Gamma radiation, also known as gamm

Gamma radiation, also known as gamma rays, and denoted by the Greek letter γ, refers to electromagnetic radiation of an extremely high frequency and are therefore high energy photons. Gamma rays are ionizing radiation, and are thus biologically hazardous. They are classically produced by the decay of atomic nuclei as they transition from a high energy state to a lower state known as gamma decay, but may also be produced by other processes. Paul Villard, a French chemist and physicist, discovered gamma radiation in 1900, while studying radiation emitted from radium. Villard's radiation was named "gamma rays" by Ernest Rutherford in 1903.

Natural sources of gamma rays on Earth include gamma decay from naturally occurring radioisotopes, and secondary radiation from atmospheric interactions with cosmic ray particles. Rare terrestrial natural sources produce gamma rays that are not of a nuclear origin, such as lightning strikes and terrestrial gamma-ray flashes. Additionally, gamma rays are produced by a number of astronomical processes in which very high-energy electrons are produced, that in turn cause secondary gamma rays via bremsstrahlung, inverse Compton scattering and synchrotron radiation. However, a large fraction of such astronomical gamma rays are screened by Earth's atmosphere and can only be detected by spacecraft.

Gamma rays typically have frequencies above 10 exahertz (or >1019 Hz), and therefore have energies above 100 keV and wavelengths less than 10 picometers (10−12 meter), which is less than the diameter of an atom. However, this is not a hard and fast definition, but rather only a rule-of-thumb description for natural processes. Electromagnetic radiation from radioactive decay of atomic nuclei is referred to as "gamma rays" no matter its energy, so that there is no lower limit to gamma energy derived from radioactive decay. This radiation commonly has energy of a few hundred keV, and almost always less than 10 MeV. In astronomy, gamma rays are defined by their energy, and no production process need be specified. The energies of gamma rays from astronomical sources range to over 10 TeV, an energy far too large to result from radioactive decay.[1] A notable example is extremely powerful bursts of high-energy radiation referred to as long duration gamma-ray bursts, of energies higher than can be produced by radioactive decay. These bursts of gamma rays, thought to be due to the collapse of stars called Hypernovae, are the most powerful events so far

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รังสีแกมมา ยังเรียกกันว่ารังสีแกมมา และสามารถบุจากอักษรกรีกγ หมายถึงคลื่นของความถี่สูงเป็น extremely และดัง photons พลังงานสูง รังสีแกมมาเป็นรังสี ionizing และดังนั้นจึงเป็นอันตรายต่อชิ้น พวกเขามีระดับผลิต โดยการสลายให้อนุภาคของแอลฟาอะตอมเป็นพวกเขาเปลี่ยนจากพลังงานสูงรัฐไปยังสถานะต่ำที่เรียกว่าแกมมาผุ แต่ยังสามารถผลิตกระบวนการอื่น Paul Villard นักเคมีฝรั่งเศสและ physicist ค้นพบรังสีแกมมาใน 1900 เรียนรังสีที่เปล่งออกมาจากเรเดียม รังสีของ Villard ที่ชื่อ "รังสีแกมมา" โดยเออร์เนสต์รูเทอร์ฟอร์ด 1903แหล่งธรรมชาติของรังสีแกมมาในดินได้แก่แกมมาผุจาก radioisotopes ธรรมชาติที่เกิดขึ้น และรังสีรองจากบรรยากาศการโต้ตอบกับอนุภาครังสีคอสมิก แหล่งธรรมชาติดวงหายากผลิตรังสีแกมมาที่มีกำเนิดเป็นนิวเคลียร์ ฟ้าผ่าและรังสีแกมมาภาคพื้นแฟลชไม่ นอกจากนี้ รังสีแกมม่าที่ผลิต โดยดาราศาสตร์กระบวนการที่อิเล็กตรอนมาก high-energy ผลิต ที่ทำให้เกิดรังสีแกมมารองผ่านเบรมส์ชตราลุง ผกผันคอมป์ตันใน scattering และรังสี synchrotron อย่างไรก็ตาม ส่วนใหญ่ของรังสีแกมมาเช่นดาราศาสตร์ฉาย ด้วยบรรยากาศของโลก และสามารถตรวจพบได้ โดยยานอวกาศเท่านั้นรังสีแกมมาจะมีความถี่ข้างต้น 10 exahertz (หรือ > 1019 Hz), และดังนั้นจึง มีพลังงานสูงกว่า 100 keV และความยาวคลื่นน้อย กว่า 10 picometers (10−12 เมตร), ซึ่งน้อยกว่าเส้นผ่าศูนย์กลางของอะตอม อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่คำนิยามยาก และรวดเร็ว แต่เฉพาะกฎของนิ้วหัวแม่มืออธิบายสำหรับกระบวนการธรรมชาติ รังสีแม่เหล็กไฟฟ้าจากการสลายตัวของสารกัมมันตรังสีให้อนุภาคของแอลฟาอะตอมเรียกว่า "รังสีแกมมา" ว่าพลังงาน เพื่อให้มีข้อจำกัดด้านล่างแกมมาพลังงานจากการสลายตัวของสารกัมมันตรังสีให้อนุภาค รังสีนี้โดยทั่วไปมีพลังงานกี่ร้อย keV และเกือบตลอดเวลาน้อยกว่า 10 MeV ในทางดาราศาสตร์ กำหนด โดยพลังงานของรังสีแกมมา และกระบวนการผลิตไม่จำเป็นต้องระบุ พลังงานของรังสีแกมมาจากแหล่งทางดาราศาสตร์กว่า 10 TeV พลังงานมากเกินไปเป็นผลจากการสลายตัวของสารกัมมันตรังสีให้อนุภาค[1] เป็นตัวอย่างที่โดดเด่นเป็นระเบิดที่มีประสิทธิภาพมากของเรียกว่าการระเบิดรังสีแกมมายาว ของพลังงานสูงกว่าสามารถผลิต โดยการสลายตัวของสารกัมมันตรังสีให้อนุภาครังสี high-energy ระเบิดของรังสีแกมมา ความคิดที่ได้จากการล่มสลายของดาวที่เรียกว่า Hypernovae เหล่านี้เป็นเหตุการณ์มีประสิทธิภาพมากที่สุดจน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รังสีแกมมายังเป็นที่รู้จักรังสีแกมมาและแสดงโดยγอักษรกรีกหมายถึงรังสีแม่เหล็กไฟฟ้าของความถี่สูงมากและดังนั้นจึงมีโฟตอนพลังงานสูง รังสีแกมมาจะรังสีและจึงเป็นอันตรายทางชีวภาพ พวกเขามีการผลิตโดยมีการสลายตัวของนิวเคลียสของอะตอมที่พวกเขาเปลี่ยนจากสถานะพลังงานสูงไปยังรัฐที่ต่ำกว่าที่รู้จักกันในการสลายตัวแกมมา แต่ยังอาจได้รับการผลิตโดยกระบวนการอื่น ๆ พอลลาร์ด, ฝรั่งเศสเคมีและฟิสิกส์ค้นพบรังสีแกมมาในปี 1900 ในขณะที่การเรียนการฉายรังสีที่ปล่อยออกมาจากเรเดียม รังสี Villard ได้รับการตั้งชื่อว่า "รังสีแกมมา" โดยเออร์เนสรัทเธอร์ในปี 1903. แหล่งธรรมชาติของรังสีแกมมาในโลกรวมถึงการสลายตัวของไอโซโทปรังสีแกมมาจากธรรมชาติที่เกิดขึ้นและการฉายรังสีรองจากการมีปฏิสัมพันธ์ในชั้นบรรยากาศที่มีอนุภาครังสีคอสมิก หายากแหล่งธรรมชาติบกผลิตรังสีแกมมาที่ไม่ได้ของแหล่งกำเนิดนิวเคลียร์เช่นฟ้าผ่าและกะพริบรังสีแกมมาบก นอกจากนี้รังสีแกมมามีการผลิตโดยจำนวนของกระบวนการทางดาราศาสตร์ที่มากอิเล็กตรอนพลังงานสูงที่มีการผลิตที่ในทางกลับกันทำให้เกิดรังสีแกมมารองผ่าน Bremsstrahlung ผกผันกระเจิงคอมป์ตันและการฉายรังสีซินโคร แต่ส่วนใหญ่ของรังสีแกมมาดาราศาสตร์ดังกล่าวจะผ่านการคัดเลือกจากชั้นบรรยากาศของโลกและสามารถตรวจพบได้โดยเฉพาะยานอวกาศ. รังสีแกมมามักจะมีความถี่สูงกว่า 10 exahertz (หรือ> 1019 เฮิร์ตซ์), และดังนั้นจึงมีพลังงานสูงกว่า 100 keV และความยาวคลื่นน้อยกว่า 10 picometers (10-12 เมตร) ซึ่งน้อยกว่าเส้นผ่าศูนย์กลางของอะตอม แต่นี้ไม่ได้เป็นความหมายอย่างหนักและรวดเร็ว แต่เพียงคำอธิบายกฎของหัวแม่มือสำหรับกระบวนการทางธรรมชาติ รังสีแม่เหล็กไฟฟ้าจากการสลายกัมมันตรังสีของนิวเคลียสของอะตอมจะเรียกว่า "รังสีแกมมา" ไม่ว่าพลังงานเพื่อให้ไม่มีวงเงินที่ต่ำกว่าพลังงานแกมมาที่ได้จากการสลายตัวของสารกัมมันตรังสี รังสีนี้โดยทั่วไปมีพลังงานไม่กี่ร้อย keV และมักจะน้อยกว่า 10 MeV ในทางดาราศาสตร์รังสีแกมมาถูกกำหนดโดยพลังงานของพวกเขาและกระบวนการผลิตที่ไม่จำเป็นต้องระบุ พลังงานของรังสีแกมมาจากแหล่งทางดาราศาสตร์ในช่วงกว่า 10 TeV, พลังงานไกลขนาดใหญ่เกินไปที่จะเป็นผลมาจากการสลายตัวของสารกัมมันตรังสี. [1] ตัวอย่างที่น่าสังเกตคือระเบิดที่มีประสิทธิภาพมากของรังสีพลังงานสูงเรียกว่าเป็นระยะเวลานานระเบิดรังสีแกมมา, ของพลังงานที่สูงกว่าสามารถผลิตได้จากการสลายตัวของสารกัมมันตรังสี ระเบิดเหล่านี้ของรังสีแกมมาความคิดที่จะเกิดจากการล่มสลายของดาวที่เรียกว่า Hypernovae เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมีประสิทธิภาพมากที่สุดเพื่อให้ห่างไกล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รังสีแกมมา เรียกว่า รังสีแกมมา และแทน โดยγตัวอักษรกรีกหมายถึงรังสีแม่เหล็กไฟฟ้าที่มีความถี่สูงมาก และจะทำให้โฟตอนพลังงานสูง . รังสีแกมมามีรังสี , และจึงชีวภาพอันตราย พวกเขาเป็นคลาสสิกที่ผลิตโดยการสลายตัวของนิวเคลียสของอะตอมเช่นที่พวกเขาเปลี่ยนจากสถานะพลังงานสูงเพื่อลดสถานะที่เรียกว่าแกมมา สลายแต่อาจจะผลิตโดยกระบวนการอื่น ๆ พอลวิลลาร์ด , นักเคมีชาวฝรั่งเศสและนักฟิสิกส์ค้นพบรังสีแกมมาใน 1900 ในขณะที่เรียนรังสีที่ปล่อยออกมาจากเรเดียม วิลลาร์ดรังสีของชื่อ " รังสีแกมม่า " โดย Ernest Rutherford ใน 1903 .

แหล่งธรรมชาติของรังสีแกมมาแกมมาบนโลกรวมถึงการธรรมชาติที่เกิดจากรังสีนิวเคลียร์และทุติยภูมิจากรังสีของบรรยากาศที่มีอนุภาครังสีคอสมิก . ที่หายากของแหล่งธรรมชาติในการผลิตรังสีแกมมาที่ไม่ใช่ของประเทศนิวเคลียร์ เช่น ฟ้าผ่า และภาคพื้นดินรังสีแกมมากะพริบ นอกจากนี้ รังสีแกมมาผลิตโดยจำนวนของกระบวนการทางดาราศาสตร์ซึ่งมากอิเล็กตรอนพลังงานสูงเพิ่มขึ้นเป็นจำนวนมากที่ในการเปิดให้รองรังสีแกมมาผ่านเบรมส์ชตราลุงผกผันการกระเจิงคอมป์ตันและการแผ่รังสีซิงโครตรอน . อย่างไรก็ตาม ส่วนใหญ่ เช่น รังสีแกมมาดาราศาสตร์จากโดยชั้นบรรยากาศของโลกและสามารถตรวจพบโดยยานอวกาศ

รังสีแกมมาโดยทั่วไปมีความถี่สูงกว่า 10 exahertz ( หรือ > 1019 Hz )ดังนั้นจึงมีพลังสูงกว่า 100 เคฟ wavelengths น้อยกว่า 10 picometers ( 10 − 12 เมตร ) ซึ่งน้อยกว่าขนาดของอะตอม อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่นิยามอย่างหนักและรวดเร็ว แต่แทนที่จะเป็นกฎของหัวแม่มืออธิบายกระบวนการธรรมชาติ คลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าจากการสลายตัวของนิวเคลียสของอะตอมเรียกว่า " รังสีแกมม่า " ไม่ว่าของพลังงานดังนั้นที่ไม่มีขีดจำกัดกับรังสีแกมมาพลังงานได้มาจากการสลายกัมมันตรังสี . รังสีนี้โดยทั่วไปมีการใช้พลังงานเพียงไม่กี่ร้อยเคฟ และมักจะน้อยกว่า 10 MeV . ในทางดาราศาสตร์ รังสีแกมมาถูกกำหนดโดยพลังงานของพวกเขา และไม่มีกระบวนการผลิตที่ต้องมีการระบุ พลังงานของรังสีแกมมาจากแหล่งข้อมูลเกี่ยวกับดาราศาสตร์ช่วงกว่า 10 ที วี ,เป็นพลังงานไกลขนาดใหญ่เกินไป ผลจากการสลายกัมมันตรังสี [ 1 ] เด่นตัวอย่างเช่น จะมีประสิทธิภาพมาก การระเบิดของรังสีพลังงานสูงเรียกว่าเป็นระยะเวลายาวนานรังสีแกมมาระเบิดของพลังงานที่สูงกว่าสามารถผลิตโดยการสลายกัมมันตรังสี การระเบิดของรังสีแกมมานี้ คิดว่าเกิดจากการล่มสลายของดาวที่เรียกว่าไฮเปอร์โนวา เป็นเหตุการณ์ที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดเพื่อให้ห่างไกล