Having walked out of the palace hal

Having walked out of the palace hall, that chilly voice seems to still be echoing in her ears, Gui Wan unconsciously wraps her arms around her own body, right when she steps out of that cold and quiet palace hall, with not one person around, a smile like that of light clouds is still hanging on her face, yet from the corner of her eyes, tears are already sliding down.

Mother, you often said, actors wearing masks within the opera play, singing their sorrows, joy, anger, grief, that is all just an opera play, but why is it that, the scene I saw within Jing Ye just now, the two people were embracing, yet the sour feeling within me was difficult to restrain.

Who is to tell me, tears in the play is acting, then what about the tears under the actors’ mask, who is able to look at that? How are feelings to be endured?

******

Waves of cool breeze tucks in the sweet fragrance of green grass and leaves, brushing over the lake, blowing waves after waves of light ripples. Yao Ying stands within the courtyard, such infinitely frail posture, facing the tireless narrative of the person in front.

The curve of those brows like that of a new moon, those lips more delicate than that of flowers opening and closing, from time to time, issuing laughter like songs of the birds, such stunning beauty sufficiently softening the hearts of anyone.

Yet why is his heart not affected by this? Lou Che smiles, a little surprised by his own feelings, this woman who has once greatly affected his heart, is clearly exceedingly close to him, yet it feels as though they are as far apart as the ends of the world. Smiling, they have already changed.[3]

In a sudden burst of heartbeats, a beautiful figure charges into his arms, Lou Che lowers his head and looks at that peerlessly beautiful face, knitting his brows, he coldly says: “Lady Consort, what are you doing? Let go.” Wanting reach up to push her away, he finds that she has wrapped her arms around him tighter, for the time being, he actually could not break free.

“Lou Che……how could you be so cruel? Throwing me into this nest of jackals and wolves all alone, not even caring for my life and death, clearly knowing that someone has placed saffron in my medicine, can I not even lean on you now for a bit?”

Such demeanour that makes anyone feel tender hearted, such feelings that are delicate and moving.

Hand increasing in strength, Lou Che seizes her arms, pushing her away with a foot distance between them, sharpness sweeping past those clear warm eyes, “Lady Consort, since you already know this is a world of deceit and dishonesty, then you should know where to draw the line.”

Yao Ying’s eyes of autumn water, is sparkling with tears right now, seemingly resentful, seemingly melancholic, as she looks at Lou Che, “What is the meaning of saying such?” The tenderness within her voice is actually somewhat shaky.

The handsome young man stands within the courtyard, calmly running his hand across his sleeve, wiping away the creases from just now, exhibiting graceful movements of elegant nobility, carefully eyeing Yao Ying, seeming to be heave a sigh.

“Lady Consort Ying, at the medicine taster court lady just now, I have already found out the one who placed saffron in your medicine is Consort Li,” Blocking Yao Ying’s move to intercept his speech, Lou Che’s voice turns somewhat cold, “At the same time, I’ve found a very interesting matter.”

“What matter?” Her soft and gentle voice also restores its calm as she gracefully asks.

“Do you not know? That’s strange.” Lou Che lowly laughs, “She said, she had once approached you Lady Consort Ying, reporting the matter of the medicine containing saffron, yet you gave her money, wanting her to keep this secret, this medicine, was voluntarily consumed by you.”

The wind suddenly stills, Consort Ying’s ethereally beautiful face still carries unchanging tenderness, but has gained an addition of dull pain, smile spreading, her lips forms a beautiful curve, “It is I who doesn’t want her own child, killing the dragon child, so right now, have you come to condemn me?”

Lightly sounding a sigh, he glances over the scenery of the entire courtyard, the last traces of affections seems to have also melted away throughout these formless years, eyes looking down, he speaks coldly: “Rest assured, that medicine taster court lady will never speak again. You are perfectly safe, I am warning Lady Consort for the very last time, within the back palace, changes are constant, even if you need to take things into your own hands, you must erase all traces, and save yourself from falling into the subject of ridicule.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Having walked out of the palace hall, that chilly voice seems to still be echoing in her ears, Gui Wan unconsciously wraps her arms around her own body, right when she steps out of that cold and quiet palace hall, with not one person around, a smile like that of light clouds is still hanging on her face, yet from the corner of her eyes, tears are already sliding down.Mother, you often said, actors wearing masks within the opera play, singing their sorrows, joy, anger, grief, that is all just an opera play, but why is it that, the scene I saw within Jing Ye just now, the two people were embracing, yet the sour feeling within me was difficult to restrain.Who is to tell me, tears in the play is acting, then what about the tears under the actors’ mask, who is able to look at that? How are feelings to be endured?******Waves of cool breeze tucks in the sweet fragrance of green grass and leaves, brushing over the lake, blowing waves after waves of light ripples. Yao Ying stands within the courtyard, such infinitely frail posture, facing the tireless narrative of the person in front.The curve of those brows like that of a new moon, those lips more delicate than that of flowers opening and closing, from time to time, issuing laughter like songs of the birds, such stunning beauty sufficiently softening the hearts of anyone.แต่ทำไมเป็นหัวใจของเขาไม่กระทบนี้ ยิ้ม Lou Che ประหลาดใจเล็กน้อยจากความรู้สึกของตัวเอง ผู้หญิงคนนี้ที่มีเมื่อหัวใจของเขา มีผลกระทบอย่างมากเป็นได้ชัดเจนเหลือเกินใกล้เขา แต่มันรู้สึกว่าพวกเขาห่างไกลเป็นการสิ้นสุดของโลก รอยยิ้ม พวกเขามีอยู่แล้วการเปลี่ยนแปลง [3]ในการระเบิดอย่างฉับพลันของหัวใจ ค่าธรรมเนียมเป็นรูปสวยงามเข้าไปในแขนของเขา Lou Che ลดศีรษะของเขา และมองไปที่ใบหน้าที่สวยงาม peerlessly ถักคิ้วของเขา เขาจ้างงานกล่าวว่า: "ผู้หญิงมเหสี กำลังทำอะไรอยู่ ปล่อยให้ไป" Wanting ถึงค่า ไสเธอ เขาพบว่า เธอได้ห่อแขนรอบตัวเขาเข้มงวดมากขึ้น ก็ เขาจริงอาจไม่แตกฟรี" Lou Che...วิธีคุณอาจโหดร้ายดังนั้น โยนผมในนี้รังของ jackals และหมาป่าคนเดียว ไม่ดูแลชีวิตและความตาย อย่างชัดเจนรู้ว่า ใครบางคนได้วางหญ้าฝรั่นในยาของฉัน ของฉันฉันสามารถแม้เนื้อตอนนี้สำหรับบิต"หน่วยก้านดังกล่าวที่ทำให้ทุกคนรู้สึกอ่อนโยนใจ เช่นความรู้สึกที่ละเอียดอ่อน และเคลื่อนไหวเพิ่มความแข็งแกร่ง Lou Che มือคว้าแขน ผลักดันเธอออกไป ด้วยเท้าระยะระหว่างพวกเขา "เลดี้珍 เพราะคุณรู้อยู่แล้วว่า นี่คือโลกของการหลอกลวงและซื่อสัตย์ แล้วคุณควรทราบว่าจะวาดเส้นคมกวาดเลยที่ล้างตาอบอุ่นสายตายาวหยิงของน้ำฤดูใบไม้ร่วง เป็นประกาย ด้วยน้ำตาตอนนี้ ดูเหมือนวิญญาณ ดูเหมือน เศร้า ขณะที่เธอมองที่ Lou Che คืออะไรความหมายของคำพูดดังกล่าว" ความอ่อนโยนภายในเสียงของเธอเป็นจริงค่อนข้างสั่นThe handsome young man stands within the courtyard, calmly running his hand across his sleeve, wiping away the creases from just now, exhibiting graceful movements of elegant nobility, carefully eyeing Yao Ying, seeming to be heave a sigh.“Lady Consort Ying, at the medicine taster court lady just now, I have already found out the one who placed saffron in your medicine is Consort Li,” Blocking Yao Ying’s move to intercept his speech, Lou Che’s voice turns somewhat cold, “At the same time, I’ve found a very interesting matter.”“What matter?” Her soft and gentle voice also restores its calm as she gracefully asks.“Do you not know? That’s strange.” Lou Che lowly laughs, “She said, she had once approached you Lady Consort Ying, reporting the matter of the medicine containing saffron, yet you gave her money, wanting her to keep this secret, this medicine, was voluntarily consumed by you.”The wind suddenly stills, Consort Ying’s ethereally beautiful face still carries unchanging tenderness, but has gained an addition of dull pain, smile spreading, her lips forms a beautiful curve, “It is I who doesn’t want her own child, killing the dragon child, so right now, have you come to condemn me?”Lightly sounding a sigh, he glances over the scenery of the entire courtyard, the last traces of affections seems to have also melted away throughout these formless years, eyes looking down, he speaks coldly: “Rest assured, that medicine taster court lady will never speak again. You are perfectly safe, I am warning Lady Consort for the very last time, within the back palace, changes are constant, even if you need to take things into your own hands, you must erase all traces, and save yourself from falling into the subject of ridicule.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ต้องเดินออกจากห้องโถงพระราชวังว่าเสียงที่อากาศหนาวเย็นดูเหมือนว่าจะยังคงได้รับเสียงสะท้อนในหูของเธอกุย Wan ไม่รู้ตัวตัดแขนของเธอไปทั่วร่างกายของเธอเองที่ถูกต้องเมื่อเธอก้าวออกมาจากที่ฮอลล์วังเย็นและเงียบสงบด้วยไม่หนึ่งคนที่อยู่รอบ ๆ รอยยิ้มเช่นนั้นของเมฆแสงยังคงแขวนอยู่บนใบหน้าของเธอ แต่จากมุมของดวงตาของเธอน้ำตาที่มีอยู่แล้วเลื่อนลง. แม่คุณมักจะกล่าวว่านักแสดงสวมหน้ากากภายในเล่นโอเปร่าร้องเพลงความทุกข์ของพวกเขามีความสุขความโกรธ ความเศร้าโศกที่มีทั้งหมดเพียงแค่เล่นละคร แต่ทำไมมันจึงเป็นว่าฉากที่ผมเห็นภายใน Jing Ye เพียงแค่ตอนนี้ทั้งสองคนกอด แต่ความรู้สึกเปรี้ยวภายในฉันเป็นเรื่องยากที่จะยับยั้ง. คือใครที่จะบอกฉันน้ำตา ในการเล่นจะทำหน้าที่แล้วสิ่งที่เกี่ยวกับน้ำตาภายใต้หน้ากากของนักแสดงที่มีความสามารถที่จะมองว่า? วิธีการมีความรู้สึกที่จะทน? ****** คลื่นของ tucks สายลมเย็นในกลิ่นหอมหวานของหญ้าสีเขียวและใบแปรงเหนือทะเลสาบเป่าคลื่นหลังจากคลื่นของคลื่นแสง เย้า Ying ยืนอยู่ภายในลานเช่นท่าทางอ่อนแออนันต์หันหน้าไปเล่าเรื่องที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยของคนที่อยู่ตรงหน้า. โค้งของคิ้วเหล่านั้นเช่นนั้นของดวงจันทร์ใหม่ริมฝีปากผู้ที่ละเอียดอ่อนมากขึ้นกว่าที่เปิดดอกไม้และปิดเมื่อเวลาผ่านไป ออกเสียงหัวเราะเหมือนเพลงของนกงามที่สวยงามเช่นพออ่อนหัวใจของทุกคน. แต่ทำไมหัวใจของเขาไม่ได้รับผลกระทบจากนี้หรือไม่? ลูเจ๊ยิ้มแปลกใจเล็กน้อยด้วยความรู้สึกของตัวเองผู้หญิงคนนี้ที่ได้รับผลกระทบอย่างมากในครั้งเดียวหัวใจของเขาอย่างชัดเจนเหลือเกินใกล้ชิดกับเขา แต่มันรู้สึกราวกับว่าพวกเขาจะเท่ากันเป็นปลายของโลก . ยิ้มที่พวกเขามีการเปลี่ยนแปลงแล้ว [3] ในการระเบิดอย่างฉับพลันของหัวใจ, ค่าใช้จ่ายร่างที่สวยงามอยู่ในอ้อมแขนของเขาลู Che ลดหัวของเขาและมีลักษณะที่ว่าใบหน้าที่สวยงามไม่มีใครเสมอเหมือนถักคิ้วของเขาเขาเย็นชาพูดว่า: "เลดี้พระราชสวามี คุณกำลังทำอะไร? ปล่อยให้ไป. "อยากจะขึ้นไปถึงผลักดันให้เธอออกไปเขาก็พบว่าเธอได้ห่อแขนของเธอรอบ ๆ ตัวเขาที่เข้มงวดมากขึ้นในเวลาที่ถูกจริง ๆ แล้วเขาไม่สามารถหลุดพ้น. " ลูเจ๊ ...... วิธีที่คุณอาจจะโหดร้ายเพื่อ? โยนฉันเข้าไปในรังของมังกรและหมาป่าทั้งหมดนี้เพียงอย่างเดียวไม่ได้ดูแลชีวิตและความตายของฉันรู้อย่างชัดเจนว่าคนที่ได้วางไว้หญ้าฝรั่นในยาของฉันฉันจะไม่ได้ยันในขณะนี้คุณสำหรับบิต? " การกระทำดังกล่าวที่ทำให้ทุกคน รู้สึกอ่อนโยนจิตใจความรู้สึกดังกล่าวที่มีความละเอียดอ่อนและการเคลื่อนย้าย. มือที่เพิ่มขึ้นในความแข็งแรงลูเจ๊คว้าแขนของเธอผลักเธอออกไปกับระยะทางเดินเท้าระหว่างพวกเขาความคมชัดกวาดที่ผ่านมาตาอบอุ่นเหล่านั้นชัดเจน "เลดี้หม่อมเนื่องจากคุณรู้อยู่แล้วว่านี้ เป็นโลกของการหลอกลวงและการทุจริตแล้วคุณควรทราบว่าจะวาดเส้น. " สายตายาวของ Ying น้ำฤดูใบไม้ร่วงเป็นประกายด้วยน้ำตาในขณะนี้ดูเหมือนจะไม่พอใจเศร้าดูเหมือนว่าขณะที่เธอมีลักษณะที่ลูเจ๊" คืออะไร ความหมายของคำพูดดังกล่าวหรือไม่ "ความอ่อนโยนภายในเสียงของเธอเป็นจริงค่อนข้างสั่นคลอน. ชายหนุ่มรูปหล่อยืนอยู่ภายในลานใจเย็นทำงานมือของเขาข้ามแขนของเขาเช็ดรอยย่นจากเพียงแค่ตอนนี้การแสดงการเคลื่อนไหวที่สง่างามของขุนนางที่สง่างามอย่างระมัดระวัง eyeing ยาวยิ่งดูเหมือนจะเป็นยกถอนหายใจ. "เลดี้หม่อมหญิงที่ยาเลดี้ลิ้มลองรสศาลเพียงแค่ตอนนี้ฉันได้พบแล้วออกหนึ่งที่วางอยู่สีเหลืองในยาของคุณเป็นมเหสีหลี่" การปิดกั้นการย้ายยาวของ Ying ที่จะสกัดกั้นคำพูดของเขา เสียงลูเจ๊เปลี่ยนค่อนข้างเย็น "ในขณะเดียวกันผมได้พบเรื่องที่น่าสนใจมาก." "สิ่งที่สำคัญ?" เสียงนุ่มและอ่อนโยนของเธอยังเรียกคืนความสงบของมันขณะที่เธอได้อย่างสง่างามถาม. "คุณไม่ได้รู้หรือไม่? ที่แปลก. "ลูเจ๊หัวเราะต่ำต้อย" เธอกล่าวว่าเธอได้เดินเข้ามาใกล้คุณเคยเลดี้หม่อม Ying รายงานเรื่องของยาที่มีสีเหลือง แต่คุณให้เงินเธอต้องการเธอจะเก็บความลับนี้ยานี้ถูกครอบงำด้วยความสมัครใจ โดยคุณ. " ลมกึกภาพนิ่งใบหน้าที่สวยงาม ethereally พระราชสวามีของ Ying ยังคงดำเนินความอ่อนโยนที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลง แต่ได้รับนอกเหนือจากอาการปวดหมองคล้ำให้รอยยิ้มการแพร่กระจายของเธอในรูปแบบริมฝีปากโค้งสวยงาม" มันเป็นผมที่ไม่ต้องการให้ลูกของเธอเอง ฆ่าเด็กมังกรดังนั้นตอนนี้มีคุณมากล่าวโทษข้า? " เบาเสียงถอนหายใจเขาสายตามากกว่าทิวทัศน์ของลานทั้งที่ร่องรอยสุดท้ายของความรักดูเหมือนว่าจะมียังละลายหายไปตลอดทั้งปีรูปร่างเหล่านี้ตา มองลงมาเขาพูดอย่างเย็นชา "มั่นใจได้ว่าเลดี้ยาลิ้มลองรสศาลจะไม่พูดอีกครั้ง คุณมีความปลอดภัยที่ดีที่สุดที่ผมเตือนเลดี้พระราชสวามีเป็นครั้งสุดท้ายภายในพระราชวังหลังการเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องแม้ว่าคุณจะต้องใช้สิ่งที่อยู่ในมือของคุณเองคุณจะต้องลบร่องรอยทั้งหมดและช่วยตัวเองจากการตกอยู่ใน เรื่องของการเยาะเย้ย. "