- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Othello: an Extraordinary Person
Othello: an Extraordinary Person
The Bard of Avon has created an exceptional person in the character of General Othello in the tragedy Othello. Let us in this essay examine in detail the multi-faceted personality of this doomed hero.
Helen Gardner in “Othello: A Tragedy of Beauty and Fortune” talks of the hero’s exceptional personal qualities:
Othello is like a hero of the ancient world in that he is not a man like us, but a man recognized as extraordinary. He seems born to do great deeds and live in legend. He h as the obvious heroic qualities of courage and strength, and no actor can attempt the role who is not physically impressive. He has the heroic capacity for passion. But the thing which most sets him apart is his solitariness. He is a stranger, a man of alien race, without ties of nature or natural duties. His value is not in what the world thinks of him, although the world rates him highly, and does not derive in any way from his station. It is inherent. He is, in a sense, a ‘self-made man’, the product of a certain kind of life which he has chosen to lead. . . . (140)
Despite the wonderful personal attributes he possesses, Othello still falls prey to the sinister Iago. His gullibility and naivete make this possible. Francis Ferguson in “Two Worldviews Echo Each Other” describes how Othello carries out Iago’s plan of destruction:
Othello moves to kill Desdemona (Act V, scene 2) with that “icy current and compulsive course” which he had felt at the end of Act III, scene 3. We hear once more the music and the cold, magnificent images that express his “perfect soul”:
Yet I’ll not shed her blood,
Nor scar that whiter skin of hers than snow,
And smooth as monumental alabaster.
He tells himself that he is sacrificing Desdemona to “justice”; but we see how clumsily (like a great baby) he fumbles to get Desdemona smothered at the second try; how he roars and blubbers when it’s over. When Emilia yells at him, “O gull! O dolt!” she only puts a name to what we have seen, even while the great Othello music was in our ears. (137)
The most radical change during the course of the drama is undergone by the protagonist, the Moor. Robert Di Yanni in “Character Revealed Through Dialogue” states that the deteriorated transformation which Othello undergoes is noticeable in his speech:
Othello’s language, like Iago’s, reveals his character and his decline from a courageous and confident leader to a jealous lover distracted to madness by Iago’s insinuations about his wife’s infidelity. The elegance and control, even the exaltation of his early speeches, give way to the crude degradation of his later remarks. (123)
Is it his “gullibility” which leads to his downfall? Morton W. Bloomfield and Robert C. Elliott in Great Plays: Sophocles to Brecht posit the “lack of insight” of the hero as the cause of his tragic fall:
Othello’s lack of insight, cunningly played upon by Iago, leads to his downfall. And as the full enormity of his deed dawns upon him in the great scene of tragic self-revelation at the end, the audience may perhaps experience catharsis, that purgation of the soul brought about by an almost unbearable pity for him and his victims, and by terror at what human nature is capable of and what pitfalls await us in life. Throughout the play, the audience posses the information which Iago's victim does not have; the viewers know all along what Othello does not know. From that omniscient view, they look upon this tortured human being with a strong sense of the irony and tragedy of his position. (39)
From the text of the play a number of clues can be gleaned which round out the description of the general. In William Shakespeare: The Tragedies, Paul A. Jorgensen describes the general in Othello:
Though scarcely the “barbarian” (1.3.353) he is called, the Moor is emphatically black, probably rough, even fearsome, in appearance, and a foreign mercenary from Mauritania in refined Venice. Though of royal blood, since the age of seven he had a restrictive, painful life, being sold into slavery and spending most of his life in “the tented field” (1.3.85).
His “occupation” (3.3.357), to a degree found in no other Shakespearean hero, is war. He can therefore speak of the great world little “more than pertains to feats of broil and battle” (1.3.87). But that he loves the gentle Desdemona, he would to have given up a life of unsettled war and his “unhoused free condition / … For the sea’s worth” (1.2.26-27). (58)
The first appearance of the protagonist is in Act 1 Scene2, where Iago is pathologically lying about Brabantio and himself and the ancient’s relations with the general and about everything in general. Othello responds very coolly and confidently to the pressing issue of Brabantio’s mob coming after him: “Let him do his spite. / My services which I have done the signiory / Shall out-tongue his complaints.” However, Cassio’s party approaches first, with a demand for the general’s “haste-post-haste appearance” before the Venetian council due to the Turkish attempt on Cyprus. Indeed, this talented soldier is no mere daughter-snatcher!
When Brabantio’s pack has drawn their swords with the intent to fight, Othello calmly states: “Keep up your bright swords, for the dew will rust them.” He is in charge; the accused controls the mob. Politely he addresses the mob leader. “Where will you that I go / To answer this your charge?” Brabantio demands prison for the general, but this conflicts with the duke’s request for the general’s presence in council. When they have reappeared before the duke, the latter greets Othello immediately and respectfully (“Valiant Othello, we must straight employ you / Against the general enemy Ottoman.”), but doesn’t even notice the senator Brabantio (“I did not see you. Welcome, gentle signior.” Noble Othello obviously outranks even the senator, in the estimation of the city’s leader. Blanche Coles in Shakespeare’s Four Giants praises Othello standing before the senators:
In Act I, Scene III, the “valiant Othello,” as the Duke calls him, comes into the august presence of the Venetian senators. He enters with others but can be singled out by his soldierly bearing in which there appears a certain pride in his calling but no petty self-confidence. His appearance is that of a man mellowed more by experience than by years. He is not handsome as to facial features but has a good physique. When he stands to speak it is with a simple dignity and natural nobility. The deep organ tones of his resonant voice, the rich quality of which was born to him in a southern climate, commands the spellbound attention of his audience. (81-82)
Brabantio’s serious charges are handled expeditiously, and even trivialized by so brief a consideration by the august body, who quickly rally around the general. The duke tells Brabantio, “Your son-in-law is far more fair than black” – a compliment to Othello’s virtue and upstanding performance both presently in front of the senators and previously in battles.
Cassio’s ship lands first in Cyprus, before Iago’s and the general’s. While the lieutenant is chatting with Montano he heaps praise upon Othello: “Thanks, you the valiant of this warlike isle, / That so approve the Moor!” Eventually the third ship arrives with Othello. Instead of shouting orders about, he generously devotes his attention to those about him, beginning with his wife:
It gives me wonder great as my content
To see you here before me. O my soul’s joy!
If after every tempest come such clams,
May the winds blow till they have wakened death!
And let the laboring bark climb hills of seas
Olympus-high, and duck again so low
As hell’s from heaven! If it were now to die,
‘Twere now to be most happy; for I fear
My soul hath her content so absolute
That not another comfort like to this
Succeeds in unknown fate (2.1)
An imaginative, poetically creative general, without doubt! Next, the Moor shows consideration for the happiness of his soldiers by declaring a holiday of “feasting,” “sport,” “celebration,” since the Turkish fleet has mostly perished in the storm at sea.
Sometime later, the machinations of Iago result in the dismissal of Cassio. This is an emotional moment for the general since Cassio has been his friend for years. So at the time of the dismissal the general expresses his love for the lieutenant: “Cassio, I love thee; / But never more be officer of mine.” When Desdemona petitions her husband for the reinstatement of Cassio, the Moor commits himself to this generous act: “Let him come when he will! / I will deny thee nothing.” This is indicative of not only the general’s altruistic tendencies, but also of the depth of his love for Desdemona.
Unfortunately, Iago is a consummate artist at lying; it’s a pathological problem with him. The consequence is that Othello, in his gullible innocence, gives credibility to the devious schemes devised by the evil and sick mind of his ancient. To the point where he advises Iago: “If more thou dost perceive, let me know more. / Set on thy wife to observe,” and “I think my wife be honest and I think she is not.” As the situation worsens with Emilia’s surrender of the decorated handkerchief to her husband and the resultant observation of same in Bianca’s possession (“By heaven, that should be my handkerchief!”), along with Iago’s incriminating lies about the lieutenant and Desdemona, the general is won over bit by bit. He loses his equanimity (“Farewell the tranquil mind!”) and resolves: “Arise, black vengeance, from the hollow hell!” and “Get me some poison, Iago, this night.” The perversion of Othello’s outlook is the masterful creation of the antagonist; the general has capitulated completely to Iago’s “honesty” and “wi
The Bard of Avon has created an exceptional person in the character of General Othello in the tragedy Othello. Let us in this essay examine in detail the multi-faceted personality of this doomed hero.
Helen Gardner in “Othello: A Tragedy of Beauty and Fortune” talks of the hero’s exceptional personal qualities:
Othello is like a hero of the ancient world in that he is not a man like us, but a man recognized as extraordinary. He seems born to do great deeds and live in legend. He h as the obvious heroic qualities of courage and strength, and no actor can attempt the role who is not physically impressive. He has the heroic capacity for passion. But the thing which most sets him apart is his solitariness. He is a stranger, a man of alien race, without ties of nature or natural duties. His value is not in what the world thinks of him, although the world rates him highly, and does not derive in any way from his station. It is inherent. He is, in a sense, a ‘self-made man’, the product of a certain kind of life which he has chosen to lead. . . . (140)
Despite the wonderful personal attributes he possesses, Othello still falls prey to the sinister Iago. His gullibility and naivete make this possible. Francis Ferguson in “Two Worldviews Echo Each Other” describes how Othello carries out Iago’s plan of destruction:
Othello moves to kill Desdemona (Act V, scene 2) with that “icy current and compulsive course” which he had felt at the end of Act III, scene 3. We hear once more the music and the cold, magnificent images that express his “perfect soul”:
Yet I’ll not shed her blood,
Nor scar that whiter skin of hers than snow,
And smooth as monumental alabaster.
He tells himself that he is sacrificing Desdemona to “justice”; but we see how clumsily (like a great baby) he fumbles to get Desdemona smothered at the second try; how he roars and blubbers when it’s over. When Emilia yells at him, “O gull! O dolt!” she only puts a name to what we have seen, even while the great Othello music was in our ears. (137)
The most radical change during the course of the drama is undergone by the protagonist, the Moor. Robert Di Yanni in “Character Revealed Through Dialogue” states that the deteriorated transformation which Othello undergoes is noticeable in his speech:
Othello’s language, like Iago’s, reveals his character and his decline from a courageous and confident leader to a jealous lover distracted to madness by Iago’s insinuations about his wife’s infidelity. The elegance and control, even the exaltation of his early speeches, give way to the crude degradation of his later remarks. (123)
Is it his “gullibility” which leads to his downfall? Morton W. Bloomfield and Robert C. Elliott in Great Plays: Sophocles to Brecht posit the “lack of insight” of the hero as the cause of his tragic fall:
Othello’s lack of insight, cunningly played upon by Iago, leads to his downfall. And as the full enormity of his deed dawns upon him in the great scene of tragic self-revelation at the end, the audience may perhaps experience catharsis, that purgation of the soul brought about by an almost unbearable pity for him and his victims, and by terror at what human nature is capable of and what pitfalls await us in life. Throughout the play, the audience posses the information which Iago's victim does not have; the viewers know all along what Othello does not know. From that omniscient view, they look upon this tortured human being with a strong sense of the irony and tragedy of his position. (39)
From the text of the play a number of clues can be gleaned which round out the description of the general. In William Shakespeare: The Tragedies, Paul A. Jorgensen describes the general in Othello:
Though scarcely the “barbarian” (1.3.353) he is called, the Moor is emphatically black, probably rough, even fearsome, in appearance, and a foreign mercenary from Mauritania in refined Venice. Though of royal blood, since the age of seven he had a restrictive, painful life, being sold into slavery and spending most of his life in “the tented field” (1.3.85).
His “occupation” (3.3.357), to a degree found in no other Shakespearean hero, is war. He can therefore speak of the great world little “more than pertains to feats of broil and battle” (1.3.87). But that he loves the gentle Desdemona, he would to have given up a life of unsettled war and his “unhoused free condition / … For the sea’s worth” (1.2.26-27). (58)
The first appearance of the protagonist is in Act 1 Scene2, where Iago is pathologically lying about Brabantio and himself and the ancient’s relations with the general and about everything in general. Othello responds very coolly and confidently to the pressing issue of Brabantio’s mob coming after him: “Let him do his spite. / My services which I have done the signiory / Shall out-tongue his complaints.” However, Cassio’s party approaches first, with a demand for the general’s “haste-post-haste appearance” before the Venetian council due to the Turkish attempt on Cyprus. Indeed, this talented soldier is no mere daughter-snatcher!
When Brabantio’s pack has drawn their swords with the intent to fight, Othello calmly states: “Keep up your bright swords, for the dew will rust them.” He is in charge; the accused controls the mob. Politely he addresses the mob leader. “Where will you that I go / To answer this your charge?” Brabantio demands prison for the general, but this conflicts with the duke’s request for the general’s presence in council. When they have reappeared before the duke, the latter greets Othello immediately and respectfully (“Valiant Othello, we must straight employ you / Against the general enemy Ottoman.”), but doesn’t even notice the senator Brabantio (“I did not see you. Welcome, gentle signior.” Noble Othello obviously outranks even the senator, in the estimation of the city’s leader. Blanche Coles in Shakespeare’s Four Giants praises Othello standing before the senators:
In Act I, Scene III, the “valiant Othello,” as the Duke calls him, comes into the august presence of the Venetian senators. He enters with others but can be singled out by his soldierly bearing in which there appears a certain pride in his calling but no petty self-confidence. His appearance is that of a man mellowed more by experience than by years. He is not handsome as to facial features but has a good physique. When he stands to speak it is with a simple dignity and natural nobility. The deep organ tones of his resonant voice, the rich quality of which was born to him in a southern climate, commands the spellbound attention of his audience. (81-82)
Brabantio’s serious charges are handled expeditiously, and even trivialized by so brief a consideration by the august body, who quickly rally around the general. The duke tells Brabantio, “Your son-in-law is far more fair than black” – a compliment to Othello’s virtue and upstanding performance both presently in front of the senators and previously in battles.
Cassio’s ship lands first in Cyprus, before Iago’s and the general’s. While the lieutenant is chatting with Montano he heaps praise upon Othello: “Thanks, you the valiant of this warlike isle, / That so approve the Moor!” Eventually the third ship arrives with Othello. Instead of shouting orders about, he generously devotes his attention to those about him, beginning with his wife:
It gives me wonder great as my content
To see you here before me. O my soul’s joy!
If after every tempest come such clams,
May the winds blow till they have wakened death!
And let the laboring bark climb hills of seas
Olympus-high, and duck again so low
As hell’s from heaven! If it were now to die,
‘Twere now to be most happy; for I fear
My soul hath her content so absolute
That not another comfort like to this
Succeeds in unknown fate (2.1)
An imaginative, poetically creative general, without doubt! Next, the Moor shows consideration for the happiness of his soldiers by declaring a holiday of “feasting,” “sport,” “celebration,” since the Turkish fleet has mostly perished in the storm at sea.
Sometime later, the machinations of Iago result in the dismissal of Cassio. This is an emotional moment for the general since Cassio has been his friend for years. So at the time of the dismissal the general expresses his love for the lieutenant: “Cassio, I love thee; / But never more be officer of mine.” When Desdemona petitions her husband for the reinstatement of Cassio, the Moor commits himself to this generous act: “Let him come when he will! / I will deny thee nothing.” This is indicative of not only the general’s altruistic tendencies, but also of the depth of his love for Desdemona.
Unfortunately, Iago is a consummate artist at lying; it’s a pathological problem with him. The consequence is that Othello, in his gullible innocence, gives credibility to the devious schemes devised by the evil and sick mind of his ancient. To the point where he advises Iago: “If more thou dost perceive, let me know more. / Set on thy wife to observe,” and “I think my wife be honest and I think she is not.” As the situation worsens with Emilia’s surrender of the decorated handkerchief to her husband and the resultant observation of same in Bianca’s possession (“By heaven, that should be my handkerchief!”), along with Iago’s incriminating lies about the lieutenant and Desdemona, the general is won over bit by bit. He loses his equanimity (“Farewell the tranquil mind!”) and resolves: “Arise, black vengeance, from the hollow hell!” and “Get me some poison, Iago, this night.” The perversion of Othello’s outlook is the masterful creation of the antagonist; the general has capitulated completely to Iago’s “honesty” and “wi
0/5000
Othello: an Extraordinary Person The Bard of Avon has created an exceptional person in the character of General Othello in the tragedy Othello. Let us in this essay examine in detail the multi-faceted personality of this doomed hero. Helen Gardner in “Othello: A Tragedy of Beauty and Fortune” talks of the hero’s exceptional personal qualities: Othello is like a hero of the ancient world in that he is not a man like us, but a man recognized as extraordinary. He seems born to do great deeds and live in legend. He h as the obvious heroic qualities of courage and strength, and no actor can attempt the role who is not physically impressive. He has the heroic capacity for passion. But the thing which most sets him apart is his solitariness. He is a stranger, a man of alien race, without ties of nature or natural duties. His value is not in what the world thinks of him, although the world rates him highly, and does not derive in any way from his station. It is inherent. He is, in a sense, a ‘self-made man’, the product of a certain kind of life which he has chosen to lead. . . . (140) Despite the wonderful personal attributes he possesses, Othello still falls prey to the sinister Iago. His gullibility and naivete make this possible. Francis Ferguson in “Two Worldviews Echo Each Other” describes how Othello carries out Iago’s plan of destruction: Othello moves to kill Desdemona (Act V, scene 2) with that “icy current and compulsive course” which he had felt at the end of Act III, scene 3. We hear once more the music and the cold, magnificent images that express his “perfect soul”: Yet I’ll not shed her blood, Nor scar that whiter skin of hers than snow, And smooth as monumental alabaster. He tells himself that he is sacrificing Desdemona to “justice”; but we see how clumsily (like a great baby) he fumbles to get Desdemona smothered at the second try; how he roars and blubbers when it’s over. When Emilia yells at him, “O gull! O dolt!” she only puts a name to what we have seen, even while the great Othello music was in our ears. (137) The most radical change during the course of the drama is undergone by the protagonist, the Moor. Robert Di Yanni in “Character Revealed Through Dialogue” states that the deteriorated transformation which Othello undergoes is noticeable in his speech: Othello’s language, like Iago’s, reveals his character and his decline from a courageous and confident leader to a jealous lover distracted to madness by Iago’s insinuations about his wife’s infidelity. The elegance and control, even the exaltation of his early speeches, give way to the crude degradation of his later remarks. (123) Is it his “gullibility” which leads to his downfall? Morton W. Bloomfield and Robert C. Elliott in Great Plays: Sophocles to Brecht posit the “lack of insight” of the hero as the cause of his tragic fall: Othello’s lack of insight, cunningly played upon by Iago, leads to his downfall. And as the full enormity of his deed dawns upon him in the great scene of tragic self-revelation at the end, the audience may perhaps experience catharsis, that purgation of the soul brought about by an almost unbearable pity for him and his victims, and by terror at what human nature is capable of and what pitfalls await us in life. Throughout the play, the audience posses the information which Iago's victim does not have; the viewers know all along what Othello does not know. From that omniscient view, they look upon this tortured human being with a strong sense of the irony and tragedy of his position. (39) From the text of the play a number of clues can be gleaned which round out the description of the general. In William Shakespeare: The Tragedies, Paul A. Jorgensen describes the general in Othello: Though scarcely the “barbarian” (1.3.353) he is called, the Moor is emphatically black, probably rough, even fearsome, in appearance, and a foreign mercenary from Mauritania in refined Venice. Though of royal blood, since the age of seven he had a restrictive, painful life, being sold into slavery and spending most of his life in “the tented field” (1.3.85). His “occupation” (3.3.357), to a degree found in no other Shakespearean hero, is war. He can therefore speak of the great world little “more than pertains to feats of broil and battle” (1.3.87). But that he loves the gentle Desdemona, he would to have given up a life of unsettled war and his “unhoused free condition / … For the sea’s worth” (1.2.26-27). (58) The first appearance of the protagonist is in Act 1 Scene2, where Iago is pathologically lying about Brabantio and himself and the ancient’s relations with the general and about everything in general. Othello responds very coolly and confidently to the pressing issue of Brabantio’s mob coming after him: “Let him do his spite. / My services which I have done the signiory / Shall out-tongue his complaints.” However, Cassio’s party approaches first, with a demand for the general’s “haste-post-haste appearance” before the Venetian council due to the Turkish attempt on Cyprus. Indeed, this talented soldier is no mere daughter-snatcher! When Brabantio’s pack has drawn their swords with the intent to fight, Othello calmly states: “Keep up your bright swords, for the dew will rust them.” He is in charge; the accused controls the mob. Politely he addresses the mob leader. “Where will you that I go / To answer this your charge?” Brabantio demands prison for the general, but this conflicts with the duke’s request for the general’s presence in council. When they have reappeared before the duke, the latter greets Othello immediately and respectfully (“Valiant Othello, we must straight employ you / Against the general enemy Ottoman.”), but doesn’t even notice the senator Brabantio (“I did not see you. Welcome, gentle signior.” Noble Othello obviously outranks even the senator, in the estimation of the city’s leader. Blanche Coles in Shakespeare’s Four Giants praises Othello standing before the senators: In Act I, Scene III, the “valiant Othello,” as the Duke calls him, comes into the august presence of the Venetian senators. He enters with others but can be singled out by his soldierly bearing in which there appears a certain pride in his calling but no petty self-confidence. His appearance is that of a man mellowed more by experience than by years. He is not handsome as to facial features but has a good physique. When he stands to speak it is with a simple dignity and natural nobility. The deep organ tones of his resonant voice, the rich quality of which was born to him in a southern climate, commands the spellbound attention of his audience. (81-82)
Brabantio’s serious charges are handled expeditiously, and even trivialized by so brief a consideration by the august body, who quickly rally around the general. The duke tells Brabantio, “Your son-in-law is far more fair than black” – a compliment to Othello’s virtue and upstanding performance both presently in front of the senators and previously in battles.
Cassio’s ship lands first in Cyprus, before Iago’s and the general’s. While the lieutenant is chatting with Montano he heaps praise upon Othello: “Thanks, you the valiant of this warlike isle, / That so approve the Moor!” Eventually the third ship arrives with Othello. Instead of shouting orders about, he generously devotes his attention to those about him, beginning with his wife:
It gives me wonder great as my content
To see you here before me. O my soul’s joy!
If after every tempest come such clams,
May the winds blow till they have wakened death!
And let the laboring bark climb hills of seas
Olympus-high, and duck again so low
As hell’s from heaven! If it were now to die,
‘Twere now to be most happy; for I fear
My soul hath her content so absolute
That not another comfort like to this
Succeeds in unknown fate (2.1)
An imaginative, poetically creative general, without doubt! Next, the Moor shows consideration for the happiness of his soldiers by declaring a holiday of “feasting,” “sport,” “celebration,” since the Turkish fleet has mostly perished in the storm at sea.
Sometime later, the machinations of Iago result in the dismissal of Cassio. This is an emotional moment for the general since Cassio has been his friend for years. So at the time of the dismissal the general expresses his love for the lieutenant: “Cassio, I love thee; / But never more be officer of mine.” When Desdemona petitions her husband for the reinstatement of Cassio, the Moor commits himself to this generous act: “Let him come when he will! / I will deny thee nothing.” This is indicative of not only the general’s altruistic tendencies, but also of the depth of his love for Desdemona.
Unfortunately, Iago is a consummate artist at lying; it’s a pathological problem with him. The consequence is that Othello, in his gullible innocence, gives credibility to the devious schemes devised by the evil and sick mind of his ancient. To the point where he advises Iago: “If more thou dost perceive, let me know more. / Set on thy wife to observe,” and “I think my wife be honest and I think she is not.” As the situation worsens with Emilia’s surrender of the decorated handkerchief to her husband and the resultant observation of same in Bianca’s possession (“By heaven, that should be my handkerchief!”), along with Iago’s incriminating lies about the lieutenant and Desdemona, the general is won over bit by bit. He loses his equanimity (“Farewell the tranquil mind!”) and resolves: “Arise, black vengeance, from the hollow hell!” and “Get me some poison, Iago, this night.” The perversion of Othello’s outlook is the masterful creation of the antagonist; the general has capitulated completely to Iago’s “honesty” and “wi
Brabantio’s serious charges are handled expeditiously, and even trivialized by so brief a consideration by the august body, who quickly rally around the general. The duke tells Brabantio, “Your son-in-law is far more fair than black” – a compliment to Othello’s virtue and upstanding performance both presently in front of the senators and previously in battles.
Cassio’s ship lands first in Cyprus, before Iago’s and the general’s. While the lieutenant is chatting with Montano he heaps praise upon Othello: “Thanks, you the valiant of this warlike isle, / That so approve the Moor!” Eventually the third ship arrives with Othello. Instead of shouting orders about, he generously devotes his attention to those about him, beginning with his wife:
It gives me wonder great as my content
To see you here before me. O my soul’s joy!
If after every tempest come such clams,
May the winds blow till they have wakened death!
And let the laboring bark climb hills of seas
Olympus-high, and duck again so low
As hell’s from heaven! If it were now to die,
‘Twere now to be most happy; for I fear
My soul hath her content so absolute
That not another comfort like to this
Succeeds in unknown fate (2.1)
An imaginative, poetically creative general, without doubt! Next, the Moor shows consideration for the happiness of his soldiers by declaring a holiday of “feasting,” “sport,” “celebration,” since the Turkish fleet has mostly perished in the storm at sea.
Sometime later, the machinations of Iago result in the dismissal of Cassio. This is an emotional moment for the general since Cassio has been his friend for years. So at the time of the dismissal the general expresses his love for the lieutenant: “Cassio, I love thee; / But never more be officer of mine.” When Desdemona petitions her husband for the reinstatement of Cassio, the Moor commits himself to this generous act: “Let him come when he will! / I will deny thee nothing.” This is indicative of not only the general’s altruistic tendencies, but also of the depth of his love for Desdemona.
Unfortunately, Iago is a consummate artist at lying; it’s a pathological problem with him. The consequence is that Othello, in his gullible innocence, gives credibility to the devious schemes devised by the evil and sick mind of his ancient. To the point where he advises Iago: “If more thou dost perceive, let me know more. / Set on thy wife to observe,” and “I think my wife be honest and I think she is not.” As the situation worsens with Emilia’s surrender of the decorated handkerchief to her husband and the resultant observation of same in Bianca’s possession (“By heaven, that should be my handkerchief!”), along with Iago’s incriminating lies about the lieutenant and Desdemona, the general is won over bit by bit. He loses his equanimity (“Farewell the tranquil mind!”) and resolves: “Arise, black vengeance, from the hollow hell!” and “Get me some poison, Iago, this night.” The perversion of Othello’s outlook is the masterful creation of the antagonist; the general has capitulated completely to Iago’s “honesty” and “wi
การแปล กรุณารอสักครู่..
Othello: บุคคลวิสามัญกวีของเอวอนได้สร้างคนที่โดดเด่นในลักษณะของ Othello ทั่วไปในโศกนาฏกรรม Othello ขอให้เราในบทความนี้ตรวจสอบในรายละเอียดบุคลิกภาพหลายเหลี่ยมเพชรพลอยของพระเอกอีกต่อไปนี้. เฮเลนการ์ดเนอร์ใน "Othello: โศกนาฏกรรมของความงามและฟอร์จูน" พูดถึงพระเอกของคุณสมบัติส่วนตัวที่โดดเด่น: Othello เป็นเหมือนฮีโร่ของโลกโบราณในการที่ เขาไม่ได้เป็นคนที่ชอบเรา แต่คนที่ได้รับการยอมรับเป็นพิเศษ ดูเหมือนว่าเขาเกิดมาเพื่อทำสิ่งที่ดีและมีชีวิตอยู่ในตำนาน เขาเอชเป็นคุณภาพที่กล้าหาญที่เห็นได้ชัดของความกล้าหาญและความแข็งแรงและนักแสดงไม่สามารถพยายามบทบาทที่ไม่ได้เป็นที่น่าประทับใจร่างกาย เขามีความสามารถในการที่กล้าหาญสำหรับความรัก แต่สิ่งที่มากที่สุดทำให้เขาแตกต่างคือความอ้างว้างของเขา เขาเป็นคนแปลกหน้าคนของมนุษย์ต่างดาวเผ่าพันธุ์โดยไม่มีความสัมพันธ์ของธรรมชาติหรือหน้าที่ตามธรรมชาติ ค่าของเขาไม่ได้อยู่ในสิ่งที่โลกคิดว่าเขาแม้ว่าโลกอัตราเขาสูงและไม่ได้มาในทางใดทางจากสถานีของเขา มันเป็นธรรมชาติ เขาเป็นในความรู้สึกเป็น "คนที่สร้างตัวเอง 'ผลิตภัณฑ์ของบางชนิดของชีวิตที่เขาได้เลือกที่จะนำไปสู่ . . . (140) แม้จะมีคุณลักษณะส่วนบุคคลที่ยอดเยี่ยมเขาครอบครอง, Othello ยังคงตกเหยื่อให้เจนนิเฟอร์ที่น่ากลัว หลอกลวงได้ง่ายและความไร้เดียงสาของเขาให้เป็นไปได้ ฟรานซิสเฟอร์กูสันใน "โลกทัศน์สอง Echo แต่ละอื่น ๆ " อธิบายวิธี Othello ดำเนินเจนนิเฟอร์แผนของการทำลาย: Othello ย้ายไปฆ่า Desdemona (พระราชบัญญัติ V ฉาก 2) กับที่ "หลักสูตรในปัจจุบันและบังคับน้ำแข็ง" ซึ่งเขามีความรู้สึกในตอนท้ายของพระราชบัญญัติ III, ฉาก 3. เราได้ยินอีกครั้งเพลงและเย็นภาพอันงดงามที่แสดง "วิญญาณที่สมบูรณ์แบบ" ของเขาแต่ผมจะไม่หลั่งเลือดของเธอ, รอยแผลเป็นหรือว่าผิวขาวของเธอกว่าหิมะและเรียบเศวตศิลาเป็นอนุสาวรีย์เขาบอกตัวเองว่าเขาจะเสียสละเพื่อ Desdemona "ความยุติธรรม"; แต่เราดูว่างุ่มง่าม (เหมือนเด็กดี) เขาจะได้รับการล็อก Desdemona smothered ที่ลองสอง; วิธีการที่เขาคำรามและ blubbers เมื่อมันมากกว่า เมื่อเอมิเลียตะโกนใส่เขา "โอนางนวล! O คนโง่! "เธอเท่านั้นที่ทำให้ชื่อกับสิ่งที่เราได้เห็นแม้ในขณะที่เพลง Othello ที่ดีอยู่ในหูของเรา (137) การเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงมากที่สุดในช่วงเวลาของละครเรื่องนี้จะรับโดยตัวเอกมัวร์ โรเบิร์ตดิ Yanni ใน "ตัวละครเปิดเผยผ่านการเสวนา" ระบุว่าการเปลี่ยนแปลงที่เสื่อมสภาพซึ่ง Othello ผ่านจะเห็นได้ชัดในคำพูดของเขา: ภาษา Othello ของเช่นเจนนิเฟอร์ที่เผยให้เห็นตัวละครและการลดลงของเขาจากการเป็นผู้นำที่กล้าหาญและมีความมั่นใจที่จะเป็นคนรักอิจฉาฟุ้งซ่านจะบ้าโดย เจนนิเฟอร์นัยยะเกี่ยวกับการนอกใจภรรยาของเขา ความสง่างามและการควบคุมแม้ความปลื้มปีติของการกล่าวสุนทรพจน์ในช่วงต้นของเขาให้วิธีการย่อยสลายน้ำมันดิบคำพูดของเขาในภายหลัง (123) มันเป็น "หลอก" ของเขาซึ่งนำไปสู่การล่มสลายของเขา? มอร์ตันดับบลิวบลูมฟิลด์โรเบิร์ตเอลเลียตซีใน Great เล่น: เคิลส์เบรชต์วางตัวกับ "การขาดความเข้าใจ" ของพระเอกเป็นสาเหตุของฤดูใบไม้ร่วงที่น่าเศร้าของเขาขาด Othello ของความเข้าใจในการเล่นตลบตะแลงโดยเจนนิเฟอร์จะนำไปสู่การล่มสลายของเขา และเป็นความชั่วร้ายเต็มรูปแบบของการกระทำ dawns ของเขาเมื่อเขาอยู่ในที่เกิดเหตุที่ดีของตัวเองการเปิดเผยที่น่าเศร้าในตอนท้ายผู้ชมอาจจะท้องอาจพบว่าล้างของจิตวิญญาณมาเกี่ยวด้วยสงสารเหลือทนเกือบสำหรับเขาและผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของเขาและ โดยความหวาดกลัวในสิ่งที่ธรรมชาติของมนุษย์มีความสามารถในสิ่งที่ผิดพลาดและเรารอคอยในชีวิต ตลอดการเล่นผู้ชม posses ข้อมูลที่ตกเป็นเหยื่อของเจนนิเฟอร์ไม่ได้; ผู้ชมรู้ทุกสิ่งพร้อม Othello ไม่ทราบ จากมุมมองที่รอบรู้พวกเขามองดูเป็นมนุษย์นี้ทรมานกับความรู้สึกที่แข็งแกร่งของการประชดและโศกนาฏกรรมของตำแหน่งของเขา (39) จากข้อความของการเล่นจำนวนเบาะแสสามารถรวบรวมได้ซึ่งออกรอบรายละเอียดของทั่วไป ในวิลเลียมเช็คสเปียร์: โศกนาฏกรรม, พอลเอ Jorgensen อธิบายทั่วไปใน Othello: แม้ว่าแทบจะ "เถื่อน" (1.3.353) เขาเรียกว่ามัวร์เป็นสีดำอย่างเด่นชัดอาจจะหยาบแม้น่ากลัวในลักษณะและต่างประเทศ ทหารรับจ้างจากมอริเตเนียการกลั่นในเวนิซ แม้ว่ากองเลือดตั้งแต่อายุเจ็ดขวบเขามีข้อ จำกัด ในชีวิตที่เจ็บปวดถูกขายเป็นทาสและใช้เวลาส่วนใหญ่ในชีวิตของเขา "สนามกระโจม" (1.3.85). "อาชีพ" ของเขา (3.3.357) ในระดับที่พบในเชกสเปียไม่มีฮีโร่อื่น ๆ คือสงคราม ดังนั้นเขาจึงสามารถพูดของโลกที่ดีเล็ก ๆ น้อย ๆ "มากกว่าที่เกี่ยวข้องกับการอวดของย่างและการต่อสู้" (1.3.87) แต่ที่เขารักอ่อนโยน Desdemona เขาเพื่อจะได้รับค่าชีวิตของสงครามยังไม่เรียบร้อยและ "unhoused สภาพฟรี / ... สำหรับมูลค่าทะเล" (1.2.26-27) (58) ปรากฏตัวครั้งแรกของตัวเอกในพระราชบัญญัติ 1 Scene2 ที่เจนนิเฟอร์เป็น pathologically โกหกเกี่ยวกับ Brabantio และตัวเขาเองและความสัมพันธ์โบราณที่มีทั่วไปและเกี่ยวกับทุกอย่างในทั่วไป Othello ตอบสนองมากเฉยและมีความมั่นใจกับปัญหาการกดของม็อบ Brabantio มาหลังจากที่เขาว่า "ให้เขาทำของเขาทั้งๆ / บริการของฉันที่ฉันได้ทำ signiory / Shall ออกลิ้นร้องเรียนของเขา. "อย่างไรก็ตามพรรค Cassio ของวิธีแรกที่มีความต้องการทั่วไปของ" รีบโพสต์-รีบลักษณะ "ก่อนที่สภาเวเนเชียนเนื่องจากความพยายามที่ตุรกีไซปรัส . ! แท้จริงทหารที่มีความสามารถนี้ไม่เพียงลูกสาวร่านเมื่อแพ็ค Brabantio ได้วาดดาบของพวกเขาด้วยความตั้งใจที่จะต่อสู้, Othello กล่าวอย่างใจเย็น ". ให้ทันดาบที่สดใสของคุณน้ำค้างจะเป็นสนิมพวกเขา" เขาอยู่ในความดูแล; การควบคุมฝูงชนที่ถูกกล่าวหาว่า สุภาพเขาอยู่ผู้นำม็อบ "ที่ว่าผมคุณจะไป / ตอบนี้ค่าใช้จ่ายของคุณ" เรียกร้อง Brabantio คุกทั่วไป แต่นี้ขัดแย้งกับการร้องขอของดยุคสำหรับการปรากฏทั่วไปในสภา เมื่อพวกเขาได้กลับมาก่อนที่ดยุคหลังทักทาย Othello ทันทีและกราบ ("องอาจ Othello เราตรงต้องจ้างคุณ / ต่อต้านศัตรูทั่วไปออตโตมัน.") แต่ไม่ได้แจ้งให้ทราบวุฒิสมาชิก Brabantio ("ฉันไม่เห็น .. คุณยินดีต้อนรับคุณ, signior อ่อนโยน "โนเบิล Othello ชัด outranks แม้สมาชิกวุฒิสภาในการประมาณค่าของการเป็นผู้นำของเมืองบลานช์โคลส์ในเช็คสเปียร์สี่ไจแอนต์สรรเสริญ Othello ยืนก่อนที่วุฒิสมาชิก. ฉันทำในฉากที่สาม "กล้าหาญ Othello" ดยุคเรียกเขาเข้ามาแสดงตนสิงหาคมของ Venetian วุฒิสมาชิก. เขาเข้ากับคนอื่น ๆ แต่สามารถแยกออกมาจากแบริ่งทหารของเขาที่มีปรากฏความภาคภูมิใจบางอย่างในการโทรของเขา แต่ไม่อนุความมั่นใจในตนเอง. รูปร่างหน้าตาของเขาก็คือ ของคนมึนมากขึ้นจากประสบการณ์กว่าปี. เขาไม่ได้หล่อเป็นไปใบหน้า แต่มีร่างกายที่ดี. เมื่อเขายืนที่จะพูดจะมีศักดิ์ศรีที่เรียบง่ายและขุนนางธรรมชาติ. เสียงออร์แกนลึกของเสียงสะท้อนของเขา ที่มีคุณภาพที่อุดมไปด้วยซึ่งเกิดแก่ท่านในสภาพภูมิอากาศทางตอนใต้คำสั่งความสนใจของผู้ชมเคลิบเคลิ้มของเขา (81-82) Brabantio ของค่าใช้จ่ายที่ได้รับการจัดการอย่างจริงจังรวดเร็วและ trivialized แม้ช่วงสั้น ๆ เพื่อให้พิจารณาโดยร่างกายสิงหาคมที่รวดเร็วชุมนุมรอบทั่วไป ดยุคบอก Brabantio "บุตรเขยของคุณอยู่ไกลมากขึ้นที่เป็นธรรมกว่าสีดำ." - ชมเชยคุณธรรม Othello และประสิทธิภาพตระกูลทั้งในปัจจุบันในด้านหน้าของวุฒิสมาชิกและในสงครามก่อนหน้านี้Cassio ของดินแดนเรือลำแรกในประเทศไซปรัสก่อนที่เจนนิเฟอร์และ ทั่วไป ขณะที่รองผู้ว่าการจะพูดคุยกับเขา Montano กองสรรเสริญเมื่อ Othello "ขอบคุณคุณกล้าหาญของเกาะสงครามนี้, / ที่เพื่ออนุมัติมัวร์!" ในที่สุดเรือที่สามมาพร้อมกับ Othello แทนการตะโกนคำสั่งเกี่ยวกับเขาอย่างไม่เห็นแก่ความสนใจของเขาอุทิศให้กับผู้ที่เกี่ยวกับเขาเริ่มต้นด้วยภรรยาของเขามันทำให้ฉันสงสัยที่ดีเช่นเนื้อหาของฉันต้องการเห็นคุณที่นี่ก่อนนะคะ O ความสุขจิตวิญญาณของฉัน! ถ้าหลังจากที่พายุมาทุกหอยดังกล่าวอาจลมพัดจนพวกเขาได้ตายเพิ่งตื่น! และให้เปลือกแรงงานไต่ภูเขาทะเลโอลิมปัสูงและเป็ดอีกครั้งเพื่อต่ำเป็นนรกจากสวรรค์! ถ้าเป็นตอนนี้จะตาย'Twere ในขณะนี้จะมีความสุขมากที่สุด สำหรับฉันกลัวจิตวิญญาณของฉันทรงเนื้อหาของเธอเพื่อให้แน่นอนที่ไม่สะดวกสบายอีกเช่นนี้ประสบความสำเร็จในชะตากรรมที่ไม่รู้จัก (2.1) ความคิดสร้างสรรค์, ความคิดสร้างสรรค์บทกวีทั่วไปโดยไม่ต้องสงสัย! ถัดไปมัวร์แสดงให้เห็นถึงการพิจารณาเพื่อความสุขของทหารของเขาด้วยการประกาศวันหยุดของ "งานเลี้ยง" "กีฬา", "การเฉลิมฉลอง" เพราะกองทัพเรือตุรกีเสียชีวิตส่วนใหญ่อยู่ในพายุในทะเล. บางครั้งต่อมา machinations ผลเจนนิเฟอร์ ในการเลิกจ้างของ Cassio นี่คือช่วงเวลาที่อารมณ์ทั่วไปตั้งแต่ Cassio ได้รับเพื่อนของเขามานานหลายปี ดังนั้นในช่วงเวลาของการเลิกจ้างทั่วไปแสดงออกถึงความรักของเขาสำหรับรองผู้ว่า: "Cassio ฉันรักเจ้า . / แต่ไม่เคยเป็นเจ้าหน้าที่อื่น ๆ ของฉัน "เมื่ออุทธรณ์ Desdemona สามีของเธอสถานะของ Cassio ทุ่งกระทำตัวเองให้กระทำใจกว้าง" ให้เขามาเมื่อเขาจะ! / ฉันจะปฏิเสธอะไรเจ้า "นี่คือการแสดงให้เห็นถึงไม่เพียง แต่แนวโน้มทั่วไปเห็นแก่ผู้อื่น แต่ยังของความลึกของความรักของเขา Desdemona.. แต่น่าเสียดายที่เจนนิเฟอร์เป็นศิลปินที่สมบูรณ์โกหก; มันเป็นปัญหาทางพยาธิวิทยากับเขา ผลที่ตามมาก็คือว่า Othello ในความบริสุทธิ์ของเขาใจง่ายให้ความน่าเชื่อถือให้แผนการคดเคี้ยววางแผนโดยความชั่วร้ายและจิตใจป่วยของโบราณของเขา ไปยังจุดที่เขาแนะนำให้เจนนิเฟอร์: "ถ้าเจ้าอื่น ๆ รับรู้ให้ฉันทราบข้อมูลเพิ่มเติม / ตั้งอยู่บนภรรยาของเจ้าที่จะสังเกตเห็น "และ" ผมคิดว่าภรรยาของผมจะซื่อสัตย์และฉันคิดว่าเธอไม่ได้. "ขณะที่สถานการณ์แย่ลงด้วยการยอมแพ้เอมิเลียของผ้าเช็ดหน้าตกแต่งให้สามีของเธอและสังเกตผลลัพธ์เดียวกันในความครอบครองของ Bianca (" โดยสวรรค์ที่ควรจะเป็นผ้าเช็ดหน้าของฉัน! ") พร้อมกับกล่าวหาของเจนนิเฟอร์อยู่ประมาณร้อยโทและ Desdemona ทั่วไปจะได้รับรางวัลมากกว่าทีละนิด เขาสูญเสียความใจเย็นของเขา ("อำลาใจที่เงียบสงบ!") และมีมติ: "จงลุกขึ้นแก้แค้นสีดำจากนรกกลวง!" และ "รับฉันพิษบางอย่างเจนนิเฟอร์, คืนนี้." บิดเบือนของแนวโน้ม Othello คือการสร้างอำนาจ ของศัตรู; ทั่วไปได้ยอมจำนนสมบูรณ์ของเจนนิเฟอร์ "ความซื่อสัตย์" และ "ไร้
การแปล กรุณารอสักครู่..
Othello : แขกพิเศษ
กวีแห่งเอวอนได้สร้างความพิเศษในตัวบุคคลทั่วไปของโศกนาฏกรรม Othello ใน Othello . ให้เราในบทความนี้ตรวจสอบในรายละเอียดบุคลิกภาพ multi-faceted นี้ถึงคราวพระเอก
เฮเลนการ์ดเนอร์ " Othello : โศกนาฏกรรมของความงามและโชคลาภ " พูดของพระเอกพิเศษบุคคลคุณภาพ :
โอเทลโล่ เป็นเหมือนฮีโร่ของโลกโบราณที่เขาไม่ได้เป็นคนเหมือนเรา แต่คนรู้จักเป็นพิเศษ เขาเกิดมาเพื่อทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่และมีชีวิตอยู่ในตำนาน เขาเป็นพระเอกคุณภาพที่ชัดเจนของความกล้าหาญและความแข็งแกร่ง และนักแสดงสามารถพยายามบทบาทที่ไม่ใช่ทางกายภาพ ที่น่าประทับใจ เขามีความสามารถเด็ดสำหรับความรัก แต่สิ่งที่มากที่สุดชุดเขาแยกเป็นโดดเดี่ยวของเขาเขาเป็นคนแปลกหน้า ชาย ของ มนุษย์ โดยความสัมพันธ์ของธรรมชาติหรือหน้าที่ของธรรมชาติ คุณค่าของเขาไม่ได้อยู่ในสิ่งที่โลกคิดของเขา แม้โลกราคามันสูง และไม่ได้รับในทางใด ๆ จากสถานีของเขา มันเป็นโดยธรรมชาติ เขา ในความรู้สึก ของผู้ประกอบอาชีพ ' ผลิตภัณฑ์บางชนิดของชีวิตที่เขาได้เลือกที่จะนำ . . . . . . . ( 140 )
ทั้งๆ ที่ยอดเยี่ยม คุณลักษณะส่วนตัว เขาเป็นเจ้าของ โอเทลโล่ยังคงตกเหยื่อเพื่อน่ากลัว อิอาโก้ และเขาโดนหลอกง่ายนา ฟเทให้มันเป็นไปได้ ฟรานซิส เฟอร์กูสัน " สองโลกทัศน์ echo แต่ละอื่น ๆ " อธิบายว่าโอเทลโล่ประกอบออกไอโก้วางแผนทำลาย :
Othello ย้ายไปฆ่าเดสเดโมนา ( ทำวีฉาก 2 ) กับ " น้ำแข็งในปัจจุบันและหลักสูตร " นักเลงซึ่งเขารู้สึกตอนจบองก์ที่ 3 ฉากที่ 3 เราได้ยินอีกครั้ง ดนตรีและเย็น งดงาม ภาพที่แสดงออกของเขา " วิญญาณ " ที่สมบูรณ์แบบ :
แต่ผมจะไม่หลั่งเลือดของเธอ
หรือรอยแผลเป็น , ผิวของเธอขาวกว่าหิมะ
เนียนเป็นอนุสาวรีย์เศวตศิลา .
เขาจะบอกตัวเองว่าเขาเสียสละเดสเดโมนา " ความยุติธรรม "แต่เราเห็นแล้วเคอะ ( เหมือนลูก ) เขา fumbles รับเดสเดโมนา smothered ในการพยายามครั้งที่สอง ; วิธีการที่เขาคำราม และ blubbers เมื่อมันจบลง เมื่อเอมีเลียตะโกนใส่เขาว่า " โอ นกนางนวล ! โอ โง่ ! " เธอแค่ใส่ชื่อกับสิ่งที่เราได้เห็น แม้ในขณะที่ดี Othello เพลงในหูของเรา ( 137 )
ส่วนใหญ่รากเปลี่ยนแปลงในระหว่างหลักสูตรของละครที่ได้รับ โดยตัวเอกของเรื่อง , บึงโรเบิร์ต ดิ ยานนี " ตัวละครเปิดเผยผ่านการเจรจา " ระบุว่า การเปลี่ยนแปลงที่เสื่อมโทรม Othello ทนี้ได้ชัดเจนในคำพูดของเขา :
Othello เป็นภาษา เหมือนอิอาโก้ , เผยตัวละครและปฏิเสธของเขาจากความกล้าหาญและหัวหน้ามั่นใจที่จะอิจฉาคนรักทำบ้าโดยไอโก้เป็น insinuations เกี่ยวกับการนอกใจของภรรยาของเขา . ความสง่างามและการควบคุมแม้แต่ใจคำพูดแรกของเขาให้กับการย่อยสลายหยาบของคำพูดต่อมาของเขา ( 1 )
มันคือ " ความเซ่อซ่า " ซึ่งนำไปสู่ความหายนะของเขา ? มอร์ตันทะ Bloomfield และโรเบิร์ตซี. Elliott ในการเล่นที่ดี : โซโฟคลีสเพื่อเบรควางตัว ขาด " ความเข้าใจ " ของพระเอกที่เป็นสาเหตุของฤดูใบไม้ร่วงที่น่าเศร้าของเขา :
Othello ขาดข้อมูลเชิงลึก โดยไอโก้อย่างเจ้าเล่ห์ที่เล่นบน ,นำไปสู่ความพินาศของเขา และความร้ายกาจเต็มของการกระทำของเขาเมื่อเขาปรากฏในฉากที่ยิ่งใหญ่ของการเปิดเผยตนเองเศร้าตอนจบ คนดูอาจบางทีประสบการณ์กันไปว่า การล้างบาปของจิตวิญญาณโดยนำเกี่ยวกับการสงสารเกือบเหลือทนสำหรับเขาและเหยื่อของเขา และความหวาดกลัวในสิ่งที่ธรรมชาติของมนุษย์มีความสามารถและสิ่งที่ผิดพลาดรอเราอยู่ใน ชีวิต ตลอดการเล่นผู้ชมสามารถปกป้องข้อมูลที่ไอโก้ของเหยื่อไม่ได้มี ผู้ชมรู้มาตลอดว่าโอเทลโล่ไม่ได้รู้ จากผู้รอบรู้ดู พวกเขามองนี้ทรมานมนุษย์ ด้วยความรู้สึกที่แข็งแกร่งของตลกและโศกนาฏกรรมของตำแหน่ง ( 39 )
จากข้อความของเล่นจำนวนของข้อมูลสามารถรวบรวม ซึ่งออกรอบรายละเอียดของทั่วไป วิลเลี่ยม เช็คสเปียร์ :
กวีแห่งเอวอนได้สร้างความพิเศษในตัวบุคคลทั่วไปของโศกนาฏกรรม Othello ใน Othello . ให้เราในบทความนี้ตรวจสอบในรายละเอียดบุคลิกภาพ multi-faceted นี้ถึงคราวพระเอก
เฮเลนการ์ดเนอร์ " Othello : โศกนาฏกรรมของความงามและโชคลาภ " พูดของพระเอกพิเศษบุคคลคุณภาพ :
โอเทลโล่ เป็นเหมือนฮีโร่ของโลกโบราณที่เขาไม่ได้เป็นคนเหมือนเรา แต่คนรู้จักเป็นพิเศษ เขาเกิดมาเพื่อทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่และมีชีวิตอยู่ในตำนาน เขาเป็นพระเอกคุณภาพที่ชัดเจนของความกล้าหาญและความแข็งแกร่ง และนักแสดงสามารถพยายามบทบาทที่ไม่ใช่ทางกายภาพ ที่น่าประทับใจ เขามีความสามารถเด็ดสำหรับความรัก แต่สิ่งที่มากที่สุดชุดเขาแยกเป็นโดดเดี่ยวของเขาเขาเป็นคนแปลกหน้า ชาย ของ มนุษย์ โดยความสัมพันธ์ของธรรมชาติหรือหน้าที่ของธรรมชาติ คุณค่าของเขาไม่ได้อยู่ในสิ่งที่โลกคิดของเขา แม้โลกราคามันสูง และไม่ได้รับในทางใด ๆ จากสถานีของเขา มันเป็นโดยธรรมชาติ เขา ในความรู้สึก ของผู้ประกอบอาชีพ ' ผลิตภัณฑ์บางชนิดของชีวิตที่เขาได้เลือกที่จะนำ . . . . . . . ( 140 )
ทั้งๆ ที่ยอดเยี่ยม คุณลักษณะส่วนตัว เขาเป็นเจ้าของ โอเทลโล่ยังคงตกเหยื่อเพื่อน่ากลัว อิอาโก้ และเขาโดนหลอกง่ายนา ฟเทให้มันเป็นไปได้ ฟรานซิส เฟอร์กูสัน " สองโลกทัศน์ echo แต่ละอื่น ๆ " อธิบายว่าโอเทลโล่ประกอบออกไอโก้วางแผนทำลาย :
Othello ย้ายไปฆ่าเดสเดโมนา ( ทำวีฉาก 2 ) กับ " น้ำแข็งในปัจจุบันและหลักสูตร " นักเลงซึ่งเขารู้สึกตอนจบองก์ที่ 3 ฉากที่ 3 เราได้ยินอีกครั้ง ดนตรีและเย็น งดงาม ภาพที่แสดงออกของเขา " วิญญาณ " ที่สมบูรณ์แบบ :
แต่ผมจะไม่หลั่งเลือดของเธอ
หรือรอยแผลเป็น , ผิวของเธอขาวกว่าหิมะ
เนียนเป็นอนุสาวรีย์เศวตศิลา .
เขาจะบอกตัวเองว่าเขาเสียสละเดสเดโมนา " ความยุติธรรม "แต่เราเห็นแล้วเคอะ ( เหมือนลูก ) เขา fumbles รับเดสเดโมนา smothered ในการพยายามครั้งที่สอง ; วิธีการที่เขาคำราม และ blubbers เมื่อมันจบลง เมื่อเอมีเลียตะโกนใส่เขาว่า " โอ นกนางนวล ! โอ โง่ ! " เธอแค่ใส่ชื่อกับสิ่งที่เราได้เห็น แม้ในขณะที่ดี Othello เพลงในหูของเรา ( 137 )
ส่วนใหญ่รากเปลี่ยนแปลงในระหว่างหลักสูตรของละครที่ได้รับ โดยตัวเอกของเรื่อง , บึงโรเบิร์ต ดิ ยานนี " ตัวละครเปิดเผยผ่านการเจรจา " ระบุว่า การเปลี่ยนแปลงที่เสื่อมโทรม Othello ทนี้ได้ชัดเจนในคำพูดของเขา :
Othello เป็นภาษา เหมือนอิอาโก้ , เผยตัวละครและปฏิเสธของเขาจากความกล้าหาญและหัวหน้ามั่นใจที่จะอิจฉาคนรักทำบ้าโดยไอโก้เป็น insinuations เกี่ยวกับการนอกใจของภรรยาของเขา . ความสง่างามและการควบคุมแม้แต่ใจคำพูดแรกของเขาให้กับการย่อยสลายหยาบของคำพูดต่อมาของเขา ( 1 )
มันคือ " ความเซ่อซ่า " ซึ่งนำไปสู่ความหายนะของเขา ? มอร์ตันทะ Bloomfield และโรเบิร์ตซี. Elliott ในการเล่นที่ดี : โซโฟคลีสเพื่อเบรควางตัว ขาด " ความเข้าใจ " ของพระเอกที่เป็นสาเหตุของฤดูใบไม้ร่วงที่น่าเศร้าของเขา :
Othello ขาดข้อมูลเชิงลึก โดยไอโก้อย่างเจ้าเล่ห์ที่เล่นบน ,นำไปสู่ความพินาศของเขา และความร้ายกาจเต็มของการกระทำของเขาเมื่อเขาปรากฏในฉากที่ยิ่งใหญ่ของการเปิดเผยตนเองเศร้าตอนจบ คนดูอาจบางทีประสบการณ์กันไปว่า การล้างบาปของจิตวิญญาณโดยนำเกี่ยวกับการสงสารเกือบเหลือทนสำหรับเขาและเหยื่อของเขา และความหวาดกลัวในสิ่งที่ธรรมชาติของมนุษย์มีความสามารถและสิ่งที่ผิดพลาดรอเราอยู่ใน ชีวิต ตลอดการเล่นผู้ชมสามารถปกป้องข้อมูลที่ไอโก้ของเหยื่อไม่ได้มี ผู้ชมรู้มาตลอดว่าโอเทลโล่ไม่ได้รู้ จากผู้รอบรู้ดู พวกเขามองนี้ทรมานมนุษย์ ด้วยความรู้สึกที่แข็งแกร่งของตลกและโศกนาฏกรรมของตำแหน่ง ( 39 )
จากข้อความของเล่นจำนวนของข้อมูลสามารถรวบรวม ซึ่งออกรอบรายละเอียดของทั่วไป วิลเลี่ยม เช็คสเปียร์ :
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- คุณทำธุรกิจเกี่ยวกับอะไร ?
- 未探测到任何宝藏，似乎在西南面很远处
- คุณผู้ชาย
- กำลังกินข้าว
- I swear...This institute...
- Hahaha if i were him... I will always ta
- มีใครมาบ้าง
- That could limit the use of probiotics i
- I want to see you But not at home
- ไม่ได้คุยกันหลายวัน
- หั่นออกเป็น 2 ท่อน
- มันคงไม่จำเป็นอีกแล้ว
- I can be both sexy girl and good maid wh
- ใบ
- The rest of it
- poison
- ชิซูกะจัง
- ฉันตอบคุณช้า เพราะฉันไม่เก่งภาษาอังกฤษ
- ชิซูกะจัง
- อยากให้ คุยเป็นภาษาไทย
- Customers today not so much as yesterday
- ข้าวผัดผักรวมมิตร
- how was you day
- เนื่องด้วย ทางฝ่ายนิติบุคคลอาคารชุดฯ ได้
