The extent and degree to which thre

The extent and degree to which threatened wildlife can coexist
with humans over a sustained period is a central issue in conservation
science and policy (1, 2). Numerous conservation models
(e.g., state-managed reserves, community-managed areas, and
privately owned sanctuaries) have been proposed and implemented
to facilitate coexistence at different spatial scales (3–6). For example,
protected areas are designed to facilitate coexistence at a
regional scale (Fig. 1A)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขอบเขตและระดับที่คามสัตว์ป่าสามารถอยู่ร่วมมนุษย์ระยะ sustained เป็นปัญหาศูนย์กลางในการอนุรักษ์วิทยาศาสตร์และนโยบาย (1, 2) รุ่นอนุรักษ์มากมาย(เช่น รัฐจัดการสำรอง พื้นที่ มีจัดการชุมชน และซีกเป็นเจ้าของ) ได้เสนอ และดำเนินการเพื่ออำนวยความสะดวกที่มีอยู่ร่วมกันในต่างพื้นที่ปรับขนาด (3-6) ตัวอย่างพื้นที่ที่ได้รับการป้องกันถูกออกแบบมาเพื่ออำนวยความสะดวกที่มีอยู่ร่วมกันในการระดับภูมิภาค (Fig. 1A)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขอบเขตและระดับที่คุกคามสัตว์ป่าสามารถอยู่ร่วม
กับมนุษย์ในช่วงที่ยั่งยืนเป็นปัญหาที่สำคัญในการอนุรักษ์
วิทยาศาสตร์และนโยบาย (1, 2) รูปแบบการอนุรักษ์จำนวนมาก
(เช่นรัฐที่มีการจัดการสำรองพื้นที่ชุมชนที่มีการจัดการและ
เขตรักษาพันธุ์ของเอกชน) ได้รับการเสนอและดำเนินการ
เพื่ออำนวยความสะดวกการอยู่ร่วมกันในระดับที่แตกต่างกันในเชิงพื้นที่ (3-6) ยกตัวอย่างเช่น
การป้องกันพื้นที่ถูกออกแบบมาเพื่ออำนวยความสะดวกในการอยู่ร่วมกันใน
ระดับภูมิภาค (รูป. 1A)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขอบเขตและระดับที่คุกคามสัตว์ป่าสามารถอยู่ร่วมกับมนุษย์มากกว่า
ยั่งยืนระยะเวลากลางปัญหาวิทยาศาสตร์การอนุรักษ์
และนโยบาย ( 1 , 2 ) รูปแบบการอนุรักษ์มากมาย
( เช่นรัฐจัดการสำรอง , ชุมชนจัดการพื้นที่ และเอกชน
เสฉวน ) มีการเสนอ และดำเนินการเพื่ออำนวยความสะดวกในการอยู่ร่วมกันในระดับพื้นที่
แตกต่างกัน ( 3 – 6 ) ตัวอย่างเช่น
การป้องกันพื้นที่ถูกออกแบบมาเพื่อความสะดวกในการอยู่ร่วมกันในระดับภูมิภาค ( รูปที่ 1A )