The discussion of 7th freedom above

The discussion of 7th freedom above presupposes that the nationality and ownership of airlines is
clear. In practice it is not, and the notion of the nationality of an airline is becoming more cloudy
over time. Until two or so decades ago, the nationality of an international airline was clear. An
airline would be owned by interests in a country, probably the national government, and it would
be based in that country and would have the core of its operations in that country. Over time, this
is ceasing to be the case. With privatisation, and the quotation of airlines on stock exchanges, it
has become possible for interests outside the country to part own the airline. Partly because most
international air service agreements specify that airlines from a country be substantially owned
and controlled by that country’s interests, governments have put limits on the ownership of their
international airlines. Thus the US limits foreign ownership of its airlines to 25% or less, and
other countries put a limit of just less than 50%.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การสนทนาของเสรีภาพข้างต้น 7 presupposes สัญชาติและความเป็นเจ้าของสายการบินว่าล้าง ในทางปฏิบัติ มันไม่ใช่ และแนวคิดของสัญชาติของสายการบินเป็นมากมีเมฆมากช่วงเวลานั้น สัญชาติของประเทศสายการบินไม่ชัดเจนจนกว่านั้น หรือสองทศวรรษที่ผ่านมา มีสายการบินจะมีเจ้าในประเทศ คงรัฐบาลแห่งชาติ และมันจะขึ้นในประเทศ และจะมีหลักของการดำเนินงานในประเทศ ช่วงเวลา นี้เป็นเบี้ยเป็น กรณี มี privatisation ใบเสนอราคาของสายการบินในหุ้น มันมีเป็นไปได้สำหรับประโยชน์นอกประเทศบางส่วนเป็นเจ้าของสายการบิน เนื่องจากส่วนใหญ่อากาศระหว่างประเทศข้อตกลงระบุว่า สายการบินจากประเทศเป็นเจ้าของมากและควบคุม โดยประเทศที่สนใจ รัฐบาลมีข้อจำกัดในความเป็นเจ้าของของพวกเขาสายการบินระหว่างประเทศ ดังนั้น สหรัฐอเมริกาจำกัดเป็นเจ้าของต่างประเทศของสายการบิน 25% หรือน้อย กว่า และประเทศอื่น ๆ กำหนดขีดจำกัดเพียงไม่เกิน 50%

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การอภิปรายของเสรีภาพที่ 7
ข้างต้นเหว่าสัญชาติและความเป็นเจ้าของของสายการบินเป็นที่ชัดเจน
ในทางปฏิบัติมันไม่ได้และความคิดของสัญชาติของสายการบินจะกลายเป็นเมฆมากขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป จนกระทั่งสองหรือเพื่อทศวรรษที่ผ่านมาของสัญชาติสายการบินระหว่างประเทศที่ชัดเจน
สายการบินจะได้รับการเป็นเจ้าของโดยผลประโยชน์ในประเทศที่น่าจะเป็นรัฐบาลแห่งชาติและมันจะเป็นไปตามในประเทศนั้น ๆ และจะมีหลักของการดำเนินงานในประเทศนั้น เมื่อเวลาผ่านไปนี้จะหยุดจะเป็นกรณีที่ ด้วยการแปรรูปและใบเสนอราคาของสายการบินในตลาดหุ้นก็เป็นไปได้เพื่อผลประโยชน์นอกประเทศเพื่อเป็นส่วนหนึ่งของสายการบิน ส่วนหนึ่งเป็นเพราะส่วนใหญ่สัญญาบริการทางอากาศระหว่างประเทศระบุว่าสายการบินจากประเทศที่เป็นเจ้าของอย่างมากและควบคุมโดยผลประโยชน์ของประเทศที่รัฐบาลได้วางข้อจำกัด ในการเป็นเจ้าของของพวกเขาสายการบินระหว่างประเทศ ดังนั้นสหรัฐ จำกัด เจ้าของต่างประเทศของสายการบินที่จะ 25% หรือน้อยกว่าและประเทศอื่น ๆ ใส่ขีด จำกัด เพียงน้อยกว่า 50%

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การสนทนาของ 7 เสรีภาพข้างต้น presupposes ที่สัญชาติและเป็นเจ้าของสายการบิน
ชัดเจน การปฏิบัติในเรื่องนี้ไม่ได้ และความคิดของสัญชาติของสายการบินเป็นเมฆเพิ่มเติม
ตลอดเวลา จนสองหรือเพื่อทศวรรษที่ผ่านมา สัญชาติของสายการบินระหว่างประเทศได้ชัดเจน การจะเป็นเจ้าของโดยหัก
สายการบินในประเทศ คง รัฐบาลแห่งชาติ และมันจะ
จะอยู่ในประเทศนั้น และจะมีหลักของการดำเนินงานในประเทศนั้น ในช่วงเวลานี้
เป็นหยุดเป็นกรณีๆไป กับการแปรรูป และใบเสนอราคาของสายการบินในการแลกเปลี่ยนหุ้น มันได้กลายเป็นไปได้สำหรับหัก
นอกประเทศ ส่วนเป็นเจ้าของสายการบิน ส่วนหนึ่งเป็นเพราะข้อตกลงการให้บริการทางอากาศระหว่างประเทศส่วนใหญ่
ระบุว่าสายการบินจากประเทศจะเป็นเจ้าของ
อย่างมากและควบคุมโดยผลประโยชน์ของประเทศนั้น รัฐบาลได้วาง จำกัด ในการเป็นเจ้าของสายการบินระหว่างประเทศของตน

ดังนั้นเรากัดเจ้าของต่างประเทศของสายการบิน 25% หรือน้อยกว่า , และประเทศอื่น ๆใส่
ขีด จำกัด ของแค่ ไม่ถึง 50 %