- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
One thousand dollars," repeated Law
One thousand dollars," repeated Lawyer Tolman, solemnly and severely, "and here is the money."
Young Gillian gave a decidedly amused laugh as he fingered the thin package of new fifty-dollar notes.
"It's such a confoundedly awkward amount," he explained, genially, to the lawyer. "If it had been ten thousand a fellow might wind up with a lot of fireworks and do himself credit. Even fifty dollars would have been less trouble."
"You heard the reading of your uncle's will," continued Lawyer Tolman, professionally dry in his tones. "I do not know if you paid much attention to its details. I must remind you of one. You are required to render to us an account of the manner of expenditure of this $1,000 as soon as you have disposed of it. The will stipulates that. I trust that you will so far comply with the late Mr. Gillian's wishes."
"You may depend upon it," said the young man.% politely, "in spite of the extra expense it will entail. I may have to engage a secretary. I was never good at accounts."
Gillian went to his club. There he hunted out one whom he called Old Bryson.
Old Bryson was calm and forty and sequestered. He was in a corner reading a book, and when he saw Gillian approaching he sighed, laid down his book and took off his glasses.
"Old Bryson, wake up," said Gillian. "I've a funny story to tell you."
"I wish you would tell it to some one in the billiard room," said Old Bryson. "You know how I hate your stories."
"This is a better one than usual," said Gillian, rolling a cigarette; "and I'm glad to tell it to you. It's too sad and funny to go with the rattling of billiard balls. I've just come from my late uncle's firm of legal corsairs. He leaves me an even thousand dollars. Now, what can a man possibly do with a thousand dollars?"
"I thought," said Old Bryson, showing as much interest as a bee shows in a vinegar cruet, "that the late Septimus Gillian was worth something like half a million."
"He was," assented Gillian, joyously, "and that's where the joke comes in. He's left his whole cargo of doubloons to a microbe. That is, part of it goes to the man who invents a new bacillus and the rest to establish a hospital for doing away with it again. There are one or two trifling bequests on the side. The butler and the housekeeper get a seal ring and $10 each. His nephew gets $1,000."
"You've always had plenty of money to spend," observed Old Bryson.
"Tons," said Gillian. "Uncle was the fairy godmother as far as an allowance was concerned."
"Any other heirs?" asked Old Bryson.
"None." Gillian frowned at his cigarette and kicked the upholstered leather of a divan uneasily. "There is a Miss Hayden, a ward of my uncle, who lived in his house. She's a quiet thing--musical--the daughter of somebody who was unlucky enough to be his friend. I forgot to say that she was in on the seal ring and $10 joke, too. I wish I had been. Then I could have had two bottles of brut, tipped the waiter with the ring and had the whole business off my hands. Don't be superior and insulting, Old Bryson--tell me what a fellow can do with a thousand dollars."
Old Bryson rubbed his glasses and smiled. And when Old Bryson smiled, Gillian knew that he intended to be more offensive than ever.
"A thousand dollars," he said, "means much or little. One man may buy a happy home with it and laugh at Rockefeller. Another could send his wife South with it and save her life. A thousand dollars would buy pure milk for one hundred babies during June, July, and August and save fifty of their lives. You could count upon a half hour's diversion with it at faro in one of the fortified art galleries. It would furnish an education to an ambitious boy. I am told that a genuine Corot was secured for that amount in an auction room yesterday. You could move to a New Hampshire town and live respectably two years on it. You could rent Madison Square Garden for one evening with it, and lecture your audience, if you should have one, on the precariousness of the profession of heir presumptive."
"People might like you, Old Bryson," said Gillian, always unruffled, "if you wouldn't moralize. I asked you to tell me what I could do with a thousand dollars."
"You?" said Bryson, with a gentle laugh. "Why, Bobby Gillian, there's only one logical thing you could do. You can go buy Miss Lotta Lauriere a diamond pendant with the money, and then take yourself off to Idaho and inflict your presence upon a ranch. I advise a sheep ranch, as I have a particular dislike for sheep."
"Thanks," said Gillian, rising, "I thought I could depend upon you, Old Bryson. You've hit on the very scheme. I wanted to chuck the money in a lump, for I've got to turn in an account for it, and I hate itemizing."
Gillian phoned for a cab and said to the driver:
"The stage entrance of the Columbine Theatre."
Miss Lotta Lauriere was assisting nature with a powder puff, almost ready for her call at a crowded matinee, when her dresser mentioned the name of Mr. Gillian.
"Let it in," said Miss Lauriere. "Now, what is it, Bobby? I'm going on in two minutes."
"Rabbit-foot your right ear a little," suggested Gillian, critically. "That's better. It won't take two minutes for me. What do you say to a little thing in the pendant line? I can stand three ciphers with a figure one in front of 'em."
"Oh, just as you say," carolled Miss Lauriere. "My right glove, Adams. Say, Bobby, did you see that necklace Della Stacey had on the other night? Twenty-two hundred dollars it cost at Tiffany's. But, of course--pull my sash a little to the left, Adams."
"Miss Lauriere for the opening chorus!" cried the call boy without.
Gillian strolled out to where his cab was waiting.
"What would you do with a thousand dollars if you had it?" he asked the driver.
"Open a s'loon," said the cabby, promptly and huskily. "I know a place I could take money in with both hands. It's a four-story brick on a corner. I've got it figured out. Second story--Chinks and chop suey; third floor--manicures and foreign missions; fourth floor--poolroom. If you was thinking of putting up the cap--"
"Oh, no," said Gillian, "I merely asked from curiosity. I take you by the hour. Drive 'til I tell you to stop."
Eight blocks down Broadway Gillian poked up the trap with his cane and got out. A blind man sat upon a stool on the sidewalk selling pencils. Gillian went out and stood before him.
"Excuse me," he said, "but would you mind telling me what you would do if you had a thousand dollars?"
"You got out of that cab that just drove up, didn't you?" asked the blind man.
"I did," said Gillian.
"I guess you are all right," said the pencil dealer, "to ride in a cab by daylight. Take a look at that, if you like."
He drew a small book from his coat pocket and held it out. Gillian opened it and saw that it was a bank deposit book. It showed a balance of $1,785 to the blind man's credit.
Gillian returned the book and got into the cab.
"I forgot something," he said. "You may drive to the law offices of Tolman & Sharp, at ---- Broadway."
Lawyer Tolman looked at him hostilely and inquiringly through his gold-rimmed glasses.
"I beg your pardon," said Gillian, cheerfully, "but may I ask you a question? It is not an impertinent one, I hope. Was Miss Hayden left anything by my uncle's will besides the ring and the $10?"
"Nothing," said Mr. Tolman.
"I thank you very much, sir," said Gillian, and on he went to his cab. He gave the driver the address of his late uncle's home.
Miss Hayden was writing letters in the library. She was small and slender and clothed in black. But you would have noticed her eyes. Gillian drifted in with his air of regarding the world as inconsequent.
"I've just come from old Tolman's," he explained. "They've been going over the papers down there. They found a--Gillian searched his memory for a legal term--they found an amendment or a post-script or something to the will. It seemed that the old boy loosened up a little on second thoughts and willed you a thousand dollars. I was driving up this way and Tolman asked me to bring you the money. Here it is. You'd better count it to see if it's right." Gillian laid the money beside her hand on the desk.
Miss Hayden turned white. "Oh!" she said, and again "Oh!"
Gillian half turned and looked out the window.
"I suppose, of course," he said, in a low voice, "that you know I love you."
"I am sorry," said Miss Hayden, taking up her money.
"There is no use?" asked Gillian, almost light-heartedly.
"I am sorry," she said again.
"May I write a note?" asked Gillian, with a smile, He seated himself at the big library table. She supplied him with paper and pen, and then went back to her secretaire.
Gillian made out his account of his expenditure of the thousand dollars in these words:
"Paid by the black sheep, Robert Gillian, $1,000 on account of the eternal happiness, owed by Heaven to the best and dearest woman on earth."
Gillian slipped his writing into an envelope, bowed and went his way.
His cab stopped again at the offices of Tolman & Sharp.
"I have expended the thousand dollars," he said cheerily, to Tolman of the gold glasses, "and I have come to render account of it, as I agreed. There is quite a feeling of summer in the air--do you not think so, Mr. Tolman?" He tossed a white envelope on the lawyer's table. "You will find there a memorandum, sir, of the _modus operandi_ of the vanishing of the dollars."
Without touching the envelope, Mr. Tolman went to a door and called his partner, Sharp. Together they explored the caverns of an immense safe. Forth they dragged, as trophy of their search a big envelope sealed with wax. This they forcibly invaded, and wagged their venerable heads together over its contents. Then Tolman became spokesman.
"Mr. Gillian," he said, formally, "there was a codicil to your uncle's will. It was intrusted to us privately, with instructions that it be not opened until you had furnished us with a full account of your handling
Young Gillian gave a decidedly amused laugh as he fingered the thin package of new fifty-dollar notes.
"It's such a confoundedly awkward amount," he explained, genially, to the lawyer. "If it had been ten thousand a fellow might wind up with a lot of fireworks and do himself credit. Even fifty dollars would have been less trouble."
"You heard the reading of your uncle's will," continued Lawyer Tolman, professionally dry in his tones. "I do not know if you paid much attention to its details. I must remind you of one. You are required to render to us an account of the manner of expenditure of this $1,000 as soon as you have disposed of it. The will stipulates that. I trust that you will so far comply with the late Mr. Gillian's wishes."
"You may depend upon it," said the young man.% politely, "in spite of the extra expense it will entail. I may have to engage a secretary. I was never good at accounts."
Gillian went to his club. There he hunted out one whom he called Old Bryson.
Old Bryson was calm and forty and sequestered. He was in a corner reading a book, and when he saw Gillian approaching he sighed, laid down his book and took off his glasses.
"Old Bryson, wake up," said Gillian. "I've a funny story to tell you."
"I wish you would tell it to some one in the billiard room," said Old Bryson. "You know how I hate your stories."
"This is a better one than usual," said Gillian, rolling a cigarette; "and I'm glad to tell it to you. It's too sad and funny to go with the rattling of billiard balls. I've just come from my late uncle's firm of legal corsairs. He leaves me an even thousand dollars. Now, what can a man possibly do with a thousand dollars?"
"I thought," said Old Bryson, showing as much interest as a bee shows in a vinegar cruet, "that the late Septimus Gillian was worth something like half a million."
"He was," assented Gillian, joyously, "and that's where the joke comes in. He's left his whole cargo of doubloons to a microbe. That is, part of it goes to the man who invents a new bacillus and the rest to establish a hospital for doing away with it again. There are one or two trifling bequests on the side. The butler and the housekeeper get a seal ring and $10 each. His nephew gets $1,000."
"You've always had plenty of money to spend," observed Old Bryson.
"Tons," said Gillian. "Uncle was the fairy godmother as far as an allowance was concerned."
"Any other heirs?" asked Old Bryson.
"None." Gillian frowned at his cigarette and kicked the upholstered leather of a divan uneasily. "There is a Miss Hayden, a ward of my uncle, who lived in his house. She's a quiet thing--musical--the daughter of somebody who was unlucky enough to be his friend. I forgot to say that she was in on the seal ring and $10 joke, too. I wish I had been. Then I could have had two bottles of brut, tipped the waiter with the ring and had the whole business off my hands. Don't be superior and insulting, Old Bryson--tell me what a fellow can do with a thousand dollars."
Old Bryson rubbed his glasses and smiled. And when Old Bryson smiled, Gillian knew that he intended to be more offensive than ever.
"A thousand dollars," he said, "means much or little. One man may buy a happy home with it and laugh at Rockefeller. Another could send his wife South with it and save her life. A thousand dollars would buy pure milk for one hundred babies during June, July, and August and save fifty of their lives. You could count upon a half hour's diversion with it at faro in one of the fortified art galleries. It would furnish an education to an ambitious boy. I am told that a genuine Corot was secured for that amount in an auction room yesterday. You could move to a New Hampshire town and live respectably two years on it. You could rent Madison Square Garden for one evening with it, and lecture your audience, if you should have one, on the precariousness of the profession of heir presumptive."
"People might like you, Old Bryson," said Gillian, always unruffled, "if you wouldn't moralize. I asked you to tell me what I could do with a thousand dollars."
"You?" said Bryson, with a gentle laugh. "Why, Bobby Gillian, there's only one logical thing you could do. You can go buy Miss Lotta Lauriere a diamond pendant with the money, and then take yourself off to Idaho and inflict your presence upon a ranch. I advise a sheep ranch, as I have a particular dislike for sheep."
"Thanks," said Gillian, rising, "I thought I could depend upon you, Old Bryson. You've hit on the very scheme. I wanted to chuck the money in a lump, for I've got to turn in an account for it, and I hate itemizing."
Gillian phoned for a cab and said to the driver:
"The stage entrance of the Columbine Theatre."
Miss Lotta Lauriere was assisting nature with a powder puff, almost ready for her call at a crowded matinee, when her dresser mentioned the name of Mr. Gillian.
"Let it in," said Miss Lauriere. "Now, what is it, Bobby? I'm going on in two minutes."
"Rabbit-foot your right ear a little," suggested Gillian, critically. "That's better. It won't take two minutes for me. What do you say to a little thing in the pendant line? I can stand three ciphers with a figure one in front of 'em."
"Oh, just as you say," carolled Miss Lauriere. "My right glove, Adams. Say, Bobby, did you see that necklace Della Stacey had on the other night? Twenty-two hundred dollars it cost at Tiffany's. But, of course--pull my sash a little to the left, Adams."
"Miss Lauriere for the opening chorus!" cried the call boy without.
Gillian strolled out to where his cab was waiting.
"What would you do with a thousand dollars if you had it?" he asked the driver.
"Open a s'loon," said the cabby, promptly and huskily. "I know a place I could take money in with both hands. It's a four-story brick on a corner. I've got it figured out. Second story--Chinks and chop suey; third floor--manicures and foreign missions; fourth floor--poolroom. If you was thinking of putting up the cap--"
"Oh, no," said Gillian, "I merely asked from curiosity. I take you by the hour. Drive 'til I tell you to stop."
Eight blocks down Broadway Gillian poked up the trap with his cane and got out. A blind man sat upon a stool on the sidewalk selling pencils. Gillian went out and stood before him.
"Excuse me," he said, "but would you mind telling me what you would do if you had a thousand dollars?"
"You got out of that cab that just drove up, didn't you?" asked the blind man.
"I did," said Gillian.
"I guess you are all right," said the pencil dealer, "to ride in a cab by daylight. Take a look at that, if you like."
He drew a small book from his coat pocket and held it out. Gillian opened it and saw that it was a bank deposit book. It showed a balance of $1,785 to the blind man's credit.
Gillian returned the book and got into the cab.
"I forgot something," he said. "You may drive to the law offices of Tolman & Sharp, at ---- Broadway."
Lawyer Tolman looked at him hostilely and inquiringly through his gold-rimmed glasses.
"I beg your pardon," said Gillian, cheerfully, "but may I ask you a question? It is not an impertinent one, I hope. Was Miss Hayden left anything by my uncle's will besides the ring and the $10?"
"Nothing," said Mr. Tolman.
"I thank you very much, sir," said Gillian, and on he went to his cab. He gave the driver the address of his late uncle's home.
Miss Hayden was writing letters in the library. She was small and slender and clothed in black. But you would have noticed her eyes. Gillian drifted in with his air of regarding the world as inconsequent.
"I've just come from old Tolman's," he explained. "They've been going over the papers down there. They found a--Gillian searched his memory for a legal term--they found an amendment or a post-script or something to the will. It seemed that the old boy loosened up a little on second thoughts and willed you a thousand dollars. I was driving up this way and Tolman asked me to bring you the money. Here it is. You'd better count it to see if it's right." Gillian laid the money beside her hand on the desk.
Miss Hayden turned white. "Oh!" she said, and again "Oh!"
Gillian half turned and looked out the window.
"I suppose, of course," he said, in a low voice, "that you know I love you."
"I am sorry," said Miss Hayden, taking up her money.
"There is no use?" asked Gillian, almost light-heartedly.
"I am sorry," she said again.
"May I write a note?" asked Gillian, with a smile, He seated himself at the big library table. She supplied him with paper and pen, and then went back to her secretaire.
Gillian made out his account of his expenditure of the thousand dollars in these words:
"Paid by the black sheep, Robert Gillian, $1,000 on account of the eternal happiness, owed by Heaven to the best and dearest woman on earth."
Gillian slipped his writing into an envelope, bowed and went his way.
His cab stopped again at the offices of Tolman & Sharp.
"I have expended the thousand dollars," he said cheerily, to Tolman of the gold glasses, "and I have come to render account of it, as I agreed. There is quite a feeling of summer in the air--do you not think so, Mr. Tolman?" He tossed a white envelope on the lawyer's table. "You will find there a memorandum, sir, of the _modus operandi_ of the vanishing of the dollars."
Without touching the envelope, Mr. Tolman went to a door and called his partner, Sharp. Together they explored the caverns of an immense safe. Forth they dragged, as trophy of their search a big envelope sealed with wax. This they forcibly invaded, and wagged their venerable heads together over its contents. Then Tolman became spokesman.
"Mr. Gillian," he said, formally, "there was a codicil to your uncle's will. It was intrusted to us privately, with instructions that it be not opened until you had furnished us with a full account of your handling
0/5000
หนึ่งพันดอลลาร์ ซ้ำโทลแมนทนาย เคร่งขรึม และรุนแรง "และนี่คือเงิน"สาวจิลเลียนให้หัวเราะเราหลับเป็นเขามือไวแพคเกจบางบันทึกย่อใหม่ห้าสิบดอลลาร์"เป็นยอดตกใจ confoundedly เขาอธิบาย genially กับทนายความ "ก็ได้หมื่นเพื่อนอาจลมขึ้นกับจำนวนมากของดอกไม้ไฟ แล้วตัวเองเครดิต แม้ 50 ดอลลาร์ มีน้อยปัญหา""คุณได้ยินการอ่านของคุณลุงจะ ต่อโทลแมนทนาย อาชีพแห้งในโทนสีของเขา "ฉันไม่รู้ว่าถ้าคุณจ่ายมากให้ความสนใจกับรายละเอียด ฉันต้องเตือนคุณหนึ่ง คุณจะต้องแสดงให้เรามีบัญชีของรายจ่ายนี้ 1000 $ ทันทีที่คุณได้ตัดจำหน่ายของ จะสถานภาพที่ ผมเชื่อว่า คุณจะจนสอดคล้องกับความปรารถนาของจิลเลียนนายสาย""คุณอาจขึ้นอยู่กับ," กล่าวว่า man.% หนุ่มสุภาพ "แม้ว่าการเพิ่มค่าใช้จ่ายมันจะอัน ฉันอาจจะจ้างเลขานุการ ผมไม่เคยดีในบัญชี"จิลเลียนไปคลับของเขา มีเขาล่าสัตว์หรือค้าว่าที่เขาเรียกว่า Bryson เก่าBryson เก่าเงียบสงบ และสี่สิบ และปล่อย เขามีมุมอ่านหนังสือ และเมื่อเขาเห็นจิลเลียนใกล้ เขาถอนหายใจ ไว้หนังสือของเขา และเอาออกจากแว่นตาของเขา"เก่า Bryson ปลุก จิลเลียนกล่าว "ฉันเคยบอกคุณเรื่องตลก""ฉันต้องการคุณจะบอกกับคนในห้องบิลเลียด กล่าวว่า Bryson เก่า "คุณรู้ว่าผมเกลียดเรื่องราวของคุณ""นี่คือหนึ่งในดีกว่าปกติ กล่าวว่า จิลเลียน ม้วนบุหรี่ "และผมยินดีแจ้งให้คุณ มันจะตลกไปกับแสนยานุภาพของลูกบิลเลียด และเศร้าเกินไป ผมเพิ่งได้มาจากบริษัทของลุงฉันสายของ corsairs ตามกฎหมาย เขาทิ้งฉันดอลลาร์เป็นพันได้ ตอนนี้ คนอาจทำอะไรกับพันดอลลาร์หรือไม่""ฉันคิดว่า กล่าวว่า เดิม Bryson แสดงความสนใจมากเป็นผึ้งแสดงใน cruet เป็นน้ำส้มสายชู "ว่า จิลเลียน Septimus สายคุ้มครึ่งล้านเหมือนกัน""เขา assented จิลเลียน joyously "และเป็นที่เล่นที่มาในการ เขามีด้านขนส่งสินค้าของเขาทั้งหมดของ doubloons การ microbe เป็น นั่นคือ ภาคตะวันออกไปยังคนหนึ่งคัดใหม่และส่วนเหลือเพื่อสร้างโรงพยาบาลทำไปกับมันอีก ยังมีหนึ่ง หรือสองเล็ก ๆ น้อย ๆ bequests ด้าน พ่อบ้านและแม่บ้านที่ได้รับแหวนตราและ $10 แต่ละ หลานชายได้รับ $1000""คุณจะได้เงินใช้ มากมาย" สังเกต Bryson เก่า"ตัน จิลเลียนกล่าว "ลุงได้ godmother นางฟ้าเป็นที่หักที่ไม่เกี่ยวข้อง""ใด ๆ อื่น ๆ มรดก" ถาม Bryson เก่า"ไม่" จิลเลียน frowned ที่ก้นของเขา และเตะหนังหุ้มของเบาะรองนั่งเป็น uneasily "มีการนางสาว Hayden วอร์ดของลุงของฉัน คนที่อาศัยอยู่ในบ้านของเขา เธอเป็นสิ่งเงียบ - ดนตรี - ลูกสาวของใครสักคนที่ไปพอให้ เพื่อนของเขา ฉันลืมที่จะบอกว่า เธออยู่ในแหวนตราและเรื่องตลกของ $10 เกินไป ฉันต้องก็ แล้ว ผมไม่ได้มีสองขวด brut ก้นเสิร์ฟกับแหวน และมีธุรกิจทั้งหมดออกจากมือของฉัน ไม่มีห้องและดูหมิ่น Bryson เก่า - บอกเพื่อนสามารถทำอะไรกับพันดอลลาร์"Bryson เก่า rubbed แว่นตาเขา และยิ้ม และเมื่อ Bryson เก่ายิ้ม จิลเลียนรู้ว่า เขาตั้งใจที่จะก้าวร้าวมากขึ้นกว่าเดิม"พันดอลลาร์ เขากล่าวว่า "หมายถึงมาก หรือน้อย คนหนึ่งอาจซื้อบ้านมีความสุขกับมัน และหัวเราะที่ร็อคกี้เฟลเลอร์ อื่นสามารถส่งภรรยาใต้ด้วย และบันทึกชีวิตของเธอ พันดอลลาร์จะซื้อนมบริสุทธิ์สำหรับทารกหนึ่งร้อย ในช่วงเดือนมิถุนายน กรกฎาคม สิงหาคม และบันทึกชีวิตห้าสิบ คุณสามารถนับจำนวนตามการผันของครึ่งชั่วโมงกับที่แฟในศิลป์ธาตุอย่างใดอย่างหนึ่ง มันจะเฟอร์การศึกษาเพื่อเด็กทะเยอทะยาน ฉันกำลังบอกว่า Corot แท้มีความปลอดภัยสำหรับจำนวนเงินนั้นในห้องประมูลเมื่อวานนี้ คุณสามารถย้ายไปยังเมืองนิวแฮมป์เชียร์ และอยู่สองปี respectably นั้น คุณสามารถเช่าเมดิสันสแควร์การ์เดนในตอนเย็นหนึ่งด้วย และบรรยายผู้ฟังของคุณ ถ้าคุณมี บน precariousness ของอาชีพของทายาท""คนอาจชอบคุณ Bryson เก่า กล่าวว่า จิลเลียน เสมอ unruffled "ถ้าคุณไม่ moralize ฉันขอให้คุณบอกสิ่งที่ฉันสามารถทำได้กับพันดอลลาร์""คุณ" ว่า Bryson กับหัวเราะเบา ๆ "ทำไม จิลเลียนบ๊อบบี้ มีตรรกะสิ่งเดียวที่คุณสามารถทำ คุณสามารถไปซื้อนางสาว Lotta Lauriere จี้เพชรกับเงิน แล้วพาตัวเองออกไปไอดาโฮ และทำดาเมจบางตนเมื่อไร่เป็น ผมแนะนำเป็นแกะไร่ มีไม่ชอบเฉพาะสำหรับแกะ""ขอบคุณ กล่าวว่า จิลเลียน เพิ่มขึ้น "ฉันคิดว่า ฉันอาจขึ้นอยู่กับคุณ Bryson เก่า คุณเคยโดนในแผนมาก ฉันอยากเชยเงินในก้อน ฉันมีเปิดในบัญชีมัน และฉันเกลียด itemizing "จิลเลียน phoned ในห้อง และกล่าวได้ว่า โปรแกรมควบคุม:"ระยะทางเข้าโรงละคร Columbine"นางสาว Lotta Lauriere ช่วยธรรมชาติกับตัวแป้งพัฟ เกือบจะพร้อมสำหรับการเรียกของเธอที่ matinee แออัด เมื่อแต่งตัวของเธอกล่าวถึงชื่อของนายจิลเลียน"ให้มันใน กล่าวว่า นางสาว Lauriere "ขณะนี้ คืออะไร บ๊อบบี้ ฉันไปบนในสองนาที""กระต่ายเท้าหูขวาของคุณเล็กน้อย แนะนำจิลเลียน เหลือ "ที่ดีกว่า จะไม่ใช้สองนาทีสำหรับฉัน อย่างไรคุณว่าสิ่งเล็กน้อยในเส้นจี้ ฉันสามารถยืน ciphers 3 ด้วยตัวเลขหนึ่งหน้า 'em""โอ้ เพียงแค่คุณพูดว่า carolled Lauriere นางสาว "ฉันถุงมือขวา Adams พูด บ๊อบบี้ ดูที่สร้อยคอลลาโชแชมีคืนอื่น ๆ คะที่ของทิฟฟานี่ดอลลาร์ยี่สิบ - สองร้อย แต่ แน่นอน - ดึง sash หลังของฉันเล็กน้อยทางด้านซ้าย Adams ""นางสาว Lauriere สำหรับคอรัสเปิด" ร้องบอยโทรโดยไม่ต้องจิลเลียน strolled ออกไปที่ถูกรอแท็กซี่ของเขา"คุณจะทำอะไรกับพันดอลลาร์ถ้าได้หรือไม่" เขาถามโปรแกรมควบคุม"เปิด s'loon กล่าวว่า cabby, huskily และโดยทันที "ฉันรู้ฉันสามารถใช้เงิน ด้วยมือทั้งสองข้าง อิฐ 4 เรื่องราวในมุมได้ ผมเคยได้รับมันคิดว่า เรื่องที่สอง - Chinks และสับ suey ชั้น 3 - เล็บและภารกิจต่างประเทศ สี่ ชั้น - poolroom ถ้าคุณได้คิดวางหมวก-""โอ้ ไม่, " จิลเลียน "แค่ถามจากอยากกล่าวว่า พาคุณตามชั่วโมง ไดรฟ์ 'til ฉันบอกคุณจะหยุด"บล็อกแปดลงจิลเลียนบรอดเวย์ poked ค่าดักด้วยเท้าของเขา และได้ออก คนตาบอดนั่งเมื่ออุจจาระบนสารพัดขายดินสอ จิลเลียนออกไป และยืนก่อนเขา"ขอโทษ เขากล่าวว่า "แต่จะรังเกียจไหมบอกสิ่งที่คุณทำถ้าคุณพันดอลลาร์หรือไม่""คุณมีความว่า แท็กซี่ที่ขับรถเพียงค่า ไม่คุณ" ถามคนตาบอด"ฉันไม่ได้ กล่าวว่า จิลเลียน"ผมคิดว่า คุณมี," กล่าวว่า ผู้จำหน่ายดินสอ, "การนั่งในห้อง โดยตามฤดูกาล ลองดูว่า ถ้าคุณต้องการ"เขาดึงหนังสือขนาดเล็กจากกระเป๋าเสื้อของเขา และจัดหา จิลเลียนเปิด และเห็นว่า เป็นหนังสือนำฝากธนาคาร ก็พบว่าของ $1,785 ให้เครดิตของคนตาบอดจิลเลียนส่งคืนหนังสือ และได้เป็นแหล่ง"ฉันลืม เขากล่าวว่า "คุณอาจขับรถไปสำนักงานกฎหมายของโทลแมนและความคมชัด ที่บรอดเวย์"โทลแมนทนายความมองที่เขา hostilely และ inquiringly ผ่านเขา rimmed ทองแก้ว"ฉันขอโทษ กล่าวว่า จิลเลียน cheerfully "แต่ผมขอให้คุณคำถาม มันไม่ได้เป็นคนทะลึ่ง หวัง นางสาว Hayden เหลืออะไร โดยจะเป็นลุงของฉันนอกจากแหวนและ 10 ""ไม่ นายโทลแมนกล่าว"ขอบคุณมาก รัก กล่าวว่า จิลเลียน และเมื่อเขาไปแท็กซี่ของเขา เขาให้ไดรเวอร์อยู่บ้านของลุงของเขาล่าช้านางสาว Hayden ถูกเขียนตัวอักษรในไลบรารี เธอมีขนาดเล็ก และสเลนเดอร์ และนั้นดำ แต่คุณจะได้พบดวงตาของเธอ จิลเลียนลอย ด้วยอากาศของเขาเกี่ยวกับโลกเป็น inconsequent"ฉันเพิ่งมาจากเก่าโทลแมน เขาอธิบาย "พวกเขาได้ถูกไปกว่ากระดาษลงไปข้างล่าง พวกเขาพบกับ - จิลเลียนค้นหาหน่วยความจำของเขาสำหรับระยะทางกฎหมาย - พวกเขาพบการแก้ไข หรือโพสต์สคริปต์ หรือสิ่งที่จะ เหมือนว่า เก่า boy หลวมขึ้นเล็กน้อยในความคิดที่สอง และจะพันดอลลาร์ ฉันได้ขับขึ้นทางนี้ และโทลแมนขอให้นำเงิน ที่นี่ได้ จะดีกว่านับให้ดูว่า มันเหมาะสม" จิลเลียนวางเงินข้างมือของเธอบนโต๊ะนางสาว Hayden เปิดสีขาว "โอ้" เขากล่าวว่า และอีก "Oh "จิลเลียนครึ่งเปิด และมองออกหน้าต่าง"ฉันคิดว่า แน่นอน เขาว่า เสียงต่ำ "ที่คุณรู้ว่า ฉันรักคุณ ""ฉันขอ กล่าวว่า นางสาว Hayden กินเงินของเธอ"มีไม่ใช้" ถามจิลเลียน เกือบ light-heartedly"ฉันขอ เธอกล่าวอีกครั้ง"อาจเขียนหมายเหตุ" ถามจิลเลียน ดี เขานั่งเองที่ตารางไลบรารีขนาดใหญ่ เธอให้เขามาพร้อมกับกระดาษและปากกา แล้ว ก็กลับไป secretaire ของเธอจิลเลียนได้นำบัญชีของเขาของเขาจ่ายเหรียญพันคำเหล่านี้:"ชำระ ด้วยดำแกะ โรเบิร์ตจิลเลียน $1000 ในบัญชีความสุขนิรันดร์ เป็นหนี้สวรรค์หญิงสาย และดีที่สุดในโลก"จิลเลียน การเล็ดรอดของเขาเขียนลงในซองลง และไปเขาแท็กซี่ของเขาหยุดอีกครั้งที่สำนักงานของโทลแมนและคมชัด"ผมมีเงินดอลลาร์พัน เขาว่า cheerily โทลแมนของแก้วทอง "และเราได้มาเพื่อทำให้บัญชีของมัน เป็นฉันตกลง มีความรู้สึกเป็นฤดูร้อนในอากาศ - คุณไม่คิดอย่างนั้น โทลแมนนาย? " เขาเพราะซองจดหมายสีขาวในตารางของทนายความ "คุณจะพบมีบันทึก ที่รัก ของ operandi_ _modus ของการหายสาบสูญของเหรียญ"โดยไม่ต้องสัมผัสซองจดหมาย นายโทลแมนไปประตู และเรียกคู่ของเขา ความคมชัด ร่วมกันทำสำรวจถ้ำของปลอดภัยอันยิ่งใหญ่ มาลาก เป็นรางวัลของการค้นหาซองจดหมายขนาดใหญ่ปิดผนึก ด้วยขี้ผึ้ง นี้พวกเขาบังคับให้บุก และ wagged หัวของมินท์กันมากกว่าเนื้อหา แล้ว โทลแมนกลายเป็น โฆษก"นายจิลเลียน เขากล่าวว่า อย่างเป็นกิจจะลักษณะ "มี codicil การของลุงจะ มันมี intrusted เราเอกชน คำแนะนำว่า มันไม่เปิดจนกว่าคุณได้ตกแต่งเราบัญชีเต็มรูปแบบของการจัดการของคุณ
การแปล กรุณารอสักครู่..
One thousand dollars," repeated Lawyer Tolman, solemnly and severely, "and here is the money."
Young Gillian gave a decidedly amused laugh as he fingered the thin package of new fifty-dollar notes.
"It's such a confoundedly awkward amount," he explained, genially, to the lawyer. "If it had been ten thousand a fellow might wind up with a lot of fireworks and do himself credit. Even fifty dollars would have been less trouble."
"You heard the reading of your uncle's will," continued Lawyer Tolman, professionally dry in his tones. "I do not know if you paid much attention to its details. I must remind you of one. You are required to render to us an account of the manner of expenditure of this $1,000 as soon as you have disposed of it. The will stipulates that. I trust that you will so far comply with the late Mr. Gillian's wishes."
"You may depend upon it," said the young man.% politely, "in spite of the extra expense it will entail. I may have to engage a secretary. I was never good at accounts."
Gillian went to his club. There he hunted out one whom he called Old Bryson.
Old Bryson was calm and forty and sequestered. He was in a corner reading a book, and when he saw Gillian approaching he sighed, laid down his book and took off his glasses.
"Old Bryson, wake up," said Gillian. "I've a funny story to tell you."
"I wish you would tell it to some one in the billiard room," said Old Bryson. "You know how I hate your stories."
"This is a better one than usual," said Gillian, rolling a cigarette; "and I'm glad to tell it to you. It's too sad and funny to go with the rattling of billiard balls. I've just come from my late uncle's firm of legal corsairs. He leaves me an even thousand dollars. Now, what can a man possibly do with a thousand dollars?"
"I thought," said Old Bryson, showing as much interest as a bee shows in a vinegar cruet, "that the late Septimus Gillian was worth something like half a million."
"He was," assented Gillian, joyously, "and that's where the joke comes in. He's left his whole cargo of doubloons to a microbe. That is, part of it goes to the man who invents a new bacillus and the rest to establish a hospital for doing away with it again. There are one or two trifling bequests on the side. The butler and the housekeeper get a seal ring and $10 each. His nephew gets $1,000."
"You've always had plenty of money to spend," observed Old Bryson.
"Tons," said Gillian. "Uncle was the fairy godmother as far as an allowance was concerned."
"Any other heirs?" asked Old Bryson.
"None." Gillian frowned at his cigarette and kicked the upholstered leather of a divan uneasily. "There is a Miss Hayden, a ward of my uncle, who lived in his house. She's a quiet thing--musical--the daughter of somebody who was unlucky enough to be his friend. I forgot to say that she was in on the seal ring and $10 joke, too. I wish I had been. Then I could have had two bottles of brut, tipped the waiter with the ring and had the whole business off my hands. Don't be superior and insulting, Old Bryson--tell me what a fellow can do with a thousand dollars."
Old Bryson rubbed his glasses and smiled. And when Old Bryson smiled, Gillian knew that he intended to be more offensive than ever.
"A thousand dollars," he said, "means much or little. One man may buy a happy home with it and laugh at Rockefeller. Another could send his wife South with it and save her life. A thousand dollars would buy pure milk for one hundred babies during June, July, and August and save fifty of their lives. You could count upon a half hour's diversion with it at faro in one of the fortified art galleries. It would furnish an education to an ambitious boy. I am told that a genuine Corot was secured for that amount in an auction room yesterday. You could move to a New Hampshire town and live respectably two years on it. You could rent Madison Square Garden for one evening with it, and lecture your audience, if you should have one, on the precariousness of the profession of heir presumptive."
"People might like you, Old Bryson," said Gillian, always unruffled, "if you wouldn't moralize. I asked you to tell me what I could do with a thousand dollars."
"You?" said Bryson, with a gentle laugh. "Why, Bobby Gillian, there's only one logical thing you could do. You can go buy Miss Lotta Lauriere a diamond pendant with the money, and then take yourself off to Idaho and inflict your presence upon a ranch. I advise a sheep ranch, as I have a particular dislike for sheep."
"Thanks," said Gillian, rising, "I thought I could depend upon you, Old Bryson. You've hit on the very scheme. I wanted to chuck the money in a lump, for I've got to turn in an account for it, and I hate itemizing."
Gillian phoned for a cab and said to the driver:
"The stage entrance of the Columbine Theatre."
Miss Lotta Lauriere was assisting nature with a powder puff, almost ready for her call at a crowded matinee, when her dresser mentioned the name of Mr. Gillian.
"Let it in," said Miss Lauriere. "Now, what is it, Bobby? I'm going on in two minutes."
"Rabbit-foot your right ear a little," suggested Gillian, critically. "That's better. It won't take two minutes for me. What do you say to a little thing in the pendant line? I can stand three ciphers with a figure one in front of 'em."
"Oh, just as you say," carolled Miss Lauriere. "My right glove, Adams. Say, Bobby, did you see that necklace Della Stacey had on the other night? Twenty-two hundred dollars it cost at Tiffany's. But, of course--pull my sash a little to the left, Adams."
"Miss Lauriere for the opening chorus!" cried the call boy without.
Gillian strolled out to where his cab was waiting.
"What would you do with a thousand dollars if you had it?" he asked the driver.
"Open a s'loon," said the cabby, promptly and huskily. "I know a place I could take money in with both hands. It's a four-story brick on a corner. I've got it figured out. Second story--Chinks and chop suey; third floor--manicures and foreign missions; fourth floor--poolroom. If you was thinking of putting up the cap--"
"Oh, no," said Gillian, "I merely asked from curiosity. I take you by the hour. Drive 'til I tell you to stop."
Eight blocks down Broadway Gillian poked up the trap with his cane and got out. A blind man sat upon a stool on the sidewalk selling pencils. Gillian went out and stood before him.
"Excuse me," he said, "but would you mind telling me what you would do if you had a thousand dollars?"
"You got out of that cab that just drove up, didn't you?" asked the blind man.
"I did," said Gillian.
"I guess you are all right," said the pencil dealer, "to ride in a cab by daylight. Take a look at that, if you like."
He drew a small book from his coat pocket and held it out. Gillian opened it and saw that it was a bank deposit book. It showed a balance of $1,785 to the blind man's credit.
Gillian returned the book and got into the cab.
"I forgot something," he said. "You may drive to the law offices of Tolman & Sharp, at ---- Broadway."
Lawyer Tolman looked at him hostilely and inquiringly through his gold-rimmed glasses.
"I beg your pardon," said Gillian, cheerfully, "but may I ask you a question? It is not an impertinent one, I hope. Was Miss Hayden left anything by my uncle's will besides the ring and the $10?"
"Nothing," said Mr. Tolman.
"I thank you very much, sir," said Gillian, and on he went to his cab. He gave the driver the address of his late uncle's home.
Miss Hayden was writing letters in the library. She was small and slender and clothed in black. But you would have noticed her eyes. Gillian drifted in with his air of regarding the world as inconsequent.
"I've just come from old Tolman's," he explained. "They've been going over the papers down there. They found a--Gillian searched his memory for a legal term--they found an amendment or a post-script or something to the will. It seemed that the old boy loosened up a little on second thoughts and willed you a thousand dollars. I was driving up this way and Tolman asked me to bring you the money. Here it is. You'd better count it to see if it's right." Gillian laid the money beside her hand on the desk.
Miss Hayden turned white. "Oh!" she said, and again "Oh!"
Gillian half turned and looked out the window.
"I suppose, of course," he said, in a low voice, "that you know I love you."
"I am sorry," said Miss Hayden, taking up her money.
"There is no use?" asked Gillian, almost light-heartedly.
"I am sorry," she said again.
"May I write a note?" asked Gillian, with a smile, He seated himself at the big library table. She supplied him with paper and pen, and then went back to her secretaire.
Gillian made out his account of his expenditure of the thousand dollars in these words:
"Paid by the black sheep, Robert Gillian, $1,000 on account of the eternal happiness, owed by Heaven to the best and dearest woman on earth."
Gillian slipped his writing into an envelope, bowed and went his way.
His cab stopped again at the offices of Tolman & Sharp.
"I have expended the thousand dollars," he said cheerily, to Tolman of the gold glasses, "and I have come to render account of it, as I agreed. There is quite a feeling of summer in the air--do you not think so, Mr. Tolman?" He tossed a white envelope on the lawyer's table. "You will find there a memorandum, sir, of the _modus operandi_ of the vanishing of the dollars."
Without touching the envelope, Mr. Tolman went to a door and called his partner, Sharp. Together they explored the caverns of an immense safe. Forth they dragged, as trophy of their search a big envelope sealed with wax. This they forcibly invaded, and wagged their venerable heads together over its contents. Then Tolman became spokesman.
"Mr. Gillian," he said, formally, "there was a codicil to your uncle's will. It was intrusted to us privately, with instructions that it be not opened until you had furnished us with a full account of your handling
Young Gillian gave a decidedly amused laugh as he fingered the thin package of new fifty-dollar notes.
"It's such a confoundedly awkward amount," he explained, genially, to the lawyer. "If it had been ten thousand a fellow might wind up with a lot of fireworks and do himself credit. Even fifty dollars would have been less trouble."
"You heard the reading of your uncle's will," continued Lawyer Tolman, professionally dry in his tones. "I do not know if you paid much attention to its details. I must remind you of one. You are required to render to us an account of the manner of expenditure of this $1,000 as soon as you have disposed of it. The will stipulates that. I trust that you will so far comply with the late Mr. Gillian's wishes."
"You may depend upon it," said the young man.% politely, "in spite of the extra expense it will entail. I may have to engage a secretary. I was never good at accounts."
Gillian went to his club. There he hunted out one whom he called Old Bryson.
Old Bryson was calm and forty and sequestered. He was in a corner reading a book, and when he saw Gillian approaching he sighed, laid down his book and took off his glasses.
"Old Bryson, wake up," said Gillian. "I've a funny story to tell you."
"I wish you would tell it to some one in the billiard room," said Old Bryson. "You know how I hate your stories."
"This is a better one than usual," said Gillian, rolling a cigarette; "and I'm glad to tell it to you. It's too sad and funny to go with the rattling of billiard balls. I've just come from my late uncle's firm of legal corsairs. He leaves me an even thousand dollars. Now, what can a man possibly do with a thousand dollars?"
"I thought," said Old Bryson, showing as much interest as a bee shows in a vinegar cruet, "that the late Septimus Gillian was worth something like half a million."
"He was," assented Gillian, joyously, "and that's where the joke comes in. He's left his whole cargo of doubloons to a microbe. That is, part of it goes to the man who invents a new bacillus and the rest to establish a hospital for doing away with it again. There are one or two trifling bequests on the side. The butler and the housekeeper get a seal ring and $10 each. His nephew gets $1,000."
"You've always had plenty of money to spend," observed Old Bryson.
"Tons," said Gillian. "Uncle was the fairy godmother as far as an allowance was concerned."
"Any other heirs?" asked Old Bryson.
"None." Gillian frowned at his cigarette and kicked the upholstered leather of a divan uneasily. "There is a Miss Hayden, a ward of my uncle, who lived in his house. She's a quiet thing--musical--the daughter of somebody who was unlucky enough to be his friend. I forgot to say that she was in on the seal ring and $10 joke, too. I wish I had been. Then I could have had two bottles of brut, tipped the waiter with the ring and had the whole business off my hands. Don't be superior and insulting, Old Bryson--tell me what a fellow can do with a thousand dollars."
Old Bryson rubbed his glasses and smiled. And when Old Bryson smiled, Gillian knew that he intended to be more offensive than ever.
"A thousand dollars," he said, "means much or little. One man may buy a happy home with it and laugh at Rockefeller. Another could send his wife South with it and save her life. A thousand dollars would buy pure milk for one hundred babies during June, July, and August and save fifty of their lives. You could count upon a half hour's diversion with it at faro in one of the fortified art galleries. It would furnish an education to an ambitious boy. I am told that a genuine Corot was secured for that amount in an auction room yesterday. You could move to a New Hampshire town and live respectably two years on it. You could rent Madison Square Garden for one evening with it, and lecture your audience, if you should have one, on the precariousness of the profession of heir presumptive."
"People might like you, Old Bryson," said Gillian, always unruffled, "if you wouldn't moralize. I asked you to tell me what I could do with a thousand dollars."
"You?" said Bryson, with a gentle laugh. "Why, Bobby Gillian, there's only one logical thing you could do. You can go buy Miss Lotta Lauriere a diamond pendant with the money, and then take yourself off to Idaho and inflict your presence upon a ranch. I advise a sheep ranch, as I have a particular dislike for sheep."
"Thanks," said Gillian, rising, "I thought I could depend upon you, Old Bryson. You've hit on the very scheme. I wanted to chuck the money in a lump, for I've got to turn in an account for it, and I hate itemizing."
Gillian phoned for a cab and said to the driver:
"The stage entrance of the Columbine Theatre."
Miss Lotta Lauriere was assisting nature with a powder puff, almost ready for her call at a crowded matinee, when her dresser mentioned the name of Mr. Gillian.
"Let it in," said Miss Lauriere. "Now, what is it, Bobby? I'm going on in two minutes."
"Rabbit-foot your right ear a little," suggested Gillian, critically. "That's better. It won't take two minutes for me. What do you say to a little thing in the pendant line? I can stand three ciphers with a figure one in front of 'em."
"Oh, just as you say," carolled Miss Lauriere. "My right glove, Adams. Say, Bobby, did you see that necklace Della Stacey had on the other night? Twenty-two hundred dollars it cost at Tiffany's. But, of course--pull my sash a little to the left, Adams."
"Miss Lauriere for the opening chorus!" cried the call boy without.
Gillian strolled out to where his cab was waiting.
"What would you do with a thousand dollars if you had it?" he asked the driver.
"Open a s'loon," said the cabby, promptly and huskily. "I know a place I could take money in with both hands. It's a four-story brick on a corner. I've got it figured out. Second story--Chinks and chop suey; third floor--manicures and foreign missions; fourth floor--poolroom. If you was thinking of putting up the cap--"
"Oh, no," said Gillian, "I merely asked from curiosity. I take you by the hour. Drive 'til I tell you to stop."
Eight blocks down Broadway Gillian poked up the trap with his cane and got out. A blind man sat upon a stool on the sidewalk selling pencils. Gillian went out and stood before him.
"Excuse me," he said, "but would you mind telling me what you would do if you had a thousand dollars?"
"You got out of that cab that just drove up, didn't you?" asked the blind man.
"I did," said Gillian.
"I guess you are all right," said the pencil dealer, "to ride in a cab by daylight. Take a look at that, if you like."
He drew a small book from his coat pocket and held it out. Gillian opened it and saw that it was a bank deposit book. It showed a balance of $1,785 to the blind man's credit.
Gillian returned the book and got into the cab.
"I forgot something," he said. "You may drive to the law offices of Tolman & Sharp, at ---- Broadway."
Lawyer Tolman looked at him hostilely and inquiringly through his gold-rimmed glasses.
"I beg your pardon," said Gillian, cheerfully, "but may I ask you a question? It is not an impertinent one, I hope. Was Miss Hayden left anything by my uncle's will besides the ring and the $10?"
"Nothing," said Mr. Tolman.
"I thank you very much, sir," said Gillian, and on he went to his cab. He gave the driver the address of his late uncle's home.
Miss Hayden was writing letters in the library. She was small and slender and clothed in black. But you would have noticed her eyes. Gillian drifted in with his air of regarding the world as inconsequent.
"I've just come from old Tolman's," he explained. "They've been going over the papers down there. They found a--Gillian searched his memory for a legal term--they found an amendment or a post-script or something to the will. It seemed that the old boy loosened up a little on second thoughts and willed you a thousand dollars. I was driving up this way and Tolman asked me to bring you the money. Here it is. You'd better count it to see if it's right." Gillian laid the money beside her hand on the desk.
Miss Hayden turned white. "Oh!" she said, and again "Oh!"
Gillian half turned and looked out the window.
"I suppose, of course," he said, in a low voice, "that you know I love you."
"I am sorry," said Miss Hayden, taking up her money.
"There is no use?" asked Gillian, almost light-heartedly.
"I am sorry," she said again.
"May I write a note?" asked Gillian, with a smile, He seated himself at the big library table. She supplied him with paper and pen, and then went back to her secretaire.
Gillian made out his account of his expenditure of the thousand dollars in these words:
"Paid by the black sheep, Robert Gillian, $1,000 on account of the eternal happiness, owed by Heaven to the best and dearest woman on earth."
Gillian slipped his writing into an envelope, bowed and went his way.
His cab stopped again at the offices of Tolman & Sharp.
"I have expended the thousand dollars," he said cheerily, to Tolman of the gold glasses, "and I have come to render account of it, as I agreed. There is quite a feeling of summer in the air--do you not think so, Mr. Tolman?" He tossed a white envelope on the lawyer's table. "You will find there a memorandum, sir, of the _modus operandi_ of the vanishing of the dollars."
Without touching the envelope, Mr. Tolman went to a door and called his partner, Sharp. Together they explored the caverns of an immense safe. Forth they dragged, as trophy of their search a big envelope sealed with wax. This they forcibly invaded, and wagged their venerable heads together over its contents. Then Tolman became spokesman.
"Mr. Gillian," he said, formally, "there was a codicil to your uncle's will. It was intrusted to us privately, with instructions that it be not opened until you had furnished us with a full account of your handling
การแปล กรุณารอสักครู่..
หนึ่งพันดอลลาร์ " ทนาย Tolman จะซ้ำ , และรุนแรง " และนี่เป็นเงิน "
ยองกิลเลี่ยนให้เด็ดขำขำที่เขามือไวบางแพคเกจใหม่ของห้าสิบดอลลาร์บันทึก
" มันเป็นเงิน confoundedly อึดอัด " เขาอธิบาย genially , ทนายความ . ถ้าเป็นหมื่น เพื่อนอาจจะลมขึ้นกับพลุมากมาย และทำเอง เครดิตแม้เหรียญจะได้รับปัญหาน้อย "
" คุณได้ยินเสียงอ่านของลุงจะ " ต่อทนายโทลแมน มืออาชีพบริการในเสียงของเขา ผมไม่ทราบว่าถ้าคุณสนใจในรายละเอียดของ ฉันต้องเตือนคุณเรื่องหนึ่ง คุณจะต้องให้เราเปิดบัญชีของลักษณะของค่าใช้จ่ายของ $ 1 , 000 ได้ทันทีที่คุณกำจัดมัน จะระบุว่าฉันเชื่อว่าคุณจะมากสอดคล้องกับความปรารถนาสุดท้ายของมิสเตอร์กิลเลียน . "
" คุณอาจขึ้นอยู่กับมัน " ชายหนุ่มกล่าวว่า % อย่างสุภาพ " ทั้งๆ ที่ค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมจะครอบคลุม ฉันอาจจะต้องจ้างเลขา ผมไม่เก่งบัญชี "
กิลเลี่ยนไปของเขาคลับ เขาถูกตามล่าจากคนที่เขาเรียกว่าเก่าไบรสัน
เก่าที่ตั้งสงบสี่สิบแยกตัวออกมาเขาอยู่ในมุมหนังสือ และเมื่อเขาเห็น จิลเลียน ใกล้ เขาถอนหายใจ วางหนังสือของเขาและถอดแว่น
" เก่า ไบรสัน ตื่น " กิลเลียน " . ฉันเล่าเรื่องตลกที่จะบอกคุณ "
" ฉันหวังว่า เธอจะบอกกับใครบางคนในห้องบิลเลียด กล่าวว่า เดิมที่ตั้ง " . คุณก็รู้ว่าผมเกลียดเรื่องราวของคุณ . "
" นี่คือหนึ่งดีกว่าปกติ , " กล่าวว่า กิลเลี่ยน ม้วนเป็นบุหรี่" และผมก็ยินดีที่จะบอกมันกับคุณ มันเศร้าเกินไป และตลกไปกับเสียงของลูกบิลเลียด ผมเพิ่งมาจากสายของลุงของคอร์แซร์ บริษัทกฎหมาย เขาทิ้งผมเป็นพันดอลลาร์ ตอนนี้ สิ่งที่มนุษย์สามารถทำอะไรกับพันดอลลาร์ ?
" ฉันคิดว่า " บอกว่าเก่า ไบรสัน แสดงเป็นดอกเบี้ยมากผึ้งแสดงในขวดส้ม ," ที่ปลายเซ็ปติมัส จิลเลียน มีค่าประมาณครึ่งล้าน "
" เขา " assented กิลเลี่ยน เพลิน และที่ตลกมา สินค้าทั้งหมดของเขา doubloons ซ้ายกับจุลินทรีย์ นั่นคือส่วนหนึ่งของมันไป คนที่ประดิษฐ์เชื้อใหม่ และที่เหลือจะสร้างโรงพยาบาลให้ทำออกมาอีก มีหนึ่งหรือสอง bequests จุกจิกด้านข้างพ่อบ้านและแม่บ้านได้ แหวนตราและ $ 10 แต่ละ หลานชายของเขาได้รับ $ 1 , 000 "
" คุณมีความอุดมสมบูรณ์ของเงินที่จะใช้จ่าย " สังเกตเก่าไบรสัน
" ตัน " กิลเลียน " . ลุงเป็นนางฟ้าประจำตัวเท่าที่เผื่อจะเป็นกังวล "
" อื่น ๆ " ทายาท ? ขอเก่าไบรสัน
" ไม่มี " กิลเลียนขมวดคิ้วที่บุหรี่ของเขาและเตะหุ้มหนังของโซฟาอย่างไม่สบายใจ" มีคุณเฮเดน ในความดูแลของลุง ที่อาศัยอยู่ในบ้านเขา เธอเงียบ . . . ดนตรี . . . ลูกสาวของบางคนที่โชคร้ายพอที่จะเป็นเพื่อนของเขา ฉันลืมไปว่าเธออยู่ในซีลแหวนและ $ 10 ตลกด้วย ฉันหวังว่าฉันได้ แล้วผมจะได้แห้ง 2 ขวด ทิปบ๋อยกับแหวน และมีธุรกิจทั้งหมดออกจากมือของฉันไม่ต้องเหนือกว่าและดูถูก ไบร์เก่า - บอกมาว่าเพื่อนทำได้กับพันดอลลาร์ . "
เก่าไบรสันลูบแว่นตาของเขาและยิ้ม และเมื่อแก่ไบร์ยิ้ม จิลเลียน รู้ว่าเขาตั้งใจที่จะก้าวร้าวมากขึ้นกว่าเดิม
" พันดอลลาร์ " เขากล่าว " แปลว่า มาก หรือ น้อย คนหนึ่งอาจจะซื้อบ้าน มีความสุขกับมัน และหัวเราะกับกี้เฟลเลอร์อื่นสามารถส่งภรรยาของเขาไปกับมันและบันทึกชีวิตของเธอ พันดอลลาร์จะซื้อนมสำหรับทารกบริสุทธิ์ร้อยในช่วงเดือนมิถุนายน กรกฎาคม และสิงหาคม และบันทึกห้าสิบชีวิต คุณสามารถนับบน ครึ่ง ชั่วโมง จะใช้กับมันใน Faro ในหนึ่งของป้อมหอศิลป์ . จะให้มีการศึกษา เป็นเด็กทะเยอทะยานฉันบอกว่าโกโรของแท้เป็นหลักประกันสำหรับเงินที่ในการประมูลห้องเมื่อวานนี้ คุณสามารถย้ายไปเนวาดาเมือง และใช้ชีวิตอย่างน่านับถือสองปีนั้น คุณสามารถเช่า เมดิสันสแควร์ การ์เด้น หนึ่งเย็นกับมัน และบรรยาย ผู้ชมของคุณ ถ้าคุณควรจะมีหนึ่งในความไม่มั่นใจของอาชีพของผู้เป็นทายาทโดยสันนิษฐาน "
" คนอาจชอบคุณ เก่า ไบร์ กล่าวว่า กิลเลี่ยนมั่นคงเสมอ " ถ้าคุณไม่สั่งสอนศีลธรรม . ผมถามคุณว่าสิ่งที่ฉันสามารถทำอะไรกับพันดอลลาร์ . "
" คุณ " ? บอกว่า ไบรสัน หัวเราะเบาๆ " ทำไม บ๊อบบี้ กิลเลี่ยน มีเพียงหนึ่งเหตุผลที่คุณจะทำ คุณ สามารถ ไป ซื้อ คุณ มาก lauriere จี้เพชรด้วยเงิน แล้วเอาตัวเองไปไอดาโฮและสร้างการแสดงตนของคุณบนฟาร์ม ผมแนะนำให้แกะฟาร์มผมชอบโดยเฉพาะกับแกะ
" ขอบคุณ " บอกว่า กิลเลี่ยน , เพิ่มขึ้น , " ฉันคิดว่าฉันสามารถขึ้นอยู่กับคุณ เก่า ไบร์ . คุณเคยโดนโครงการมาก ฉันต้องการชัคเงินก้อน สำหรับผมต้องเปิดในบัญชีสำหรับมันและฉันเกลียด itemizing "
กิลเลี่ยนเรียกแท๊กซี่และพูดกับคนขับรถ :
" เวทีทางเข้าของโคลัมไบน์ "
ละครคิดถึง Lotta lauriere คือการช่วยเหลือธรรมชาติด้วยแป้งพัฟ เกือบพร้อมสำหรับโทรหาเธอในบ่ายที่แออัด เมื่อแผลของเธอที่กล่าวถึงชื่อของ นายกิลเลี่ยน
" ให้มัน " พลาด " lauriere . ตอนนี้ อะไรล่ะ บ๊อบบี้ ฉันกำลังจะไปในอีกสองนาที "
" กระต่ายเท้าขวาหูนิดหน่อย แนะนำกิลเลี่ยน , วิกฤต” นั่นดีกว่า มันไม่ใช้เวลาสองนาทีนะคะ
ยองกิลเลี่ยนให้เด็ดขำขำที่เขามือไวบางแพคเกจใหม่ของห้าสิบดอลลาร์บันทึก
" มันเป็นเงิน confoundedly อึดอัด " เขาอธิบาย genially , ทนายความ . ถ้าเป็นหมื่น เพื่อนอาจจะลมขึ้นกับพลุมากมาย และทำเอง เครดิตแม้เหรียญจะได้รับปัญหาน้อย "
" คุณได้ยินเสียงอ่านของลุงจะ " ต่อทนายโทลแมน มืออาชีพบริการในเสียงของเขา ผมไม่ทราบว่าถ้าคุณสนใจในรายละเอียดของ ฉันต้องเตือนคุณเรื่องหนึ่ง คุณจะต้องให้เราเปิดบัญชีของลักษณะของค่าใช้จ่ายของ $ 1 , 000 ได้ทันทีที่คุณกำจัดมัน จะระบุว่าฉันเชื่อว่าคุณจะมากสอดคล้องกับความปรารถนาสุดท้ายของมิสเตอร์กิลเลียน . "
" คุณอาจขึ้นอยู่กับมัน " ชายหนุ่มกล่าวว่า % อย่างสุภาพ " ทั้งๆ ที่ค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมจะครอบคลุม ฉันอาจจะต้องจ้างเลขา ผมไม่เก่งบัญชี "
กิลเลี่ยนไปของเขาคลับ เขาถูกตามล่าจากคนที่เขาเรียกว่าเก่าไบรสัน
เก่าที่ตั้งสงบสี่สิบแยกตัวออกมาเขาอยู่ในมุมหนังสือ และเมื่อเขาเห็น จิลเลียน ใกล้ เขาถอนหายใจ วางหนังสือของเขาและถอดแว่น
" เก่า ไบรสัน ตื่น " กิลเลียน " . ฉันเล่าเรื่องตลกที่จะบอกคุณ "
" ฉันหวังว่า เธอจะบอกกับใครบางคนในห้องบิลเลียด กล่าวว่า เดิมที่ตั้ง " . คุณก็รู้ว่าผมเกลียดเรื่องราวของคุณ . "
" นี่คือหนึ่งดีกว่าปกติ , " กล่าวว่า กิลเลี่ยน ม้วนเป็นบุหรี่" และผมก็ยินดีที่จะบอกมันกับคุณ มันเศร้าเกินไป และตลกไปกับเสียงของลูกบิลเลียด ผมเพิ่งมาจากสายของลุงของคอร์แซร์ บริษัทกฎหมาย เขาทิ้งผมเป็นพันดอลลาร์ ตอนนี้ สิ่งที่มนุษย์สามารถทำอะไรกับพันดอลลาร์ ?
" ฉันคิดว่า " บอกว่าเก่า ไบรสัน แสดงเป็นดอกเบี้ยมากผึ้งแสดงในขวดส้ม ," ที่ปลายเซ็ปติมัส จิลเลียน มีค่าประมาณครึ่งล้าน "
" เขา " assented กิลเลี่ยน เพลิน และที่ตลกมา สินค้าทั้งหมดของเขา doubloons ซ้ายกับจุลินทรีย์ นั่นคือส่วนหนึ่งของมันไป คนที่ประดิษฐ์เชื้อใหม่ และที่เหลือจะสร้างโรงพยาบาลให้ทำออกมาอีก มีหนึ่งหรือสอง bequests จุกจิกด้านข้างพ่อบ้านและแม่บ้านได้ แหวนตราและ $ 10 แต่ละ หลานชายของเขาได้รับ $ 1 , 000 "
" คุณมีความอุดมสมบูรณ์ของเงินที่จะใช้จ่าย " สังเกตเก่าไบรสัน
" ตัน " กิลเลียน " . ลุงเป็นนางฟ้าประจำตัวเท่าที่เผื่อจะเป็นกังวล "
" อื่น ๆ " ทายาท ? ขอเก่าไบรสัน
" ไม่มี " กิลเลียนขมวดคิ้วที่บุหรี่ของเขาและเตะหุ้มหนังของโซฟาอย่างไม่สบายใจ" มีคุณเฮเดน ในความดูแลของลุง ที่อาศัยอยู่ในบ้านเขา เธอเงียบ . . . ดนตรี . . . ลูกสาวของบางคนที่โชคร้ายพอที่จะเป็นเพื่อนของเขา ฉันลืมไปว่าเธออยู่ในซีลแหวนและ $ 10 ตลกด้วย ฉันหวังว่าฉันได้ แล้วผมจะได้แห้ง 2 ขวด ทิปบ๋อยกับแหวน และมีธุรกิจทั้งหมดออกจากมือของฉันไม่ต้องเหนือกว่าและดูถูก ไบร์เก่า - บอกมาว่าเพื่อนทำได้กับพันดอลลาร์ . "
เก่าไบรสันลูบแว่นตาของเขาและยิ้ม และเมื่อแก่ไบร์ยิ้ม จิลเลียน รู้ว่าเขาตั้งใจที่จะก้าวร้าวมากขึ้นกว่าเดิม
" พันดอลลาร์ " เขากล่าว " แปลว่า มาก หรือ น้อย คนหนึ่งอาจจะซื้อบ้าน มีความสุขกับมัน และหัวเราะกับกี้เฟลเลอร์อื่นสามารถส่งภรรยาของเขาไปกับมันและบันทึกชีวิตของเธอ พันดอลลาร์จะซื้อนมสำหรับทารกบริสุทธิ์ร้อยในช่วงเดือนมิถุนายน กรกฎาคม และสิงหาคม และบันทึกห้าสิบชีวิต คุณสามารถนับบน ครึ่ง ชั่วโมง จะใช้กับมันใน Faro ในหนึ่งของป้อมหอศิลป์ . จะให้มีการศึกษา เป็นเด็กทะเยอทะยานฉันบอกว่าโกโรของแท้เป็นหลักประกันสำหรับเงินที่ในการประมูลห้องเมื่อวานนี้ คุณสามารถย้ายไปเนวาดาเมือง และใช้ชีวิตอย่างน่านับถือสองปีนั้น คุณสามารถเช่า เมดิสันสแควร์ การ์เด้น หนึ่งเย็นกับมัน และบรรยาย ผู้ชมของคุณ ถ้าคุณควรจะมีหนึ่งในความไม่มั่นใจของอาชีพของผู้เป็นทายาทโดยสันนิษฐาน "
" คนอาจชอบคุณ เก่า ไบร์ กล่าวว่า กิลเลี่ยนมั่นคงเสมอ " ถ้าคุณไม่สั่งสอนศีลธรรม . ผมถามคุณว่าสิ่งที่ฉันสามารถทำอะไรกับพันดอลลาร์ . "
" คุณ " ? บอกว่า ไบรสัน หัวเราะเบาๆ " ทำไม บ๊อบบี้ กิลเลี่ยน มีเพียงหนึ่งเหตุผลที่คุณจะทำ คุณ สามารถ ไป ซื้อ คุณ มาก lauriere จี้เพชรด้วยเงิน แล้วเอาตัวเองไปไอดาโฮและสร้างการแสดงตนของคุณบนฟาร์ม ผมแนะนำให้แกะฟาร์มผมชอบโดยเฉพาะกับแกะ
" ขอบคุณ " บอกว่า กิลเลี่ยน , เพิ่มขึ้น , " ฉันคิดว่าฉันสามารถขึ้นอยู่กับคุณ เก่า ไบร์ . คุณเคยโดนโครงการมาก ฉันต้องการชัคเงินก้อน สำหรับผมต้องเปิดในบัญชีสำหรับมันและฉันเกลียด itemizing "
กิลเลี่ยนเรียกแท๊กซี่และพูดกับคนขับรถ :
" เวทีทางเข้าของโคลัมไบน์ "
ละครคิดถึง Lotta lauriere คือการช่วยเหลือธรรมชาติด้วยแป้งพัฟ เกือบพร้อมสำหรับโทรหาเธอในบ่ายที่แออัด เมื่อแผลของเธอที่กล่าวถึงชื่อของ นายกิลเลี่ยน
" ให้มัน " พลาด " lauriere . ตอนนี้ อะไรล่ะ บ๊อบบี้ ฉันกำลังจะไปในอีกสองนาที "
" กระต่ายเท้าขวาหูนิดหน่อย แนะนำกิลเลี่ยน , วิกฤต” นั่นดีกว่า มันไม่ใช้เวลาสองนาทีนะคะ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- 你们单位的女上司
- Photography jacket motorcycle
- สเปรย์สีขาว
- A final agreement was only reachedin Nov
- ผลการดำเนินการสันทนาการวิทยาศาสตร์ผลการด
- lean
- 이수혁
- ธงชาติ
- พอฉันมาถึงโรงเรียน
- เชิญคุณขึ้นบนเตียง นอนตัวตรง เหยียดขาไม่
- คอนกรีต
- Sr i busy
- İçim yanıyor sen yokken
- 3.1. Fusion of Landsat ETM+ NDVI with ti
- being soft and people suffering from hea
- ฉันปวดหลัง และเครียดเพราะงาน
- あなただけの写真を見ることができる
- มันเกิดอะไรขึ้น
- are you alone
- 11.30 น. เราจะกินข้าวเที่ยง
- เป็นวัตถุดิบจากธรรมชาติ PRYTA THAI'S DES
- เครื่องอาบน้ำ
- For the Plated steel QC connector 1/8, i
- progress claim interval
