainments of the early 20th century and led to such groundbreaking works as Show Boat (1927) and Oklahoma! (1943). Some of the most famous and iconic musicals through the decades that followed include West Side Story (1957), The Fantasticks (1960), Hair (1967), A Chorus Line (1975), Les Misérables (1985), The Phantom of the Opera (1986), Rent (1996), The Producers (2001) and Wicked (2003).Musicals are performed around the world. They may be presented in large venues, such as big-budget Broadway or West End productions in New York City or London. Alternatively, musicals may be staged in smaller fringe theatre, Off-Broadway or regional theatre productions, or on tour. Musicals are often presented by amateur and school groups in churches, schools and other performance spaces. In addition to the United States and Britain, there are vibrant musical theatre scenes in continental Europe, Asia, Australasia, Canada and Latin America.
Although there were many musical stage entertainments in the 1700s, none of them were called "musicals." The first lasting English-language work of this period was John Gay's The Beggar's Opera (1728), a ballad opera that reset popular tunes of the day to lyrics that fit a satirical spoof of respectable citizens who are no better than common thieves. This, and other British ballad operas, burlettas and pantomimes, formed the majority of musicals offered on American stages right into the early 1800s. The antecedents of musical theatre in Europe can be traced back to the theatre of ancient Greece, where music and dance were included in stage comedies and tragedies during the 5th century BCE. The music from the ancient forms is lost, however, and they had little influence on later development of musical theatre. In the 12th and 13th centuries, religious dramas taught the liturgy. Groups of actors would use outdoor Pageant wagons (stages on wheels) to tell each part of the story. Poetic forms sometimes alternated with the prose dialogues, and liturgical chants gave way to new melodies.
A view of Rhodes by John Webb, to be painted on a backshutter for the first performance of The Siege of Rhodes (1856)
The European Renaissance saw older forms evolve into two antecedents of musical theatre: commedia dell'arte, where raucous clowns improvised familiar stories, and later, opera buffa. In England, Elizabethan and Jacobean plays frequently included music, and short musical plays began to be included in an evenings' dramatic entertainments.Court masques developed during the Tudor period that involved music, dancing, singing and acting, often with expensive costumes and a complex stage design.These developed into sung plays that are recognizable as English operas, the first usually being thought of as The Siege of Rhodes (1656).In France, meanwhile, Molière turned several of his farcical comedies into musical entertainments with songs (music provided by Jean Baptiste Lully) and dance in the late 17th century. These influenced a brief period of English opera composers such as John Blow and Henry Purcell.From the 18th century, the most popular forms of musical theatre in Britain were ballad operas, like John Gay's The Beggar's Opera, that included lyrics written to the tunes of popular songs of the day (often spoofing opera), and later pantomime, which developed from commedia dell'arte, and comic opera with mostly romantic plot lines, like Michael Balfe's The Bohemian Girl (1845). Meanwhile, on the continent, singspiel, comédie en vaudeville, opéra comique and other forms of light musical entertainment were emerging. The Beggar's Opera was the first recorded long-running play of any kind, running for 62 successive performances in 1728. It would take almost a century afterwards before any play broke 100 performances, but the record soon reached 150 in the late 1820s. Other musical theatre forms developed in England by the 19th century, such as music hall, melodrama and burletta, which were popularized partly because most London theatres were licensed only as music halls and not allowed to present plays without music.Colonial America did not have a significant theatre presence until 1752, when London entrepreneur William Hallam sent a company of actors to the colonies managed by his brother Lewis.In New York in the summer of 1753, they performed ballad-operas, such as The Beggar’s Opera, and ballad-farces.By the 1840s, P.T. Barnum was operating an entertainment complex in lower Manhattan.Other early musical theatre in America consisted of British forms, such as burletta and pantomime,but what a piece was called did not necessarily define what it was. The 1852 Broadway extravaganza The Magic Deer advertised itself as "A Serio Comico Tragico Operatical Historical Extravaganzical Burletical Tale of Enchantment." Theatre in New York moved from downtown gradually to midtown from around 1850, and did not arrive in the Times Square area until the 1920s and 1930s. Broadway's The Elves (1857) broke the 50 performance barrier. New York runs continued to lag far behind those in London, but Laura Keene's "musical burletta" Seven Sisters (1860) shattered previous New York records with a run of 253 performances.
Musical theatre is a form of theatrical performance that combines songs, spoken dialogue, acting, and dance. The story and emotional content of a musical – humor, pathos, love, anger – are communicated through the words, music, movement and technical aspects of the entertainment as an integrated whole. Although musical theatre overlaps with other theatrical forms like opera and dance, it may be distinguished by the equal importance given to the music as compared with the dialogue, movement and other elements. Since the early 20th century, musical theatre stage works have generally been called, simply, musicals.Although music has been a part of dramatic presentations since ancient times, modern Western musical theatre emerged during the 19th century, with many structural elements established by the works of Gilbert and Sullivan in Britain and those of Harrigan and Hart in America. These were followed by the numerous Edwardian musical comedies and the musical theatre works of American creators like George M. Cohan. The Princess Theatre musicals and other smart shows like Of Thee I Sing (1931) were artistic steps forward beyond revues and other frothy entertainments of the early 20th century and led to such groundbreaking works as Show Boat (1927) and Oklahoma! (1943). Some of the most famous and iconic musicals through the decades that followed include West Side Story (1957), The Fantasticks (1960), Hair (1967), A Chorus Line (1975), Les Misérables (1985), The Phantom of the Opera (1986), Rent (1996), The Producers (2001) and Wicked (2003).Musicals are performed around the world. They may be presented in large venues, such as big-budget Broadway or West End productions in New York City or London. Alternatively, musicals may be staged in smaller fringe theatre, Off-Broadway or regional theatre productions, or on tour. Musicals are often presented by amateur and school groups in churches, schools and other performance spaces. In addition to the United States and Britain, there are vibrant musical theatre scenes in continental Europe, Asia, Australasia, Canada and Latin America.
0/5000
กรีกโบราณมีบทละคร ด้วยเพลง และ comedies โรมันรวมเพลงและเต้นตามปกติ แต่เพลงของช่วงนี้หายนาน ดังนั้นพวกเขามีอิทธิพลจริงไม่พัฒนาทันสมัยละครเพลงและภาพยนตร์ ยุคกลางมาเดิน minstrels และจริยธรรมดนตรีเล่นแบ่งระยะ โดยคริสตจักร แต่เหล่านี้มีน้อยถ้าอิทธิพลใด ๆ ในการพัฒนาพัฒนาเป็นรูปแบบศิลปะ แม้ว่าจะมีสถานบันเทิงหลายเวทีดนตรีใน 1700s การ ไม่มีพวกเขาเรียกว่า "ละคร" งานภาษาอังกฤษถาวรครั้งแรกของรอบระยะเวลานี้ถูกจอห์นเกย์แผดเสียงของโอเปร่า (1728), โอเปร่าบทกวีที่รีเพลงยอดนิยมของวันเนื้อเพลงที่ตรงกับภาพยนตร์ satirical ประชาชนอย่างที่ไม่ดีกว่าขโมยทั่วไป นี้ และอื่น ๆ บทกวีอังกฤษโอเปร่า burlettas และ pantomimes รูปแบบของละครที่นำเสนอลำดับขั้นอเมริกันขวาเป็นเพราะช่วงนั้น สามารถติดตาม antecedents ของละครเพลงในยุโรปกลับโรงละครเป็นของกรีซโบราณ การที่ดนตรีและเต้นรำรวมอยู่ในขั้น comedies tragedies ในช่วงศตวรรษ 5 ปีก่อนคริสต์ศักราช เพลงจากแบบโบราณหาย อย่างไรก็ตาม และมีอิทธิพลต่อพัฒนาของละครเพลงน้อย ในศตวรรษ 12 และ 13 อาคารศาสนาสอนสวด กลุ่มของนักแสดงจะใช้เกวียนประกวดกลางแจ้ง (ขั้นบนล้อ) จะบอกแต่ละส่วนของเรื่องราว รูปแบบบทกวีบางครั้งสลับกับนอบร้อยแก้ว และ chants พิธีกรรมให้ไปทำนองใหม่ดูโรดส์โดยจอห์นเวบบ์ การทาสีบน backshutter สำหรับผลการดำเนินงานแรกล้อมของโรดส์ (1856)เรอเนสซองซ์ยุโรปเห็นฟอร์มเก่าที่พัฒนาเป็น antecedents สองของละครเพลง: commedia dell'arte ที่ตลกคึกคักว่ากลอนสดเรื่องคุ้นเคย และ buffa โอเปร่าหลัง ที่อังกฤษ เอลิซาเบธจาโคไบท์ เล่นบ่อยรวมเพลง และเล่นดนตรีโดยเริ่มที่จะรวมในสถานบันเทิงอย่างยามเย็น ศาล masques พัฒนาระหว่างสมัยทิวดอร์ที่เกี่ยวข้องกับเพลง เต้นรำ ร้องเพลง และทำ หน้าที่ มักจะ มีเครื่องแต่งกายราคาแพงและออกแบบขั้นตอนที่ซับซ้อน เหล่านี้พัฒนาเป็นบทละครสูงที่จำเป็นโอเปร่าภาษาอังกฤษ แรกมักถูกคิดว่า เป็นการล้อมของโรดส์ (1656) ในฝรั่งเศส ในขณะเดียวกัน Molière เปิดหลายเขา comedies farcical เป็นสถานบันเทิงดนตรีเพลง (เพลงฌ็องบาติสต์ Lully) และเต้นในปลายศตวรรษที่ 17 เหล่านี้มีอิทธิพลต่อคีตกวีอังกฤษโอเปร่าเช่นเป่าจอห์นและเฮนรี่ Purcell.From ช่วงสั้น ๆ ตั้งแต่ศตวรรษที่ 18 แบบที่นิยมมากที่สุดของละครเพลงในสหราชอาณาจักรได้โอเปร่าบทกวี ชอบจอห์นเกย์แผดเสียงของโอเปร่า ที่รวมเนื้อเพลงที่เขียนเพลงเพลงยอดนิยมประจำวัน (มักจะหลอกโอเปร่า), และภายหลัง pantomime ซึ่งพัฒนาจาก commedia dell'arte และโอเปร่าการ์ตูนโรแมนติกส่วนใหญ่พล็อตบรรทัด Michael Balfe สาวโบฮีเมีย (ค.ศ. 1845) ในขณะเดียวกัน ในทวีป singspiel, comédie น้ำ vaudeville, comique ตั้งอยู่ใจกลางและรูปแบบอื่น ๆ ของความบันเทิงดนตรีได้เกิดขึ้น โอเปร่าของขอทานถูกเล่นลองทำบันทึกแรกใด ใช้สำหรับต่อ 62 ใน 1728 มันจะใช้เวลาเกือบศตวรรษหลังจากนั้นก่อนเล่นใด ๆ ยากจนแสดง 100 แต่ระเบียนเร็วถึง 150 ใน 1820s สาย รูปแบบละครเพลงอื่น ๆ พัฒนาขึ้นในอังกฤษ โดยศตวรรษ เช่นมิวสิคฮอลล์ melodrama และ burletta ซึ่งถูก popularized บางส่วนเนื่องจากได้รับอนุญาตเป็นห้องโถงเพลงเท่านั้น และไม่อนุญาตให้นำละครลอนดอนส่วนใหญ่ เล่น โดยเพลง อาณานิคมอเมริกาไม่มีการแสดงละครที่สำคัญจนกว่า 1752 เมื่อผู้ประกอบการลอนดอน William Hallam ไปบริษัทของนักแสดงอาณานิคมที่จัดการ โดย New York Lewis.In พี่ชายของเขาในฤดูร้อนของ 1753 พวกเขาทำบทกวีโอเปร่า ของคนขอทานโอเปร่า และบทกวี-farces โดย 1840s, Barnum พีทีถูกทำงานบันเทิงในละครเพลงแรกในอเมริกาประกอบด้วยฟอร์มภาษาอังกฤษ burletta และ pantomime, Manhattan.Other ต่ำ แต่ว่ามีเรียกตัวได้ไม่จำเป็นต้องกำหนดสิ่งที่มันเป็น ดอกไม้บรอดเวย์ 1852 เป็นสัตว์วิเศษที่โฆษณาตัวเองเป็น "การ Serio Comico Tragico Operatical ประวัติศาสตร์ Extravaganzical Burletical เรื่องของมนต์เสน่ห์" โรงละครในนิวยอร์กย้ายจากเมืองค่อย ๆ ไปมิดจากประมาณ 1850 และไม่ไม่ถึงเวลาสแควร์จนถึงปี 1920 และ 1930s ของบรอดเวย์เอลฟ์ (ค.ศ. 1857) ยากจนอุปสรรคประสิทธิภาพ 50 นิวยอร์กทำงานอย่างต่อเนื่องช้ามากในลอนดอน แต่ลอร่าเคนน์ "ดนตรี burletta" Seven Sisters (1860) มลายนิวยอร์กเคอร์เซอร์ มีรันการแสดง 253 ละครเพลงเป็นรูปแบบของภาพยนต์ที่รวมเพลง สนทนา ทำหน้าที่ และเต้นรำ เรื่องราวและเนื้อหาอารมณ์ของดนตรี –ตลก pathos ความรัก ความโกรธ – สื่อสารผ่านคำ เพลง การเคลื่อนไหว และเทคนิคของความบันเทิงเป็นการรวมทั้งการ แม้ว่าละครเพลงทับซ้อนกับแบบฟอร์มอื่น ๆ ละครโอเปร่าและการเต้นรำ มันอาจจะโดดเด่น ด้วยที่สำคัญให้เพลงตกกล่องโต้ตอบ การเคลื่อนไหว และองค์ประกอบอื่น ๆ ตั้งแต่ต้นศตวรรษที่ 20 งานละครเพลงเวทีได้โดยทั่วไปการเรียก เพียง ละคร แม้ว่าเพลงได้รับเป็นส่วนหนึ่งของงานนำเสนอละครตั้งแต่โบราณ ละครดนตรีตะวันตกสมัยใหม่เกิดในช่วงศตวรรษที่ผ่านมา มีหลายองค์ประกอบโครงสร้างก่อตั้งขึ้น โดยผลงานของกิลเบิร์ตและซัลลิแวนในสหราชอาณาจักรและของ Harrigan และฮาร์ทในอเมริกา เหล่านี้ได้ตาม comedies ดนตรีเอดวาร์ดเดี้ยจำนวนมากและงานละครเพลงของอเมริกันผู้สร้างเช่นจอร์จ Cohan เมตร ละครละครเจ้าหญิงและสมาร์ทอื่น ๆ แสดงเช่นของท่านกล่าวผมสิงห์ (1931) มีศิลปะขั้นตอนข้างหน้านอกเหนือจาก revues และความบันเทิงอื่น ๆ น้ำของศตวรรษที่ 20 ต้น และนำไปสู่งานแสดงเรือ (1927) และโอคลาโฮมาใหม่เอี่ยม (1943) บางที่สุด และมีชื่อเสียงโดดเด่นพัฒนาผ่านทศวรรษที่ผ่านมาว่ารวมเรื่องฝั่งตะวันตก (1957), เดอะ Fantasticks (1960), ผม (ค.ศ. 1967), รายการประสานเสียง A (1975), Les Misérables (1985) The Phantom ของโอเปร่า (1986), (1996), ให้เช่าที่ผลิต (2001) และคนชั่ว (2003) มีดำเนินการพัฒนาทั่วโลก พวกเขาอาจนำเสนอในสถานที่ขนาดใหญ่ เช่นขนาดใหญ่งบประมาณบรอดเวย์หรือเวสต์เอ็นด์ผลิตในนิวยอร์กหรือลอนดอน หรือ ละครอาจจะแบ่งระยะ ในโรง ละครเล็กเพิ่มเติม การผลิตละคร Off-Broadway หรือภูมิภาค หรือทัวร์ มักจะมีแสดงละคร โดยมือสมัครเล่น และโรงเรียนกลุ่มในโบสถ์ โรงเรียน และพื้นที่อื่น ๆ ประสิทธิภาพการทำงาน สหรัฐอเมริกาและสหราชอาณาจักร มีฉากละครพร้อมเพลง ในภาคพื้นยุโรป เอเชีย Australasia แคนาดา และสหรัฐอเมริกา
การแปล กรุณารอสักครู่..
ชาวกรีกโบราณได้เล่นกับเพลงและตลก โรมัน รวมถึงเพลงและการปฏิบัติเต้นรำ แต่เพลงของยุคสมัยนี้หายไปนาน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีอิทธิพลต่อการพัฒนาของโรงละครที่ทันสมัยและภาพยนตร์ ยุคกลางพาเดินทางนักดนตรีและจริยธรรม ดนตรีเล่นฉากโดยโบสถ์แต่เหล่านี้มีน้อยมากถ้ามีมีอิทธิพลต่อพัฒนาการของเพลงเป็นศิลปะ
มีบันเทิงเวทีดนตรีมากมายใน 1700s , ไม่มีพวกเขาถูกเรียกว่า " เพลง " ก่อนถึงภาษาอังกฤษ งานนี้มีระยะเวลาจอห์นเกย์ของขอทาน โอเปร่า ( 127 )เพลงโอเปร่าที่ตั้งค่านิยมเพลงของวันกับเนื้อเพลงที่พอดีกับล้อเสียดสีของประชาชนที่ไม่น่านับถือกว่าโจรทั่วไป นี้ และอุปรากรเพลงอังกฤษและ อื่น ๆ , burlettas pantomimes ที่เกิดขึ้นส่วนใหญ่ของเพลงที่เสนอบนเวทีอเมริกันเข้าไปในต้นศตวรรษที่ 18ที่บรรพบุรุษของโรงละครในยุโรปสามารถ traced กลับไปที่โรงละครของกรีกโบราณที่ดนตรีและเต้นรำอยู่ในเวทีตลกและโศกนาฏกรรมในช่วงศตวรรษที่ 5 ปี เพลงจากรูปแบบโบราณจะสูญหายไป อย่างไรก็ตาม พวกเขามีอิทธิพลเล็ก ๆน้อย ๆในการพัฒนาในภายหลังของโรงละครดนตรี ในศตวรรษที่ 12 และ 13 , ละครสอนพิธีกรรมทางศาสนา .กลุ่มของนักแสดงจะใช้เกวียนการประกวดกลางแจ้ง ( ขั้นตอนบนล้อ ) เพื่อบอกแต่ละส่วนของเรื่องราว รูปแบบบทกวีบางครั้งสลับกับร้อยแก้วบทสนทนา และบทสวดพิธีกรรมให้วิธีท่วงทำนองใหม่
มุมมองของ Rhodes โดยจอห์นเว็บบ์ จะทาสีบน backshutter สำหรับการแสดงครั้งแรกของการล้อมโรดส์ ( 1856 )
ยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาในยุโรปเห็นรูปแบบเก่าคายออกเป็นสองปัจจัยที่เป็นสาเหตุของละครเพลง : commedia dell'arte ที่ตลกเสียงสดเรื่องราว คุ้นเคย และต่อมา โอเปร่า บุฟฟา . ในอังกฤษ และ อาแจ็กซ์ เล่นบ่อย ๆทางดนตรีรวมสั้น และดนตรีเล่น เริ่มอยู่ในตอนเย็นนาฏลีลา .masques ศาลพัฒนาในรัฐสลังงอร์ ที่เกี่ยวข้องกับเพลง เต้นรำ ร้องเพลง และการแสดง มักจะมีเครื่องแต่งกายราคาแพงและขั้นตอนการออกแบบที่ซับซ้อน เหล่านี้พัฒนาเป็นซองเล่น ที่เป็นที่รู้จักเป็นโอเปร่าภาษาอังกฤษ ครั้งแรก มักจะถูกคิดว่าเป็นการล้อมโรดส์ ( 490 ) ในฝรั่งเศส ขณะที่โมลีอีเบย์เปิดหลายของเขาตลกคอมเมดี้ในความบันเทิงทางดนตรีกับเพลง ( เพลงโดย Jean Baptiste ลัลลี่ ) และการเต้นรำในศตวรรษที่ 17 ตอนปลาย เหล่านี้มีอิทธิพลต่อระยะเวลาสั้น ๆของคีตกวีอังกฤษ เช่น จอห์น เป่า และ เฮนรี่ เพอร์เซลล์ จากศตวรรษที่ 18 , รูปแบบที่นิยมมากที่สุดของโรงละครในอังกฤษเป็นเพลงบัลลาดน้ำเน่าเหมือนจอห์นเกย์ของขอทานโอเปร่า
มีบันเทิงเวทีดนตรีมากมายใน 1700s , ไม่มีพวกเขาถูกเรียกว่า " เพลง " ก่อนถึงภาษาอังกฤษ งานนี้มีระยะเวลาจอห์นเกย์ของขอทาน โอเปร่า ( 127 )เพลงโอเปร่าที่ตั้งค่านิยมเพลงของวันกับเนื้อเพลงที่พอดีกับล้อเสียดสีของประชาชนที่ไม่น่านับถือกว่าโจรทั่วไป นี้ และอุปรากรเพลงอังกฤษและ อื่น ๆ , burlettas pantomimes ที่เกิดขึ้นส่วนใหญ่ของเพลงที่เสนอบนเวทีอเมริกันเข้าไปในต้นศตวรรษที่ 18ที่บรรพบุรุษของโรงละครในยุโรปสามารถ traced กลับไปที่โรงละครของกรีกโบราณที่ดนตรีและเต้นรำอยู่ในเวทีตลกและโศกนาฏกรรมในช่วงศตวรรษที่ 5 ปี เพลงจากรูปแบบโบราณจะสูญหายไป อย่างไรก็ตาม พวกเขามีอิทธิพลเล็ก ๆน้อย ๆในการพัฒนาในภายหลังของโรงละครดนตรี ในศตวรรษที่ 12 และ 13 , ละครสอนพิธีกรรมทางศาสนา .กลุ่มของนักแสดงจะใช้เกวียนการประกวดกลางแจ้ง ( ขั้นตอนบนล้อ ) เพื่อบอกแต่ละส่วนของเรื่องราว รูปแบบบทกวีบางครั้งสลับกับร้อยแก้วบทสนทนา และบทสวดพิธีกรรมให้วิธีท่วงทำนองใหม่
มุมมองของ Rhodes โดยจอห์นเว็บบ์ จะทาสีบน backshutter สำหรับการแสดงครั้งแรกของการล้อมโรดส์ ( 1856 )
ยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาในยุโรปเห็นรูปแบบเก่าคายออกเป็นสองปัจจัยที่เป็นสาเหตุของละครเพลง : commedia dell'arte ที่ตลกเสียงสดเรื่องราว คุ้นเคย และต่อมา โอเปร่า บุฟฟา . ในอังกฤษ และ อาแจ็กซ์ เล่นบ่อย ๆทางดนตรีรวมสั้น และดนตรีเล่น เริ่มอยู่ในตอนเย็นนาฏลีลา .masques ศาลพัฒนาในรัฐสลังงอร์ ที่เกี่ยวข้องกับเพลง เต้นรำ ร้องเพลง และการแสดง มักจะมีเครื่องแต่งกายราคาแพงและขั้นตอนการออกแบบที่ซับซ้อน เหล่านี้พัฒนาเป็นซองเล่น ที่เป็นที่รู้จักเป็นโอเปร่าภาษาอังกฤษ ครั้งแรก มักจะถูกคิดว่าเป็นการล้อมโรดส์ ( 490 ) ในฝรั่งเศส ขณะที่โมลีอีเบย์เปิดหลายของเขาตลกคอมเมดี้ในความบันเทิงทางดนตรีกับเพลง ( เพลงโดย Jean Baptiste ลัลลี่ ) และการเต้นรำในศตวรรษที่ 17 ตอนปลาย เหล่านี้มีอิทธิพลต่อระยะเวลาสั้น ๆของคีตกวีอังกฤษ เช่น จอห์น เป่า และ เฮนรี่ เพอร์เซลล์ จากศตวรรษที่ 18 , รูปแบบที่นิยมมากที่สุดของโรงละครในอังกฤษเป็นเพลงบัลลาดน้ำเน่าเหมือนจอห์นเกย์ของขอทานโอเปร่า
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- การบรรยายจากท่านวิทยากรในหัวข้อ
- แหล่งอาหารและความบันเทิง
- ไม่รักษาสิ่งของ
- Take you time
- เขามัดพัสดุด้วยเส้นเชือก
- ไม่รักษาสิ่งของ
- Portuguese Sundew (Drosophyllum lusitani
- I like to go to the temple lot because I
- วันที่25ธันวาในศตวรรษที่4 เป็นวันประสูติ
- ผัดกะเพราไก่
- เมื่อ "Danny Worsnop" อดีตนักร้องนำของวง
- A primary key must contain unique values
- วันที่25ธันวาในศตวรรษที่4 เป็นวันประสูติ
- Managing Benefits: Employee Objectives a
- taught
- ฉันชอบจะไปวัดนี้มากเพราะวัดนี้เป็นวัดที่
- veckotidning
- About one third of the students were in
- 小孩子是不会客气的
- there are a lot of people think, Nie fro
- นี่คือตัวอย่างการ wiring
- สิ่งต่างๆที่อยู่รอบตัวเราไม่ว่าจะเป็นกลุ
- The more stay, The love this school
- same vehicle returns to feeder area
