The cold gleam contained all of Men

The cold gleam contained all of Meng Hao’s killing intent. In his years leading the Crow Divinity Tribes in their migration, he had killed countless numbers of cultivators. The killing intent that existed in him was something usually suppressed by his cultivation base. But now, there was no way to suppress it, and it exploded out fully.

“Screw off!” said Meng Hao with a cold snort. Although he was incredibly weak, some of his energy could still turn into a pressure that bore down onto the three-headed wild dog.

The wild dog trembled, and its fur stood on end. It stopped in mid-air, its expression one of terror. When it heard Meng Hao speak, it instantly turned and sped away.

After scaring the wild dog away, Meng Hao stood up. It might be evening, but he still wanted to hurry on his way.

He was exhausted, but within that exhaustion, he found power, despite the weakness of his body. That was the former power of his fleshly body.

Of course, he couldn’t utilize all of that former power. Because his life force was wasting away, he was incapable of supporting the previous level of power.

Even still, that made him like a strong, young man who caught a disease. Although he could only wield ten percent of his previous incredible power, it was still enough to give him hope. Of course, Meng Hao’s situation was far worse than some sort of disease. His life force was wasting away, and he knew that if he allowed the power of his fleshly body to explode out, then he would surely perish.

Traveling took great effort. However, regardless of whether the sun rose or the sun set, he continued onward. The hope he placed in the Rebirth Cave was as strong as ever.

One day, he reached the end of the mountain range. As he stood at the top of one particular mountain peak, he looked out and saw a huge lake. It was at this point that he gaped.

That lake was actually large enough to be called a sea.

It was impossible for Meng Hao to forget that this place… was his former hometown.

This was where the State of Zhao had once existed. When Patriarch Reliance left, it turned into a huge pit. By now, hundreds of years had passed, and it had turned into a lake.

“So, that ship delivered me here….” he murmured. He kept walking until he reached the edge of the lake, where he stood looking out at the water. Finally, he understood.

“I was born here, and this was my starting point….” He sat down cross-legged next to the lake, stared at the water, and thought of home.

There was a boat floating next to the shore, old and dilapidated. There was also a log cabin, ancient in appearance. It didn’t look like anyone had lived in it for a long time.

Dark clouds filled the sky; thunder rumbled and lightning flashed. Rain… began to fall.

Meng Hao walked over to the cabin, sat down under the eaves, and looked out at the rain. His back was stooped, his face ancient. The rain pattered onto the lake and tapped onto the roof of the cabin. Those were the only sounds he could hear.

When evening fell, the sky turned dark. The crescent moon was mostly hidden by the clouds; only a tiny corner was visible. As the sibilant rain continued, a cold wind sprang up, blowing across the lake and causing the old, dilapidated boat to rise up and down. When the wind brushed against Meng Hao, he tightened his robe and looked out over the lake. There, he saw a white-robed woman walking across the water.

The instant he saw her, his eyes went wide. Then, he lowered his head.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คให้เย็นอยู่เมงเฮาเจตนาฆ่าทั้งหมด ในปีของเขาผู้นำเผ่าเทพอีกาในการโยกย้ายของพวกเขา เขาได้ฆ่านับไม่ถ้วนของเครื่องพรวนดิน เจตนาฆ่าที่อยู่ในตัวเขาเป็นสิ่งที่มักจะถูกระงับ โดยฐานการเพาะปลูกของเขา แต่ตอนนี้ มีวิธีที่จะระงับมัน และมันกระจายออกเต็ม"สกรูปิด" กล่าวว่า เมงเฮา ด้วย snort เย็น แต่เขาอ่อนแออย่างไม่น่าเชื่อ บางส่วนของพลังงานของเขายังคงอาจจะเปลี่ยนเป็นแรงดันที่กระบอกสูบลงไปยังหมาป่า 3 หัวหมาป่า trembled และขนยืนสิ้นสุด จะหยุดในกลางอากาศ การแสดงออกของความหวาดกลัว เมื่อมันได้ยินเฮาเมงพูด มันทันทีเปิด และเร่งออกไปหลังจากกลัวสุนัขป่าห่างกัน เฮาเมงลุกขึ้น มันอาจเย็น แต่เขายังคงต้องการรีบเร่งในทางของเขาเขาหมด แต่ภายในอ่อนเพลียนั้น เขาพบพลังงาน แม้ มีความอ่อนแอของร่างกายของเขา นั่นคืออำนาจเดิมของร่างกายของเขาทาแน่นอน เขาไม่ใช้ทั้งหมดของพลังที่อดีต เนื่องจากการสูญเสียพลังชีวิตของเขาออกไป เขาเป็นหมันสนับสนุนระดับก่อนหน้าของพลังงานแม้ยังคง ที่ทำให้เขาเหมือนคนแข็งแรง หนุ่มที่ติดโรค แม้ว่าเขาเพียงสามารถควงร้อยละสิบของอำนาจของเขาอย่างไม่น่าเชื่อก่อนหน้านี้ ก็ยังพอที่จะให้เขามีความหวัง แน่นอน เมงเฮาสถานการณ์แย่กว่าเรียงลำดับบางอย่างของโรคได้ พลังชีวิตของเขาก็เสียเวลา และเขารู้ว่า ถ้าเขาได้พลังของร่างกายของเขาทาการระเบิดออก แล้วเขาจะย่อมพินาศTraveling took great effort. However, regardless of whether the sun rose or the sun set, he continued onward. The hope he placed in the Rebirth Cave was as strong as ever.One day, he reached the end of the mountain range. As he stood at the top of one particular mountain peak, he looked out and saw a huge lake. It was at this point that he gaped.That lake was actually large enough to be called a sea.It was impossible for Meng Hao to forget that this place… was his former hometown.This was where the State of Zhao had once existed. When Patriarch Reliance left, it turned into a huge pit. By now, hundreds of years had passed, and it had turned into a lake.“So, that ship delivered me here….” he murmured. He kept walking until he reached the edge of the lake, where he stood looking out at the water. Finally, he understood.“I was born here, and this was my starting point….” He sat down cross-legged next to the lake, stared at the water, and thought of home.There was a boat floating next to the shore, old and dilapidated. There was also a log cabin, ancient in appearance. It didn’t look like anyone had lived in it for a long time.Dark clouds filled the sky; thunder rumbled and lightning flashed. Rain… began to fall.Meng Hao walked over to the cabin, sat down under the eaves, and looked out at the rain. His back was stooped, his face ancient. The rain pattered onto the lake and tapped onto the roof of the cabin. Those were the only sounds he could hear.When evening fell, the sky turned dark. The crescent moon was mostly hidden by the clouds; only a tiny corner was visible. As the sibilant rain continued, a cold wind sprang up, blowing across the lake and causing the old, dilapidated boat to rise up and down. When the wind brushed against Meng Hao, he tightened his robe and looked out over the lake. There, he saw a white-robed woman walking across the water.The instant he saw her, his eyes went wide. Then, he lowered his head.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เดอะกลีมเย็นที่มีอยู่ทั้งหมดของเจตนาฆ่าเม้งเฮาส์ ในปีที่ผ่านมานำเผ่าอีกาเทพในการย้ายถิ่นของพวกเขาเขาได้ฆ่าจำนวนนับไม่ถ้วนคราด เจตนาฆ่าที่มีอยู่ในตัวเขาเป็นสิ่งที่มักจะปราบปรามโดยฐานการเพาะปลูกของเขา แต่ตอนนี้ไม่มีทางที่จะระงับมันไม่มีและมันระเบิดออกมาอย่างเต็มที่.

"กรูออก!" เม้งเฮากล่าวด้วย Snort เย็น แม้ว่าเขาจะเป็นคนอ่อนแออย่างไม่น่าเชื่อบางส่วนของพลังงานของเขายังคงอาจจะเปลี่ยนเป็นความดันที่เจาะลงบนสุนัขป่าสามหัวได้.

สุนัขป่าตัวสั่นและขนของมันยืนอยู่บนปลาย มันหยุดอยู่กลางอากาศแสดงออกอย่างใดอย่างหนึ่งของความหวาดกลัว เมื่อได้ยินเม้งเฮาพูดก็เปิดทันทีและเร่งออกไป.

หลังจากที่กลัวสุนัขป่าไปเม้งเฮาลุกขึ้นยืน มันอาจจะเป็นช่วงเย็น แต่เขาก็ยังอยากจะรีบร้อนในทางของเขา.

เขาได้หมด แต่ภายในอ่อนเพลียที่เขาพบอำนาจแม้จะมีความอ่อนแอของร่างกายของเขา นั่นคืออำนาจอดีตของร่างกายฝ่ายเนื้อหนังของเขา.

แน่นอนว่าเขาไม่สามารถใช้ประโยชน์จากข้อมูลทั้งหมดที่อำนาจอดีต เพราะพลังชีวิตของเขาได้สูญเสียออกไปเขามีความสามารถในการสนับสนุนระดับก่อนหน้าของการใช้พลังงาน.

แม้ยังคงที่ทำให้เขาเหมือนที่แข็งแกร่งชายหนุ่มคนหนึ่งที่จับโรค แม้ว่าเขาจะสามารถควงสิบเปอร์เซ็นต์ของพลังงานที่น่าทึ่งของเขาก่อนหน้านี้มันก็ยังพอที่จะให้เขาหวังว่า แน่นอนสถานการณ์เม้งเฮาเป็นไกลยิ่งกว่าการจัดเรียงของโรคบางอย่าง พลังชีวิตของเขาได้รับการสูญเสียออกไปและเขารู้ว่าถ้าเขาได้รับอนุญาตให้ใช้พลังงานของร่างกายฝ่ายเนื้อหนังของเขาที่จะระเบิดออกมาแล้วเขาก็จะพินาศ.

เดินทางเข้ามามีความพยายามที่ดี แต่ไม่คำนึงถึงว่าพระอาทิตย์ขึ้นหรือพระอาทิตย์ตกดินเขายังคงเป็นต้นไป ความหวังที่เขาวางไว้ในถ้ำเป็นวิญญาณที่แข็งแกร่งเช่นเคย.

วันหนึ่งเขาไปถึงจุดสิ้นสุดของช่วงภูเขา ในขณะที่เขายืนอยู่ที่ด้านบนของยอดเขาหนึ่งโดยเฉพาะที่เขามองออกไปนอกและเห็นทะเลสาบขนาดใหญ่ มันเป็นจุดที่เขาอ้าปากค้าง.

ทะเลสาบที่เป็นจริงมีขนาดใหญ่พอที่จะเรียกว่าทะเล.

มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเม้งเฮาจะลืมว่าสถานที่แห่งนี้ ... อดีตบ้านเกิดของเขา.

นี้เป็นที่รัฐ Zhao มีอยู่ครั้งหนึ่ง เมื่อพระสังฆราชพึ่งซ้ายก็กลายเป็นหลุมขนาดใหญ่ โดยขณะนี้หลายร้อยปีที่ผ่านมาและมันก็กลายเป็นทะเลสาบ.

"ดังนั้นเรือที่ส่งฉันที่นี่ ... ." เขาบ่นอยู่ เขายังคงเดินจนกว่าเขาจะถึงขอบของทะเลสาบที่เขายืนมองออกไปในน้ำ ในที่สุดเขาเข้าใจ.

"ผมเกิดที่นี่และนี่คือจุดเริ่มต้นของฉัน ... ." เขานั่งลงไขว่ห้างอยู่ติดกับทะเลสาบจ้องที่น้ำและความคิดของบ้าน.

มีเรือลอยอยู่ติดกับฝั่งได้ เก่าและทรุดโทรม นอกจากนี้ยังมีกระท่อมไม้ซุงโบราณในลักษณะที่ปรากฏ มันดูไม่เหมือนใครเคยอาศัยอยู่ในนั้นเป็นเวลานาน.

เข้มเมฆเต็มท้องฟ้า ฟ้าร้องและฟ้าผ่าครางประกาย ฝน ... เริ่มตก.

เม้งเฮาเดินไปที่ห้องโดยสารได้นั่งอยู่ใต้ชายคาบ้านและมองออกไปในสายฝน กลับมาของเขาก็ก้มลงใบหน้าของเขาโบราณ ฝน pattered บนทะเลสาบและเคาะลงบนหลังคาของห้องโดยสาร สิ่งเหล่านี้เป็นเสียงเดียวที่เขาสามารถได้ยินเสียง.

เมื่อช่วงเย็นตกท้องฟ้ามืดหัน ดวงจันทร์เสี้ยวถูกซ่อนไว้โดยส่วนใหญ่เป็นเมฆ; เพียงมุมเล็ก ๆ ที่มองเห็นได้ ขณะที่ฝนยังคงไรฟันลมเย็นผุดขึ้นพัดข้ามทะเลสาบและก่อให้เกิดเก่าทรุดโทรมเรือจะลุกขึ้นและลง เมื่อลมแปรงกับเม้งเฮาเขาแน่นเสื้อคลุมของเขาและมองออกไปนอกเหนือทะเลสาบ ที่นั่นเขาเห็นผู้หญิงสีขาวเสื้อคลุมเดินข้ามน้ำ.

ทันทีที่เขาเห็นเธอดวงตาของเขาไปกว้าง จากนั้นเขาลดลงหัวของเขา