poet's only answer to such profound

poet's only answer to such profound joy and beauty is to ensure that his friend be forever in human memory, saved from the oblivion that accompanies death. He achieves this through his verse, believing that, as history writes itself, his friend will become one with time. The final couplet reaffirms the poet's hope that as long as there is breath in mankind, his poetry too will live on, and ensure the immortality of his muse.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กวีคำตอบเท่านั้นเช่นความสุขที่ลึกซึ้ง และความงามคือเพื่อ ให้แน่ใจว่า เพื่อนของเขาอยู่ตลอดไปในหน่วยความจำมนุษย์ บันทึกจากการให้อภัยที่มาพร้อมกับความตาย เขาทำได้ผ่านข้อของเขา เชื่อว่า เป็นเขียนประวัติตัวเอง เพื่อนของเขาจะกลายเป็นหนึ่งเดียวกับเวลา Couplet สุดท้ายย้ำหวังของกวีว่า ตราบใดที่มีลมหายใจในมนุษย์ บทกวีของเขาเกินไปจะอยู่ และให้ความเป็นอมตะของมิวส์ของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กวีคำตอบเดียวเพื่อความสุขที่ลึกซึ้งและความงามดังกล่าวคือเพื่อให้แน่ใจว่าเพื่อนของเขาจะเป็นตลอดไปในหน่วยความจำของมนุษย์ที่บันทึกไว้จากการให้อภัยที่มาพร้อมกับความตาย เขาประสบความสำเร็จนี้ผ่านบทกวีของเขาเชื่อว่าเป็นประวัติศาสตร์เขียนเองเพื่อนของเขาจะกลายเป็นหนึ่งเดียวกับเวลา คู่สุดท้ายยืนยันอีกครั้งถึงความหวังของกวีว่าตราบใดที่ยังมีลมหายใจในมนุษย์บทกวีของเขาก็จะมีชีวิตอยู่ต่อและตรวจสอบความเป็นอมตะของเขารำพึง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กวีเพียงคำตอบที่ลึกซึ้งเช่นความสุขและความงามเพื่อให้แน่ใจว่าเพื่อนของเขาอยู่ตลอดไปในหน่วยความจำของมนุษย์ , บันทึกจากการให้อภัยที่มาพร้อมกับความตาย เขาบรรลุนี้ผ่านกลอนของเขา เชื่อว่าเป็นประวัติศาสตร์เขียนเอง เพื่อนเขาจะกลายเป็นหนึ่งเดียวกับเวลา การโคลงสุดท้ายยืนยันหวังว่ากวีว่าตราบใดที่ยังมีลมหายใจในมนุษยชาติ บทกวีของเขาก็จะอยู่ได้ และมั่นใจในความเป็นอมตะของนางในฝันของเขา