Thailand achieved a rapid and remar

Thailand achieved a rapid and remarkable demographic transition in a relatively short time span. In 1965, the Total Fertility Rate (TFR) was over 6. Twenty-five years later, in 1990, this same measure of fertility had dramatically declined to slightly less than 2, below replacement level (United Nations, 2012) and by 2011 it was estimated at 1.41 (World Bank, 2014. During the same period the proportion of the population aged 60 years and older, which represented about 5 percent of the total population in 1965, increased to over 7 percent in 1990. Currently, the same age group accounts for about 14 percent of the national population, meaning that Thailand meets the definition of an aging society.

Because of the decline in the fertility rate and the increase in longevity, it is projected that the proportion of the older population will increase to about 20 percent in 2025 and to about 31 percent in 2050 (United Nations, 2010). Accompanying this phenomenon of demographic transition has been a decline in the potential support ratio (PSR)—the number of people age 15-59 per older person aged 60 or older—from 17.0 in 1975 to 9.4 in 2007. This figure is projected to decline further to 5.1 by 2025 (United Nations, 2007).

Population aging in Thailand has evolved out of demographic and socio-economic transformations, as well as cultural and technological ones. Thus, we can relate the effect of lower fertility rates from the family planning programs of the 1970s to national socio-economic development (Wongthanavasu and Kamnuansilpa, 2004), which also serves not only as precursor to but a catalyst for population aging. Following this notion, the interrelationships of fertility, economic progress, and population aging at the macroscopic level have been analyzed and documented in many scientific studies. For example, Gavin Jones (1993), in his work on the fertility decline in Asia, warned that the countries that experienced a rapid fertility decline would eventually face an aging population. In addition, there have been a number of studies focusing on the consequences of the rapid fertility decline on marriage value systems and relationships of family members within the household in Thailand (Chamratrithirong, 1984; Richter & Podhisita, 1991).

As the population of Thailand rapidly ages, more and more studies touch upon critical issues related to the capacity of social and family institutions to provide care for the increasing numbers of elderly (e.g. Knodel, Prachuabmoh, & Chayovan 2013; Knodel & Chayovan 2008; Knodel & Chayovan, 2009; Knodel, Chayovan, Graiurapong, & Suraratdecha, 1999; Knodel & Chayovan, 1997; Siriboon & Knodel, 1994). Moreover, Knodel, Prachuabmoh and Chayovan (2013) used the data from the 2011 Survey of Older Persons in Thailand to examine the informal systems of social and economic exchange within families that support well-being of the elderly in Thailand. Based on the results of this national survey, it was noted that while the Thai government has made good progress in developing policies and a legal framework to support older persons, many remain highly vulnerable. This is particularly true for those in rural areas, even with the country’s impressive economic development. Among others, Prachuabmoh (2014) shares the same concern that the increasingly aging Thai population may increase the vulnerability of the elderly.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประเทศไทยได้เปลี่ยนแปลงประชากรอย่างรวดเร็ว และโดดเด่นในระยะเวลาค่อนข้างสั้น ในปี 1965 อัตราความอุดมสมบูรณ์ทั้งหมด (TFR) ได้กว่า 6 ยี่สิบห้าปีต่อมา ในปี 1990 วัดความอุดมสมบูรณ์นี้เดียวกันได้ปฏิเสธอย่างมาก 2 เล็กน้อยน้อยกว่า ต่ำ กว่าระดับทดแทน (สหประชาชาติ 2012) และปี 2011 จะได้ประมาณที่ 1.41 (ธนาคารโลก 2014 ในช่วงเวลาเดียวกัน สัดส่วนของประชากรอายุ 60 ปี และ มากกว่า ซึ่งแสดงถึงประมาณร้อยละ 5 ของประชากรในปี 1965 เพิ่มขึ้นกว่าร้อยละ 7 ในปี 1990 ในปัจจุบัน กลุ่มอายุเดียวกันบัญชีประมาณ 14 เปอร์เซ็นต์ของประชากรแห่งชาติ หมายความ ว่า ประเทศไทยตรงกับข้อกำหนดของสังคมมีอายุ เนื่องจากการลดลงของอัตราความอุดมสมบูรณ์และเพิ่มลักษณะ มันถูกคาดการณ์ว่า สัดส่วนของประชากรสูงอายุจะเพิ่มขึ้นประมาณร้อย ละ 20 ใน 2025 และประมาณร้อย ละ 31 ใน 2050 (สหประชาชาติ 2010) พร้อมปรากฏการณ์นี้ของการเปลี่ยนแปลงประชากรได้ลดลงในอัตราส่วนสนับสนุนศักยภาพ (PSR) – จำนวนคนอายุ 15-59 ต่อผู้สูงอายุอายุ 60 หรือมากกว่าซึ่งจาก 17.0 ในปี 1975 ถึง 9.4 ในปี 2007 ตัวเลขนี้คาดว่าจะลดลงนาน 5.1 2025 (สหประชาชาติ 2007) อายุของประชากรในประเทศไทยได้พัฒนามาจากการแปลงทางประชากร และ เศรษฐกิจสังคม เป็นคนวัฒนธรรม และเทคโนโลยี ดังนั้น เราสามารถสัมพันธ์ผลของความอุดมสมบูรณ์ต่ำราคาจากโปรแกรมการวางแผนครอบครัวของสาว ๆ กับพัฒนาการแห่งชาติสังคมเศรษฐกิจ (Wongthanavasu และ Kamnuansilpa, 2004), นอกจากนี้ยัง ให้บริการไม่เพียงแต่ เป็นสารตั้งต้นให้แต่เศษสำหรับประชากรอายุ ตามความคิดนี้ interrelationships ของความอุดมสมบูรณ์ ความก้าวหน้าทางเศรษฐกิจ และอายุของประชากรในระดับ macroscopic ได้วิเคราะห์ และจัดทำเอกสารในการศึกษาทางวิทยาศาสตร์หลายการ ตัวอย่าง เกวินโจนส์ (1993), ในงานของเขาลดลงความอุดมสมบูรณ์ในเอเชีย เตือนว่า ประเทศที่มีประสบการณ์ลดลงอย่างรวดเร็วความอุดมสมบูรณ์ในที่สุดจะหน้าประชากรมีอายุ นอกจากนี้ มีจำนวนของการศึกษาที่มุ่งเน้นผลของการลดลงอย่างรวดเร็วความอุดมสมบูรณ์ในระบบค่าแต่งงานและความสัมพันธ์ของสมาชิกในครอบครัวภายในครัวเรือนในประเทศไทย (Chamratrithirong, 1984 ถือ & Podhisita, 1991) เป็นประชากรของประเทศไทยอย่างรวดเร็วอายุ การศึกษามาก ขึ้นสัมผัสตามประเด็นสำคัญที่เกี่ยวข้องกับกำลังการผลิตของสถาบันทางสังคม และครอบครัวให้การดูแลสำหรับหมายเลขที่เพิ่มขึ้นของผู้สูงอายุ (เช่น Knodel ประจวบเหมาะ และ Chayovan 2013 Knodel และ Chayovan 2008 Knodel & Chayovan, 2009 Knodel, Chayovan, Graiurapong, & Suraratdecha, 1999 Knodel & Chayovan, 1997 Siriboon & Knodel, 1994) นอกจากนี้ Knodel ประจวบเหมาะ และ Chayovan (2013) ใช้ข้อมูลจาก 2011 สำรวจของเก่าบุคคลในประเทศไทยเพื่อตรวจสอบระบบการแลกเปลี่ยนทางสังคม และเศรษฐกิจภายในครอบครัวที่สนับสนุนความเป็นอยู่ของผู้สูงอายุในประเทศไทยเป็น ขึ้นอยู่กับผลลัพธ์ของแบบสำรวจนี้ชาติ มันถูกตั้งข้อสังเกตว่า ในขณะที่รัฐบาลไทยได้ทำความก้าวหน้าดีในการพัฒนานโยบายและกรอบกฎหมายเพื่อสนับสนุนคนรุ่นเก่า จำนวนมากยังคงมีความเสี่ยงสูง นี้เป็นจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ชนบท แม้จะมีการพัฒนาเศรษฐกิจของประเทศน่าประทับใจ หมู่คนอื่น ๆ ประจวบเหมาะ (2014) หุ้นเดียวกันเกี่ยวข้องที่จะอายุประชากรไทยเพิ่มขึ้นอาจเพิ่มความเสี่ยงของผู้สูงอายุได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประเทศไทยประสบความสำเร็จในการเปลี่ยนแปลงประชากรอย่างรวดเร็วและการที่โดดเด่นในช่วงเวลาอันสั้น ในปี 1965 รวมอัตราการเจริญพันธุ์ (TFR) 6. ถูกกว่ายี่สิบห้าปีต่อมาในปี 1990 นี้วัดเดียวกันของความอุดมสมบูรณ์ได้ลดลงอย่างมากจะน้อยกว่า 2 ต่ำกว่าระดับทดแทน (United Nations 2012) และปี 2011 อยู่ที่ประมาณ 1.41 (World Bank 2014 ในช่วงเวลาเดียวกันสัดส่วนของประชากรอายุ 60 ปีและผู้สูงอายุซึ่งเป็นตัวแทนประมาณร้อยละ 5 ของประชากรทั้งหมดในปี 1965 เพิ่มขึ้นกว่าร้อยละ 7 ในปี 1990 ปัจจุบันในวัยเดียวกัน กลุ่มบัญชีประมาณร้อยละ 14 ของประชากรที่มีความหมายว่าประเทศไทยมีคุณสมบัติตรงตามความหมายของสังคมผู้สูงอายุ. เนื่องจากการลดลงของอัตราการเกิดของประชากรและการเพิ่มอายุการใช้งานก็เป็นที่คาดการณ์ว่าสัดส่วนของประชากรสูงอายุจะเพิ่มขึ้นเป็นประมาณ ร้อยละ 20 ใน 2025 และประมาณร้อยละ 31 ในปี 2050 (United Nations, 2010). ที่มาพร้อมกับปรากฏการณ์ของการเปลี่ยนแปลงทางประชากรนี้ได้รับการลดลงในอัตราส่วนการสนับสนุนที่มีศักยภาพ (PSR) จำนวนของคนอายุ 15-59 -The ต่อผู้สูงอายุที่มีอายุ 60 หรือมากกว่าจาก 17.0 ใน 1975-9.4 ในปี 2007 ตัวเลขนี้เป็นที่คาดการณ์ว่าจะลดลงต่อไป 5.1 ในปี 2025 (United Nations, 2007). ประชากรสูงอายุในประเทศไทยมีการพัฒนาจากการเปลี่ยนแปลงประชากรและทางเศรษฐกิจและสังคมเช่นเดียวกับวัฒนธรรมและ คนเทคโนโลยี ดังนั้นเราจึงสามารถเชื่อมโยงผลกระทบของอัตราการเจริญพันธุ์ที่ลดลงจากโปรแกรมการวางแผนครอบครัวของปี 1970 กับการพัฒนาทางเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ (กรวงศ์ธนวสุและ Kamnuansilpa, 2004) ซึ่งยังทำหน้าที่ไม่เพียง แต่เป็นสารตั้งต้นในการ แต่ตัวเร่งปฏิกิริยาสำหรับริ้วรอยประชากร ต่อไปนี้ความคิดนี้ความสัมพันธ์ของความอุดมสมบูรณ์ของความก้าวหน้าทางเศรษฐกิจและประชากรสูงอายุในระดับมหภาคได้รับการวิเคราะห์และจัดทำเอกสารในการศึกษาทางวิทยาศาสตร์จำนวนมาก ตัวอย่างเช่นกาวินโจนส์ (1993) ในการทำงานของเขาในการลดลงของความอุดมสมบูรณ์ในเอเชียเตือนว่าประเทศที่ประสบความสำเร็จในการลดลงของความอุดมสมบูรณ์อย่างรวดเร็วในที่สุดก็จะต้องเผชิญกับประชากรสูงอายุ นอกจากนี้ยังมีที่ได้รับจากการศึกษามุ่งเน้นไปที่ผลกระทบจากการลดลงอย่างรวดเร็วในความอุดมสมบูรณ์ของระบบค่าการแต่งงานและความสัมพันธ์ของสมาชิกในครอบครัวที่อยู่ในครัวเรือนในประเทศไทย (รงค์ 1984; ริกเตอร์และ Podhisita, 1991). ในขณะที่ประชากรของประเทศไทย ทุกเพศทุกวัยอย่างรวดเร็วการศึกษามากขึ้นและลามปามประเด็นที่สำคัญที่เกี่ยวข้องกับความสามารถของสถาบันทางสังคมและครอบครัวเพื่อให้การดูแลสำหรับตัวเลขที่เพิ่มขึ้นของผู้สูงอายุ (เช่น Knodel, ประจวบเหมาะและวรรณ 2013; Knodel วรรณ & 2008; Knodel วรรณ & 2009; Knodel, วรรณ, Graiurapong และ Suraratdecha 1999; & Knodel วรรณ, 1997; ศิริบุญและ Knodel, 1994) นอกจากนี้ Knodel, ประจวบเหมาะและวรรณ (2013) ที่ใช้ข้อมูลจากการสำรวจปี 2011 ของผู้สูงอายุในประเทศไทยเพื่อตรวจสอบระบบอย่างไม่เป็นทางการของการแลกเปลี่ยนทางสังคมและเศรษฐกิจที่อยู่ในครอบครัวที่สนับสนุนการเป็นอยู่ที่ดีของผู้สูงอายุในประเทศไทย ขึ้นอยู่กับผลของการสำรวจระดับชาตินี้ก็ถูกตั้งข้อสังเกตว่าในขณะที่รัฐบาลไทยมีความก้าวหน้าที่ดีในการพัฒนานโยบายและกรอบกฎหมายเพื่อสนับสนุนผู้สูงอายุจำนวนมากยังคงมีความเสี่ยงสูง นี่คือความจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้ที่อยู่ในพื้นที่ชนบทแม้จะมีการพัฒนาทางเศรษฐกิจของประเทศที่น่าประทับใจ ท่ามกลางคนอื่น ๆ ประจวบเหมาะ (2014) ถือหุ้นกังวลเหมือนกันว่าประชากรไทยเพิ่มมากขึ้นริ้วรอยที่อาจเพิ่มความเสี่ยงของผู้สูงอายุ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประเทศไทยประสบความสำเร็จอย่างรวดเร็วและการเปลี่ยนแปลงประชากรที่โดดเด่นในเวลาที่ค่อนข้างสั้น ช่วง ในปี 1965 , อัตราเจริญพันธุ์รวม ( TFR ) มากกว่า 6 ยี่สิบปีต่อมา ในปี 1990 , วัดเดียวกันนี้ของความอุดมสมบูรณ์กลับลดลงเล็กน้อยน้อยกว่า 2 , ต่ำกว่าระดับทดแทน ( สหประชาชาติ , 2012 ) และ 2011 จะอยู่ที่ประมาณ 1.41 ( World Bank , 2014ในช่วงเวลาเดียวกัน สัดส่วนของประชากรอายุ 60 ปีขึ้นไป ซึ่งเป็นตัวแทนเกี่ยวกับร้อยละ 5 ของประชากรทั้งหมดใน 1965 เพิ่มขึ้นกว่าร้อยละ 7 ในปี 1990 ขณะนี้ บัญชีกลุ่มอายุประมาณ 14 เปอร์เซ็นต์ของประชากรแห่งชาติ หมายความว่าประเทศไทยตามนิยามของสังคมผู้สูงอายุ .

เพราะการลดลงในอัตราการเจริญพันธุ์และการเพิ่มขึ้นของอายุการใช้งาน มันเป็นที่คาดการณ์ว่า สัดส่วนของประชากรสูงอายุจะเพิ่มเป็นประมาณร้อยละ 20 ในปี 2025 และประมาณร้อยละ 31 ในปี 2050 ( สหประชาชาติ , 2010 )กับปรากฏการณ์นี้ของการเปลี่ยนแปลงประชากรที่ได้รับการลดลงในอัตราส่วนที่สนับสนุนศักยภาพ ( PSR ) - จำนวนคนอายุ 15-59 บาท ผู้สูงอายุที่มีอายุ 60 ขึ้นไป จากร้อยละ 9.4 ในปี 1975 ในปี 2007 รูปนี้คาดว่าจะลดลงถึง 5.1 โดย 2025 ( สหประชาชาติ , 2007 )

ประชากรผู้สูงอายุในประเทศไทยมีการพัฒนาจากประชากร และสังคม แปลงรวมทั้งวัฒนธรรมและเทคโนโลยีที่ เราจึงสามารถเชื่อมโยงผลของอัตราการลดภาวะเจริญพันธุ์การวางแผนครอบครัวจากโปรแกรมของทศวรรษเพื่อการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ( วสุ และ คำนวณศิลป์ , 2004 ) ซึ่งยังทำหน้าที่เป็นสารตั้งต้นแต่เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาสำหรับประชากรอายุ ตามแนวคิดนี้ และความสัมพันธ์ของความอุดมสมบูรณ์ของความก้าวหน้าทางเศรษฐกิจและประชากรผู้สูงอายุในระดับที่มองเห็นด้วยตาเปล่าได้ วิเคราะห์ข้อมูล และเอกสารในการศึกษาทางวิทยาศาสตร์มากมาย ตัวอย่างเช่น กาวิน โจนส์ ( 1993 ) ในงานของเขาในการลดภาวะเจริญพันธุ์ในเอเชียเตือนว่าประเทศที่มีประสบการณ์การลดลงความอุดมสมบูรณ์อย่างรวดเร็วในที่สุดจะเผชิญประชากรอายุ นอกจากนี้มีจำนวนของการศึกษาที่เน้นผลของการลดลงของค่าระบบอย่างรวดเร็วในการแต่งงานและความสัมพันธ์ของสมาชิกในครอบครัวภายในครัวเรือนในประเทศไทย ( chamratrithirong , 1984 ; ริกเตอร์&ชาย โพธิสิตา , 1991 )

เป็นประชากรของประเทศอย่างรวดเร็ว อายุเพิ่มเติม และเพิ่มเติมการศึกษาสัมผัสเมื่อปัญหาวิกฤตที่เกี่ยวข้องกับศักยภาพของสถาบัน ครอบครัว และสังคม เพื่อให้การดูแลสำหรับตัวเลขที่เพิ่มขึ้นของผู้สูงอายุ เช่น knodel ธ& , , chayovan 2013 ; knodel & chayovan 2008 ; knodel & chayovan , 2009 ; knodel chayovan graiurapong & , , , suraratdecha , 1999 ; knodel & chayovan , 1997 ; ศิริบูรณ์ & knodel , 1994 ) นอกจากนี้ knodel , ,ประจวบ และ chayovan ( 2013 ) ได้ใช้ข้อมูลจากการสำรวจของผู้สูงอายุไทย ปี 2554 เพื่อตรวจสอบระบบที่เป็นทางการของการแลกเปลี่ยนทางเศรษฐกิจและสังคมภายในครอบครัวที่สนับสนุนความเป็นอยู่ของผู้สูงอายุในประเทศไทย จากผลการสำรวจระดับชาตินี้มันเป็นข้อสังเกตว่า ในขณะที่รัฐบาลมีความก้าวหน้าที่ดีในการพัฒนานโยบายและกรอบของกฎหมายเพื่อสนับสนุนผู้สูงอายุหลายคนยังคงสูงเสี่ยง นี้เป็นจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้ที่อยู่ในชนบท แม้แต่กับการพัฒนาเศรษฐกิจของประเทศที่น่าประทับใจ ในหมู่คนอื่น ๆประจวบ ( 2014 ) หุ้นเหมือนเดิม ความกังวลที่มากขึ้นอายุประชากรไทยอาจเพิ่มความเสี่ยงของผู้สูงอายุ