- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
It was getting toward quitting time
It was getting toward quitting time on lower Spring Street. Taxis were dawdling close to the curb, stenographers were getting an early start home, streetcars were clogging up, and traffic cops were preventing people from making perfectly legal right turns.
The Quorn Building was a narrow front, the color of dried mustard, with a large case of false teeth in the entrance. The directory held the names of painless dentists, people who teach you how to become a letter carrier, just names, and numbers without any names, Rush Madder, Attorney-at-Law, was in Room 619.
I got out of a jolting open-cage elevator, looked at a dirty spittoon on a dirty rubber mat, walked down a corridor that smelled of butts, and tried the knob below the frosted glass panel of 619. The door was locked, I knocked.
A shadow came against the glass and the door was pulled back with a squeak. I was looking at a thick-set man with a soft round chin, heavy black eyebrows, an oily complexion and a Charlie Chan mustache that made his face look fatter than it was.
He put out a couple of nicotined fingers. "Well, well, the old dog catcher himself. The eye that never forgets. Marlowe is the name, I believe?"
I stepped inside and waited for the door to squeak shut. A bare carpetless room paved in brown linoleum, a flat desk and a rolltop at right angles to it, a big green safe that looked as fireproof as a delicatessen bag, two filing cases, three chairs, a built-in closet and washbowl in the corner by the door.
"Well, well, sit down," Madder said. "Glad to see you." He fussed around behind his desk and adjusted a burst-out seat cushion, sat on it. "Nice of you to drop around. Business?"
I sat down and put a cigarette between my teeth and looked at him. I didn't say a word. I watched him start to sweat. It started up in his hair. Then he grabbed a pencil and made marks on his blotter. Then he looked at mc with a quick darting glance, down at his blotter again. He talked-to the blotter.
"Any ideas?" he asked softly.
"About what?"
He didn't look at me. "About how we could do a little business together. Say, in stones."
"Who was the wren?" I asked.
"Huh? What wren?" He still didnt look at me.
"The one that phoned me."
"Did somebody phone you?"
I reached for his telephone, which was the old-fashioned gallows type. I lifted off the receiver and started to dial the number of Police Headquarters, very slowly. I knew he would know that number about as well as he knew his hat.
He reached over and pushed the hook down. "Now, listen," he complained. "You're too fast. What you calling copper for?"
I said slowly: "They want to talk to you. On account of you know a broad that knows a man had sore feet."
"Does it have to be that way?" His collar was too tight now. He yanked at it.
"Not from my side. But if you think I'm going to sit here and let you play with my reflexes, it does."
Madder opened a flat tin of cigarettes and pushed one past his lips with a sound like somebody gutting a fish. His hand shook.
"All right," he said thickly. "All right. Don't get sore."
"Just stop trying to count clouds with me," I growled. "Talk sense. If you've' got a job for me, it's probably too dirty for me to touch. But I'll at least listen."
He nodded. He was comfortable now. He knew I was bluffing. He puffed a pale swirl of smoke and watched it float up.
"That's all right," he said evenly. "I play dumb myself once in a while. The thing is we're wise. Carol saw you go to the house and leave it again. No law came."
"Carol?"
"Carol Donovan. Friend of mine. She called you up."
I nodded. "Go ahead."
He didn't say anything. He just sat there and looked at me owlishly.
I grinned and leaned across the desk a little and said: "Here's what's bothering you. You don't know why 1 went to the house or why, having gone, I didn't yell police. That's easy. I thought it was a secret."
"We're just kidding each other," Madder said sourly.
"All right," I said. "Let's talk about pearls. Does that make it any easier?"
His eyes shone. He wanted to let himself get excited, but he didn't. He kept his voice down, said coolly: "Carol picked him up one night, the little guy. A crazy little number, full of snow, but way back in his noodle an idea. He'd talk about pearls, about an old guy up in the northwest or Canada that swiped them a long time ago and still had them. Only he wouldn't say who the old guy was or where he was. Foxy about that. Holding out. I wouldn't know why."
"He wanted to get his feet burned," I said.
Madder's lips shook and another fine sweat showed in his hair.
"I didn't do that," he said thickly.
"You or Carol, what's the odds? The little guy died. They can make murder out of it. You didn't find out what you wanted to know. That's why I'm here. You think I have information you didn't get. Forget it. If I knew enough, I wouldn't be here, and if you knew enough, you wouldn't want me here. Check?"
He grinned, very slowly, as if it hurt him. He struggled up in his chair and dragged a deeper drawer out from the side of his desk, put a nicely molded brown bottle up on the desk, and two striped glasses. He whispered: "Two-way split. You and me. I'm cutting Carol out. She's too damn rough, Marlowe. I've seen hard women, but she's the bluing on armor plate. And you'd never think it to look at her, would you?"
"Have I seen her?"
"I guess so. She says you did."
"Oh, the girl in the Dodge."
He nodded, and poured two good-sized drinks, put the bottle down and stood up. "Water? I like it in mine."
"No," I said, "but why cut me in? I don't know any more than you mentioned. Or very little. Certainly not as much as you must know to go that far."
He leered across the glasses. "I know where I can get fifty grand for the Leander pearls, twice what you could get. I can give you yours and still have mine. You've got the front I need to work in the open. How about the water?"
"No water," I said.
He went across to the built-in wash place and ran the water and came back with his glass half full. He sat down again, grinned, lifted it.
We drank.
The Quorn Building was a narrow front, the color of dried mustard, with a large case of false teeth in the entrance. The directory held the names of painless dentists, people who teach you how to become a letter carrier, just names, and numbers without any names, Rush Madder, Attorney-at-Law, was in Room 619.
I got out of a jolting open-cage elevator, looked at a dirty spittoon on a dirty rubber mat, walked down a corridor that smelled of butts, and tried the knob below the frosted glass panel of 619. The door was locked, I knocked.
A shadow came against the glass and the door was pulled back with a squeak. I was looking at a thick-set man with a soft round chin, heavy black eyebrows, an oily complexion and a Charlie Chan mustache that made his face look fatter than it was.
He put out a couple of nicotined fingers. "Well, well, the old dog catcher himself. The eye that never forgets. Marlowe is the name, I believe?"
I stepped inside and waited for the door to squeak shut. A bare carpetless room paved in brown linoleum, a flat desk and a rolltop at right angles to it, a big green safe that looked as fireproof as a delicatessen bag, two filing cases, three chairs, a built-in closet and washbowl in the corner by the door.
"Well, well, sit down," Madder said. "Glad to see you." He fussed around behind his desk and adjusted a burst-out seat cushion, sat on it. "Nice of you to drop around. Business?"
I sat down and put a cigarette between my teeth and looked at him. I didn't say a word. I watched him start to sweat. It started up in his hair. Then he grabbed a pencil and made marks on his blotter. Then he looked at mc with a quick darting glance, down at his blotter again. He talked-to the blotter.
"Any ideas?" he asked softly.
"About what?"
He didn't look at me. "About how we could do a little business together. Say, in stones."
"Who was the wren?" I asked.
"Huh? What wren?" He still didnt look at me.
"The one that phoned me."
"Did somebody phone you?"
I reached for his telephone, which was the old-fashioned gallows type. I lifted off the receiver and started to dial the number of Police Headquarters, very slowly. I knew he would know that number about as well as he knew his hat.
He reached over and pushed the hook down. "Now, listen," he complained. "You're too fast. What you calling copper for?"
I said slowly: "They want to talk to you. On account of you know a broad that knows a man had sore feet."
"Does it have to be that way?" His collar was too tight now. He yanked at it.
"Not from my side. But if you think I'm going to sit here and let you play with my reflexes, it does."
Madder opened a flat tin of cigarettes and pushed one past his lips with a sound like somebody gutting a fish. His hand shook.
"All right," he said thickly. "All right. Don't get sore."
"Just stop trying to count clouds with me," I growled. "Talk sense. If you've' got a job for me, it's probably too dirty for me to touch. But I'll at least listen."
He nodded. He was comfortable now. He knew I was bluffing. He puffed a pale swirl of smoke and watched it float up.
"That's all right," he said evenly. "I play dumb myself once in a while. The thing is we're wise. Carol saw you go to the house and leave it again. No law came."
"Carol?"
"Carol Donovan. Friend of mine. She called you up."
I nodded. "Go ahead."
He didn't say anything. He just sat there and looked at me owlishly.
I grinned and leaned across the desk a little and said: "Here's what's bothering you. You don't know why 1 went to the house or why, having gone, I didn't yell police. That's easy. I thought it was a secret."
"We're just kidding each other," Madder said sourly.
"All right," I said. "Let's talk about pearls. Does that make it any easier?"
His eyes shone. He wanted to let himself get excited, but he didn't. He kept his voice down, said coolly: "Carol picked him up one night, the little guy. A crazy little number, full of snow, but way back in his noodle an idea. He'd talk about pearls, about an old guy up in the northwest or Canada that swiped them a long time ago and still had them. Only he wouldn't say who the old guy was or where he was. Foxy about that. Holding out. I wouldn't know why."
"He wanted to get his feet burned," I said.
Madder's lips shook and another fine sweat showed in his hair.
"I didn't do that," he said thickly.
"You or Carol, what's the odds? The little guy died. They can make murder out of it. You didn't find out what you wanted to know. That's why I'm here. You think I have information you didn't get. Forget it. If I knew enough, I wouldn't be here, and if you knew enough, you wouldn't want me here. Check?"
He grinned, very slowly, as if it hurt him. He struggled up in his chair and dragged a deeper drawer out from the side of his desk, put a nicely molded brown bottle up on the desk, and two striped glasses. He whispered: "Two-way split. You and me. I'm cutting Carol out. She's too damn rough, Marlowe. I've seen hard women, but she's the bluing on armor plate. And you'd never think it to look at her, would you?"
"Have I seen her?"
"I guess so. She says you did."
"Oh, the girl in the Dodge."
He nodded, and poured two good-sized drinks, put the bottle down and stood up. "Water? I like it in mine."
"No," I said, "but why cut me in? I don't know any more than you mentioned. Or very little. Certainly not as much as you must know to go that far."
He leered across the glasses. "I know where I can get fifty grand for the Leander pearls, twice what you could get. I can give you yours and still have mine. You've got the front I need to work in the open. How about the water?"
"No water," I said.
He went across to the built-in wash place and ran the water and came back with his glass half full. He sat down again, grinned, lifted it.
We drank.
0/5000
It was getting toward quitting time on lower Spring Street. Taxis were dawdling close to the curb, stenographers were getting an early start home, streetcars were clogging up, and traffic cops were preventing people from making perfectly legal right turns.The Quorn Building was a narrow front, the color of dried mustard, with a large case of false teeth in the entrance. The directory held the names of painless dentists, people who teach you how to become a letter carrier, just names, and numbers without any names, Rush Madder, Attorney-at-Law, was in Room 619.I got out of a jolting open-cage elevator, looked at a dirty spittoon on a dirty rubber mat, walked down a corridor that smelled of butts, and tried the knob below the frosted glass panel of 619. The door was locked, I knocked.A shadow came against the glass and the door was pulled back with a squeak. I was looking at a thick-set man with a soft round chin, heavy black eyebrows, an oily complexion and a Charlie Chan mustache that made his face look fatter than it was.He put out a couple of nicotined fingers. "Well, well, the old dog catcher himself. The eye that never forgets. Marlowe is the name, I believe?"I stepped inside and waited for the door to squeak shut. A bare carpetless room paved in brown linoleum, a flat desk and a rolltop at right angles to it, a big green safe that looked as fireproof as a delicatessen bag, two filing cases, three chairs, a built-in closet and washbowl in the corner by the door."Well, well, sit down," Madder said. "Glad to see you." He fussed around behind his desk and adjusted a burst-out seat cushion, sat on it. "Nice of you to drop around. Business?"I sat down and put a cigarette between my teeth and looked at him. I didn't say a word. I watched him start to sweat. It started up in his hair. Then he grabbed a pencil and made marks on his blotter. Then he looked at mc with a quick darting glance, down at his blotter again. He talked-to the blotter."Any ideas?" he asked softly."About what?"He didn't look at me. "About how we could do a little business together. Say, in stones.""Who was the wren?" I asked."Huh? What wren?" He still didnt look at me."The one that phoned me.""Did somebody phone you?"I reached for his telephone, which was the old-fashioned gallows type. I lifted off the receiver and started to dial the number of Police Headquarters, very slowly. I knew he would know that number about as well as he knew his hat.He reached over and pushed the hook down. "Now, listen," he complained. "You're too fast. What you calling copper for?"I said slowly: "They want to talk to you. On account of you know a broad that knows a man had sore feet.""Does it have to be that way?" His collar was too tight now. He yanked at it."Not from my side. But if you think I'm going to sit here and let you play with my reflexes, it does."Madder opened a flat tin of cigarettes and pushed one past his lips with a sound like somebody gutting a fish. His hand shook."All right," he said thickly. "All right. Don't get sore.""Just stop trying to count clouds with me," I growled. "Talk sense. If you've' got a job for me, it's probably too dirty for me to touch. But I'll at least listen."He nodded. He was comfortable now. He knew I was bluffing. He puffed a pale swirl of smoke and watched it float up."That's all right," he said evenly. "I play dumb myself once in a while. The thing is we're wise. Carol saw you go to the house and leave it again. No law came.""Carol?""Carol Donovan. Friend of mine. She called you up."I nodded. "Go ahead."He didn't say anything. He just sat there and looked at me owlishly.I grinned and leaned across the desk a little and said: "Here's what's bothering you. You don't know why 1 went to the house or why, having gone, I didn't yell police. That's easy. I thought it was a secret.""We're just kidding each other," Madder said sourly."All right," I said. "Let's talk about pearls. Does that make it any easier?"His eyes shone. He wanted to let himself get excited, but he didn't. He kept his voice down, said coolly: "Carol picked him up one night, the little guy. A crazy little number, full of snow, but way back in his noodle an idea. He'd talk about pearls, about an old guy up in the northwest or Canada that swiped them a long time ago and still had them. Only he wouldn't say who the old guy was or where he was. Foxy about that. Holding out. I wouldn't know why.""He wanted to get his feet burned," I said.Madder's lips shook and another fine sweat showed in his hair."I didn't do that," he said thickly."You or Carol, what's the odds? The little guy died. They can make murder out of it. You didn't find out what you wanted to know. That's why I'm here. You think I have information you didn't get. Forget it. If I knew enough, I wouldn't be here, and if you knew enough, you wouldn't want me here. Check?"He grinned, very slowly, as if it hurt him. He struggled up in his chair and dragged a deeper drawer out from the side of his desk, put a nicely molded brown bottle up on the desk, and two striped glasses. He whispered: "Two-way split. You and me. I'm cutting Carol out. She's too damn rough, Marlowe. I've seen hard women, but she's the bluing on armor plate. And you'd never think it to look at her, would you?""Have I seen her?""I guess so. She says you did.""Oh, the girl in the Dodge."He nodded, and poured two good-sized drinks, put the bottle down and stood up. "Water? I like it in mine.""No," I said, "but why cut me in? I don't know any more than you mentioned. Or very little. Certainly not as much as you must know to go that far."He leered across the glasses. "I know where I can get fifty grand for the Leander pearls, twice what you could get. I can give you yours and still have mine. You've got the front I need to work in the open. How about the water?""No water," I said.He went across to the built-in wash place and ran the water and came back with his glass half full. He sat down again, grinned, lifted it.We drank.
การแปล กรุณารอสักครู่..
It was getting toward quitting time on lower Spring Street. Taxis were dawdling close to the curb, stenographers were getting an early start home, streetcars were clogging up, and traffic cops were preventing people from making perfectly legal right turns.
The Quorn Building was a narrow front, the color of dried mustard, with a large case of false teeth in the entrance. The directory held the names of painless dentists, people who teach you how to become a letter carrier, just names, and numbers without any names, Rush Madder, Attorney-at-Law, was in Room 619.
I got out of a jolting open-cage elevator, looked at a dirty spittoon on a dirty rubber mat, walked down a corridor that smelled of butts, and tried the knob below the frosted glass panel of 619. The door was locked, I knocked.
A shadow came against the glass and the door was pulled back with a squeak. I was looking at a thick-set man with a soft round chin, heavy black eyebrows, an oily complexion and a Charlie Chan mustache that made his face look fatter than it was.
He put out a couple of nicotined fingers. "Well, well, the old dog catcher himself. The eye that never forgets. Marlowe is the name, I believe?"
I stepped inside and waited for the door to squeak shut. A bare carpetless room paved in brown linoleum, a flat desk and a rolltop at right angles to it, a big green safe that looked as fireproof as a delicatessen bag, two filing cases, three chairs, a built-in closet and washbowl in the corner by the door.
"Well, well, sit down," Madder said. "Glad to see you." He fussed around behind his desk and adjusted a burst-out seat cushion, sat on it. "Nice of you to drop around. Business?"
I sat down and put a cigarette between my teeth and looked at him. I didn't say a word. I watched him start to sweat. It started up in his hair. Then he grabbed a pencil and made marks on his blotter. Then he looked at mc with a quick darting glance, down at his blotter again. He talked-to the blotter.
"Any ideas?" he asked softly.
"About what?"
He didn't look at me. "About how we could do a little business together. Say, in stones."
"Who was the wren?" I asked.
"Huh? What wren?" He still didnt look at me.
"The one that phoned me."
"Did somebody phone you?"
I reached for his telephone, which was the old-fashioned gallows type. I lifted off the receiver and started to dial the number of Police Headquarters, very slowly. I knew he would know that number about as well as he knew his hat.
He reached over and pushed the hook down. "Now, listen," he complained. "You're too fast. What you calling copper for?"
I said slowly: "They want to talk to you. On account of you know a broad that knows a man had sore feet."
"Does it have to be that way?" His collar was too tight now. He yanked at it.
"Not from my side. But if you think I'm going to sit here and let you play with my reflexes, it does."
Madder opened a flat tin of cigarettes and pushed one past his lips with a sound like somebody gutting a fish. His hand shook.
"All right," he said thickly. "All right. Don't get sore."
"Just stop trying to count clouds with me," I growled. "Talk sense. If you've' got a job for me, it's probably too dirty for me to touch. But I'll at least listen."
He nodded. He was comfortable now. He knew I was bluffing. He puffed a pale swirl of smoke and watched it float up.
"That's all right," he said evenly. "I play dumb myself once in a while. The thing is we're wise. Carol saw you go to the house and leave it again. No law came."
"Carol?"
"Carol Donovan. Friend of mine. She called you up."
I nodded. "Go ahead."
He didn't say anything. He just sat there and looked at me owlishly.
I grinned and leaned across the desk a little and said: "Here's what's bothering you. You don't know why 1 went to the house or why, having gone, I didn't yell police. That's easy. I thought it was a secret."
"We're just kidding each other," Madder said sourly.
"All right," I said. "Let's talk about pearls. Does that make it any easier?"
His eyes shone. He wanted to let himself get excited, but he didn't. He kept his voice down, said coolly: "Carol picked him up one night, the little guy. A crazy little number, full of snow, but way back in his noodle an idea. He'd talk about pearls, about an old guy up in the northwest or Canada that swiped them a long time ago and still had them. Only he wouldn't say who the old guy was or where he was. Foxy about that. Holding out. I wouldn't know why."
"He wanted to get his feet burned," I said.
Madder's lips shook and another fine sweat showed in his hair.
"I didn't do that," he said thickly.
"You or Carol, what's the odds? The little guy died. They can make murder out of it. You didn't find out what you wanted to know. That's why I'm here. You think I have information you didn't get. Forget it. If I knew enough, I wouldn't be here, and if you knew enough, you wouldn't want me here. Check?"
He grinned, very slowly, as if it hurt him. He struggled up in his chair and dragged a deeper drawer out from the side of his desk, put a nicely molded brown bottle up on the desk, and two striped glasses. He whispered: "Two-way split. You and me. I'm cutting Carol out. She's too damn rough, Marlowe. I've seen hard women, but she's the bluing on armor plate. And you'd never think it to look at her, would you?"
"Have I seen her?"
"I guess so. She says you did."
"Oh, the girl in the Dodge."
He nodded, and poured two good-sized drinks, put the bottle down and stood up. "Water? I like it in mine."
"No," I said, "but why cut me in? I don't know any more than you mentioned. Or very little. Certainly not as much as you must know to go that far."
He leered across the glasses. "I know where I can get fifty grand for the Leander pearls, twice what you could get. I can give you yours and still have mine. You've got the front I need to work in the open. How about the water?"
"No water," I said.
He went across to the built-in wash place and ran the water and came back with his glass half full. He sat down again, grinned, lifted it.
We drank.
The Quorn Building was a narrow front, the color of dried mustard, with a large case of false teeth in the entrance. The directory held the names of painless dentists, people who teach you how to become a letter carrier, just names, and numbers without any names, Rush Madder, Attorney-at-Law, was in Room 619.
I got out of a jolting open-cage elevator, looked at a dirty spittoon on a dirty rubber mat, walked down a corridor that smelled of butts, and tried the knob below the frosted glass panel of 619. The door was locked, I knocked.
A shadow came against the glass and the door was pulled back with a squeak. I was looking at a thick-set man with a soft round chin, heavy black eyebrows, an oily complexion and a Charlie Chan mustache that made his face look fatter than it was.
He put out a couple of nicotined fingers. "Well, well, the old dog catcher himself. The eye that never forgets. Marlowe is the name, I believe?"
I stepped inside and waited for the door to squeak shut. A bare carpetless room paved in brown linoleum, a flat desk and a rolltop at right angles to it, a big green safe that looked as fireproof as a delicatessen bag, two filing cases, three chairs, a built-in closet and washbowl in the corner by the door.
"Well, well, sit down," Madder said. "Glad to see you." He fussed around behind his desk and adjusted a burst-out seat cushion, sat on it. "Nice of you to drop around. Business?"
I sat down and put a cigarette between my teeth and looked at him. I didn't say a word. I watched him start to sweat. It started up in his hair. Then he grabbed a pencil and made marks on his blotter. Then he looked at mc with a quick darting glance, down at his blotter again. He talked-to the blotter.
"Any ideas?" he asked softly.
"About what?"
He didn't look at me. "About how we could do a little business together. Say, in stones."
"Who was the wren?" I asked.
"Huh? What wren?" He still didnt look at me.
"The one that phoned me."
"Did somebody phone you?"
I reached for his telephone, which was the old-fashioned gallows type. I lifted off the receiver and started to dial the number of Police Headquarters, very slowly. I knew he would know that number about as well as he knew his hat.
He reached over and pushed the hook down. "Now, listen," he complained. "You're too fast. What you calling copper for?"
I said slowly: "They want to talk to you. On account of you know a broad that knows a man had sore feet."
"Does it have to be that way?" His collar was too tight now. He yanked at it.
"Not from my side. But if you think I'm going to sit here and let you play with my reflexes, it does."
Madder opened a flat tin of cigarettes and pushed one past his lips with a sound like somebody gutting a fish. His hand shook.
"All right," he said thickly. "All right. Don't get sore."
"Just stop trying to count clouds with me," I growled. "Talk sense. If you've' got a job for me, it's probably too dirty for me to touch. But I'll at least listen."
He nodded. He was comfortable now. He knew I was bluffing. He puffed a pale swirl of smoke and watched it float up.
"That's all right," he said evenly. "I play dumb myself once in a while. The thing is we're wise. Carol saw you go to the house and leave it again. No law came."
"Carol?"
"Carol Donovan. Friend of mine. She called you up."
I nodded. "Go ahead."
He didn't say anything. He just sat there and looked at me owlishly.
I grinned and leaned across the desk a little and said: "Here's what's bothering you. You don't know why 1 went to the house or why, having gone, I didn't yell police. That's easy. I thought it was a secret."
"We're just kidding each other," Madder said sourly.
"All right," I said. "Let's talk about pearls. Does that make it any easier?"
His eyes shone. He wanted to let himself get excited, but he didn't. He kept his voice down, said coolly: "Carol picked him up one night, the little guy. A crazy little number, full of snow, but way back in his noodle an idea. He'd talk about pearls, about an old guy up in the northwest or Canada that swiped them a long time ago and still had them. Only he wouldn't say who the old guy was or where he was. Foxy about that. Holding out. I wouldn't know why."
"He wanted to get his feet burned," I said.
Madder's lips shook and another fine sweat showed in his hair.
"I didn't do that," he said thickly.
"You or Carol, what's the odds? The little guy died. They can make murder out of it. You didn't find out what you wanted to know. That's why I'm here. You think I have information you didn't get. Forget it. If I knew enough, I wouldn't be here, and if you knew enough, you wouldn't want me here. Check?"
He grinned, very slowly, as if it hurt him. He struggled up in his chair and dragged a deeper drawer out from the side of his desk, put a nicely molded brown bottle up on the desk, and two striped glasses. He whispered: "Two-way split. You and me. I'm cutting Carol out. She's too damn rough, Marlowe. I've seen hard women, but she's the bluing on armor plate. And you'd never think it to look at her, would you?"
"Have I seen her?"
"I guess so. She says you did."
"Oh, the girl in the Dodge."
He nodded, and poured two good-sized drinks, put the bottle down and stood up. "Water? I like it in mine."
"No," I said, "but why cut me in? I don't know any more than you mentioned. Or very little. Certainly not as much as you must know to go that far."
He leered across the glasses. "I know where I can get fifty grand for the Leander pearls, twice what you could get. I can give you yours and still have mine. You've got the front I need to work in the open. How about the water?"
"No water," I said.
He went across to the built-in wash place and ran the water and came back with his glass half full. He sat down again, grinned, lifted it.
We drank.
การแปล กรุณารอสักครู่..
มันคือการต่อออกเวลาบนล่าง Spring Street แท็กซี่ก็ขี้เกียจชิดขอบถนน stenographers ได้รับบ้านเริ่มต้น Directions มีอุดตันขึ้น และตำรวจป้องกันบุคคลจากการสมบูรณ์ตามกฎหมายขวา .
อาคาร Quorn เป็นหน้าแคบ สีมัสตาร์ดแห้ง กับคดีใหญ่ของฟันปลอมในทางเข้าไดเรกทอรีที่จัดขึ้นชื่อของทันตแพทย์ที่ไม่เจ็บปวด คนที่สอนให้คุณเป็นจดหมายผู้ให้บริการชื่อและตัวเลขใดๆโดยไม่ต้องชื่อ รัช ทนายความที่กฎหมาย อยู่ที่ห้อง 619 .
ผมออกมาจาก jolting ลิฟต์เปิดกรง ดูกระโถนสกปรกบนเสื่อยางสกปรก , เดิน ลงทางเดินที่ได้กลิ่นของก้น และพยายามลูกบิดด้านล่างกระจกฝ้าแผงของคุณ .ประตูล็อก ผมเคาะ
เงามาต่อสู้กับกระจกและประตูถูกดึงกลับด้วย . . ผมมองไปที่ชายชุดหนานุ่มกับรอบคาง คิ้วดำหนา , ผิวผิวมัน และชาร์ลี ชาน หนวดที่ทำให้ใบหน้าของเขาดูอ้วนกว่ามัน
เขาใส่ออกคู่ของ nicotined นิ้ว " . ดี ดี แก่สุนัขจับเอง ดวงตาที่ไม่เคยลืมมาร์โลว์ เป็นชื่อ ผมเชื่อ ? "
ผมก้าวเข้าไปแล้วรอให้ประตูปิด . . carpetless เปลือยในห้องปูเสื่อน้ำมันในสีน้ำตาล โต๊ะเรียบและ rolltop มุมขวามัน ใหญ่ สีเขียว ที่ดูปลอดภัยทนไฟเป็นถุงอาหารสำเร็จรูป สองฟ้องศาลกรณีสามเก้าอี้ ตัวตู้และอ่างล้างมือในมุมข้างประตู
" เอาล่ะ นั่งลงๆ " กล่าวว่า " . ดีใจที่ได้พบคุณ" เขาวิตกกังวลอยู่หลังโต๊ะทำงานของเขาและระเบิดออก ปรับเบาะที่นั่ง นั่งทับมัน . " ดีใจที่คุณเลื่อนไปรอบ ๆ ธุรกิจ ?
ผมนั่งลงและเอาบุหรี่ระหว่างฟันของฉัน และมองไปที่เขา ผมไม่ได้บอกอะไรเลย ผมดูเขาเริ่มเหงื่อ มันเริ่มขึ้นในผมของเขา แล้วเขาก็คว้าดินสอและทำเครื่องหมายในบันทึกประจำวันของเขา เขามองฉันอย่างรวดเร็ว darting ได้อย่างรวดเร็วลงในบันทึกประจำวันของเขาอีกครั้ง เขาพูดกับบันทึกประจำวัน .
" ความคิดใด ? เขาถามเบาๆ
" เรื่องอะไร ? "
เขาไม่ได้มองฉัน เกี่ยวกับวิธีที่เราสามารถทำธุรกิจเล็กๆด้วยกัน บอกว่า ในหิน "
" ใครคือเรน ? " ผมถาม .
" หือ ? เร็นอะไร " เขายังไม่ได้มองฉัน .
" คนที่โทรหาฉัน "
" มีใครโทรหาคุณ ?
ผมเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ของเขา ซึ่งเป็นประเภทตะแลงแกงที่ล้าสมัยผมยกออกไปรับและเริ่มกดหมายเลขโทรศัพท์ของสำนักงานใหญ่ตำรวจ ช้ามาก ผมรู้ เขาจะรู้ว่า ตัวเลขเกี่ยวกับเช่นเดียวกับเขารู้ว่าหมวกของเขา .
เขาเอื้อมมาผลักตะขอลง” ตอนนี้ฟัง " เขาบ่น " คุณเร็วเกินไป สิ่งที่คุณเรียกทองแดง ?
ผมพูดช้าๆ : " พวกเขาต้องการที่จะคุยกับคุณ ในบัญชีของคุณรู้คร่าว ๆว่า ผู้ชายมี "
เท้าเจ็บ" มันต้องเป็นแบบนั้น ? คอของเขาแน่นเกินไปแล้ว เขากระชากมัน .
" ไม่ได้มาจากด้านข้างของฉัน แต่ถ้าคุณคิดว่าผมจะนั่งอยู่เฉยๆ และปล่อยให้คุณเล่นกับปฏิกิริยาของผมมัน "
บ้าเปิดกระป๋องแบนบุหรี่และผลักหนึ่งผ่านริมฝีปากของเขาด้วยเสียงเหมือนมีการชำแหละปลา มือของเขาสั่น .
" ก็ได้ " เขาพูด " หนา . เอาล่ะ ไม่ต้องเจ็บแล้ว "
." หยุดเพียงแค่พยายามที่จะนับเมฆกับผม " ผมคำราม " . พูดมีเหตุผล ถ้าคุณมีงานให้ผมทำ มันอาจจะสกปรกเกินไปสำหรับผมที่จะสัมผัส แต่อย่างน้อยฉันก็จะฟัง "
เขาพยักหน้า เขาสบายแล้ว เขารู้ว่าฉันกำลังหลอกเรา เขาหมุนอ่อนป่องควัน และเฝ้าดูมันลอยขึ้น .
" ไม่เป็นไร " เขากล่าวอย่างเท่าเทียมกัน " ฉันโง่เองสักครั้ง สิ่งที่เรากำลังปัญญาแครอล เห็นคุณไปที่บ้านและออกไปอีกครั้ง ไม่มีกฎหมายมา "
" แครอล ?
" แครอล โดโนแวน เพื่อนของฉัน เธอโทรหาคุณ "
ฉันพยักหน้า " ไปเถอะ "
เขาไม่ได้พูดอะไรเลย เขาได้แต่นั่งมองฉัน owlishly .
ผมยิ้มจนเห็นฟัน และชะโงกตัวข้ามโต๊ะเล็ก ๆน้อย ๆและกล่าวว่า : " นี่คือสิ่งที่รบกวนจิตใจคุณ คุณไม่รู้หรอกว่าทำไม 1 ไปบ้านหรือทำไม มีไป ผมไม่ได้ตะโกนด่าตำรวจ มันง่ายดีฉันคิดว่ามันเป็นความลับ . "
" เราแค่ล้อเล่นกัน " บ้าพูด sourly .
" เอาล่ะ " ผมกล่าว Let ' s พูดคุยเกี่ยวกับไข่มุก มันทำให้อะไรๆมันง่ายขึ้น ?
ตาส่อง เค้าอยากให้ตัวเองตื่นเต้น แต่เขาไม่ทำ เขาให้เสียงของเขาลง กล่าวอย่างใจเย็น " แครอล มารับตัวเขาไปในคืนวันหนึ่ง เด็กน้อย จํานวนน้อยบ้า เต็มไปด้วยหิมะ แต่วิธีกลับในก๋วยเตี๋ยว ไอเดียเขาจะพูดคุยเกี่ยวกับไข่มุก กับตาแก่ในตะวันตกเฉียงเหนือหรือแคนาดาที่ขโมยพวกเขาเป็นเวลานานที่ผ่านมาและยังคงมีพวกเขา เพียงแต่เขาไม่พูด ที่คนแก่ หรืออยู่ที่ไหน เจ้าเล่ห์แบบนั้น ถือออก ฉันไม่รู้ทำไม . "
" เขาต้องการที่จะได้รับเท้าของเขาเผา " ผมพูดปากสั่นๆ .
อีกก็ได้เหงื่อให้ผมของเขา .
" ฉันไม่ได้ทำ " เขากล่าวหนา .
" คุณ หรือ แครอลอัตราต่อรองเป็นยังไง ผู้ชายตัวเล็ก ๆตาย พวกเขาสามารถให้ฆ่าเลย คุณไม่พบสิ่งที่คุณต้องการรู้ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันมาที่นี่ คุณคิดว่า ผมมีข้อมูลที่คุณไม่ได้รับ ลืมมันเถอะ ถ้าผมรู้พอ ผมคงไม่มาที่นี่ และถ้าคุณรู้จักพอ คุณคงไม่อยากให้ผมมาที่นี่ ตรวจสอบ ?
เขายิ้มจนเห็นฟัน อย่างช้าๆ ราวกับว่ามันทำให้เขาเจ็บปวดเขาต่อสู้ในเก้าอี้ของเขาและดึงลิ้นชักลึกออกมาจากด้านข้างของโต๊ะเขาใส่เป็นอย่างดีขึ้นรูปขวดสีน้ำตาลขึ้นบนโต๊ะ และแว่นตาลาย 2 เขากระซิบ : " สองทางแยก คุณและฉัน ผมตัดแครอลออกมา เธอหยาบเกินไปมาร์โลว์ . ผมเคยเจอผู้หญิงที่หนัก แต่เธอเป็นการขึ้นสีบนแผ่นเกราะ และคุณก็ไม่เคยคิดที่จะมองเธอ คุณจะ ?
" ฉันเห็นเธอ "
" ฉันก็ว่างั้น เธอบอกว่าเธอ "
" โอ้ สาวในหลบ "
เขาพยักหน้า และทรงเทเครื่องดื่มสองขนาดดี วางขวดลง และลุกขึ้นยืน " น้ำ ? ฉันชอบมันฉัน "
" ไม่ " ผมพูด " แต่ทำไมตัดผม ? ผมไม่รู้อะไรมากกว่าที่คุณบอก หรือน้อยมาก ก็ไม่เท่าที่คุณต้องรู้ที่จะไปไกลขนาดนั้น "
เค้ามองอย่างเจ้าเล่ห์ผ่านแว่นตา" ฉันรู้ว่าฉันสามารถรับเหรียญสำหรับ Leander ไข่มุกสองครั้งสิ่งที่คุณจะได้รับ ฉันสามารถให้คุณ และ ยัง มี ฉัน คุณเจอหน้าผมต้องทำงานในการเปิด วิธีการเกี่ยวกับน้ำ ? "
" ไม่มีน้ำ " ฉันพูด เขาเดินข้าม
ที่ล้างตัว หนีน้ำ และกลับมาพร้อมกับแก้วครึ่งเต็ม เขานั่งลงอีกครั้ง ยิ้มจนเห็นฟัน หน้ามัน
เราเมา
อาคาร Quorn เป็นหน้าแคบ สีมัสตาร์ดแห้ง กับคดีใหญ่ของฟันปลอมในทางเข้าไดเรกทอรีที่จัดขึ้นชื่อของทันตแพทย์ที่ไม่เจ็บปวด คนที่สอนให้คุณเป็นจดหมายผู้ให้บริการชื่อและตัวเลขใดๆโดยไม่ต้องชื่อ รัช ทนายความที่กฎหมาย อยู่ที่ห้อง 619 .
ผมออกมาจาก jolting ลิฟต์เปิดกรง ดูกระโถนสกปรกบนเสื่อยางสกปรก , เดิน ลงทางเดินที่ได้กลิ่นของก้น และพยายามลูกบิดด้านล่างกระจกฝ้าแผงของคุณ .ประตูล็อก ผมเคาะ
เงามาต่อสู้กับกระจกและประตูถูกดึงกลับด้วย . . ผมมองไปที่ชายชุดหนานุ่มกับรอบคาง คิ้วดำหนา , ผิวผิวมัน และชาร์ลี ชาน หนวดที่ทำให้ใบหน้าของเขาดูอ้วนกว่ามัน
เขาใส่ออกคู่ของ nicotined นิ้ว " . ดี ดี แก่สุนัขจับเอง ดวงตาที่ไม่เคยลืมมาร์โลว์ เป็นชื่อ ผมเชื่อ ? "
ผมก้าวเข้าไปแล้วรอให้ประตูปิด . . carpetless เปลือยในห้องปูเสื่อน้ำมันในสีน้ำตาล โต๊ะเรียบและ rolltop มุมขวามัน ใหญ่ สีเขียว ที่ดูปลอดภัยทนไฟเป็นถุงอาหารสำเร็จรูป สองฟ้องศาลกรณีสามเก้าอี้ ตัวตู้และอ่างล้างมือในมุมข้างประตู
" เอาล่ะ นั่งลงๆ " กล่าวว่า " . ดีใจที่ได้พบคุณ" เขาวิตกกังวลอยู่หลังโต๊ะทำงานของเขาและระเบิดออก ปรับเบาะที่นั่ง นั่งทับมัน . " ดีใจที่คุณเลื่อนไปรอบ ๆ ธุรกิจ ?
ผมนั่งลงและเอาบุหรี่ระหว่างฟันของฉัน และมองไปที่เขา ผมไม่ได้บอกอะไรเลย ผมดูเขาเริ่มเหงื่อ มันเริ่มขึ้นในผมของเขา แล้วเขาก็คว้าดินสอและทำเครื่องหมายในบันทึกประจำวันของเขา เขามองฉันอย่างรวดเร็ว darting ได้อย่างรวดเร็วลงในบันทึกประจำวันของเขาอีกครั้ง เขาพูดกับบันทึกประจำวัน .
" ความคิดใด ? เขาถามเบาๆ
" เรื่องอะไร ? "
เขาไม่ได้มองฉัน เกี่ยวกับวิธีที่เราสามารถทำธุรกิจเล็กๆด้วยกัน บอกว่า ในหิน "
" ใครคือเรน ? " ผมถาม .
" หือ ? เร็นอะไร " เขายังไม่ได้มองฉัน .
" คนที่โทรหาฉัน "
" มีใครโทรหาคุณ ?
ผมเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ของเขา ซึ่งเป็นประเภทตะแลงแกงที่ล้าสมัยผมยกออกไปรับและเริ่มกดหมายเลขโทรศัพท์ของสำนักงานใหญ่ตำรวจ ช้ามาก ผมรู้ เขาจะรู้ว่า ตัวเลขเกี่ยวกับเช่นเดียวกับเขารู้ว่าหมวกของเขา .
เขาเอื้อมมาผลักตะขอลง” ตอนนี้ฟัง " เขาบ่น " คุณเร็วเกินไป สิ่งที่คุณเรียกทองแดง ?
ผมพูดช้าๆ : " พวกเขาต้องการที่จะคุยกับคุณ ในบัญชีของคุณรู้คร่าว ๆว่า ผู้ชายมี "
เท้าเจ็บ" มันต้องเป็นแบบนั้น ? คอของเขาแน่นเกินไปแล้ว เขากระชากมัน .
" ไม่ได้มาจากด้านข้างของฉัน แต่ถ้าคุณคิดว่าผมจะนั่งอยู่เฉยๆ และปล่อยให้คุณเล่นกับปฏิกิริยาของผมมัน "
บ้าเปิดกระป๋องแบนบุหรี่และผลักหนึ่งผ่านริมฝีปากของเขาด้วยเสียงเหมือนมีการชำแหละปลา มือของเขาสั่น .
" ก็ได้ " เขาพูด " หนา . เอาล่ะ ไม่ต้องเจ็บแล้ว "
." หยุดเพียงแค่พยายามที่จะนับเมฆกับผม " ผมคำราม " . พูดมีเหตุผล ถ้าคุณมีงานให้ผมทำ มันอาจจะสกปรกเกินไปสำหรับผมที่จะสัมผัส แต่อย่างน้อยฉันก็จะฟัง "
เขาพยักหน้า เขาสบายแล้ว เขารู้ว่าฉันกำลังหลอกเรา เขาหมุนอ่อนป่องควัน และเฝ้าดูมันลอยขึ้น .
" ไม่เป็นไร " เขากล่าวอย่างเท่าเทียมกัน " ฉันโง่เองสักครั้ง สิ่งที่เรากำลังปัญญาแครอล เห็นคุณไปที่บ้านและออกไปอีกครั้ง ไม่มีกฎหมายมา "
" แครอล ?
" แครอล โดโนแวน เพื่อนของฉัน เธอโทรหาคุณ "
ฉันพยักหน้า " ไปเถอะ "
เขาไม่ได้พูดอะไรเลย เขาได้แต่นั่งมองฉัน owlishly .
ผมยิ้มจนเห็นฟัน และชะโงกตัวข้ามโต๊ะเล็ก ๆน้อย ๆและกล่าวว่า : " นี่คือสิ่งที่รบกวนจิตใจคุณ คุณไม่รู้หรอกว่าทำไม 1 ไปบ้านหรือทำไม มีไป ผมไม่ได้ตะโกนด่าตำรวจ มันง่ายดีฉันคิดว่ามันเป็นความลับ . "
" เราแค่ล้อเล่นกัน " บ้าพูด sourly .
" เอาล่ะ " ผมกล่าว Let ' s พูดคุยเกี่ยวกับไข่มุก มันทำให้อะไรๆมันง่ายขึ้น ?
ตาส่อง เค้าอยากให้ตัวเองตื่นเต้น แต่เขาไม่ทำ เขาให้เสียงของเขาลง กล่าวอย่างใจเย็น " แครอล มารับตัวเขาไปในคืนวันหนึ่ง เด็กน้อย จํานวนน้อยบ้า เต็มไปด้วยหิมะ แต่วิธีกลับในก๋วยเตี๋ยว ไอเดียเขาจะพูดคุยเกี่ยวกับไข่มุก กับตาแก่ในตะวันตกเฉียงเหนือหรือแคนาดาที่ขโมยพวกเขาเป็นเวลานานที่ผ่านมาและยังคงมีพวกเขา เพียงแต่เขาไม่พูด ที่คนแก่ หรืออยู่ที่ไหน เจ้าเล่ห์แบบนั้น ถือออก ฉันไม่รู้ทำไม . "
" เขาต้องการที่จะได้รับเท้าของเขาเผา " ผมพูดปากสั่นๆ .
อีกก็ได้เหงื่อให้ผมของเขา .
" ฉันไม่ได้ทำ " เขากล่าวหนา .
" คุณ หรือ แครอลอัตราต่อรองเป็นยังไง ผู้ชายตัวเล็ก ๆตาย พวกเขาสามารถให้ฆ่าเลย คุณไม่พบสิ่งที่คุณต้องการรู้ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันมาที่นี่ คุณคิดว่า ผมมีข้อมูลที่คุณไม่ได้รับ ลืมมันเถอะ ถ้าผมรู้พอ ผมคงไม่มาที่นี่ และถ้าคุณรู้จักพอ คุณคงไม่อยากให้ผมมาที่นี่ ตรวจสอบ ?
เขายิ้มจนเห็นฟัน อย่างช้าๆ ราวกับว่ามันทำให้เขาเจ็บปวดเขาต่อสู้ในเก้าอี้ของเขาและดึงลิ้นชักลึกออกมาจากด้านข้างของโต๊ะเขาใส่เป็นอย่างดีขึ้นรูปขวดสีน้ำตาลขึ้นบนโต๊ะ และแว่นตาลาย 2 เขากระซิบ : " สองทางแยก คุณและฉัน ผมตัดแครอลออกมา เธอหยาบเกินไปมาร์โลว์ . ผมเคยเจอผู้หญิงที่หนัก แต่เธอเป็นการขึ้นสีบนแผ่นเกราะ และคุณก็ไม่เคยคิดที่จะมองเธอ คุณจะ ?
" ฉันเห็นเธอ "
" ฉันก็ว่างั้น เธอบอกว่าเธอ "
" โอ้ สาวในหลบ "
เขาพยักหน้า และทรงเทเครื่องดื่มสองขนาดดี วางขวดลง และลุกขึ้นยืน " น้ำ ? ฉันชอบมันฉัน "
" ไม่ " ผมพูด " แต่ทำไมตัดผม ? ผมไม่รู้อะไรมากกว่าที่คุณบอก หรือน้อยมาก ก็ไม่เท่าที่คุณต้องรู้ที่จะไปไกลขนาดนั้น "
เค้ามองอย่างเจ้าเล่ห์ผ่านแว่นตา" ฉันรู้ว่าฉันสามารถรับเหรียญสำหรับ Leander ไข่มุกสองครั้งสิ่งที่คุณจะได้รับ ฉันสามารถให้คุณ และ ยัง มี ฉัน คุณเจอหน้าผมต้องทำงานในการเปิด วิธีการเกี่ยวกับน้ำ ? "
" ไม่มีน้ำ " ฉันพูด เขาเดินข้าม
ที่ล้างตัว หนีน้ำ และกลับมาพร้อมกับแก้วครึ่งเต็ม เขานั่งลงอีกครั้ง ยิ้มจนเห็นฟัน หน้ามัน
เราเมา
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ดาวสีเหลือง
- เก้าปฏิบัติ
- yeah! You are vampire and wizard either
- Piety towards their parents. It's also t
- นุ่งผ้าแพร
- who do you sit with at school
- Bed result as
- When was the last time you started somet
- งูเขียว
- mature
- food poisoning
- . The father is not bad on the eyes but
- ลูกค้าสามารถสอบถามผ่านเวบ
- These policies and regulations were intr
- ตกหลุมรัก
- gold medal
- ถึงประเทศลาวจะยังด้อยพัฒนากว่าไทยแต่ก็รู
- i dislike speaking in public
- Therefore, the LOLR must hold adequate r
- ฉันกำลังหาสาเหตุอยู่
- อย่างเท่าเทียมกัน, ยาได้รับการอนุมัติในป
- Today the function of the technology not
- there were no detectable reducing sugars
- พวกเขาเพียงต้องการที่จะแก้ไขปัญหาทางด้าน
