The soldiers in this poem are cripp

The soldiers in this poem are crippled, mentally and physically overcome by the weight of their experiences in war.
Did you notice how unwilling our speaker seems to introduce himself (and his fellow soldiers)? We're almost all the way through the second line before we (the readers) hear who "we" (the subjects of the poem) actually are.
In fact, we get simile upon simile before we are acquainted with the subjects of this poem.
We hear that they're "like old beggars" and "like hags."
The speaker's searching for images that his reader can understand, as if he's convinced that none of his readers will be able to understand how horribly twisted and deformed the bodies of the soldiers have become.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทหารในบทกวีนี้เป็นง่อย กาย และเอาชนะ โดยน้ำหนักของประสบการณ์ของพวกเขาในสงครามคุณเห็นว่า จำยอมลำโพงของเราน่าจะ แนะนำตัวเอง (และเพื่อนทหารของเขา) หรือไม่ เรากำลังเกือบตลอดทางผ่านบรรทัดสองก่อนที่เรา (ผู้อ่าน) ได้ยินคือ "เรา" (เรื่องของกลอน) จริงในความเป็นจริง เราได้เปรียบเมื่อเปรียบเทียบก่อนเรามีความคุ้นเคยกับหัวเรื่องของบทกวีนี้เราได้ยินว่า พวกเขากำลัง "เช่น beggars เก่า" และ "เช่น hags"ของผู้ค้นหารูปภาพที่อ่านเขาจะเข้าใจ ถ้าเขามีความเชื่อว่า ผู้อ่านของเขาไม่มีจะสามารถเข้าใจบิด และ deformed อย่างน่ากลัวว่า เป็นศพของทหาร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทหารในบทกวีนี้พิการทางจิตใจและทางร่างกายเอาชนะโดยน้ำหนักของประสบการณ์ของพวกเขาในสงคราม.
โดยไม่แจ้งให้ทราบว่าคุณไม่เต็มใจที่ลำโพงของเราดูเหมือนจะแนะนำตัวเอง(และเพื่อนทหารของเขา)? เราเกือบตลอดทางผ่านบรรทัดที่สองก่อนที่เรา (ผู้อ่าน) ได้ยินที่ "เรา" (เรื่องของบทกวี) จะจริง.
ในความเป็นจริงที่เราได้รับการเปรียบเทียบเมื่อเปรียบเทียบก่อนที่เราจะคุ้นเคยกับเรื่องของบทกวีนี้ .
เราได้ยินว่าพวกเขากำลัง "เหมือนขอทานเก่า" และ "เหมือนแม่มด."
การค้นหาของลำโพงสำหรับภาพที่ผู้อ่านของเขาสามารถเข้าใจเช่นถ้าเขาเชื่อว่าไม่มีผู้อ่านของเขาจะสามารถที่จะเข้าใจวิธีการที่น่ากลัวบิดและพิการร่างกาย ของทหารที่ได้กลายเป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทหารในบทกวีนี้เป็นพิการกาย และเอาชนะโดยน้ำหนักของประสบการณ์ของพวกเขาในสงคราม .
คุณสังเกตเห็นว่าไม่เต็มใจลำโพงของเราดูเหมือนว่าจะแนะนําตัวเอง ( และเพื่อนทหารของเขา ) เราเกือบจะตลอดทางผ่านบรรทัดที่สองก่อนที่เรา ( ผู้อ่าน ) ได้ยินเสียงที่ " เรา " ( วิชาของบทกวี ) เป็นจริง .
ในความเป็นจริงเราได้รับการอุปมาเมื่อก่อนเราจะคุ้นเคยกับเรื่องของกลอนบทนี้
เราได้ยินว่ามันเป็น " เหมือนขอทานเก่า " และ " แม่มด "
ของผู้พูดค้นหาภาพที่ผู้อ่านสามารถเข้าใจ ถ้าเขามั่นใจว่าไม่มีคนอ่านจะได้เข้าใจ ว่าน่ากลัว บิด และพิการร่างกายของทหารได้กลายเป็น