The Selfish Giantby Oscar Wilde(185

The Selfish Giant
by Oscar Wilde
(1854-1900)

Every afternoon, as they were coming from school, the children used to go and play in the Giant's garden.
It was a large lovely garden, with soft green grass. Here and there over the grass stood beautiful flowers like stars, and there were twelve peach-trees that in the spring-time broke out into delicate blossoms of pink and pearl, and in the autumn bore rich fruit. The birds sat on the trees and sang so sweetly that the children used to stop their games in order to listen to them. "How happy we are here!" they cried to each other.

One day the Giant came back. He had been to visit his friend the Cornish ogre, and had stayed with him for seven years. After the seven years were over he had said all that he had to say, for his conversation was limited, and he determined to return to his own castle. When he arrived he saw the children playing in the garden.

"What are you doing here?" he cried in a very gruff voice, and the children ran away.

"My own garden is my own garden," said the Giant; "any one can understand that, and I will allow nobody to play in it but myself." So he built a high wall all round it, and put up a notice-board.

TRESPASSERS
WILL BE
PROSECUTED

He was a very selfish Giant.

The poor children had now nowhere to play. They tried to play on the road, but the road was very dusty and full of hard stones, and they did not like it. They used to wander round the high wall when their lessons were over, and talk about the beautiful garden inside. "How happy we were there," they said to each other.

Then the Spring came, and all over the country there were little blossoms and little birds. Only in the garden of the Selfish Giant it was still winter. The birds did not care to sing in it as there were no children, and the trees forgot to blossom. Once a beautiful flower put its head out from the grass, but when it saw the notice-board it was so sorry for the children that it slipped back into the ground again, and went off to sleep. The only people who were pleased were the Snow and the Frost. "Spring has forgotten this garden," they cried, "so we will live here all the year round." The Snow covered up the grass with her great white cloak, and the Frost painted all the trees silver. Then they invited the North Wind to stay with them, and he came. He was wrapped in furs, and he roared all day about the garden, and blew the chimney-pots down. "This is a delightful spot," he said, "we must ask the Hail on a visit." So the Hail came. Every day for three hours he rattled on the roof of the castle till he broke most of the slates, and then he ran round and round the garden as fast as he could go. He was dressed in grey, and his breath was like ice.

"I cannot understand why the Spring is so late in coming," said the Selfish Giant, as he sat at the window and looked out at his cold white garden; "I hope there will be a change in the weather."

But the Spring never came, nor the Summer. The Autumn gave golden fruit to every garden, but to the Giant's garden she gave none. "He is too selfish," she said. So it was always Winter there, and the North Wind, and the Hail, and the Frost, and the Snow danced about through the trees.

One morning the Giant was lying awake in bed when he heard some lovely music. It sounded so sweet to his ears that he thought it must be the King's musicians passing by. It was really only a little linnet singing outside his window, but it was so long since he had heard a bird sing in his garden that it seemed to him to be the most beautiful music in the world. Then the Hail stopped dancing over his head, and the North Wind ceased roaring, and a delicious perfume came to him through the open casement. "I believe the Spring has come at last," said the Giant; and he jumped out of bed and looked out.

What did he see?

He saw a most wonderful sight. Through a little hole in the wall the children had crept in, and they were sitting in the branches of the trees. In every tree that he could see there was a little child. And the trees were so glad to have the children back again that they had covered themselves with blossoms, and were waving their arms gently above the children's heads. The birds were flying about and twittering with delight, and the flowers were looking up through the green grass and laughing. It was a lovely scene, only in one corner it was still winter. It was the farthest corner of the garden, and in it was standing a little boy. He was so small that he could not reach up to the branches of the tree, and he was wandering all round it, crying bitterly. The poor tree was still quite covered with frost and snow, and the North Wind was blowing and roaring above it. "Climb up! little boy," said the Tree, and it bent its branches down as low as it could; but the boy was too tiny.

And the Giant's heart melted as he looked out. "How selfish I have been!" he said; "now I know why the Spring would not come here. I will put that poor little boy on the top of the tree, and then I will knock down the wall, and my garden shall be the children's playground for ever and ever." He was really very sorry for what he had done.

So he crept downstairs and opened the front door quite softly, and went out into the garden. But when the children saw him they were so frightened that they all ran away, and the garden became winter again. Only the little boy did not run, for his eyes were so full of tears that he did not see the Giant coming. And the Giant stole up behind him and took him gently in his hand, and put him up into the tree. And the tree broke at once into blossom, and the birds came and sang on it, and the little boy stretched out his two arms and flung them round the Giant's neck, and kissed him. And the other children, when they saw that the Giant was not wicked any longer, came running back, and with them came the Spring. "It is your garden now, little children," said the Giant, and he took a great axe and knocked down the wall. And when the people were going to market at twelve o'clock they found the Giant playing with the children in the most beautiful garden they had ever seen.

All day long they played, and in the evening they came to the Giant to bid him good-bye.

"But where is your little companion?" he said: "the boy I put into the tree." The Giant loved him the best because he had kissed him.

"We don't know," answered the children; "he has gone away."

"You must tell him to be sure and come here to-morrow," said the Giant. But the children said that they did not know where he lived, and had never seen him before; and the Giant felt very sad.

Every afternoon, when school was over, the children came and played with the Giant. But the little boy whom the Giant loved was never seen again. The Giant was very kind to all the children, yet he longed for his first little friend, and often spoke of him. "How I would like to see him!" he used to say.

Years went over, and the Giant grew very old and feeble. He could not play about any more, so he sat in a huge armchair, and watched the children at their games, and admired his garden. "I have many beautiful flowers," he said; "but the children are the most beautiful flowers of all."

One winter morning he looked out of his window as he was dressing. He did not hate the Winter now, for he knew that it was merely the Spring asleep, and that the flowers were resting.

Suddenly he rubbed his eyes in wonder, and looked and looked. It certainly was a marvellous sight. In the farthest corner of the garden was a tree quite covered with lovely white blossoms. Its branches were all golden, and silver fruit hung down from them, and underneath it stood the little boy he had loved.

Downstairs ran the Giant in great joy, and out into the garden. He hastened across the grass, and came near to the child. And when he came quite close his face grew red with anger, and he said, "Who hath dared to wound thee?" For on the palms of the child's hands were the prints of two nails, and the prints of two nails were on the little feet.

"Who hath dared to wound thee?" cried the Giant; "tell me, that I may take my big sword and slay him."

"Nay!" answered the child; "but these are the wounds of Love."

"Who art thou?" said the Giant, and a strange awe fell on him, and he knelt before the little child.

And the child smiled on the Giant, and said to him, "You let me play once in your garden, to-day you shall come with me to my garden, which is Paradise."

And when the children ran in that afternoon, they found the Giant lying dead under the tree, all covered with white blossoms.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยักษ์เห็นแก่ตัวโดย Oscar ไวลด์(1854 - 1900)ทุก ๆ บ่าย ตามที่พวกเขาได้มาจากโรงเรียน เด็กที่ใช้ไป และเล่นใน ยักษ์ของสวนสวนสวยขนาดใหญ่ มีหญ้าสีเขียวอ่อนได้ ความมากกว่าหญ้าที่ยืนบริการเช่นดาว และมีต้นไม้พีชที่ในเวลาฤดูใบไม้ผลิร้องไห้เป็นบลอสซั่มอ่อนสีชมพู และมุก และในฤดูใบไม้ร่วงเจาะผลไม้อุดมไปด้วย สิบสอง นกนั่งบนต้นไม้ และแสงดังนั้นเพราะที่เด็กใช้ในการหยุดเกมของพวกเขาเพื่อฟังพวกเขา "วิธีมีความสุขเราอยู่ที่นี่" พวกเขาร้องเรียกกันวันหนึ่งยักษ์กลับมา เขาเคยไป เยี่ยมเพื่อนของเขา Cornish ogre และได้อยู่กับเขาเจ็ดปี หลังจากเจ็ดปีที่ผ่านเขาได้กล่าวว่า การที่เขามีการพูด การสนทนาของเขาถูกจำกัด และกำหนดกลับไปปราสาทของเขาเอง เมื่อเขามาถึง เขาเห็นเด็กเล่นในสวน"จะทำอะไรที่นี่" เขาร้องในเสียงมากลักษณะ และเด็กวิ่งหนีไป"สวนของตัวเองเป็นสวนของตัวเอง กล่าวว่า ยักษ์ "ทุกคนสามารถเข้าใจว่า และจะให้ใครเล่นแต่ตัวเอง" เขาสร้างกำแพงสูงทั้งหมดรอบ และใส่ค่าบอร์ดประกาศTRESPASSERSจะลงโทษเขายักษ์ใหญ่เห็นแก่ตัวมากเด็กดีก็ตอนนี้ไม่มีเล่น พวกเขาพยายามที่จะเล่นบนถนน แต่ถนนมีฝุ่นมาก และเต็มไปด้วยหินแข็ง และพวกเขาไม่ชอบ พวกเขาใช้ในการเร่รอบผนังสูงเมื่อมีนักเรียนกว่า และพูดคุยเกี่ยวกับความสวยงามภายในสวน "วิธีมีความสุขเราก็มี พวกเขากล่าวกันแล้วมาฤดูใบไม้ผลิ และทั่วประเทศ มีบลอสซั่มน้อยและนกน้อย เฉพาะในสวนเห็นแก่ตัวยักษ์ ก็ยังหนาว ไม่เลี้ยงนกร้องเพลงมันเป็นเด็กไม่มี และต้นไม้ลืมแย้ม เมื่อดอกไม้สวยงามใส่หัวของมันออกจากหญ้า แต่เมื่อมันเห็นบอร์ดประกาศ ก็เพื่อขอเด็กที่เล็ดรอดเข้าไปในพื้นดินอีกครั้ง และออกไปนอน คนเท่านั้นที่มีความยินดีที่มีหิมะและน้ำแข็ง "สปริงลืมสวนนี้ พวกเขาร้อง "ดังนั้นเราจะอยู่ที่นี่ตลอดทั้งปี" หิมะปกคลุมหญ้าด้วยเสื้อคลุมสีขาวของเธอดีขึ้น และน้ำแข็งที่ทาสีเงินต้นทั้งหมด จากนั้น จะเชิญลมเหนือกับพวกเขา และพระองค์ เขาห่อหนังสัตว์ และเขา roared ทุกวันเกี่ยวกับสวน ได้พัดหม้อปล่องไฟลง "นี้จึง, " เขากล่าวว่า "เราต้องถาม Hail ที่เกี่ยวกับการเยี่ยมชม" ดังนั้น Hail มา ทุกวันเวลา 3 ชั่วโมงเขา rattled บนหลังคาของปราสาทจนเขายากจนส่วนใหญ่ขนาด และเขาวิ่งรอบ แล้วรอบสวนเป็นอย่างที่เขาสามารถไป เขาได้แต่งตัวในสีเทา และลมหายใจของเขาเป็นเหมือนน้ำแข็ง"ฉันไม่เข้าใจทำไมฤดูใบไม้ผลิเพื่อในมา ว่า เห็นแก่ตัวยักษ์ เขาเสาร์ที่หน้าต่าง และมองออกมาที่สวนของเขาขาวเย็น "ฉันหวังว่า จะมีการเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศ"แต่ฤดูใบไม้ผลิไม่มา หรือฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วงให้ผลไม้ทองสวนทุก แต่การของยักษ์ สวนเธอให้ไม่ "เขาจะเห็นแก่ตัวเกินไป เธอกล่าว ดังนั้น มันเป็นเสมอฤดูหนาวมี และ ลมเหนือ และ Hail และน้ำแข็ง หิมะ และเต้นเกี่ยวกับผ่านต้นไม้เช้าวันหนึ่งยักษ์กำลังนอนตื่นเตียงเมื่อเขาได้ยินเพลงน่ารัก ได้แต่เพียงแห่งหวานเพื่อให้หูของเขาที่เขาคิดว่า มันต้องเป็นนักดนตรีของพระมหากษัตริย์ที่ผ่านมา มันเป็นความจริงเท่านั้นร้องเพลงอยู่นอกหน้าต่างเขา linnet น้อย แต่ก็นาน มาก เพราะเขาได้ยินนกร้องในสวนของเขาให้ เหมือนเขาเป็น เพลงสวยงามที่สุดในโลก แล้ว Hail หยุดเต้นรำเหนือหัว ลมเหนือได้หยุดคำราม และมาหอมอร่อยเขาผ่านเคสเมนต์เปิดด้วย "ผมเชื่อว่า ฤดูใบไม้ผลิได้มาในที่สุด กล่าวว่า ยักษ์ และเขาไปออกจากเตียง และมองออกเขาไม่เห็นอะไรเขาเห็นสายตาที่ยอดเยี่ยมที่สุด ผ่านรูเล็ก ๆ ในผนัง เด็กมี crept ใน และพวกเขานั่งในสาขาของต้นไม้ ในทุกที่เขาได้เห็น มีเด็กเล็ก และต้นไม้กำลังดีใจดังนั้นการมีลูกอีกว่า พวกเขามีครอบคลุมตัวเอง ด้วยบลอสซั่ม และถูกโบกของแขนเหนือศีรษะเด็กเบา ๆ นกบินเกี่ยวกับ และ twittering ด้วยความยินดี และดอกไม้ถูกค้นหาผ่านหญ้าสีเขียว และหัวเราะ มันเป็นฉากที่ดี ในมุมหนึ่งก็ยังหนาว มันเป็นมุมมากที่สุดของสวน และในมันยืนชาย เขามีขนาดเล็กที่สามารถเข้าถึงไม่ได้สาขาของต้นไม้ และเขาได้หลงรอบ ร้องไห้พิรี้พิไร ทรีดีถูกปกคลุม ด้วยน้ำแข็งและหิมะยังค่อนข้าง และลมเหนือพัด และคำรามดังกล่าวข้างต้น "ปีนขึ้น เด็กชาย กล่าวว่า ต้น และมันงอสาขาลงต่ำเหมือนมันสามารถ แต่เด็กเล็กเกินไปและหัวใจของยักษ์ที่หลอมเป็นเขาดูออก "วิธีเห็นแก่ตัวผม" เขากล่าวว่า "ตอนนี้ฉันรู้เหตุฤดูใบไม้ผลิจะไม่มาที่นี่ ฉันจะทำให้ชายที่ยากจนบนต้นไม้ แล้ว ฉันจะเคาะลงผนัง และสวนจะเป็นเด็กเคยตัว และเคย" เขาถูกจริง ๆ ขออภัยในสิ่งที่เขาได้กระทำดังนั้นเขา crept ชั้นล่างเปิดประตูด้านหน้าค่อนข้างเบา และออกไปในสวน แต่เมื่อเห็นเด็ก ๆ เขา ไม่กลัวว่า พวกเขาทั้งหมดวิ่งหนีไป และสวนกลายเป็น หนาวอีก เฉพาะชายไม่ทำงาน สำหรับตาของเขามีดังนั้นเต็มไป ด้วยน้ำตาที่เขาไม่ได้เห็นยักษ์มา และยักษ์ขโมยขึ้นหลังเขาเอาเขาเบา ๆ มือของเขา และทำให้เขาเป็นต้น และต้นที่ยากจนในครั้งเป็นดอก และนกมา และแสงนั้น และชายเหยียดแขนทั้งสองของเขา และส่วนใหญ่พวกเขารอบคอของยักษ์ รั้งเขา และเด็กอื่น ๆ เมื่อพวกเขาเห็นว่า ยักษ์ไม่ใช่คนชั่วอีกต่อไป มาทำงานหลัง และกับมาฤดูใบไม้ผลิ "มันเป็นสวนของคุณตอนนี้ เด็กน้อย กล่าวว่า ยักษ์ และเขาเอาขวานดี และโบว์ลิ่งลงผนัง และเมื่อคนจะไปตลาดที่สิบสองโมง จะพบยักษ์เล่นกับเด็ก ๆ ในสวนสวยที่สุดที่พวกเขาเคยเห็นตลอดทั้งเล่นของพวกเขา และในช่วงเย็น ก็มาถึงยักษ์เสนอเขาลา"แต่ที่เป็นเพื่อนร่วมทางน้อย" เขากล่าวว่า: "เด็กฉันใส่ลงในแผนภูมิ" ยักษ์รักเขาสุดเนื่องจากเขามีรั้งเขาไว้"เราไม่รู้ว่า ตอบเด็ก "เขาหายไป""คุณต้องแจ้งเขาเพื่อให้แน่ใจ และมาเพื่อเหล่า กล่าวว่า ยักษ์ แต่เด็กที่กล่าวว่า พวกเขาไม่รู้ที่เขาอาศัยอยู่ และไม่เคยเห็นเขาก่อน และยักษ์รู้สึกเศร้ามากทุก ๆ บ่าย เมื่อโรงเรียนได้ เด็กมา และเล่นกับยักษ์ แต่ชายที่รักยักษ์ไม่เคยเห็นอีก ยักษ์ถูกดีเด็ก ๆ แต่เขาปรารถนาสำหรับเพื่อนน้อยแรก และมักจะพูดของเขา "วิธีอยากเห็น" เขาใช้ว่าปีไปกว่า และยักษ์โตเก่า และเบามาก เขาไม่สามารถเล่นเกี่ยวกับต่อไป เพื่อให้เขานั่งในเก้าอี้นวมตัวใหญ่ เห็นเด็กที่เกมของพวกเขา และชื่นชมสวนของเขา "มีหลายบริการ เขากล่าวว่า "แต่เด็กเป็นดอกไม้สวยงามที่สุดของทั้งหมด"เช้าหนาวหนึ่งเขามองออกจากหน้าต่างของเขาเขาไม่แต่งตัว เขาไม่ได้เกลียดฤดูหนาวตอนนี้ สำหรับเขารู้ว่า มันเป็นเพียงฤดูใบไม้ผลิหลับ และดอกไม้ได้อย่างก็เขา rubbed ตาในใจ ดู และดู แน่นอนมันเป็นสายตาที่มกราคม มุมมากที่สุดของสวน ถูกต้นไม้ค่อนข้างครอบคลุมกับบลอสซั่มไวท์ดี สาขาทั้งหมดทอง และเงินผลไม้แขวนลง จากพวกเขา และ ใต้มันยืนได้รักเด็กชายได้ชั้นล่างวิ่งยักษ์สุขดี และออก เป็นสวน เขา hastened ข้ามให้หญ้า แล้วมาใกล้เด็ก และเติบโตมาค่อนข้างปิดหน้าแดง ด้วยความโกรธ และเขากล่าว ว่า "ผู้ทรงกว่าแผลท่านเล่า" สำหรับบนปาล์มของเด็กมือถูกพิมพ์เล็บสอง และพิมพ์ของเล็บสองมีเท้าเล็กน้อย"ที่ทรงกว่าแผลทั้งหลาย" ร้องยักษ์ "บอกฉัน ฉันอาจใช้ดาบใหญ่ของฉัน และฆ่าเขา""นาย" ตอบเด็ก "แต่นี่คือบาดแผลของความรัก""ที่ตรัส? " กล่าวว่า ยักษ์ กลัวแปลกตกบนเขา และเขา knelt ก่อนเด็กน้อยและเด็กยิ้มบนยักษ์ กล่าวว่า เขา "คุณให้ฉันเล่นกันในสวนของคุณ คุณจะมากับสวนของฉัน ซึ่งเป็นพาราไดซ์ต่อวัน"และเมื่อเด็ก ๆ วิ่งเล่นในตอนบ่ายนั้น พวกเขาพบยักษ์นอนตายใต้ต้นไม้ ครอบคลุมทั้งหมด ด้วยไวท์บลอสซั่ม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เห็นแก่ตัวยักษ์
โดยออสการ์ไวลด์
(1854-1900) ในช่วงบ่ายทุกขณะที่พวกเขามาจากโรงเรียนเด็ก ๆ ที่ใช้ในการไปเล่นในสวนของยักษ์. มันเป็นสวนสวยขนาดใหญ่ที่มีหญ้าสีเขียวอ่อน ที่นี่และมีมากกว่าหญ้ายืนดอกไม้สวยงามเหมือนดาวและมีสิบสองลูกพีชต้นไม้ที่ในฤดูใบไม้ผลิเวลาโพล่งออกมาเป็นที่ละเอียดอ่อนของดอกสีชมพูและมุกและในฤดูใบไม้ร่วงเจาะผลไม้ที่อุดมไปด้วย นกนั่งอยู่บนต้นไม้และร้องเพลงหวานเพื่อให้เด็กใช้เพื่อหยุดเกมของพวกเขาเพื่อที่จะฟังพวกเขา "ความสุขวิธีที่เราอยู่ที่นี่!" เขาร้องกับแต่ละอื่น ๆ . วันหนึ่งยักษ์กลับมา เขาเคยไปเยี่ยมเพื่อนของเขาผีปอบคอร์นิชและได้อยู่กับเขาเป็นเวลาเจ็ดปี หลังจากเจ็ดปีได้มากกว่าที่เขาได้กล่าวว่าสิ่งที่เขาจะพูดสำหรับการสนทนาของเขาถูก จำกัด และเขามุ่งมั่นที่จะกลับไปยังปราสาทของเขาเอง เมื่อเขามาถึงเขาเห็นเด็กเล่นในสวน. "คุณกำลังทำอะไรที่นี่?" . เขาร้องด้วยเสียงห้าวมากและเด็กวิ่งหนีไป"สวนของตัวเองของฉันคือสวนของตัวเอง" ไจแอนท์กล่าวว่า "คนใดคนหนึ่งสามารถเข้าใจว่าและฉันจะช่วยให้ไม่มีใครที่จะเล่นใน แต่ตัวเอง." ดังนั้นเขาจึงสร้างกำแพงสูงตลอดทั้งมันและนำขึ้นแจ้งให้ทราบล่วงหน้าบอร์ด. บุกรุกจะถูกดำเนินคดีเขาเป็นยักษ์ที่เห็นแก่ตัวมาก. เด็กยากจนมีตอนนี้ไม่มีที่ไหนเลยที่จะเล่น พวกเขาพยายามที่จะเล่นบนท้องถนน แต่ถนนเป็นอย่างมากที่เต็มไปด้วยฝุ่นและเต็มไปด้วยหินแข็งและพวกเขาไม่ชอบมัน พวกเขาใช้ในการเดินรอบกำแพงสูงเมื่อบทเรียนของพวกเขาไปและพูดคุยเกี่ยวกับสวนสวยภายใน "ความสุขวิธีที่เราอยู่ที่นั่น" พวกเขากล่าวว่าแต่ละอื่น ๆ . แล้วฤดูใบไม้ผลิมาและทั่วประเทศมีดอกเล็ก ๆ น้อย ๆ และนกน้อย เฉพาะในสวนของยักษ์เห็นแก่ตัวมันก็ยังคงฤดูหนาว นกไม่ได้สนใจในการร้องเพลงในนั้นมีเด็กไม่มีและต้นไม้ลืมที่จะเบ่งบาน เมื่อดอกไม้ที่สวยงามใส่หัวของมันออกจากหญ้า แต่เมื่อมันเห็นแจ้งให้ทราบล่วงหน้าบอร์ดมันก็ขอโทษสำหรับเด็กที่จะเล็ดรอดกลับเข้ามาในพื้นดินอีกครั้งและเดินออกไปนอน คนเท่านั้นที่ได้รับการยินดีเป็นหิมะและน้ำค้างแข็ง "ฤดูใบไม้ผลิได้ลืมสวนนี้" เขาร้อง "ดังนั้นเราจะอยู่ที่นี่ตลอดทั้งปี." หิมะปกคลุมหญ้าด้วยเสื้อคลุมสีขาวของเธอที่ดีและฟรอสต์ทาสีทั้งเงินต้นไม้ จากนั้นพวกเขาได้รับเชิญลมเหนือที่จะอยู่กับพวกเขาและเขามา เขาได้รับการห่อขนและเขาคำรามทุกวันเกี่ยวกับสวนและพัดหม้อปล่องไฟลง "นี่เป็นจุดที่น่ารื่นรมย์" เขากล่าวว่า "เราต้องถามทักทายในการเข้าชม." ดังนั้นทักทายมา วันเวลาสามชั่วโมงทุกเขา rattled บนหลังคาของปราสาทจนเขายากจนที่สุดของหลังคาและจากนั้นเขาก็วิ่งรอบสวนให้เร็วที่สุดเท่าที่เขาจะไป . เขาได้รับการแต่งกายในชุดสีเทาและลมหายใจของเขาเป็นเหมือนน้ำแข็ง"ผมไม่เข้าใจว่าทำไมฤดูใบไม้ผลิเป็นช่วงปลายปีที่ผ่านมาดังนั้นใน" เห็นแก่ตัวไจแอนท์กล่าวว่าในขณะที่เขานั่งอยู่ที่หน้าต่างและมองออกไปที่สวนสีขาวของเขาเย็น "ผมหวังว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงในสภาพอากาศ." ฤดูใบไม้ผลิ แต่ไม่เคยมาหรือฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วงให้ผลไม้ทองที่จะสวนทุกครั้ง แต่จะสวนของยักษ์เธอให้ใคร "เขาเป็นคนเห็นแก่ตัวเกินไป" เธอกล่าว ดังนั้นมันจึงเป็นฤดูหนาวมักจะมีและเหนือลมและลูกเห็บและน้ำค้างแข็งและหิมะเต้นเกี่ยวกับการผ่านต้นไม้. เช้าวันหนึ่งยักษ์กำลังนอนตื่นขึ้นมาในเตียงเมื่อเขาได้ยินบางเพลงที่น่ารัก มันฟังดูหวานเพื่อให้หูของเขาว่าเขาคิดว่ามันจะต้องเป็นนักดนตรีของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวผ่าน มันเป็นจริงๆเท่านั้นร้องเพลงนกชนิดหนึ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ นอกหน้าต่างของเขา แต่มันก็นานมากตั้งแต่ที่เขาเคยได้ยินนกร้องเพลงในสวนของเขาว่ามันดูเหมือนจะให้เขาเป็นเพลงที่สวยงามมากที่สุดในโลก จากนั้นทักทายหยุดเต้นเหนือหัวของเขาและลมเหนือหยุดคำรามและน้ำหอมอร่อยมาถึงเขาผ่านหน้าต่างที่เปิดอยู่ "ผมเชื่อว่าฤดูใบไม้ผลิที่มีมาในที่สุด" ไจแอนท์กล่าวว่า และเขากระโดดออกจากเตียงและมองออกไปนอก. เขาก็ไม่เห็นอะไรเขาเห็นสายตาที่ยอดเยี่ยมที่สุด ผ่านรูเล็ก ๆ น้อย ๆ ในผนังเด็กได้พุ่งในและพวกเขากำลังนั่งอยู่ในกิ่งก้านของต้นไม้ ในต้นไม้ที่เขาจะได้เห็นทุกที่มีเด็กเล็ก ๆ ต้นไม้และก็ดีใจมากที่จะมีลูกได้กลับมาอีกครั้งว่าพวกเขาได้รับการคุ้มครองตัวเองด้วยดอกไม้และถูกโบกแขนของพวกเขาเบา ๆ เหนือหัวเด็ก นกกำลังบินเกี่ยวกับการสั่นด้วยความตื่นเต้นกับความสุขและดอกไม้ที่กำลังมองผ่านหญ้าสีเขียวและหัวเราะ มันเป็นฉากที่น่ารักเพียง แต่ในมุมหนึ่งมันก็ยังคงฤดูหนาว มันเป็นมุมที่ไกลที่สุดของสวนและในนั้นก็กำลังยืนอยู่เด็กชายตัวเล็ก ๆ เขาเป็นคนที่มีขนาดเล็กที่เขาไม่สามารถเข้าถึงได้ถึงสาขาของต้นไม้และเขาก็เดินตลอดทั้งมันร้องไห้อย่างขมขื่น ต้นไม้ที่ไม่ดีก็ยังคงปกคลุมค่อนข้างมีน้ำค้างแข็งและหิมะและลมเหนือพัดและคำรามเหนือ "ปีนขึ้นเด็กน้อย" กล่าวว่าต้นไม้และกิ่งก้านของมันก้มลงต่ำมากเท่าที่จะทำได้; แต่เด็กเป็นเล็กเกินไป. และหัวใจยักษ์ละลายในขณะที่เขามองออกไปนอก "วิธีการที่เห็นแก่ตัวฉันได้รับ" เขากล่าวว่า; "ตอนนี้ฉันรู้ว่าทำไมฤดูใบไม้ผลิจะไม่มาที่นี่. เราจะใส่ว่าเด็กน้อยที่น่าสงสารที่ด้านบนของต้นไม้และจากนั้นผมจะเคาะลงผนังและสวนของฉันจะเป็นสนามเด็กเล่นตลอดกาลและตลอดไป." เขาเป็นจริงๆเสียใจมากสำหรับสิ่งที่เขาได้ทำ. ดังนั้นเขาจึงพุ่งลงมาชั้นล่างและเปิดประตูหน้าค่อนข้างเบา ๆ และเดินออกไปที่สวน แต่เมื่อคนเห็นเขาพวกเขาจึงกลัวว่าพวกเขาทั้งหมดวิ่งหนีและสวนกลายเป็นฤดูหนาวอีกครั้ง เพียงเด็กน้อยที่ไม่ได้ทำงานสำหรับตาของเขาก็เต็มไปด้วยน้ำตาว่าเขาไม่ได้เห็นยักษ์มา และยักษ์ขโมยขึ้นหลังเขาและพาเขาเบา ๆ อยู่ในมือของเขาและทำให้เขาขึ้นไปบนต้นไม้ และต้นไม้หักในครั้งเดียวเป็นดอกและนกมาและร้องเพลงบนและเด็กชายตัวเล็ก ๆ ยืดออกแขนทั้งสองของเขาและโยนพวกเขารอบคอยักษ์และจูบเขา และเด็กคนอื่น ๆ เมื่อพวกเขาเห็นว่าไจแอนท์ไม่ได้เป็นคนชั่วร้ายใด ๆ อีกต่อมาวิ่งกลับมาและกับพวกเขามาในฤดูใบไม้ผลิ "มันเป็นสวนของคุณตอนนี้เด็กน้อย" กล่าวว่าไจแอนท์และเขาเอาขวานที่ดีและล้มลงผนัง และเมื่อคนที่กำลังจะออกสู่ตลาดที่ 12:00 พวกเขาพบว่ายักษ์เล่นกับเด็ก ๆ ในสวนที่สวยที่สุดที่พวกเขาเคยเห็น. ตลอดทั้งวันที่พวกเขาเล่นและในช่วงเย็นพวกเขามาถึงยักษ์ที่จะเสนอราคาดีให้เขา ลาก่อน. "แต่ที่เป็นสหายน้อยของคุณ?" เขากล่าวว่า "เด็กที่ผมใส่ลงไปในต้นไม้". ไจแอนท์รักเขาที่ดีที่สุดเพราะเขาได้จูบเขา. "เราไม่ได้รู้ว่า" ตอบเด็ก; "เขาได้หายไป." "คุณต้องบอกเขาเพื่อให้แน่ใจว่าและมาที่นี่เพื่อพรุ่งนี้" ไจแอนท์กล่าวว่า แต่เด็กบอกว่าพวกเขาไม่ได้รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนและไม่เคยเห็นเขามาก่อน; และไจแอนท์รู้สึกเศร้ามาก. ทุกบ่ายเมื่อโรงเรียนได้มากกว่าเด็กที่มาเล่นกับยักษ์ แต่เด็กน้อยผู้ที่ไจแอนท์รักก็ไม่เคยเห็นอีกครั้ง ไจแอนท์เป็นคนใจดีมากให้เด็กทุกคน แต่เขาอยากให้เพื่อนตัวน้อยของเขาเป็นครั้งแรกและมักจะพูดถึงเขา "ฉันอยากจะเห็นเขา!" เขามักจะพูดว่า. ปีที่ผ่านมาก็ไปและยักษ์เติบโตเก่ามากและอ่อนแอ เขาไม่สามารถเล่นเกี่ยวกับการใด ๆ เพิ่มเติมเพื่อให้เขานั่งอยู่ในเก้าอี้ขนาดใหญ่และดูเด็กที่เกมของพวกเขาและชื่นชมสวนของเขา "ผมมีดอกไม้ที่สวยงามมาก" เขากล่าวว่า; "แต่เด็กเป็นดอกไม้ที่สวยที่สุดของทั้งหมด." เช้าวันหนึ่งในฤดูหนาวที่เขามองออกไปนอกหน้าต่างของเขาขณะที่เขากำลังรวมทั้งการตกแต่ง เขาไม่ได้เกลียดฤดูหนาวในขณะนี้เพราะเขารู้ว่ามันเป็นเพียงฤดูใบไม้ผลิหลับและดอกไม้ที่ได้รับการพักผ่อน. ทันใดนั้นเขาลูบตาของเขาในสงสัยและมองและมอง แน่นอนมันเป็นภาพที่ยิ่งใหญ่ ในมุมที่ไกลที่สุดของสวนที่ถูกปกคลุมไปด้วยต้นไม้มากกับดอกไม้สีขาวน่ารัก กิ่งก้านของมันล้วนสีทองและสีเงินผลไม้แขวนลงมาจากพวกเขาและอยู่ภายใต้มันยืนเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่เขาเคยรัก. ชั้นล่างวิ่งยักษ์ในความสุขที่ดีและออกไปในสวน เขารีบข้ามหญ้าและเข้ามาใกล้เด็ก และเมื่อเขามาค่อนข้างใกล้เคียงใบหน้าของเขาเติบโตแดงด้วยความโกรธและเขากล่าวว่า "ผู้ใดกล้าที่จะแผลเจ้า?" สำหรับบนฝ่ามือของเด็กที่ถูกพิมพ์สองเล็บและภาพพิมพ์ของทั้งสองอยู่บนเล็บเท้าเล็ก ๆ น้อย ๆ . "ผู้ใดกล้าที่จะแผลเจ้า?" ร้องไห้ยักษ์; "บอกฉันว่าฉันอาจจะใช้ดาบใหญ่ของฉันและฆ่าเขา." "เปล่าเลย!" ตอบเด็ก; "แต่เหล่านี้เป็นบาดแผลแห่งความรัก." "เจ้าคือใคร" กล่าวว่าไจแอนท์และกลัวแปลก ๆ ลงบนเขาและเขาคุกเข่าก่อนที่เด็กเล็ก ๆ . และเด็กยิ้มบนยักษ์และพูดกับเขาว่า "คุณให้ฉันเล่นครั้งเดียวในสวนของคุณต่อวันคุณจะมาพร้อมกับ ฉันไปที่สวนของฉันซึ่งเป็นสวรรค์. " และเมื่อเด็กวิ่งในช่วงบ่ายที่พวกเขาพบว่ายักษ์นอนตายอยู่ใต้ต้นไม้ทั้งหมดที่ปกคลุมไปด้วยดอกไม้สีขาว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

The Selfish Giant
by Oscar Wilde
(1854-1900)

Every afternoon, as they were coming from school, the children used to go and play in the Giant's garden.
It was a large lovely garden, with soft green grass. Here and there over the grass stood beautiful flowers like stars, and there were twelve peach-trees that in the spring-time broke out into delicate blossoms of pink and pearl, and in the autumn bore rich fruit. The birds sat on the trees and sang so sweetly that the children used to stop their games in order to listen to them. " How happy we are here!" they cried to each other.

One day the Giant came back. He had been to visit his friend the Cornish ogre, and had stayed with him for seven years. After the seven years were over he had said all that he had to say, for his conversation was limited, and he determined to return to his own castle. When he arrived he saw the children playing in the garden.

"What are you doing here?" he cried in a very gruff voice, and the children ran away.

"My own garden is my own garden," said the Giant; "any one can understand that, and I will allow nobody to play in it but myself." So he built a high wall all round it,ขึ้นบอร์ด นะ





จะถูกดำเนินคดี เขาเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมากยักษ์

เด็กยากจนได้ตอนนี้ไม่มีที่ให้เล่น พวกเขาพยายามที่จะเล่นบนถนน แต่ถนน ฝุ่นเยอะมาก และเต็มไปด้วยหินหนัก และพวกเขาไม่ชอบมัน พวกเขาเคยเดินรอบกำแพงสูง เมื่อบทเรียนของพวกเขามากกว่าและพูดคุยเกี่ยวกับสวนสวยภายใน . วิธีการมีความสุขเราก็มี" they said to each other.

Then the Spring came, and all over the country there were little blossoms and little birds. Only in the garden of the Selfish Giant it was still winter. The birds did not care to sing in it as there were no children, and the trees forgot to blossom. Once a beautiful flower put its head out from the grass, but when it saw the notice-board it was so sorry for the children that it slipped back into the ground again, and went off to sleep. The only people who were pleased were the Snow and the Frost. " Spring has forgotten this garden," they cried, "so we will live here all the year round." The Snow covered up the grass with her great white cloak, and the Frost painted all the trees silver. Then they invited the North Wind to stay with them, and he came. He was wrapped in furs, and he roared all day about the garden, and blew the chimney-pots down. " This is a delightful spot," he said, "we must ask the Hail on a visit." So the Hail came. Every day for three hours he rattled on the roof of the castle till he broke most of the slates, and then he ran round and round the garden as fast as he could go. He was dressed in grey, and his breath was like ice.

"I cannot understand why the Spring is so late in coming," said the Selfish Giant, as he sat at the window and looked out at his cold white garden; "I hope there will be a change in the weather."

But the Spring never came, nor the Summer.ฤดูใบไม้ร่วงผลไม้สีทองให้ทุกสวน แต่ของยักษ์สวนเธอให้ไม่มี เขาเห็นแก่ตัวเกินไป " เธอกล่าว ดังนั้นมันเป็นเสมอในฤดูหนาวนั้น ลมเหนือ และลูกเห็บ และน้ำค้างแข็งและหิมะเต้นผ่านต้นไม้

ตอนเช้ายักษ์นอนตื่นบนเตียงเมื่อเขาได้ยินเพลงน่ารัก .มันฟังดูหวานหูของเขาว่า เขาคิดว่า มันต้องเป็นพระราชานักดนตรีผ่านโดย จริงๆมันก็แค่ลินเนทน้อยร้องเพลงนอกหน้าต่างของเขา แต่มันก็นานมากตั้งแต่ที่เขาได้ยินนกร้องในสวนของเขา ดูเหมือนเขาจะเป็นเพลงที่สวยงามมากที่สุดในโลก แล้วลูกเห็บหยุดเต้นรำเหนือหัวของเขา และลมเหนือหยุด roaringและหอมอร่อย มาหาเขาผ่านบานเปิด . ผมเชื่อว่า สปริงที่ได้มาล่าสุด กล่าวว่า ยักษ์ เขากระโดดออกจากเตียงและมองออกไป . . . . .

เค้าเห็นอะไรเหรอ ?

เขาเห็นสายตาที่ยอดเยี่ยมที่สุด ผ่านรูเล็กๆในผนังเด็กได้คืบคลานเข้ามา และพวกเขานั่งอยู่ในกิ่งของต้นไม้ ในต้นไม้ทุกต้นที่เขาเห็นนั้นเป็นเด็กเล็ก ๆน้อย ๆและต้นไม้ดีใจที่จะได้เด็กกลับมาอีกว่าพวกเขาได้ครอบคลุมตัวเองกับดอกไม้ และโบกแขนเบา ๆบนหัวของเด็ก นกกำลังบิน และสั่นด้วยความตื่นเต้นของด้วยความดีใจ และดอกไม้ มองผ่านต้นหญ้าสีเขียว และหัวเราะ มันเป็นฉากที่น่ารัก แต่ในมุมหนึ่งมันก็ยังหนาวมันเป็นมุมที่ไกลจากสวนและมันยืนเด็ก เขามันเล็กจนเขาไม่อาจเข้าถึงถึงกิ่งก้านของต้นไม้ แล้วเขาก็เดินไปรอบๆ ก็ร้องไห้อย่างขมขื่น ต้นไม้ที่ไม่ดีค่อนข้างยังปกคลุมด้วยน้ำค้างแข็งและหิมะและลมเหนือพัด และคำรามเหนือ " ไต่ขึ้นมา เด็กน้อยกล่าวว่า " ต้นไม้ and it bent its branches down as low as it could; but the boy was too tiny.

And the Giant's heart melted as he looked out. " How selfish I have been!" he said; "now I know why the Spring would not come here. I will put that poor little boy on the top of the tree, and then I will knock down the wall, and my garden shall be the children's playground for ever and ever.