“Shin Hye-ssi?”Her eyes focused on

“Shin Hye-ssi?”

Her eyes focused on his for a second then her body started trembling. Min Ho held her shoulders. Her whole body was shaking underneath his hands.

“What happened?” he asked Jun Kyung who also looked lost. “Why is she like this?”

“I don’t know. We were just talking and then she just— Shin Hye-yah!”

But she didn’t fall. Shin Hye grabbed Min Ho’s arms tightly, her hands still shaking. He grabbed her arms back lest she lose consciousness and fall.

“Noona, can you open my room?” he asked hurriedly and swept Shin Hye under his arms. Jun Kyung ran to the right wing and quickly opened the door.

“I’m going to call that doctor,” she said hastily after he laid Shin Hye on the bed. Min Ho piled two pillows under her feet and started unzipping her jacket.

“I’m fine,” she murmured. She was taking slower breaths, trying to control her breathing.

“You’re not fine,” he grunted and pulled the jacket’s zipper all the way down and pulled the front apart.

“It’s cold.” Her hands were cold and her trembling had lessened a little but they didn’t stop.

Min ho pulled the jacket close again, frustration clearly on his face.

“You’re still shaking. What am I supposed to do?”

“Just let me breathe,” she said weakly and closed her eyes.

Min Ho sat helplessly by her side, watching as she took slow breaths, her hands clasping the sheets tightly. Not knowing what to do, he grabbed them and squeezed her fisted hands between his. She was grasping something in her right hand and Min Ho could see a glint of silver and something black. Car keys.

He had never seen Shin Hye so vulnerable and weak. Her face was pale, almost ashen white, and her brows were creased as if in pain. She used to get sick with cold or flu, she had fainted before while filming a drama, but not like this. His hands grasped hers tightly. Not like this.

Min Ho could feel the trembling had stopped, her breathing was slow and steady.

“Shin Hye-ssi?” His hands slid to her face and gently tapped her cheeks. “Shin Hye-ssi?”

Her lids opened a bit, revealing listless and glassy eyes. Then her eyes closed again and this time, her hands went limp under his.

An old fear resurfaced within him. His chest tightened. “Don’t do this,” he murmured and cupped her cheeks. “Don’t frighten me like this. Snap out it, dammit!”

The door swung open and then someone pulled him away from the bed.

“What happened?”

He turned to the familiar voice. It was her manager.

“She was trembling but still awake a while ago,” he said, hearing the helplessness in his voice.

“She’s okay. She just fell asleep,” the man sitting on the edge of the bed said. The doctor stared at Min Ho, his jaws set tight. “We’re taking her back to the other villa.”

He turned to Jun and nodded at him. The older man turned to the door and then glanced back at Jun Kyung and Min Ho.

“I need to make sure no one’s going to see Shin Hye being carried out of here.”

“I’ll check downstairs and block anyone entering from the back porch.” The older woman caught on fast. She threw a worried look at Shin Hye and followed Jun. But before she stepped out, she looked back at her brother who was staring back at the doctor. “Min Ho-yah, Ye Won must be looking for you.”

Min Ho clenched his hands as Dennis closed her jacket again.

“What’s wrong with her? Why was she trembling like that?”

The doctor didn’t answer and slipped his left hand under her arm and to her back. The car keys slipped out of her hand. Min Ho watched as Dennis’ face darkened at the sight of the car keys before slipping it inside his coat and heaving Shin Hye onto his arms.

“Is she going to be okay?”

The man looked at Shin Hye and sighed. “She will be. I just need to get her back to the other villa. My things are there.”

“Min Ho-yah,” Jun Kyung called again, this time more urgently.

“Go on.” Dennis prodded him. “She can’t be seen with you.”

His brows creased. “What do you mean by that?”

Dennis just looked at him and gestured for him again to leave first. Min Ho hesitantly went ahead and his sister literally dragged him towards the back. Before they made it to the kitchen, he saw Jun in front of the door going to the front yard. The older man opened the door for the doctor and together, they crossed the yard carefully and disappeared behind the bush.

“I hope she’s fine,” Jun Kyung murmured behind him.

Min Ho whirled around. “What exactly happened? Why were you together inside the storage room?”

“I wanted to thank her for saving you,” his sister said defensively though there’s a glint of guilt in her eyes. “What were you doing upstairs, anyway?”

“I came to get an extra blanket for Ye won,” he muttered and sighed. He completely forgot about it.

“Did you hear anything?” she asked nervously.

“Hear what?” he said dismissively. “I’ll go get the blanket.”

“Ania. I’ll go. Just tell Ye Won there’s no thick blanket and that I volunteered to search through her stuff.”

His sister marched back to the second floor. His eyes followed Jun Kyung until she disappeared up the stairs.

____________

Dennis threw his duffle bag in the rear passenger seat and closed the door.

“Are you sure you’re going to be okay here?” Worry was evident in his face. He’s going to leave for Seoul and won’t be with her for two weeks.

Shin Hye nodded, her arms crossed over her chest to ward off the cold. “You already told Jun-oppa everything he needs to know. I’m sure we’ll be fine.”

“That’s not what I’m talking about,” Dennis sighed.

“If it’s about last night…”

“You still don’t want to share what happened there?”

She stared at her hands.

I want the truth.

“Min Ho was there too, but he only described how he witnessed the onset of the panic attack. I can’t get anything out of him without him asking so many things.”

Shin Hye fidgeted on her feet. She never wanted anybody to witness those moments. It made her look vulnerable, weak. She especially didn’t want Min Ho to see her like that because he might start asking questions that she didn’t want to answer.

“And I hope you don’t take your van’s car keys. I don’t want that happening again, especially that I won’t be with you,” the doctor said, looking past her, his forehead creased. Shin Hye turned her head back but saw nothing.

“I’m sorry,” she murmured. “I wasn’t thinking. I just don’t want to think last night and you know learning to drive again helps me get my mind off things.”

“I know, but even if it helps to clear your mind, it’s still dangerous for you to go on your own.” He held her shoulders and locked his eyes on hers. “I don’t want you escaping again by any means, be it stealing someone’s car keys because you feel trapped or passing out because the past keeps on haunting you. I know it’s hard and you can’t really control it, but if you ever feel the urge again to go off somewhere, call me, Dr. Ahn or ask Jun-hyung for help.”

“Arasso,” she muttered and rocked on her feet. “Stop scolding me like a child.”

“So stop acting like one,” he said, a bit exasperated. “You stole my car keys last night like a rebellious teenager!”

“You’re just mad because you didn’t notice that I took them,” she scoffed at him, one side of her lips curled into a smirk.

Dennis stared at her, unblinking. Then he cupped her face and then pinched her cheeks.

“Yah, do that again.”

“What?” she griped and swatted his hands away.

“You actually smiled a bit,” he said, looking a bit delirious and pulled her cheeks outward.

“You’re starting to imagine things because of the cold,” she muttered and tried to pull away. When she couldn’t, she pushed him towards the car instead.

Dennis laughingly let her cheeks go. “You smiled. What a nice way to send me off. No, actually, I don’t feel like going anymore.”

She opened the car’s door for him. “Two kids trust you to make them better. Go back to Seoul.”

“Arasso,” he chuckled and was about to enter the car when he whirled around to her again.

“I’m going to miss you.”

To her surprise, he closed the distance between them and drew her in for a hug.

_______________

Min Ho’s darkened gaze followed the man’s every move. When he drew her in, the fabric of the floor-length curtain crumpled in his fisted hand. He told himself it was because the man was a doctor and the woman he was hugging was one of his patients. It was unethical. He was taking advantage.

Then he remembered the joy and amusement evident in the man’s face even from the distance, and Min Ho wondered what she said to make him laugh. That he was happy, that she made him happy… He shook the thoughts away. He shouldn’t even be thinking of her. They were long over.

So why did he care if they stayed in a room together all night?

When he asked how Shin Hye was doing last night, her manager said that she’s fine because Dr. Oh was staying with her.

Min Ho remembered bile rose in his mouth. “He’s in Shin Hye’s room?”

The older man must have seen the incredulity in his face because he said, “He’s not just a doctor but he’s also her trusted friend.”

He must be a friend for Shin Hye, but it’s as clear as a cloudless summer day that the doctor sees her as a woman.

“And he’s not exactly her doctor,” Jun added last night but did not explain further when he asked who the man really was in Shin Hye’s life.

That only added to the pile of questions in his mind. And after last night, his mind was in turmoil. It still seemed so surreal to Min Ho. He hadn’t even wrapped his mind around it yet.

Jun Kyung, who took the last train trip back to Seoul last night after the party, wouldn’t tell him anything but swore to him that she didn’t know what caused Shin Hye’s seemingly panic attack.

“Let’s talk when I’m back home,” he said to her, making sure she got the message. He wouldn’t accept her silence on the matter now that he’s sure she knew som

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ชิน Hye-ssi หรือไม่"ตาของเธอเน้นเขาแป๊บแล้วร่างกายของเธอเริ่มงก ๆ นาทีโฮจิมินห์จัดไหล่ของเธอ ร่างกายของเธอทั้งถูกสั่นภายใต้มือของเขา"เกิดอะไรขึ้น" เขาถาม Jun Kyung ที่ยังมองหายไป "ทำไมต้องเป็นเธอเช่นนี้"ฉันไม่ทราบ เรากำลังพูดแล้ว เธอเพียง — Shin Hye-yah ! "แต่เธอไม่ได้ตก ชิน Hye คว้าแขนนาทีโฮจิมินห์แน่น มือของเธอที่ยัง สั่น เขาคว้าแขนของเธอกลับเกรงว่าเธอเสียสติ และตก"Noona สามารถเปิดห้อง" เขาถามรีบ และกวาด Shin Hye ภายใต้แขนของเขา Jun Kyung วิ่งไปปีกขวา และเปิดประตูได้อย่างรวดเร็ว"ฉันจะไปเรียกหมอว่า เธอกล่าวอย่างกระทันหันหลังจากที่เขาวาง Shin Hye บนเตียงนอน นาทีโฮจิมินห์ชั้นหมอนสองภายใต้เท้าของเธอ และเริ่ม unzipping เสื้อของเธอเธอ "ดี murmured เธอคือการหายใจช้าลง พยายามที่จะควบคุมการหายใจของเธอ"ก็ดี เขา grunted ดึงซิปเสื้อของทางลง และดึงออกมาด้านหน้า"ก็เย็น" มือของเธอก็เย็น และตะลึงงันของเธอมีน้อยเพียงเล็กน้อย แต่ไม่หยุดนาทีโฮ ดึงเสื้อปิดเสียงชัดเจนบนใบหน้าของเขาอีกครั้ง"คุณกำลังยังสั่น อะไรฉันฉันควรจะทำ""เพียงให้ฉันหายใจ เธอกล่าวว่า weakly และปิดตาเธอนาทีโฮจิมินห์นั่งซมเคียงข้างเธอ ดูเป็นเธอเอาหายใจช้า มือของเธอ clasping แผ่นงานอย่างใกล้ชิด เขาไม่รู้จะทำอย่างไร คว้าพวกเขา และคั้นมือเธอ fisted ระหว่างเขา เธอถูกเรียงในมือขวาของเธอ และโฮจิมินห์นาทีสามารถดู glint ซิลเวอร์และบางสีดำ กุญแจรถยนต์เขาไม่เคยเห็น Shin Hye ดังนั้นเปราะบาง และอ่อนแอ ใบหน้าของเธอขาวซีด มณโฑหน้าขาวเกือบ และผู้ชมของเธอมีผ้าเป็นรอยย่นเหมือนอยู่ในความเจ็บปวด เธอใช้ไปป่วยหวัดหรือไข้หวัด เธอมีดิฉันก่อนใน ขณะที่ถ่ายทำละครเป็น แต่ไม่ เช่นนี้ มือของเขา grasped เธอแน่น ไม่เช่นนี้โฮจิมินห์นาทีอาจรู้สึกตะลึงงันที่หยุด เธอหายใจได้ช้า และมั่นคง"ชิน Hye-ssi หรือไม่" มือของเขาออกกำลังให้ใบหน้าของเธอ และเคาะแก้มของเธอเบา ๆ "ชิน Hye-ssi หรือไม่"ฝาของเธอเปิดเล็กน้อย เปิดเผยตา listless และฟิต ตาของเธอปิดอีก และเวลานี้ มือของเธอไป limp ภายใต้เขาความกลัวเก่าก็หวนกลับมาภายในเขา หน้าอกของเขาทำให้รัดกุม "อย่าทำเช่นนี้ เขา murmured และ cupped แก้มของเธอ "ไม่ขู่ฉันเช่นนี้ Snap ออก กับ"ประตู swung เปิดแล้ว คนดึงเขาออกจากนอน"เกิดอะไรขึ้น"เขาเปิดเป็นเสียงคุ้นเคย ผู้จัดการของเธอได้"เธอตะลึงงัน แต่ยังคงตื่นตัวขณะที่ผ่านมา เขากล่าวว่า ได้ยิน helplessness ในเสียงของเขา"เธอทิ้งไว้ คนที่นั่งอยู่บนขอบเตียงกล่าวว่า เธอเพียงแค่ทารกหลับ หมอจ้องไปที่โฮจิมินห์นาที เขาก็ตั้งแน่น "เรากำลังจดเธอกลับไปวิลล่า"เขาหันไป Jun และพยักหน้าที่เขา คนเก่าหันไปประตูแล้ว glanced ที่ Jun Kyung และโฮจิมินห์นาที"ต้องให้แน่ใจว่า ไม่มีใครจะไปดู Shin Hye กำลังทำจากที่นี่""ฉันจะตรวจสอบชั้นล่าง และบล็อกใครป้อนจากระเบียงหลัง" ผู้หญิงเก่าจับบนอย่างรวดเร็ว เธอโยนห่วงตา Shin Hye และตาม Jun แต่ก่อนที่เธอก้าวออก เธอมองไปที่พี่ชายของเธอที่ถูกจ้องมองไปที่หมอ "นาทีโฮจิมินห์-yah เยชนะต้องมองหาคุณ"นาทีโฮจิมินห์กัดมือของเขาเป็นเดนนิสปิดเสื้อของเธออีกครั้งอะไรคือผิดกับเธอ ทำไมถูกเธอตะลึงงันเช่นนั้น"หมอไม่ได้ตอบ และเล็ดรอดมือซ้ายของเขาภาย ใต้แขนของเธอ และเธอกลับ กุญแจรถยนต์เล็ดรอดออกจากมือของเธอ โฮจิมินห์นาทีดูเป็นหน้าของเดนนิสมืดมัวไปในสายตาของกุญแจรถยนต์ลื่นไถลภายในเสื้อของเขา และ heaving Shin Hye ลงบนแขนของเขา"เธอกำลังจะถูกหรือไม่"ชายคนนั้นมองที่ Shin Hye และถอนหายใจ "เธอจะไป ฉันก็ต้องไปรับเธอกลับไปวิลล่า ฉันจะมี""นาทีโฮจิมินห์-yah," Jun Kyung เรียกอีกครั้ง เวลานี้เพิ่มเติมอย่างเร่งด่วน"ไป" เดนนิส prodded เขา "เธอไม่สามารถเห็นคุณ"ผู้ชมเขาผ้าเป็นรอยย่น "ไม่คุณหมายถึงอะไร โดยที่"เดนนิสเพียงมองเขา และ gestured สำหรับเขาอีกครั้งเพื่อปล่อยก่อน โฮจิมินห์ min hesitantly ไปข้างหน้า และน้องสาวของเขาอย่างแท้จริงลากเขาไปทางด้านหลัง ก่อนที่พวกเขาทำมันไปในครัว เขาเห็น Jun หน้าประตูไปลานด้านหน้า คนรุ่นเก่าเปิดประตู สำหรับแพทย์ และกัน พวกเขาข้ามลานอย่างระมัดระวัง และหายไปหลังการบุช"ฉันหวังว่า เธอจะดี Jun Kyung murmured ด้านหลังโฮจิมินห์ min whirled สถาน "ว่าเกิดอะไรขึ้น เหตุคุณร่วมกันภายในห้องเก็บ""อยากจะขอบคุณเธอสำหรับการบันทึกคุณ น้องกล่าว defensively เป็น glint ความผิดในสายตาของเธอ "ได้ทำอะไรชั้นบน ต่อไป""ฉันมาจะครอบคลุมการเสริมสำหรับเยวอน เขา muttered และถอนหายใจ เขาสมบูรณ์ลืมเกี่ยวกับมัน"คุณได้ยินอะไร" เธอถามอย่างกังวลใจ"ได้ยินเสียงอะไร" เขากล่าวว่า dismissively "ฉันจะไปรับครอบคลุม""ไร Ania ฉันจะไป เพียงบอกเยชนะมีไม่ครอบคลุมหนา และที่ volunteered เพื่อค้นหาสิ่งที่เธอ"น้องสาวของเขาเดินกลับไปชั้นสอง ตาตาม Jun Kyung จนเธอหายไปมาก____________เดนนิสโยนถุง duffle ของเขาในนั่งผู้โดยสารด้านหลัง และปิดประตู"คุณแน่ใจให้ก็ได้นี่" กังวลในหน้าที่ได้ เขาจะไปจากโซล และจะอยู่กับเธอเวลาสองสัปดาห์ชิน Hye พยักหน้า แขนข้ามผ่านหน้าอกของเธอไล่เย็น "คุณบอกจุน oppa ทุกอย่างที่ต้องการทราบ ผมมั่นใจว่า เราจะดี"เดนนิสถอนหายใจ "ก็ไม่อะไรฉันพูดคุยเกี่ยวกับ"ถ้าเป็นเกี่ยวกับเมื่อคืน...""คุณยังไม่ต้องการใช้ร่วมกันเกิดขึ้นมี"เธอจ้องไปที่มือของเธอต้องการความจริง"โฮจิมินห์นาทีมีมากเกินไป แต่เขาเท่านั้นอธิบายว่า เขาเห็นของตื่นตระหนก ผมไม่ได้อะไรจากเขา โดยเขาขอให้สิ่งนั้น"ชิน Hye fidgeted เท้าของเธอ เธอไม่เคยต้องการใครให้ช่วงเวลาเหล่านั้นเป็นพยาน มันทำให้เธอดูอ่อนแอ อ่อน เธอโดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ต้องโฮนาทีเห็นเธอเช่นนั้นเนื่องจากเขาอาจเริ่มถามคำถามที่เธอไม่ต้องการคำตอบ"และฉันหวังว่า คุณไม่ได้ใช้กุญแจรถยนต์ของรถตู้ ไม่ต้องการให้เกิดขึ้นที่อีก โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ไม่ มีคุณ หมอกล่าว มองผ่านผ้าเป็นรอยย่นหน้าผากของเธอ เขา ชิน Hye ปิดศีรษะของเธอ แต่เห็นอะไร"ฉันขอ เธอ murmured "ฉันไม่ได้คิด ผมไม่อยากคิดว่า คืนสุดท้าย และคุณทราบเรียนไดรฟ์อีกครั้งช่วยให้ผมได้ความคิดจากสิ่งที่""ฉันรู้ แต่แม้ว่าจะช่วยทำให้จิตใจของคุณ มันเป็นอันตรายยังคุณไปเอง" เขาขึ้นหัวไหล่ของเธอ และล็อคตากับเธอ "ไม่ต้องการคุณหลบหนีอีกครั้ง โดยวิธีการใด ๆ ไม่ว่าจะเป็นขโมยกุญแจรถยนต์ของบุคคลอื่น เพราะคุณรู้สึกติด หรือส่งออกเนื่องจากผ่านมาคงจะเจ็บคุณ ฉันรู้ว่า มันยาก และไม่สามารถจริง ๆ ได้ควบคุม แต่ถ้าคุณเคยรู้สึกกระตุ้นอีกครั้งเพื่อออก ไหน ติดต่อ ดร.อาห์น หรือถาม Jun hyung สำหรับความช่วยเหลือ""Arasso เธอ muttered และ rocked เท้าของเธอ "หยุด scolding ฉันเหมือนลูก""เพื่อหยุดการทำหน้าที่อย่างหนึ่ง เขากล่าวว่า เล็ก exasperated "คุณขโมยกุญแจรถคืนเช่นวัยรุ่น rebellious""คุณบ้าเพียง เพราะคุณไม่ได้สังเกตเห็นว่า ผมเอา เธอ scoffed ที่เขา ด้านหนึ่งของริมฝีปากของเธอโค้งเป็นเกเรเดนนิสจ้องไปที่เธอ unblinking แล้วเขา cupped ใบหน้าของเธอแล้ว pinched แก้มของเธอ"Yah อีกครั้งที่ทำ""อะไร" ที่เธอ griped และ swatted ของเขามือไป"คุณจริงยิ้มบิต เขากล่าว มองบิต delirious และดึงแก้มของเธอออกไปด้านนอก"คุณกำลังเริ่มคิดสิ่ง เพราะเย็น เธอ muttered และพยายามที่จะดึงไป เมื่อเธอไม่ เธอผลักเขาไปทางรถยนต์แทนเดนนิสเก่งกาจให้แก้มของเธอไป "คุณยิ้ม ว่าวิธีดีที่ส่งออก ไม่ จริง ไม่รู้สึกอยากไปอีก"เธอเปิดประตูรถของเขา "สองเด็กเชื่อคุณทำ กลับไปที่โซล""Arasso เขาเบา ๆ และจะใส่รถเมื่อเขา whirled ใกล้กับเธออีกครั้ง"ฉันจะคิดถึงกัน"จะแปลกใจของเธอ เขาปิดระยะห่างระหว่างพวกเขา และดึงเธอในความฮัก_______________สายตาภาพที่มืดลงนาทีโฮจิมินห์ตามชายหนุ่มไป เมื่อเขาดึงเธอใน ผ้าม่านความยาวชั้นขยี้ในมือ fisted เขาบอกตัวเองเพราะคนเป็นแพทย์ และเขาได้กอดผู้หญิงเป็นหนึ่งในผู้ป่วยของเขา ศีลธรรมได้ เขาได้ใช้ประโยชน์จากแล้ว เขาจำความสุขและสนุกในใบหน้าของคนได้จากระยะห่าง และโฮจิมินห์นาทีสงสัยว่า สิ่งที่เธอบอกว่า จะทำให้เขาหัวเราะ ว่า เขามีความสุข ที่เธอทำให้เขามีความสุข... เขาจับความคิดไป เขาไม่ควรจะเป็นความคิดของเธอ พวกเขาจึงผ่านดังนั้น ทำไมไม่ได้เขาดูแลถ้าพวกเขาอยู่ในห้องกันทั้งคืนหรือไม่เมื่อเขาถามว่า Shin Hye ทำคืนสุดท้าย ผู้จัดการของเธอกล่าวว่า เธอคือดีเนื่องจากดร. Oh ได้อยู่กับเธอนาทีโฮจำน้ำดีกุหลาบในปากของเขา "เขาคือ Shin Hye ห้องคนเก่าต้องได้เห็นความกังขาในใบหน้าของเขาเนื่องจากเขากล่าวว่า "เขาไม่ใช่แพทย์เพียง แต่เขาเป็นเพื่อนที่ไว้ใจได้"เขาต้องเป็นเพื่อนใน Shin Hye แต่ก็ชัดเจนว่าเป็นวันร้อนครามไร้เมฆที่หมอเห็นเธอเป็นผู้หญิง"และคงจะไม่ว่าแพทย์ของเธอ Jun เพิ่มเมื่อคืน แต่ไม่ได้อธิบายเพิ่มเติมเมื่อเขาถามเจ้าคนจริง ๆ ในชีวิต Shin Hyeที่เพิ่มกองคำถามในใจของเขาเท่านั้น และหลังจากคืน จิตใจของเขาอยู่ในความวุ่นวาย ยังคงเหมือนให้เหนือจริงไปโฮจิมินห์ Min เขายังไม่ได้ห่อจิตใจของเขาอยู่รอบ ๆ ได้Jun Kyung ที่สุดท้ายรถไฟกลับสู่โซลเมื่อคืนหลังจากงานปาร์ตี้ จะไม่บอกอะไรแต่ swore กับเขาที่ เธอไม่รู้ว่าอะไรทำให้ Shin Hye ดูเหมือนตื่นตระหนก"คุยเมื่อฉันกลับบ้าน, " เขากล่าวว่า เธอทำให้เธอได้รับข้อความ เขาจะไม่ยอมรับความเงียบของเธอในเรื่องที่เขามีใจรู้สม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ชินเฮ-SSI?" ดวงตาของเธอมุ่งเน้นไปที่ของเขาเป็นครั้งที่สองแล้วร่างกายของเธอเริ่มสั่น มินโฮที่จัดขึ้นไหล่ของเธอ ร่างกายของเธอถูกสั่นอยู่ใต้มือของเขา. "เกิดอะไรขึ้น?" เขาถามมิถุนายน Kyung ที่ยังมองที่หายไป "ทำไมเธอเป็นเช่นนี้?" "ผมไม่ทราบว่า เราเป็นเพียงแค่การพูดคุยและแล้วเธอ just- ชินเฮ-ย่ะ! " แต่เธอก็ไม่ได้ตก ชินเฮคว้าแขนของมินโฮแน่นมือของเธอยังคงสั่น เขาคว้าแขนของเธอกลับเกรงว่าเธอเสียสติและฤดูใบไม้ร่วง. "Noona คุณสามารถเปิดห้องของฉัน?" เขาถามอย่างรีบเร่งและกวาดชินเฮภายใต้อ้อมแขนของเขา มิถุนายน Kyung วิ่งไปที่ปีกขวาและเปิดประตูได้อย่างรวดเร็ว. "ฉันจะเรียกหมอว่า" เธอกล่าวอย่างเร่งด่วนหลังจากที่เขาวางชินเฮบนเตียง มินโฮซ้อนสองหมอนอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเธอและเริ่มขยายแจ็คเก็ตของเธอ. "ผมสบายดี" เธอบ่น เธอได้รับการหายใจช้าพยายามที่จะควบคุมการหายใจของเธอ. "คุณไม่ได้ดี" เขา grunted และดึงซิปแจ็คเก็ตของทุกทางลงและดึงหน้าออกจากกัน. "มันเย็น." มือของเธอเย็นและการสั่นสะเทือนของเธอได้ ลดลงเล็กน้อย แต่พวกเขาไม่ได้หยุด. มินโฮดึงแจ็คเก็ตใกล้ชิดอีกครั้งแห้วอย่างชัดเจนบนใบหน้าของเขา. "คุณยังคงสั่น สิ่งที่ฉันควรจะทำอย่างไร? " "เพียงแค่ให้ฉันหายใจ" เธอกล่าวอย่างอ่อนและปิดตาของเธอ. มินโฮนั่งอย่างช่วยไม่ได้อยู่เคียงข้างเธอ, ดูขณะที่เธอเอาลมหายใจช้ามือของเธอกุมแผ่นแน่น ไม่ทราบว่าสิ่งที่จะทำเขาคว้าพวกเขาและบีบมือเธอระหว่างแข็งแรงของเขา เธอถูกจับบางสิ่งบางอย่างในมือข้างขวาของเธอและมินโฮจะได้เห็นแววของสีเงินและสีดำบางสิ่งบางอย่าง กุญแจรถ. เขาไม่เคยเห็นชินเฮอ่อนไหวและอ่อนแอ ใบหน้าของเธอซีดเกือบซีดขาวและคิ้วของเธอถูกยับเช่นถ้าในความเจ็บปวด เธอเคยได้รับการป่วยกับความหนาวเย็นหรือไข้หวัดใหญ่เธอเป็นลมก่อนในขณะที่ถ่ายทำละคร แต่ไม่ได้เช่นนี้ มือของเขาจับเธอไว้แน่น ไม่ได้เช่นนี้. มินโฮจะรู้สึกสั่นได้หยุดหายใจของเธอก็คือช้าและมั่นคง. "ชินเฮ-SSI?" มือของเขาลดลงไปที่ใบหน้าของเธอและเคาะเบา ๆ แก้มของเธอ "ชินเฮ-SSI?" เธอเปิดฝาเล็กน้อยเผยให้เห็นดวงตากระสับกระส่ายและเหลือบ จากนั้นปิดตาของเธออีกครั้งและคราวนี้มือของเธอไปปวกเปียกภายใต้. เขากลัวเก่าวังวนภายในตัวเขา หน้าอกของเขาแน่น "อย่าทำอย่างนี้" เขาบ่นและป้องแก้มของเธอ "อย่าขู่ผมเป็นแบบนี้ Snap ออกมันบ้า! " ประตูเหวี่ยงเปิดแล้วใครบางคนดึงเขาออกไปจากเตียง. "เกิดอะไรขึ้น?" เขาหันไปทางเสียงที่คุ้นเคย มันเป็นผู้จัดการของเธอ. "เธอตัวสั่น แต่ยังคงตื่นขึ้นมาในขณะที่ที่ผ่านมา" เขากล่าวว่าได้ยินหนทางในเสียงของเขา. "เธอไม่เป็นไร เธอก็ผล็อยหลับไป "ชายคนนั้นนั่งอยู่บนขอบเตียงกล่าวว่า แพทย์จ้องที่มินโฮ, ขากรรไกรของเขาตั้งแน่น "เรากำลังจะพาเธอกลับไปที่บ้านหลังอื่น ๆ ." เขาหันไปมิถุนายนและพยักหน้าไปที่เขา ชายชราหันไปที่ประตูแล้วมองย้อนกลับไปที่มิถุนายนยองและมินโฮ. "ผมต้องให้แน่ใจว่าไม่มีใครที่จะไปดูชินเฮถูกหามออกจากที่นี่." "ฉันจะตรวจสอบที่ชั้นล่างและปิดกั้นใครเข้าจาก ระเบียงด้านหลัง. "หญิงชราติดอยู่บนอย่างรวดเร็ว เธอโยนดูกังวลที่ชินเฮและตามมิถุนายน แต่ก่อนที่เธอจะก้าวออกมาเธอมองกลับมาที่พี่ชายของเธอที่ถูกจ้องมองกลับมาที่หมอ "มินโฮ-ย่ะ, Ye Won จะต้องมองหาคุณ." มินโฮ clenched มือของเขาเป็นเดนนิสปิดแจ็คเก็ตของเธออีกครั้ง. "มีอะไรผิดปกติกับเธอ? เธอถูกสั่นเช่นนั้นทำไม? " หมอไม่ตอบและลื่นมือซ้ายของเขาภายใต้แขนของเธอและเธอกลับมา กุญแจรถหลุดออกจากมือของเธอ มินโฮดูเป็นใบหน้าของเดนนิส 'มืดที่สายตาของกุญแจรถก่อนที่จะลื่นไถลไว้ในเสื้อคลุมของเขาและสั่นเทาชินเฮลงบนแขนของเขา. "คือเธอจะเป็นโอเค?" คนมองที่ชินเฮและถอนหายใจ "เธอจะเป็น ฉันเพียงต้องการที่จะได้รับเธอกลับไปที่บ้านหลังอื่น ๆ สิ่งที่ฉันมี. " "มินโฮ-ย่ะ" มิถุนายน Kyung เรียกอีกครั้งคราวนี้มากขึ้นอย่างเร่งด่วน. "Go on." เดนนิสแหย่เขา "เธอไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยคุณ." คิ้วของเขาจีบ "คุณหมายถึงอะไรโดยที่?" เดนนิสเพียงแค่มองไปที่เขาและชี้ให้เขาอีกครั้งที่จะออกจากครั้งแรก มินโฮลังเลไปข้างหน้าและน้องสาวของเขาอย่างแท้จริงลากเขาไปทางด้านหลัง ก่อนที่พวกเขาทำให้มันไปที่ห้องครัวเขาเห็นมิถุนายนหน้าประตูไปที่สนามหน้าบ้าน พี่ชายเปิดประตูสำหรับแพทย์และร่วมกันพวกเขาข้ามลานอย่างระมัดระวังและหายไปหลังพุ่มไม้. "ฉันหวังว่าเธอดี" มิถุนายน Kyung บ่นอยู่ข้างหลังเขา. มินโฮหมุนไปรอบ ๆ "สิ่งที่เกิดขึ้น? ทำไมคุณเข้าด้วยกันภายในห้องเก็บของได้หรือไม่ " "ผมอยากจะขอบคุณเธอสำหรับการบันทึกคุณ" น้องสาวของเขากล่าวว่า defensively แต่มีแววของความผิดในสายตาของเธอ "คุณทำอะไรอยู่ชั้นบนหรือไม่?" "ผมมาที่จะได้รับผ้าห่มพิเศษสำหรับท่านที่ได้รับรางวัล" เขาพึมพำและถอนหายใจ เขาลืมเกี่ยวกับมัน. "คุณได้ยินเสียงอะไร?" เธอถามอย่างกังวลใจ. "ได้ยินอะไร?" เขากล่าวว่าไม่สนใจ "ฉันจะไปรับผ้าห่ม." "Ania ฉันจะไป เพียงแค่บอก Ye Won ไม่มีผ้าห่มหนาและที่ฉันอาสาที่จะค้นหาผ่านสิ่งที่เธอ. " น้องสาวของเขาเดินกลับไปที่ชั้นสอง ดวงตาของเขาตามมิถุนายน Kyung จนเธอหายไปขึ้นบันได. ____________ เดนนิสโยนถุง duffle ของเขาในที่นั่งผู้โดยสารด้านหลังและปิดประตู. "คุณแน่ใจว่าคุณกำลังจะเป็นโอเคนี่?" กังวลเห็นได้ชัดในใบหน้าของเขา เขาจะออกเดินทางไปกรุงโซลและจะไม่ได้อยู่กับเธอเป็นเวลาสองสัปดาห์. ชินเฮพยักหน้าแขนของเธอข้ามหน้าอกของเธอเพื่อป้องกันความหนาวเย็น "แล้วคุณบอกทุกอย่าง มิ.ย. พี่เขาต้องการที่จะรู้ว่า ผมมั่นใจว่าเราจะปรับ. " "นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมพูดเกี่ยวกับ" เดนนิสถอนหายใจ. "ถ้ามันเป็นเรื่องของคืนที่ผ่านมา ... " "คุณคงไม่ต้องการที่จะแบ่งปันสิ่งที่เกิดขึ้นที่นั่น?" เธอจ้องที่ มือของเธอ. ฉันต้องการความจริง. "มินโฮก็มีมากเกินไปเพียง แต่เขาอธิบายว่าเขาได้เห็นการโจมตีของการโจมตีเสียขวัญ ฉันไม่สามารถได้รับสิ่งที่ออกมาจากเขาโดยไม่ให้เขาถามดังนั้นหลายสิ่ง. " ชินเฮกระวนกระวายที่เท้าของเธอ เธอไม่อยากให้ใครมาเป็นพยานในช่วงเวลาเหล่านั้น มันทำให้เธอดูเปราะบางอ่อนแอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเธอไม่ต้องการที่มินโฮจะเห็นเธอเช่นนั้นเพราะเขาอาจจะเริ่มต้นถามคำถามที่เธอไม่ต้องการที่จะตอบ. "และฉันหวังว่าคุณจะไม่ได้ใช้กุญแจรถตู้ของคุณ ฉันไม่ต้องการที่เกิดขึ้นอีกครั้งโดยเฉพาะอย่างยิ่งว่าผมจะไม่ได้อยู่กับคุณ "หมอกล่าวว่ามองอดีตของเธอหน้าผากของเขาจีบ ชินเฮหันหัวของเธอกลับมา แต่ไม่เห็นอะไร. "ฉันขอโทษ" เธอบ่น "ฉันไม่ได้คิด ฉันไม่ต้องการที่จะคิดว่าคืนที่ผ่านมาและคุณรู้ว่าการเรียนรู้ที่จะขับรถอีกครั้งช่วยให้ผมได้รับความคิดของฉันออกสิ่ง. " "ฉันรู้ แต่แม้ว่ามันจะช่วยในการล้างความคิดของคุณก็ยังคงเป็นอันตรายสำหรับคุณที่จะไปด้วยตัวคุณเอง . "เขาจัดขึ้นไหล่ของเธอและล็อคดวงตาของเขาเกี่ยวกับเธอ "ผมไม่ต้องการให้คุณหลบหนีอีกครั้งโดยวิธีใด ๆ ไม่ว่าจะเป็นขโมยกุญแจรถของใครบางคนเพราะคุณรู้สึกติดอยู่หรือผ่านออกมาเพราะที่ผ่านมาช่วยในการหลอกหลอนคุณ ผมรู้ว่ามันยากและคุณไม่สามารถควบคุมมันได้จริงๆ แต่ถ้าคุณเคยรู้สึกกระตุ้นอีกครั้งเพื่อออกไปที่ไหนสักแห่งที่โทรหาฉันดร Ahn หรือขอ มิ.ย. พี่เพื่อขอความช่วยเหลือ. " "Arasso" เธอพึมพำและโยกบน เท้าของเธอ "หยุดด่าว่าฉันเหมือนเด็ก." "เพื่อหยุดทำตัวเหมือนหนึ่ง" เขากล่าวบิตโกรธ "คุณขโมยกุญแจรถของฉันคืนที่ผ่านมาเช่นเดียวกับวัยรุ่นกบฏ!" "คุณเพียงแค่บ้าเพราะคุณไม่ได้สังเกตเห็นว่าผมเอาพวกเขา" เธอด่าเขาอีกด้านหนึ่งของริมฝีปากของเธอขดเป็นรอยยิ้ม. เดนนิสจ้องที่ เธอไม่กะพริบตา จากนั้นเขาก็ป้องใบหน้าของเธอแล้วบีบแก้มของเธอ. "ย่ะทำอย่างนั้นอีกครั้ง". "คืออะไร?" เธอ griped และ swatted มือของเขาออกไป. "จริงๆคุณยิ้มนิด ๆ หน่อย ๆ " เขากล่าวว่ามองบิตเพ้อและดึงแก้มของเธอ ออกไปด้านนอก. "คุณกำลังเริ่มที่จะจินตนาการถึงสิ่งที่เพราะความหนาวเย็น" เธอพึมพำและพยายามที่จะดึงออก เมื่อเธอไม่สามารถที่เธอผลักเขาที่มีต่อรถแทน. เดนนิสหัวเราะให้แก้มของเธอไป "คุณยิ้ม สิ่งที่เป็นวิธีที่ดีที่จะส่งออก ไม่จริงผมไม่รู้สึกเหมือนไปอีกต่อไป. " เธอเปิดประตูรถให้เขา "สองเด็กที่คุณไว้วางใจที่จะทำให้พวกเขาดีกว่า กลับไปที่กรุงโซล. " "Arasso" เขาหัวเราะและกำลังจะเข้าไปในรถเมื่อเขาหมุนไปรอบ ๆ เพื่อเธออีกครั้ง. "ฉันจะคิดถึงคุณ." สร้างความประหลาดใจของเธอเขาปิดระยะห่างระหว่างพวกเขาและดึงเธอ ในการกอด. _______________ มินโฮที่จ้องมองตามมืดของมนุษย์ทุกการเคลื่อนไหว เมื่อเขาดึงเธอในผ้าม่านชั้นยาวยู่ยี่ในมือของเขาแข็งแรง เขาบอกตัวเองว่ามันเป็นเพราะคนที่เป็นหมอและคนที่เขาได้รับการกอดเป็นหนึ่งในผู้ป่วยของเขา มันเป็นผิดจรรยาบรรณ เขาได้รับการใช้ประโยชน์. จากนั้นเขาจำความสุขและความสนุกที่เห็นได้ชัดในใบหน้าของชายคนนั้นแม้จากระยะไกลและมินโฮสงสัยในสิ่งที่เธอบอกว่าจะทำให้เขาหัวเราะ ที่เขามีความสุขที่เธอทำให้เขามีความสุข ... ความคิดของเขาส่ายออกไป เขาไม่ควรแม้แต่จะคิดของเธอ พวกเขามีความยาวกว่า. ดังนั้นทำไมเขาสนใจว่าพวกเขาอยู่ในห้องด้วยกันทุกคืน? เมื่อเขาถามว่าชินเฮได้ทำคืนที่ผ่านมาผู้จัดการของเธอบอกว่าเธอไม่เป็นไรเพราะดร. โอ้พักอยู่กับเธอ. มินโฮจำได้น้ำดี เพิ่มขึ้นในปากของเขา "เขาอยู่ในห้องชินเฮหรือไม่?" ชายชราต้องได้เห็นความสงสัยในใบหน้าของเขาเพราะเขาบอกว่า "เขาไม่ได้เป็นเพียงหมอ แต่เขายังเป็นเพื่อนที่เชื่อถือได้ของเธอ." เขาจะต้องเป็นเพื่อนที่สำหรับชินเฮ แต่มันก็ชัดเจนว่า เป็นวันฤดูร้อนเมฆที่แพทย์เห็นเธอเป็นผู้หญิง. "และเขาก็ไม่ได้ว่าแพทย์ของเธอ" มิถุนายนเพิ่มคืนที่ผ่านมา แต่ไม่ได้อธิบายเพิ่มเติมเมื่อเขาถามว่าใครคนจริงๆในชีวิตของชินเฮของ. ที่เพิ่มเข้ามาเท่านั้นที่จะ กองคำถามในใจของเขา และหลังจากคืนที่ผ่านมาความคิดของเขาอยู่ในความวุ่นวาย มันก็ยังคงดูเหมือนเหนือเพื่อให้มินโฮ เขาไม่ได้ห่อแม้กระทั่งความคิดของเขาไปรอบ ๆ มันยัง. มิถุนายน Kyung, ที่เอาการเดินทางรถไฟขบวนสุดท้ายกลับไปที่กรุงโซลเมื่อคืนหลังจากที่พรรคจะไม่บอกเขาว่าอะไร แต่สาบานว่าจะให้เขารู้ว่าเธอไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่ก่อให้เกิดความชินเฮของ ดูเหมือนตกใจโจมตี. "Let 's talk เมื่อฉันกลับบ้าน" เขากล่าวกับเธอทำให้แน่ใจว่าเธอได้รับข้อความ เขาจะไม่ยอมรับความเงียบของเธอในเรื่องนี้ว่าเขาแน่ใจว่าเธอรู้ว่าโสม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ชินเฮวอน "

เธอตาเน้นของเขาเป็นครั้งที่สองแล้ว ตัวเธอเริ่มสั่น มินโฮจับไหล่เธอ ตัวเธอสั่นไปหมด ใต้มือของเขา . . . . . .

" เกิดอะไรขึ้น ? " เขาถามจุนยองที่ยังดูหายไป " ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ ? "

" ชั้นไม่รู้ เราคุยกันแล้วเธอ - ชิน เฮ เย้ ! "

แต่ก็ไม่ล้ม ชิน เฮ คว้าแขนของมินโฮไว้แน่นมือของเธอยังคงสั่นอยู่ เขาคว้าแขนเธอกลับเกรงว่าเธอหมดสติและล้มลง พี่

" , คุณสามารถเปิดห้องฉัน ? " เขาถามอย่างรีบร้อน และกวาดชินเฮภายใต้แขนของเขา จุนยองรันปีกขวาและเปิดประตู .

" ฉันต้องเรียกหมอว่า " เธอพูดอย่างรีบร้อนหลังจากที่เขาวาง ชิน เฮ บนเตียงมินโฮซ้อนสองหมอนอยู่ใต้เท้าของเธอและเริ่ม unzipping เสื้อของเธอ . . . . .

" ผมสบายดี " เธอพึมพำ เธอหายใจช้าๆ พยายามควบคุมการหายใจของเธอ

" นายสบาย " เขาถอนหายใจและดึงซิปของเสื้อทั้งหมดลง และดึงหน้าออกจากกัน

" มันหนาว " มือของเธอเย็นและสั่นได้ลดลงเล็กน้อย แต่พวกเขาก็ยังไม่หยุด

มินโฮดึงเสื้อปิดอีกครั้ง เสียงชัดเจนบนใบหน้าของเขา . . . . . .

" เธอยังคงสั่น ฉันควรจะทำยังไงดี "

" ขอฉันหายใจ " เธอกล่าวอย่างอ่อนและปิดตาของเธอ

มินโฮนั่งหมดหนทาง ข้างๆเธอ ดูเธอเอาลมหายใจช้า มือกระชากผ้าปูที่นอนไว้แน่น ไม่รู้จะทำอย่างไร เขาจับและบีบมือเธอ fisted ระหว่างเขาเธอควานหาบางอย่างในมือขวาของเธอและมินโฮได้เห็นแววของเงินและดำ กุญแจรถ

เขาไม่เคยเห็นชินเฮอ่อนแอและอ่อนแอ ใบหน้าซีดขาวเกือบซีดไปหมด และคิ้วของเธอยับราวกับเจ็บปวด เธอเคยป่วยด้วยไข้หวัดหรือเย็น เธอหมดสติก่อน ขณะถ่ายทำละคร แต่ไม่ใช่แบบนี้ เขาคว้ามือของเธอไว้แน่น ไม่ใช่แบบนี้

มินโฮรู้สึกได้ถึงการสั่นหยุดลง เธอหายใจช้าและมั่นคง

" ชินเฮวอน " มือของเขาเลื่อนไปที่ใบหน้าของเธอ และค่อยๆ แตะแก้มเธอ " ชินเฮวอน "

เธอเปิดฝานิดหน่อย เปิดเผยและเซื่องซึมเหลือบตา แล้วหลับตาอีกครั้ง และครั้งนี้ มือของเธอก็ปวกเปียกอยู่

มีความกลัวเก่าเข้ามาภายในเขา . หน้าอกกระชับ . " อย่ามาทำแบบนี้