People inhabit and change environme

People inhabit and change environments using socio-cultural and psycho-social behaviors and processes. People use their socio-cultural understanding of phenomena to interact with the environment. People are carriers of cultural heritage. These characteristics make cultural values ubiquitous in all people-accessed and people-inhabited geographic spaces of the world, making people readily available assets through which environmental sustainability can be implemented. Yet, people’s conservation development is rarely planned using cultural resources. It is against this background that a Community-Based Cultural Heritage Resources Management (COBACHREM) model is initiated as a new approach that outlines the symbiosis between cultural heritage, environment and various stakeholders, with a view to create awareness about neglected conservation indicators inherent in cultural resources and better placed to complement already existing natural resources conservation indicators. The model constitutes a two-phased process with four (04) levels of operation, namely: level I (production); level II (reproduction); level III (consumption) that distinguish specific components of cultural heritage resources to be monitored at level IV for sustainability using identified cultural conservation indicators. Monitored indicators, which are limitless, constitute work in progress of the model and will be constantly reviewed, renewed and updated through time. Examples of monitoring provided in this article are the development of cultural competency-based training curriculum that will assist communities to transform cultural information into certifiable intellectual (educational) and culture-economic (tourism) assets. Another monitoring example is the mainstreaming of community cultural qualities into already existing environmental conservation frameworks such as eco-certification to infuse new layers of conservation indicators that enrich resource sustainability. The technical COBACHREM model acknowledges existing academic frameworks of communal identity formation and is designed to add value onto these.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คนอาศัยอยู่ และเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อมสังคมวัฒนธรรม และไซโคสังคมพฤติกรรมและกระบวนการ คนใช้ความเข้าใจวัฒนธรรมสังคมของปรากฏการณ์เพื่อโต้ตอบกับสิ่งแวดล้อม คนเป็นพาหะของมรดกทางวัฒนธรรม ลักษณะเหล่านี้ได้ในทุกคนเข้าถึงค่านิยมทางวัฒนธรรมและผู้คนที่อาศัยอยู่พื้นที่ทางภูมิศาสตร์ของโลก ทำให้คนที่รักษาสภาพแวดล้อมสามารถนำสินทรัพย์พร้อม ยัง ประชาชนอนุรักษ์พัฒนาจะไม่ค่อยวางแผนการใช้ทรัพยากรทางวัฒนธรรม มันเป็นพื้นหลังนี้ว่า เริ่มต้นแบบชุมชนวัฒนธรรมมรดกจัดการทรัพยากร (COBACHREM) เป็นวิธีใหม่ที่สรุป symbiosis ระหว่างมรดกทางวัฒนธรรม สิ่งแวดล้อม และมีส่วนได้เสียต่าง ๆ มีความสร้าง ความตระหนักเกี่ยวกับที่ไม่มีกิจกรรมตัวบ่งชี้การอนุรักษ์ทรัพยากรวัฒนธรรมใหม่ ๆ และวางไว้ดีกว่า เพื่อเติมเต็มตัวชี้วัดในการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติที่มีอยู่แล้ว แบบถือเป็นกระบวนการที่ค่อย ๆ สองสี่ (04) ระดับของการดำเนินการ คือ: ระดับฉัน (ผลิต); ระดับ II (ซ้ำ); III ระดับ (ปริมาณ) ที่แยกส่วนประกอบเฉพาะของทรัพยากรวัฒนธรรมจะตรวจสอบที่ระดับ IV สำหรับความยั่งยืนใช้ ระบุตัวชี้วัดในการอนุรักษ์วัฒนธรรม ตรวจสอบตัวบ่งชี้ ซึ่งไร้ขีดจำกัด เป็นงานระหว่างทำของรุ่น และจะตลอดเวลาทาน ต่ออายุ และผ่านเวลาการปรับปรุง ตัวอย่างของบทความนี้มีการตรวจสอบคือ การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมตามความสามารถด้านวัฒนธรรมที่จะช่วยเหลือชุมชนเพื่อแปลงข้อมูลทางวัฒนธรรมเป็นทรัพย์สินทางปัญญา certifiable (การศึกษา) และสินทรัพย์ทางเศรษฐกิจวัฒนธรรม (ท่องเที่ยว) อีกตัวอย่างที่ตรวจสอบเป็น mainstreaming ของชุมชนวัฒนธรรมคุณภาพในอยู่กรอบอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมเช่นสิ่งแวดล้อมรับรองดองใหม่ชั้นอนุรักษ์ตัวบ่งชี้ที่เพิ่มความยั่งยืนของทรัพยากร รูปแบบ COBACHREM ทางเทคนิครับทราบกรอบวิชาการที่มีอยู่ของเอกลักษณ์ชุมชนก่อตัว และถูกออกแบบมาเพื่อเพิ่มค่าเหล่านี้ไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คนที่อาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีการเปลี่ยนแปลงและพฤติกรรมการใช้สังคมวัฒนธรรมและจิตสังคมและกระบวนการ คนใช้ความเข้าใจทางสังคมวัฒนธรรมของพวกเขาของปรากฏการณ์ที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับสภาพแวดล้อม คนที่เป็นพาหะของมรดกทางวัฒนธรรม ลักษณะเหล่านี้ทำให้ค่านิยมทางวัฒนธรรมที่แพร่หลายในทุกคนเข้าถึงและคนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ทางภูมิศาสตร์ของโลกทำให้คนสินทรัพย์พร้อมใช้งานผ่านทางที่ยั่งยืนด้านสิ่งแวดล้อมสามารถดำเนินการได้ แต่การพัฒนาอนุรักษ์ของผู้คนไม่ค่อยมีการวางแผนการใช้ทรัพยากรทางวัฒนธรรม มันเป็นพื้นหลังที่ชุมชนตามมรดกทางวัฒนธรรมการจัดการทรัพยากร (COBACHREM) รูปแบบเริ่มต้นเป็นวิธีการใหม่ที่แสดง symbiosis ระหว่างวัฒนธรรมสิ่งแวดล้อมและผู้มีส่วนได้เสียต่างๆนี้ด้วยมุมมองที่จะสร้างการรับรู้เกี่ยวกับตัวชี้วัดการอนุรักษ์ที่ถูกทอดทิ้งอยู่ในวัฒนธรรม ทรัพยากรและวางดีกว่าที่จะเติมเต็มอยู่แล้วทรัพยากรธรรมชาติตัวชี้วัดการอนุรักษ์ รูปแบบที่ถือว่าเป็นกระบวนการที่สองจะค่อย ๆ มีสี่ (04) ระดับของการดำเนินงานคือระดับ I (การผลิต); ระดับที่สอง (ทำสำเนา); ระดับที่สาม (บริโภค) ที่แตกต่างส่วนประกอบเฉพาะของแหล่งมรดกทางวัฒนธรรมที่จะตรวจสอบในระดับที่สี่สำหรับการพัฒนาอย่างยั่งยืนโดยใช้ตัวชี้วัดที่ระบุการอนุรักษ์วัฒนธรรม ตัวชี้วัดการตรวจสอบซึ่งเป็นที่ไร้ขีด จำกัด ประกอบในการทำงานในความคืบหน้าของรูปแบบและจะถูกตรวจสอบอย่างต่อเนื่องและมีการปรับปรุงขึ้นมาใหม่ผ่านช่วงเวลาที่ ตัวอย่างของการตรวจสอบให้ไว้ในบทความนี้คือการพัฒนาหลักสูตรการฝึกอบรมทางวัฒนธรรมสามารถตามที่จะช่วยให้ชุมชนในการแปลงข้อมูลลงไปในวัฒนธรรมทางปัญญาผ่านการรับรอง (การศึกษา) และวัฒนธรรมเศรษฐกิจ (การท่องเที่ยว) สินทรัพย์ ตัวอย่างเช่นการตรวจสอบก็คือการบูรณาการประเด็นคุณภาพของชุมชนทางวัฒนธรรมที่มีอยู่แล้วเข้ามาในกรอบการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมเช่นอีโคคาร์ได้รับการรับรองที่จะใส่ชั้นใหม่ของตัวชี้วัดการอนุรักษ์เสริมสร้างการพัฒนาอย่างยั่งยืนที่ทรัพยากร เทคนิครูปแบบที่มีอยู่ COBACHREM ยอมรับกรอบทางวิชาการของการสร้างอัตลักษณ์ของชุมชนและถูกออกแบบมาเพื่อเพิ่มมูลค่าบนเหล่านี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คนอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมและการเปลี่ยนแปลงทางสังคมวัฒนธรรมและจิตพฤติกรรมทางสังคม และกระบวนการ คน ใช้ความเข้าใจในปรากฏการณ์ทางสังคม เพื่อโต้ตอบกับสิ่งแวดล้อม คนเป็นพาหะของมรดกทางวัฒนธรรม ลักษณะเหล่านี้ทำให้ค่านิยมทางวัฒนธรรมที่แพร่หลายในทุกคนได้และคนอาศัยอยู่เป็นทางภูมิศาสตร์ของโลกทำให้คนทรัพย์สินพร้อมผ่านซึ่งความยั่งยืนของสิ่งแวดล้อมที่สามารถใช้ แต่การอนุรักษ์ พัฒนาคนไม่ค่อยวางแผนการใช้ทรัพยากรทางวัฒนธรรม มันเป็นกับพื้นหลังนี้ที่ชุมชนจัดการทรัพยากรทางวัฒนธรรมตาม ( cobachrem ) รุ่นเริ่มเป็นวิธีการใหม่ที่สรุปการ symbiosis ระหว่างมรดกทางวัฒนธรรมสิ่งแวดล้อม และผู้มีส่วนได้เสียต่างๆ กับมุมมองเพื่อสร้างความตระหนักเกี่ยวกับการอนุรักษ์ทรัพยากรโดยธรรมชาติในตัวหลงวัฒนธรรมและอยู่ที่ดีขึ้นกว่าที่มีอยู่แล้วในการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติ ตัวชี้วัด นางแบบถือสองแบ่งกระบวนการกับสี่ ( 04 ) ระดับปฏิบัติการ ได้แก่ ระดับฉัน ( การผลิต ) ; ระดับ 2 ( ซ้ำ )ระดับที่ 3 ( การบริโภค ) ที่แยกองค์ประกอบที่เฉพาะเจาะจงของแหล่งมรดกทางวัฒนธรรม เพื่อจะตรวจสอบในระดับ IV เพื่อความยั่งยืนของการระบุตัวชี้วัดอนุรักษ์วัฒนธรรมไทย . ตัวบ่งชี้การตรวจสอบ , ซึ่งมีขอบเขต , เป็นการทำงานในความคืบหน้าของรูปแบบ และจะถูกตรวจสอบอย่างต่อเนื่อง , ต่ออายุและปรับปรุงผ่านเวลาตัวอย่างของการตรวจสอบที่ให้ไว้ในบทความนี้มีการพัฒนาสมรรถนะทางวัฒนธรรมตามหลักสูตรการฝึกอบรมที่จะช่วยให้ชุมชนเพื่อแปลงข้อมูลทางวัฒนธรรมในรับรองทางปัญญา ( การศึกษา ) และ วัฒนธรรม เศรษฐกิจ การท่องเที่ยว ( 4 ) สินทรัพย์อีกตัวอย่าง คือ จุดประสงค์หลักของการตรวจสอบคุณภาพทางวัฒนธรรมในชุมชนที่มีอยู่แล้ว เช่น การอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม Eco การรับรองกรอบใส่ชั้นใหม่ของการอนุรักษ์ตัวที่เพิ่มความยั่งยืนของทรัพยากร แบบจำลองเทคนิค cobachrem รับทราบกรอบการสร้างอัตลักษณ์ของชุมชนวิชาการที่มีอยู่และถูกออกแบบมาเพื่อเพิ่มมูลค่าลงเหล่านี้