INTRODUCTIONTraditional clinical de

INTRODUCTION
Traditional clinical definitions of recovery are associated with
individuals returning to a prior state of “normality” or with a
“cure”. In the context of mental health disorders, historically
this has been viewed as a remission of symptoms and a return
to normal behavioral functioning. More recent conceptualizations
of recovery have been referred to as “personal
recovery” (Slade, 2009). This shifts the meaning of recovery
towards a process that a person uses to achieve a satisfying
life beyond the limitations that are caused by a mental illness
(Anthony, 1993). Recovery is less about getting rid of the
symptoms or problems and more about developing a greater
hopefulness,meaning, and purpose in life and a positive sense
of identity beyond that associated with having a mental
illness. Personal recovery has been described as a journey
that is about growth and as taking control of, and responsibility
for, one’s life (Andresen et al., 2003).
There is a range of barriers to supporting persons in
their personal recovery. In Thailand, a qualitative study by
Sanseeha et al. (2009) reported that schizophrenia was
viewed as a chronic and incurable disorder. Persons who have
been diagnosed with schizophrenia are stigmatized and discriminated
against in this society. Thus, stigma might be a
barrier to individuals with schizophrenia having the opportunity
to develop the valued social roles or more positive
identity that would be considered essential to their personal
recovery.
There has been a strong desire by Thailand’s Department
of Mental Health to promote recovery among persons who
have been diagnosed with a mental illness. In the 1970s,
mental health services were integrated into the public health
system (Siriwanarangsan et al., 2004). Since then, the health
system has been redesigned into four levels: family, primary
care service, secondary care service, and tertiary care service
(Department of Mental Health, 2008). Mental health services
at the family and primary care levels are focused on mental
heath promotion and prevention, while those at the secondary
and tertiary care levels mainly relate to treatment and
rehabilitation (Department of Mental Health, 2008). In addition,
a referral system is provided for transferring consumers
with complicated disorders to specialized care facilities. The
cost of mental health care is covered by the national universal
healthcare scheme (Department of Mental Health, 2008).
In 2005, the Department of Mental Health revised the
national mental health policy, prioritizing the improvement
of accessibility to mental health services, promotion of
consumer involvement, and improvement in the quality of
life among persons who are living with mental disorders
(Ministry of Public Health, 2006). Increasing consumerinvolvement and quality of life are both consistent with
recent international efforts to promote recovery-oriented
services (Anthony, 2000; Farkas, 2007).
In order to facilitate a recovery from schizophrenia, there
is a need to understand the views of mental health professionals
about the nature of recovery. Internationally, there
has been an effort to identify the factors that are involved in
the recovery from schizophrenia. A number of factors has
been identified as facilitating recovery, such as hope, illness
acceptance, self-responsibility (Smith, 2000; Tooth et al.,
2003), optimal treatment (Resnick et al., 2004), and supportive
environments (Smith, 2000). In contrast, stigma towards
mental illness (Smith, 2000) and unwanted side-effects of
medication (Tooth et al., 2003) have been reported as the
barriers to recovery.
The concept of psychological recovery is relatively new for
Thai mental health nurses and the empirical research around
the concept of recovery from mental illness is limited. Providing
evidence about what Thai nurses view as the factors
that are involved in recovery from schizophrenia will contribute
to the improvement in recovery-oriented nursing practice
for persons who are diagnosed with schizophrenia.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนะนำเชื่อมโยงกับข้อกำหนดทางคลินิกแบบดั้งเดิมของการฟื้นตัวกลับไปยังสถานะก่อนหน้า "normality" หรือกับบุคคล"แก้" ในบริบทของความผิดปกติของสุขภาพจิต อดีตนี้ได้ถูกมองว่าเป็นปลดของอาการและกลับพฤติกรรมปกติทำงาน Conceptualizations ล่าสุดของกู้คืนได้รับการเรียกว่าเป็น "ส่วนตัวกู้คืน" (สแลด 2009) นี้กะความหมายของการกู้คืนต่อกระบวนการที่บุคคลใช้เพื่อความพอใจชีวิตนอกเหนือจากข้อจำกัดที่เกิดจากการเจ็บป่วยเป็นโรคจิต(Anthony, 1993) กู้คืนไม่น้อยเกี่ยวกับการกำจัดของอาการ หรือปัญหา และอื่น ๆ ที่เกี่ยวกับการพัฒนามากขึ้นhopefulness ความหมาย และวัตถุประสงค์ในชีวิตและความรู้สึกบวกของตนนอกเหนือจากที่เกี่ยวข้องกับการมีจิตใจเจ็บป่วย กู้ส่วนบุคคลมีการอธิบายว่า การเดินทางนั่นคือ เกี่ยวกับการเจริญเติบโต และการควบคุม และความรับผิดชอบสำหรับ ของชีวิต (Andresen et al., 2003)มีช่วงของอุปสรรคเพื่อสนับสนุนคนการกู้คืนข้อมูลส่วนบุคคล ในประเทศไทย การศึกษาเชิงคุณภาพโดยSanseeha et al. (2009) รายงานว่า โรคจิตเภทได้ดูเป็นโรคเรื้อรัง และนี้ ผู้ที่มีได้รับการวินิจฉัยโรคจิตเภท stigmatized และ discriminatedกับในสังคมนี้ ดังนั้น ภาพดอกไม้อาจเป็นบุคคลที่มีโรคจิตเภทมีโอกาสอุปสรรคการพัฒนาด้านสังคมบริษัทหรือบวกเพิ่มเติมจะเป็นสิ่งสำคัญในการส่วนบุคคลของพวกเขากู้คืนมีความปรารถนาดี โดยฝ่ายไทยสุขภาพจิตเพื่อส่งเสริมการกู้คืนในหมู่คนที่ได้รับการวินิจฉัยกับโรคจิต ในปี 1970บริการสุขภาพจิตได้รวมเป็นสาธารณสุขระบบ (Siriwanarangsan et al., 2004) ตั้งแต่นั้น สุขภาพระบบได้ถูกออกแบบใหม่เป็นสี่ระดับ: ครอบครัว หลักบริการดูแล บริการดูแลรอง และบริการดูแลระดับตติยภูมิ(กรมสุขภาพจิต 2008) บริการสุขภาพจิตครอบครัวและดูแล ระดับมีความสำคัญกับจิตใจส่งเสริมสุขภาพและการป้องกัน ในขณะที่ผู้ที่ศึกษาการและการดูแลระดับตติยภูมิระดับส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับการรักษา และฟื้นฟู (แผนกของสุขภาพจิต 2008) นอกจากนี้โปรแกรมแนะนำให้ผู้บริโภคถ่ายโอนด้วยโรคซับซ้อนดูแลเฉพาะสิ่งอำนวยความสะดวก ที่ต้นทุนของการดูแลสุขภาพจิตครอบคลุม โดยมาตรฐานสากลแห่งชาติแพทย์แบบแผน (แผนกของสุขภาพจิต 2008)ในปี 2005 แก้ไขแผนกของสุขภาพจิตนโยบายสุขภาพจิตแห่งชาติ การปรับปรุงการจัดระดับความสำคัญของการเข้าถึงบริการสุขภาพจิต ส่งเสริมผู้บริโภคมีส่วนร่วม และปรับปรุงคุณภาพชีวิตคนที่อาศัยอยู่กับโรคจิต(กระทรวงสาธารณสุข 2006) Consumerinvolvement เพิ่มขึ้นและคุณภาพชีวิตมีทั้งสอดคล้องกับล่าสุดต่างประเทศพยายามส่งเสริมเน้นการกู้คืนบริการ (Anthony, 2000 Farkas, 2007)เพื่อช่วยในการฟื้นตัวจากโรคจิตเภท มีต้องเข้าใจมุมมองของผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพจิตเกี่ยวกับธรรมชาติของการฟื้นตัว ต่างประเทศ มีมีความพยายามที่จะระบุปัจจัยที่เกี่ยวข้องในการการกู้คืนจากโรคจิตเภท ปัจจัยที่มีระบุเป็นการกู้คืน ความหวัง การเจ็บป่วยเช่นการอำนวยความสะดวกยอมรับ self-responsibility (Smith, 2000 ฟัน et al.,2003), การรักษาที่เหมาะสม (Resnick et al., 2004), และสนับสนุนสภาพแวดล้อม (Smith, 2000) ในทางตรงข้าม ภาพดอกไม้ต่อโรคจิต (Smith, 2000) และไม่ผลข้างเคียงของยา (ฟันและ al., 2003) มีการรายงานเป็นการอุปสรรคการกู้คืนแนวคิดของการฟื้นตัวทางจิตใจนั้นค่อนข้างใหม่สำหรับพยาบาลจิตเวชและการวิจัยรวมสถานแนวคิดของการฟื้นตัวจากการเจ็บป่วยโรคจิตมีจำกัด ให้หลักฐานเกี่ยวกับพยาบาลไทยที่ดูเป็นปัจจัยที่เกี่ยวข้องในการกู้คืนจากโรคจิตเภทจะมีส่วนร่วมการปรับปรุงในกู้คืนแปลกพยาบาลฝึกหัดสำหรับบุคคลที่ได้รับการวินิจฉัยโรคจิตเภท

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทนำ
ดั้งเดิมนิยามทางคลินิกของการกู้คืนที่เกี่ยวข้องกับ
บุคคลที่จะกลับไปยังรัฐก่อนของ "ปกติ" หรือ
"รักษา" ในบริบทของความผิดปกติของสุขภาพจิตประวัติศาสตร์
นี้ได้รับการมองว่าเป็นการบรรเทาอาการของอาการและผลตอบแทน
การทำงานพฤติกรรมปกติ conceptualizations ล่าสุด
ของการกู้คืนได้รับการเรียกว่า "ส่วนบุคคลที่
กู้คืน "(สเลด 2009) นี้กะความหมายของการกู้คืน
ที่มีต่อกระบวนการที่คนใช้เพื่อให้บรรลุความพึงพอใจ
ในชีวิตนอกเหนือจากข้อ จำกัด ที่เกิดจากความเจ็บป่วยทางจิต
(แอนโธนี, 1993) การกู้คืนเป็นน้อยเกี่ยวกับการกำจัดของ
อาการหรือมีปัญหาและอื่น ๆ เกี่ยวกับการพัฒนามากขึ้น
หวัง, ความหมายและวัตถุประสงค์ในชีวิตและความรู้สึกเชิงบวก
ของตนเกินกว่าที่เกี่ยวข้องกับการมีจิต
เจ็บป่วย การกู้คืนส่วนบุคคลที่ได้รับการอธิบายว่าการเดินทาง
ที่เกี่ยวกับการเจริญเติบโตและเป็นการควบคุมและความรับผิดชอบ
สำหรับชีวิตของคน ๆ หนึ่ง (แอ et al., 2003)
นอกจากนี้ยังมีอุปสรรคที่จะสนับสนุนบุคคลคือ
การกู้คืนส่วนบุคคลของพวกเขา ในประเทศไทยการศึกษาเชิงคุณภาพโดย
Sanseeha และคณะ (2009) รายงานว่าโรคจิตเภทถูก
มองว่าเป็นโรคเรื้อรังและรักษาไม่หาย บุคคลที่ได้
รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคจิตเภทมีการประทับตราและการเลือกปฏิบัติ
ต่อในสังคมนี้ ดังนั้นจุดอาจจะเป็น
อุปสรรคต่อบุคคลที่มีจิตเภทมีโอกาส
ที่จะพัฒนามูลค่าบทบาททางสังคมหรือบวกมากขึ้น
เป็นตัวตนที่จะได้รับการพิจารณาที่สำคัญส่วนบุคคลของพวกเขา
กู้คืน
มีความปรารถนาดีจากกรมของไทย
สุขภาพจิตเพื่อส่งเสริมการฟื้นตัวของ บุคคลที่
ได้รับการวินิจฉัยที่มีความเจ็บป่วยทางจิต ในปี 1970,
บริการด้านสุขภาพจิตได้รับการรวมเข้ากับสุขภาพของประชาชน
ระบบ (Siriwanarangsan et al., 2004) ตั้งแต่นั้นสุขภาพของ
ระบบได้รับการออกแบบเป็นสี่ระดับครอบครัวหลัก
บริการดูแลบริการดูแลรองและการบริการระดับตติยภูมิ
(กรมสุขภาพจิต, 2008) บริการสุขภาพจิต
ในระดับครอบครัวและการดูแลรักษาเบื้องต้นจะมุ่งเน้นจิต
การส่งเสริมสุขภาพและการป้องกันในขณะที่ที่สอง
ระดับการดูแลและอุดมศึกษาส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับการบำบัดรักษาและ
ฟื้นฟูสมรรถภาพ (กรมสุขภาพจิต, 2008) นอกจากนี้ยังมี
ระบบการส่งต่อที่มีให้สำหรับการถ่ายโอนผู้บริโภค
มีความผิดปกติที่มีความซับซ้อนในการดูแลเฉพาะสิ่งอำนวยความสะดวก
ค่าใช้จ่ายในการดูแลสุขภาพจิตได้รับการคุ้มครองโดยชาติสากล
การดูแลสุขภาพโครงการ (กรมสุขภาพจิต, 2008)
ในปี 2005 กรมสุขภาพจิตปรับปรุง
นโยบายสุขภาพจิตแห่งชาติจัดลำดับความสำคัญในการปรับปรุง
การเข้าถึงการบริการด้านสุขภาพจิต, การส่งเสริมการขายของ
การมีส่วนร่วมของผู้บริโภคและการปรับปรุงคุณภาพของ
ชีวิตของผู้คนที่มีชีวิตอยู่กับความผิดปกติทางจิต
(กระทรวงสาธารณสุข, 2006) consumerinvolvement ที่เพิ่มขึ้นและมีคุณภาพชีวิตที่มีทั้งสอดคล้องกับ
ความพยายามของนานาชาติที่ผ่านมาเพื่อส่งเสริมการกู้คืนที่มุ่งเน้น
บริการ (แอนโธนี 2000; ฟาร์คัส 2007)
เพื่อที่จะอำนวยความสะดวกในการกู้คืนจากโรคจิตเภทมี
ความจำเป็นที่จะเข้าใจมุมมองของผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพจิต
เกี่ยวกับธรรมชาติของการกู้คืน ในต่างประเทศมี
ความพยายามที่ได้รับการระบุปัจจัยที่มีส่วนร่วมใน
การกู้คืนจากโรคจิตเภท จำนวนปัจจัยที่ได้
รับการระบุว่าเป็นอำนวยความสะดวกในการกู้คืนเช่นความหวังเจ็บป่วย
ยอมรับความรับผิดชอบต่อตนเอง (สมิ ธ . 2000; ฟันและคณะ,
2003) การรักษาที่ดีที่สุด (. เรสนิคและคณะ, 2004) และการสนับสนุน
สภาพแวดล้อม (สมิ ธ , 2000) ในทางตรงกันข้ามความอัปยศต่อ
ความเจ็บป่วยทางจิต (สมิ ธ , 2000) และผลข้างเคียงที่ไม่พึงประสงค์ของ
ยา (ฟัน et al., 2003) ได้รับรายงานว่าเป็น
อุปสรรคต่อการฟื้นตัวของ
แนวความคิดของการฟื้นตัวทางจิตวิทยาเป็นที่ค่อนข้างใหม่สำหรับ
ไทยพยาบาลสุขภาพจิตและ การวิจัยเชิงประจักษ์รอบ
แนวคิดของการกู้คืนจากความเจ็บป่วยทางจิตที่มี จำกัด ให้
หลักฐานเกี่ยวกับสิ่งที่พยาบาลไทยดูเป็นปัจจัย
ที่มีส่วนร่วมในการกู้คืนจากโรคจิตเภทจะมีส่วนร่วม
ในการปรับปรุงในการปฏิบัติการพยาบาลที่มุ่งเน้นการกู้คืน
สำหรับผู้ที่ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคจิตเภท

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความหมายดั้งเดิมของการกู้คืนที่เกี่ยวข้องกับคลินิก

บุคคลกลับไปสถานะเดิมของ " ปกติ " หรือกับ
" รักษา " ในบริบทของความผิดปกติของสุขภาพจิต ในอดีต
นี้ถูกมองว่าเป็นการบรรเทาอาการและผลตอบแทน
เพื่อทํางานพฤติกรรมปกติ ล่าสุด conceptualizations
ของการกู้คืนได้รับการเรียกว่า " ส่วนตัว
" กู้คืน ( สเลด , 2009 ) นี้กะความหมายของการกู้คืน
ต่อกระบวนการที่บุคคลใช้เพื่อให้บรรลุความพึงพอใจ
ชีวิตเกินขีดจำกัดที่เกิดจาก
ทางจิต ( Anthony , 1993 ) การกู้คืนน้อยเกี่ยวกับกำจัด
อาการหรือปัญหาและเพิ่มเติมเกี่ยวกับการพัฒนามากขึ้น
ความหวัง , ความหมายและจุดมุ่งหมายในชีวิต และความรู้สึกบวก
ของตนนอกเหนือจากที่เกี่ยวข้องกับการมีการเจ็บป่วยทางจิตใจ

การกู้คืนส่วนบุคคลได้รับการอธิบายการเดินทาง
ที่เกี่ยวกับการเจริญเติบโต และควบคุม และรับผิดชอบ
, หนึ่งของชีวิต ( แอนดรีเซิ่น et al . , 2003 ) .
มีช่วงของอุปสรรคที่จะสนับสนุนคน
การกู้คืนส่วนบุคคลของพวกเขา ในประเทศไทย การศึกษาเชิงคุณภาพโดย
แสงสุวรรณถาวร et al . ( 2009 ) รายงานว่า โรคจิตเภท คือ
ดูเป็นเรื้อรังและรักษาไม่หายโรค บุคคลที่ได้รับการวินิจฉัยเป็นโรคจิตเภทเป็น stigmatized

และต่อต้านการแบ่งแยกในสังคมนี้ ปาน ปานจะเป็นอุปสรรคต่อบุคคลที่เป็นโรคจิตเภท

มีโอกาสพัฒนาคุณค่าบทบาททางสังคมหรือเอกลักษณ์บวก
กว่าจะสรุปกู้ส่วนตัว

)มีความปรารถนาแรงกล้า โดยฝ่ายไทย
สุขภาพจิตเพื่อส่งเสริมการฟื้นตัวของบุคคลที่
ได้รับการวินิจฉัยที่มีการเจ็บป่วยทางจิต ในปี 1970 ,
บริการสุขภาพจิตและบูรณาการเข้าไปในระบบสาธารณสุข
( siriwanarangsan et al . , 2004 ) ตั้งแต่นั้นมา , ระบบสุขภาพ
ได้รับการออกแบบเป็นสี่ระดับ : ครอบครัว , บริการปฐมภูมิ
, บริการดูแลทุติยภูมิและบริการตติยภูมิ
( กรมสุขภาพจิต , 2008 ) บริการสุขภาพจิต
ที่ครอบครัวและระดับปฐมภูมิ เน้นการส่งเสริมและป้องกันสุขภาพจิต
, ในขณะที่ผู้ที่อยู่มัธยม
และระดับตติยภูมิ ส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับการรักษา และการฟื้นฟูสมรรถภาพผู้พิการ
( กรมสุขภาพจิต , 2008 ) นอกจากนี้ ระบบส่งต่อผู้ป่วยให้

การผู้บริโภคกับความซับซ้อนผิดปกติกับเครื่องดูแลเฉพาะ
ต้นทุนการดูแลสุขภาพจิตครอบคลุม โดยโครงการแห่งชาติสุขภาพถ้วนหน้า
( กรมสุขภาพจิต , 2008 ) .
ใน 2005 , กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุขได้ปรับปรุงนโยบายด้านสุขภาพจิตแห่งชาติ

ของการปรับปรุงการเข้าถึงบริการสุขภาพจิต ส่งเสริม
การมีส่วนร่วมของผู้บริโภคและการปรับปรุงคุณภาพของชีวิตของผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่

ที่มีความผิดปกติทางจิต ( กระทรวงสาธารณสุข , 2549 ) เพิ่ม consumerinvolvement และคุณภาพของชีวิตเป็นทั้งสอดคล้องกับความพยายามในระดับนานาชาติเพื่อส่งเสริมการฟื้นตัวล่าสุด

บริการเชิง ( Anthony , 2000 ; ฟาร์คาส , 2007 ) .
เพื่อความสะดวกในการกู้คืนจากที่นั่น
โรคจิตเภทคือ ต้องเข้าใจมุมมองของผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพจิต
เกี่ยวกับธรรมชาติของการกู้คืน ในระดับสากล มี
มีความพยายามที่จะระบุปัจจัยที่เกี่ยวข้องใน
การกู้คืนจากโรคจิตเภท จำนวนของปัจจัยที่มี
ถูกระบุว่าเป็นการกู้คืนเช่นความหวัง ยอมรับการเจ็บป่วย
, ความรับผิดชอบต่อตนเอง ( Smith , 2000 ; ฟัน
et al . , 2003 )การรักษาที่เหมาะสม ( เรสนิค et al . , 2004 ) และสภาพแวดล้อมที่สนับสนุน
( Smith , 2000 ) ในทางตรงกันข้าม , ตราบาปต่อ
ทางจิต ( Smith , 2000 ) และผลข้างเคียงที่ไม่พึงประสงค์ของยา
( ฟัน et al . , 2003 ) ได้มีการรายงานเป็นอุปสรรคต่อการฟื้นตัว
.
แนวคิดของการฟื้นตัวทางจิตวิทยาที่ค่อนข้างใหม่สำหรับ
สุขภาพจิตพยาบาลและการวิจัยเชิงประจักษ์รอบ
แนวคิดของการกู้คืนจากการเจ็บป่วยทางจิต มีจำกัด ให้หลักฐานว่าพยาบาลไทย

ดูเป็นปัจจัยที่เกี่ยวข้องในการกู้คืนจากโรคจิตเภทจะส่งผล
เพื่อปรับปรุงในการกู้คืนที่มุ่งเน้นการปฏิบัติการพยาบาล
ผู้ที่ได้รับการวินิจฉัยโรคจิตเภท