“I’m not a ball, how am I supposed

“I’m not a ball, how am I supposed to get lost?” Tang Feng couldn’t resist a chuckle. He reached out a hand and rubbed the other’s cheeks. “Even though you look pretty ill, you seem energetic when yelling at me.”

Chen Ming Xu’s face heated up even more at the other’s touch. He wanted to push Tang Feng’s hand away but hesitated to do so at the same time. This kind of gentle, mature, and huggable Tang Feng that made others want to rely on him differed greatly from the Tang Feng of his memories.

It was like a dream. This kind of gentle Tang Feng would only appear inside his dreams and worry about him.

“Hey, don’t cry. Why are you crying again?” Tang Feng noticed that Chen Ming Xu was crying even when he hadn’t done anything to bully the other. The thing that scared Tang Feng the most was when kids started crying.

Chen Ming Xu lifted his sleeves and rubbed his face roughly. He pushed Tang Feng’s hand away and lowered his head. In a slightly congested voice, he asked, “Are you sick? Why are you being nice to me for no reason?”

“I’m not sick. The one who’s sick is you.”

“You’re the one who’s sick!” After the words left his mouth, Chen Ming Xu felt that something was off. He lifted his head to see a smile playing at the corners of Tang Feng’s lips. Suddenly, he felt a warmth blossom inside his chest and couldn’t resist the laugh that sputtered out.

Right, the one who was sick was him.

“You should become a host with your conversational skills.” Chen Ming Xu wiped his tears away and glared at Tang Feng with slightly red eyes. His appearance conjured up an image of a little rabbit in Tang Feng’s mind.

“If I become a host, I’ll be first-rate within the country at most. However, if I stay as an actor , I’ll be first-rate internationally. I might even go above and beyond first-rate.” Tang Feng chuckled in response.

“Show-off.”

“Haha. All right, my first-rate TV host, if you don’t take your medicine, you’ll really become a brain-dead TV host.” Without waiting for an answer, Tang Feng grabbed Chen Ming Xu and dragged him out the door. Unexpectedly, Chen Ming Xu didn’t struggle against the other’s hold. Seeing two people who had been at odds with each other standing together, several employees inside the TV station stopped to stare in shock. Since when had the two of them become so close that Chen Ming Xu would actually let himself be dragged away by Tang Feng?

♦

“Your temperature came down. Congratulations, you don’t have to go to the hospital.” Tang Feng peered at the mercury thermometer in his hand before swinging it to reset the meter. He then stuck the thermometer back in Chen Ming Xu’s armpit before handing over a glass of water. “Drink a lot of water and have a good night’s sleep. You’ll be fine after you sweat a bit.”

Chen Ming Xu accepted the glass and took small sips of the water. He didn’t even remember how he had told Tang Feng his home address. He also couldn’t recall how he had been pushed onto the bed and stuffed under the blankets, how he had taken his medicine, drank a glass of water, and ultimately took a nap. After waking up, he found Tang Feng still sitting beside him.

It was a strange kind of feeling.

He had been living alone for a long time. Whenever he was sick, his assistant would accompany him to the hospital, but when he returned home, he would be alone. When he woke up in the middle of the night, there would be no one beside him.

He was used to loneliness, used to eating by himself on the weekends, and used to toughing out sicknesses by himself.

Now there was someone here to buy medicine for him, pour water for him, and tuck in the corners of his blankets for him. To his surprise, Chen Ming Xu suddenly felt the urge to cry.

“When I was sick before, my assistant would take me to the hospital. I’ve never seen someone like you who would rather take a patient home than to the hospital.” After downing half the glass of water, Chen Ming Xu came up for breath.

“I don’t like hospitals. Tang Feng smiled lightly, sitting with his legs crossed and one hand propping up his head. “Besides, you only have a slight fever. You’ll be fine after one night of rest.”

“You sound like you’ve done this a lot.” Chen Ming Xu bent his head and continued to drink.

Tang Feng nodded in response. He’d been in and out of the hospital ever since he was young. He couldn’t be any more familiar with nurses and doctors. After spending hours chatting with them while he was in the hospital, he’d become half a doctor himself after all these years. Serious illnesses might be out of his league, but for small things like a fever, Tang Feng was rather knowledgeable.

He was rather proud of this skill of his.

“No one likes going to the hospital. No matter where, a warm and cozy home is definitely the best.” Seeing that Chen Ming Xu had finished the whole glass of water, Tang Feng stood up and took the glass from him. He glanced at his watch: it was nine-thirty.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ผมไม่เป็นลูก ฉันควรจะได้รับหายไป" เฟิงทังไม่สามารถต้านทานการ chuckle เขาเอื้อมมือ และลูบแก้มอื่น ๆ "แม้ว่าคุณดูสวยป่วย คุณดูเหมือนมีพลังเมื่อตะโกนที่ฉัน"เฉินหมิงซูหน้าร้อนค่ายิ่งที่สัมผัสอื่น ๆ เขาต้องการผลักดันถังเฟิงมือห่าง แต่ลังเลที่จะทำได้ในเวลาเดียวกัน นี้ชนิดของอ่อนโยน แก่ ๆ และ huggable ถังฮที่ทำคนอื่นต้องพึ่งเขาแตกต่างอย่างมากจากเฟิงทังความทรงจำของเขามันเป็นเหมือนความฝัน อ่อนโยนฮถังชนิดนี้จะปรากฏอยู่ภายในความฝันของเขา และกังวลเกี่ยวกับเขา"เฮ้ อย่าร้องไห้ ทำไมคุณร้องไห้อีก" ฮถังพบว่า เฉินหมิงซูร้องไห้แม้เมื่อเขาสหัสวรรษกลั่นแกล้งอีก สิ่งที่กลัวฮถังมากที่สุดคือเมื่อเด็กเริ่มร้องไห้เฉินหมิงซูยกแขนของเขา และลูบใบหน้าของเขาประมาณ เขาผลักถังเฟิงมือห่าง และหัวของเขาลดลง เสียงเล็กน้อยแออัด เขาถาม "ท่านป่วย ทำไมคุณกำลังดีไม่มีเหตุผลหรือไม่""ผมไม่ได้ป่วย ผู้ที่ป่วยเป็นคุณ""คุณเป็นคนที่ไม่สบาย" หลังจากคำว่าปากของเขา เฉินหมิงซูรู้สึกว่า บางสิ่งบางอย่างถูกปิด เขายกศีรษะของเขาจะเห็นรอยยิ้มที่เล่นที่มุมของริมฝีปากถังฮ ทันใดนั้น เขารู้สึกดอกความอบอุ่นภายในหน้าอกของเขา และไม่สามารถต้านทานเสียงหัวเราะที่ sputtered ออกRight, the one who was sick was him.“You should become a host with your conversational skills.” Chen Ming Xu wiped his tears away and glared at Tang Feng with slightly red eyes. His appearance conjured up an image of a little rabbit in Tang Feng’s mind.“If I become a host, I’ll be first-rate within the country at most. However, if I stay as an actor , I’ll be first-rate internationally. I might even go above and beyond first-rate.” Tang Feng chuckled in response.“Show-off.”“Haha. All right, my first-rate TV host, if you don’t take your medicine, you’ll really become a brain-dead TV host.” Without waiting for an answer, Tang Feng grabbed Chen Ming Xu and dragged him out the door. Unexpectedly, Chen Ming Xu didn’t struggle against the other’s hold. Seeing two people who had been at odds with each other standing together, several employees inside the TV station stopped to stare in shock. Since when had the two of them become so close that Chen Ming Xu would actually let himself be dragged away by Tang Feng?♦“Your temperature came down. Congratulations, you don’t have to go to the hospital.” Tang Feng peered at the mercury thermometer in his hand before swinging it to reset the meter. He then stuck the thermometer back in Chen Ming Xu’s armpit before handing over a glass of water. “Drink a lot of water and have a good night’s sleep. You’ll be fine after you sweat a bit.”Chen Ming Xu accepted the glass and took small sips of the water. He didn’t even remember how he had told Tang Feng his home address. He also couldn’t recall how he had been pushed onto the bed and stuffed under the blankets, how he had taken his medicine, drank a glass of water, and ultimately took a nap. After waking up, he found Tang Feng still sitting beside him.It was a strange kind of feeling.He had been living alone for a long time. Whenever he was sick, his assistant would accompany him to the hospital, but when he returned home, he would be alone. When he woke up in the middle of the night, there would be no one beside him.He was used to loneliness, used to eating by himself on the weekends, and used to toughing out sicknesses by himself.Now there was someone here to buy medicine for him, pour water for him, and tuck in the corners of his blankets for him. To his surprise, Chen Ming Xu suddenly felt the urge to cry.“When I was sick before, my assistant would take me to the hospital. I’ve never seen someone like you who would rather take a patient home than to the hospital.” After downing half the glass of water, Chen Ming Xu came up for breath.“I don’t like hospitals. Tang Feng smiled lightly, sitting with his legs crossed and one hand propping up his head. “Besides, you only have a slight fever. You’ll be fine after one night of rest.”“You sound like you’ve done this a lot.” Chen Ming Xu bent his head and continued to drink.Tang Feng nodded in response. He’d been in and out of the hospital ever since he was young. He couldn’t be any more familiar with nurses and doctors. After spending hours chatting with them while he was in the hospital, he’d become half a doctor himself after all these years. Serious illnesses might be out of his league, but for small things like a fever, Tang Feng was rather knowledgeable.He was rather proud of this skill of his.“No one likes going to the hospital. No matter where, a warm and cozy home is definitely the best.” Seeing that Chen Ming Xu had finished the whole glass of water, Tang Feng stood up and took the glass from him. He glanced at his watch: it was nine-thirty.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ผมไม่ได้ลูกเป็นวิธีการที่ฉันควรจะได้รับหายไป?" ฮถังไม่สามารถต้านทานหัวเราะ เขาเอื้อมมือออกและลูบแก้มของอีกฝ่าย "แม้ว่าคุณดูไม่ดีสวยคุณดูเหมือนมีพลังเมื่อตะโกนที่ฉัน." ใบหน้าของเฉินหมิงเสี่ยวร้อนขึ้นมากยิ่งขึ้นที่สัมผัสของผู้อื่น เขาต้องการที่จะผลักดันมือ Tang ฮออกไป แต่ลังเลที่จะทำเช่นนั้นในเวลาเดียวกัน ชนิดของอ่อนโยนผู้ใหญ่และ huggable Tang ฮที่ทำให้คนอื่น ๆ ต้องการที่จะพึ่งพาเขานี้แตกต่างอย่างมากจากถังฮของความทรงจำของเขา. มันเป็นเหมือนความฝัน ชนิดของอ่อนโยน Tang ฮนี้เท่านั้นที่จะปรากฏในความฝันของเขาและกังวลเกี่ยวกับเขา. "เฮ้อย่าร้องไห้ เหตุผลที่คุณจะร้องไห้อีกครั้งหรือไม่ "Tang ฮสังเกตเห็นว่าหมิงเฉินเสี่ยวร้องไห้แม้แต่ตอนที่เขาไม่ได้ทำอะไรที่จะรังแกคนอื่น ๆ สิ่งที่กลัวถังฮวงมากที่สุดคือเมื่อเด็กเริ่มร้องไห้. เฉินหมิงเสี่ยวยกแขนของเขาและลูบใบหน้าของเขาประมาณ เขาผลักมือ Tang ฮออกไปและลดลงหัวของเขา ในเสียงแออัดเล็กน้อยเขาถามว่า "คุณป่วย? เหตุผลที่คุณจะเป็นคนดีกับผมไม่มีเหตุผล? " " ฉันไม่ได้ป่วย หนึ่งในผู้ที่ป่วยเป็นคุณ. " " คุณเป็นคนหนึ่งที่เป็นคนป่วย! "หลังจากคำซ้ายปากของเขาเฉินหมิงเสี่ยวรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างออก เขายกศีรษะของเขาที่จะเห็นรอยยิ้มที่เล่นในมุมของริมฝีปาก Tang ฮของ ทันใดนั้นเขารู้สึกว่าดอกอบอุ่นภายในหน้าอกของเขาและไม่สามารถต้านทานการหัวเราะที่พ่นออกมา. ขวาคนหนึ่งที่ป่วยเป็นเขา. "คุณควรจะเป็นเจ้าภาพที่มีทักษะการสนทนาของคุณ." เฉินหมิงเสี่ยวเช็ดน้ำตาของเขาออกไป และจ้อง Tang ฮกับดวงตาสีแดงเล็กน้อย รูปร่างหน้าตาของเขาเสกภาพของกระต่ายเล็ก ๆ น้อย ๆ ในใจ Tang ฮ. "ถ้าผมเป็นโฮสต์ของฉันจะมีอัตราแรกภายในประเทศที่มากที่สุด แต่ถ้าฉันอยู่ในฐานะนักแสดงของฉันจะมีอัตราแรกในระดับสากล ฉันก็อาจไปเหนือกว่าอัตราแรก. "Tang ฮหัวเราะในการตอบสนอง. " อวด. " " ฮ่าฮ่า สิทธิทั้งหมดพิธีกรรายการโทรทัศน์ของฉันอัตราแรกถ้าคุณไม่ได้ใช้ยาของคุณคุณจะจริงๆกลายเป็นพิธีกรรายการโทรทัศน์สมองที่ตาย. "โดยไม่ต้องรอคำตอบ Tang ฮคว้าเฉินหมิงเสี่ยวและลากเขาออกไปที่ประตู . โดยไม่คาดคิดเฉินหมิงเสี่ยวไม่ได้ต่อสู้กับการระงับอื่น ๆ เห็นคนสองคนที่เคยขัดแย้งกับแต่ละอื่น ๆ ร่วมกันยืน, พนักงานหลายคนที่อยู่ภายในสถานีโทรทัศน์หยุดจ้องมองด้วยความตกใจ ตั้งแต่เมื่อมีสองของพวกเขากลายเป็นที่อยู่ใกล้ที่เฉินหมิงเสี่ยวจริงจะปล่อยให้ตัวเองถูกลากออกไปโดย Tang ฮ? ♦ "อุณหภูมิของคุณลงมา ขอแสดงความยินดีที่คุณจะได้ไม่ต้องไปโรงพยาบาล. "Tang ฮ peered ที่ปรอทวัดอุณหภูมิในมือของเขาก่อนที่จะแกว่งมันเพื่อรีเซ็ตเมตร จากนั้นเขาก็ติดอยู่เทอร์โมมิเตอร์กลับมาอยู่ในรักแร้เฉินหมิงเสี่ยวก่อนที่จะมอบแก้วน้ำ "ดื่มน้ำมาก ๆ และมีการนอนหลับสบายตลอดคืน คุณจะปรับหลังจากที่คุณเหงื่อบิต. " เฉินหมิงซูได้รับการยอมรับแก้วและเอาจิบเล็ก ๆ ของน้ำ เขาไม่ได้จำได้ว่าเขาเคยบอก Tang ฮอยู่ที่บ้านของเขา นอกจากนี้เขายังจำไม่ได้ว่าเขาได้รับการผลักดันบนเตียงและยัดใต้ผ้าห่มวิธีการที่เขาได้รับการรักษาด้วยยาของเขาดื่มแก้วน้ำและในที่สุดเอาหลับนอน หลังจากตื่นขึ้นมาเขาพบว่าถังฮยังคงนั่งอยู่ข้างเขา. มันเป็นชนิดที่แปลกประหลาดของความรู้สึก. เขาได้รับอยู่คนเดียวเป็นเวลานาน เมื่อใดก็ตามที่เขาป่วย, ผู้ช่วยของเขาจะมาพร้อมกับเขาไปโรงพยาบาล แต่เมื่อเขากลับบ้านเขาจะอยู่คนเดียว เมื่อเขาตื่นขึ้นมาในตอนกลางคืนจะมีไม่มีใครเคียงข้างเขา. เขาถูกนำมาใช้เพื่อความเหงาที่ใช้ในการรับประทานอาหารด้วยตัวเองในวันหยุดสุดสัปดาห์และใช้ในการ toughing จากความป่วยไข้ด้วยตัวเอง. ตอนนี้มีใครบางคนที่นี่เพื่อซื้อ ยาสำหรับเขาเทน้ำสำหรับเขาและเหน็บในมุมของผ้าห่มของเขาสำหรับเขา เขาต้องประหลาดใจหมิงเฉินเสี่ยวก็รู้สึกอยากจะร้องไห้. "เมื่อฉันป่วยก่อนผู้ช่วยของผมจะพาฉันไปที่โรงพยาบาล ผมไม่เคยเห็นใครบางคนเช่นคุณที่ค่อนข้างจะใช้เวลาที่บ้านผู้ป่วยกว่าไปโรงพยาบาล. "หลังจากที่ลงมาครึ่งแก้วน้ำ, เฉินหมิงเสี่ยวขึ้นมาสำหรับการหายใจ. " ฉันไม่ชอบโรงพยาบาล Tang ฮยิ้มเบา ๆ นั่งอยู่กับขาของเขาข้ามและมือข้างหนึ่งพยุงหัวของเขา "นอกจากคุณจะมีเพียงไข้เล็กน้อย คุณจะปรับหลังจากคืนหนึ่งของส่วนที่เหลือ. " " คุณเสียงเหมือนคุณได้ทำนี้มาก. "เฉินหมิงเสี่ยวก้มศีรษะของเขาและยังคงดื่ม. Tang ฮพยักหน้าในการตอบสนอง เขาต้องการได้รับเข้าและออกจากโรงพยาบาลนับตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก เขาไม่สามารถที่คุ้นเคยกับพยาบาลและแพทย์ หลังจากที่ใช้เวลาพูดคุยกับพวกเขาในขณะที่เขาอยู่ในโรงพยาบาลที่เขาจะกลายเป็นครึ่งหนึ่งของแพทย์ตัวเองหลังจากที่ทุกปีเหล่านี้ การเจ็บป่วยที่รุนแรงอาจจะออกจากลีกของเขา แต่สำหรับสิ่งเล็ก ๆ เช่นไข้ Tang ฮค่อนข้างมีความรู้. เขาค่อนข้างภูมิใจในความสามารถของเขานี้. "ไม่มีใครชอบที่จะไปโรงพยาบาล ไม่ว่าที่บ้านที่อบอุ่นและสะดวกสบายเป็นมั่นเหมาะดีที่สุด. "เห็นว่าหมิงเฉินเสี่ยวได้เสร็จสิ้นกระจกทั้งหมดของน้ำถังฮลุกขึ้นยืนและเอาแก้วจากเขา เขาเหลือบมองไปที่นาฬิกาของเขา: มันเป็น 9-30