Theatre group was practically a dif

Theatre group was practically a different world as far as the members of it were concerned. No one brought their life outside up in conversation, no one asked about anyone else’s problems. Everyone joined to act and ended up with an escape from all problems for a few hours.

Of course, this meant no one knew about anyone’s good things outside of theatre club either, but nobody really dwelled on it for too long. There is never really any time for personal issues when they have a whole musical to prepare.

“Taehyung!” the director called out, frowning. “What have I told you about phones during rehearsal? Whoever you’re texting can wait.”

Taehyung pouted by put his phone back into his bag anyway. Jimin shot him a knowing smirk as Taehyung bounded back over.

“I’m sure he can wait,” he smirked and Taehyung playfully kicked him in the ass. Jimin was the only person from his school at the group so of course, it was only natural they were most comfortable around each other than with anyone else. Taehyung was the one who dragged his childhood best friend along in the first place.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กลุ่มละครได้จริงโลกแตกต่างกันเป็นที่ของมันเกี่ยวข้อง ไม่มีใครนำชีวิตนอกค่าในการสนทนา ใครถามเกี่ยวกับปัญหาของใคร ทุกคนเข้าร่วมดำเนินการ และสิ้นสุด ด้วยการหลบหนีจากปัญหาทั้งหมดกี่ชั่วโมง แน่นอน นี้หมายถึง ไม่มีใครรู้เกี่ยวกับทุกคนดีสิ่งนอกคลับละครอย่างใดอย่างหนึ่ง แต่ไม่มีใครจริง ๆ dwelled มันนานเกินไป ได้ไม่เคยจริง ๆ ก็ปัญหาส่วนบุคคลเมื่อมีดนตรีทั้งหมดเพื่อเตรียมความพร้อม "Taehyung " ผู้อำนวยเรียก frowning "อะไรมีฉันบอกคุณเกี่ยวกับโทรศัพท์ในระหว่างการซ้อมหรือไม่ ใครก็ตามที่คุณ texting สามารถรอได้ " Taehyung pouted โดยกลับโทรศัพท์ของเขาลงในกระเป๋าของเขาต่อไป Jimin ยิงเขาเกเรรู้เป็น Taehyung ล้อมรอบกลับไป "ผมมั่นใจว่า เขาสามารถรอ เขา smirked และ Taehyung เล่นเตะเขาในการลา Jimin ถูกเพียงคนเดียวจากกลุ่มโรงเรียนของเขา แน่นอนดังนั้น ก็เพียงธรรมชาติพวกเขาสบายใกล้กันมากกว่ากับคนอื่น Taehyung มีคนลากเพื่อนของเขาเด็กไปในสถานที่แรก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กลุ่มโรงละครเป็นจริงของโลกที่แตกต่างกันเท่าที่สมาชิกของมันมีความกังวล ไม่มีใครนำชีวิตของพวกเขาออกไปข้างนอกในการสนทนาไม่มีใครถามเกี่ยวกับปัญหาของคนอื่น ทุกคนเข้าร่วมในการทำหน้าที่และจบลงด้วยการหลบหนีจากปัญหาทั้งหมดไม่กี่ชั่วโมง. ของหลักสูตรนี้หมายความว่าไม่มีใครรู้เกี่ยวกับสิ่งที่ดีของทุกคนที่อยู่นอกของสโมสรละครทั้งสอง แต่ไม่มีใครอาศัยอยู่จริงๆกับมันนานเกินไป ไม่ต้องมีจริงๆเวลาสำหรับปัญหาส่วนตัวเมื่อพวกเขามีดนตรีทั้งเพื่อเตรียมความพร้อมใด ๆ . "Taehyung!" ผู้กำกับที่เรียกว่าออกหน้ามุ่ย "สิ่งที่ผมได้บอกคุณเกี่ยวกับโทรศัพท์มือถือระหว่างการซ้อม? ใครก็ตามที่คุณกำลัง texting สามารถรอ. " Taehyung pouted โดยวางโทรศัพท์ของเขากลับเข้าไปในกระเป๋าของเขาอยู่แล้ว Jimin ยิงเขาย้ิมเย้ยรู้เป็น Taehyung กระโดดกลับไป. "ผมมั่นใจว่าเขาสามารถรอ" เขา smirked และ Taehyung เล่นเตะเขาในตูด Jimin เป็นเพียงคนเดียวจากโรงเรียนของเขาที่กลุ่มดังนั้นแน่นอนมันเป็นเพียงธรรมชาติที่พวกเขาสะดวกสบายมากที่สุดรอบกันและกันกว่ากับคนอื่น Taehyung เป็นคนหนึ่งที่ลากวัยเด็กของเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาพร้อมในสถานที่แรก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กลุ่มโรงภาพยนตร์แทบจะเป็นโลกที่แตกต่างกัน เท่าที่คนเป็นกังวล ไม่มีใครนำชีวิตของพวกเขาอยู่ในการสนทนา ไม่มีใครถามเกี่ยวกับปัญหาของคนอื่น ทุกคนที่เข้าร่วมแสดงและลงเอยด้วยการหนีจากปัญหาทั้งหมดสำหรับไม่กี่ชั่วโมง

ของหลักสูตรนี้หมายถึงไม่มีใครรู้จักใครเก่งเรื่องนอกคลับละครเหมือนกันแต่ก็ไม่มีใครอาศัยอยู่บนมันนานเกินไป ไม่เคยมีปัญหาส่วนตัวจริงๆ เวลาใด เมื่อเขามีทั้งดนตรีเพื่อเตรียม

" TAEHYUNG การความ ! " ผอ. เรียก มุ่ย " สิ่งที่ผมบอกคุณเกี่ยวกับโทรศัพท์ระหว่างซ้อม ? ใครก็ตามที่คุณกำลัง texting สามารถรอ "

TAEHYUNG การความยื่นโดยใส่โทรศัพท์ของเขากลับเข้ากระเป๋าของเขาอยู่ดีจีมินยิงเขารู้ยิ้มเยาะอย่าง TAEHYUNG การความกระโจนกลับ

" ผมแน่ใจว่าเขาจะรอ " เขาแสยะยิ้ม และ TAEHYUNG การความเล่นเตะเขาในก้น จีมิน เป็นคนเดียวจากโรงเรียนของเขาในกลุ่ม ดังนั้น แน่นอน มันเป็นเพียงธรรมชาติที่พวกเขากำลังสบายที่สุดในแต่ละรอบ มากกว่าใครๆ TAEHYUNG การความเป็นคนลากเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาด้วยในสถานที่แรก