Davis and MooreKingsley Davis and W

Davis and Moore

Kingsley Davis and Wilbert E. Moore (1945) gave an argument for social stratification based on the idea of "functional necessity" (also known as the Davis-Moore hypothesis). They argue that the most difficult jobs in any society have the highest incomes in order to motivate individuals to fill the roles needed by the division of labour. Thus inequality serves social stability.[32]

This argument has been criticized as fallacious from a number of different angles:[33] the argument is both that the individuals who are the most deserving are the highest rewarded, and that a system of unequal rewards is necessary, otherwise no individuals would perform as needed for the society to function. The problem is that these rewards are supposed to be based upon objective merit, rather than subjective "motivations." The argument also does not clearly establish why some positions are worth more than others, even when they benefit more people in society, e.g., teachers compared to athletes and movie stars. Critics have suggested that structural inequality (inherited wealth, family power, etc.) is itself a cause of individual success or failure, not a consequence of it.[34]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เดวิสและมัวร์เดวิสคิงสลีย์และวาอีมัวร์ (1945) ให้อาร์กิวเมนต์สำหรับชนชั้นตามแนวคิดของ "ทำงานความจำเป็น" (หรือที่เรียกว่าสมมติฐานมัวร์เดวิส) พวกเขาโต้แย้งว่า งานยากที่สุดในสังคมใดมีรายได้สูงที่สุดเพื่อจูงใจบุคคลให้เต็มหน้าที่จำเป็น โดยการแบ่งแยกแรงงาน ดังนั้น ความไม่เท่าเทียมกันให้บริการสังคม [32]อาร์กิวเมนต์นี้ได้ถูกวิพากษ์วิจารณ์เป็น fallacious จากจำนวนของมุมต่าง ๆ: [33] อาร์กิวเมนต์เป็นทั้งบุคคลที่มีความเหมาะสมที่สุดสูงที่สุดรับรางวัล และระบบของรางวัลไม่เท่ากันจำเป็น มิฉะนั้นบุคคลไม่จะทำจำเป็นสำหรับสังคมการทำงาน ปัญหาคือ ว่า รางวัลเหล่านี้ควรจะขึ้นอยู่กับวัตถุประสงค์บุญ มากกว่าอัตนัย "แรงจูงใจ" อาร์กิวเมนต์ยังไม่ชัดเจนทำไมบางตำแหน่งมีค่ามากกว่าคนอื่น ๆ แม้ว่าพวกเขาได้รับประโยชน์มากกว่าคนในสังคม เช่น ครูเทียบกับนักกีฬาและดารา นักวิจารณ์ได้แนะนำว่า โครงสร้างอสมการ (สืบทอดความมั่งคั่ง ครอบครัวพลังงาน ฯลฯ) เป็นสาเหตุของแต่ละคนสำเร็จหรือล้มเหลว ไม่มีผลของมัน [34]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เดวิสและมัวร์

คิงสลีย์เดวิสและ Wilbert อีมัวร์ (1945) ให้การโต้แย้งสำหรับการแบ่งชั้นทางสังคมบนพื้นฐานความคิดของ "ความจำเป็นการทำงาน" (หรือที่รู้จักกันในนามสมมติฐานเดวิสมัวร์) พวกเขาเชื่อว่างานที่ยากที่สุดในสังคมใด ๆ ที่มีรายได้สูงสุดในการสั่งซื้อที่จะกระตุ้นให้บุคคลที่จะเติมเต็มบทบาทที่จำเป็นโดยการแบ่งงาน ดังนั้นความไม่เท่าเทียมกันให้บริการความมั่นคงทางสังคม [32].

เรื่องนี้ได้รับการวิพากษ์วิจารณ์ว่าผิดพลาดจากหลายมุมที่แตกต่าง: [33] อาร์กิวเมนต์เป็นทั้งที่บุคคลที่เป็นผู้ที่สมควรได้รับมากที่สุดคือได้รับรางวัลสูงสุดและว่าระบบของรางวัลไม่เท่ากัน เป็นสิ่งที่จำเป็นอย่างอื่นไม่มีบุคคลที่จะดำเนินการตามความจำเป็นสำหรับสังคมในการทำงาน ปัญหาคือว่ารางวัลเหล่านี้ควรจะอยู่บนพื้นฐานของบุญวัตถุประสงค์มากกว่าอัตนัย "แรงจูงใจ". อาร์กิวเมนต์ที่ยังไม่ได้สร้างอย่างชัดเจนว่าทำไมบางตำแหน่งที่มีมูลค่ามากกว่าคนอื่น ๆ แม้กระทั่งเมื่อพวกเขาได้รับประโยชน์ผู้คนมากขึ้นในสังคมเช่นครูเมื่อเทียบกับนักกีฬาและดาราหนัง วิจารณ์ได้ชี้ให้เห็นว่าความไม่เท่าเทียมกันของโครงสร้าง (ความมั่งคั่งสืบทอดอำนาจในครอบครัว ฯลฯ ) เป็นตัวเองสาเหตุของความสำเร็จหรือความล้มเหลวของแต่ละบุคคลไม่เป็นผลของมัน. [34]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เดวิสและมัวร์คิงสลีย์ เดวิส และวิลเบิร์ต E . Moore ( 1945 ) ให้เหตุผลสำหรับการแบ่งชั้นทางสังคมตามความคิดของ " เป็นหน้าที่ " ( หรือที่เรียกว่าสมมุติฐาน เดวิด มัวร์ ) พวกเขาโต้เถียงว่า งานยากที่สุดในสังคมใดที่มีรายได้สูงสุดในการกระตุ้นให้บุคคลเพื่อเติมบทบาทที่จำเป็นโดยฝ่ายแรงงาน ดังนั้น ความไม่เท่าเทียมกัน ซึ่งเสถียรภาพทางสังคม [ 32 ]อาร์กิวเมนต์นี้ได้รับการวิพากษ์วิจารณ์โดยหลอกลวงจากหมายเลขของมุมที่แตกต่างกัน : [ 33 ] อาร์กิวเมนต์เป็นทั้งบุคคลที่สมควรมากที่สุดจะได้รับรางวัลสูงสุด และระบบการให้รางวัล ไม่จําเป็น อย่างอื่นไม่มีบุคคลที่จะดำเนินการที่จำเป็นสำหรับสังคมการทำงาน ปัญหาคือ ว่า รางวัลเหล่านี้ควรจะขึ้นอยู่กับบุญวัตถุประสงค์มากกว่าอัตนัย " แรงจูงใจ " อาร์กิวเมนต์ที่ยังไม่ชัดเจน สร้างทำไม บางตำแหน่งมีมูลค่ามากขึ้นกว่าคนอื่น ๆ แม้เมื่อพวกเขาได้รับประโยชน์มากขึ้น ผู้คนในสังคม เช่น ครู เมื่อเทียบกับนักกีฬาและดารา นักวิจารณ์ชี้ให้เห็นว่ามีความเหลื่อมล้ำเชิงโครงสร้าง ( สืบทอดความมั่งคั่ง ครอบครัว อำนาจ ฯลฯ ) ตัวเองเป็นสาเหตุของความสำเร็จหรือความล้มเหลวของบุคคล ไม่ใช่ผลของมัน [ 34 ]