to deny asylum when admitting large

to deny asylum when admitting large numbers of needy peoples
into our territories would cause a decline in our standards
of living? And what amount of decline in welfare is morally
permissible before it can be invoked as grounds for denying
entry to the persecuted, the needy, and the oppressed? In formulating
their refugee and asylum policies, governments often
implicitly utilize this distinction between perfect and imperfect
duties, while human rights groups, as well as advocates of
asylees and refugees, are concerned to show that the obligation
to show hospitality to those in dire need should not be compromised
by self-regarding interests alone. In chapter 3 I shall
return to the question of obligations across borders and argue
that the construal of such obligations in the light of the narrow
dichotomy of legitimate self-preservation versus the duties to
others is inadequate. The international system of peoples and
states is characterized by such extensive interdependencies and
the historical crisscrossing of fates and fortunes that the scope
of special as well as generalized moral obligations to our fellow
human beings far transcends the perspective of the territorially
bounded state-centric system. Instead, I shall defend the perspective
of a world society as the correct vantage point from
which to reason about obligations across borders.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่จะปฏิเสธการขอลี้ภัยเมื่อยอมรับว่าจำนวนมากของประชาชนขัดสน
เข้าไปในดินแดนของเราจะทำให้เกิดการลดลงในมาตรฐานของเรา
ของที่อยู่อาศัย? และสิ่งที่จำนวนเงินที่ลดลงในสวัสดิการเป็นศีลธรรม
ที่ได้รับอนุญาตก่อนที่จะสามารถเรียกว่าเป็นพื้นที่สำหรับการปฏิเสธ
การเข้าสู่ข่มเหงผู้ยากไร้และผู้ถูกกดขี่? ในการกำหนด
ผู้ลี้ภัยและลี้ภัยนโยบายของรัฐบาลมักจะ
โดยปริยายใช้ความแตกต่างระหว่างที่สมบูรณ์แบบและไม่สมบูรณ์นี้
การปฏิบัติหน้าที่ในขณะที่กลุ่มสิทธิมนุษยชนเช่นเดียวกับการสนับสนุนของ
asylees และผู้ลี้ภัยที่มีความกังวลที่จะแสดงให้เห็นว่าภาระหน้าที่ที่
จะแสดงการต้อนรับให้กับผู้ที่ต้องตกระกำลำบากควร ไม่ได้ถูกทำลาย
โดยความสนใจของตัวเองเกี่ยวกับการอยู่คนเดียว ในบทที่ 3 ผมจะ
กลับไปที่คำถามของภาระผูกพันข้ามพรมแดนและยืนยัน
ว่า construal ของภาระผูกพันดังกล่าวในแง่ของแคบที่
ขั้วของถูกต้องตามกฎหมายด้วยตนเองเมื่อเทียบกับการรักษาหน้าที่เพื่อ
คนอื่น ๆ ไม่เพียงพอ ระบบระหว่างประเทศของประชาชนและ
สหรัฐอเมริกาเป็นเอกลักษณ์เฉพาะด้วยการประมูลที่กว้างขวางดังกล่าวและ
ครอบคลุมประวัติศาสตร์ของโชคชะตาและโชคชะตาที่ขอบเขต
ของพิเศษเช่นเดียวกับภาระผูกพันทางศีลธรรมทั่วไปที่จะเป็นเพื่อนของเรา
มนุษย์ไกลฟันฝ่ามุมมองของเขตอาณา
ระบบของรัฐเป็นศูนย์กลางล้อมรอบ แต่ฉันจะปกป้องมุมมอง
ของสังคมโลกเป็นจุดชมวิวที่ถูกต้องจาก
ที่จะให้เหตุผลเกี่ยวกับภาระผูกพันข้ามพรมแดน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปฏิเสธการลี้ภัยเมื่อยอมรับตัวเลขขนาดใหญ่ของคนขัดสนในดินแดนของเรา จะทำให้เกิดการลดลงในมาตรฐานของเราของชีวิต ? และสิ่งที่ปริมาณการลดลงของสวัสดิการในทางศีลธรรมอนุญาตก่อนจึงจะสามารถเรียกใช้เป็นเหตุในการปฏิเสธเข้าข่มเหง ผู้ด้อยโอกาส และผู้ถูกกดขี่ ? ในการกำหนดนโยบายผู้ลี้ภัยและลี้ภัย รัฐบาลบ่อยๆโดยปริยายใช้ความแตกต่างระหว่างที่สมบูรณ์และไม่สมบูรณ์หน้าที่ ขณะที่กลุ่มสิทธิมนุษยชน ตลอดจนสนับสนุนasylees ผู้ลี้ภัยและมีความกังวลที่จะแสดงให้เห็นว่า ภาระผูกพันเพื่อแสดงไมตรีจิตต่อผู้ต้องการความช่วยเหลือที่ไม่ควรละเมิดด้วยตนเองเกี่ยวกับผลประโยชน์อย่างเดียว ในบทที่ 3 ผมจะกลับไปที่คำถามของภาระหน้าที่และเถียงข้ามชายแดนที่ construal ของภาระผูกพันดังกล่าวในแง่ของแคบความแตกต่างของตนเองกับหน้าที่เพื่อรักษากฎหมายคนอื่นไม่ ระบบนานาชาติของประชาชนและสหรัฐอเมริกาเป็นลักษณะดังกล่าวอย่างละเอียดและ interdependenciesประวัติศาสตร์ crisscrossing ชะตาและโชคชะตาว่าขอบเขตของพิเศษ ตลอดจนจริยธรรมทั่วไป , เพื่อนของเรามนุษย์ไกล transcends มุมมองของ territoriallyจำกัดสถานะเป็นศูนย์กลางของระบบ ผมจะปกป้องมุมมองของสังคมโลกเป็นจุดได้เปรียบที่ถูกต้องจากซึ่งเหตุผลเกี่ยวกับภาระผูกพันข้ามพรมแดน