The beginning of the Japanese Healt

The beginning of the Japanese Health care system happened in 1927 when the first Employee Health Insurance plan was created.[35]

In 1961, Japan achieved universal health insurance coverage and almost everyone became insured. However, the copayment rates differed greatly. While those who enrolled in Employees' Health Insurance needed to pay only a nominal amount at the first physician visit, their dependents and those who enrolled in National Health Insurance had to pay 50% of the fee schedule price for all services and medications. From 1961 to 1982, this 50% copayment rate was gradually lowered to 30%.[36]

Since 1983 all elderly persons have been covered by government-sponsored insurance.[37]

In the late 1980s, government and professional circles were considering changing the system so that primary, secondary, and tertiary levels of care would be clearly distinguished within each geographical region. Further, facilities would be designated by level of care and referrals would be required to obtain more complex care. Policy makers and administrators also recognised the need to unify the various insurance systems and to control costs.

By the early 1990s, there were more than 1,000 mental hospitals, 8,700 general hospitals, and 1,000 comprehensive hospitals with a total capacity of 1.5 million beds. Hospitals provided both out-patient and in-patient care. In addition, 79,000 clinics offered primarily out-patient services, and there were 48,000 dental clinics. Most physicians and hospitals sold medication directly to patients, but there were 36,000 pharmacies where patients could purchase synthetic or herbal medication.

National health expenditures rose from about 1 trillion yen in 1965 to nearly 20 trillion yen in 1989, or from slightly more than 5% to more than 6% of Japan's national income. The system has been troubled with excessive paperwork, assembly-line care for out-patients (because few facilities made appointments), over medication, and abuse of the system because of apparent low out-of-pocket expenses to patients.[citation needed] Another problem has been an uneven distribution of health personnel, with rural areas favored over cities.[38]

In the early 1990s, there were nearly 191,400 physicians, 66,800 dentists, and 333,000 nurses, plus more than 200,000 people licensed to practice massage, acupuncture, moxibustion, and other East Asian therapeutic methods.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จุดเริ่มต้นของระบบสุขภาพดูแลญี่ปุ่นที่เกิดขึ้นในปี 1927 เมื่อแรกแผนประกันสุขภาพของพนักงานที่ถูกสร้างขึ้น. [35] ในปี 1961 ญี่ปุ่นประสบความสำเร็จในความคุ้มครองการประกันสุขภาพถ้วนหน้าและเกือบทุกคนกลายเป็นผู้ประกันตน อย่างไรก็ตามอัตรา copayment แตกต่างอย่างมาก ในขณะที่ผู้ที่ลงทะเบียนเรียนในพนักงานประกันสุขภาพต้องจ่ายเพียงจำนวนน้อยที่เข้ามาครั้งแรกที่แพทย์อยู่ในความอุปการะและบรรดาผู้ที่ลงทะเบียนเรียนในประกันสุขภาพแห่งชาติของพวกเขาต้องจ่ายเงิน 50% ของราคาตารางค่าธรรมเนียมสำหรับบริการทั้งหมดและยา จาก 1961-1982 นี้ 50% อัตรา copayment ลดลงค่อย ๆ ถึง 30%. [36] ตั้งแต่ปี 1983 ทุกผู้สูงอายุได้รับการคุ้มครองโดยการประกันการสนับสนุนจากรัฐบาล. [37] ในช่วงปลายปี 1980 รัฐบาลและวงการมืออาชีพกำลังพิจารณาการเปลี่ยนแปลง เพื่อให้ระบบการประถมมัธยมและระดับอุดมศึกษาของการดูแลจะต้องประสบความสำเร็จอย่างเห็นได้ชัดในแต่ละภูมิภาค นอกจากนี้สิ่งอำนวยความสะดวกจะได้รับการกำหนดระดับของการดูแลและการแนะนำผลิตภัณฑ์จะต้องได้รับการดูแลที่ซับซ้อนมากขึ้น ผู้กำหนดนโยบายและผู้บริหารยังได้รับการยอมรับถึงความจำเป็นที่จะรวมระบบประกันต่างๆและการควบคุมค่าใช้จ่าย. โดยช่วงปี 1990 มีกว่า 1,000 โรงพยาบาลบ้า, 8700 โรงพยาบาลทั่วไปและโรงพยาบาล 1,000 ครบวงจรที่มีกำลังการผลิตรวม 1.5 ล้านเตียง โรงพยาบาลที่ให้บริการทั้งผู้ป่วยนอกและผู้ป่วยในการดูแล นอกจากนี้ 79,000 คลินิกที่นำเสนอบริการส่วนใหญ่ผู้ป่วยนอกและมี 48,000 คลินิกทันตกรรม แพทย์ส่วนใหญ่และโรงพยาบาลขายยาโดยตรงกับผู้ป่วย แต่มี 36,000 ร้านขายยาที่ผู้ป่วยสามารถซื้อยาสังเคราะห์หรือสมุนไพร. ค่าใช้จ่ายด้านสุขภาพแห่งชาติเพิ่มขึ้นจากประมาณ¥ 1000000000000 ในปี 1965 เกือบ¥ 20000000000000 ในปี 1989 หรือจากน้อยกว่า 5% ให้มากขึ้นกว่า 6% ของรายได้ประชาชาติของประเทศญี่ปุ่น ระบบได้รับความสุขกับงานเอกสารมากเกินไป, การดูแลการชุมนุมออนไลน์สำหรับผู้ป่วยนอก (เพราะสิ่งอำนวยความสะดวกไม่กี่ทำนัดหมาย) มากกว่าการรักษาด้วยยาและการละเมิดของระบบเพราะค่าใช้จ่ายออกจากกระเป๋าของที่เห็นได้ชัดในระดับต่ำให้กับผู้ป่วย. [อ้างจำเป็น] อีกปัญหาหนึ่งที่ได้รับการกระจายไม่สม่ำเสมอของบุคลากรสาธารณสุขที่มีพื้นที่ชนบทได้รับการสนับสนุนมากกว่าเมือง. [38] ในช่วงปี 1990 มีเกือบ 191,400 แพทย์ 66,800 ทันตแพทย์และพยาบาล 333,000 บวกมากขึ้นกว่า 200,000 คนได้รับใบอนุญาตในการฝึกนวดฝังเข็ม , moxibustion และอื่น ๆ ที่เอเชียตะวันออกวิธีการรักษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จุดเริ่มต้นของระบบการดูแลสุขภาพของญี่ปุ่นเกิดขึ้นใน 1927 เมื่อแผนประกันสุขภาพพนักงานแรกถูกสร้างขึ้น [ 35 ]

ในปี 1961 ญี่ปุ่นได้รับความคุ้มครองประกันสุขภาพถ้วนหน้า และเกือบทุกคนที่เป็นผู้ประกันตน อย่างไรก็ตาม copayment ราคาแตกต่างกันอย่างมาก ในขณะที่ผู้ที่ลงทะเบียนเรียนของพนักงานประกันสุขภาพจะต้องจ่ายเพียงระบุจำนวนที่เข้าเยี่ยมชมแพทย์ครั้งแรกของอุปการะและผู้ที่ลงทะเบียนเรียนในหลักประกันสุขภาพแห่งชาติต้องจ่าย 50% ของค่าตาราง ราคา บริการ และการใช้ยา จาก 2504 ถึง 1982 นี้ 50% copayment เท่ากันคือค่อยๆลดลงไป 30% [ 36 ]

ตั้งแต่ปี 1983 ของผู้สูงอายุทั้งหมดได้ถูกครอบคลุม โดยรัฐบาลประกัน [ 37 ]

ในปลายทศวรรษ 1980 ,รัฐบาลและวงการวิชาชีพพิจารณาเปลี่ยนแปลงระบบเพื่อให้ระดับประถมศึกษา มัธยมศึกษา และอุดมศึกษา ระดับของการดูแลจะแตกต่างอย่างชัดเจนภายในแต่ละทางภูมิศาสตร์ภูมิภาค เพิ่มเติม เครื่องจะถูกกำหนดโดยระดับของการดูแล และจะต้องได้รับการดูแลที่ซับซ้อนมากขึ้นผู้กำหนดนโยบายและผู้บริหารยังได้รับการยอมรับต้องรวมระบบประกันภัยต่าง ๆ และควบคุมค่าใช้จ่าย

โดยช่วงต้นทศวรรษ 1990 มีมากกว่า 1000 โรงพยาบาลจิตเวช 8 , โรงพยาบาลทั่วไป และโรงพยาบาลที่ครอบคลุมกับ 1000 ความจุรวม 1.5 ล้าน เตียง โรงพยาบาลที่ให้การดูแลทั้งผู้ป่วยนอกและผู้ป่วยใน นอกจากนี้ , 79 ,000 คลินิกเสนอบริการผู้ป่วยนอกเป็นหลัก มีจำนวน 48 , ทันตกรรมคลินิก ส่วนใหญ่แพทย์และโรงพยาบาลขายยาโดยตรงต่อผู้ป่วย แต่มี 36 , 000 ร้านขายยาที่ผู้ป่วยสามารถซื้อสังเคราะห์ หรือ ยา สมุนไพร รายจ่ายสุขภาพแห่งชาติ

เพิ่มขึ้นจากประมาณ 1 ล้านล้านเยนในปี 1965 เกือบ 20 ล้านล้านเยนในปีหรือจากเล็กน้อยกว่า 5% มากกว่า 6 % ของรายได้ประชาชาติของญี่ปุ่น ระบบมีปัญหากับเอกสารประกอบมากเกินไป การดูแลคนไข้ ( เพราะเครื่องไม่กี่นัด ) , ยา , และการละเมิดของระบบ เพราะปรากฏต่ำออกจากค่าใช้จ่ายในกระเป๋าเพื่อผู้ป่วย . [ อ้างอิงที่จำเป็น ] ปัญหาอื่นมีการกระจายไม่สม่ำเสมอของบุคลากรสุขภาพกับชนบทได้เปรียบเมือง [ 38 ]

ในช่วงต้นทศวรรษ 1990 มี เกือบ 191400 แพทย์ ทันตแพทย์ และพยาบาล 66800 , 333000 บวกมากกว่า 200000 คนอนุญาตให้ปฏิบัตินวด ฝังเข็ม การรมยา และวิธีการรักษาอื่น ๆในเอเชียตะวันออก