Chapter 8 - The Mermaids' LagoonIf

Chapter 8 - The Mermaids' Lagoon

If you shut your eyes and are a lucky one, you may see at times a shapeless pool of lovely pale colours suspended in the darkness; then if you squeeze your eyes tighter, the pool begins to take shape, and the colours become so vivid that with another squeeze they must go on fire. But just before they go on fire you see the lagoon. This is the nearest you ever get to it on the mainland, just one heavenly moment; if there could be two moments you might see the surf and hear the mermaids singing.

The children often spent long summer days on this lagoon, swimming or floating most of the time, playing the mermaid games in the water, and so forth. You must not think from this that the mermaids were on friendly terms with them: on the contrary, it was among Wendy's lasting regrets that all the time she was on the island she never had a civil word from one of them. When she stole softly to the edge of the lagoon she might see them by the score, especially on Marooners' Rock, where they loved to bask, combing out their hair in a lazy way that quite irritated her; or she might even swim, on tiptoe as it were, to within a yard of them, but then they saw her and dived, probably splashing her with their tails, not by accident, but intentionally.

They treated all the boys in the same way, except of course Peter, who chatted with them on Marooners' Rock by the hour, and sat on their tails when they got cheeky. He gave Wendy one of their combs.

The most haunting time at which to see them is at the turn of the moon, when they utter strange wailing cries; but the lagoon is dangerous for mortals then, and until the evening of which we have now to tell, Wendy had never seen the lagoon by moonlight, less from fear, for of course Peter would have accompanied her, than because she had strict rules about every one being in bed by seven. She was often at the lagoon, however, on sunny days after rain, when the mermaids come up in extraordinary numbers to play with their bubbles. The bubbles of many colours made in rainbow water they treat as balls, hitting them gaily from one to another with their tails, and trying to keep them in the rainbow till they burst. The goals are at each end of the rainbow, and the keepers only are allowed to use their hands. Sometimes a dozen of these games will be going on in the lagoon at a time, and it is quite a pretty sight.

But the moment the children tried to join in they had to play by themselves, for the mermaids immediately disappeared. Nevertheless we have proof that they secretly watched the interlopers, and were not above taking an idea from them; for John introduced a new way of hitting the bubble, with the head instead of the hand, and the mermaids adopted it. This is the one mark that John has left on the Neverland.

It must also have been rather pretty to see the children resting on a rock for half an hour after their mid-day meal. Wendy insisted on their doing this, and it had to be a real rest even though the meal was make-believe. So they lay there in the sun, and their bodies glistened in it, while she sat beside them and looked important.

It was one such day, and they were all on Marooners' Rock. The rock was not much larger than their great bed, but of course they all knew how not to take up much ROOM, and they were dozing, or at least lying with their eyes shut, and pinching occasionally when they thought Wendy was not looking. She was very busy, stitching.

While she stitched a change came to the lagoon. Little shivers ran over it, and the sun went away and shadows stole across the water, turning it cold. Wendy could no longer see to thread her needle, and when she looked up, the lagoon that had always hitherto been such a laughing place seemed formidable and unfriendly.

It was not, she knew, that night had come, but something as dark as night had come. No, worse than that. It had not come, but it had sent that shiver through the sea to say that it was coming. What was it?

There crowded upon her all the stories she had been told of Marooners' Rock, so called because evil captains put sailors on it and leave them there to drown. They drown when the tide rises, for then it is submerged.

Of course she should have roused the children at once; not merely because of the unknown that was stalking toward them, but because it was no longer good for them to sleep on a rock grown chilly. But she was a young mother and she did not know this; she thought you simply must stick to your rule about half an hour after the mid-day meal. So, though fear was upon her, and she longed to hear male voices, she would not waken them. Even when she heard the sound of muffled oars, though her heart was in her mouth, she did not waken them. She stood over them to let them have their sleep out. Was it not brave of Wendy?

It was well for those boys then that there was one among them who could sniff danger even in his sleep. Peter sprang ERECT, as wide awake at once as a dog, and with one warning cry he roused the others.

He stood motionless, one hand to his ear.

"Pirates!" he cried. The others came closer to him. A strange smile was playing about his face, and Wendy saw it and shuddered. While that smile was on his face no one dared address him; all they could do was to stand ready to obey. The order came sharp and incisive.

"Dive!"

There was a gleam of legs, and instantly the lagoon seemed deserted. Marooners' Rock stood alone in the forbidding waters as if it were itself marooned.

The boat drew nearer. It was the pirate dinghy, with three figures in her, Smee and Starkey, and the third a captive, no other than Tiger Lily. Her hands and ankles were tied, and she knew what was to be her fate. She was to be left on the rock to perish, an end to one of her race more terrible than death by fire or torture, for is it not written in the BOOK of the tribe that there is no path through water to the happy hunting-ground? Yet her face was impassive; she was the daughter of a chief, she must die as a chief's daughter, it is enough.

They had caught her boarding the pirate ship with a knife in her mouth. No watch was kept on the ship, it being Hook's boast that the wind of his name guarded the ship for a mile around. Now her fate would help to guard it also. One more wail would go the round in that wind by night.

In the gloom that they brought with them the two pirates did not see the rock till they crashed into it.

"Luff, you lubber," cried an Irish voice that was Smee's; "here's the rock. Now, then, what we have to do is to hoist the redskin on to it and leave her here to drown."

It was the work of one brutal moment to land the beautiful girl on the rock; she was too proud to offer a vain resistance.

Quite near the rock, but out of sight, two heads were bobbing up and down, Peter's and Wendy's. Wendy was crying, for it was the first tragedy she had seen. Peter had seen many tragedies, but he had forgotten them all. He was less sorry than Wendy for Tiger Lily: it was two against one that angered him, and he meant to save her. An easy way would have been to wait until the pirates had gone, but he was never one to choose the easy way.

There was almost nothing he could not do, and he now imitated the voice of Hook.

"Ahoy there, you lubbers!" he called. It was a marvellous imitation.

"The captain!" said the pirates, staring at each other in surprise.

"He must be swimming out to us," Starkey said, when they had looked for him in vain.

"We are putting the redskin on the rock," Smee called out.

"Set her free," came the astonishing answer.

"Free!"

"Yes, cut her bonds and let her go."

"But, captain -- "

"At once, d'ye hear," cried Peter, "or I'll plunge my hook in you."

"This is queer!" Smee gasped.

"Better do what the captain orders," said Starkey nervously.

"Ay, ay." Smee said, and he cut Tiger Lily's cords. At once like an eel she slid between Starkey's legs into the water.

Of course Wendy was very elated over Peter's cleverness; but she knew that he would be elated also and very likely crow and thus betray himself, so at once her hand went out to cover his mouth. But it was stayed even in the act, for "Boat ahoy!" rang over the lagoon in Hook's voice, and this time it was not Peter who had spoken.

Peter may have been about to crow, but his face puckered in a whistle of surprise instead.

"Boat ahoy!" again came the voice.

Now Wendy understood. The real Hook was also in the water.

He was swimming to the boat, and as his men showed a light to guide him he had soon reached them. In the light of the lantern Wendy saw his hook grip the boat's side; she saw his evil swarthy face as he rose dripping from the water, and, quaking, she would have liked to swim away, but Peter would not budge. He was tingling with life and also top-heavy with conceit. "Am I not a wonder, oh, I am a wonder!" he whispered to her, and though she thought so also, she was really glad for the sake of his reputation that no one heard him except herself.

He signed to her to listen.

The two pirates were very curious to know what had brought their captain to them, but he sat with his head on his hook in a position of profound melancholy.

"Captain, is all well?" they asked timidly, but he answered with a hollow moan.

"He sighs," said Smee.

"He sighs again," said Starkey.

"And yet a third time he sighs," said Smee.

Then at last he spoke passionately.

"The game's up," he cried, "those boys have found a mother."

Affrighted though she was, Wendy swelled with pride.

"O evil day!" cried Starkey.

"What's a mother?" asked the ignorant Smee.

Wendy was so shocked that she exclaimed. "He doesn't know!" and always after this she felt that if you could have a pet pirate Smee would be her one.

Peter pulled her beneath the water, for Hook had started up, crying, "What was that?"

"I heard nothing," said Starkey, raising the lantern over the waters, and as the pirates looked they saw a strange sight.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 8 - นางเงือก 'ลากูนหากคุณปิดตาของคุณและเป็นโชคดีหนึ่งคุณอาจจะเห็นในช่วงเวลาที่ไม่มีรูปแบบของสระว่ายน้ำน่ารักสีอ่อนที่ลอยอยู่ในความมืด แล้วถ้าคุณบีบตาของคุณที่เข้มงวดมากขึ้น, สระว่ายน้ำจะเริ่มเป็นรูปเป็นร่างและสีกลายเป็นที่ชัดเจนว่ามีการบีบอีกพวกเขาจะต้องไปบนกองไฟ แต่ก่อนที่จะไปบนกองไฟที่คุณเห็นทะเลสาบ นี่คือที่ใกล้ที่สุดที่คุณเคยได้รับมันบนแผ่นดินใหญ่เพียงแค่ช่วงเวลาหนึ่งสวรรค์; ถ้ามีอาจจะเป็นช่วงเวลาที่สองคุณอาจเห็นคลื่นและได้ยินนางเงือกร้องเพลง. เด็กมักจะใช้เวลาหลายวันในช่วงฤดูร้อนยาวบนทะเลสาบนี้ว่ายน้ำหรือลอยมากที่สุดของเวลาเล่นเกมนางเงือกในน้ำและอื่น ๆ คุณต้องไม่คิดว่าจากนี้ว่านางเงือกอยู่บนเงื่อนไขที่เป็นมิตรกับพวกเขาในทางตรงกันข้ามมันเป็นหนึ่งในความเสียใจที่ยั่งยืนของเวนดี้ที่ทุกเวลาที่เธออยู่บนเกาะที่เธอไม่เคยมีคำว่าประชาจากหนึ่งของพวกเขา เมื่อเธอขโมยเบา ๆ ไปที่ขอบของทะเลสาบเธออาจจะเห็นพวกเขาด้วยคะแนนโดยเฉพาะอย่างยิ่งใน Marooners 'ร็อคที่พวกเขารักที่จะได้รับความสุข, หวีผมของพวกเขาออกมาในทางที่ขี้เกียจที่ค่อนข้างหงุดหงิดของเธอ หรือเธอก็อาจจะว่ายน้ำในปลายตีนมันเป็นไปภายในสนามของพวกเขา แต่แล้วพวกเขาก็เห็นเธอและพุ่งอาจจะสาดเธอด้วยหางของพวกเขาไม่ได้โดยอุบัติเหตุ แต่เจตนา. พวกเขาได้รับการรักษาเด็กผู้ชายทุกคนในทางเดียวกัน ยกเว้นของหลักสูตรปีเตอร์ที่พูดคุยกับพวกเขาในร็อค Marooners 'ตามชั่วโมงและนั่งอยู่บนหางของพวกเขาเมื่อพวกเขาได้หน้าด้าน เขาให้เวนดี้หนึ่งหวีของพวกเขา. เวลาหลอนมากที่สุดที่จะเห็นพวกเขาเป็นที่หันของดวงจันทร์เมื่อพวกเขาเปล่งเสียงร้องครวญครางแปลก; แต่ลากูนเป็นอันตรายต่อมนุษย์แล้วและจนกระทั่งตอนเย็นของวันที่เรามีตอนนี้จะบอกเวนดี้ไม่เคยเห็นทะเลสาบแสงจันทร์น้อยจากความกลัวสำหรับของหลักสูตรปีเตอร์จะได้มาพร้อมกับเธอมากกว่าเพราะเธอมีกฎระเบียบที่เข้มงวดเกี่ยวกับ ทุกคนที่อยู่ในเตียงโดยเจ็ด เธอเป็นคนที่มักจะลากูน แต่ในวันที่แดดหลังฝนตกเมื่อนางเงือกมาในจำนวนที่ไม่ธรรมดาที่จะเล่นกับฟองของพวกเขา ฟองที่มีหลายสีที่ทำในน้ำรุ้งพวกเขาปฏิบัติต่อลูกตีพวกเขาร่าเริงจากที่หนึ่งไปยังอีกที่มีหางของพวกเขาและพยายามที่จะให้พวกเขาในรุ้งจนกว่าพวกเขาจะระเบิด เป้าหมายอยู่ที่ปลายรุ้งแต่ละและเสมียนลงเพียง แต่จะได้รับอนุญาตให้ใช้มือของพวกเขา บางครั้งโหลของเกมเหล่านี้จะเกิดขึ้นในทะเลสาบในเวลาและมันค่อนข้างเห็นสวย. แต่ช่วงเวลาที่เด็กพยายามที่จะเข้าร่วมในการที่พวกเขาจะต้องเล่นด้วยตัวเองสำหรับนางเงือกหายไปทันที แต่เรามีหลักฐานว่าพวกเขาแอบดูบุกรุกและมีไม่ได้อยู่เหนือการคิดจากพวกเขา; จอห์นแนะนำวิธีใหม่ของการตีฟองกับหัวแทนมือและนางเงือกมันเป็นลูกบุญธรรม นี้เป็นเครื่องหมายหนึ่งที่จอห์นได้ทิ้งไว้บนเนเวอร์แลนด์. นอกจากนี้ยังจะต้องได้รับค่อนข้างสวยที่จะเห็นเด็กยืนอยู่บนก้อนหินสำหรับครึ่งชั่วโมงหลังรับประทานอาหารกลางวันของพวกเขา เวนดี้ยืนยันว่าการทำเช่นนี้ของพวกเขาและมันก็จะเป็นส่วนที่เหลือจริงแม้ว่าอาหารที่ถูกทำให้เชื่อ เพื่อให้พวกเขามีอยู่ในดวงอาทิตย์และร่างกายของพวกเขา glistened ในขณะที่เธอนั่งอยู่ข้างๆและมองที่สำคัญ. มันเป็นหนึ่งในวันดังกล่าวและพวกเขาทั้งหมดในร็อค Marooners ' ร็อคไม่ได้มีขนาดใหญ่กว่าเตียงที่ดีของพวกเขา แต่แน่นอนว่าพวกเขาทุกคนรู้วิธีที่จะไม่ใช้เวลาพักมากและพวกเขากำลังหลับหรืออย่างน้อยนอนอยู่กับปิดตาของพวกเขาและการจับบางครั้งเมื่อพวกเขาคิดว่าเวนดี้ไม่ได้มอง เธอเป็นคนที่ยุ่งมากเย็บ. ในขณะที่เธอเย็บเปลี่ยนแปลงมาถึงลากูน สั่นเล็ก ๆ น้อย ๆ วิ่งไปมันและดวงอาทิตย์ก็ไปและเงาขโมยข้ามน้ำ, เปลี่ยนมันเย็น เวนดี้ไม่สามารถดูไปด้ายเข็มของเธอและเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองทะเลสาบที่ได้รับเสมอมาจนบัดนี้เช่นสถานที่ที่น่ากลัวดูเหมือนหัวเราะและไม่เป็นมิตร. มันไม่ได้เธอรู้ว่าคืนนั้นมา แต่สิ่งที่เป็นความมืดเป็นเวลากลางคืน มา ไม่แย่ไปกว่านั้น มันไม่ได้มา แต่มันได้ส่งตัวสั่นที่ผ่านทะเลจะบอกว่ามันกำลังจะมา อะไรคือสิ่งที่มันได้หรือไม่แออัดเมื่อมีเรื่องราวทั้งหมดของเธอที่เธอได้รับการบอกเล่าของร็อค Marooners 'เรียกเช่นนี้เพราะความชั่วร้ายใส่กัปตันลูกเรือบนและปล่อยให้พวกเขามีที่จะจมน้ำ พวกเขาจมน้ำเมื่อน้ำที่เพิ่มขึ้นสำหรับการแล้วมันจะจมอยู่ใต้น้ำ. แน่นอนเธอควรจะได้ตื่นขึ้นมาเด็ก ๆ ในครั้งเดียว; ไม่เพียงเพราะไม่ทราบว่าถูกสะกดรอยต่อพวกเขา แต่เพราะมันก็ไม่ได้ดีสำหรับพวกเขาที่จะนอนหลับบนก้อนหินที่ปลูกในที่อากาศหนาวเย็น แต่เธอเป็นคุณแม่ยังสาวและเธอไม่เคยรู้นี้ เธอคิดว่าคุณก็จะต้องยึดติดกับกฎของคุณประมาณครึ่งชั่วโมงหลังจากที่รับประทานอาหารกลางวัน ดังนั้นแม้ว่าความกลัวอยู่กับเธอและเธอก็อยากจะได้ยินเสียงชายเธอจะไม่ลุกขึ้นพวกเขา แม้เมื่อเธอได้ยินเสียงอู้อี้พาย แต่หัวใจของเธอก็อยู่ในปากของเธอเธอไม่ได้ลุกขึ้นพวกเขา เธอยืนอยู่เหนือพวกเขาเพื่อให้พวกเขามีการนอนหลับของพวกเขาออก มันไม่กล้าของเวนดี้? มันเป็นอย่างดีสำหรับเด็ก ๆ เหล่านั้นแล้วว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งในหมู่พวกเขาที่สามารถสูดอากาศอันตรายแม้ในการนอนของเขา ปีเตอร์ลุกตั้งตรงเป็นกว้างตื่นตัวในครั้งเดียวเป็นสุนัขและด้วยเสียงร้องเตือนหนึ่งที่เขาตื่นขึ้นมาคนอื่น ๆ . เขายืนนิ่งมือข้างหนึ่งกับหูของเขา. "โจรสลัด!" เขาร้อง คนอื่น ๆ ที่เข้ามาใกล้ชิดกับเขา รอยยิ้มที่แปลกคือการเล่นเกี่ยวกับใบหน้าของเขาและเวนดี้เห็นมันและสั่น ในขณะที่รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าของเขาไม่มีใครกล้าอยู่เขา; สิ่งที่พวกเขาไม่สามารถที่จะพร้อมที่จะปฏิบัติตาม การสั่งซื้อมาที่คมชัดและคม. "ดำน้ำ" มีประกายของขาเป็นและทันทีทะเลสาบดูเหมือนร้าง Marooners 'ร็อคที่ยืนอยู่คนเดียวในน่านน้ำห้ามเสมือนว่าตัวเองลอยคอ. เรือเข้ามาใกล้ มันเป็นเรือโจรสลัดที่มีสามตัวเลขในของเธอและสตาร์กี้สมีและคนที่สามเป็นเชลยไม่มีอื่น ๆ กว่าไทเกอร์ลิลลี่ มือและข้อเท้าของเธอถูกมัดและเธอรู้ว่าสิ่งที่จะเป็นชะตากรรมของเธอ เธอเป็นคนที่ถูกทิ้งไว้บนก้อนหินพินาศสิ้นให้เป็นหนึ่งในการแข่งขันของเธอที่น่ากลัวยิ่งกว่าความตายจากไฟไหม้หรือทรมานสำหรับมันไม่ได้เขียนในหนังสือของชนเผ่าที่มีเส้นทางผ่านน้ำเพื่อ hunting- มีความสุขไม่มี พื้นดิน? แต่ใบหน้าของเธอก็ไม่ยินดียินร้าย; เธอเป็นลูกสาวของหัวหน้าเธอต้องตายเป็นลูกสาวของหัวหน้าก็พอ. พวกเขาจับเธอขึ้นเรือโจรสลัดด้วยมีดในปากของเธอ นาฬิกาไม่ถูกเก็บไว้บนเรือมันเป็นโม้ของตะขอที่ลมชื่อของเขารักษาเรือสำหรับไมล์รอบ ตอนนี้ชะตากรรมของเธอจะช่วยในการป้องกันก็ยัง . หนึ่งครวญครางมากขึ้นจะหมุนไปในสายลมที่ในเวลากลางคืน. ในความเศร้าโศกที่พวกเขานำมากับพวกเขาทั้งสองโจรสลัดไม่เห็นหินจนกว่าพวกเขาชนเข้ากับมัน"ทวนลมคุณ lubber" ร้องไห้เสียงชาวไอริชที่เป็นสมีของ; "นี่เป็นร็อคตอนนี้แล้วสิ่งที่เราต้องทำคือการยก REDSKIN เพื่อมันและปล่อยให้เธอที่นี่จะจมน้ำ.." มันเป็นงานของหนึ่งในช่วงเวลาที่โหดร้ายไปยังดินแดนสาวสวยบนหิน; เธอเป็นความภาคภูมิใจมากเกินไปที่จะนำเสนอความต้านทานไร้สาระ. ค่อนข้างใกล้กับร็อค แต่ออกจากสายตาสองหัวถูกตุ๊บป่อง, ปีเตอร์และเวนดี้ เวนดี้ก็ร้องไห้เพราะมันเป็นโศกนาฏกรรมครั้งแรกที่เธอได้เห็น ปีเตอร์ได้เห็นโศกนาฏกรรมมากมาย แต่เขาลืมพวกเขาทั้งหมด เขารู้สึกเสียใจน้อยกว่าเวนดี้สำหรับไทเกอร์ลิลลี่: มันเป็นสองกับคนที่โกรธเขาและเขาหมายถึงการช่วยชีวิตเธอ วิธีที่ง่ายที่จะได้รับที่จะรอจนกว่าโจรสลัดได้หายไป แต่เขาก็ไม่เคยหนึ่งในการเลือกวิธีที่ง่าย. มีเกือบไม่มีอะไรที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้และตอนนี้เขาเลียนแบบเสียงของตะขอ. "Ahoy มีคุณ lubbers! " ที่เขาเรียกว่า มันเป็นเลียนแบบที่ยิ่งใหญ่. "กัปตัน" กล่าวว่าโจรสลัดจ้องมองที่แต่ละอื่น ๆ ในความประหลาดใจ. "เขาจะต้องว่ายน้ำออกมาให้เรา" สตาร์กี้กล่าวว่าเมื่อพวกเขามองหาเขาในไร้สาระ. "เราจะวาง REDSKIN บนก้อนหิน" สมีเรียกว่าออกมา. "ชุด ฟรีของเธอ "มาเป็นคำตอบที่น่าอัศจรรย์. "ฟรี"! "ใช่ตัดพันธบัตรของเธอและปล่อยให้เธอไป." "แต่กัปตัน -" "ในครั้งศิลปวัตถุที่ท่านฟัง" ร้องไห้ปีเตอร์ "หรือฉันจะ กระโดดขอของเราคุณ. " "นี่เป็นเกย์!" อ้าปากค้างสมี. "ทำในสิ่งที่ดีกว่าคำสั่งกัปตัน" กล่าวว่าสตาร์กี้ประหม่า. "เฮลโล, เฮลโล". สมีกล่าวและเขาตัดสายของไทเกอร์ลิลลี่ ในครั้งเดียวเช่นปลาไหลเธอลดลงระหว่างขาของสตาร์กี้ลงไปในน้ำ. แน่นอนเวนดี้ก็มีความสุขมากในช่วงความฉลาดของปีเตอร์; แต่เธอรู้ว่าเขาจะได้รับความสุขและยังมีโอกาสมากอีกาจึงทรยศตัวเองดังนั้นในครั้งเดียวมือของเธอก็ออกไปให้ครอบคลุมปากของเขา แต่มันก็ยังคงอยู่แม้จะอยู่ในการกระทำสำหรับ "Ahoy เรือ!" รังเหนือทะเลสาบในเสียงของฮุกและเวลานี้มันก็ไม่ได้ปีเตอร์ที่ได้พูด. ปีเตอร์อาจจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับการขัน แต่ใบหน้าของเขาย่นในนกหวีดของความประหลาดใจแทน. "เรือ Ahoy!" มาอีกครั้งเสียง. เวนดี้ตอนนี้เข้าใจ ตะขอจริงก็ยังอยู่ในน้ำ. เขาได้รับการว่ายน้ำไปยังเรือและเป็นคนของเขาแสดงให้เห็นแสงเพื่อให้คำแนะนำเขาว่าเขามาถึงในไม่ช้าพวกเขา ในแง่ของโคมไฟเวนดี้เห็นจับเบ็ดของเขาด้านข้างของเรือ; เธอเห็นใบหน้าคล้ำของเขาชั่วขณะที่เขาลุกขึ้นจากน้ำหยดและยวบเธอจะชอบที่จะว่ายน้ำออกไป แต่ปีเตอร์จะไม่ขยับเขยื่อน เขาเป็นคนที่รู้สึกเสียวซ่ากับชีวิตและบนหนักกับความคิด "ฉันไม่แปลกใจโอ้ผมแปลกใจ!" เขากระซิบกับเธอและถึงแม้เธอจึงยังคิดว่าเธอก็ดีใจมากเพื่อประโยชน์ของชื่อเสียงของเขาที่ไม่มีใครได้ยินเขายกเว้นตัวเอง. เขาเซ็นสัญญากับเธอที่จะฟัง. สองโจรสลัดอยากรู้อยากเห็นมากที่จะรู้ว่าสิ่งที่ได้นำผู้บังคับบัญชาของเขา กับพวกเขา แต่เขานั่งอยู่กับหัวของเขาในเบ็ดของเขาอยู่ในตำแหน่งของความเศร้าโศกอย่างลึกซึ้ง. "กัปตันคือทั้งหมดด้วยหรือไม่" พวกเขาถามอย่างขลาด แต่เขาตอบด้วยครางกลวง. "เขาถอนหายใจ" สมีกล่าวว่า. "เขาถอนหายใจอีกครั้ง" สตาร์กี้กล่าวว่า. "และยังเป็นครั้งที่สามที่เขาถอนหายใจ" สมีกล่าวว่า. แล้วที่สุดท้ายที่เขาพูดจู๋จี๋. " ขึ้นเกมของ "เขาร้อง" ชายผู้ที่ได้พบแม่. " หวาดกลัวแม้เธอจะเป็นเวนดี้พองด้วยความภาคภูมิใจ. "โอวันชั่วร้าย!" สตาร์กี้ร้องไห้. "มีอะไรแม่?" ถามไม่รู้สมี. เวนดี้จึงตกใจว่าเธออุทาน "เขาไม่ได้รู้!" และมักจะหลังจากนี้เธอรู้สึกว่าถ้าคุณสามารถมีโจรสลัดสัตว์เลี้ยงสมีจะเป็นหนึ่งของเธอ. ปีเตอร์ดึงเธออยู่ใต้น้ำสำหรับ Hook ได้เริ่มต้นขึ้นร้องไห้ "อะไรคือสิ่งที่?" "ผมได้ยินอะไรเลย" สตาร์กี้กล่าวว่า ยกโคมไฟเหนือน้ำและเป็นโจรสลัดมองที่พวกเขาเห็นสายตาแปลก ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ 8 - นางเงือก ' ลากูน

ถ้าคุณปิดตาของคุณและเป็นโชคดีคุณอาจเห็นในบางครั้งไร้รูปร่างพูน่ารักซีดสีแขวนลอยในความมืด แล้วถ้าคุณบีบตา สัด สระว่ายน้ำเริ่มต้นที่จะรูปร่าง และสีสันสดใสที่กลายเป็นอื่น ก็ต้องบีบ ไปบนไฟ แต่เพียงก่อนที่พวกเขาไปในไฟคุณจะเห็นทะเลสาบนี้จะใกล้เคียงที่สุดที่คุณเคยได้รับมันบนแผ่นดินใหญ่ เพียงช่วงเวลาหนึ่งบนสวรรค์ ถ้าอาจจะมีสองช่วงเวลาที่คุณจะได้เห็นคลื่นและได้ยินนางเงือกร้องเพลง

เด็กมักจะใช้เวลานานในวันฤดูร้อนที่ทะเลสาบนี้ ว่ายหรือลอยตัวส่วนใหญ่เวลาเล่นเกมส์นางเงือกในน้ำ , และอื่น ๆ คุณไม่ต้องคิดจากว่านางเงือกอยู่ในเงื่อนไขที่เป็นมิตรกับพวกเขาในทางตรงกันข้าม มันคือของเวนดี้ถึงเสียใจที่ตลอดเวลาเธออยู่บนเกาะเธอไม่เคยมีคำแพ่งจากหนึ่งในนั้น เมื่อเธอขโมยเบาๆกับขอบของทะเลสาบ เธออาจจะดูจากคะแนน โดยเฉพาะอย่างยิ่งใน marooners ' ร็อคที่พวกเขารักที่จะอยู่ combing ผมของพวกเขาในทางที่ค่อนข้างขี้เกียจรำคาญเธอ หรือเธออาจจะว่ายน้ำบนปลายตีนมันเป็น ,ไปในนามของพวกเขา แต่แล้ว เมื่อเขาเห็นเธอ และดำน้ำ คงสาดเธอด้วยหาง ไม่ใช่โดยบังเอิญแต่ตั้งใจ

เค้าดูแลเด็กๆ ในลักษณะเดียวกัน ยกเว้นแน่นอน ปีเตอร์ ที่พูดคุยกับพวกเขาในหิน marooners ' ตามชั่วโมงและนั่งบนหางของพวกเขาเมื่อ มีทะลึ่ง เขาให้เวนดี้ หนึ่งหวี .

สุดหลอนเวลาที่เห็นพวกเขาที่หันของดวงจันทร์ เมื่อพวกเขาพูดแปลกๆ คร่ำครวญร้องไห้ แต่ ลากูน อันตรายสำหรับมนุษย์แล้ว และจนถึงเย็น ซึ่งตอนนี้เราได้บอกเวนดี้ไม่เคยเห็นทะเลสาบด้วยแสงจันทร์น้อยจากความกลัวที่แน่นอนจะได้ปีเตอร์ พร้อมกับเธอมากกว่า เพราะมีกฎระเบียบที่เข้มงวดเกี่ยวกับทุกคนอยู่ในเตียงโดยเจ็ดเธอมักจะที่ ลากูน อย่างไรก็ตาม ในวันแดดหลังฝนตกเมื่อนางเงือกขึ้นมาในหมายเลขพิเศษที่จะเล่นกับฟองของพวกเขา ฟองอากาศสีรุ้งมากมายในน้ำ พวกเขาถือว่าเป็นลูกที่ตีเขาอย่างร่าเริงจากที่หนึ่งไปยังอีกกับหางของพวกเขาและพยายามที่จะให้พวกเขาในสายรุ้ง จนกว่าพวกเขาจะระเบิด เป็นเป้าหมายปลายทางของสายรุ้งและผู้ดูแลเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้ใช้มือของพวกเขา บางครั้งโหลของเกมเหล่านี้จะเกิดขึ้นในทะเลสาบในเวลา และมันค่อนข้างสายตาสวย

แต่ตอนนี้เด็กพยายามที่จะเข้าร่วมในพวกเขาต้องเล่นด้วยตนเอง สำหรับนางเงือกเลยหายไป แต่เรามีหลักฐานว่าพวกเขาแอบเฝ้าดู ผู้บุกรุก และไม่ได้ขึ้นไปถ่ายความคิดจากพวกเขาจอห์นแนะนำวิธีใหม่ของการกดปุ่มฟองกับหัวแทนมือ และนางเงือกนำมัน นี้เป็นหนึ่งในเครื่องหมายที่จอห์นได้ซ้ายบนเนเวอร์แลนด์ .

มันต้องได้รับค่อนข้างสวยที่เห็นเด็กยืนอยู่บนหินสำหรับครึ่งชั่วโมงหลังกลางวันมื้อ เวนดี้ ยืนกรานว่า พวกเขาทำแบบนี้ และมันก็จะเป็นส่วนที่เหลือจริงแม้ว่าอาหารจะทำให้เชื่อดังนั้นพวกเขาวางในดวงอาทิตย์ และร่างกายของพวกเขา glistened ในมันในขณะที่เธอนั่งอยู่ข้างๆและมองที่สำคัญ

มันเป็นหนึ่งในวันดังกล่าวและพวกเขาทั้งหมดเป็น marooners ' Rock หินมีขนาดไม่ใหญ่ไปกว่าเตียงที่ยอดเยี่ยมของพวกเขา แต่แน่นอนพวกเขารู้วิธีที่จะไม่ใช้เวลาถึงห้องมากและพวกเขาหลับ หรืออย่างน้อย ก็โกหก กับดวงตาที่ปิดและหยิกบางครั้งเมื่อพวกเขาคิดว่า เวนดี้ก็ไม่ได้มอง เธอยุ่งมากเลย เย็บ เย็บ

ขณะที่เธอเปลี่ยนมาทะเลสาบ เล็ก ๆน้อย ๆสั่นวิ่งผ่านมัน , และดวงอาทิตย์ออกไปและเงาขโมยข้ามน้ำ , เปลี่ยนมันเย็น เวนดี้ ไม่ได้เห็นกระทู้เข็มของเธอ และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาทะเลสาบที่มักจะมาจนบัดนี้กลายเป็นที่หัวเราะท่าทางที่น่ากลัว และไม่เป็นมิตร

มันก็ไม่ รู้ ว่าคืนมา แต่สิ่งที่เป็นสีเข้มคืนมา ไม่ แย่กว่านั้น มันไม่ได้มา แต่ส่งที่สั่นผ่านทะเลที่จะพูดได้ว่ามันกำลังมา มันคืออะไร ?

มีแออัดเมื่อเธอทุกเรื่องที่เธอเคยบอก marooners ' ร็อคจึงเรียกว่า เพราะกัปตันปีศาจใส่ลูกเรือบนมันและปล่อยให้มันจมลงไปในน้ำ พวกเขาตาย เมื่อน้ำมา แล้วมันจม

แน่นอน เธอน่าจะปลุกเด็กทันที ไม่เพียงเพราะเรื่องที่ไม่รู้จักที่คุกคามต่อพวกเขา แต่เพราะมันไม่ดีสำหรับพวกเขาที่จะนอนบนหินโตเย็น แต่เธอก็คือแม่สาว และเธอไม่ทราบนี้เค้าคิดว่าคุณเพียงแค่ต้องยึดติดกับกฎของคุณ ประมาณครึ่งชั่วโมง หลังจากช่วงกลางวันมื้อ ดังนั้น แม้ว่าความกลัวอยู่เหนือเธอ เธอปรารถนาที่จะได้ยินเสียงผู้ชาย เธอจะไม่ปลุกเขา แม้เมื่อเธอได้ยินเสียงอู้อี้ของพาย แต่หัวใจของเธออยู่ในปากของเธอ เธอยังไม่ตื่นเลย เธอยืนอยู่เหนือพวกเขา เพื่อให้พวกเขาต้องนอนข้างนอก มันไม่กล้าของเว็นดี้

มันเป็นอย่างดีสำหรับพวกนั้นแล้วมันเป็นหนึ่งในหมู่พวกเขาที่สามารถดมกลิ่นอันตรายแม้ในการนอนหลับของเขา ปีเตอร์กระโดดตั้งตรงเป็นตื่นทันทีเหมือนสุนัข และด้วยคำเตือนร้องไห้เขาปลุกคนอื่น

เขายืนนิ่ง มือหนึ่ง หูของเขา . . . . . .

" โจรสลัด " เขาร้องไห้ คนอื่นมาใกล้ชิดกับเขา รอยยิ้มแปลกๆ เล่นเรื่องหน้าเขาและเวนดี้เห็นแล้วตัวสั่นในขณะที่รอยยิ้มนั้นบนใบหน้าของเขาไม่มีใครกล้าเรียกเขา ทั้งหมดที่เขาทำได้คือ ต้องพร้อมที่จะปฏิบัติตาม คำสั่งนั้นคมและแหลม

" ดำน้ำ "

มีแววของขา และทันใดนั้น ลากูน ดูเหมือนจะร้างนะ marooners ' หินยืนอยู่คนเดียวในห้ามน้ำว่าตัวเองลอยคอ

เรือเข้าไปใกล้ . มันเป็นโจรสลัดเล็ก กับ สาม ตัวเลข เธอสมี่ สตาร์กี้ , และ ,และที่สามเป็นเชลย ไม่มีนอกจากเสือลิลลี่ มือและข้อเท้าถูกมัด และเธอก็รู้ว่าเป็นโชคชะตาของเธอ เธอจะถูกทิ้งบนหินพินาศ ปลายหนึ่งของการแข่งขันที่แย่กว่าความตายจากเปลวเพลิง หรือทรมานเธอ เพราะมันไม่ได้เขียนไว้ในหนังสือของชนเผ่าที่ไม่มีเส้นทางที่ผ่านน้ำพื้นดินการล่าสัตว์มีความสุข ? แต่หน้าของเธอมันเตือน ;นางเป็นลูกสาวของหัวหน้า เธอจะต้องตาย เป็นลูกสาวของหัวหน้าก็พอ

เขาจับเธอขึ้นเรือโจรสลัดด้วยมีดในปากของเธอ ไม่มีนาฬิกาที่ถูกเก็บไว้บนเรือก็ถูกตะขออวดอ้างว่าลมของชื่อของเขาเฝ้าเรือสำหรับไมล์รอบ ๆ ตอนนี้โชคชะตาของเธอจะช่วยปกป้องมันด้วย อีกหนึ่งโอดครวญจะไปรอบในที่ลมกลางคืน

ในความเศร้าโศกที่พวกเขามากับพวกเขาสองโจรสลัด ไม่ได้เห็นหินจนชนเข้ากับมัน

" ลัฟคุณถูกโฉลก " ไอริสร้องเสียงที่สมี่ ; " นี่เป็นหิน ตอนนี้ สิ่งที่เราต้องทำคือ ยกอินเดียนแดงบนไปและทิ้งเธอไว้ที่นี่เพื่อตาย "

มันคือผลงานของหนึ่งที่เวลาที่ดินสาวสวยบนหิน เธอหยิ่งเกินกว่าจะให้ความต้านทานไร้ประโยชน์ .

ค่อนข้างหินใกล้ แต่จากสายตาสองหัวกำลังกระดกขึ้นลง ปีเตอร์และเวนดี้ . เวนดี้กำลังร้องไห้ มันเป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นโศกนาฏกรรม . ปีเตอร์ได้เห็นโศกนาฏกรรมมากมาย แต่เขาก็ลืมหมด เขาน้อยเสียใจกว่า Wendy สำหรับเสือลิลลี่ : มันเป็นสองต่อหนึ่ง ที่ทำให้เขาโกรธ เขาตั้งใจจะช่วยเธอ เป็นวิธีที่ง่ายจะได้รับการรอจนกว่าโจรสลัดไปแล้วแต่เขาก็ไม่เคยที่จะเลือกวิธีที่ง่าย

มีเกือบไม่มีอะไรที่เขาจะไม่ทำ และตอนนี้เขาก็เลียนแบบเสียงของ hook

" โว้ย มีคุณลับเบิร์ส ! " เขาเรียก มันเลียนแบบเหลือเชื่อ

" กัปตัน " กล่าวว่า โจรสลัดที่จ้องมองที่แต่ละอื่น ๆใน เซอร์ไพรส์

" เขาก็ว่ายออกมาให้เรา " สตาร์กี้ กล่าวว่า เมื่อเขาได้มองเขาเปล่า ๆ

" เราใส่อินเดียนแดงบนหิน" สมี่โทรออก

" ปล่อยเธอไป " เข้ามาตอบจริงๆ

" ฟรี ! "

" ใช่ ตัดพันธบัตรของเธอและให้เธอไป "

" แต่ กัปตัน . . . "

" ทันที d'ye ได้ยิน " ร้องปีเตอร์ " หรือจะให้ฉันกระโดดตะขอของฉันในตัวคุณ "

" นี่เป็นเกย์ ! สมี่อ้าปากค้าง

" ทำสิ่งที่กัปตันคำสั่ง " กล่าวว่า สตาร์กี้ หงุดหงิด

" . . . . . " สมี่บอกว่า เขาตัดเสือลิลลี่ สายไฟเมื่อเธอลื่นเหมือนปลาไหล สตาร์กี้ ระหว่างขาในน้ำ

แน่นอนเวนดี้มากร่าเริงมากกว่าความฉลาดของเปโตร แต่เธอรู้ว่าเขาจะได้ดีใจและอีกามากจึงทรยศตัวเอง ดังนั้นเมื่อมือของเธอออกไปครอบปากของเขา แต่มันอยู่ในการกระทำ , " เรือ Ahoy ! " รังเหนือทะเลสาบในเสียงตะขอของและเวลานี้มันก็ไม่ใช่ ปีเตอร์ ที่ได้พูด

ปีเตอร์อาจจะกา แต่ใบหน้าของเขาก็เป็นนกหวีดแปลกแทน

" เรือ Ahoy ! " อีกครั้งมาเสียง

ตอนนี้เวนดี้ เข้าใจ ตะขอจริงก็ในน้ำ

เค้าว่ายไปที่เรือและคนของเขามีแสงนำทางเขาได้เร็ว ๆ นี้ถึงพวกเขาในแสงสว่างของโคมไฟเวนดี้เห็นเบ็ดของเขาจับเรือลำข้างๆ เธอเห็นใบหน้าดำคล้ำชั่วร้ายของเขาขณะที่เขาลุกขึ้นจากน้ำหยด และตัวสั่น เธอจะชอบที่จะว่ายหนีไป แต่ปีเตอร์จะไม่ขยับเขยื่อน เขารู้สึกกับชีวิต และยัง ด้านบนหนา กับการล่อลวง " . ผมไม่สงสัย ผมสงสัย " เขากระซิบกับเธอ และถึงแม้ว่าเธอจะคิดยังหล่อนดีใจจริงๆเพื่อเห็นแก่ชื่อเสียงของเขาที่ไม่มีใครได้ยินนอกจากตนเอง

เขาเซ็นชื่อให้เธอฟัง . . .

สองโจรสลัดมาก อยากรู้ว่าอะไรทำให้กัปตันของพวกเขาเพื่อพวกเขา แต่เขานั่งกับหัวของเขาบนตะขอของเขาในตำแหน่ง

" เศร้าซึ้ง กัปตัน ทั้งหมดดี ? เขาถามขึ้นอย่างขลาดๆ แต่เขาตอบพร้อมกับครางกลวง .

" . . . . . " สมี่

" เขาถอนหายใจอีกครั้ง" บอกว่า สตาร์กี้

" และยังเป็นครั้งที่สามแล้วนะ . . . . . " สมี่

แล้วสุดท้ายเขาพูดครับ

" เกม , " เขาร้อง " ชายผู้ที่ได้พบแม่ . . . "

ตกใจแม้ว่าเธอ เวนดี้พองตัวด้วยความภาคภูมิใจ

" o ชั่ววัน ! " ร้องไห้ สตาร์กี้

" มีอะไรครับแม่ ? " ถามโง่สมี่

เวนดี้ ตกใจมากที่เธอร้องอุทาน " . เค้าไม่รู้หรอก !" และหลังจากนั้นเธอ รู้สึกว่า ถ้าคุณสามารถมีสัตว์เลี้ยงเป็นโจรสลัดสมี่จะเป็นหนึ่งของเธอ

ปีเตอร์ดึงเธออยู่ใต้น้ำ สำหรับตะขอได้เริ่มต้นขึ้น ร้องว่า " นั่นอะไร ? "

" ผมได้ยินว่าไม่มีอะไร " บอกว่า สตาร์กี้ เพิ่มโคมไฟเหนือน้ำ เป็นโจรสลัดมองก็เห็นสายตาแปลกๆ