Survival in the jungleOn Christmas

Survival in the jungle
On Christmas Eve 1971,German teenager Juliane Koepcke was sitting next to her mother on a plane .Juliane had just graduated from high school in Lima,Peru,and was on her way to the Amazon region of Peru .There,she and her mother planned to meet up with up father,biologist Hans Koepcke. But the plane was struck by lightning,and when the 17-year-old girl looked out the window,she saw the right wing on fire.The last thing Juliane remembered was feeling herself whirling in her seat in midair,and then landing in sold vegetation.She ended up on the ground two miles from the crash.
Juliane lost consciousness,and she came to several hours later,still stripped in her seat. Miraculously,she had survived,but she had fractured her collarbone,gashed her right arms,and lost vision in one eye. And her ordeal was just beginning. She set out to find the plane and her mother,but all she found were empty seats. And then suddenly she saw the bodies of three young women still in their seats. Of the 92 people on board the plane,Juliane was the lone survivor. Juliane then wandered away from the crash,wearing torn clothes and only one sandal to try to find help.
Juliane had been raised by her parents on an ecological site in the jungle. Although in shock,she remembered her father's advice about surviving in the jungle: she had to locate flowing water and follow it downstream until the water turned into a navigable river. Once on the river,she might come across natives who could help her. As she waded through jungle water,she fought off swarms of insects and leeches,not even caring when crocodiles dived in her path. She used a walking stick to make her away,prodding shapes in the water to protect herself from deadly sting rays.
Despite her injuries,Juliane hacked her way through the rainforest. She frequently heard plane overhead,but she had no way to signal them. She drank water ,but she was too stunned to eat anything at all. On the tenth day,she stumbled onto a canoe and hut,where she was found hours later by Peruvian lumberman. They tried to treat her injuries. One of them used salt and kerosene to clean out the insects that were buried in her skin. Juliane counted thirty-five worms that came out of her arms alone. The following day she was taken on a seven-hours journey by canoe down the river to a town,where a local pilot flew her to her father.
Juliane recovered and went back to Germany,where she became a zoologist. In 1998,at the age of fifty, she came back to Peru as a consultant to Werner Herzog's documentary film about her ordeal,which was called Wings of Hope.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อยู่รอดในป่าในปี 1971 วันคริสมาสต์ วัยรุ่นเยอรมัน Juliane Koepcke นั่งถัดจากแม่ของเธอบนเครื่องบิน Juliane มีเพียงจบศึกษาจากโรงเรียนมัธยมในลิมา เปรู และถูกเธอไปภูมิภาค Amazon ของประเทศเปรู มี เธอและแม่ของเธอวางแผนกับค่าค่าพ่อ นักชีววิทยาฮันส์ Koepcke แต่เครื่องบินหลงฟ้าผ่า และเมื่ออายุ 17 ปีสาวมองออกหน้าต่าง เธอเห็นปีกขวาบนไฟ สิ่งสุดท้ายที่จำ Juliane รู้สึกตัวเอง whirling นั่งกลางเวหา และจากนั้น เชื่อมโยงไปถึงในขายพืชพรรณ เธอสิ้นสุดขึ้นบนพื้นดินสองไมล์จากความล้มเหลวJuliane สูญเสียสติ และเธอมาหลายชั่วโมงต่อมา ปล้นยัง นั่ง อัศจรรย์ เธอมีชีวิตรอด แต่เธอมี fractured collarbone เธอ gashed แขนขวา และสูญเสียการมองเห็นในตา และการทรมานเธอถูกเริ่มต้นเพียง เธอจะออกค้นหาเครื่องบินและแม่ของเธอ แต่ทั้งหมดที่เธอพบมีที่นั่งว่าง แล้ว ทันใดนั้นเธอเห็นร่างของหญิงสาวสามยังอยู่ในที่นั่งของพวกเขา คนบนเครื่องบินที่ 92, Juliane มีผู้รอดชีวิตคนเดียว Juliane แล้วได้เดินไปมาจากความผิดพลาด ใส่ฉีกเสื้อผ้าและรองเท้าแตะเดียวพยายามที่จะค้นหาความช่วยเหลือJuliane had been raised by her parents on an ecological site in the jungle. Although in shock,she remembered her father's advice about surviving in the jungle: she had to locate flowing water and follow it downstream until the water turned into a navigable river. Once on the river,she might come across natives who could help her. As she waded through jungle water,she fought off swarms of insects and leeches,not even caring when crocodiles dived in her path. She used a walking stick to make her away,prodding shapes in the water to protect herself from deadly sting rays.Despite her injuries,Juliane hacked her way through the rainforest. She frequently heard plane overhead,but she had no way to signal them. She drank water ,but she was too stunned to eat anything at all. On the tenth day,she stumbled onto a canoe and hut,where she was found hours later by Peruvian lumberman. They tried to treat her injuries. One of them used salt and kerosene to clean out the insects that were buried in her skin. Juliane counted thirty-five worms that came out of her arms alone. The following day she was taken on a seven-hours journey by canoe down the river to a town,where a local pilot flew her to her father.Juliane recovered and went back to Germany,where she became a zoologist. In 1998,at the age of fifty, she came back to Peru as a consultant to Werner Herzog's documentary film about her ordeal,which was called Wings of Hope.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การอยู่รอดในป่า
เมื่อวันคริสต์มาสอีฟปี 1971 , วัยรุ่น koepcke เยอรมันจูเลียนนั่งอยู่ข้างๆแม่ของเธอบนเครื่องบิน จูเลียน เพิ่งจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมในลิมา , เปรู และอยู่บนทางของเธอไปยัง Amazon ภูมิภาคของเปรู ที่นั่น เธอและแม่ของเธอวางแผนที่จะพบกับขึ้นพ่อ นักชีววิทยา ฮันส์ koepcke . แต่เครื่องบินถูกฟ้าผ่า และเมื่อหญิงสาววัย 17 ปี มองออกไปนอกหน้าต่างเธอเห็นปีกขวาบนไฟ สิ่งสุดท้ายที่จำได้คือ ความรู้สึกปั่นป่วนในตัวจูเลียน ที่นั่งของเธออยู่กลางอากาศ และลงจอดที่ขายพืชผัก เธอจบลงบนพื้นสองไมล์จากความผิดพลาด .
จูเลียนหมดสติ เธอมาหลายชั่วโมงต่อมายังเปลือยในที่นั่งของเธอ ชายในฝัน เธอรอดมาได้ แต่เธอมีกระดูกไหปลาร้าหักของเธอ , gashed แขนขวาของเธอและสูญเสียวิสัยทัศน์ในหนึ่งตา แล้วความเจ็บปวดของเธอเพิ่งเริ่มต้น เธอหาเครื่องบิน และแม่ของเธอ แต่สิ่งที่เธอพบมีที่นั่งว่าง แล้วทันใดนั้น เธอเห็นร่างของหญิงสาวทั้งสามยังคงอยู่ในที่นั่งของพวกเขา ของ 92 คน บนกระดานเครื่องบิน จูเลียนเป็นผู้รอดชีวิตที่โดดเดี่ยว จูเลียนก็เดินออกมาจากตรงนั้นได้ สวมเสื้อผ้าและรองเท้าขาดคนเดียว พยายามหาทางช่วย
จูเลียนถูกเลี้ยงดูโดยพ่อแม่ของเธอบนเว็บไซต์ในระบบนิเวศในป่า แม้ว่าจะตกใจ เธอจำได้ว่าพ่อของเธอ คำแนะนำเกี่ยวกับที่รอดตายในป่า : เธอหาน้ำไหลและตามทางจนกระทั่งน้ำกลายเป็นแม่น้ำเดินเรือ . เมื่ออยู่บนแม่น้ำ เธออาจจะเจอคน ที่สามารถช่วยเธอได้ เธอตะลุยผ่านป่าน้ำเธอสู้กับฝูงแมลงและทากไม่ได้ดูแล เมื่อจระเข้ดำน้ำในเส้นทางของเธอ เธอใช้ไม้เท้าเพื่อให้เธอไปกระตุ้นรูปร่างในน้ำ เพื่อปกป้องตัวเองจากต่อยรังสีมรณะ
แม้จะบาดเจ็บของเธอ , จูเลียน แฮกทางของเธอผ่านป่าฝน เธอได้ยินบ่อยในเครื่องบิน แต่เธอไม่มีทางที่จะส่งสัญญาน เธอดื่มน้ำแต่หล่อนก็อึ้งรับประทานเลย ใน สิบวัน เธอสะดุดลงพายเรือแคนูและกระท่อมที่เธอถูกพบในเวลาต่อมา โดยคนตัดไม้ชาวเปรู พวกเขาพยายามที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของเธอ หนึ่งของพวกเขาที่ใช้เกลือและน้ำมันก๊าดเพื่อกำจัดแมลงที่ถูกฝังอยู่ในผิวหนังของเธอ จูเลียนนับห้าตัวหนอนออกมาจากแขนของเธอคนเดียววันต่อมา เธอถูกถ่ายในเจ็ดชั่วโมง การเดินทางโดยเรือลงแม่น้ำในเมือง ที่นำร่องบินของเธอกับพ่อของเธอ
จูเลียนหายและกลับไปเยอรมนี ซึ่งเธอได้กลายมาเป็นนักสัตววิทยา ในปี 1998 ที่อายุสิบห้า เธอกลับมาที่เปรู เป็นที่ปรึกษาของ Werner Herzog ภาพยนตร์สารคดีเกี่ยวกับความเจ็บปวดของเธอซึ่งถูกเรียกปีกแห่งความหวัง