Forever Young In her 1953 essay "An

Forever Young In her 1953 essay "An Athlete of God," Graham refers to dance as "the performance of living," always aware that her instrument as a dancer is "also the instrument through which life is lived: the human body." The daughter of an "alienist," which at the time described a physician specializing in psychology, her father was interested in how people use their bodies to express how they feel and passed his curiosities along to Graham.

Graham initially studied drama, but became attracted to dance at the age of 22, which is very late for a dancer. With a less-than-ideal body type, she used her differences to her advantage and developed her own pieces for herself. As a result, she often had trouble passing along her choreography to other dancers, as she had built all of her works on her own body. While many dancers retire by the age of 30, Graham's late start didn't slow her down, and she danced professionally until the age of 76.

The American Experience Much of Graham's work focuses on women throughout history, as well as American ideas of industry and the innovation. In one of her works created during the 1930s, "Lamentation," she uses her body to represent a skyscraper. She explored themes such as mythology, the experiences of American Indians, and the American West. Though still focusing on small emotional moments as a dancer, Graham created bold statements on society through the staging and design of her pieces.

Constant Collaboration Called "the Picasso of dance," she came to personify the changing dance of the 20th century. She worked with visual artists, composers, and theater directors on her pieces. In the 1950s, she worked with legendary ballet choreography George Balanchine on "Episodes," a program that combined both ballet and modern dance. Appalachian Spring, Aaron Copland's landmark orchestral score, was commissioned by Graham for her company. Even actors such as Bette Davis and Gregory Peck worked with her to learn principles of movement. Because she worked with other artists from different mediums, Graham's impact on art is immeasurable.

Watch Graham perform a secton of her dance, Lamentation, where she plays a grieving woman

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Forever Young In her 1953 essay "An Athlete of God," Graham refers to dance as "the performance of living," always aware that her instrument as a dancer is "also the instrument through which life is lived: the human body." The daughter of an "alienist," which at the time described a physician specializing in psychology, her father was interested in how people use their bodies to express how they feel and passed his curiosities along to Graham.Graham initially studied drama, but became attracted to dance at the age of 22, which is very late for a dancer. With a less-than-ideal body type, she used her differences to her advantage and developed her own pieces for herself. As a result, she often had trouble passing along her choreography to other dancers, as she had built all of her works on her own body. While many dancers retire by the age of 30, Graham's late start didn't slow her down, and she danced professionally until the age of 76.The American Experience Much of Graham's work focuses on women throughout history, as well as American ideas of industry and the innovation. In one of her works created during the 1930s, "Lamentation," she uses her body to represent a skyscraper. She explored themes such as mythology, the experiences of American Indians, and the American West. Though still focusing on small emotional moments as a dancer, Graham created bold statements on society through the staging and design of her pieces.เธอคงทำงานร่วมกันเรียกว่า "ปิเต้น" มาถึง personify เต้นเปลี่ยนศตวรรษ เธอทำงานกับศิลปินภาพ คีตกวี และกรรมการโรงละครบนชิ้นของเธอ ในช่วงทศวรรษ 1950 เธอทำงาน ด้วยการออกแบบท่าเต้นบัลเล่ต์ตำนานจอร์จ Balanchine บน "ตอน โปรแกรมที่รวมทั้งบัลเลต์และการเต้นรำสมัยใหม่ ฤดูใบไม้ผลิ Appalachian, Aaron Copland มาร์ค orchestral คะแนน เกรแฮมได้โดยกล่าวว่าบริษัทของเธอ นักแสดงแม้เบต Davis และเกรกอรีเป็กทำงานกับเธอเพื่อเรียนรู้หลักการของการเคลื่อนไหว เพราะเธอทำงานกับศิลปินอื่น mediums อื่น ๆ ผลกระทบของเกรแฮมศิลปะเป็นนี่ดูแกรแฮมที่ทำ secton ของเธอเต้น Lamentation ที่เธอเล่นเป็นผู้หญิง grieving

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หนุ่มตลอดกาลในปี 1953 เรียงความของเธอ "นักกีฬาของพระเจ้า" เกรแฮมหมายถึงการเต้นเป็น "การปฏิบัติงานของที่อยู่อาศัย" มักจะทราบว่าเครื่องมือของเธอในฐานะนักเต้นคือ "นอกจากนี้ยังใช้ในการผ่านที่ชีวิตคือการมีชีวิตอยู่. ร่างกายมนุษย์" เธอเป็นลูกสาวของ "จิตแพทย์" ซึ่งในเวลาอธิบายแพทย์ที่มีความเชี่ยวชาญในด้านจิตวิทยาพ่อของเธอเป็นที่สนใจในวิธีการใช้ร่างกายของพวกเขาที่จะแสดงว่าพวกเขารู้สึกและผ่านวิทยากรของเขาพร้อมที่จะเกรแฮม. เกรแฮมในขั้นต้นการศึกษาละคร แต่กลายเป็นที่ดึงดูด การเต้นที่อายุ 22 ซึ่งเป็นช่วงปลายมากสำหรับนักเต้น กับประเภทของร่างกายน้อยกว่าที่เหมาะที่เธอใช้ความแตกต่างของเธอเพื่อประโยชน์ของเธอและการพัฒนาชิ้นส่วนของตัวเองสำหรับตัวเอง เป็นผลให้เธอมักจะมีปัญหาในการส่งผ่านการออกแบบท่าเต้นของเธอที่จะนักเต้นอื่น ๆ ขณะที่เธอได้สร้างทั้งหมดของผลงานของเธอในร่างกายของเธอเอง ในขณะที่นักเต้นหลายคนออกตามอายุ 30 เริ่มต้นในช่วงปลายของเกรแฮมไม่ได้ชะลอตัวลงของเธอและเธอก็เต้นมืออาชีพจนอายุ 76 อเมริกันประสบการณ์มากจากการทำงานของเกรแฮมมุ่งเน้นไปที่ผู้หญิงตลอดประวัติศาสตร์เช่นเดียวกับความคิดของอุตสาหกรรมอเมริกัน และนวัตกรรม หนึ่งในผลงานของเธอสร้างขึ้นในช่วงทศวรรษที่ 1930 "โอดครวญ" เธอใช้ร่างกายของเธอจะเป็นตัวแทนของตึกระฟ้า เธอสำรวจรูปแบบเช่นตำนานประสบการณ์ของชาวอเมริกันอินเดียและภาคตะวันตกของอเมริกา แม้ว่าจะยังคงมุ่งเน้นไปที่ช่วงเวลาที่อารมณ์ขนาดเล็กเป็นนักเต้นที่เกรแฮมสร้างงบหนาต่อสังคมผ่านการแสดงละครและการออกแบบชิ้นของเธอ. การทำงานร่วมกันอย่างต่อเนื่องเรียกว่า "ปิกัสโซ่ของการเต้นรำ" เธอมาถึงตัวการเต้นรำการเปลี่ยนแปลงของศตวรรษที่ 20 เธอทำงานร่วมกับศิลปินภาพนักประพันธ์เพลงและกรรมการโรงละครบนชิ้นของเธอ ในปี 1950 เธอทำงานร่วมกับการออกแบบท่าเต้นบัลเล่ต์ในตำนานจอร์จ Balanchine บน "ตอน" โปรแกรมที่รวมทั้งบัลเล่ต์และการเต้นรำที่ทันสมัย แนวฤดูใบไม้ผลิ, สถานที่สำคัญของแอรอน Copland คะแนนดนตรีได้รับมอบหมายจากเกรแฮมสำหรับ บริษัท ของเธอ แม้นักแสดงเช่นเบ็ตตีเดวิสและคอทำงานร่วมกับเธอที่จะได้เรียนรู้หลักการของการเคลื่อนไหว เพราะเธอทำงานร่วมกับศิลปินอื่น ๆ จากสื่อที่แตกต่างกันส่งผลกระทบต่อเกรแฮมกับศิลปะมีมากมาย. ดูเกรแฮม secton ดำเนินการของการเต้นรำของเธอโอดครวญที่เธอเล่นเป็นผู้หญิงที่เสียใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หนุ่มตลอดกาลใน 1953 เรียงความ " นักกีฬาของพระเจ้า " เกรแฮม หมายถึงการเต้นเป็น " การแสดงของชีวิต " เสมอทราบว่าเครื่องมือของเธอเป็นนักเต้นที่เป็น " เครื่องมือที่ผ่านชีวิตอาศัยอยู่ : ร่างกายมนุษย์ " ลูกสาวของ " alienist " ซึ่งในเวลาที่อธิบายเป็นแพทย์ ผู้เชี่ยวชาญด้านจิตวิทยาพ่อของเธอมีความสนใจในวิธีการที่ผู้คนใช้ร่างกายของพวกเขาที่จะแสดงวิธีการที่พวกเขารู้สึกและผ่านวิทยากรของเขาพร้อมกับเกรแฮม เกรแฮม ตอนแรก

เรียนละคร แต่ก็ชอบเต้นตอนอายุ 22 ซึ่งช้ามากสำหรับนักเต้น ที่มีน้อยกว่าชนิดร่างกายดีเยี่ยม เธอใช้ความแตกต่างของเธอเพื่อประโยชน์ของเธอและพัฒนาชิ้นส่วนของตัวเองสำหรับตัวเอง ผลเธอมักจะมีปัญหาผ่านพร้อมท่าเต้นของเธอกับนักเต้นอื่น ๆทั้งหมด เธอเคยสร้างผลงานของเธอในร่างของเธอเอง ส่วนนักเต้นหลายคนเกษียณเมื่ออายุ 30 , เกรแฮม ดึกแล้วเริ่มไม่ได้ชะลอตัวลงของเธอ เธอเต้นอย่างมืออาชีพ จนอายุ 76 .

ประสบการณ์อเมริกัน มาก ของ เกรแฮม เป็นงานที่มุ่งเน้นผู้หญิงตลอดประวัติศาสตร์เช่นเดียวกับความคิดของชาวอเมริกันในอุตสาหกรรมและนวัตกรรม หนึ่งในผลงานของเธอสร้างขึ้นในช่วงทศวรรษที่ 1930 " คร่ำครวญ " เธอใช้ร่างกายของเธอเป็นตัวแทนของตึกระฟ้า เธอสำรวจรูปแบบเช่นตำนาน ประสบการณ์ของอเมริกา อินเดีย และตะวันตกของอเมริกา แต่ยังคงเน้นๆอารมณ์ ช่วงเวลาที่เป็นนักเต้นเกรแฮมสร้างงบหนา ในสังคม ผ่านการแสดงละคร และการออกแบบชิ้นของเธอ

คงความร่วมมือที่เรียกว่า " ปิกัสโซ่เต้น " เธอมาเป็นสัญลักษณ์การเปลี่ยนแปลงการเต้นรำของศตวรรษที่ 20 เธอทำงานกับศิลปินทัศนศิลป์ ดนตรี และละคร กรรมการในส่วนของเธอ ในปี 1950 , เธอทำงานกับตำนานท่าเต้นบัลเล่ต์ จอร์จ บาลังชินี " เอพ" โปรแกรมที่รวมทั้งบัลเลต์และโมเดิร์นแดนซ์ . แห่งฤดูใบไม้ผลิ อาโรนและ copland 1 คะแนน ได้รับมอบหมายจากเกรแฮมสำหรับ บริษัท ของเธอ แม้แต่นักแสดง เช่น เบตตี เดวิส และ เกรกอรี่ เพ็ค ทำงานกับเธอเพื่อเรียนรู้หลักการของการเคลื่อนไหว เพราะเธอทำงานกับศิลปินอื่น ๆจากสื่อที่แตกต่างกัน , Graham คือผลกระทบต่อ

ศิลปะมากมายนาฬิกา Graham แสดง secton ของเต้น เธอคร่ำครวญ โศกเศร้า ผู้หญิงที่เธอเล่น