The differing concerns of these the

The differing concerns of these theoretical approaches can be further clarified by briefly observing how their proponents might look at political campaign-finance reform. A major goal of reformers has been to ban "soft money"-funds that can be raised in unlimited amounts from corporations, labor unions, and wealthy persons and spent for party-building activities, such as voter registration and get-out. campaigns. Soft money can also be expended on generic or issue advertising to promote generally a political party to influence the election prospects of particular candidates, so long as this is done without specifically endorsing their defeat or election. The Democratic and Republican Parties together raised more than half a billion dollars in soft money during the 1999-2000 election cycle.
After several years of struggle, the proponents of campaign-finance reform got Congress to enact in 2002 the Bipartisan Campaign Reform Act. A complex statute, it banned soft money contributions to national political parties, prohibited "issue ads" by private groups that mentioned candidates by name within sixty days of a national election, increased the limit on individual (“hard money") contributions to a candidate from $1,000 to $2,000 per national election, and more.
A group theorist would view the struggle to enact a campaign-finance reform law as a contest for advantage among various business, labor, and public interest groups and their supporters, as well as the political parties. Lobbying and other group tactics would be scrutinized. An institutionalist, in comparison, would focus on the problems presented by congressional structure and procedure in securing the enactment of legislation. These could include getting the bill to the House floor for debate, overcoming filibusters in the Senate, resolving differences in House and Senate versions of the bill, and avoiding a presidential veto. Much attention would be given to how a bill becomes law.
A rational-choice proponent would see members of Congress calculating how the content of reform legislation would affect ability to raise campaign money and to get reelected. Another of his or her concerns would be strategic behavior as when opponents propose amendments that, if adopted, would make the bill unacceptable to some of its supporters (a "poison pill"), or when reformers craft amendments to help gain or retain supporters. Self-interest would be seen as informing legislative behavior.
An elite theorist would see the legislative struggle here as one of interest primarily to top-level legislative and political leaders. Both proponents and opponents of reform would contend what they were trying to do was best e public. The elitist would hold that the mass public was neither interested nor informed, especially on the details of legislation.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความกังวลที่แตกต่างกันของวิธีการทางทฤษฎีเหล่านี้จะสามารถชี้แจงสั้น ๆ ต่อไปโดยการสังเกตวิธีการที่ผู้เสนอของพวกเขาอาจมองไปที่การปฏิรูปทางการเงินแคมเปญทางการเมือง เป้าหมายที่สำคัญของการปฏิรูปได้รับที่จะห้าม "เงินอ่อน" -funds ที่สามารถได้รับการเลี้ยงดูในปริมาณที่ไม่ จำกัด จาก บริษัท สหภาพแรงงานและบุคคลที่ร่ำรวยและใช้เวลาในการทำกิจกรรมของบุคคลที่สร้างเช่นการลงทะเบียนผู้มีสิทธิเลือกตั้งและได้รับการออก แคมเปญ เงินซอฟท์นอกจากนี้ยังสามารถใช้จ่ายในการโฆษณาทั่วไปหรือปัญหาที่จะส่งเสริมโดยทั่วไปเป็นพรรคการเมืองที่มีอิทธิพลต่อแนวโน้มในการเลือกตั้งของผู้สมัครโดยเฉพาะอย่างยิ่งตราบเท่าที่นี้จะทำโดยไม่ต้องเฉพาะสาหรือความพ่ายแพ้การเลือกตั้ง ประชาธิปไตยและพรรครีพับลิภาคียกมารวมกันมากกว่าครึ่งพันล้านดอลลาร์ในเงินอ่อนในช่วงการเลือกตั้งรอบ 1999-2000.
หลังจากหลายปีของการต่อสู้ของผู้เสนอของการปฏิรูปแคมเปญทางการเงินได้มีเพศสัมพันธ์ที่จะออกกฎหมายในปี 2002 การปฏิรูปพรรคแคมเปญพระราชบัญญัติ เป็นกฎเกณฑ์ที่ซับซ้อนก็ห้ามมีส่วนร่วมของเงินที่อ่อนนุ่มให้กับบุคคลทางการเมืองแห่งชาติห้ามโฆษณา "ปัญหา" โดยกลุ่มเอกชนที่กล่าวถึงผู้สมัครโดยใช้ชื่อภายในหกสิบวันของการเลือกตั้งระดับชาติที่เพิ่มขึ้นขีด จำกัด ในแต่ละ ("เงินยาก") มีส่วนร่วมกับผู้สมัคร จาก $ 1,000 ถึง $ 2,000 ต่อการเลือกตั้งระดับชาติและอื่น ๆ .
ทฤษฎีกลุ่มจะดูการต่อสู้ที่จะตรากฎหมายปฏิรูปแคมเปญทางการเงินในขณะที่การแข่งขันเพื่อความได้เปรียบในหมู่ธุรกิจต่างๆแรงงานและกลุ่มผลประโยชน์ของประชาชนและการสนับสนุนของพวกเขาเช่นเดียวกับทางการเมือง ฝ่าย. วิ่งเต้นและกลยุทธ์ในกลุ่มอื่น ๆ จะได้รับการพิจารณา. institutionalist ในการเปรียบเทียบจะมุ่งเน้นไปที่ปัญหาที่นำเสนอโดยโครงสร้างรัฐสภาและวิธีการในการรักษาความปลอดภัยการตรากฎหมายของกฎหมาย. เหล่านี้อาจรวมถึงการได้รับการเรียกเก็บเงินไปยังชั้นบ้านสำหรับการอภิปรายเอาชนะ filibusters ในวุฒิสภาแก้ไขความแตกต่างในรุ่นบ้านและวุฒิสภาของบิลและหลีกเลี่ยงการยับยั้งประธานาธิบดี. ความสนใจมากจะได้รับวิธีการเรียกเก็บเงินจะกลายเป็นกฎหมาย.
แสดงที่มีเหตุผลทางเลือกที่จะได้เห็นสมาชิกสภาคองเกรสคำนวณวิธีการที่เนื้อหาของกฎหมายการปฏิรูป จะส่งผลกระทบต่อความสามารถในการหาเงินแคมเปญและจะได้รับการเลือกตั้ง อีกประการหนึ่งของความกังวลของเขาหรือเธอจะเป็นพฤติกรรมเชิงกลยุทธ์เช่นเมื่อฝ่ายตรงข้ามนำเสนอการแก้ไขเพิ่มเติมว่าถ้านำมาใช้จะทำให้การเรียกเก็บเงินที่ยอมรับไม่ได้กับบางส่วนของผู้สนับสนุน (เป็น "ยาพิษ") หรือเมื่อปฏิรูปการแก้ไขงานฝีมือที่จะช่วยให้กำไรหรือรักษาผู้สนับสนุน ประโยชน์ของตนเองจะถูกมองว่าเป็นพฤติกรรมที่แจ้งนิติบัญญัติ.
ทฤษฎีชนชั้นสูงจะได้เห็นการต่อสู้ของฝ่ายนิติบัญญัติที่นี่เป็นหนึ่งในความสนใจเป็นหลักในการระดับบนสุดผู้นำกฎหมายและการเมือง ทั้งผู้เสนอและฝ่ายตรงข้ามของการปฏิรูปจะยืนยันสิ่งที่พวกเขากำลังพยายามที่จะทำก็คืออีสาธารณะที่ดีที่สุด จะถือชั้นนำที่สาธารณะก็ไม่สนใจหรือแจ้งโดยเฉพาะอย่างยิ่งในรายละเอียดของการออกกฎหมาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ต่างกับแนวคิดเชิงทฤษฎีเหล่านี้สามารถเพิ่มเติมให้โดยคร่าว ๆ สังเกตว่าผู้เสนอของพวกเขาอาจดูแคมเปญการเมืองปฏิรูปการเงิน เป้าหมายหลักของการปฏิรูปที่ได้รับการห้ามอ่อน " เงิน " กองทุนที่สามารถเลี้ยงในไม่ จำกัด ปริมาณ จาก บริษัท สหภาพแรงงาน และคนร่ำรวย และใช้สำหรับกิจกรรมการสร้างพรรคเช่นการลงทะเบียนผู้มีสิทธิเลือกตั้งและได้รับ แคมเปญ เงินอ่อนยังสามารถใช้จ่ายในการโฆษณาทั่วไป หรือปัญหาที่จะส่งเสริมโดยทั่วไป พรรคการเมืองจะมีผลต่อการเลือกตั้งในอนาคตของผู้สมัครโดยเฉพาะตราบเท่าที่นี้ไม่ได้โดยเฉพาะความพ่ายแพ้ หรือการเลือกตั้งของพวกเขาฝ่ายประชาธิปไตยและพรรครีพับลิกันขึ้นมากกว่าครึ่งพันล้านดอลลาร์ในเงินอ่อนในช่วงปี 2542-2543 การเลือกตั้งรอบ
หลังจากหลายปีของการต่อสู้ ผู้เสนอรณรงค์การปฏิรูปการคลังมีรัฐสภาออกกฎหมายในปี 2002 พระราชบัญญัติการปฏิรูปพรรคหาเสียง . กฎเกณฑ์ที่ซับซ้อน มันห้ามบริจาคเงินอ่อนเพื่อพรรคการเมืองระดับชาติ" ปัญหาห้ามโฆษณา " โดยกลุ่มเอกชนที่กล่าวถึงผู้สมัครชื่อภายในหกสิบวันของการเลือกตั้งแห่งชาติ เพิ่มวงเงินในแต่ละบุคคล ( " เงิน " หนัก ) ให้กับผู้สมัครจาก $ 1 , 000 ถึง $ 2000 ต่อการเลือกตั้งระดับชาติ และอีกมากมาย
กลุ่มทฤษฎีจะดูการต่อสู้เพื่อออกรณรงค์ปฏิรูปการเงินกฎหมายเป็นการประกวดเพื่อประโยชน์ของธุรกิจต่างๆ , แรงงานและกลุ่มความสนใจของประชาชน และผู้สนับสนุน ตลอดจนพรรคการเมือง ซุ้มประตูและยุทธวิธีกลุ่มอื่นๆจะตรวจสอบ การ institutionalist ในการเปรียบเทียบจะมุ่งเน้นไปที่ปัญหาที่นำเสนอโดยโครงสร้างรัฐสภาและกระบวนการรักษาความปลอดภัยในการตรากฎหมายของกฎหมาย เหล่านี้อาจรวมถึงการเรียกเก็บเงินกับพื้นบ้านสำหรับการอภิปรายการเอาชนะ filibusters ในวุฒิสภา แก้ไข ความแตกต่างในบ้านและวุฒิสภารุ่นของบิลและหลีกเลี่ยงการยับยั้งของประธานาธิบดี ความสนใจมากจะได้รับวิธีการที่บิลจะกลายเป็นกฎหมาย
เป็นทางเลือกที่มีเหตุผลผู้แสดงจะเห็นสส. คำนวณว่าเนื้อหาของกฎหมายปฏิรูประบบจะส่งผลกระทบต่อความสามารถในการระดมเงินหาเสียง และได้รับเลือกตั้ง .อีกหนึ่งความกังวลของเขา หรือเธอจะมีพฤติกรรมเชิงกลยุทธ์ เมื่อฝ่ายตรงข้ามเสนอแก้ไขนั้น ถ้ามาใช้ จะทำให้เก็บเงินไม่ได้บางส่วนของผู้สนับสนุน ( " พิษยา " ) หรือเมื่อปฏิรูปฝีมือแก้ไขช่วยได้ หรือเก็บเสบียง สนใจตนเอง จะเห็นเป็นแจ้งพฤติกรรมของกฎหมาย
เป็นทฤษฎีชนชั้นนำจะเห็นกฎหมายต่อสู้ที่นี่เป็นหนึ่งในผลประโยชน์หลักผู้นำสภานิติบัญญัติและการเมืองระดับสูง ผู้เสนอและฝ่ายตรงข้ามของการปฏิรูปจะยืนยันสิ่งที่พวกเขากำลังพยายามทำคือที่ดีที่สุดและสาธารณะ การ elitist จะถือว่า มวลชนก็ไม่สนใจ หรือ แจ้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในรายละเอียดของกฎหมาย .