We hear some parts of the teachings

We hear some parts of the teachings and can't really understand them. We think they shouldn't be the way they are, so we don't follow them, but really there is a reason to all the teachings. Maybe it seems that things shouldn't be that way, but they are. At first I didn't even believe in sitting meditation. I couldn't see what use it would be to just sit with your eyes closed. And walking meditation... walk from this tree, turn around and walk back again... "Why bother?" I thought, "What's the use of all that walking?" I thought like that, but actually walking and sitting meditation are of great use.
คำสอนของพระบางอย่างเราฟังดูแล้ว ไม่ค่อยจะเข้าใจเลย บางสทีคิดว่ามันน่าจะเป็นไปอย่างนั้นไม่ได้ ก็เลยไม่ทำ ความเป็นจริงนั้นคำพูดของพระมีเหตุผลทุกอย่าง ครั้งแรกที่อาตมาไม่นั่งหลับตา แล้วก็ไม่เชื่อเหมือนกัน ไม่เห็นว่าจะเกิดประโยชน์อะไรจากการหลับตาไปหมด นอกจากนั้นก็ไปเดินจงกรม เดินไปจากต้นไม้ต้นนี้ไปต้นนั้น เดินไปเดินมาก็ขี้เกียจ เดินทำไม? กลับไปกลับมาไม่เกิดประโยชน์อะไร อย่างนี้มันก็คิดไป แต่ความจริงการเดินจงกรมนี้ มีประโยชน์มาก การนั่งสมาธินี้ก็มีประโยชน์มาก

Some people's tendencies โน้มเอียง make them prefer walking meditation, others prefer sitting, but you can't do without either of them. In the scriptures they talk about the four postures: standing, walking, sitting and lying. We live with these four postures. We may prefer one to the other, but we must use all four.
They say to make these four postures even อิริยาบถทั้ง ๔ เสมอกัน, to make the practice even in all postures. At first I couldn't figure out ไม่เข้าใจ what this meant, to make them even. Maybe it means we sleep for two hours, then stand for two hours, then walk for two hours... maybe that's it? I tried it — couldn't do it, it was impossible! That's not what it meant นั่นไม่ได้หมายความอย่างนั้น to make the postures even. "Making the postures even" refers to the mind, to our awareness ความรู้สึกของเรา. That is, to make the mind give rise ทำให้เกิด to wisdom, to illumine the mind จิตสว่างไสว. This wisdom of ours must be present in all postures; we must know, or understand, constantly อยู่เสมอ. Standing, walking, sitting or lying, we know all mental states อารมณ์ (จิตใจ)ทั้งหมด as impermanent, unsatisfactory and not-self. Making the postures even in this way can be done, it is possible. Whether แม้นว่า like or dislike are present in the mind ที่แสดงอยู่ในจิต we don't forget our practice ไม่ลืมปฏิปทาของเรา, we are aware เราก็รู้อย่างนั้น.
If we just focus our attention on the mind constantly then we have the gist of the practice แก่นสารของการปฏิบัติ. Whether we experience mental states อารมณ์มากมาย which the world knows as good or bad we don't forget ourselves, we don't get lost หลง in good or bad. We just go straight. Making the postures constant มั่นคง in this way is possible. If we have constancy in our practice and we are praised, then it's simply praise เป็นเพียงสรรเสริญ; if we are blamed, then it's just blame เป็นเพียงตำหนิ. We don't get high or low over it, we stay right here ตรงนี้. Why? Because we see the danger in all those things, we see their results. We are constantly aware of the danger in both praise and blame. Normally, if we have a good mood the mind is good also, we see them, as the same thing; if we have a bad mood the mind goes bad as well, we don't like it. This is the way it is นี่คือสิ่งที่มันจะเป็นไป, this is uneven practice.
If we have constancy just to the extent of knowing our moods, and knowing we're clinging to them, this is better already. That is, we have awareness, we know what's going on, but we still can't let go. We see ourselves clinging to good and bad, and we know it. We cling to good and know it's still not right practice, but we still can't let go. This is 50% or 70% of the practice already. There still isn't release but we know that if we could let go that would be the way to peace. We keep going like that, seeing the equally harmful consequences of all our likes and dislikes จะเห็นผลกระทบที่เป็นอันตรายเสมอกันทั้งหมด ทั้งชอบ และไม่ชอบ , of praise and blame, continuously. Whatever there is, the mind is constant in this way.
But for worldly people โลกียชน, if they get blamed or criticized วิพากษ์วิจารณ์ they get really upset. If they get praised it cheers them up, they say it's good and get really happy over it. If we know the truth of our various moods, if we know the consequences ผลลัพธ์ of clinging to praise and blame, the danger of clinging to anything at all, we will become sensitive รู้สึกไว to our moods. We will know that clinging to them really causes suffering. We see this suffering, and we see our very clinging as the cause of that suffering. We begin to see the consequences of grabbing ความโลภ and clinging to good and bad, because we've grasped ยึด, ไขว่คว้า them and seen the result before — no real happiness. So now we look for the way to let go.
Where is this "way to let go"? In Buddhism we say "Don't cling to anything." We never stop hearing about this "don't cling to anything!" This means to hold, but not to cling. Like this flashlight ไฟฉาย. We think, "What is this?" So we pick it up, "Oh, it's a flashlight," then we put it down again. We hold things in this way. If we didn't hold anything at all, what could we do? We couldn't walk meditation or do anything, so we must hold things first. It's wanting, yes, that's true, but later on it leads to parami (virtue or perfection). Like wanting to come here, for instance... Venerable Jagaro 22 came to Wat Pah Pong. He had to want to come first. If he hadn't felt that he wanted to come he wouldn't have come. For anybody it's the same, they come here because of wanting. But when wanting arises don't cling to it! So you come, and then you go back... What is this? We pick it up, look at it and see, "Oh, it's a flashlight," then we put it down. This is called holding but not clinging, we let go. We know and then we let go. To put it simply we say just this, "Know, then let go." Keep looking and letting go. "This, they say is good; this, they say is not good"... know, and then let go. Good and bad, we know it all, but we let it go. We don't foolishly cling to things, but we "hold" them with wisdom. Practicing in this "posture" can be constant. You must be constant like this. Make the mind know in this way, let wisdom arise. When the mind has wisdom, what else is there to look for?
We should reflect on what we are doing here. For what reason are we living here, what are we working for? In the world they work for this or that reward, but the monks teach something a little deeper than that. Whatever we do, we ask for no return. We work for no rewards. Worldly people work because they want this or that, because they want some gain or other, but the Buddha taught to work just in order to work, we don't ask for anything beyond that. If you do something just to get some return it'll cause suffering. Try it out for yourself! You want to make your mind peaceful so you sit down and try to make it peaceful — you'll suffer! Try it. Our way is more refined. We do, and then let go; do, and then let go.
Look at the brahman who makes a sacrifice: he has some desire in mind, so he makes a sacrifice. Those actions of his won't help him transcend อยู่เหนือ suffering because he's acting on desire. In the beginning we practice with some desire in mind; we practice on and on, but we don't attain our desire. So we practice until we reach a point where we're practicing for no return, we're practicing in order to let go. This is something we must see for ourselves, it's very deep. Maybe we practice because we want to go to Nirvana — right there, you won't get to Nirvana! It's natural to want peace, but it's not really correct. We must practice without wanting anything at all. If we don't want anything at all, what will we get? We don't get anything! Whatever you get is just a cause for suffering, so we practice not getting anything.
Just this is called "making the mind empty." It's empty but there is still doing. This emptiness is something people don't usually understand, but those who reach it see the value of knowing it. It's not the emptiness of not having anything, it's emptiness within the things that are here. Like this flashlight: we should see this flashlight as empty, because of the flashlight there is emptiness. It's not the emptiness where we can't see anything, it's not like that. People who understand like that have got it all wrong. You must understand emptiness within the things are here.
Those who are still practicing because of some gaining idea are like the brahman who makes a sacrifice just to fulfill some wish. Like the people who come to see me to be sprinkledพรม with "holy water.น้ำมนต์" When I ask them, "Why do you want this 'holy water'?" they say, "We want to live happily and comfortably and not get sick." There! They'll never transcendอยู่เหนือ suffering that way. The worldly way is to do things for a reason, to get some return, but in Buddhism we do things without any gaining idea. The world has to understand things in terms of cause and effect, but the Buddha teaches us to go above cause, beyond ef

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราได้ยินเสียงบางส่วนของคำสอนนี้ และไม่สามารถจริง ๆ เข้าใจ เราคิดว่า พวกเขาไม่ควรเป็นวิธีที่มี ดังนั้นเราไม่ทำตาม แต่จริง ๆ มีเหตุผลที่จะสอนทั้งหมด บางทีมันดูเหมือนว่า สิ่งที่ไม่ควรเป็นวิธีที่ แต่จะ ตอนแรก ผมไม่เชื่อว่าแม้ในการนั่งสมาธิ ไม่เห็นใช้อะไรมันจะนั่งเพียงตาปิด และเดินทำสมาธิ...เดินจากต้นไม้นี้ หันไปรอบ ๆ และเดินกลับอีก... "อยู่ทำไม" ฉันคิดว่า "อะไรคือการใช้ทั้งหมดที่เดิน คิดเช่นนั้น แต่จริง เดิน และนั่งสมาธิเป็นของดีใช้คำสอนของพระบางอย่างเราฟังดูแล้วไม่ค่อยจะเข้าใจเลยบางสทีคิดว่ามันน่าจะเป็นไปอย่างนั้นไม่ได้ก็เลยไม่ทำความเป็นจริงนั้นคำพูดของพระมีเหตุผลทุกอย่างครั้งแรกที่อาตมาไม่นั่งหลับตาแล้วก็ไม่เชื่อเหมือนกันไม่เห็นว่าจะเกิดประโยชน์อะไรจากการหลับตาไปหมดนอกจากนั้นก็ไปเดินจงกรมเดินไปจากต้นไม้ต้นนี้ไปต้นนั้นเดินไปเดินมาก็ขี้เกียจเดินทำไม กลับไปกลับมาไม่เกิดประโยชน์อะไรอย่างนี้มันก็คิดไปแต่ความจริงการเดินจงกรมนี้มีประโยชน์มากการนั่งสมาธินี้ก็มีประโยชน์มากแนวโน้มบางคนโน้มเอียงทำให้พวกเขาต้องเดินทำสมาธิ อื่น ๆ ต้องนั่ง แต่ไม่คุณไม่ มีอย่างใดอย่างหนึ่งของพวกเขา ในพระคัมภีร์ พวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับท่าที่สี่: ยืน เดิน นั่ง และนอน เราอยู่กับท่าที่สี่เหล่านี้ เราอาจต้องการอีก แต่เราต้องใช้ทั้งพวกเขากล่าวว่า ทำท่าเหล่านี้สี่แม้อิริยาบถทั้ง ๔ เสมอกัน เพื่อให้การปฏิบัติในท่าทางทั้งหมด ตอนแรก ฉันไม่สามารถตัวเลขไม่เข้าใจสิ่งนี้หมายถึง ทำให้พวกเขาได้ อาจจะหมายความว่า เรานอนสองชั่วโมง แล้วยืนสองชั่วโมง แล้วเดินสองชั่วโมง...บางทีที่ของมันหรือไม่ ฉันพยายามมัน — ไม่ทำ ก็เป็นไปไม่ได้ นั่นคือไม่ว่าหมายความว่า นั่นไม่ได้หมายความอย่างนั้นจะทำให้ท่าแม้ "ทำท่าแม้" หมายถึงจิตใจ การความรู้สึกของเราการรับรู้ของเรา นั่นคือ ทำจิตใจ ให้เพิ่มขึ้นทำให้เกิดเป็นภูมิปัญญา illumine จิตสว่างไสวใจ ภูมิปัญญาของเรานี้ต้องอยู่ในท่าทางทั้งหมด เราต้องรู้ หรือ เข้าใจ ตลอดเวลาอยู่เสมอ ยืน เดิน นั่ง หรือนอนอยู่ เรารู้ว่าทั้งหมดอเมริกาจิตอารมณ์ (จิตใจ) ทั้งหมด impermanent เฉย ๆ และตน เองไม่ ทำท่านี้แม้แต่ในวิธีนี้สามารถทำได้ เป็นไปได้ แม้นว่าชอบหรือไม่ชอบอยู่ในที่แสดงอยู่ในจิตใจ เราอย่าลืมฝึกไม่ลืมปฏิปทาของเราของเรา เราจะตระหนักถึงเราก็รู้อย่างนั้นถ้าเราเพียงมุ่งความสนใจไปในจิตใจตลอดเวลา แล้วเรามีส่วนสำคัญของการฝึกแก่นสารของการปฏิบัติ ว่าเรามีประสบการณ์อารมณ์มากมายอเมริกาจิตที่โลกรู้ดี หรือไม่ดีเราไม่ลืมตนเอง เราไม่ได้หายไปหลงในดีหรือไม่ดี เราก็ไปตรงนั้น ทำมั่นคงคงท่าทางในลักษณะนี้ได้ ถ้าเรามีทางในการปฏิบัติของเรา และเรา ยกย่อง แล้วก็สรรเสริญเป็นเพียงสรรเสริญ ถ้าเราจะตำหนิ แล้วมันเป็นเพียงตำหนิเป็นเพียงตำหนิ เราไม่ได้สูงหรือต่ำกว่า เราตรงนี้ขวาที่นี่ ทำไม เนื่องจากเราเห็นภัยในสิ่งเหล่านั้น เราเห็นผลลัพธ์ อย่างต่อเนื่องตระหนักถึงอันตรายในสรรเสริญและตำหนิได้ โดยปกติ ถ้าเรามีอารมณ์ดี จิตใจก็ดี เราเห็นพวกเขา เป็นสิ่งเดียวกัน ถ้าเรามีอารมณ์ดี จิตใจไปเสียด้วย เราไม่ชอบ นี้คือคือนี่คือสิ่งที่มันจะเป็นไป นี้คือฝึกหัดไม่สม่ำเสมอถ้าเรานำเพียงขอบเขตของการรู้อารมณ์ของเรา และรู้ว่า เรากำลังเข้าใจไป นี้ได้ดีแล้ว นั่นคือ เราได้รับรู้ เรารู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น แต่เรายังไม่ปล่อย เราเห็นตนเองเข้าใจดี และไม่ดี และเรารู้ว่า เรายึดไป และรู้ว่า มันยังไม่ปฏิบัติขวา แต่เรายังไม่ปล่อย อยู่ 50% หรือ 70% ของการฝึกแล้ว ยังไม่ออก แต่เรารู้ที่ถ้าเราไม่ให้ไปที่จะไปความสงบสุข เราเก็บไปเช่นนั้น เห็นผลกระทบที่เป็นอันตรายเท่า ๆ กันของชอบของเรา และไม่ชอบจะเห็นผลกระทบที่เป็นอันตรายเสมอกันทั้งหมดทั้งชอบและไม่ชอบ สรรเสริญและตำหนิ อย่างต่อเนื่อง ไม่มีสิ่ง จิตใจได้คงด้วยวิธีนี้แต่สำหรับคนทางโลกียชน ถ้าพวกเขาได้รับการตำหนิ หรือวิพากษ์วิจารณ์วิพากษ์วิจารณ์ พวกเขาได้รับทุกข์ร้อนจริง ๆ ถ้าพวกเขาได้รับการยกย่อง ก็ไชโยขึ้น พวกเขากล่าวว่า มันเป็นสิ่งที่ดี และได้รับมีความสุขจริง ๆ มัน ถ้าเรารู้ความจริงของอารมณ์ต่าง ๆ ของเรา ถ้าเราทราบผลลัพธ์ผลกระทบของการติดสรรเสริญ และ โทษ อันตรายของเข้าใจอะไรเลย เราจะกลายเป็นรู้สึกไวที่สำคัญให้อารมณ์ของเรา เราจะรู้ว่า เข้าใจพวกเขาจริง ๆ ทำให้เกิดทุกข์ เราเห็นทุกข์นี้ และเราเห็นของเรา clinging มากสาเหตุของทุกข์นั้น เราจะเริ่มเห็นผล ความโลภความโลภเข้าใจดีและไม่ดี เพราะเราได้ grasped ยึด ไขว่คว้าพวกเขา และเห็นผลลัพธ์ก่อน — ไม่มีความสุขที่แท้จริง ตอนนี้ เรามองหาวิธีให้ไปWhere is this "way to let go"? In Buddhism we say "Don't cling to anything." We never stop hearing about this "don't cling to anything!" This means to hold, but not to cling. Like this flashlight ไฟฉาย. We think, "What is this?" So we pick it up, "Oh, it's a flashlight," then we put it down again. We hold things in this way. If we didn't hold anything at all, what could we do? We couldn't walk meditation or do anything, so we must hold things first. It's wanting, yes, that's true, but later on it leads to parami (virtue or perfection). Like wanting to come here, for instance... Venerable Jagaro 22 came to Wat Pah Pong. He had to want to come first. If he hadn't felt that he wanted to come he wouldn't have come. For anybody it's the same, they come here because of wanting. But when wanting arises don't cling to it! So you come, and then you go back... What is this? We pick it up, look at it and see, "Oh, it's a flashlight," then we put it down. This is called holding but not clinging, we let go. We know and then we let go. To put it simply we say just this, "Know, then let go." Keep looking and letting go. "This, they say is good; this, they say is not good"... know, and then let go. Good and bad, we know it all, but we let it go. We don't foolishly cling to things, but we "hold" them with wisdom. Practicing in this "posture" can be constant. You must be constant like this. Make the mind know in this way, let wisdom arise. When the mind has wisdom, what else is there to look for?เราควรแสดงในสิ่งที่เรากำลังทำนี่ สำหรับเหตุผลใดเราอยู่ที่นี่ สิ่งเราทำงาน ในโลก การทำงานนี้หรือรางวัลที่ แต่พระสงฆ์สอนบางสิ่งบางอย่างที่ลึกน้อยกว่าที่ สิ่งที่เราทำ เราขอคืนไม่ เราทำงานรางวัลไม่ ทางคนทำงานต้องการนี้หรือว่า เนื่องจากพวกเขาต้องการกำไรหรือบางอื่น ๆ แต่พระพุทธเจ้าสอนการทำงานเพียงเพื่อให้การทำงาน เราไม่ขออะไรนอกเหนือจากที่ ถ้าคุณทำอะไรเพิ่งไป รับบางคืนจะทำให้เกิดทุกข์ ลองด้วยตัวคุณเอง คุณต้องการทำให้จิตสงบเพื่อให้คุณนั่งลง และพยายามทำให้มันสงบ — คุณจะต้องทนทุกข์ทรมาน ลองครับ วิธีของเราคือสลวยยิ่งขึ้น เราทำ และจากนั้น ให้ ไป ทำ และจากนั้น ให้ไปดู brahman ที่บูชา: เขามีความปรารถนาบางอย่างในใจ ให้เขาทำให้บูชา การกระทำเหล่านั้นของเขาจะไม่ช่วยเขา transcend อยู่เหนือทุกข์ทรมาน เพราะเขาทำหน้าที่บนความปรารถนา ในการเริ่มต้นที่เราปฏิบัติ ด้วยความปรารถนาบางอย่างในใจ เราฝึก และ แต่เราไม่บรรลุความปรารถนาของเรา เพื่อให้เราฝึกจนเราถึงจุดที่เรากำลังฝึกซ้อมสำหรับกลับไม่มี เรากำลังฝึกซ้อมเพื่อให้ไป นี่คือสิ่งที่เราต้องดูตัวเอง มันเป็นลึกมาก บางทีเราปฏิบัติได้เนื่องจากเราต้องการไปพระนิพพาน — ขวามี คุณจะไม่ได้รับพระนิพพาน เป็นธรรมดาที่จะต้องการความสงบ แต่ไม่ถูกต้องจริง ๆ เราต้องฝึกไม่ต้องอะไรเลย ถ้าเราไม่ต้องการอะไรเลย อะไรจะเราได้ เราไม่ได้อะไร สิ่งที่คุณได้รับเป็นเพียงสาเหตุสำหรับทุกข์ ดังนั้นเราฝึกไม่ได้รับอะไร เพียงแค่นี้เรียกว่า "การทำจิตใจว่างเปล่า" มันว่างเปล่า แต่มียัง ทำ ความว่างเปล่านี้เป็นสิ่งที่คนมักไม่เข้าใจ แต่ผู้ที่เข้าถึงจะเห็นค่าของไม่ทราบ มันไม่ใช่ความว่างเปล่าไม่มีอะไร เป็นความว่างเปล่าภายในอยู่ที่นี่ ชอบไฟฉายนี้: เราควรเห็นไฟฉายนี้เป็นว่างเปล่า เพราะไฟฉายมีความว่างเปล่า มันไม่ใช่ความว่างเปล่าที่เราไม่สามารถมองเห็นสิ่งต่าง ๆ ไม่เช่นนั้น คนที่เข้าใจเช่นนั้นมีได้มันไม่ถูกต้องทั้งหมด คุณต้องเข้าใจความว่างเปล่าภายในอยู่ที่นี่ผู้ที่ยังมีการฝึก เพราะความคิดบางอ้วนได้เช่น brahman ที่บูชาเพียงเพื่อตอบสนองบางอย่างต้องการ เช่นคนที่มาหาผมได้ sprinkledพรม กับ "พระ water.น้ำมนต์" เมื่อขอให้พวกเขา "ทำไมคุณต้อง"น้ำบริสุทธิ์"" พวกเขากล่าวว่า "เราต้องการอยู่อย่างมีความสุข และสะดวกสบาย และไม่ได้ป่วยการ" มี พวกเขาจะไม่เคยทุกข์ทรมานด้วยวิธี transcendอยู่เหนือ วิธีทางจะทำสิ่งที่มีเหตุผล ไปบางคืน แต่ในพระพุทธศาสนา เราได้ทำสิ่งที่ไม่ มีความคิดใด ๆ อ้วน โลกได้เข้าใจสิ่งต่าง ๆ ในแง่เหตุและผล แต่พระพุทธเจ้าสอนเราไปเหนือสาเหตุ นอกเหนือจาก ef

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เราได้ยินบางส่วนของคำสอนและไม่สามารถจริงๆเข้าใจพวกเขา เราคิดว่าพวกเขาไม่ควรจะเป็นวิธีการที่พวกเขาอยู่ดังนั้นเราจึงไม่ทำตามพวกเขา แต่จริงๆมีเหตุผลที่จะสอนทั้งหมด บางทีมันอาจจะดูเหมือนว่าสิ่งที่ไม่ควรจะเป็นอย่างนั้น แต่พวกเขาจะ ตอนแรกผมไม่ได้เชื่อมั่นในการนั่งสมาธิ ฉันไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่ใช้มันจะเป็นเพียงแค่นั่งด้วยตาของคุณปิด และการทำสมาธิเดิน ... เดินจากต้นไม้นี้หันไปรอบ ๆ และเดินกลับมาอีกครั้ง ... "ทำไม?" ผมคิดว่า "อะไรคือการใช้ทุกสิ่งที่สามารถเดินไปได้หรือไม่" ผมคิดว่าอย่างนั้น แต่จริง ๆ แล้วเดินและนั่งสมาธิมีการใช้มาก.
คำสอนของพระบางอย่างเราฟังดูแล้วไม่ค่อยจะเข้าใจเลย ก็เลยไม่ทำ ครั้งแรกที่อาตมาไม่นั่งหลับตาแล้วก็ไม่เชื่อเหมือนกัน นอกจากนั้นก็ไปเดินจงกรมเดินไปจากต้นไม้ต้นนี้ไปต้นนั้นเดินไปเดินมาก็ขี้เกียจเดินทำไม? กลับไปกลับมาไม่เกิดประโยชน์อะไรอย่างนี้มันก็คิดไปแต่ความจริงการเดินจงกรมนี้มีประโยชน์มากการนั่งสมาธินี้ก็มีประโยชน์มากแนวโน้มของคนบางคนโน้มเอียงทำให้พวกเขาชอบการทำสมาธิเดินคนอื่น ๆ ที่ชอบนั่งอยู่ แต่คุณไม่สามารถทำ โดยไม่ต้องมีทั้งของพวกเขา ในพระคัมภีร์ที่พวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับสี่ท่า: ยืนเดินนั่งและนอน เราอยู่กับสิ่งเหล่านี้สี่ท่า เราอาจจะชอบที่หนึ่งไปยังที่อื่น ๆ แต่เราจะต้องใช้ทั้งสี่. พวกเขากล่าวว่าจะทำให้ทั้งสี่ท่าแม้อิริยาบถทั้ง 4 เสมอกันจะทำให้การปฏิบัติแม้จะอยู่ในท่าทั้งหมด ตอนแรกผมไม่สามารถคิดออกไม่เข้าใจสิ่งที่นี้หมายถึงการที่จะทำให้พวกเขาได้ บางทีมันอาจจะหมายถึงการที่เรานอนหลับเป็นเวลาสองชั่วโมงแล้วยืนสำหรับสองชั่วโมงแล้วเดินสองชั่วโมง ... บางทีที่มันได้หรือไม่ ฉันพยายามมัน - ไม่สามารถทำมันก็เป็นไปไม่ได้! นั่นไม่ใช่สิ่งที่มันหมายความว่านั่นไม่ได้หมายความอย่างนั้นจะทำให้ท่าแม้ "การท่าแม้" หมายถึงความคิดในการรับรู้ของเราความรู้สึกของเรา นั่นคือจะทำให้จิตใจให้สูงขึ้นทำให้เกิดภูมิปัญญาเพื่อแสงสว่างใจจิตสว่างไสว ภูมิปัญญาของเรานี้จะต้องอยู่ในท่าทั้งหมด เราจะต้องรู้หรือเข้าใจอย่างต่อเนื่องอยู่เสมอ ยืนเดินนั่งหรือนอนเรารู้ว่าทางสหรัฐฯทุกอารมณ์ (จิตใจ) ทั้งหมดเป็นอนิจจัง, ที่น่าพอใจและไม่ได้ด้วยตนเอง ทำท่าทางแม้ในวิธีนี้สามารถทำได้ก็เป็นไปได้ ไม่ว่าแม้นว่าได้ชอบหรือไม่ชอบที่มีอยู่ในจิตใจที่แสดงอยู่ในจิตเราไม่ลืมการปฏิบัติของเราไม่ลืมปฏิปทาของเราเรามีความตระหนักเราก็รู้อย่างนั้น. ถ้าเราเพียง แต่มุ่งเน้นความสนใจของเราอยู่ในใจตลอดเวลาแล้วเรา มีส่วนสำคัญของการปฏิบัติแก่นสารของการปฏิบัติที่ ไม่ว่าเราจะได้สัมผัสกับจิตอารมณ์มากมายที่โลกรู้ดีหรือไม่ดีเราไม่ลืมที่ตัวเราเองเราไม่ได้หายไปหลงในดีหรือไม่ดี เราก็ตรงไป ทำให้ท่ามั่นคงอย่างต่อเนื่องในลักษณะนี้เป็นไปได้ ถ้าเรามีความมั่นคงในการปฏิบัติของเราและเรามีการยกย่องแล้วมันเป็นเพียงการสรรเสริญเป็นเพียงสรรเสริญ; ถ้าเราจะตำหนิแล้วมันเป็นเพียงแค่ตำหนิเป็นเพียงตำหนิ เราไม่ได้รับที่สูงหรือต่ำกว่านั้นเราอยู่ที่นี่ตรงนี้ ทำไม? เพราะเราเห็นอันตรายในทุกสิ่งที่เราจะเห็นผลของพวกเขา เรามีอย่างต่อเนื่องตระหนักถึงอันตรายทั้งสรรเสริญและโทษ โดยปกติถ้าเรามีอารมณ์ดีความคิดเป็นสิ่งที่ดีนอกจากนี้ยังเราจะเห็นพวกเขาเป็นสิ่งเดียวกัน ถ้าเรามีอารมณ์ที่ไม่ดีใจไปไม่ดีเช่นกันที่เราไม่ชอบมัน นี่คือวิธีที่มันเป็นนี่คือสิ่งที่มันจะเป็นไปนี้เป็นวิธีการที่ไม่สม่ำเสมอ. ถ้าเรามีความมั่นคงเพียงในขอบเขตของการรู้อารมณ์ความรู้สึกของเราและรู้ว่าเรายึดมั่นกับพวกเขานี้จะดีกว่าอยู่แล้ว นั่นก็คือเราได้รับรู้เรารู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เรายังคงไม่สามารถปล่อยให้ไป เราเห็นตัวเองยึดมั่นกับสิ่งที่ดีและไม่ดีและเรารู้ว่ามัน เรายึดมั่นในสิ่งที่ดีและรู้ว่ามันยังไม่ปฏิบัติที่ถูกต้อง แต่เรายังคงไม่สามารถปล่อยให้ไป นี้เป็น 50% หรือ 70% ของการปฏิบัติที่มีอยู่แล้ว ยังคงไม่ได้รับการปล่อย แต่เรารู้ว่าถ้าเราสามารถปล่อยให้ไปที่จะเป็นวิธีที่จะสงบสุข เราให้ไปเช่นเดียวกับที่เห็นผลกระทบที่เป็นอันตรายอย่างเท่าเทียมกันของทุกชอบและไม่ชอบเรา ทั้งชอบและไม่ชอบของการสรรเสริญและตำหนิอย่างต่อเนื่อง สิ่งที่มีใจเป็นค่าคงที่ในลักษณะนี้. แต่สำหรับคนในโลกโลกียชนถ้าพวกเขาได้รับการวิพากษ์วิจารณ์หรือตำหนิวิพากษ์วิจารณ์พวกเขาได้รับอารมณ์เสียจริงๆ ถ้าพวกเขาได้รับการยกย่องมันเชียร์พวกเขาพวกเขาบอกว่ามันเป็นสิ่งที่ดีและได้รับความสุขจริงๆมากกว่านั้น ถ้าเราทราบความจริงของอารมณ์ความรู้สึกต่างๆของเราถ้าเรารู้ว่าผลที่ตามมาผลลัพธ์ของการยึดมั่นกับการสรรเสริญและตำหนิอันตรายจากการยึดมั่นกับสิ่งที่ทุกที่เราจะกลายเป็นความไวรู้สึกไวอารมณ์ของเรา เราจะรู้ว่าพวกเขายึดมั่นกับความทุกข์ทรมานจริงๆที่ทำให้เกิด เราเห็นความทุกข์ทรมานนี้และเราจะเห็นมากของเรายึดมั่นว่าเป็นสาเหตุของความทุกข์ว่า เราเริ่มเห็นผลของความโลภความโลภและยึดมั่นกับดีและไม่ดีเพราะเราได้จับยึด, ไขว่คว้าพวกเขาและเห็นผลก่อน - ไม่มีความสุขที่แท้จริง ดังนั้นตอนนี้เรามองหาวิธีที่จะให้ไป. ที่นี้คือ "วิธีการที่จะปล่อยให้ไป"? ในพระพุทธศาสนาที่เราบอกว่า "อย่ายึดติดกับอะไร." เราไม่เคยหยุดการได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้ "ไม่ยึดติดกับอะไร!" ซึ่งหมายความว่าจะถือ แต่ไม่ยึดติด เช่นเดียวกับไฟฉายไฟฉายนี้ เราคิดว่า "นี่คืออะไร?" ดังนั้นเราจึงหยิบมันขึ้นมา "โอ้มันเป็นไฟฉาย" แล้วเราใส่มันลงมาอีกครั้ง สิ่งที่เราถือในลักษณะนี้ ถ้าเราไม่ได้ถืออะไรเลยว่าเราจะทำอย่างไร เราไม่สามารถเดินทำสมาธิหรือทำอะไรดังนั้นเราจึงต้องถือสิ่งแรก มันต้องการใช่ที่จริง แต่ในภายหลังจะนำไปสู่บารมี (คุณธรรมหรือความสมบูรณ์แบบ) เช่นเดียวกับที่ต้องการมาที่นี่เช่น ... เคารพ Jagaro 22 มาถึงวัดป่าพงษ์ เขามีความต้องการที่จะมาเป็นอันดับแรก ถ้าเขาไม่ได้รู้สึกว่าเขาอยากจะมาเขาจะไม่ได้มา สำหรับใครก็เหมือนกันพวกเขามาที่นี่เพราะของที่ต้องการ แต่เมื่อเกิดความต้องการที่ไม่ยึดติดกับมัน! ดังนั้นคุณมาแล้วคุณกลับไป ... คืออะไร? เราหยิบมันขึ้นมาดูที่มันและดู "โอ้มันเป็นไฟฉาย" แล้วเราวางมันลง นี้เรียกว่าการถือครอง แต่ไม่ยึดติดเราปล่อยให้ไป เรารู้แล้วเราให้ไป จะนำมันก็เราพูดเพียงแค่นี้ "รู้แล้วให้ไป." ให้มองและให้ไป "นี่พวกเขากล่าวว่าเป็นสิ่งที่ดีนี้พวกเขากล่าวว่าจะไม่ดี" ... รู้แล้วปล่อยให้ไป ดีและไม่ดีเรารู้ว่ามันทั้งหมด แต่เราปล่อยให้มันไป เราไม่ได้โง่ยึดติดกับสิ่งที่ แต่เรา "ถือ" พวกเขาด้วยภูมิปัญญา การฝึกซ้อมในวันนี้ "ท่า" ได้อย่างต่อเนื่อง คุณจะต้องเป็นเช่นนี้อย่างต่อเนื่อง ทำให้ใจรู้ในลักษณะนี้ให้ภูมิปัญญาที่เกิดขึ้น เมื่อใจมีปัญญาอะไรที่จะมีการมองหา? เราควรจะสะท้อนให้เห็นถึงสิ่งที่เรากำลังทำอะไรที่นี่ เหตุผลสำหรับสิ่งที่เราอาศัยอยู่ที่นี่สิ่งที่เราทำงานให้? ในโลกที่พวกเขาทำงานหรือรางวัลนั้น แต่พระสงฆ์สอนบางสิ่งบางอย่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ลึกกว่า สิ่งที่เราทำเราขอกลับไม่มี เราทำงานของรางวัลไม่ คนในโลกทำงานเพราะพวกเขาต้องการที่นี้หรือว่าเพราะพวกเขาต้องการกำไรบางส่วนหรืออื่น ๆ แต่พระพุทธเจ้าสอนให้ทำงานเพียงเพื่อที่จะทำงานเราไม่ได้ขออะไรมากไปกว่านั้น ถ้าคุณทำบางสิ่งบางอย่างเพียงเพื่อให้ได้ผลตอบแทนบางอย่างมันจะก่อให้เกิดความทุกข์ทรมาน ลองด้วยตัวคุณเอง! คุณต้องการที่จะทำให้ความคิดของคุณที่เงียบสงบเพื่อให้คุณนั่งลงและพยายามที่จะทำให้มันเป็นที่เงียบสงบ - คุณจะประสบ! ลองมัน. วิธีการของเราคือการกลั่นมากขึ้น ที่เราทำแล้วให้ไป; ทำแล้วปล่อยให้ไป. ดูพราหมณ์ที่ทำให้เสียสละเขามีความปรารถนาบางอย่างในใจเขาจึงทำให้การเสียสละ การกระทำของเขาเหล่านั้นจะไม่ได้ช่วยให้เขาก้าวข้ามอยู่เหนือความทุกข์ทรมานเพราะเขาทำหน้าที่เกี่ยวกับความปรารถนา ในการเริ่มต้นเราปฏิบัติด้วยความปรารถนาในใจบางอย่าง เราปฏิบัติบนและบน แต่เราไม่ได้บรรลุความปรารถนาของเรา ดังนั้นเราปฏิบัติจนกว่าจะถึงจุดที่เรากำลังฝึกซ้อมสำหรับการกลับมาไม่มีเรากำลังฝึกซ้อมเพื่อที่จะปล่อยให้ไป นี่คือสิ่งที่เราต้องดูตัวเราเองก็ลึกมาก บางทีเราปฏิบัติเพราะเราต้องการที่จะไปนิพพาน - ที่นั่นคุณจะได้รับการนิพพาน! มันเป็นธรรมชาติที่จะต้องการความสงบสุข แต่มันไม่ได้จริงๆที่ถูกต้อง เราจะต้องปฏิบัติโดยไม่ต้องการอะไรเลย ถ้าเราไม่ต้องการอะไรที่ทุกสิ่งที่เราจะได้รับ? เราไม่ได้รับอะไร! สิ่งที่คุณจะได้รับเป็นเพียงสาเหตุสำหรับความทุกข์ทรมานเพื่อให้เราปฏิบัติไม่ได้รับอะไร. เพียงแค่นี้จะเรียกว่า "ใจที่ว่างเปล่า." มันว่างเปล่า แต่มียังคงทำ ความว่างเปล่านี้เป็นสิ่งที่คนมักจะไม่เข้าใจ แต่ผู้ที่เข้าถึงได้เห็นคุณค่าของการรู้มัน มันไม่ได้เป็นความว่างเปล่าไม่ได้มีอะไรที่เป็นความว่างเปล่าที่อยู่ในสิ่งที่อยู่ที่นี่ เช่นเดียวกับไฟฉายนี้เราจะเห็นไฟฉายนี้เป็นที่ว่างเปล่าเพราะไฟฉายมีความว่างเปล่า มันไม่ได้เป็นความว่างเปล่าที่เราไม่สามารถมองเห็นอะไรก็ไม่ชอบที่ คนที่เข้าใจเช่นเดียวกับที่มีมีทุกอย่างที่ไม่ถูกต้อง คุณต้องเข้าใจความว่างเปล่าที่อยู่ในสิ่งที่มีที่นี่. บรรดาผู้ที่ยังคงฝึกซ้อมเพราะบางความคิดที่ได้รับความเหมือนพราหมณ์ที่ทำให้การเสียสละเพียงเพื่อตอบสนองความต้องการบางอย่าง เช่นเดียวกับคนที่มาเห็นฉันที่จะโรยพรมด้วย "น้ำศักดิ์สิทธิ์. น้ำมนต์" เมื่อผมถามพวกเขาว่า "ทำไมคุณต้องการนี้ 'น้ำมนต์'?" พวกเขากล่าวว่า "เราต้องการที่จะอยู่อย่างมีความสุขและสะดวกสบายและได้รับการป่วย." ที่นั่น! พวกเขาจะไม่ได้อยู่เหนืออยู่เหนือความทุกข์ทรมานด้วยวิธีการที่ วิธีทางโลกคือการทำสิ่งที่มีเหตุผลที่จะได้รับผลตอบแทนบางส่วน แต่ในพระพุทธศาสนาที่เราทำสิ่งที่ไม่ได้รับความคิดใด ๆ โลกมีสิ่งที่จะเข้าใจในแง่ของเหตุและผล แต่พระพุทธเจ้าสอนให้เราไปข้างต้นสาเหตุนอกเหนือจาก EF

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราได้ยินบางส่วนของคำสอนและไม่เข้าใจจริงๆเลย เราคิดว่าพวกเขาไม่ควรเป็นวิธีที่พวกเขามีเพื่อให้เราไม่ทำตาม แต่ก็มีเหตุผลในการสอนทั้งหมด อาจจะดูเหมือนว่ามันไม่ควรเป็นแบบนั้น แต่พวกเขาจะ ตอนแรกผมก็ไม่ค่อยเชื่อ นั่งสมาธิ ผมไม่สามารถเห็นสิ่งที่ใช้มันจะนั่งกับดวงตาของคุณปิดและ เดินจงกรม . . . . . . . เดินจากต้นไม้ต้นนี้ หันหลังและเดินกลับไปอีกครั้ง . . . . . . . " ทำไม ? " ฉันคิดว่า " ประโยชน์อะไรจากเดิน ? ฉันคิดแบบนั้น แต่จริงๆ แล้ว เดิน และนั่งสมาธิ จะใช้มาก .
คำสอนของพระบางอย่างเราฟังดูแล้วไม่ค่อยจะเข้าใจเลยบางสทีคิดว่ามันน่าจะเป็นไปอย่างนั้นไม่ได้ก็เลยไม่ทำความเป็นจริงนั้นคำพูดของพระมีเหตุผลทุกอย่างครั้งแรกที่อาตมาไม่นั่งหลับตาแล้วก็ไม่เชื่อเหมือนกันนอกจากนั้นก็ไปเดินจงกรมเดินไปจากต้นไม้ต้นนี้ไปต้นนั้นเดินไปเดินมาก็ขี้เกียจเดินทำไม ?กลับไปกลับมาไม่เกิดประโยชน์อะไรอย่างนี้มันก็คิดไปแต่ความจริงการเดินจงกรมนี้มีประโยชน์มากการนั่งสมาธินี้ก็มีประโยชน์มาก

บางคนเป็นแนวโน้มโน้มเอียงทำให้พวกเขาชอบเดินจงกรม คนอื่นชอบนั่ง แต่คุณไม่สามารถทำโดยไม่ต้องให้พวกเขาในพระคัมภีร์ที่พวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับสี่ ท่ายืน เดิน นั่ง และนอน เราอาศัยอยู่กับเหล่าสี่ขั้น . เราอาจชอบหนึ่งไปยังอีก แต่เราต้องใช้ทั้งหมด 4 .
เขาพูดเพื่อให้เหล่านี้สี่ท่าแม้อิริยาบถทั้งโตเกียวเสมอกันให้ฝึกทุกท่า . ตอนแรกผมไม่คิดว่าไม่เข้าใจสิ่งที่นี้หมายถึง เพื่อให้พวกเขาได้บางทีมันอาจจะหมายความว่า เรานอนแค่ 2 ชั่วโมง แล้วยืนอยู่สองชั่วโมง แล้วเดินสองชั่วโมง . . . . . . . บางทีเหรอ ? ฉันพยายามแล้ว มันทำไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้ ! นั่นไม่ใช่สิ่งที่มันหมายถึงนั่นไม่ได้หมายความอย่างนั้นทําท่าแม้ . " การทําท่า " หมายถึงจิตใจ เพื่อความรู้สึกของเราความตระหนักของเรา นั่นคือทำจิตใจให้สูงขึ้นทำให้เกิดเพื่อปัญญา เพื่อทำให้จิตใจจิตสว่างไสว . นี่ปัญญาของเราต้องอยู่ในท่า เราต้องรู้หรือเข้าใจ ตลอดเวลาอยู่เสมอ . ยืน เดิน นั่ง หรือนอน เรารู้สภาพจิตใจอารมณ์ ( จิตใจ ) ทั้งหมดเป็นอนิจจังไม่พอใจและไม่ได้ด้วยตนเองทําท่าแม้ในวิธีนี้สามารถทำได้ เป็นไปได้ ไม่ว่าแม้นว่าชอบ หรือ ไม่ชอบ อยู่ในจิตใจที่แสดงอยู่ในจิตเราอย่าลืมไม่ลืมปฏิปทาของเราการปฏิบัติของเรา เราจะทราบเราก็รู้อย่างนั้น .
ถ้าเรามุ่งเน้นความสนใจของเราในจิตใจอยู่ตลอดเวลา แล้วเราก็มีเนื้อหาของแก่นสารของการปฏิบัติการปฏิบัติ ไม่ว่าเราประสบการณ์สภาพจิตใจอารมณ์มากมายที่โลกรู้จักดี หรือ ไม่ดี เราอย่าลืมว่าตัวเรา เราอย่าหลงหลงใน ดี หรือ ไม่ดี เราก็แค่เดินตรงไป ทําท่าคงมั่นคงในวิธีนี้เป็นไปได้ถ้าเรามีความมั่นคงในการปฏิบัติงานของเรา และเราจะยกย่องสรรเสริญ แล้วมันก็เป็นเพียงสรรเสริญ ; ถ้าจะโทษ ก็โทษแต่เป็นเพียงตำหนิ . เราไม่สูง หรือต่ำกว่านั้น เราอยู่ที่นี่ตรงนี้ . ทำไม ? เพราะเราเห็นภัยในสิ่งเหล่านั้น เราเห็นผลของพวกเขา เราตลอดเวลาตระหนักถึงอันตรายทั้งชื่นชมและตำหนิปกติแล้ว ถ้าเราเป็นคนมีอารมณ์ดี จิตใจดี เราเห็นเป็นสิ่งเดียวกัน ถ้าเรามีอารมณ์ที่ไม่ดีใจก็ไม่ดี เราไม่ชอบมัน นี้เป็นวิธีที่เป็นนี่คือสิ่งที่มันจะเป็นไป นี่คือการปฏิบัติไม่เท่ากัน ถ้าเรามีความมั่นคง
แค่ขอบเขตของการรู้อารมณ์ของเรา และรู้ว่าเรากำลังยึดติดกับพวกเขา นี่ก็ดีแล้ว นั่นคือ